>
အရွင္ၾသသဓ
ၾသဂုတ္ ၁၄၊ ၂၀၁၀
ဟဖ္မြန္းေဘးၿမိဳ႔၊ ဓမၼာနႏၵဝိဟာရေက်ာင္းတုိက္တြင္ ကေလးမ်ားအတြက္ ေႏြရာသီ အေျခခံဗုဒၶဘာသာသင္တန္းကုိ ၾသဂုတ္လတြင္ ႏွစ္စဥ္က်င္းပၿမဲ ျဖစ္ေပသည္။ ဤသင္တန္းသည္ ေနာက္မ်ိဳးဆက္သစ္ ကေလးမ်ားအတြက္ အလြန္အေရးႀကီးလွသျဖင့္ ဓမၼာနႏၵဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ၾသဝါဒအတုိင္း ေထရဝါဒဗုဒၶဘာသာအသင္း၏ အေရးႀကီးေသာလုပ္ငန္းတစ္ရပ္အျဖစ္လည္း ခ်မွတ္ကာ လုပ္ေဆာင္ေနျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
သမုိင္းေၾကာင္းေလးကုိ အနည္းငယ္ တင္ျပရသည္ရွိေသာ္ ဓမၼာနႏၵဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ဦးသီလာနႏၵသည္ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ သာသနာျပဳရန္ တာဝန္ေပးခ်က္ျဖင့္ ၁၉၇၉-ခုႏွစ္ ေရာက္ခ်ိန္မွစ၍ ေဗးဧရိယာ၌ တရားေဟာျခင္း၊ တရားျပျခင္း၊ ဓမၼသင္တန္းမ်ားေပးျခင္းျဖင့္ သာသနာျပဳလုပ္ငန္းမ်ားကုိ ေအာက္ေျခမွစ၍ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ေပသည္။
ထုိလုပ္ငန္းမ်ားသည္ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာစိတ္ဝင္စားၾကေသာ အေနာက္တုိင္း၊ အေရွ႔တုိင္းသားမ်ားအတြက္ကား အက်ိဳးရွိလွေပသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဤႏုိင္ငံ၌ေမြးဖြားၾကသည့္ ကေလးမ်ားအတြက္ကား မလုပ္ႏုိင္ခဲ့ေသးေပ။ လူႀကီးမ်ားေလာက္သာ ရပ္ထားလုိက္လွ်င္ ေနာင္ သာသနာ့မ်ိဳးဆက္ ျပတ္သြားေပမည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကေလးမ်ားအတြက္ လက္ဆင့္ကမ္းသာသနာျပဳရန္ အေျခခံဗုဒၶဘာသာသင္တန္းေလးေတြ ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ ဖြင့္ရမည္ဟု တစ္ထစ္ခ် ဆုံးျဖတ္ခဲ့ေပသည္။
ကနဦးအစ လမ္းထြင္ရသူမ်ားတြင္ လူမ်ားသာ မဟုတ္၊ ဘုန္းႀကီးမ်ားမွာလည္း စိတ္ကူးျဖင့္ပင္ မစဥ္းစားခဲ့မိေသာ အခက္အခဲေပါင္းမ်ားစြာကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ရေပသည္။ ျမန္မာျပည္၌ မည္ကဲ့သုိ႔ေသာ အေျခအေနမ်ိဳးနဲ႔ ေနခဲ့ရသည္ျဖစ္ေစ၊ အေမရိကန္ေရာက္လွ်င္ အားလုံးတေျပးညီညီ တစ္ကျပန္စ ၾကရေပသည္။ ဘယ္ဟာမွ ျပည့္စုံသည္ဟူ၍ မရွိ၊ ဟုိဟာလည္း လုိ၊ ဒီဟာလည္း လုိ၊ ဟုိဟာလည္း လုပ္စရာ၊ ဒီဟာလည္း လုပ္စရာ၊ အခက္ခဲေတြက မ်ား၊ ဒုကၡေတြက ႀကီး၊ လုပ္မည့္သူက တစ္ေယာက္ထဲ၊ ဘယ္ဟာမွ ႏံွ႔စပ္ႏုိင္သည္ ဟူ၍ မရွိ။
