>
လူခ်မ္းသာ
ခင္မ်ဳိးခ်စ္
ဇူလိုင္ ၂၆၊ ၂၀၁၀
ဖိုးေတႏွင့္ အမာတို႔ လင္မယားမွာ နာမည္အလုိက္ ေတလည္း ေတ၊ မာလည္း မာေလသည္။ သူတို႔ကို ပစ္တုိင္းေထာင္ လင္မယားဟု ေခၚၾကသည္။ ဖိုးေတမွာ ခပ္ငယ္ငယ္က ေတေပေနခဲ့သ ျဖင့္ အမာႏွင့္ ေတြ႕သည့္အခ်ိန္တြင္ တစ္လ ၆၀ရေသာ၊ ေၾကြးလည္ပင္ထိသည့္ ရုံစာေရးတစ္ဦး ျဖစ္သည္။ အမာမွာလည္း ကိုယ့္ထူးကိုယ့္ခၽြန္ရေသာ ရုံးစာေရးမ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးမွာ အလုပ္ ခ်င္းတူ၊ လူရည္ခ်င္း နတ္ဖတ္ ႏႈတ္ခမ္းပဲ့ ခ်င္း မီးမႈတ္ခဲ့ၾကေလသည္။
သူတုိ႔ႏွစ္ဦးစလံုးပင္ မိတ္ေဆြ အသိေပါလွသည္။ ခ်စ္ခင္သူ မ်ားလွသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဖိုးေတႏွင့္ အမာတို႔သည္ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ လက္မွတ္ထား လက္ထပ္ရုံေလာက္ႏွင့္ ကိစၥၿပီးမည္ကို ႏွစ္ဖက္ မိတ္ေဆြ မ်ားက
“ဘယ္ … ဒီလိုနဲ႔ ၿပီးမလဲ“
ဟု ၀ိုင္း၀န္းစီမံၾကသည္။ အိမ္ေထာင္မႈ ခမ္းနား ေငြေကာက္ခံ၍ ၀ယ္သူ ၀ယ္၊ ထိုင္ဆိုအၿငိမ့္ ထည့္သူ ထည့္ စသည္ျဖင့္ တစ္ေယာက္ တစ္လက္ စီမံလုိက္ၾကရာ သားသားနားနား မဂၤလာ ေဆာင္တစ္ခု ျဖစ္သြားရုံမက အျခား မိတ္ေဆြသဂၤဟမ်ားက လက္ဖြဲ႕ၾကေသာ အိမ္ေထာင္ပစၥည္း အ၀တ္အထည္မ်ား အျမတ္ရ လိုက္ေသးသည္။
မဂၤလာေဆာင္မွာ ေပ်ာ္ပြဲစားသကဲ့သို႔ ေနာက္ၾက ေျပာင္ၾက ေပ်ာ္စရာႀကီး ျဖစ္သည္။ သူငယ္ခ်င္း ေတြက အမာအား မဂၤလာစကားေျပာရာတြင္ ခႏိုး ခနဲ႔ၾကသည္။ အမာက သတို႔သမီးပီပီ မ်က္ႏွာ မရဲ ၍ေလာ မသိ၊ ထ၍ ႏႈတ္ခမ္းပါကေလးႏွင့္ ရန္ ေတြ႕ေလသည္။
ဖိုးေတႏွင့္ အမာတို႔မွာ မဂၤလာ ေဆာင္ တြင္ လူကလြဲ၍ ဘာမွ မစိုက္ရဘဲ အျမတ္ရ ေလသည္။ ဖိုးေတကား ရုံးက ထုတ္ေပးသည့္ အသျပာေငြ ၁၈၀ ကို ေၾကြးေတြၿမီေတြ ဆပ္ဖို႔ စိတ္မကူးဘဲ အခြင့္ယူ၍ ထုိေငြႏွင့္ မဂၤလာဦး ခရီးထြက္ လည္ပတ္ လုိက္ေသး သည္။
ဖိုးေတႏွင့္ အမာတို႔သည္ တစ္လလွ်င္ ၂၀ေပးရေသာ အခန္းကေလးတြင္ အိုးအိမ္တည္ၾကေလ သည္။ ဖိုးေတ၏ လခမွာ တစ္လ တစ္လ ကဗူလီ ကုလားေၾကြး အတိုးေပးရသည္ႏွင့္ ကုန္ေလ သည္။
အမာ လက္ဖြာ လက္လြယ္လွသျဖင့္ သူ႔ကို မွီခိုေတာင္းရမ္းသူ ေဆြမ်ိဳးမ်ားကို သူ႔လခႏွင့္ ပို႔ေနရသည္။ တစ္လ တစ္လ ေၾကြးႏွင့္ ေထြးလံုးရစ္ပတ္ေနၾကရေသာ္လည္း စိတ္ညစ္ျခင္း မရွိ။ သူတို႔ေမာင္ႏွံမွာ ေပ်ာ္ၾကသည္။ ပဲရာဇာ ဟင္းခ်ိဳ၊ ငါးေျခာက္ဖုတ္၊ ငရုတ္သီးေထာင္းဟင္းမ်ားကို ၿမိန္ၿမိန္ရွက္ရွက္ စားေသာက္ကာ ကန္ေတာ္ႀကီး လမ္းေလွ်ာက္ၾကသည္။
