>
တခါ တခါေတာ့ ေဟာင္ခ်င္ေသးသည္
ေဒါက္တာေမာင္ဘခ်စ္
ဇြန္ ၂၈၊ ၂၀၁၀
ဇြန္ ၂၈၊ ၂၀၁၀
ေအးခ်မ္းေသာေဆာင္းရာသီညခ်မ္းတြင္ ကြၽန္ေတာ္ ေမာင္ဘခ်စ္သည္ကံဆိုးလွစြာ ”နဂါးနီစားေသာက္ဆိုင္” သို႕ေရာက္သြားမိရာမွ ဇာတ္လမ္း စတင္လာရသည္၊
” ေဟ့ … ဖိုးခ်စ္ ။ မင္းျမန္မာျပည္က ဘယ္တုန္းကေရာက္လဲ”
”ဟင္ … ကိုေက်ာ္ ”
လွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ေမာင္ဘခ်စ္အား ဖိုးခ်စ္ဟု ေခၚေသာ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း ဟသၤာတသား ကိုေက်ာ့္ကို ေတြ႕ရေလသည္။ သူက ေမာင္ဘခ်စ္ ထိုင္ေနေသာစားပြဲတြင္ ဝင္ထိုင္ရင္း ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္၊
” ဟုတ္တယ္ ကိုေက်ာ္ ။ ကြၽန္ေတာ္ ေရာက္တာ တစ္လေလာက္ ရွိၿပီ” ”ေအး … ေရာက္တုန္း ေပါက္တုန္း ေအးေအးေဆးေဆးေနေပါ့”
ကြၽန္ေတာ္တို႕ စားၾက ေသာက္ၾကသည္။ ကိုေက်ာ္က အေတာ္ေလး အေပါင္းအသင္းေကာင္းသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ခုံတြင္ လူစံုလာသည္။
တိုက်ိုၿမိဳ႕ညခ်မ္းသည္ကား အေတာ္ေလး ေအးလာသည္။
ထိုေန႔သည္ကား ေသာၾကာေန႔။ ထိုေၾကာင့္ လူ အေတာ္က်သည္။
နဂါနီညခ်မ္းလည္း ယမကာမ်ားျဖင့္ စိုေျပလာျပီျဖစ္သည္၊ ခံုနီးပါးခ်င္း မိတ္ေဆြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ေမာင္ဘခ်စ္ကို ပြဲေတာင္းၾကသည္၊
”စာေရးဆရာေရ၊ ဒီမွာပဲ ေဟာေျပာပြဲျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပေတာ့”
သူတို႕ေကြၽးသမွ်ကိုစားၿပီးသူတို႔တိုက္သမွ်ကို ေသာက္ထားေသာ ေမာင္ဘခ်စ္သည္ မည္သို႔မွ် ျငင္းႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ေပ။
ျမန္မာျပည္တြင္လည္း ေမာင္ဘခ်စ္တို႔သည္ စာေပေဟာေျပာပြဲမ်ားထြက္ကာ ဒီလို လွည့္လည္စားေသာက္ကာ လက္ေဆာင္ေလးမ်ားကို ဝမ္းသာအားရလက္ခံ ရယူေလ့ရွိသည္။
ငါးခ်ဥ္တစ္တြဲႏွင့္လည္းဖင္ၿပဲေအာင္ ေဟာခဲ့သည္။
ကပ္ေက်းတစ္လက္နဲ႕ ႏွပ္ေခ်းထြြက္ေအာင္ ေဟာခဲ့သည္။
ပုဆိုးတစ္ကြင္းနဲ႕မိုးအလင္း ေဟာခဲ့သည္။