ဤႏို္င္ငံသုိ႔ေရာက္လာခါစ ျမန္မာျပည္ဖြားမ်ားအေနနဲ႔လည္း ဘယ္မွအဆက္အသြယ္လည္း မရွိ။ မိမိတုိ႔ေလာေလာဆယ္ ရပ္တည္ႏုိ္င္ေရးႏွင့္၊ ကေလးမ်ားပညာတတ္ျဖစ္ေရးအတြက္သာ ဦးစားေပးစဥ္းစား ခဲ့ၾကသည္။ ကေလးေတြဘြဲ႔ရၿပီး အလုပ္ေတြရရင္ သူတုိ႔ကုိမီၿပီး ခ်မ္းခ်မ္းသာသာေနရမည္ဟူေသာ စိတ္ကူးယဥ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ တသီတတန္းႀကီးနဲ႔ ေန႔မအား ညမနား၊ Side Job ပါရွာၿပီး လုပ္ခဲ့ၾက၏။ သုိ႔ေသာ္ ကေလးမ်ားဘာသာေရး သြန္သင္ဆုံးမေပးဖုိ႔ေတာ့ မစဥ္းစားခဲ့မိၾကေပ။
သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္လည္း ဘာသာေရးအေၾကာင္း ဂဃနဏ မသိၾက။ သိသူမ်ားလည္း စားဝတ္ေနေရး လုံးပမ္းေနၾကရ၍ သင္ခ်ိန္မရ။ ဤသုိ႔ျဖင့္ ေထြးလုံးရစ္ပတ္ သံသရာလည္ေနရင္း ဤမွာေမြးလာေသာ ကေလး မ်ားသည္ အျခားဘာသာယဥ္ေက်းမႈမ်ားၾကားတြင္ တေျဖးေျဖး ႀကီးျပင္းလာခဲ့ၾကေပေတာ့သည္။ သူတုိ႔နီးစပ္ ရာ ဘာသာမ်ားအေၾကာင္းကုိသာ သိၾကၿပီး၊ မိမိတုိ႔ဘာသာအေၾကာင္းကုိကား “ဗုေဒၶါ” တစ္လုံးပင္ ေယာင္၍ မထြက္တတ္ၾက။ မည္သည့္ဘာသာမဆုိ ကုိးကြယ္သူမ်ားကုိယ္ႏိႈက္က လက္ဆင့္ကမ္းသယ္ေဆာင္ သင္ၾကားပုိ႔ခ် လုိက္နာမႈမရွိၾကလွ်င္ တေျဖးေျဖး ကြယ္ေပ်ာက္တတ္စၿမဲပင္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘာသာေရးကိစၥမ်ား မိမိတုိ႔အိမ္တြင္ ျပဳလုပ္ေသာအခါ ကေလးမ်ားက ေရွာင္ဖယ္ ေရွာင္ ဖယ္နဲ႔ လူႀကီးနား မကပ္ၾကေတာ့ေပ။ အဲဒီခါက်မွ ဘုန္းႀကီးေရွ႔အတင္းဆြဲေခၚၿပီး ရွိခုိးခုိင္း၊ ၾသကာသဆုိခုိင္း လုပ္ေတာ့ “I don’t want to do that. I don’t know anything about that. This is your religion, not my religion. You cann’t force me to do that.” စသျဖင့္ ကေလးမ်ားက ငုိမဲ့ၿပီး အတင္းကန္ကာ ျငင္းဆန္ေန ေတာ့၏။