ရုံးအားသည့္ စေန တနဂၤေႏြေန႔မ်ားတြင္ အဂၤလိပ္ ရုပ္ရွင္ရုံမ်ားကုိ လည္ပတ္ၾကည့္ၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ အလြန္ ဘုိင္က်သည့္အခါမ်ားတြင္ ညဥ့္၉နာရီမွ ၁၂နာရီၿပီးေသာ ေနာက္ဆံုးပြဲကို အိမ္မွ လသာသာ ေျခက်င္ ေလွ်ာက္လာၾကသည္။ ရုပ္ရွင္ရုံနားတြင္ ျပသည့္အခ်ိန္တြင္ ရစ္သီရစ္သီ လုပ္ေနၾက၍ လူ သိပ္မက်ပ္ သည္ရွိေသာ္ ရွက္ေၾကာက္ရမည့္ အသိ မေတြ႕သည္ရွိေသာ္ တစ္မတ္တန္းက လက္မွတ္ခံ၍ ၀င္ၾကည့္ၾက ေလသည္။ ပြဲၿပီးလွ်င္ ဘတ္စ္ကားခ ကုန္မည့္ ပိုက္ဆံတစ္ပဲကို ၾကံရည္ ႏွစ္ျပားဖုိးစီ ၀ယ္ေသာက္ကာ ေအးျမ ေသာ စိတ္ဓာတ္ ခ်မ္းေျမ့ေသာ ႏွလံုးႏွင့္ အိမ္သို႔ ျပန္ၾကကုန္၏။
သူတို႔ႏွစ္ဦးစလံုး၏ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားမွာ ေခၾကသူ မဟုတ္ၾကေပ။ သူတို႔ကုိယ္က ေတၾက ေပၾကလြန္း၍ ျဖစ္သည္။ ခ်မ္းသာ၍ မိမိထံ က်မည့္ ေဆြမ်ိဳးႏွင့္ ဆင္းရဲသျဖင့္ မိမိ က်ရမည့္ ေဆြမ်ိဳး ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စား တြင္ သူတို႔သည္ ဒုတိယအမ်ိဳးအစားကိုသာ အသိလုပ္ၾကသည္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မ်က္ႏွာငယ္ခံ အကူအညီ ေကာင္းျခင္း မရွိၾကေခ်။ သူတို႔ ညားၾကၿပီး ၆လေလာက္ရွိလွ်င္ ဖိုးေတ၏ မိခင္ႀကီး လာ၍ သားႏွင့္ ေခၽြးမ ဘယ္လို ေနၾကသည္ကို ၾကည့္ေလသည္။ သင္းတို႔ႏွစ္ဦး ေနပံုထိုင္ပံုေတြကို အလြန္စိတ္ပ်က္စြာႏွင့္ သူ႔ၿမိဳ႕သို႔ ျပန္သြား ၿပီးေနာက္ ဖိုးေတ၏ ေၾကြးမ်ား ဆပ္ရန္ ေငြပို႔လိုက္သည္။ ေနာက္ထပ္ ေၾကြးမတင္ေစႏွင့္၊ လိမ္လိမ္ မာမာ ေနၾကရန္ စာေရးလိုက္သည္။
မၾကာမီ အမာတြင္ သားဦးေယာက်္ားေလး ေမြးဖြားေလသည္။ သားကေလး မဖြားမီ တစ္လတြင္ ဖိုးေတ သည္ လခ ၁၅၀ရေသာ အလုပ္တစ္ခုကို ေျပာင္းရသည္။ သူတို႔လင္မယားအဖို႔၌ အလို္ အေလ်ာက္ ျဖစ္လာ ရမည္ ဟူေသာ စကား မွန္ေလသည္။ ဖိုးေတႏွင့္ အမာတုိ႔သည္ အဂၤလိပ္ ရုပ္ရွင္ ႀကိဳက္ေသာ ၀ါသနာ အျပင္ စာဖတ္၀ါသနာပါသည္။ အားလပ္သည့္ ေန႔မ်ားတြင္ စာအုပ္ အေဟာင္းဆုိင္မ်ားမွ မဂၢဇင္း ဂ်ာနယ္ စာအုပ္မ်ား ရွာေဖြ၀ယ္ယူၾကသည္။
ညဥ့္နက္သန္းေခါင္အထိ စားပြဲတင္ မွန္အိမ္မီးေရာင္ေအာက္ ပက္လက္ကုလားထုိင္ေပၚတြင္ ဖိုးေတက သူ႔သေဘာေတြ႕ ေသာ စာမ်ားကို အသံထြက္ေအာင္ ဖတ္သည္။ အမာၾကား ၾကမ္းေပၚ ထုိင္ကာ ေခြးမကေလး ပမာ သူ႔ခ်စ္လင္၏ ဒူးေပၚတြင္ ေမးတင္လ်က္ နားေထာင္ေနသည္။ သားသမီးရေတာ့မည္ဟု သိေသာ အခါ ကေလးႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ စာအုပ္စာတမ္းမ်ားကို ဖတ္ၾကေလေတာ့သည္။ သားကေလးႏွင့္ ပတ္သက္ သည့္ ေမြးသည့္ေန႔မွာပင္ ေမြးသဖခင္ ဖိုးေတသည္ အားရပါးရ နမ္းရႈတ္၍ ဘယ္အေဖ မ်ား ကေလး ကို ေမြးေမြးခ်င္း နမ္းသလဲဟု သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကို ခ်ဲလင့္ လုပ္လုိက္ေသးသည္။
