>
ေပးေပးေပး မေပးေပးေပး ငါ့ေရႊခြက္ေပး
ေမာင္ဘခ်စ္၊ ေမာင္ဘသစ္ ေဆြးေႏြးခန္း
ေဒါက္တာေမာင္ဘခ်စ္
ၾသဂုတ္ ၇၊ ၂၀၁၀
တေန႕ေသာအခါ ဝါရွင္တန္ဒီစီတြင္ ကြၽႏ္ုပ္တို႕၏ ဇာတ္လိုက္ႀကီးေမာင္ဘခ်စ္သည္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေမာင္ဘသစ္ႏွင့္ ဆံုမိေလသည္။
ေမာင္ဘသစ္။ ။ခင္ဗ်ားကိုဘခ်စ္မဟုတ္လား။ အေမရိကန္ကိုဘယ္တုန္းကေရာက္လဲ။
ေမာင္ဘခ်စ္။ ။ဟာ ကိုဘသစ္၊ မၾကာေသးဘူးဗ် အဲေလၾကာေတာ့ၾကာၿပီ။ ၊ ခင္ဗ်ားေကာ ယိုးဒယားမွာ ၾကာေနသလား။
ေမာင္ဘသစ္။ ။ၾကာတာေပါ့ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားတို႕ႏွိပ္စက္တာ အေတာ္ခံလိုက္ရတယ္။ ဒါနဲ႕က်ဳပ္ဘတ္၅ဝဝ ကို ျပန္ေပးဖို႕ မႀကိဳးစားေတာ့ဘူးလား။
ေမာင္ဘခ်စ္။ ။ဘယ္တုန္းက ယူထားဘူးလို႕လဲ။
ေမာင္ဘသစ္။ ။ခင္ဗ်ားပဲ က်ဳပ္ ျမန္မာျပည္ကေရာက္လာခါစ … ထိုင္းမွာ ဧည့္စာရင္းတိုင္ဖို႔ ဆိုၿပီး ဘတ္ ၅ဝဝ ဘတ္ သြားတာေလ။
ေမာင္ဘခ်စ္။ ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ ေပးသြားတာပဲ မဟုတ္လား။ အဲဒီပိုက္ဆံဟာ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ထမင္းေကြၽး၊ ဘီယာတိုက္နဲ႔ ကုန္သြားတာပဲ။
ေမာင္ဘသစ္။ ။ဟုတ္တယ္ေလ။ ခင္ဗ်ားက ဧည့္စာရင္းတိုင္ဖို႔ဆိုေတာ့ ေၾကာက္လို႔ ေပးလိုက္တာပါ။
ေမာင္ဘခ်စ္။ ။ဘာကို ေၾကာက္တာလဲ၊ က်ဳပ္ကို ေၾကာက္တာလား။
ေမာင္ဘသစ္။ ။ထြတ္ … ခင္ဗ်ားကိုေတာ့ ဘယ္ေၾကာက္မလဲ။ က်ဳပ္တို႔ ျမန္မာျပည္မွာ ဧည့္စာရင္းစစ္တာမ်ိဳးကို ေၾကာက္တာဗ်။ ေသနတ္ေတြနဲ႔ အိမ္ထဲ ဝင္လာတယ္။ ျခင္ေထာင္ေတြ ဖြင့္ၾကည့္တယ္။
ေမာင္ဘခ်စ္။ ။ ခင္ဗ်ား ဓားျပတိုက္ေနတဲ့အေၾကာင္း ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူးေနာ္။
ေမာင္ဘသစ္။ ။ဧည့္စာရင္းစစ္တာကို ေျပာတာဗ်၊ ဧည့္စာရင္းမတိုင္ထားရင္ အိမ္ရွင္ေရာ ဧည့္သည္ပါ ေထာင္က်တယ္။ အဲ … ပိုက္ဆံမေပးရင္ေပါ့ေလ။
ေမာင္ဘခ်စ္။ ။ လမ္းေဘးမွာ အိပ္ေနတဲ့လူေတြကိုေတာ့ မစစ္ဘူးမဟုတ္လား။
ေမာင္ဘသစ္။ ။ သူတို႔ကို စစ္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ သူတို႔ မႏိုးေအာင္ ေျခသံလံုလံုနဲ႔ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားရတယ္။ သူတို႔ဆီက ပိုက္ဆံံ မရဘူး။
ေမာင္ဘခ်စ္။ ။ပိုက္ဆံရတဲ့ဆီပဲ အလုပ္လုပ္တာ ခင္ဗ်ားသိတာေပါ့ ဟုတ္လား။
ေမာင္ဘသစ္။ ။ဒါကေတာ့ က်ဳပ္လည္း သိတာေပါ့။ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ အဲသေလာက္ အဆင္ေျပတာ က်ဳပ္ သိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္က်ဳပ္က ဘတ္ ၅ဝဝ ခင္ဗ်ားကို ေပးလိုက္တာေပါ့။ ခုျပန္ေပး။
ေမာင္ဘခ်စ္။ ။ဖဲေကြၽးကို ဖဲဝိုင္းမွာပဲ ေတာင္းရတယ္။ ထိုင္းေရာက္ရင္ ျပန္ေပးမွာေပါ့။