အဲဒီက်မွ မိဘမ်ား မ်က္ရည္က်ရေတာ့သည္။ ရင္က်ိဳးရေတာ့သည္။ ငါတုိ႔မွားၿပီ၊ ေနာက္က်သြားၿပီ ဆုိေသာ ေနာင္တမ်ိဳးျဖင့္ မ်က္ႏွာမသာမယာ ျဖစ္ၾကရေတာ့သည္။ ဒီေတာ့ ဧည့္သည္ေတြေရွ႔မွာ ပြဲလည္းၿငိမ္ သြားေအာင္ ဘုန္းႀကီးေတြကဘဲ “ကေလးေတြ ေနတတ္သလုိ ေနပါေစကြယ္၊ ေနာင္သင္ေပးရင္ တတ္လာမွာ ေပါ့”ဟု ဆုိကာ ဝင္ထိန္းေပးလုိက္ရေတာ့သည္။ အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ ဒီကေလးေတြေရွ႔ေရး စိတ္ထဲမွာ ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရင္ေလးမိသည္။
မိဘေတြက သားသမီးေတြေနာင္ေရးအတြက္ဆုိၿပီး မ်က္လုံးစုံမွိတ္ကာ တုိင္းျပည္ကုိစြန္႔ခြါ၊ ဘဝကုိ တစ္က ျပန္စ၊ “တုိ႔တေတြ အခုပင္ပမ္းခံထားမွ တုိ႔သားသမီးေတြက်ရင္ ခ်မ္းသာမွာ”ဆုိၿပီး ေ့ျမွာ္လင့္တႀကီးနဲ႔ အလုပ္ေတြ ႀကိဳးႀကိဳးစားစားလုပ္ခဲ့ၾကေပမဲ့ ကေလးေတြက အခုကထဲက မိဘကုိ ဆႏၵျပေနၿပီ။ ေျပာမရတုိင္း “ငါ လုပ္လုိက္ရကြာ” လုိ႔ ၿခိမ္းေခ်ာက္မယ္ေတာ့ မႀကံနဲ႔၊ မိဘရုိက္ရင္ ရဲကုိဘယ္လုိေခၚရမယ္ဆုိတာ ေက်ာင္း က သင္ေပးထားလုိ႔ ေကာင္းေကာင္း သိေနၿပီ။ ဒီေတာ့ အိမ္ေပၚမွာ ဘာသာေရးျပႆနာက တေျဖးေျဖး ပိုပို ႀကီးထြားလာေတာ့၏။
ကေလးမ်ားက ထမင္းဝုိင္းေတာင္ အတူမစားေတာ့ေပ။ လူႀကီးေတြ ေရွ႔ခန္းရွိရင္၊ သူတုိ႔က ေနာက္ခန္းဘက္ ထြက္သြားၾကေတာ့၏။ တစ္အိမ္ထဲေနၿပီး သားသမီးနဲ႔မိဘ အေနက ပိုပိုေဝးလာ ေတာ့၏။ သြန္သင္ဆုံးမဖုိ႔ဆုိတာ ဘယ္မွာျဖစ္ႏုိင္ပါေတာ့မလဲ။ ဤသုိ႔ေသာဇာတ္လမ္းမ်ားကုိ ဓမၼာနႏၵ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိထားေပသည္။
ဤအတုိင္းပင္ ေဒါက္္တာလင္းေဆြေအးႏွင့္ ေဒါက္တာေဒၚခင္ညိဳသက္တုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံတုိ႔ကလည္း ဤႏုိင္ငံ၌ ေမြးဖြားလာေသာ ကေလးမ်ားအတြက္ ဘာသာေရးကြယ္ေပ်ာက္သြားမည္ကုိ မ်ားစြာစုိးရိမ္မိသည္။ မိဘမ်ားလည္း မသင္ႏုိင္၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလည္း မပုိ႔ၾက။ ငယ္ရြယ္စဥ္ကတယ္လုိ႔ တေျဖးေျဖးသင္ၾကားျပသ ေပးမွ ႀကီးလွ်င္ေျပာဆုိဆံုးမလုိ႔ရမည္။ ကုိယ့္စကား နာခံမည္။ သုိ႔မဟုတ္ပါက နီးစပ္ရာဘာသာေနာက္သုိ႔ လုိက္သြားေပမည္။ ဟုိမက် ဒီမက်နဲ႔ ေယာင္ေတာင္ေတာင္လည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ဓမၼာနႏၵ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကုိ ကေလးမ်ားအတြက္ ဘာသာေရးသင္တန္းမ်ား ျပဳလုပ္ေပးရန္ ေလွ်ာက္ထားခဲ့ရာ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကလည္း လုပ္ဖုိ႔ဆႏၵရွိၿပီးသားမုိ႔ ခ်က္ခ်င္းပင္ လက္ခံလုိက္ေပသည္။ ေဒါက္တာလင္းေဆြေအး မိသားစုတုိ႔ကပဲ ေႏြရာသီအေျခခံ ဗုဒၶဘာသာသင္တန္းအတြက္ မ,တည္ေငြမ်ားကုိ စုိက္ထူ လႈဒါန္းခဲ့ၾကေပသည္။ စာေမးပြဲကို “Aye-Thet Scholarship” ဟု နာမည္ေပးခဲ့ၾကေပသည္။
ပထမဆုံး “Aye-Thet Scholarship” အေျခခံဗုဒၶဘာသာသင္တန္းကုို ၁၉၉၁ ခုႏွစ္မွာ ေက်ာင္းသား ၄ ေယာက္ျဖင့္ စတင္ခဲ့ေပသည္။ ေနာက္ႏွစ္မ်ားတြင္လည္း ဆယ္ ဂဏန္းေလာက္နီးပါး ေက်ာင္းသားမ်ားကုိသာ သင္ႏုိင္ခဲ့သည္။ ေဒးလီးစီးတီးေက်ာင္း၌ ေနရာခက္ခဲမႈေၾကာင့္ ေက်ာင္းအိပ္ မထားႏုိင္ခဲ့ေပ။ ဟဖ္မြန္းေဘး ေရာက္၍ ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီးေဆာက္ၿပီး ၂ဝဝ၆-ခုေရာက္မွသာ ညအိပ္ေက်ာင္းသားေရာ ေန႔ေက်ာင္းသားပါ လက္ခံ သင္ၾကားႏုိင္ခဲ့ေပသည္။ ၂ဝဝ၆-တြင္ ေက်ာင္းသား ၅ဝ၊ ၂ဝဝ၇-မွစ၍ ေက်ာင္းသားေပါင္း ၁-ရာခန္႔ လာအပ္ၾကေသာ္လည္း ေနရာခက္ခဲမႈေၾကာင့္ ၈ဝ-သာ ကန္႔သတ္ထားခဲ့ေပသည္။
ယခုႏွစ္တြင္ ဇူလိုင္လ ၃၁-ရက္မွ ၾသဂုတ္လ ၇-ရက္ေန႔အထိ ေက်ာင္းသား ၈ဝ၊ လုပ္အားေပးဆရာ ၁၂-ေယာက္၊ guest speaker ၆ ေယာက္၊ အခ်ိန္ျပည့္ မီးဖုိေခ်ာင္လုပ္အားေပး ၁၃ ေယာက္တုိ္႔ျဖင့္ စည္ကား သုိက္ၿမိဳက္စြာ ျပဳလုပ္ႏုိင္ခဲ့ေပသည္။ ဖြင့္ပြဲႏွင့္ ပိတ္ပြဲမ်ားတြင္ မိဘမ်ားကုိယ္တုိင္ မျဖစ္မေနတက္ေရာက္ၾကရ သည္။
လုပ္အားေပးမ်ားလည္း မနက္မုိးမလင္းခင္ကစ၍ ညေနစာ စားၿပီးခ်ိန္အထိ မနက္စာ၊ ေန႔စာ၊ သေရစာ၊ ညေနစာဆုိၿပီး ေလးခါခ်က္ျပဳတ္ေကြၽးေမြးၾကရေသာ္လည္း “သားသမီးေလးေတြ စာသင္ေနတာ၊ တရားထုိင္ေနတာေလးေတြကုိၾကည့္ၿပီး ေမာတာေတြ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး ဘုရား”ဟု ဆုိၾက၏။
ကေလးမ်ားအခ်ိန္ဇယားကလည္း မသက္သာလွေပ၊ မနက္ ၆-နာရီထ၊ ၆-နာခြဲ ဘုရားဝတ္တက္၊ ရ-နာရီ နံနက္စာစား၊ ၇-နာရီခြဲ သန္႔ရွင္းေရး၊ ၈-နာရီကေန ၉-နာရီတစ္တန္း၊ ၉-ခြဲကေန ၁ဝ-ခြဲ တစ္တန္း၊ ၁၁-နာရီကေန ၁၁-ခြဲအထိ တရားထုိင္သင္တန္း၊ ၁၂-နာရီမွာ ေန႔လည္စာ၊ ၁-နာရီက ၂-နာရီ တစ္တန္း၊ ၂-နာရီခြဲကေန ၃-ခြဲ တစ္တန္း၊ ၃-ခြဲကေန ၄-အထိ သေရစာစား၊ ညေန ၄-နာရီကေန ၄-ခြဲအထိ ဘုရား ရွိခုိးစာက်က္၊ ၄-ခြဲကေန ၅-ခြဲ အထိ ေယာဂ(သုိ႔မဟုတ္) Craft (သုိ႔မဟုတ္)ကစားခ်ိန္ တစ္ခုခု၊ ၆-နာရီ ညေနစာ စား၊ ည ရ-နာရီမွ ၈-နာရီခြဲအထိ ျပင္ပမွလာေသာ Guest Speaker မ်ားထံမွ တရားထုိင္နည္း၊ သုိ႔မဟုတ္ ဓမၼျဖင့္ ဘဝကုိေနထုိင္နည္းႏွင့္ သူတုိ႔၏ဘဝအေတြ႔အႀကံဳ မွတ္သားဖြယ္ရာမ်ားကုိ နားေထာင္၊ ၿပီးလွ်င္ ၁ဝ-မိနစ္ခန္႔ တရားထုိင္ကာ တေန႔တာ အဆုံးသတ္၏။ ည ၁ဝ-တြင္ေတာ့ အားလုံး အိပ္ၾကရသည္။
သည္တြင္မကေသးပါ။ ကေလးမ်ား ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာေတြးေခၚတတ္ေရးအတြက္ သူတုိ႔ထင္ျမင္ ယူဆပုံေလးမ်ားလည္း သိေအာင္ Essay တပုဒ္လည္း ေရးၾကရပါေသးသည္။ ေက်ာင္းက Grade အတုိင္း မူလတန္း၊ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္းဟု သုံးဆင့္ခြဲျခား၍ စစ္ပါသည္။ ဒီႏွစ္အတြက္ ေခါင္းစဥ္မွာ “Medita tion” ျဖစ္၏။ ၄င္းကုိ ေရးႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ သင္ခန္းစာမ်ား၊ တရားထုိင္သင္တန္းမ်ား၊ Guest Speaker မ်ားထံမွ သူတုိ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာ နားေထာင္ၾကရေပသည္။ Guest Speaker မ်ားကုိလည္း အေျဖရခက္သည့္ ေမးခြန္းမ်ားကုိပင္ ေမးလာတတ္ၾကသည္။ သူတုိ႔ေရးထားေသာ Essay ကုိ ေသာၾကာေန႔ ျပန္အပ္ရ၏။ စေနေန႔ ေန႔လည္ ၁-နာရီတြင္ စာေမးပြဲေျဖရ၏။ ၃-နာရီမွ ၄-နာရီခြဲအထိ ပိတ္ပြဲ အခမ္းအနား က်င္းပ၏။ ထုိအခမ္း အနားတြင္ ပထမ၊ ဒုတိယ၊ တတိယ ရေသာ Essay မ်ားကုိ ေက်ျငာေပးကာ အတန္းအလုိက္ ပထမဆုရသူ မ်ားကေတာ့ ကုိယ္တုိင္ ေရွ႔သုိ႔ထြက္ကာ မိမိ Essay ကုိ ဖတ္ျပရ၏။
ထိုစာဖတ္ေသာအခ်ိန္တြင္ မ်က္ရည္မ်ား ဝဲေနသည့္မိခင္တစ္ေယာက္ကုိ စာေရးသူသတိထားလုိက္ မိသည္။ ဝမ္းသာလုိ႔ဝဲေသာ မ်က္ရည္ဆုိသည္ကုိေတာ့ သံသယမရွိေပ။ သူ႔သားဖတ္ေနေသာ စာထဲတြင္ မိဘေက်းဇူးတရားႏွင့္ သူတုိ႔က မိဘမ်ားအေပၚဆုိးခဲ့သည့္ အမွားေလးမ်ားကုိ ေနာင္တရမိသည့္သေဘာ ေရးသားထားသည္ကုိ ၾကားရ၍ မိခင္မွာ ဝမ္းသာလြန္း၍ ငိုေနရွာ၏။
ေနာက္ၿပီး “သူ႔သားဟာ အခု ဒိေလာက္ထိ မိဘအေပၚ သိတတ္သြားပါလား”ဟု ပီတိျဖစ္၍လည္း မ်က္ရည္မ်ား က်လာျခင္း ျဖစ္ေပမည္။
အျခားေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ဖတ္္ျပရာတြင္ “ဤသင္တန္းကုိ မိဘမ်ားက တုိက္တြန္း၍ လာရ ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူ႔အတြက္ေတာ့ အခ်ိန္သာကုန္၍ အက်ိဳးရွိမည္ မထင္ေၾကာင္း၊ ေနာက္ၿပီး စည္းကမ္းေတြ ၾကားထဲမွာေနရ၍ သူ႔အတြက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဟာ အခ်ဳပ္ေထာင္သာျဖစ္ေၾကာင္း၊ တရားထုိင္တယ္ ဆုိတာ လည္း ပ်င္းစရာအလုပ္၊ လူႀကီးေတြအလုပ္ဟုသာ ထင္ေၾကာင္း၊”
ဤသုိ႔သင္တန္းမလာခင္ သူ၏ ထင္ျမင္မႈ မ်ားကုိ ပထမေရးထားၿပီးေနာက္
“၂-ရက္ေလာက္ေရာက္တဲ့အခါက်မွ သူထင္တာနဲ႔ တျခားစီျဖစ္ေနေၾကာင္း၊ လူငယ္ေတြ ဒီလုိသင္တန္းမ်ိဳး တက္သင့္ေၾကာင္း၊ တရားထုိင္တာ လူငယ္ေတြအတြက္လည္း လုပ္သင့္တဲ့ အလုပ္တစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း၊ တေနရာထဲမွာ ဗုဒၶဘာသာအေၾကာင္းကုိ စာေတြ႔လက္ေတြ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးစုံ ေအာင္ ေလ့လာခြင့္ရလုိ႔ ဆရာေတာ္မ်ား၊ ဆရာမ်ား၊ လုပ္အားေပးမ်ားကုိလည္း ေက်းဇူးတင္မိေၾကာင္း”
ဖတ္ျပေန၍ ပရိသတ္ေနာက္ပုိင္းတြင္ ထုိင္ေနသည့္ဖခင္လုပ္သူမွာ မ်က္ႏွာႀကီးၿပံဳးၿပီး နားေထာင္ေနရွာ၏။
မိဘတစ္ေယာက္ကေတာ့ တပတ္အတြင္းေလးမွာ ဒီလုိ ဘာသာေရးစာေပမ်ားေလ့လာျခင္း၊ တရား ထုိင္ျခင္း၊ ျပင္ပဆရာမ်ားထံမွ ဘဝကုိဓမၼအျမင္ျဖင့္ ေလ့လာလုိက္ရျခင္းသည္ သူ႔ကေလးမ်ားအေပၚ ဤမွ် ေလာက္ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ရွိလိမ့္မည္ဟု အစက သူမထင္ေၾကာင္း၊ သုိ႔ေသာ္ ေက်ာင္းတြင္ သူ႔သား ေရးသည့္ စာစီစာကုံးက အဆင့္ျမင့္ေန၍ ဆရာမက “သူ႔သား ဘယ္လုိစာအုပ္ေတြ ဖတ္ပါသလဲ၊ သိပါရေစ” လုိ႔ လာေမးေၾကာင္း၊ ေနာက္မွ သည္အေတြးမ်ိဳးကုိ ေႏြရာသီဗုဒၶဘာသာသင္တန္းမွ ရခဲ့သည္ဟု သူ႔သားထံမွ သိရေၾကာင္း၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဤသင္တန္းသည္ သူ႔ကေလးမ်ားမွာ ေလာကီ၊ေလာကုတ္ ႏွစ္ဖက္လုံး အတြက္ အက်ိဳးရွိေၾကာင္း ေျပာျပသြား၏။
ဖခင္တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႔သားဟာ ဒီသင္တန္းကုိ ဘယ္ေလာက္ႀကိဳက္သလဲဆုိသည္ကုိ ဤသုိ႔ ေျပာသြားေသး၏။