ငါးေျခာက္တစ္တြဲႏွင့္ ေသာက္တလြဲေတြလည္း ေဟာခဲ့ပါသည္။
ခုလည္း ေဟာပါဦးမည္။
” ေအးဗ်ာ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ကို ေျပာျပမယ္ဗ်ာ၊” ဟု အာမခံလိုက္ရသည္။
ကိုေက်ာ္ကေတာ့ ”ဂ်ပန္ေရာက္သူတိုင္း ဒီပံုျပင္ေလးကိုေတာ့ မွတ္ထားသင့္တယ္” ဟု အားေပးရွာသည္။
အားလံုး လက္ခုပ္တီးၾကသည္။
ကိုေက်ာ္က မိတ္ေဆြေတြဖက္လွည့္ၿပီး
” ဂ်ပန္ကို ကိုဖိုးခ်စ္ေရာက္လာတာ တစ္လပဲ ရွိပါေသးတယ္ဗ်”
အားလံုးလက္ခုပ္တီးၾကသည္။ ေမာင္ဘခ်စ္ အားတက္စရာျဖစ္သည္။ ကိုေက်ာ္က ဆက္ရွင္းသည္။
”က်ဳပ္က ဖိုးခ်စ္ကို ျမန္မာျပည္က အေျခအေနေတြကို ေမးရတာေပါ့။ ဆီ ရွားလား။ ဆန္ ရွားလား။ ေရ မီး ရွားေသးလား … စသျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္ ဘာ ေမး ေမး။ သူက ေကာင္းပါတယ္၊ မရွားပါဘူးခ်ည္း ေအာ္ေန တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဘးဘီကို အၿမဲၾကည့္တယ္။ က်ီးကန္း ေတာင္းေမွာက္ဆိုတာ ဒီလိုမ်ိဳးဆိုတာ က်ဳပ္သတိထားမိတယ္”
”ဒါကေတာ့အက်င့္ပါေနလို႕ပါ”
ေမာင္ဘခ်စ္က ကိုေက်ာ့္ေဝဖန္ခ်က္ကို တုန္႔ျပန္လိုက္သည္။
ဤတြင္ ေဘးခုံမွ တစ္ေယာက္က ေမာင္ဘခ်စ္ကို တြယ္ပါေတာ့သည္။
“ကိုဘခ်စ္ … ျမန္မာျပည္မွာ ေရရွားတယ္ မဟုတ္လား”
သတင္းစာထဲတြင္ ေရေပးေဝေနရေၾကာင္း ဒီေလာက္ သတင္းေတြ ပါေနသည္။ ဒီလူက သက္သက္မဲ့ ေမာင္ဘခ်စ္ကို ေခ်ာက္တြန္းလို၍ ေမးေနဟန္တူသည္။ ထိုေၾကာင့္ေမာင္ဘခ်စ္က တုန္႔ျပန္လိုက္သည္။
”ေရသန္႔အမ်ိဳးေပါင္း တစ္ရာေက်ာ္တယ္ ဗ်”
”ဂိန္”
ထိုသူ ဂိန္ သြားေတာ့သည္။ ဒီတခါ ေနာက္တစ္ေယာက္က ခပ္တည္တည္ျဖင့္ ဝင္ေျပာျပန္သည္။
”အားရိုရို ကမၻာ့စံခ်ိန္ တင္သင့္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာခ်စ္တို႔ဆီ ေမာ္ေတာ္ကားေတြ ေတာ့ ရွားတယ္ မဟုတ္လား ”
”စက္မႈဇံုေတြက ကားထုတ္တဲ့စက္ရံုေတြ ရာခ်ီရွိတယ္ကြ။ လက္နဲ႔လုပ္တဲ့ ဟန္းမိတ္ (Hand Made) ေတြဗ် ”
