>
အေမရိကန္ – နယူးေယာက္ -အယ္ဘနီက ျမန္မာလူမႈအဖြဲ႕အစည္း ျမင္ကြင္း
ေဒါက္တာေမာင္ဘခ်စ္
ဇူလိုင္ ၁၊ ၂၀၁၀
၂၁ ရာစုလူမႈအဖြဲ႕အစည္း သည္ အင္မတန္မွ လွ်င္ျမန္တိုးတက္ေနတာကိုေတြ႕ရေပမည္။
သမိုင္းတြင္ အတိုးတက္ဆံုးေသာကာလဟုဆိုႏိုင္သည့္ ဤကာလ။
ေမတၱာေတြနဲ႕ေနၾကသည္။ အၿပံဳးေတြနဲ႕ေနၾကသည္။
ဒါေပမဲ့ တစ္ခါတစ္ခါလည္း အမုန္တရားေတြနဲ႕ ေသနတ္ ေတြအၾကားေနရတာေတြလည္းရွိ၏။
ကမၻာဦးအစကတည္းက ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုိင္ၾကေသာ လူေတြထဲတြင္ ျမန္မာေတြ လည္း ပါဝင္သည္။ သို႕ေသာ္ သူတို႕သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အေျခက်ေနၾကၿပီ။ ေျပာင္းေရႊ႕မႈကို မလိုလားၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။
သူတို႕သည္ မိမိအရပ္မွာရွိတာနဲ႔ စား၊ သင့္သလို ေနထိုင္ၾကသူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။
သို႕ေသာ္ ေသနတ္မရွား သနားမရွိသူမ်ားအၾကား လည္စင္းခံၾကရသည္။
ေနာက္ဆံုး ျမန္မာသန္းေပါင္းမ်ားစြာသည္ နယ္စပ္ကို ေက်ာ္ေျပးခဲ့ရသည္။
အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ နိုင္ငံရပ္ျခားေရာက္ေနၾကေသာျမန္မာတို႕သည္ မိမိတို႔ ယဥ္ေက်းမႈကိုႏွစ္သက္ ျမတ္ႏိုးၾကသည္။ အေမရိကန္ေရာက္ ျမန္မာတို႕သည္လည္း အေကာင္းဆံုးဘဝကို တည္ေဆာက္ရာတြင္ မိမိသားသမီးေျမးျမစ္မ်ားကို ျမန္မာစကား တတ္ေစလိုေသာ ဆႏၵရွိၾကသည္။
ဘယ္သူေတြကူညီ
အေမရိကန္ နယူးေယာက္ျပည္နယ္ ရက္ဆလီယာ (ALbany , NY ) ေရာက္ေတာ့ ေမာင္ဘခ်စ္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ကိုေရာက္သည္။
ေက်ာင္းထိုင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးဦးဣႆရိယက အစစအရာရာ ကူညီသည္။
ျမန္မာလူမႈအဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုလံုးကို ကိုဒီ၊ ကိုေဂ်၊ ကိုထြန္းထြန္း စေသာလူပုဂၢိဳလ္မ်ားက ကူညီသလို၊ ဆရာေတာ္ ဦးဣႆရိယကလည္း ကူညီသည္။
ေမာင္ဘခ်စ္ေစာင့္ၾကည့္သည္။
ထိုလူပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ အဆင္ေျပရံု အစေလာက္ ကူညီသည္မဟုတ္ပါ။ အစစအရာရာ အစမွအဆံုး ကူညီတတ္ၾကသည္။
အေမရိကန္တြင္ အခ်ိန္သည္ တန္ဖိုးရွိလွသည္။ အိပ္ခ်ိန္ စားခ်ိန္မ်ားကို ဖဲ့ေပးသည္။
တရားရံုးမ်ား သြားေရာက္ကာ အခမဲ့ ကူညီသည္။
သင္ ဘာလုပ္ခ်င္သလဲ။ ရင္စလီယာတြင္ သူတို႔အားလံုး ကူညီသည္။
ဘုန္းေတာ္ႀကီးဦးဣႆရိယကေတာ့ ပိုၿပီး စမတ္က်သည္။ သူ႔ကို အေမရိကန္လူမ်ိဳးမ်ားက ကူညီသည္။ သူက ျမန္မာေတြအတြက္ အေမရိကန္ေတြကို အကူအညီေတာင္းသည္။ သူတို႔လိုအပ္သည္မ်ားကိုလည္း ကူညီီသည္။
ကားကို ကိုယ္တိုင္ေမာင္းကာ လူမႈေရးကိစၥမ်ား၊ ဘာသာေရးကိစၥမ်ားကို ေဆာင္ရြက္သည္။
အမ်ိဳး ဘာသာ သာသနာ ခြဲျခားမႈ မရွိပါ။
ျမန္မာ့အေရးကို အကူအညီေပးျခင္း ျဖစ္သည္။
ႏိုင္ငံေရးသမား လာလည္း ကူညီသည္။ စာေရးဆရာ လာလည္း ကူညီသည္။ အလုပ္ရွာလာသူေတြကိုလည္း ဆရာေတာ္က တလ ကိုးသီတင္း ေကြၽးေမြးထားသည္။ သူသိေသာ လူမႈအဖြဲ႕အစည္းမွ လူေတြကို အကူအညီေတာင္းကာ အလုပ္ရွာေပးသည္။