ေမာင္ဘသစ္။ ။ ဟား ဟား ေနာက္တာဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔ ထိုင္းေရာက္ခါစက ျမန္မာျပည္အက်င့္ေတြပါ လာတယ္။ ထိုင္းေရာက္ခါစ ကုန္တိုက္ေတြမွာ ပစၥည္းတခု ဝယ္မယ္ဆိုရင္ မေမးရဲဘူး။ ေၾကာက္ေနတယ္။
ေမာင္ဘခ်စ္။ ။ ဘာေၾကာက္တာလဲ။
ေမာင္ဘသစ္။ ။ေတာ္ၾကာ ေထာက္ခံစာ ပါလားလို႔ ေမးေနဦးမယ္။
ေမာင္ဘခ်စ္။ ။မေမးပါဘူးဗ်ာ။ ဒီမွာ ပိုက္ဆံရွိရင္ ေလယာဥ္ပ်ံေတာင္ ဝယ္လို႔ ရတာပဲ၊ ဒီဘက္ေခတ္မွာ ေထာက္ခံစာလိုေသးလို႔လား။
ေမာင္ဘသစ္။ ။ဒါေပမယ့္ ျမန္မာျပည္က ဆိုင္ေတြမွာ ေရးထားတယ္။ “မည္သူမဆို လြတ္လပ္စြာ ဝယ္ယူႏိုင္သည္” … တဲ့။ ဒီေတာ့ မလြတ္မလပ္ေတြ ရွိဦးမွာေပါ့။ ဦးပိုင္မွာ ေထာက္ခံစာေတြ ထုတ္ေပးတယ္ဗ်၊ ဘိလပ္ေျမတို႔၊ သြပ္တို႔၊ သံတို႔ကို ဦးပိုင္မွာ ေလွ်ာက္ရတယ္။ အလြတ္ဝယ္လို႔ ရေပမယ့္ ဦးပိုင္ေစ်းနဲ႔ အျပင္ေစ်းက်ေတာ့ ထက္ဝက္ေလာက္ ကြာ တယ္။
ေမာင္ဘခ်စ္။ ။ဘာလဲ … ဦးပိုင္။
ေမာင္ဘသစ္။ ။ခင္ဗ်ား “ေမာင္ပိုင္စီးတယ္” ဆိုတာ ၾကားဖူးလား။
ေမာင္ဘခ်စ္။ ။ၾကားဖူးတာေပါ့၊ သူမ်ားပစၥည္းေတြကို မတရား ရယူတာ၊ ေမာင္ပိုင္စီးတယ္ လို႔ ေခၚတယ္။
ေမာင္ဘသစ္။ ။ အခု… ေမာင္ပိုင္ အသက္ႀကီးသြားၿပီေလ၊ ဦးပိုင္ ျဖစ္သြားၿပီ ဟားဟား …
ေမာင္ဘခ်စ္။ ။ဦးပိုင္ဆိုတာ စစ္တပ္က စီးပြားေရးလုပ္တဲ့ အဖြဲဲ႕အစည္းပဲ။ အရင္က ဒီအက္စ္အိုင္ ဆိုတာ ရွိတယ္။ စစ္တပ္ကေစ်းေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေပါ့။ (Defense Service Industries) လို႔ ေခၚတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က စစ္တပ္ဟာ စီးပြားေရးမလုပ္ေကာင္းဖူး လို႔ ဆရာဇဝနက သတင္းစာမွာ ေရးတဲ့အတြက္ ဇဝနကို သူ လက္ရွိလုပ္ေနတဲ့ ျမဝတီအယ္ဒီတာခ်ဳပ္ကေန ျဖဳတ္ပစ္ဖူးတယ္။
ေမာင္ဘသစ္။ ။ စီးပြားေရးလုပ္တယ္။ စာအုပ္ထုတ္တယ္။ ရုပ္ရွင္ရိုက္တယ္။ မေကာင္းတဲ့အစဥ္အလာကို စစ္တပ္က ဆက္ထိန္းထားတာေပါ့။ ခု ဦးပိုင္တို႔ အာဏာသိမ္းတာတို႔ ဟာ ဦးေနဝင္းလုပ္ခဲ့တဲ့ အစဥ္အလာပဲ။ အေျခခံဥပေဒ ေရးတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္တယ္။ ဒါေတြဟာလည္း ေနဝင္းလက္ထက္က ဒီလိုလုပ္တာပဲ။ ခုေတာ့ ပိုဆိုးလာတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲကုိ ေႏွာက္ယွက္ရင္ ေထာင္ဒဏ္ အႏွစ္ ၂ဝ တဲ့။ ေႏွာက္ယွက္တယ္ဆိုတဲ့ Definition ဟာ အင္မတန္ က်ယ္ျပန္႕တယ္။ တရားသူႀကီးေတြဟာလည္း အစိုးရခိုင္းတိုင္း လုပ္ေနရေတာ့ ေတာင္မင္း၊ ေျမာက္မင္း မကယ္ႏိုင္ဘူးေပါ့။
ေမာင္ဘခ်စ္။ ။ေအးဗ်ာ၊ လစ္ရင္ တိုတယ္။ မလစ္ရရင္ ဓားျပတိုက္တဲ့ စစ္အစိုးရဟာ ေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္ေပးမယ္ ဆိုၿပီး ႏွစ္အေတာ္ၾကာေအာင္ အခ်ိန္ယူသြားတယ္။ ႏိုင္ငံတကာဖိအားကို ေလွ်ာ့ခ်ႏိုင္ခဲ့တာ သူရဲ့ပစ္မွတ္ထဲ ကြက္တိဝင္သြားတယ္။