”ဟာ… ဂ်ပန္မွာေတာင္ ကားစက္ရံု သံုး ေလး ရံုပဲရွိတာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ တယ္ဟုတ္ေနပါလား။ ဝက္အူေကာ လုပ္လို႔တတ္ၿပီလား …”
”ဒါကေတာ့ ခင္ဗ်ားလြဲေနၿပီ။ ေရဘူးေပါက္တာ မၾကည့္နဲ႔ ေရပါလာဖို႔ပဲ လိုတယ္။ ဟဲဟဲ … ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ ေျပာတာဗ်။ ဟဲဟဲ …”
ေမာင္ဘခ်စ္သည္ အရိုက္ခံရမည္စိုးေသာေၾကာင့္ တဟဲဟဲျဖင့္ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးေနရသည္။ ဆက္ၿပီး …
”ဝက္အူ မထုတ္လုပ္ႏိုင္ဘဲ ကားထုတ္ႏိုင္တယ္ ဆိုကတည္းက ေတာ္တယ္လို႔ မွတ္ရမွာေပါ့”
”ေတာ္ရင္ေတာ္တယ္ မမွတ္၊ ေတာ္ရင္ေတာ္တယ္ မွတ္”
သံၾကပ္ေတြ ဝိုင္းထိုးၾကသည္။ ေမာက္ဘခ်စ္ ေပ်ာ္သြားသည္။ ထိုသူ တေယာက္ ငိုင္သြားျပန္သည္။
” ဒါနဲ႔ မီးေတာ့ မလာဘူး မဟုတ္လား”
ဒီလိုေမးလို႔ ကေတာ့ ေမာင္ဘခ်စ္ ပ်င္းေတာင္ပ်င္းေသးတယ္။
”မလာေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔ဆီမွာ မီး အမ်ားႀကီးရွိတယ္”
”ဘာ။ မီးေတြ အမ်ားႀကီးဟုတ္လား”
သူေခါင္းကုတ္သည္။ ေနာက္တာ့လည္း ေမာင္ဘခ်စ္က မီး အမ်ိဳးအစားေတြကို ေျပာေနေၾကာင္း သူ ရိပ္မိ သြားဟန္တူသည္။
”ဟုတ္တယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႕ဂ်ပန္မွာ ဘယ္ႏွစ္မီးရွိလဲ၊ ဘယ္သူေတြလွ်ပ္စစ္မီး ေပးလဲ”
”ဂ်ပန္အစိုးရက ကန္ထရိုက္ေပးထားတဲ့ လွ်ပ္စစ္အဖြဲ႔ ရွိတာေပါ့။ အဲဒီကေပးတယ္”
”တအိမ္မွာ မီး တခုထဲမဟုတ္လား”
”မီး တခုထဲေပါ့၊ဘာျဖစ္လို႕လဲ ”
”က်ဳပ္တို႔ျမန္မာျပည္မွာ အစိုးရမီးလည္း ရွိတယ္။ ကိုယ္ပိုင္မီးစက္လည္း ရွိတယ္။ ခင္ဗ်ားအိမ္ေတြဆီမွာ ကိုယ္ပိုင္မီးစက္ ရွိလား”
”မရွိဘူး …”
”မီးစက္သံတညံညံနဲ႕ ၿမိဳ႕ထဲမွာ …”
ေမာင္ဘခ်စ္က ထိုသူ႔အား တြံေတးသိန္းတန္သီခ်င္း တပုဒ္ေလာက္ ‘ဟဲ’ ျပလိုက္သည္။ ”ဘတ္စကားေပၚမွာ ရင္ခ်င္း အပ္ကာ … တိုးကာေဝွ႕ကာ စီးခဲ့တာေတြ ေမ့ႏိုင္ပါ့မလား … မင္းတို႔ ငါတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ”
”သတိထားပါ ေမာင္ဘခ်စ္ရယ္ … ဂ်ပန္ရဲေတြ ေရာက္လာပါဦးမယ္”
