>
အေမရိကား၌ အိမ္ေနာက္ေဖးေစ်းဆိုင္တည္ျခင္း
ခက္မာ
ဇန္န၀ါရီ ၁၉၊ ၂၀၁၀
၂၀၀၉ ခုႏွစ္ မတ္လ ဒုတိယပါတ္ထဲမွာ ကၽြန္မ အေမရိကားကို ဒုတိယအႀကိမ္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီတႀကိမ္မွာေတာ့ မိသားစုပါ ေခၚခြင့္ရွိတာမို႔ ကၽြန္မတို႔ေတြ မိသားစုလိုက္ႀကီး အေမရိကားကို ခ်ီတက္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္က အေမရိကားရဲ႔ ေႏြဦးမို႔အင္မတန္လွပၿပီး စိတ္ၾကည္ႏူးဖြယ္ေကာင္းလွပါတယ္။ မတ္လဆိုတာ ျမန္မာျပည္မွာ အေတာ့္ကိုပူေနပါၿပီ။ ေလယာဥ္ေပၚကအခ်ိန္ေရာ၊ ေလယာဥ္ေျပာင္းဖို႔ေစာင့္ရတဲ့အခ်ိန္ေရာ စုစုေပါင္းနာရီ ၄၀ ေလာက္အၾကာ မနက္ ေစာေစာ ၆ နာရီေလာက္ ပစ္စဘာဂ္ေလယာဥ္ကြင္းကိုေရာက္ေတာ့ ခ်မ္းလိုက္တာခိုက္ခိုက္တုန္လို႔။ အလြန္ပူရာကေန ဝုန္းကနဲ မႀကံဳဖူး ေအာင္ေအးသြားေတာ့ ကၽြန္မသားေတြက အလာဂ်ီေတြျဖစ္ၾက။ ႏွာေခါင္းထဲ ပါးစပ္ထဲက ေသြးေတြထြက္ၾကေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ထပ္ တပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္အၾကာမွာေတာ့ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း အေအးေလ်ာ့လာသလို ျမင္ကြင္းေတြကလည္း ေျပာင္းလာပါေတာ့တယ္။
ရိုးတံၿပိဳင္းၿပိဳင္းသစ္ပင္၊ သစ္ကိုင္းေျခာက္ေတြထဲကေန ပုရစ္ႏုေလးေတြ ထိုးထြက္လာၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔အပင္ေတြဆို အကိုင္းေျခာက္ ေတြအထဲက စထြက္လာတာကိုက အဖူးေတြ။ ေနာက္တပတ္ေလာက္အၾကာ အဲဒီပန္းဖူးေတြက အရြက္မျမင္ရေအာင္ ပင္လံုးကၽြတ္ ပြင့္ေတာ့ တာပါပဲ။ ကၽြန္မျဖင့္ ျမင္စကအံ့ဩလိုက္တာ။ ကၽြန္မတို႔ျမင္ေနၾကက အရြက္ေတြေႂကြသြားၿပီးရင္ ရြက္ႏုေလးေတြ ျပန္ထြက္လာမယ္။ ရြက္ႏု ေလးေတြ အေတာ္ရင့္ေတာ့မွ အဖူးဖူးမယ္။ ၿပီးမွပြင့္မယ္ေပါ့။
ဒီက ပန္းေတြကေတာ့ျဖင့္ ေဆာင္းရာသီတေလွ်ာက္လံုး ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ အေအးဒဏ္ကို ႀကိတ္မွိတ္ခံခဲ့ရသမွ် ေနေရာင္ကေလး နည္းနည္းျမင္ရတာနဲ႔ မေအာင့္ႏိုင္မအည္းႏိုင္ အတင္းတိုးထြက္ပြင့္ေတာ့တာပဲ။ ေနေရာင္ေလးရလာေတာ့ ပန္းၿခံထဲမွာ ျမက္ခင္းေတြက စိမ္း လာၿပီ။ ညေနေစာင္းဆို မိသားစုလိုက္ ကေလးေတြေရာ၊ ေခြးေတြေရာ ပန္းၿခံထဲေရာက္ေနၾကၿပီ။ စတိုးဆိုင္ႀကီးေတြသြားရင္ ေႏြရာသီမွာ စိုက္ ပ်ိဳးေရးလုပ္လို႔ရတာမို႔ သီးပင္၊ စားပင္၊ ပန္းမ်ိဳးေစ့ေပါင္းစံု၊ ပ်ိဳးပင္ေပါင္းစံုေရာင္းေနၿပီ။ တစ္ခါတစ္ေလ လမ္းမေပၚမွာ ပန္းေတြေရာင္းေန တာမ်ား အေရာင္စံုအေသြးစံုနဲ႔ လွလိုက္တာ။