သူ႔သားသည္ ေက်ာင္းတြင္ Football အသင္းဝင္ထားသျဖင့္ သင္တန္းတတိယေန႔ ညေန တြင္ စာေရးသူကုိ ခြင့္ေတာင္း၍ ဖြင့္ပြဲသုိ႔သြားၾက၏။ ဖြင့္ပြဲအၿပီးတြင္ အနည္းငယ္ကစားၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ဆန္ဖရန္ဆစၥကုိမွ နာမည္ႀကီး Football သမားမ်ားႏွင့္ေတြ႔ဆုံမိတ္ဆက္ကာ ေအာ္တုိမ်ား ေရးေပးမည္ျဖစ္ သည္။ သုိ႔ေသာ္ ညေရာက္ေတာ့ အေဖကုိ သူေက်ာင္းျပန္လုိေၾကာင္း ေျပာ၏။
အေဖလုပ္သူက “မနက္ျဖန္မွာ နာမည္ႀကီး Football သမားေတြနဲ႔ေတြ႔မွာေလ၊ ဒီေတာ့ မင္း Choice ပါဘဲ၊ သူတုိ႔နဲ႔ ေတြ႔မလား၊ သင္တန္းျပန္ မလား”လုိ႔ေမးေတာ့၊ သူ႔သားက မဆုိင္းမတြပင္ “I don’t want to miss my classes tomorrow. I perfer to go to monastery” လုိ႔ ေျပာသျဖင့္ သူ႔ကုိ ည ၉-နာရီေရာက္မွ ေက်ာင္းျပန္ပုိ႔ေပးရေပသည္။ သူ႔စိတ္ဓာတ္ ကေလးကုိ စာေရးသူ မခ်ီးက်ဴးဘဲ မေနႏုိင္ပါ။
အျခားဖခင္တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႔သားဟာ အိမ္မွာ မိခင္ႏွင့္ တဂ်စ္ဂ်စ္ ရန္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မိခင္က လည္း ေကာင္းေစခ်င္လြန္းသျဖင့္ ဆုံးမေတာ့ သားကလက္မခံဘဲ ျပႆနာတက္ခဲ့ဖူးေၾကာင္း၊ သူ႔သားဟာ အျခားကေလးမ်ားႏွင့္ အဆင္ေျပခဲေၾကာင္း၊ ဆရာေတာ္ေတြစကား နားေထာင္ပါ့မလားဟု စိတ္မခ်,တခ်နဲ႔ သင္တန္းပုိ႔ခဲ့ရေၾကာင္း၊ သူ႔သားကလဲ မလြန္ဆန္ႏုိင္၍သာ လုိက္ခဲ့ရေၾကာင္း၊ သုိ႔ေသာ္ ညေနပုိင္း သူလာ ၾကည့္ေသာအခါ သူ႔သားမွာ အိမ္ကပုံစံႏွင့္ လုံးဝမတူဘဲ ထူးထူးျခားျခား လိမၼာေနတာ ေတြ႔ရေၾကာင္း၊ ေနာက္ဆုံးၿပီးတဲ့ေန႔ အေဖကုိေတြ႔ေတာ့လည္း ေျပးလာၿပီး “အေဖ-ေနာက္ႏွစ္လဲ သားလာမယ္ေနာ္”ဟု ဆုိလာသျဖင့္ သူ႔မွာ ရင္ဆုိ႔မတတ္ ဝမ္းသာပီတိ ျဖစ္မိေၾကာင္း ေျပာလာျပန္သည္ကလည္း တစ္မ်ိဳးျဖစ္၏။
ဒီႏွစ္ထူးျခားသည္မွာ ေက်ာင္းသားေဟာင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ျပန္လာၾကၿပီး သူတုိ႔ႏုိင္သည့္ အတန္းမ်ားကုိ ျပန္လည္သင္ၾကားေပးျခင္း၊ နားမလည္ေသာ ကေလးမ်ားကုိ ကူညီရွင္းျပေပးျခင္း၊ ကေလး ငယ္မ်ားကုိ ျပန္လည္ထိန္းေပးျခင္း၊ သန္႔ရွင္းေရးေဝယ်ာဝစၥမ်ား ဝုိင္းဝန္းကူညီေပးျခင္း စသည္မ်ားကုိ သူတုိ႔ အသိနဲ႔ စာရင္းေပးကာ လာေရာက္ ကူညီၾကေပသည္။
