>
အညတရ အေမသုိ႔
ေဇမႈိင္း
ေမ ၄၊ ၂၀၁၀
ထုံးစံအတုိင္း ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား ထမင္းငတ္ၾကသည္ေပါ့၊ ပုိုဆုိးသည္က ၉ဝ ေႏွာင္းပုိင္းကာလမ်ားတြင္ ဗကသ ျပိဳကြဲသည္၊၊ ရန္သူ႔ဖိႏွိပ္မႈဒဏ္ကို အေသအလဲခံေနၾကရသည္၊၊ က်ေနာ္အေမ စ်ာပနေတာင္ခဏတျဖဳတ္ေလာက္ပဲသြားႏုိင္ခဲ့ သည္၊၊ ျပီးေတာ့ ဝရမ္းေျပးဘဝ ၉၃ တြင္ က်ေနာ္ ငုတ္ေနရာက ျပန္ေပၚလာသည္၊၊ အလုပ္ဆက္လုပ္သည္၊၊
ထမင္းစားဖုိ႔အတြက္ … မိဘမဲ့ ညီမေလးအတြက္ … အဖုိး ဂူဗၼိာန္ေစာင့္ေရွာက္ေရးအတြက္ ပုိက္ဆံရွာရသည္၊၊ လုပ္တတ္သည္က စာျပင္ဆရာ၊ အယ္ဒီတာအလုပ္။ ဆရာဦးနႏၵ က်ေနာ့္ကုိ လာေခၚသည္၊၊ သူႏွင့္ တုိင္ပင္၍ က်ေနာ္စာျပင္ဆရာ ျပန္ျဖစ္သြားျပန္ သြားျပန္သည္၊၊ ၃၃ လမ္း ၊ ေလထန္ကုန္း၊ ကုိသင္းခုိင္၊ ကုိညြန့္သစ္၊ ကုိေအာင္နီတုိ႔ႏွင့္ ျပန္တြဲမိၾကျပီး ေလထန္ကုန္း ညေနခင္းမ်ား၊ ပုဇြန္ညေနခင္းမ်ား … ေရႊတိဂုံေတာင္ဘက္မုခ္ေရွ့မွာ ပန္းေရာင္းေနတဲ့ ကဗ်ာဆရာတေယာက္၊ ထမင္းငတ္ေနတဲ့ ကဗ်ာခ်စ္သူ တေယာက္၊၊
စဥ့္အုုိးတန္း ဆိပ္ကမ္းမွာ အေမစိန္႔ထမင္းဆုိင္ဆုိတာ ဇင္ျပာဝတ္ေတြ လူတုိင္းသိသည္
က်ေနာ္တုိ့ အေမဆုိင္ေရွ႔မွာ မတ္တတ္ရပ္လုိ္က္သည္၊ ျပီးေတာ့ လက္ဝါး ႏွစ္ဖက္ခါျပသည္၊၊ အေမက ခ်က္ျခင္း “ ငါ့ သားေတြလာ … နင္တုိ႔ထမင္းမစားရေသးဘူး မဟုတ္လား။ လာဒီမွာထုိင္ … အေမ ေရေႏြးေလးေတာင္ တုိ္က္လုိ္က္ဦးမယ္။ ေမာင္ျမေရ … ထမင္းပြဲ ယူခဲ့ပါကြယ္”
က်ေနာ္တုိ႔ ထမင္းကို တဝတျပဲစားၾကသည္။ အေမက ငါးႏွစ္အရြယ္ ကေလးေတြကုိ ၾကည့္သလုိ ထုိင္ၾကည့္ျပီးေတာ့ ေရေႏြးေလးမႈတ္တုိ္က္သည္။ စားေသာက္ျပီးသြားေတာ့ …
“အေမ က်ေနာ္တုိ႔မွာ လက္ဖဝါးပဲ ပါတယ္။ အေမ့ထမင္းဖုိး အေၾကြး … ေနာက္မွ ယူေနာ္”
အေမက “ဟဲ့ … ကေလးေတြ … နင္တုိ႔ ငတ္ေနတာ ငါ သိတာပ။ဲ ရွိမွလာေပး။ မရွိရင္ေန႔တုိင္း အလကားလာစား။ ငါ ထမင္းေရာင္းေနတာ။ နင္တုိ႔နဲ႔ ဇင္ျပာေတြအတြက္ ေရာင္းေနတာ”
က်ေနာ္တုိ႔ ထမင္းစားျပီးေတာ့ မုိးတုိးမတ္တတ္ စကားေျပာျပီးေတာ့ လမ္းခြဲ …။
အဲဒါ တရက္မဟုတ္ ႏွစ္ရက္မဟုတ္၊ က်ေနာ္တုိ႔စာမူခေတြရလာရင္ အေမ့ကုိ အကုန္ အပ္သည္။ အေမက တျပားမွ လက္မခံ၊ သူမ အျမဲေျပာေလ့ေျပာထ ရွိတာ တခြန္းတည္ေသာစကား …
“နင္တုိ႔ နဲ႔ ဇင္ျပာေတြအတြက္ ငါ ထမင္းေရာင္းေနတာ”
ဒါပဲ သူမ အျမဲေျပာသည္၊၊
၉၆ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ … ရန္ကုန္ကုိ ခဏျပန္တက္သြားသည္။