ျမန္မာျပည္မွေရာက္လာေသာ ဆရာေတာ္မ်ားကိုလည္း တရားပြဲ က်င္းပေပးသည္။
စားစရတ္၊ေနစရိတ္ထိုင္စရိတ္ မေပးရပါ။ ကားေမာင္း သင္ခ်င္လွ်င္လည္း အိပ္စိုက္သင္ေပးသည္။ ထိုနည္းတူ ေက်ာင္းရွိသံဃာမ်ားကလည္း ဘုန္းေတာ္ႀကီးႏွင့္ တ တစိတ္ထဲတဝမ္းတည္း ကူညီသည္။
ရက္စရီယာမွ တကာမ်ားကလည္း အင္မတန္ေတာ္သည္။ လိုသမွ် ပစၥည္း ေလးပါး ေပးကမ္း ေထာက္ပံ့သည္။
ဦးပဥၥင္းဦးေခမိႏၵက စာသင္ေနပံု
ေႏြရာသီ သင္တန္း
ယခုကဲ့သို႔ ေရာက္လာသည့္အခါ ျမန္မာလူမႈအဖြဲ႔အစည္းရွိ ကေလးသူငယ္မ်ား အားေနၾကသည္။
တို႔ေက်ာင္းလာခဲ့ ျမန္မာစာ သင္ေပးမည္ … တဲ့။
ေကာင္းလိုက္တာ …
ယမန္ေန႕က ေမာင္ဘခ်စ္သည္ ဆရာေတာ္ဦးဣႆရိယ၏ ဓမၼဝါဒီေအာင္ေျမမဂၤလာ ေက်ာင္းကို ေရာက္သြား ေလ့လာသည္။
ဦးပဥၥင္းဦးေခမိႏၵက စာအုပ္ျဖင့္ စာရင္းယူသည္။
အသက္ (၆) ႏွစ္အထက္ ကေလး (၂ဝ) ေက်ာ္လာေရာက္သည္။
ထိုကေလးမ်ားကို ဒီေန႔ေတြ႕ရပါသည္။
“ မမဝဝ ထထက အက ပထမ
ကသာကပါ မမရာ ညည လ သာသာ
ညအခါ ငါ စာ ရ
မမ ဝဝ ထထ က …”
ကေလးေတြ စာေတြ ရးၾကသည္။
စာ ဆိုၾကသည္။
ကေလးေတြကို အသက္လိုက္ အစုေလးေတြ ခြဲကာ သင္သည္။
ရြာက ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားလိုပင္ ႀကိမ္တစ္လံုးႏွင့္ ေစာင့္သည္။
“တပည့္ေတာ္သားသမီးကို မက်ိဳးမပဲ့ရင္ ၿပီးေရာ၊ ရိုက္ၿပီး ဆံုးမႏိုင္ပါတယ္ …”
ဟု ျမန္မာမိဘမ်ားက အပ္ႏွံပါသည္။
ဦးေခမိႏၵကေတာ့ ေခ်ာက္ရံုသာ ေခ်ာက္ပါသည္။
စားပြဲေပၚသာ တျဖန္းျဖန္းရိုက္သည္။
ကေလးအမ်ားသည္ အဂၤလိပ္စကားကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာတတ္ၾကသည္။
သို႔ေသာ္ ျမန္မာလို ေမ့ေနၾကသည္။
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ေရာက္ေတာ့လည္း သူတို႔ ျမန္မာလို ေျပာတတ္ျပန္သည္။
ႏိုင္ငံရပ္ျခား စာစကား သင္ၾကားအပ္သည္ မွတ္ … တဲ့။
ေက်းဇူးကမၻာ
ေက်းဇူးႀကီးလွပါသည္။ ဆရာေတာ္ႏွင့္ တကြသံဃာေတာ္မ်ားကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္။
အေမရိကန္ေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလံုး ေတြ႔ရျမင္ရသည္မွာ တေယာက္ကို တေယာက္၊ တဦးကို တဦး ေလးစားျခင္း ပင္ျဖစ္သည္။ ထိုေလးစားမႈအၾကားတြင္ ေပါက္ဖြားလာသည္မွာ ေမတၱာေစတနာမ်ား ျဖစ္သည္။
ဆန္ေပးမွ ေဆးရ မလုပ္ၾကပါ။
ေဆးႏွင့္ ဆန္ လိုသူမ်ားကို ေပးၾကပါသည္။
(Community Service) တြင္ပါဝင္ ကူညီၾကသူမ်ားကို အထူးေလးစားမိပါသည္။
အာဏာရူးမ်ားႏွင့္ ေသနတ္ေတြအၾကား ေမတၱာတရားျဖင့္ ရပ္တည္ေနၾကေသာ ျမန္မာမ်ားလည္း ျမန္မာျပည္တြင္ မ်ားစြာ ရွိေနပါေသးသည္။ သူတို႔ကို ေလးစားေၾကာင္း ေျပာလိုပါေသးသည္။
လူလူခ်င္း ကူညီျခင္းျဖင့္ ေကာင္းက်ိဳးေစတနာ တည္ပါေစ။
(ဤေဆာင္းပါးျဖင့္ ဓမၼဝါဒီေအာင္ေျမမဂၤလာေက်ာင္းတိုက္ရွိ ဦးေခမိႏၵ၊ ဦးပညာဝံသ၊ ဦးေခမာႏွင့္ ဆရာမႀကီးေဒၚစႏၵာသီရိတို႔ကို ဂုဏ္ျပဳမွတ္တမ္း တင္အပ္ပါသည္။)