ေမာင္ဘသစ္။ ။အင္း … ကိုဘခ်စ္ က်ဳပ္ဆီက ပိုက္ဆံယူသြားတာကို စဥ္းစားၿပီး ပံုျပင္ေလး တခုကို သတိရတယ္။
ေမာင္ဘခ်စ္။ ။ဟာဗ်ာ … ဒါပဲ သတိရေနတာကိုး။ ခင္ဗ်ားပံုျပင္ေလးကို ေျပာမွသာ ေျပာပါ။
ေမာင္ဘသစ္။ ။ တခါက ေမာင္ေကာက္ဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ သူငယ္ခ်င္း ေမာင္ခ်မ္းသာထံ ပိုက္ဆံသြားေခ်းတယ္။ ”သူငယ္ခ်င္းေရ … ငါ့ကို ပိုက္ဆံ တသာင္းေလာက္ ေခ်းပါ။ ကိစၥ အအေရးႀကီးေနလို႔ပါ” တဲ့။
ဒါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းက “တေသာင္းေတာင္ … မ်ားလွခ်ည္လား”
“အေရးႀကီးလို႔ပါ သူငယ္ခ်င္းရယ္။ ငါ မႏၲေလးက ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း တရက္မဆိုင္း ေပးပါမယ္”
”ေသခ်ာတယ္ေနာ္”
”ေသခ်ာပါတယ္ကြာ၊ ငါ မႏၲေလးက ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း တရက္မဆိုင္း ျပန္ေပးမွာပါ”
ဒါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းက ပိုက္ဆံေပးလိုက္တယ္။ ေမာင္ေကာက္ဟာ ေမာင္ခ်မ္းသာဆီ ပိုက္ဆံမဆပ္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ေမာင္ခ်မ္းသာ ကေမာင္ေကာက္ကို သြားေမးတယ္။
”သူငယ္ခ်င္းေရ … မင္း ငါ့ပိုက္ဆံ ယူသြားတာ တလ ေက်ာ္ေနၿပီ ျပန္မဆပ္ေသးဘူးလား”
”ျပန္ဆပ္ပါမယ္ကြာ … ငါ မႏၲေလးက ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း တရက္မဆိုင္း ျပန္ေပးမွာပါ”
”ဒါဆို … မင္း မႏၲေလး မသြားရေသးဘူးလား”
”ဟင့္အင္း၊ မသြားရေသးဘူး”
”မင္း မႏၲေလး ဘယ္ေတာ့ သြားမွာလဲ”
” ငါ မႏၲေလးကို ဘယ္ေတာ့မွ မသြားဘူး”
ေမာင္ဘခ်စ္။ ။ဟားဟား…။ ေရြးေကာက္ပြဲလည္း ရက္ မေၾကျငာဘူး။
ေမာင္ဘသစ္။ ။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ ေစ်းဆိုင္ေတြမွာ “နက္ျဖန္အေၾကြးမေပး” ေရးထားသလို ေပါ့။
ေမာင္ဘခ်စ္။ ။ေနာက္လ ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္မယ္ ဆိုတာေပါ့ ဟုတ္လား။
ေမာင္ဘသစ္။ ။ ကလိန္ေစ့ ျငမ္းဆင္ ၿငိမ္ပိလမ္းစဥ္ေပါ့။
ေမာင္ဘခ်စ္။ ။ ခုတေလာ ဗုဒၶဂါယာ သြားတယ ္ဆိုပါလား။
ေမာင္ဘသစ္။ ။အဲဒီမွာ ယၾတာေခ်တယ္။
ေမာင္ဘခ်စ္။ ။ ဘာအတြက္လဲ။
ေမာင္ဘသစ္။ ။ေရႊခြက္ မေပ်ာက္ေရးတဲ့။ ဘုရားပြင့္တဲ့ေနရာမွာ သြားေအာ္တယ္ ဆိုပဲ။
ေမာင္ဘခ်စ္။ ။ဘာေအာ္လဲ။
ေမာင္ဘသစ္။ ။ ေပး ေပး ေပး … မေပး ေပး ေပး … ငါ့ေရႊခြက္ေပး တဲ့ ဟား ဟား။
ေမာင္ဘခ်စ္။ ။ ေပး ေပး ေပး … မေပး ေပး ေပး … ငါ့ေရႊခြက္ေပး
(ေမာင္ဘခ်စ္ႏွင့္ ေမာင္ဘသစ္တို႔တေတြ သီခ်င္းဆို၍ ကၾကေလသတည္း)
– ၿပီးပါျပီ –
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