ေမာင္ဘခ်စ္တို႕စာေရးဆရရာမ်ားသည္ စာေပစင္ျမင့္ေတြမွာ သီခ်င္းဆိုတာ အက်င့္လိုျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ခြင့္လႊတ္ဖို႕ေတာင္းပန္လိုက္ရသည္။
”ေနာက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အင္ဗာတာမီးလည္း ရွိေသးတယ္”
”ဗ်ာ …”
”အင္ဗာတာမီး ဆိုတာ မီးကို စုထားတယ္။ ဘက္ထရီထဲမွာ စု ထားတာေပါ့။ မီးလိုတဲ့အခါမွ သံုးတယ္။”
အားလံုး တိတ္သြားသည္။ ေမာင္ဘခ်စ္တို႔၏ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားကို အလြန္ အထင္ႀကီးသြားဟန္တူသည္။ အသံေသးေသးမွ်ပင္ မထြက္ႏိုင္ၾက။ (ညစ္ပတ္ေသာ စာေရးဆရာမ်ားက အီးေပါက္သံမွ် မၾကားရဟု ေရးေလ့ရွိသည္။ ေမာင္ဘခ်စ္က ဒီလိုအေရးအသားမ်ားကို ဆန္႔က်င္သည္။ စကားခ်ပ္)
အတန္ၾကာမွ အသံေသးေသးေလးတခု ထြက္လာသည္။
”အားလံုးလဲ ေကာင္းတယ္။ ေရမရွား မီးမရွား။ ဒါေလာက္ေတာင္ ေပါမ်ားေနရင္ ခင္ဗ်ားက ဘာလို႔ ဒီကို လာေသးသလဲ။”
“၀ုတ္တယ္ ၀ုတယ္တယ္။ အဲေလ … ဟုတ္တယ္၊ ဟုတ္တယ္ …။ ဘာလို႔ လာေသးလဲ၊ ဘာလို႔ လာေသးလဲ ?? ”
သူတို႔ ဝိုင္းတြယ္ေတာ့သည္။ ေမာင္ဘခ်စ္သည္ အရွင္လတ္လတ္ ေရၾကည္အိုင္ ေရာက္သလို ျဖစ္ေနသည္။ ေသာင္ျပင္တြင္လႊတ္ထားေသာ ဟသၤာကို သတိရ ႏိႈင္းယွဥ္ႏိုင္သည္။
”ဒီတခါ ဒႆနဆရာႀကီး ေမာင္ဘခ်စ္ ထြက္ေပါက္ မရွိေတာ့ဘူး။ အတြယ္ခံလိုက္ရၿပီ”
သူတို႔ တီးတိုး ေရရြတ္ေနၾကသည္။ ထြက္ေပါက္မရွိၿပီဟု ေမာင္ဘခ်စ္ကို ထင္ေနၾကသည္။
ျမန္မာျပည္က နဝတတို႔ နအဖတို႔ရဲ့ ဖခင္ႀကီးမ်ား လိမ္နည္းေပါင္းစံုကို သိထားေသာ ေမာင္ဘခ်စ္သည္ အၿပံဳးမပ်က္ပဲ ေျဖလိုက္ေလသည္။
(အလြန္ေတာ္ေသာ ေမာင္ဘခ်စ္ဟု မွတ္တမ္းတြင္ ေတြ႔ႏိုင္သည္)
”ဘာလို႔ ဂ်ပန္ကို လာရသလဲ ဟုတ္လား။ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ပံုျပင္ေလး တပုဒ္နဲ႔ တင္ျပမယ္”
ပရိသတ္ေတြ လက္ခုပ္တီးၾကသည္။ ေမာင္ဘခ်စ္သည္လည္း ဒုတိယအႀကိမ္ ေသြးနားထင္ ေရာက္သြားေလ၏။
ထိုေၾကာင့္ (ဖတ္ထားေသာ) ေအာက္ပါပံုကို ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ေျပာခ်ေလသည္။