သားကေလး အပါကို စာအုပ္မ်ားတြင္ ပါသည့္အတုိင္း စနစ္တက် ေမြးရာ ေရွးလူႀကီးမ်ား၏ ဆိုျမည္ ႀကိမ္းေမာင္းသည့္ၾကားထဲကပင္ သန္မာထြားက်ိဳင္းလာေလသည္။ အစားအေသာက္မွာ သူေဌး သား အရာရွိႀကီးသားပမာ အေကာင္းအမြန္မ်ား ေကၽြးေမြးသျဖင့္ ပိုက္ဆံုကုန္လွေသာ္လည္း နာမက်န္း၍ ေခၚရေသာ ဆရာ၀န္ႏွင့္ ေဆးစရိတ္ ကုန္သည္ႏွင့္ ကာမိသည္ဟု ဖိုးေတလင္မယား က စာရင္းခ်၍ ျပသည္။ သူတို႔တရားႏွင့္ သူတို႔ မွန္ေနၾကသည္။
နံနက္တုိင္း ဖိုးေတသည္ တရုတ္ ဆိုင္က ၀ယ္ေသာ ၂က်ပ္ ၈ပဲတန္ ႀကိမ္လက္တြန္းလွည္းတြင္ သူ႔သားကို ထည့္တြန္းကာ ကန္ေတာ္ႀကီးေစာင္း သြား၍ ေလညင္းခံ သည္။ ထုိအခိုက္ အမာသည္ ဖိုးေတ ရုံးမသြားမီ စားရန္ ထမင္း ဟင္း ျပင္ဆင္သည္။ ဖိုးေတ ျပန္လာ စားေသာက္ၿပီး ရုံးသြားလွ်င္ အမာႏွင့္ ကေလးသာ အိမ္၌ က်န္ခဲ့သည္။ သူတို႔မွာ မရွိမရွား ဘ၀တြင္ ေရာင့္ရဲကာ စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကေသာ္လည္း အခ်ိဳ႕ လူႀကီးမ်ားက
“ေရွ႕ေရး ေနာက္ေရး မေတြးတတ္တဲ့ ေကာင္မေလးနဲ႔ ေကာင္ကေလးပဲ” ဟု ညည္းညဴၾကသည္။
အခ်ိဳ႕ဂုဏ္ပကာသနကိုသာ ခ်စ္ခင္ေသာ မိတ္ေဆြ၊ ေဆြမ်ိဳးမ်ားက အထင္ေသးၾကသည္။ ဖိုးေတ ႏွင့္ အမာ တို႔ကား သူတို႔၏ သာယာေသာ အိမ္တြင္းေလာကေလာက္ကိုသာ ဂရုစိုက္ၾကေလသည္။ သူတို႔၏ ရႊင္လန္း ၾကည္လင္ ေသာ စိတ္ႏွလံုးေၾကာင့္ လူခ်စ္လူခင္ မိတ္ေဆြ ေပါသည္။ စိတ္သေဘာ တူညီေသာ ေဆြမ်ိဳး မ်ားက ခ်စ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မိတ္ေဆြ အတုအေယာင္ႏွင့္ ေရႊရွိမွ မ်ိဳးေတာ္ခ်င္ ေသာ ေဆြမ်ိဳးမ်ားကို သူတုိ႔ ၏ မိတ္ေဆြစာရင္းတြင္ ထည့္စဥ္းစားစရာ မလိုေတာ့ေပ။
အပါ တစ္ႏွစ္သားတြင္ အေရွ႕အာရွ ကမၻာစစ္ႀကီး ျဖစ္လာ၏။ ဖိုးေတ အမာတို႔ မိသားတစ္စုမွာ ေၾကာက္အား လန္႔အား ႏွင့္ ေျပးၾကရာ အေျပးမတတ္ၾကသျဖင့္ အဂၤလိပ္ အေျပး၊ ဂ်ပန္အ၀င္ စစ္ ေျမျပင္ အလယ္ေခါင္၌ ပိတ္မိ ေနၾကသည္။ အေျမာက္ခ်က္ေပ ါင္း ၂၈ခ်က္ အပစ္ခံရေသာေန႔မွာ အမာ အသက္၂၈ႏွစ္ ျပည့္ေသာေန႔ ပင္ ျဖစ္သည္။ ဘုရင္ဧကရာဇ္ ေမြးေန႔မွာသာ အေျမာက္ပစ္၍ က်င္းပႏိုင္သည္ မဟုတ္ပါ။ ဒါမ်ိဳးေတာ့ အမာလည္း ၾကြားႏိုင္ပါေသးသည္။
မိမိအလိုသာျဖင့္ မုိက္မိုက္ကန္းကန္း ေသခ်င္ေသ၊ ဘယ္မွ မေျပးဘူး။ ဖိုးေတ စိုးရိမ္ႀကီးၿပီး ေျပးလို႔ သာ ပစၥည္းကုန္၊ လူမေသရုံ က်န္သည္ဟု ဖိုးေတအား အမာသည္ အျပစ္တင္၍ မၿပီးႏိုင္ ရွိေလ သည္။ ဒါမ်ိဳးေတာ့ မဆန္းလွပါ။ ကမၻာဦးအစက အာဒံႏွင့္ ဧ၀တို႔ ရွိခဲ့ရာ မာရန္နတ္၏ ျဖားေယာင္မႈ ေၾကာင့္ မဧ၀က သစ္သီး စားမိေသာ အခါ
“ကိုအာဒံ ရွင့္ေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစတာ။ ဒီေန႔မွ ရွင္က ကၽြန္မနဲ႔အတူ ေတာလည္မလိုက္ဘဲ ဘာလို႔ ခ်န္ေနရစ္ ခဲ့တာလဲ။ ကၽြန္မတစ္ဦးတည္း ထြက္သြားလို႔ ဒီလို ျဖစ္ရတာ။ ၿပီးေတာ့ တကယ္ဆိုရင္ ရွင္ ဟာ ကၽြန္မရဲ႕ လင္သခင္ မဟုတ္ဘူးလား။ ငါ မပါဘဲ ဘယ္မွမသြားနဲ႔လို႔ တားထားလိုက္ပါေတာ့ လား“