ကၽြန္မက ေတာမွာႀကီးခဲ့တာလည္း အေၾကာင္းတခုပါမယ္ထင္ပါရဲ႔။ အပင္စိုက္တာ ဝါသနာပါတယ္။ ငယ္ဘဝ ရြာမွာေနတုန္းက အိမ္ေရွ႔မွာ ပန္းပင္ေတြ စိုက္ခဲ့တယ္။ မိုးရာသီတစ္ရက္ အိမ္ေနာက္ေဖးေခ်ာင္းထဲမွာ ကၽြန္မေရဆင္းခ်ိဳးေနတုန္း ေရစီးနဲ႔ အပင္ေလးတစ္ပင္ေမ်ာလာတယ္။ ဘာပပင္မွန္းအတိအက်မသိေပမယ့္ သစ္ခြမ်ိဳးႏြယ္ဝင္အပင္တစ္ပင္မွန္း သိတာေၾကာင့္ဆယ္ၿပီး အိမ္ေရွ႔က အုန္းပင္မွာ သင္အူႀကိဳးနဲ႔ ကပ္ခ်ည္ထားလိုက္တယ္။ အျမစ္ေတြျမန္ျမန္နဲ႔လြယ္လြယ္ကူကူ ကုပ္တြယ္လို႔ရေအာင္ အုန္းသီးအခြံေတြကိုထုေခ်ၿပီး အပင္ရဲ႔အျမစ္နားမွာ ကပ္ခ်ည္ေပးလိုက္ေသးတယ္။ မိုးရာသီမွာ ေန႔စဥ္ရြာတဲ့မိုးေၾကာင့္ ကၽြန္မရဲ႔သစ္ခြပင္ေလးက လြယ္လြယ္ကူကူပဲရွင္ၿပီး အပင္ပြားေတြေတာင္ ထြက္လာလိုက္ေသးတယ္။ ေႏြဦးေရာက္ေတာ့ အဖူးေလး သံုးေလးခက္ထြက္လာေတာ့ေပ်ာ္လိုက္တာ။
ေႏြရာသီရဲ႔ မနက္ခင္းတစ္ခုမွာ ကၽြန္မအိပ္ရာကႏိုးေတာ့ အိမ္ျပတင္းတံခါးကိုဖြင့္လိုက္တယ္။ ျပတင္းေပါက္နဲ႔တန္းေနတဲ့ အုန္းပင္ကို မ်က္ေစ့ ေရာက္သြားေတာ့ “ဘုရားေရ”..လို႔ ကၽြန္မေအာ္လိုက္မိတယ္။ ကၽြန္မ သစ္ခြပင္ေလးမွာ ပတၱျမားေရာင္ သစ္ခြေလးခိုင္က ငြါးငြါးစြင့္စြင့္ပြင့္လို႔။ ကၽြန္မ လက္ခုပ္လက္ဝါးတီးၿပီး ထ,ေအာ္မိတယ္။ ေႏြမွာပြင့္တဲ့ သစ္ခြပန္းေတြေၾကာင့္လည္းေပ်ာ္ရ၊ မိုးဦးမွာပြင့္တဲ့ ေဘာလံုးပန္းေတြေၾကာင့္ လည္းေပ်ာ္ရ၊ ေဆာင္းမွာပြင့္တဲ့ အေမစိုက္ထားတဲ့ ေဂၚသဇင္ေတြ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနေအာင္ပြင့္တာ ျမင္ေတာ့လည္းေပ်ာ္ရနဲ႔ ကၽြန္မ ငယ္ငယ္ေလးထဲက“တစ္သက္တာေပ်ာ္ရႊင္ခ်င္ရင္ သစ္ပင္စိုက္ပါ” ဆိုတဲ့စကား မွန္ကန္ေၾကာင္းခံစား တတ္ခဲ့တာ။
အိမ္ေထာင္က်ေတာ့ ေယာကၡမျဖစ္သူက ဘြန္ဆိုင္းပညာရွင္ဆိုေတာ့ သူ႔ရဲ့အပင္ေပါင္းစံုၾကားမွာ ေပ်ာ္ခဲ့ရတာေပါ့။ ေနာက္ပိုင္း အိမ္ေတြေျပာင္းေတာ့ ရန္ကုန္လူေနမႈအေျခအေနအရ ကိုယ့္အိမ္ေရွ့မွာ၊ ကိုယ့္ၿခံဝင္းမွာ အပင္စိုက္စရာေနရာ မရွိေလေတာ့ သစ္ပင္စိုက္ဖို႔ အခြင့္မသာေတာ့ပါဘူး။ အိမ္ေလးေတြ ၅ အိမ္ေျပာင္းၿပီး ၂၀၀၇ မွာ အိမ္ေလးတလံုးဝယ္ျဖစ္ေတာ့ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ အိမ္ေရွ႔မွာ ၁၄-၅ ေပေလာက္က်ယ္တဲ့ ေျမကြက္ကေလးပါတယ္။ ဘယ္ေျပာ ေကာင္းမလဲ၊ ပန္းပင္ေတြေရာ၊ စားပင္ေတြေရာ ပန္းအိုးနဲ႔တစ္မ်ိဳး၊ ေျမေပၚခ်လို႔တစ္ဖံု စိုက္လိုက္တာ ကၽြန္မၿခံေသးေသးေလးက မလွည့္သာေတာ့ဘူး။
