စင္တီယာဂို၊ အဘြားၾကီးႏွင႔္ ပင္လယ္ထဲသို႔
ဖုုိးထက္
ဇြန္ ၇၊ ၂၀၁၃
အခုေလာေလာဆယ္ ကၽြန္ေတာ္႔လက္ထဲမွာ ဖတ္စရာ စာအုပ္ေတြ မ်ားေနသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံကို အလည္ျပန္ရင္း ျပန္ခါနီး တစ္ရက္အလိုမွာ ကေျမာေသာပါး ၀ယ္ခ်လာေသာ စာအုပ္ေတြ ျဖစ္သည္။ ဆရာႏိုင္ဦး ဘာသာျပန္သည္႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ စာတမ္းေတြျဖစ္သည္႔ “ဒီမိုကေရစီရွာပံုေတာ္”။ ၿပီးေတာ႔ ဆရာမ ဂ်ဴးရဲ႕ “ေအာက္ေျခသန္းတစ္ေထာင္”။ ေနာက္ ဆရာၾကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္း၏ “တစ္ေန႔တစ္လံ ပုဂံဘယ္ေျပးမလဲ”။ ေနာက္ဆံုး တစ္အုပ္က ဆရာေဖျမင္႔၏ “ဘာေၾကာင္႔ ဒီမိုကေရစီလိုခ်င္ရသလဲ” ဆိုသည္႔ စာအုပ္မ်ား ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ေရြးခ်ယ္ခဲ႔သည္႔ စာအုပ္ေတြကို အခန္းကို ျပန္ေရာက္ေတာ႔ ျပန္စီၾကည္႔မိသည္။ ဘယ္စာအုပ္ကို အရင္ဆံုး ေကာက္ကိုင္ရမလဲ။ ေလယာဥ္ေပၚမွာ ဆရာမဂ်ဴး၏ ေအာက္ေျခသန္းတစ္ေထာင္ ဖတ္လာတာက ၿပီးလုခါနီးၿပီ။ ဆရာမက အဂၤလိပ္စီးပြားေရး ပညာရွင္ ေပါလ္ကိုလီယာ (Paul Collier) ၏ The Bottom Billion စာအုပ္ႏွင္႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ သူလာၿပီး ေဟာေျပာစဥ္က အေၾကာင္းအရာေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔လို သာမန္စာဖတ္သူေတြ နားလည္ေအာင္ ခံစားေရးဖြဲ႔ထားသည္။ ႏိုင္ငံေတြ တိုးတက္ျခင္း၊ မတိုးတက္ျခင္း၊ လူမ်ိဳးေတြ ေအာင္ျမင္ျခင္း၊ ဆုတ္ယုတ္ျခင္းေတြကို ပညာရိွဆန္ဆန္ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ ထားတာေတြ ဖတ္ရတာ အသိအျမင္အသစ္ေတြ ရသည္။ သို႔ေသာ္…သို႔ေသာ္…ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ ဆရာမရဲ႕ ကိုယ္တုိင္ေရး ကိုယ္တုိင္ထုတ္ေ၀သူ စာအုပ္ပါးပါးေလးက ဖိစီးလြန္းလွသည္။ ေနာက္မွ ဆက္ဖတ္ေတာ႔မယ္ဟု ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္သည္။
ဆရာၾကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္းစာအုပ္ကေတာ႔ ပုဂံကို စိတ္၀င္စားေသာေၾကာင္႔ ၀ယ္လာမိေသာ္လည္း စိတ္နား၊ လူနား ျဖစ္မွဖတ္မွပါေလဟု ေတြးမိၿပီး စာအုပ္ပံုထဲသုိ႔ ထိုးထည္႔လိုက္သည္။ ဒီမိုကေရစီရွာပံုေတာ္ ဆိုသည္႔ စာအုပ္မ်က္ႏွာဖံုးက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ပံုႏွင္႔ဆိုေတာ႔ စိတ္၀င္စားမိသည္။ တကယ္ဖတ္ၾကည္႔ေတာ႔ ဆရာႏိုင္ဦး ဘာသာျပန္တာေတြကို အဂၤလိပ္စာ အားနည္းေသာ ကၽြန္ေတာ္က အားမရ။ ၀ါက်ေတြ ရွည္သည္။ ဖတ္ရတာ ေထာင္႔သည္။ ၿပီးေတာ႔ အေၾကာင္းအရာေတြက ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ဘူးသည္႔ ေနရူးေရးသည္႔ အိႏၵိယကို ေတြ႔ရိွျခင္း (ဆရာဘိုးလိွဳင္ ဘာသာျပန္သည္ဟု ထင္) ထဲက အေၾကာင္းအရာေတြႏွင္႔ သိပ္မတိမ္းမယိမ္း။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ဥာဏ္ပညာႏွင္႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးႏွင္႔ ျမန္မာႏိုင္ငံအေပၚမွာ ထားရိွေသာ အျမင္ေတြကို ဖတ္လိုက္ရေပမယ္႔ ၿပီးဆံုးေအာင္ ဖတ္ဖို႔ စိတ္အားက သိပ္မထက္သန္။ ေနာက္မွ ေအးေအးေဆးေဆး ဖတ္ေတာ႔မယ္ဟု စာအုပ္ပံုထဲသို႔ ထုိုးထည္႔လိုက္ျပန္သည္။
ဆရာဦးေဖျမင္႔၏ “ဘာေၾကာင္႔ ဒီမိုကေရစီ လိုခ်င္ရသလဲ” ဆိုသည္႔ စာအုပ္ကေတာ႔ ေခါင္းစဥ္ဖတ္ၿပီး လူက ေလးလံသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ အေျဖရယ္လို႔မွ တိတိက်က် မရိွျခင္းေၾကာင္႔လဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါ၏။ ဆရာၾကီး၏ တက္က်မ္းေတြကို မဆုတ္ယုတ္ေအာင္ မနည္းၾကိဳးစားေနရေသာ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ မခိုက္။ ေ၀းေ၀းေနမိသည္။ ဒါေပသိ ဆရာၾကီး၏ “စာအုပ္ ကမာၻ” စာအုပ္ကေတာ႔ ဖတ္စရာ စာအုပ္ အသစ္မရိွေတာ႔တိုင္း ဆြဲယူဖတ္ေနမိသည္႔ ဘယ္ေတာ႔မွ မရိုးႏိုင္ေသာ စာအုပ္ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ႔ ဆရာ၏ဥာဏ္ပညာ၊ ေစတနာ က ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ စိုးစဥ္းမွ် သံသယျဖစ္စရာ မလိုဘူးဟု ထင္မိသည္။ ဒါေၾကာင္႔လဲ စာအုပ္ကို ဆြဲယူ၀ယ္ခ်မိလာျဖင္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဆရာ႔ရဲ႕ စာအုပ္ေက်ာဖံုးမွာ ေရးထုိးထားသည္႔ “ဒီမိုကေရစီဆိုလွ်င္ လြတ္လပ္မွဳ၊ တရားမွ်တမွဳ ႏွင္႔ တန္းတူညီမွ်မွဳတို႔ ရိွရလိမ္႔မည္။” ဆိုသည့္ Quote ေလးနဲ႔တင္ အေတာ္ၾကီး လံုေလာက္သြားသည္။ မတိုလြန္း၊ မရွည္လြန္း ေဆာင္းပါးေလးေတြႏွင္႔ဖြဲ႔ စည္းထားသည္႔ ဆရာ႔စာအုပ္က တစ္ထုိင္ထဲ ဖတ္မျပစ္သင္႔ဘူးလုိ႔ ေတြးမိျပန္သည္။ အိတ္ထဲမွာ ထည္႔ထားရင္း ရထားေပၚမွာ၊ ကားေပၚမွာ သြားရင္း လာရင္း ဖတ္၊ ေတြးတာေပါ႔ဟု ေတြးၿပီး ေက်ာပိုးအိတ္ထဲသို႔ ထည္႔လိုက္သည္။
ၿပီးေတာ႔ အလုပ္ကို ျပန္ျပန္ျခင္း လုပ္စရာ အလုပ္ေၾကြးေတြက ေတာင္လိုပံုေနသည္။ အရင္က လက္စမသပ္ရေသးေသာ အလုပ္မ်ား၊ အလုပ္ အသစ္မ်ားကို ဘယ္က စၿပီး ဘယ္လို ရွင္းရပါ႔မလဲဟု ေတြးမရေအာင္ စိတ္ေတြ ရွဳပ္သြားသည္။ စိတ္ရွဳပ္ေနလွ်င္ ေတြးစရာေတြ ပါသည္႔ စာအုပ္ေတြကို မဖတ္ဘဲ ေနတာ အေကာင္းဆံုးပါဘဲဟု ေတြးမိသည္။ စာမဖတ္ျဖစ္သူတို႔ ထံုးစံအတိုင္း အင္တာနက္မွာ FB သံုးျဖစ္သည္႔ အခ်ိန္ေတြတိုးလာသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ စာတစ္အုပ္အုပ္ေတာ႔ ဖတ္ရမယ္လို႔ ေတြးေနမိျပန္သည္။ ကံေကာင္းလွစြာျဖင္႔ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္မွ “စာအုပ္တစ္အုပ္ အရမ္း Hot ေနတယ္။ ဖတ္ၾကည္႔ရေအာင္ဗ်ာ။ အင္တာနက္မွာ ရွာစမ္းပါ။” ဟု အၾကံေပးသလိုလိုႏွင္႔ ခိုင္းလာသည္။
သူညႊန္းသည္႔ စာအုပ္က “မင္းဒင္၏ သက္ခိုင္”။ အရင္က ဆရာၾကီး ေအာင္ဗလ (ေၾကးမွံဳ ဦးေသာင္း) ၏ ႏိုင္ငံေရး စာအုပ္မ်ားကို ဖတ္ဘူးေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေခတ္မွ မဟုတ္ေသာ လူၾကီးမ်ား၊ လူခ်ီးမ်ားအေၾကာင္းအရာေတြဆိုေတာ႔ ဗဟုသုတရသည္။ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး ဖတ္သြားလို႔ရသည္႔ ဆရာၾကီး၏ စာေရးဟန္ကို အတုခိုး၊ အားက်ရတာဘဲ ရိွသည္။ အရမ္းၾကီးေတာ႔ စိတ္ထဲ မစြဲလွ။ သို႔တည္းမဟုတ္ ဆရာၾကီး၏ ပါရမီကို ကၽြန္ေတာ္ လိုက္မမွီတာလဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါ၏။ အခုေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းက စာအုပ္ထဲမွာ သူ႔အေဖအေၾကာင္းလဲ ပါသည္ဆိုတာႏွင္႔ စပ္စပ္စုစုႏိုင္သည္႔ ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ကို လွဳပ္ႏွိဳးလိုက္သည္။ ဆရာမင္းဒင္၏ စာအုပ္ကို အင္တာနက္မွာ လိုက္ရွာေတာ႔ ေတြ႔သည္။ ကိုယ္႔ဘာသာ စာဖတ္အား မဆိုးဘူးဟု ထင္ထားေသာ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ကတည္းက ေရးေနေသာ ဆရာ႔စာေတြကို မဖတ္မိတာ အေတာ္ေလွ်ာ္တဲ႔ ငါဘဲလို႔ ေကာက္ခ်က္ဆြဲလိုက္သည္။
စာအုပ္ကို စဖတ္ေတာ႔ ငယ္မူငယ္ေသြးေတြ ျပန္လာသည္။ ဆယ္တန္းေအာင္ခါစက စြဲစြဲျမဲျမဲ လက္က မခ်တမ္း ဖတ္သည္႔ ဆရာၾကီး မင္းသိခၤ၏ စေနေမာင္ေမာင္ ဇာတ္လမ္းေတြလို လက္က မခ်တမ္းဖတ္မိသည္။ လူဆိုတာမ်ိဳးက ေကာင္းတာထက္ မေကာင္းတာကိုသာ ပိုၿပီး အသိအမွတ္ျပဳ၊ ပိုၿပီး သိခ်င္သည္႔ ဗီဇစိတ္ေၾကာင္႔လဲ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သူငယ္ခ်င္း၏ အေဖကေတာ႔ မိုးကာအကၤ် ီ ေလး တစ္ထည္ကိုမွဘဲ ဇာတ္လိုက္ၾကီး ကိုသက္ခိုင္က အေတာ္ၾကီး ၾကိဳးစားလာဘ္ထိုးရသည္ ဆုိတာႏွင္႔ကို သူ႔သား ကၽြန္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္းကို ပုိၿပီး ခင္တြယ္သြားရသည္။ စပ္စုစိတ္၊ သိခ်င္စိတ္၊ တစ္ခန္းႏွင္႔ တစ္ခန္း အဆက္အစပ္ရိွရိွ ပိုင္ႏိုင္လြန္းလွသည္႔ ဆရာမင္းဒင္၏ သက္ခိုင္ ကို မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံဘဲ လိုက္ၾကည္႔မိသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ရွာထားသည္႔ PDF ထဲမွာ ကိုသက္ခိုင္၏ ဇာတ္သိမ္းပိုင္း မပါ။ အိမ္ကို လွမ္း၀ယ္ခိုင္းရသည္။ ၿပီးေတာ႔ လူၾကံဳရွာရအံုးမည္။ ဘယ္ေလာက္မ်ား အူယား စိတ္တိုဖို႔ ေကာင္းလိုက္သလဲ။ ဘာမွမတတ္ႏိုင္။ ဆရာမင္းဒင္ကို ေလးစားေသာ အားျဖင္႔ အဆံုးသတ္ကိုလဲ မရ၊ အရ အင္တာနက္မွာ လုိက္ရွာ ဖတ္မေနခ်င္ေတာ႔။ အိမ္က စာအုပ္ေရာက္လာမည္႔ ရက္ကို စိတ္ရွည္ရွည္ ေစာင္႔ရံုသာ ရိွေတာ႔သည္။
သိခ်င္စိတ္၊ ဖတ္ခ်င္စိတ္မ်ား မရိုးမရြျဖင္႔ မတည္မၿငိမ္ျဖစ္ေနျခင္းကို စာဖတ္ျခင္းႏွင္႔ ေျဖေဖ်ာက္မွ ရမည္။ စာတစ္အုပ္အုပ္ေတာ႔ ဖတ္ေနမွ ရမည္။ ဘာစာအုပ္ဖတ္မည္လဲ ဆိုသည္႔ ေမးခြန္းက ျပန္ေရာက္လာျပန္သည္။ ရန္ကုန္က ၀ယ္လာခဲ႔ေသာ စာအုပ္ေတြကို အထက္က မွတ္ခ်က္ေတြေၾကာင္႔ မတို႔၊ မထိခ်င္ေသး။ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး ဖတ္ခ်င္သည္။ စဥ္းစားစရာေတြ၊ လက္ရိွ ျမန္မာႏိုင္ငံၾကီးကို ခဏခဏ သတိေတြ ရေစမည္႔ ဒီမိုကေရစီေတြ၊ ႏိုင္ငံေရး စာေပေတြကို မ်က္ႏွာလဲႊထားခ်င္သည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ PDF စာအုပ္ ေတြကို ၀င္ရွာေတာ႔ စာအုပ္ေလး တစ္အုပ္ကို သြားေတြ႔သည္။ ႏိုဗယ္ဆုရ အေမရိကန္စာေရးဆရာ ဟဲမင္းေ၀း၏ ပင္လယ္ျပာႏွင္႔ တံငါအို။ ဆရာၾကီး ေမာင္ဆုရွင္ ဘာသာျပန္သည္႔ စာအုပ္ေလး။
ဆရာၾကီး ဟဲမင္းေ၀းကို အီလ်ာလ်င္ဘတ္၏ လူမ်ား သကၠရာဇ္မ်ား (ဆရာျမသန္းတင္႔ ဘာသာျပန္) ထဲမွာ ေတြ႔ဘူးသည္။ စာေရးဆရာဆိုသည္႔ ဗီဇ၊ စရိုက္ လကၡဏာ လံုး၀မရိွသူဟု အီလ်ာလ်င္ဘတ္က ေရးခဲ႔သည္။ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ကေတာ႔ သူ႔လို ပညာရိွဆန္ဆန္ ခ်ဥ္းကပ္သံုးသပ္မိတာ မဟုတ္။ မုတ္ဆိတ္ေမႊးျဖဴျဖဴၾကီးႏွင္႔ တည္ၿငိမ္ရင္႔က်က္သည္႔ မ်က္ႏွာေပးရိွသည္႔ ေရွာင္ကြန္နရီၾကီးနဲ႔ တူတဲ႔ စာေရးဆရာၾကီးဟု သိထားသည္။ ကိုယ္႔ ကိုယ္ ကိုယ္ သတ္ေသသြားသည္႔ စာေရးဆရာၾကီး။ စာတစ္အုပ္ထဲႏွင္႔ ႏိုဗယ္ဆုရ စာေရးဆရာၾကီး။ ဘ၀ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း၊ ခပ္ရမ္းရမ္း ေနသြားသည္႔ စာေရးဆရာၾကီး ဆိုသည္႔ အသိေၾကာင္႔ ပိုၿပီး သတိထားမိေနတာလဲ ျဖစ္ႏိုင္သည္။
တကယ္ေတာ႔ ပင္လယ္ျပာႏွင္႔ တံငါအို ဆိုသည္႔ စာအုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ခပ္ငယ္ငယ္က ဖတ္ဘူးခဲ႔သည္။ အဲဒီအခ်ိန္က ငါးၾကီးႏွင္႔ ငါးမန္းေတြကို စိတ္က လိုက္ဖတ္ၾကည္႔ေနတာနဲ႔ ဆရာၾကီး ဘာေျပာခ်င္သလဲဆိုတာ သတိမထားမိခဲ႔။ အလြန္ေကာင္းသည္ဆိုသည္႔ စာအုပ္ေတြကို တစ္ေခါက္မက ဖတ္ရမယ္ဆိုသည္႔ အသိက ေစ႔ေဆာ္ သည္ထင္သည္။ စာအုပ္ကို ျပန္စဖတ္လိုက္ကတည္းက စိတ္က အလုပ္ လုပ္ေနရင္ေတာင္ အဘိုးအိုၾကီး စင္တီယာဂိုဆီေရာက္ေနသည္။ ပင္လယ္ျပင္က်ယ္ၾကီးထဲက ေလွခပ္ငယ္ငယ္ေပၚက လူသား အဖိုးၾကီး၊ ဘ၀ရွင္သန္ရပ္တည္မွဳ ရဖို႔ အဖိုးအိုကို ရသေလာက္ ျငင္းဆန္ေနသည္႔ ငါးၾကီး၊ ေၾကာက္စရာ ငါးမန္းအုပ္ၾကီးႏွင္႔ အဖိုးအိုၾကီး။