ဟု ျမည္တြန္ ခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား။
ဤသို႔ ျမည္တြန္ေတာက္တီးရင္းပင္ သူတို႔မိသားစုတစ္စု ရန္ကုန္ ျပန္ဆင္းလာၾကသည္။ ေရွးက သူတို႔ သိေသာ ရန္ကုန္ မဟုတ္။ မ်က္စိသူငယ္ ျဖစ္ေနၾကသည္။ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ားဆီ လည္း မကပ္၀ံ့။ အလိုလို ရွက္ေၾကာက္အားငယ္ေနၾကသည္။ သူတို႔ကို ေတြ႕သူ တစ္ဦးတေလက အျမင္မေတာ္၍ ကေလး မုန႔္ဖိုးပဲဖိုး ေပးၾကသည္။ အလုပ္အကိုင္လည္း မရျဖစ္တာ၊ အၾကံတံုး ဥာဏ္တံုး ျဖစ္ေနစဥ္ ဖိုးေတ၏ ဖိနပ္ေထာင္သူ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးက ဖိနပ္မ်ား ထုတ္ေပး၍
“မင္းတုိ႔ ေလာက္ေအာင္ ယူစား၊ ပိုတာေပး“
စီမံကန္း လုပ္ေပးမွ ဖိုးေတတို႔ အသက္ဆက္မိရုံ ျဖစ္သြားသည္။ ဖ်င္တုိ တစ္ထြာ အသျပာတစ္ဆင့္ မွ် ေပးမည့္ သူ မရွိသည့္အခါတြင္ ထိုမိတ္ေဆြေကာင္း၏ ေစတနာကို အဘယ္သူ ေက်းဇူးမတင္ဘဲ ရွိႏိုင္ ပါမည္နည္း။
လမ္းေဘး ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ ၀ါးခုႏွစ္ေခ်ာင္း သက္ငယ္ ခုႏွစ္ပ်စ္ႏွင့္ တဲဆိုင္ကေလး ေဆာက္၊ ဖိနပ္ ေရာင္းခ်ပါ ေသာ္လည္း ေကာ္ပိုေရးရွင္း အမိန္႔ေၾကာင့္ တစ္ဖ်က္တည္း ဖ်က္ေနရသျဖင့္ ေနာက္ဆံုး၌ ပလက္ေဖာင္း ေပၚတြင္ ရြက္ဖ်င္းခင္း၍ ေရာင္းရသည့္အျဖစ္သို႔ ေရာက္ေလေတာ့ သည္။ မိတ္ေဆြအခ်ိဳ႕မွာ မၾကည့္ ရင္ႏိုင္ၾက၊ ရွက္ရွာလိမ့္မည္ဟု ထင္၍ ေရွာင္သြားၾကသည္။ ထုိလူ မ်ားအခ်င္းခ်င္း ဖိုးေတတုိ႔အား ဘယ္လို ကူညီရမည္ကို တုိင္ပင္ၾကသည္။
ဖိုးေတႏွင့္ အမာကား ရွက္မည္ေ၀းစြ။ ဖြတ္ႏွစ္ေကာင္ ျပာရထားတြင္မြဲ မ်က္ႏွာေျပာင္ သားႏွင့္ ၾကြားၾကြား၀င့္လ်က္ပင္ ရွိၾကသည္။
သူတို႔၏ကံမွာ တစ္ေန႔ေသာ္ အလွည့္ၾကံဳရျပန္ေလသည္။ အမာကို ယခင္က လုပ္ဖူးသည့္ ေနရာ တစ္ခုတြင္ အလုပ္ ေပးလာသည္။ စင္စစ္ ရျခင္းရလွ်င္ ဖိုးေတ အလုပ္ရျခင္းကို အမာ ပိုမိုလိုလား သည္။ ထိုအလုပ္ကို အမာ ျငင္းလုိက္သည္။ ေစ်းကေလး ေရာင္း၍ မနက္ ေျခာက္ခ်က္ ည ေျခာက္ခ်က္ ေနရတာက ေကာင္းေသး သည္ဟု ေအာက္ေမ့လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္
“မိအမာရဲ႕ နင့္ကို အလုပ္နားလည္လို႔ ေခၚတာပါဟဲ့၊ နင္ မလုပ္ရင္တို႔မွာ အခက္ေတြ႕ေနပါလိမ့္ မယ္။ တုိ႔ကို မကူညီ ေတာ့ဘူးလား“
ဟု ေျပာၾကရာ ဖိုးေတက
“အားနာပါတယ္ အမာရာ … လုပ္လိုက္ပါကြာ၊ ခဏျဖစ္ျဖစ္ေပါ့“
ဟု ကူညီေျပာေလသည္။ ထုိအခါ မိတ္ေဆြမ်ားက အားတက္၍ –
“ကဲပါဟာ … နင့္ အားကိုးလို႔ ေျပာေနတာပဲ ျငင္းမေနပါနဲ႔“
ဟု ထပ္ေျပာၾကျပန္သည္ကို အမာမွာ ေခါင္းညိတ္လိုက္ရျပန္သည္။
“ရွင္ အားနာတတ္တာနဲ႔ေတာ့ ဒုကၡပါပဲ၊ ရွင့္မွာျဖင့္ ေနရာတကာ အားနာေနတာပဲ“
ဟု ေရွ႕ေန လိုက္မိေသာ ဖိုးေတကို မေက်နပ္ႏိုင္ ျဖစ္မိျပန္သည္။