ေက်ာင္းသူေဟာင္းတစ္ေယာက္ ဆုိလွ်င္ စာသင္ေပးဖုိ႔ စာရင္းသြင္းထားၿပီးမွ ေက်ာင္းေလ့လာေရးခရီးစဥ္ျဖင့္ ဥေရာပသုိ႔ပါသြားရာ ၃-ရက္ ေနာက္က်မွ ေရာက္ လာ၏။ မိမိေနထုိင္ရာ Visalia အိမ္သုိ႔ပင္ မျပန္ေတာ့ဘဲ ဆန္ဖရန္ေလဆိပ္မွတန္းၿပီး ေက်ာင္းသုိ႔ လာခဲ့ေပ သည္။ စာေရးသူတုိ႔ ေျမွာ္မွန္းသည္မွာလည္း ဤကဲ့သုိ႔ ေနာက္မ်ိဳးဆက္မ်ားကုိ လက္ဆင့္ကမ္းေရးပင္ ျဖစ္သည္။ စာေရးသူလည္း “တုိ႔ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ခဲ့တဲ့ မ်ိဳးေစ့ေလးေတြေတာ့ အပင္ေပါက္လာပါပေကာလား”ဟု ေတြးကာ ဝမ္းသာပီတိ ျဖစ္မိ၏။
စာေရးသူကုိယ္တုိင္လည္း ပထမႏွစ္မ်ားတြင္ ေမ်ာက္ရႈံးေအာင္ေဆာ့တတ္ေသာ ကေလးမ်ားသည္ ေနာက္ႏွစ္မ်ားတြင္ တေျဖးေျဖးတည္ၿငိမ္လာကာ၊ အမွတ္မထင္ စာေတာ္ေသာကေလးမ်ား၊ ေစ့ေစ့ေပါက္ေပါက္ ေမးတတ္ေသာကေလးမ်ားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲလာသည္ကုိ ေတြ႔ရေပသည္။ သူတုိ႔အသိနဲ႔ သန္႔ရွင္းေရးမ်ား လုပ္လာၾကသည္။ မိမိေက်ာင္းသေဘာမ်ိဳးထားကာ လုပ္စရာေတြ႔လွ်င္ ဝုိင္းကူညီတတ္လာသည္။ သူတုိ႔ ကုိယ္တုိင္ ေနာက္ဆုံးေန႔ ျပန္ခါနီးတြင္ စာေရးသူထံသုိ႔လာ၍ ႏႈတ္ဆက္ကန္ေတာ့ရင္း “ေနာက္ႏွစ္လည္း ျပန္လာတက္အုံးမယ္ ဘုန္းဘုန္း၊ သမီးတုိ႔အတြက္ ေနရာခ်န္ထားေပးပါ၊ ေနာက္ႏွစ္မွာ ျပန္ေတြ႔ၾကပါမယ္ ဘုန္းဘုန္း”ဟု ဆုိသည္ကုိ ၾကားလုိက္ရသျဖင့္ စာေရးသူတုိ႔ အားလုံး တပတ္စာ ပင္ပမ္းခဲ့သမွ်ေတြ ေပ်ာက္ခဲ့ ရေပေတာ့သည္။
သူတုိ႔ေလးေတြ အိမ္ျပန္ခါနီးမုိ႔ ဝမ္းသာသလုိရွိေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ခြဲရေတာ့မည္မုိ႔ ဝမ္းနည္းမႈ အရိပ္အေယာင္က မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ထင္ဟပ္ေနေပသည္။ မည္သုိ႔ဆုိေစ စာေရးသူအဖုိ႔ သူတုိ႔ေလးေတြ အခုလုိေတြ႔ရေတာ့ စိမ္းစိမ္းစုိစုိ အသီးအပြင့္မ်ားႏွင့္ ေရာင္စုံဖူးပြင့္ေနသည့္ ဥယ်ာဥ္စုိက္ခင္းႀကီးမ်ား ၾကည့္လုိက္ရ သလုိ ရင္ထဲမွာ ေအးျမခ်ိဳၿမိန္တဲ့ ပီတိအရသာေလးမ်ားျဖင့္ က်န္ရစ္ကာ ၂ဝ၁ဝ-ခုႏွစ္ ေႏြရာသီ အေျခခံ ဗုဒၶြဘာသာသင္တန္းကုိ တခါ ပိတ္ခဲ့ရျပန္ပါၿပီ။
“ေနာက္ႏွစ္မွာ ျပန္ေတြ႔ၾကတာေပါ့ ကေလးတုိ႔ ေရ။”
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