စာအုပ္ ပါးပါး ေလး တစ္အုပ္နဲ႔ ႏိုဗယ္ဆု ဘာေၾကာင္႔ရပါသလဲ ဆိုသည္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ သံသယေတြကို ဆရာၾကီး ေမာင္ဆုရွင္ႏွင္႔ ဟဲမင္းေ၀းက တစ္မ်က္ႏွာခ်င္း၊ တစ္မ်က္ႏွာခ်င္း ရွင္းလင္းျပသသြားသည္။ ဘ၀မွာ လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာရင္ ဘယ္သူမဆို အခက္အခဲေတြ၊ အတားအဆီးေတြ၊ ေခ်ာင္ပိတ္မိေနတတ္တာေတြ သူသူငါငါ ၾကံဳၾကရတာဘဲ မဟုတ္လား။ တစ္ခ်ိဳ႕က တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕က ဆူဆူပူပူ တံု႔ျပန္ၾကသည္။ ဘ၀မွာ ဘာအေရးအၾကီးဆံုးလဲ ဆိုတာ ရွာၾကသည္။ သိခ်င္ၾကသည္။ သိဒၶတၳ လို ကၽြန္ေတာ္တို႔လို သာမန္လူေတြက မျပတ္သားႏိုင္။ စူးစူးစိုက္စိုက္မရိွႏိုင္။ ပါရမီ မရိွ။ သို႔ေပသိ မိမိတတ္ႏိုင္သေလာက္ ရုန္းကန္လွဳပ္ရွားၾကရတာဘဲ မဟုတ္ေပဘူးလား။
အဖိုးၾကီး စင္တီယာဂို လို ရိုးရိုးရွင္းရွင္းနဲ႔ ဘ၀ကို အရွံဳးမေပးစတမ္း၊ ျဖဴျဖဴစင္စင္ တံု႔ျပန္ၾကလွ်င္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းေလမလဲလို႔ စာအုပ္ကို ဖတ္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ အေတြးေတြ ခ်ဲ႕ေနမိသည္။ စာအုပ္ကို သဲသဲမဲမဲ ဖတ္ေနစဥ္မွာဘဲ ရင္ဘတ္မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က FB မွာ Post တစ္ခု ေကာင္းတယ္။ ဖတ္ၾကည္႔စမ္း ဆိုတာနဲ႔ ဖတ္ၾကည္႔မိသည္။ အေမးေကာင္းေကာင္းတစ္ခုႏွင္႔ အေျဖေကာင္းေကာင္းတစ္ခု။ အေျဖက တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ေနေသာ ပင္လယ္ျပာႏွင္႔ တံငါအိုကို ကိုးကားၿပီး ေျဖသြားသည္။
ေမးခြန္းက…..
“ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ ဘာေၾကာင့္ ကမၻာ့အျမင့္ဆံုး ျငိမ္းခ်မ္းေရးနိုဘယ္ ဆုႀကီးကို ဘယ္လိုျငိမ္းခ်မ္းေရးစြမ္း စြမ္းေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ား ေႀကာင့္ရခဲ႔တာပါလဲ။ ဘယ္ေဒသ ဘယ္အေျခအေနေတြ ျငိမ္းခ်မ္းသြားခဲ ့ပါသလဲ။”
ေမးခြန္းေမးသူက ဘယ္ကို ရည္ရြယ္သလဲ မသိ။ တကယ္ရိုးရိုးသားသား ေမးတာလဲ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ခါးေအာက္ပိုင္း လက္သီး ထိုးဖို႔ ၾကိဳးစားတာလဲ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ အေျဖေပးသူရဲ႕ အေျဖက အလြန္သေဘာက်ဖို႔ ေကာင္းသည္။