အခု ကၽြန္မတို႔ေနရတဲ့ Pittsburgh က အိမ္က ေနာက္ေဖးမွာ အေတာ္က်ယ္တဲ့ ေျမကြက္လပ္ပါတယ္။ ၿခံထဲမွာ အဂၤေတကိုင္ထားတဲ့ ဘတ္(စ)ကက္ေဘာကြင္းအျပင္ ေပ ၂၀ ပတ္လည္ေလာက္ကို ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေလး သပ္သပ္ထားေသးတယ္။ ဘတ္(စ)ကက္ ေဘာကြင္းရဲ႔ ေနာက္မွာနဲ႔ေရွ႔မွာေတာ့ ေျမပိုေတြရွိတယ္။ ဒီေျမပိုေတြကို ျမင္တာေရာ၊ လွလြန္းတဲ့ပန္းေတြ၊ အမ်ိဳးအစားစံု မ်ိဳးေစ့ထုတ္ေတြျမင္ တာေရာေၾကာင့္ ကၽြန္မရဲ႔ သစ္ပင္စိုက္ခ်င္တဲ့ေရာဂါက “ထ” လာတယ္။ ကၽြန္မတို႔နဲ႔ အိမ္ခ်င္းကပ္လ်က္မွာေနတဲ့ City of Asylum ရဲ႔ Chairman လည္းျဖစ္တဲ့ ဟင္နရီကလည္းေျပာတယ္။
“မင္းတို႔အိမ္ေနာက္က ေျမကြက္မွာ သစ္ပင္စိုက္လို႔ရတယ္”
“ဟုတ္လား..ကၽြန္မစိုက္ခ်င္တယ္။ ကၽြန္မ သစ္ပင္စိုက္တာ ဝါသနာပါတယ္”
“ငါတို႔ ကူညီမယ္” လို႔ ဟင္နရီကေျပာတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ အိမ္ေရွ႔က ဘဲလ္တီးသံၾကားလို႔ ထြက္ၾကည့္ေတာ့ ဟင္နရီက ၾကက္ေသြးေရာင္ ႏွင္းဆီပန္းေတြပြင့္ေနတဲ့ ပန္းအိုးေလးကို ကိုင္လို႔။
“မင္း..ပန္းပင္စိုက္တာ ဝါသနာပါတယ္ဆိုလို႔ အိမ္နီးခ်င္းတစ္ေယာက္က ေပးလိုက္တာ” လွလြန္းတဲ့ ပန္းအိုးေလးေၾကာင့္ေရာ၊ အိမ္နီးခ်င္းေတြရဲ႔ေႏြးေထြးမႈေၾကာင့္ပါ ကၽြန္မေပ်ာ္ရတယ္။ သိပ္မၾကာခင္ ၃-၄ ရက္အတြင္းမွာပဲ ပစၥည္းကိရိယာ အစံုအလင္နဲ႔ လူႏွစ္ေယာက္ ကၽြန္မၿခံထဲေရာက္လာတယ္။
“မင္း..သစ္ပင္စိုက္လို႔ရေအာင္ ၿခံရွင္းဖို႔ ငါ ေခၚထားတာ”
တစ္ဖက္ေျမကြက္လပ္နဲ႔ ကၽြန္မတို႔အိမ္ဖက္အျခမ္းကို ကာထားတဲ့ၿခံစည္းရိုးကိုဖ်က္လိုက္ေတာ့ ၿခံက အက်ယ္ႀကီးျဖစ္သြားေရာ။ ၿခံထဲက ခ်ံဳပုတ္အရိုင္းေတြရွင္းၾက။ ၿခံစည္းရိုးေတြ အသစ္ျပင္ၾက။ ေသခ်ာေအာင္ျပန္ကာေပးတဲ့အျပင္ ၿခံထဲကေျမႀကီးကိုပါ အသင့္စိုက္လို႔ရေအာင္ ထြန္ယက္ေပးသြားၾကေသးတယ္။
