>
အမွတ္တရ ၃၃ လမ္း
ထက္ရာဇာ
စက္တင္ဘာ ၁၀၊ ၂၀၁၀
ရန္ကုန္ျမိဳ႕လည္ေခါင္ရဲ့ ၃၃လမ္းမွာ တေနကုန္ တီဗြီ ၀ယ္ေရာင္းသမားေတြ တီဗီြပြဲစားေတြနဲ႕ ၾကံဳရာက်ပန္း လုပ္ကိုင္စားေသာက္သူေတြ ျပည့္ႏွက္ေနတတ္ေပမယ့္ ညေနသံုးနာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာေတာ့ ဒီလူေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္ၾကျပီး တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ အစားထိုး ၀င္ေရာက္လာသူေတြကေတာ့ ဆံပင္ရွည္ရွည္နဲ႕ ေလာကၾကီးကို တမ်ဳိးျမင္တဲ့ မ်က္လံုးပိုင္ရွင္ေတြ၊ စာမူေရးထားတဲ့ စာရြက္လိပ္ကေလးကို ကိုင္ျပီး ေပးရမယ့္သူကို ေမ်ာ္လင့္ေနတဲ့ အရြယ္မ်ဳိးစံု စာေရးဆရာေတြ၊ ျပီးေတာ့ ခ်ိန္းဆိုထားတဲ့ စာေရးဆရာေတြနဲ႕ ေတြ႕ဆံုဖို႕ေရာက္လာတဲ့ ဂ်ာနယ္ မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာေတြနဲ႕ ဂ်ာနယ္မဂၢဇင္းေတြမွာ သရုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီ ေရးဆြဲေနတဲ့ ပန္းခ်ီဆရာေတြပါ။
သူတို႕ဟာ ေန႕စဥ္ တနဂၤေႏြတရက္ က လြဲလို႕ ၃၃လမ္းကို ေန႕စဥ္မျပတ္ လာေနၾကတဲ့သူေတြပါ။ တေနကုန္ တီဗီြ၀ယ္ေရာင္း ပြဲစားေတြနဲ႕ စီးပြားေရးဆန္ေနတဲ့ ၃၃လမ္းဟာ ညေန သံုးနာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာေတာ့ ထူးျခားဆန္႕က်င္စြာ အႏုပညာဆန္သြားခဲ့ပါျပီ။
၃၃လမ္းထဲက ဓမၼာရံုမွာ ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ စားပြဲခံု ၁၀ ပြဲေလာက္သာရွိတဲ့ လဘက္ရည္ဆိုင္ေလး တဆိုင္ ရွိပါတယ္။ (ေနာက္ပိုင္းေတာ့ တိုက္ ၂ ခုရဲ့ လမ္းၾကားထဲကို ေျပာင္းလဲ ဖြင့္လွစ္ လိုက္ရပါတယ္။) ဆိုင္ေလးက တကယ့္ကို လမ္းေဘးလဘက္ရည္ဆိုင္ေလး ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီဆိုင္ေလးမွာ တျခားလဘက္ရည္ဆိုင္ေတြလို ဆိုင္းဘုတ္ေရးထားတဲ့နာမည္ မရွိေပမယ့္ ေန႕လည္ပိုင္း စီးပြားရွာၾကတဲ့ အေရာင္းအ၀ယ္သမားေတြေရာ ညေနပိုင္း ေရာက္လာတတ္ၾကတဲ့ အႏုပညာနယ္ပယ္က စာေရးဆရာ ပန္းခ်ီဆရာ ကဗ်ာဆရာေတြေရာ သိေနတဲ့ နာမည္တခုရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ေလထန္ကုန္း လဘက္ရည္ဆိုင္ တဲ့ …။
ေလထန္ကုန္းဟာ ဒီလိုစာေရးဆရာေတြရဲ့ စုစည္းရာေနရာတင္ မဟုတ္ဘဲ စာေရးဆရာေတြရဲ့ သာေရး နာေရးကိုပါ ဖိတ္စာရိုက္စရာမလိုဘဲ လဘက္ရည္ဆိုင္ရဲ့အ၀မွာ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚေရးထားလိုက္ရံုနဲ႕ ဖိတ္ၾကားလို႕ ရတဲ့ေနရာတခုလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ တဆက္တည္း ေလထန္ကုန္းအေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိရင္ က်ေနာ္တို႕ရဲ့ဘ၀ေတြကလည္း ေအာက္ေမ့ဖြယ္ ေကာင္းလွပါတယ္။ က်ေနာ္တို႕အုပ္စုကေတာ့ ေလထန္ကုန္းမွာ ထုိင္ခဲျပီး ၃၃လမ္းအ၀င္၀ ညိဳညိဳေတးသံသြင္းေဘးက ပလက္ေဖာင္းမွာဖြင့္ထားတဲ့ လမ္းေဘးလဘက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာ ထိုင္တတ္ၾကပါတယ္။