ေျဖပံုက…
“အထူးထင္ရွားျပီး ျမန္မာ ျပည္သူေတြ နဲ႕သိပ္မစိမ္းတဲ့ သူကိုေျပာျပမယ္ေနာ္။ Ernest Hemingway က စာေရးဆရာ ပါ။ သူလည္း ႏုိဗယ္ဆုရခဲ့တယ္။ သူရခဲ့တဲ့ စာအုပ္က The Old Man and The Sea တဲ့ ျမန္မာျပည္မွာ လည္း ဘာသာျပန္ ၾကပါတယ္ ပင္လယ္ျပာနဲ႕ တံငါအိုတဲ့ ဖတ္ျဖစ္ေအာင္ ေတာ့ ဖတ္ၾကည့္လုိက္ေပါ႔။ ဘာသာျပန္သူလည္း ဆုရသြားပါတယ္။ ေျပာျပခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာက ေတာ့ ရွင္းရွင္းေလးပါ။ အဖိုးၾကီးတစ္ေယာက္က ပင္လယ္ထဲထြက္ျပီး ငါးဖမ္းထြက္တဲ့ အေၾကာင္းေလးပါပဲ။ ဘာလုိ႕ဆုရတာလဲ။ စာအုပ္က ေလးစားစရာေကာင္းတဲ့ စစ္နဲ႕ျငိမ္းခ်မ္းေရးလုိ စာအုပ္ၾကီး မဟုတ္ဘူး။ စာမ်က္ႏွာ က ၁၂၇ မ်က္ႏွာပဲ ရိွတယ္။ သူထဲပါတဲ့ အေၾကာင္းအရာကသာ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓါတ္ရွင္သန္ေရးတရား ဆိုရင္လည္း ဟုတ္ေသးတယ္။ ဘာမွ မဟုတ္တဲ့ အဖိုးအိုၾကီး ငါးဖမ္းထြက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးက ဘာလုိ႕ ကမၻာေက်ာ္ႏိုဗယ္ဆုရရိွသြားတာလဲ။ ေျပာျပပါမယ္။ ပံုျပင္ရဲ႕ ေပးခ်င္တဲ့ အဓိက Message ေၾကာင့္ပါ။ ပံုျပင္ထဲမွာ အဲဒီအဖုိးၾကီးကို လူေတာ္ေတာ္မ်ားက ကံမေကာင္းတဲ့သူ ငါးမဖမ္း နုိ္င္ေတာ့ဘူးလုိ႕ ထင္ျမင္လာၾကတယ္။ ၈၄ ရက္ေလာက္ ငါးမွမမိတာကိုး။ ေနာက္ဆံုးသူေနာက္ကို လည္းဘယ္သူမွ မလုိက္ေတာ့ဘူ။ မယံုၾကည္ၾကေတာ့လုိ႕။တစ္ေယာက္တည္းငါးဖမ္းထြက္ရတာေပါ့. အဘိုးၾကီး ကံေကာင္းသြားတာက ငါးမိသြားတယ္။မာလင္ငါးအၾကီးစားေလ။ ဒီငါးမိလို႕ကံဆိုးသြားတယ္။ သူမွာ အင္အားမရိွသလို ေလွငယ္ေလးကလည္း ခ်ိနဲ႕ေနတယ္။ ငါးကို မဆြဲႏုိင္ဘူး။ငါးဆြဲရာေနာက္ပါသြားတယ္ ၂ရက္၂ညေတာင္။ စိတ္ဓါတ္က်လြယ္သူသာဆို ငါးကိုလႊတ္ေပးလုိက္မွာ။ သူကေတာ့ ငါးကိုမလႊတ္ေပးဘူး။ ကံေကာင္းသြားတယ္ ငါးကို သူသတ္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ ကံဆိုးတာက ငါးရဲ႕ေသြးေၾကာင္း ငါးမန္းေတြေရာက္လာျပီး သူနဲ႕တုိက္ခိုက္ရတယ္။ေနာက္ဆံုး