အမာသည္ ဖိုးေတကို အိမ္တြင္ ကေလးႏွင့္ထား၍ အလုပ္လုပ္ရသည္ကို မေပ်ာ္ပိုက္ေခ်။ သူ၏ မိတ္ေဆြမ်ား အေပၚတြင္ ေစာင့္သိအပ္သည့္ ၀တၱရားေၾကာင့္ ေအာင့္အည္းေနရေလသည္။ ဂ်ပန္ ဖက္ဆစ္ေခတ္တြင္ အလြန္း သင့္လွ်င္ သင့္သလို အလုပ္အကိုင္ ေပါသည့္ေခတ္၌ အမာသည္ မတုန္မလႈပ္ ေက်ာက္ရုပ္ လုပ္ေန ခဲ့သည္။
“ညည္းႏွယ္ေအ … ေနႏိုင္ရန္၊ ကိုယ့္လင္ အလုပ္မရွိတာမ်ား ၾကံဖန္လုပ္ေပးလုိက္ေရာေပါ့“
ဟု မဲ့ရြဲ႕ အျပစ္တင္ေနၾကေလသည္။ ဟိုလူ သည္လူ ကပ္ရပ္ေတာင္းပန္သည့္ အလုပ္ကို အမာ သည္ လမ္းေပၚ ေစ်းေတာင္းခ် ေရာင္းရသည္ထက္ ရွက္သည္။
“ဒီလို စကားမ်ိဳး ဘယ္သူ႔ကိုမွ သြားေျပာလိမ့္မယ္ မထင္နဲ႔၊ ေမ့မွားလို႔ ေျပာမိရင္ လွ်ာကို လွီးပစ္ လိုက္မယ္“
ဟု အမာက ေျပာသည္။ ထုိအခါ ဖိုးေတက
“ဒီလို စကားမ်ိဳးေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေမ့မွားလို႔ေတာင္ မေျပာမိပါေစနဲ႔၊ အိမ္ႀကီးရွင္မ၊ ေဒၚအမာရယ္“
ဟု ထပ္ခါ တလဲလဲ သတိေပးရေလသည္။ ဖိုးေတသည္ မၾကာမီ ဘယ္သူ႔မွ မကပ္ရဘဲႏွင့္ပင္ အလုပ္တစ္ခု ရရာ အမာလည္း အလုပ္က ထြက္လုိက္ေလသည္။
ဂ်ပန္ေခတ္ တစ္ေခတ္လံုး လခစား အလုပ္က လြဲ၍ မလုပ္မကိုင္တတ္ေသာ ဖိုးေတႏွင့္ အမာတို႔မွာ ဆီ၊ ၾကက္သြန္ မပါေသာ ဟင္း ထမင္းကို လည္ေခ်ာင္း ေျမလွန္ စုံကန္ေမွ်ာခဲ့ၾကသည္။ အ၀တ္ အစားမွာ အစုတ္စုတ္ ျဖစ္၍ ကူလီေလာက္မွ မေျပာင္ေတာ့ေခ်။
သားကေလး အပါမွာ ေစာင္၊ စားပြဲ ခင္းမ်ားကို ခ်ဳပ္ထားေသာ အက်ႌႏွင့္ ေနပူ မိုးရြာမေရွာင္ ဖိနပ္မပါဘဲ သြားေတာ့သည္။ ငယ္ငယ္က ကရင္းကရိုက္ကားစ္၊ ဂိုလ္ဒင္ပတ္ဖ္ ေတြ ေကၽြးလာခဲ့ေသာ္လည္း ယခုအခါ ဖြဲႏုမုန္႔ မေရြး ဘိန္းမုန္႔ တို႔ကို အဆာေျပရုံ စားရသည္။ နံနက္ေစာေစာ တြင္ ဘိန္းမုန္႔ပူပူကို ဟိုလက္ သည္လက္ ေျပာင္း ရင္း
“ဘိန္းမုန္႔ … ဘီးမုန္႔ … ဘီးညန္း … “
ဟု ကေလးဘာ၀ သီခ်င္းလုပ္ဆိုေနေသာ အပါကေလးကို ျမင္ရလွ်င္ အဘယ္မိဘ၏ စိတ္ႏွလံုး မထိခုိက္ဘဲ ရွိပါမည္နည္း။
ဂ်ပန္ ေျပးမည့္ႏွစ္ ေဆာင္းတြင္းမွာ အလြန္ခ်မ္းလွသည္။ အိမ္ မလံုမၿခံဳ တြင္ ေလေတြက တဟူးဟူး၊ ႏွင္းေတြက တေပါက္ေပါက္ႏွင့္၊ တစ္ညတြင္ အပါကေလးမွ ျပာမဲ တုန္ခ်ိေနသည္။ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ ေယာင္နန ျဖစ္ေနၾကၿပီးမွ သတိရ၍ အမာက ထင္းမီးမ်ား ထည့္ကာ ေႏြးေစမွ ကေလးအပူအေငြ႕ ၀င္လာေတာ့ သည္။
ကဲ … ႏွိပ္စက္လုိက္စမ္းဟဲ့ … ေလာကဓံ၊ နင္ပဲ ႏွိပ္စက္ႏိုင္မလား၊ တို႔ပဲ ခံႏိုင္မလား … ဟု အမာက အန္တု ႀကံဳး၀ါးခဲ့သည္။
ကိုေရႊဂ်ပန္မ်ား ၾကြၾကၿပီ။ ဖိုးေတႏွင့္ အမာတို႔ ကံမွာ ေျပာင္လာေလသည္။ အဂၤလိပ္ ျပန္၀င္မွ သူတို႔၏ ပညာ အစြမ္းအစ ကေလးႏွင့္ ၾကံစည္ေသာ ကိစၥမ်ားမွာ အထေျမာက္စျပဳလာသည္။ အပါ ကေလးကို ေက်ာင္းထား ရၿပီ။