”တစ္ခါက။ ရုရွက သူေဌးေခြးတေကာင္ဟာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုကို ေရာက္လာသတဲ့ ”
”ဘယ္လိုလာလဲ”
”မျဖစ္ႏိုင္တာ”
”ေရခဲေနတဲ့ အလက္စကာကေန လာတာျဖစ္မွာေပါ့”
” ပရိသတ္မ်ား နားေထာင္ပါ။ ပံုျပင္ပါ ခင္ဗ်ား။ ပံုျပင္ထဲမွာ အဲဒီရုရွေခြးဟာ အေမရိကန္ေခြးနဲ႕ေတြ႔ၿပီး မိတ္ေဆြျဖစ္သြားၾကသတဲ့။ အေမရိကန္ေခြးက ရုရွေခြးကို စတိတ္ေဟာက္စ္လို႔ေခၚတဲ့ အမဲကင္ေတြေရာင္းတဲ့ အေမရိကန္စားေသာက္ဆိုင္တဆိုင္မွာ မိတ္ျဖစ္ ေဆြျဖစ္ သြားစားဖို႔ ေခၚသြားတယ္ ဆိုပဲ”
(ပရိသတ္မ်ား လက္ခုပ္တီးၾကသည္)
စားရင္း ေသာက္ရင္းနဲ႔ အေမရိကန္ေခြးက ရုရွေခြးကို ေမးသည္ ။
”မင္းတို႕ဆီမွာ အမဲသားေတြ ရွိလား”
”ရွိပါ့။ ေတာင္လိုပံုေနတာပဲ”
”အမဲရိုးေကာ”
”အစစ္ေတြဗ်၊ အမ်ားႀကီးရွိတယ္ …”
(မွတ္ခ်က္။။ အေမရိကန္ႏွင့္ ဥေရာပႏိုင္ငံအမ်ားတြင္ ပလပ္စတစ္အမဲရိုးအတုကို လုပ္ကာ ေခြးကို ကိုက္ေစသည္၊ ေခြးမ်ားလည္းအာသာေျပေစ။ အိမ္လည္း မညစ္ေပေစရန္ ျဖစ္သည္)
”ဒီလိုဆိုရင္ ဒိန္ခဲေတြေကာ”
”ရွိပါ့ …”
”မလိုင္ေတြေကာ”
”အမ်ားႀကီးပဲ”
”တကယ္”
”တကယ္ေပါ့။ ငါတို႔အိမ္က ခ်မ္းသာတယ္”
”သိုးသားေကာ …”
“သိပ္ သိပ္ ရွိ”
‘”ဝက္သားေကာ …”
”ပလင္းတီး၊ အမ်ားႀကီး”
”ဒါဆို ငါ ေမးမယ္။ မင္း အေမရိကန္ကို လြယ္လြယ္ေလး လာလို႔ ရလား”
”ဘယ္ လြယ္လြယ္ လာရမလဲ၊ အခက္အခဲေတြ အမ်ားႀကီးေပါ့ … သူငယ္ခ်င္းရာ။ အခ်ိဳ႔ဆို လမ္းမွာ ဒုကၡေရာက္ေသးတယ္။”
”မင္းတို႔ဆီမွာ ဒီေလာက္ စားစရာေပါတာေတာင္ ဘာလို႔လာခ်င္ရေသးလဲ သူငယ္ခ်င္းရယ္”
”ဒါေတာ့ …”
ရုရွေခြးသည္ အေဝးကို ေငးၾကည့္ေနသည္။
သူ သက္ျပင္းခ်ကာ ေျပာလိုက္သည္။
”သူငယ္ခ်င္း … ငါလည္း တခါတခါေတာ့ ေဟာင္ခ်င္ေသးတာေပါ့ကြာ …” တဲ့။
အားလံုးလက္ခုပ္တီးၾကသည္။
အရင္ေခတ္၊ မလြတ္လပ္ခင္ ဆိုဗီယက္ယူနီယံမွ ပံုျပင္ေလးသာ ျဖစ္သည္။
မည္သူ႔ ကိုမွ် မရည္ရြယ္ပါ။ တိုက္ဆိုင္မႈရွိပါက ခြင့္လႊတ္ေစလိုပါသည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