က်ေနာ္တို႕အုပ္စုမွာ က်ေနာ္အပါအ၀င္ စာေရးဆရာ ေအာင္ခက္ (ရိုးျပတ္ေတာ)၊ ကဗ်ာဆရာလွသန္း၊ သူ႔ရဲ့အကို ပန္းခ်ီေမာင္ႏိုး၊ ကဗ်ာဆရာ ဟိန္းျမတ္ေဇာ္၊ သစ္ေကာင္းအိမ္၊ လူအိမ္၊ ေအာင္ဘညိဳ၊ ပန္းခ်ီကိုကိုႏိုင၊္ ပန္းခ်ီသိန္းသိန္း၊ ကဗ်ာဆရာ ၾကည္ေဇာ္ေအး၊ မင္းႏိုင္သား၊ ကင္မရာမင္း ကိုေဌးလြင္ နဲ႕ ဓါတ္ပံုမိုးလြင္ဟန္ စတဲ့သူေတြ ပါ၀င္ပါတယ္။
ညေန သံုးနာရီခြဲ ေလာက္ကေန ညေန ေျခာက္နာရီ ေလာက္အထိ ေရာက္တတ္ရာရာေတြ ေျပာၾကျပီး ေန၀င္ခ်ိန္ေရာက္ျပီဆိုရင္ေတာ့ တေနကုန္ ရွာလို႕ရသမွ် စာမူခေလးေတြစုျပီး ၃၅လမ္းက ရွမ္းရိုးရာစားေသာက္ဆိုင္၊ ဒါမွမဟုတ္ ၄၂လမ္းက ေရႊဒဂၤါး အရက္ျဖဴဆိုင္၊ စာမူခ အေျခအေနေကာင္းတဲ့ေန႔ေတြ ဆိုရင္ေတာ့ ၁၉လမ္း စသျဖင့္ ညေနတိုင္း ယမကာယစ္ေရြရည္ လူး တတ္ၾကပါတယ္။
၃၃ လမ္းဟာ စာေပအႏုပညာရွင္ေတြရဲ့ ဘူမိနက္သန္ျဖစ္သလို စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာျဖစ္ခ်င္တဲ့ လူငယ္ေလးေတြရဲ့့ အမိတကၠသိုလ္ဆိုရင္လည္း မမွားပါဘူး။ လူငယ္ေလးေတြဟာ သူတို႔ေလးစားတဲ့ စာေရးဆရာေတြ ကဗ်ာဆရာေတြကို ေတြ႔ရဖို႕အတြက္ ၃၃လမ္း ကေန ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကျပီး သူတို႔ေတြ႔ခ်င္တဲ့ စာေပအႏုပညာရွင္ေတြကို တေလးတစား တရိုတေသ မိတ္ဆက္ၾကတာကလည္း ၃၃လမ္းရဲ့ ခ်စ္စရာယဥ္ေက်းမွဳတခုပါပဲ။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕လည္ေခါင္ရဲ့ ၃၃လမ္းဟာ လမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလး ျဖစ္ေပမယ့္ စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာ ပန္းခ်ီဆရာေတြအတြက္ကေတာ့ အသက္ေသြးေၾကာလမ္းမၾကီးတခုျဖစ္သလို၊ ေသာက္မကုန္ႏိုင္တဲ့ ျမစ္ျပင္က်ယ္ၾကီးတခုလည္း ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
အခုေတာ့ က်ေနာ္နဲ႕ ၃၃ လမ္းမဟာ ၃၃ ဘ၀ ေလာက္ ကြာျခားသြားခဲ့ရပါျပီ။ အတိတ္က ၃၃လမ္းရဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကိုျပန္စဥ္းစားရင္း ၃၃လမး္က လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ေတြ ေရးေဖာ္ေရးဖက္ေတြကို ေအာက္ေမ့သတိရမိရင္းနဲ႕ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ရဲ့ ၃၃လမ္း ကို လြမ္းေနမိပါေတာ့တယ္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