အေမ့ပုတီးေလးရယ္၊ အေမ့ကတၱီပါ ပုံေတာ္ဖိနပ္ကေလးရယ္၊ ေယာဂီအကီ်ၤကေလးရယ္၊ ပဒုံမာရွန္အကၤ် ီ အျဖဴေလးရယ္ အေမ့ေသတၱာထဲက ယူခဲ့သည္။ အေမက အျမဲေျပာခဲ့ဖူးသည္။
“အနစ္နာခံတဲ့ အဖြားၾကီးေတြ ေတြ႔ရင္ နင္ကန္ေတာ့လုိ္က္ပါ”
ျပီးေတာ့ေငြစ အခ်ိဳ႔ …
စဥ့္အုိးတန္း ဆိပ္ကမ္းကို က်ေနာ္ေရာက္သြားေတာ့ အေမစိန္႔ထမင္းဗန္းကေလး မေတြ႔ရ။ ဇင္ျပာရဲေဘာ္ေတြလည္း ေပ်ာက္ေနသည္။ ေကာက္ညွင္းေပါင္းေရာင္းသည့္ အမၾကီးကုိေမးေတာ့မွ …
“ငါ အခုသြားမလို႔ အေမစိန္႔ မသာ … ဒီေန႔ခ်မွာ။ နင္လုိက္မလား”
“ဟုတ္ကဲ့အမ။ က်ေနာ္ လုိ္က္ခဲ့မယ္ …”
ကမ္းနားက လက္ခတ္သမၺာန္ကေလးမ်ား၊ စက္တပ္သမၺာန္ကေလးမ်ား ေလးငါးေျခာက္စီး ေတြ႔ရသည္၊၊ သမၺာန္ဆရာၾကီးတေယာက္က …
“ကဲ လာၾက။ အေမ့ကို ဒီေန႔ေနာက္ဆုံး ျမင္ရမယ္ …”
က်ေနာ္ သမၺာန္ေပၚကုိ ဆင္းထုိင္လုိ္က္သည္။ တလမ္းလုံး သမၺာန္ဆရာၾကီးႏွင့္ သမၺာန္ေပၚက ဇင္ျပာရဲေဘာ္မ်ား အေမစိန္႔အေၾကာင္း တဖြဖြ ေျပာလာၾကသည္။ တဖက္ကမ္းေရာက္ေတာ့ လမ္းခပ္ေဝးေဝးကို ေလွ်ာက္ရေသးသည္။
ျမင္ရပါျပီ …
ဇင္ျပာရဲေဘာ္ေတြ အစီလုိ္က္ အတန္းလုိက္ တျဖည္းျဖည္းေရြ႔လ်ားလ်က္ အေမ့အေခါင္းကုိ ေရွ႔ဆုံးကထမ္းသူေတြက ထမ္းလုိ႔။ က်ေနာ္မေနႏုိင္ေတာ့ … ေရွ႔ကရဲေဘာ္ၾကီးတေယာက္ကုိ ေျပာမိသည္။
“ေနာင္ၾကီး အဲဒီပစၥည္းေလးေတြ အေမ့အေခါင္းဆီကို ေရာက္ေအာင္ ထည့္ေပးခ်င္တယ္၊ က်ေနာ္ အေမစိန္႔ကို ေနာက္ဆုံးလာကန္ေတာ့တာပါ။”
ထုိရဲဲေဘာ္ၾကီး၏အနားမွ ကေလးတေယာက္က ျဖတ္ကနဲ က်ေနာ့္ ကြ်တ္ကြ်တ္အိတ္ကေလးကို ယူသြားသည္၊၊ ျပီးေတာ့ ဟုိးေရွ႔ဆုံးအထိ သူ ေျပးေလ သည္။ ပါးစပ္ကလည္း တစုံတရာ ေအာ္ဟစ္သြားသည္။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ အေမ့အေလာင္းကုိေျမခ်တဲ့အထိ က်ေနာ္ ကန္ေတာ့ခြင့္ရခဲ့သည္။
ဇင္ျပာရဲေဘာ္မ်ား မငုိၾက။ သုိ့ေသာ္ေမးေၾကာမ်ားေထာင္ ေနသည္၊၊ ဇင္ျပာအဖုိးအုိ တဦး က်ေနာ့္ပုခုံးကုိ လာပုတ္သည္။
“လူေလး မင္းရပ္ေနတာၾကာျပီ။ ဟုိဘက္ကမ္း ျပန္မယ္ဆုိ ေလွၾကံဳရွိတယ္။ မစိန္အေလာင္းကုိ မင္း ကန္ေတာ့လုိ္က္၊ ျပီးရင္ျပန္ၾကစုိ႔ကြာ …”
က်ေနာ္ အေမစိန္႔ကုိ ေနာက္ဆုံး ကန္ေတာ့လုိက္သည္။ ဇင္ျပာအဖုိးအုိ က်ေနာ့္လက္ကုိ ဆြဲ၍ ထူသည္၊၊
(အေမစိန္ႏွင့္ ဇင္ျပာရဲေဘာ္ၾကီးမ်ားသုိ႔)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