“အမာေရ … တို႔မ်ား ဒီသားေလး တစ္ေယာက္တည္း ရွိတာလည္း တစ္မ်ိဳး ကံေကာင္းတာပဲ။ ကေလးေတြ မ်ားေနရင္ သာဆိုးမယ္။ လူမစြမ္း နတ္မတာလိုေပါ့” ဟု ဖိုးေတက ေျပာရာ အမာက
“အစစ္ေပါ့ ကိုဖိုးေတ … စစ္အတြင္း သူမ်ားေတြ ေဟာတစ္ေယာက္၊ ေဟာတစ္ေယာက္ ေမြးေနၾက တာ၊ အမာ ဒီတစ္ေယာက္နဲ႔ ရပ္တန္းက ရပ္ေနတာ အမာျဖင့္ ၀မ္းသာလို႔ မဆံုးဘူး၊ အမာတို႔ သိပ္ကံေကာင္း တာပဲေနာ္“
ဟု သူတို႔လင္မယားမွာ ၀မ္းသာစရာမရွိ ၾကံဖန္၀မ္းသာေနၾကေလသည္။ ဂ်ပန္ေခတ္တြင္ အဆိုး တကာ့ အဆိုးဆံုး မ်ား ေတြ႕ရၿပီေသာ ဖိုးေတႏွင့္ အမာမွာ ဘယ္အျဖစ္မ်ိဳး ေရာက္ေရာက္ ကိစၥမရွိ ဟု ေအာက္ေမ့ ေနၾကသည္။
ဖိုးေတႏွင့္ အမာတို႔သည္ စစ္မျဖစ္မီ အခ်ိဳးအတိုင္း ရုပ္ရွင္ကေလးၾကည့္လိုက္၊ စာအု္ပအေဟာင္း ဆိုင္သြား စာအုပ္ ေတြ ၀ယ္လာ၊ အိမ္က် တစ္ေယာက္တလဲ ဖတ္လိုက္၊ သားကေလး အပါ တြတ္တီးတြတ္တာ ေျပာသည္ ကို သေဘာေတြ႕ ေပ်ာ္ေနလိုက္။ သူတို႔ဘ၀ႏွင့္ သူတို႔ ေက်နပ္ေနၾက ျပန္ေလသည္။
လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အခ်ိန္တန္ အလုပ္သြား အိမ္ျပန္။ အားသည့္ေန႔ အိမ္တြင္ စာဖတ္ခ်င္း ဖတ္၊ ဂို္င္ေဖာ သည့္ေန႔ ဆိုလွ်င္ ရုပ္ရွင္ၾကည့္၍ သူတို႔ ရတတ္သမွ်ႏွင့္ ေနၾကသည္။ အလုပ္ရာထူး တိုးတက္ဖို႔ စိတ္မပူပန္ရုံမက တစ္ခါတစ္ရံ လူေလွ်ာ့ အလုပ္ျဖဳတ္ပစ္မည္ကိုပင္ ဂရုမစုိက္ဘဲ တစ္ဦး အလုပ္မရွိ ေတာ့လည္း တစ္ဦး အလုပ္ရွိေသးတာပဲ။ ရတတ္သမွ်ႏွင့္ ေလာက္ေအာင္ ေနေပါ့ဟု ခပ္ေအးေအး ေနၾကသည္။
သူတို႔ကား အျပင္ေလာကကို ဂရုမျပဳဘဲ ေနခဲ့ရာ၊ တစ္ေန႔ေသာ္ သူတို႔ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခု ေတြ႕ရသည္။
သတင္းစာမ်ားတြင္ ဦးဖိုးေတ ဆိုသူ မင္းႀကီး ရာထူးရေၾကာင္း ပါေလသည္။ ထုိအခါ
“အမာ့ ေယာက်္ား ကိုဖိုးေတ ျဖစ္မွာေပါ့ကြ။ ၀န္ႀကီး ဦးဟုိသင္းရဲ႕ ေယာက္ဖရဲ႕ မယားပါသားနဲ႔ ႀကိဳက္ဖူးတဲ့ ေကာင္မေလးအိမ္က ေခြးက ကိုဖိုးေတကို ကိုက္ဖူးေသးတာပဲ“
စသျဖင့္ ထင္ေၾကးေပးၾကေလသည္။ လာေရာက္ ေမးျမန္းသူမ်ားကို ေျဖရလြန္းသျဖင့္
“ကိုဖုုိးေတေရ … သတင္းစာကေနၿပီး ေျဖရွင္းပံု ေပၚေနၿပီ“
ဟု အမာက ညည္းေလသည္။ ခင္မင္ေသာ မိတ္ေဆြမ်ားက ၀မ္းသာၾကသည္။ အစက အထင္ အျမင္ ေသးေနၾကသူမ်ားက မနာလိုစိတ္ မကင္းစြာႏွင့္ပင္ အေရးတယူ ေခၚေျပာလုပ္ၾကသည္။ အမ်ိဳးေတာ္သည့္ အေဒၚႀကီးတစ္ဦးသည္ ေရွးက ဖုတ္ေလသည့္ ငါးပိ ရွိေလသည္ဟု မေအာက္ေမ့ ခဲ့ေသာ္လည္း ယခုအခါ အေရးတယူ လုပ္ကာ ဘယ္အကူအညီေပးရမည္ စသျဖင့္ ေမးျမန္းေဖာ္ ရေလသည္။
“မင္းႀကီးျဖစ္လို႔ တို႔အိမ္ေတာင္ လာမလည္ဘူး“
ဟု ေျပာမွ ဖိုးေတႏွင့္ အမာမွာ မဟုတ္ေၾကာင္း ရွင္းရျပန္သည္။
“မသိေပါင္ေတာ္ … တို႔က ၀န္ႀကီးဦးဟုိဒင္းရဲ႕ ေယာက္ဖရဲ႕ မယားပါ သား …(လ)… ဖိုးေတကို ၾကိုက္ဖူး ေသးတာမုိ႔ ဟုတ္မွာပဲ ထင္လိုက္တယ္။ မင္းတို႔ကလည္း ဒီလို လူႀကီးေတြဆီ သြားျပဳေတြ႕ ပါလား။ ဒီလိုေနလို႔ ဘယ္ျဖစ္ မလဲ“
ဟု အၾကံေပး ဆံုးမစကားေျပာသြားေလသည္။
အမာမွာ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ရင္ဘတ္ကို ဇာတ္ဟန္ ႏွင့္ ခတ္တီး ကာ
“ခက္မွ ခက္ရေလေနာ္၊ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ့္ဘ၀ႏွင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနလည္း မေနရေသးဘူး။ မင္းႀကီး ျဖစ္မွ ေခၚခ်င္ တဲ့ မိတ္ေဆြ ေဆြမ်ိဳးေတြကို ငဲ့ညႇာၿပီး ဟိုလူ ဒီလူေတြဆီ သြားၿပီး ကယ္မပါ၊ ၾကည့္ရႈ ပါႏွင့္ မြဲေသြ႕ေသြ႕မ်က္ႏွာနဲ႔ ေအာက္က်ခံ ေျပာရဦးမယ္လို႔ ျဖစ္ေနၿပီ ကိုဖိုးေတ“
ဟု ေျပာရာ ဖိုးေတက
“သူတုိ႔ မေခၚခ်င္လည္း ေနေပါ့ကြ၊ ဘာဆုိင္လဲ … ဘာလို႔ ေအာက္က်ခံၿပီး ေျပာရမလဲ“
ဟု ဆိုလိုက္ေလသည္။
ဟု ဆိုလိုက္ေလသည္။
“မျဖစ္ဘူး … မင္းႀကီး မဟုတ္တာနဲ႔ ကိုဖိုးေတကို အမ်ိဳးရယ္လို႔ စကားထဲ ထည့္ေျပာရမွာ ရွက္ရွာ တဲ့ သူေတြ သနားလြန္း လို႔ပါ။ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ။ သူတို႔မွာ အမာတို႔ လင္မယားအတြက္ အေတာ္ မ်က္ႏွာငယ္၊ ဂုဏ္ငယ္ ေနရွာေတာ့မွာပဲ၊ သနားလိုက္ပါဘိေတာ့တယ္။ ကၽြတ္ … ကၽြတ္ … ကၽြတ္“
ဟု ေသာလံုးထုတ္ ေနျပန္သည္။
အမာသည္ ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုးကို လက္ပိုက္ ရပ္ၾကည့္ကာ သေရာ္ရယ္ေမာေလေတာ့သည္။ ဖိုးေတကား ေဆးလိပ္ကို ခဲလ်က္ သူ႔ဇနီးႏွင့္ ေလာကႀကီး စစ္ၿပိဳင္ေနပံုကို ရႊင္ၿပံဳးစြာ ေစာင့္ၾကည့္ ေနေလသည္။
သူတို႔၏ အသက္မ်ားမွာ မငယ္ၾကေတာ့ၿပီ။ သံုးဆယ္က စြန္းထြက္လာေလၿပီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဖိုးေတ ႏွင့္ အမာ ႏွစ္ဦးစလံုးပင္ သူတို႔၏ ကိုယ္ခႏၶာမွ ႏႈတ္ဆက္ ထြက္ခြာစျပဳေနေသာ အရြယ္ ႏုနယ္ ပ်ိဳမ်စ္ျခင္းကို တတ္ႏိုင္သ၍ ဆိုင္းငံ့ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကသည္။ သူတုိ႔သည္ ေရွးကထက္ ပို၍ အ၀တ္ အစားကို ပိုဂရုစိုက္ တတ္သည္။ အမာသည္ သူ႔အရြယ္ႏွင့္ လိုက္ေအာင္ ဆံပင္ မေမာက္တေမာက္ ကေလး စသည္တို႔ျဖင့္ ျပဳျပင္လာသည္။
“စိတ္ပ်ိဳကိုယ္ႏု” ၀ါဒကို လက္သပ္ေမြးကာ သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔ ေပ်ာ္လည္း ေပ်ာ္၊ ႏုလည္း ႏုေအာင္ လုပ္ေနၾကသည္။ အသက္ ၄၀ အရြယ္နီးလာၿပီ ျဖစ္၍ မက္ေဆး ျခယ္ေနၾကဟန္ တူသည္။
ဖိုးေတႏွင့္ အမာတို႔မွာ ဤသို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သလို ေနၾကသည့္အတြက္ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ စကားမ်ား ၾကားရသည္။