သူကမ္းေပၚျပန္ေရာက္သြားတယ္။ ဒီပံုျပင္က လူေတြကို စိတ္ဓါတ္ခြန္အား အမ်ားၾကီးျဖစ္ေစခဲ့တယ္။ စာေရးသူရဲ႕ မူလလုိရင္းကလည္းဒါပဲ။ အေၾကာက္တရားနဲ႕သာ သူတိုက္ခဲ့ရင္ အဖုိးၾကီး ငါးကိုလည္း ရံႈးမွာပဲ။ ငါးမန္းေတြကိုလည္းရံႈးမွာပဲ။ ဇြဲေကာ သတိၱေကာ ပန္းတုိင္ကိုပါ သူသိခဲ့တယ္။ သူဘာတစ္ခုကို မွ မစြန္႕လႊတ္ခဲ့လုိ႕ပဲ။ လူေတြကို စိတ္ဓါတ္ခြန္အားေပးႏုိင္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ ၁၂၇ ရြက္ရိွတဲ့ စာအုပ္ေသးေသးေလးက စစ္နဲ႕ ျငိမ္းခ်မ္းေရး စာအုပ္ၾကီးလုိမ်ိဳးဆုရ ခဲ့တယ္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ သူဘာေၾကာင့္ဆုရခဲ့လဲ။ လူေတြကို စိတ္ဓါတ္ခြန္အား ေပးခဲ့တယ္။ သူမွာ ပန္းတုိင္ရိွတယ္။ သူမွာ ဇြဲရိွတယ္ ။ သတၱိရိွတယ္။ စစ္ဖိနပ္ေအာက္ ျပားျပား၀ပ္ေနတဲ့ ျမန္မာေတြ စိတ္ထဲမွာ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတဲ့ အရာကိုေပးခဲ့တယ္။ သူစိတ္ဓါတ္က်သြားလား ။ လက္ေလ်ာ့သြားလား။ သူအခုအခ်ိန္အထိ သူရဲ႕ ပန္းတုိင္ကို သူသြားေနတုန္းပဲ။ ျမန္မာတုိင္းကုိ အိမ္မက္မက္ခြင့္ ေပးခဲတယ္။ အဲဒါသူပဲ။”
ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ရိွလွသည္႔ အေျဖကို ဖတ္ရင္း ၾကက္သီးမ်ား ထသြားရသည္။ ၿပီးေတာ႔ ေခါင္းရင္းစာအုပ္ပံုထဲရိွ “ဒီမိုကေရစီရွာပံုေတာ္” စာအုပ္ မ်က္ႏွာဖံုးရိွ ေဒၚစုပံုကို ငဲ႕ၾကည္႔မိသည္။ ပင္ပန္းႏြမ္းလ်ေသာ္လည္း မဆုတ္မနစ္ေသာ မ်က္ႏွာႏွင္႔ အဘြားၾကီးကို ျမင္ရသည္။ ထို႔ေနာက္ ဖတ္လက္စ “ပင္လယ္ျပာႏွင္႔ တံငါအို” ကို ဆက္ဖတ္ေနမိသည္။ စိတ္က စာထဲကို ေရာက္ဖို႔ ဇြတ္ႏွစ္ေနရသည္။ အဘြားၾကီး ေျပာခဲ႔ေသာ စကားတစ္ခြန္းက ကၽြန္ေတာ္႔နားထဲသို႔ ၀င္လာသည္။ “လူခ်စ္လူခင္မ်ားခ်င္ရင္ ဇတ္ကမွာေပါ႔” ဆုိသည္႔စကား။ အဘြားၾကီးဇာတ္ကလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ လူၾကမ္းျဖစ္ခ်င္တယ္ဗ်ာဟု ေတြးမိလိုက္ေပမယ္႔ အဘိုးၾကီး စင္တီယာဂိုက ကၽြန္ေတာ္႔ကို သူ႔ေလွေလးေပၚတင္ၿပီး အေျပာက်ယ္ေသာ ပင္လယ္ျပင္ၾကီးဆီသို႔ ေခၚေဆာင္သြားျပန္ေတာ႔သည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