“ဖိုးေတ နဲ႔ အမာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အလုပ္လုပ္၊ ကေလးကလည္း တစ္ေယာက္တည္း သိပ္ ပိုက္ဆံေတြ စုမိမွာပဲ။ သူတို႔ ေနတာ ၾကည့္ပါလား“
ဟူ၍ တစ္မ်ိဳး။
“သူတို႔ လင္မယား ရာထူးေတြ ဘာေတြ ရေအာင္ ဘယ္ၾကံမလဲ၊ အခု သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး လုပ္စာနဲ႔ သံုးမွမကုန္ဘဲ” ဟူ၍ တစ္ဖုံ။
“ခင္ဗ်ားတို႔ေတာ့ သိပ္ဟန္က်ေနတာပဲ“
စသျဖင့္ သူတို႔အား တိုက္ရိုက္လည္း ေျပာၾကေသးသည္။
ဤကဲ့သို႔ အေခ်ာင္ အထင္ႀကီးခံေနရသည္ကို ဖိုးေတက ရယ္သည္။ အမာကား စိတ္တိုမိသည္။
“ရွင္ကေတာ့ ရယ္ေန၊ အဲဒါက အေခ်ာင္ ဓားျပရိုက္ခံရမယ့္အေပါက္။ လူေတြ႕တိုင္း ဒါမ်ိဳးခ်ည္း အေမးခံ ေနရာတာ ရွင္ သြားေလရာ သတိနဲ႔သာ သြားေပေတာ့“
ဟု ေဒါႏွင့္ ေမာႏွင့္ အမာက ရယ္ဖြယ္ေႏွာသည့္အခါ ေႏွာေလသည္။
ဖိုးေတတို႔ လင္မယားမွာ ေစတနာ့၀န္ထမ္း အလုပ္ေတြႏွင့္ အားရသည္ မရွိ။ တဖားဖား ေနရသည္ ကို အေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္ေနရသျဖင့္ မေကာင္းေသာ စိတ္မ်ားအတြက္ သူတို႔မွာ အခ်ိန္မရွိ။ ဤသို႔ ေနရ ျခင္း သည္ပင္ သူတို႔အတြက္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္တစ္ရပ္ မဟုတ္ပါေလာ။
တစ္ေန႔လံုး ေျခကုန္လက္ပန္းက်၍ လာရာမွ ဖုိးေတႏွင့္ အမာတို႔သည္ ေရမိုးခ်ိဳး အ၀တ္အစားသန္႔ မ်ား လဲျခင္းျဖင့္ စိတ္ရာလူပါ လန္းဆန္းေစၿပီးလွ်င္ သားကေလး အပါႏွင့္အတူ တံခါး၀တြင္ ထုိင္ ကာ လမင္းႀကီး ကို ၾကည့္ရင္း စကာေျပာေနၾကသည္။ အပါေလးမွာ စကားမ်ားရင္း ဖိုးေတ၏ ေပါင္ ကို ေခါင္းအံုးကာ အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီ။
တစ္ေန႔လံုး ဘယ္ေရာက္၊ ဘာလုပ္၊ ဘယ္သူႏွင့္ ေတြ႕ စသည့္ အာလာပသလႅာပမ်ားမွာ စကား အမွ်င္မျပတ္ႏိုင္ဘဲ ရွိစဥ္ ေကာင္းကင္ယံမွ ၾကယ္ကေလးတစ္ခု ေၾကြက်သည္ကို ျမင္ေသာ ဖိုးေတက
“အမာေရ … ေဟာဟိုမွာ ျမင္ရဲ႕လား၊ လုိတဲ့ဆုကို ေတာင္းလိုက္ ျမန္ျမန္ေတာင္းလိုက္” ဟု ေျပာလွ်င္
အမာသည္ စဥ္းစားမေနဘဲ
“ကၽြန္မ ယေန႔ ယခု စိတ္ခ်မ္းသာျခင္းကို တစ္သက္လံး စိတ္ခ်မ္းသာရာ ရပါေစသတည္း“
ဟု သူတို႔လက္ရွိ “လူခ်မ္းသာ” ဘ၀၏ တည္ၿမဲမႈကိုသာ ပတၳနာျပဳလိုက္ေလသတည္း။
တိုင္းရင္းသူမဂၢဇင္း၊ အတြဲ–၂၊ အမွတ္–၆၊
(ဘယ္ခုႏွစ္က ထုတ္သည္ကို ေဖာ္ျပမထားပါ)
ေဟာသည္ ဘေလာက္က ကူးယူပါတယ္၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ http://www.shwezinu.com/
(ဓာတ္ပုံ – ခင္ေမာင္လတ္၊ ခင္မ်ဳိးခ်စ္ မဂၤလာေဆာင္ – ၁၉၄၆။ ဦးခင္ေမာင္လတ္၊ ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္၊ သား (ေဒါက္တာ) ခင္ေမာင္၀င္း – ၁၉၅၂၊ ဦးခင္ေမာင္လတ္ ကြယ္လြန္ျခင္း ၁၄ ႏွစ္ ျပည့္ အမွတ္တရ ေဖာ္ျပတာ ျဖစ္ပါတယ္ – မိုးမခ)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