ဧၿပီလ ပထမ အပတ္အတြင္းမွာ ဟင္နရီက အီးေမးလ္ပို႔လာတယ္။ ကၽြန္မတို႔ရဲ႔ အိမ္နီးျခင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ဂ်ာနာ (Jana) က ကၽြန္မတို႔ၿခံထဲလာၿပီး အပင္စိုက္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာေပးမယ္။ ဘယ္ေန႔လာရင္ အဆင္ေျပမလဲတဲ့။ ကၽြန္မက ဧၿပီ ၁၆ ရက္ကို ခ်ိန္းလိုက္ေတာ့ အဲဒီရက္မွာ ဂ်ာနာက စိုက္ပ်ိဳးေရးပစၥည္းကိရိယာအစံုအလင္နဲ႔ ေရာက္လာပါေလေရာ။
“ေျမႀကီးက ထြန္ၿပီးသားဆိုေတာ့ အဆင္သင့္စိုက္ရံုပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ငါတို႔ ေပါင္းပင္ေတြကိုေတာ့ရွင္းရမယ္”
ဂ်ာနာက ေျပာေျပာဆိုဆို အပင္တစ္ခ်ိဳ႔ကို ႏႈတ္ပစ္တယ္။ ၿခံထဲမွာ ၿခံဳပင္ေသးေသးတစ္ခ်ိဳ႔နဲ႔ ေျမထြန္ၿပီးေနာက္မွ ေပါက္လာတဲ့ေပါင္းပင္ ေသးေသးေတြရွိေနေသးတယ္ေလ။ ဂ်ာနာက ဒါက ပန္းရိုင္းပင္ ဒါက ေပါင္းပင္စသျဖင့္ရွင္းျပတယ္။
“ဒီအပင္ကေတာ့ အဆိုးဆံုးေပါင္းပင္ပဲေလ။ သူကႏြယ္ပင္မ်ိဳးေလ။ အျမစ္ေတြက အျဖဴေရာင္ျဖစ္ၿပီး အရမ္းရွည္တယ္။ တျခားအပင္ေတြရဲ႔ အျမစ္ေတြအထိတိုးဝင္ဖ်က္ဆီးပစ္တယ္။ ပန္းပင္၊ စားပင္ေတြၾကားမွာ သူေပါက္လာရင္ သူက ေျမႀကီးထဲက အာဟာရအားလံုးကို စုပ္ပစ္လိုက္ေတာ့ တန္ဖိုးရွိတဲ့ ပန္းပင္၊ စားပင္ေတြက မသန္ေတာ့ဘူး။ ငါတို႔ ဒီအပင္ကို အဓိကထား ရွင္းရမယ္”
သူျပတဲ့ေပါင္းပင္က ကန္စြန္းရြက္လိုမ်ိဳးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္အရိုးက ကန္စြန္းရြက္လို အေခါင္းမပါဘူး။ ဂ်ာနာက အပင္ဝန္းက်င္ေျမႀကီးေတြကို ဆူး ခၽြန္နဲ႔တူးဆြၿပီး အျမစ္အကုန္ေပၚေအာင္ႏႈတ္ျပေတာ့ တကယ္ပဲ အဲဒီ့အပင္ရဲ႔ အျမစ္ေတြက ျဖဴေဖြးၿပီး ရွည္လ်ားလွတယ္။
“ဒီအပင္ကို သတ္ခ်င္ရင္ ဆူးေသးေသးနဲ႔ အျမစ္ရင္းေရာက္ေအာင္ ေျမကိုေကာ္ထုတ္ၿပီးႏႈတ္ပစ္။ အျမစ္က်န္ခဲ့ရင္ အဲဒီအျမစ္ကေန ထပ္ေပါက္ လိမ့္မယ္။ ဒီအပင္ေတြကေတာ့ ပန္းရိုင္းအပင္ေတြပါ။ အခ်ိန္တန္ရင္ ပန္းေတြပြင့္လာလိမ့္မယ္။ ငါ ႏႈတ္မပစ္ေတာ့ဘူး”
အဲဒီေန႔က ကၽြန္မတို႔ ဆလပ္ရြက္ပင္၊ ႏိုကိုဥလိုအပင္တစ္မ်ိဳးနဲ႔ ေရႊပဲသီးပင္ေတြ စိုက္ၾကတယ္။ ေနာက္ ဆယ္ရက္ေလာက္ဆို အပင္ေပါက္လာ လိမ့္မယ္လို႔ ဂ်ာနာကေျပာတယ္။ ကၽြန္မမွာ မိုးမရြာတဲ့ရက္ဆို အေစ့ခ်ထားတဲ့ေနရာေလးေတြကို ေရေလာင္းရ၊ မ်ိဳးေစ့ခ်ထားတဲ့ေနရာကို ကေလးေတြနင္းမိမွာစိုးတာနဲ႔ တုတ္ေတြေထာင္၊ ေက်ာက္ခဲေတြခ်ၿပီး အမွတ္အသားျပဳရနဲ႔ေပါ့။ ဒီၾကားထဲမွာ ကၽြန္မက နယူးေယာက္ကို တစ္ပတ္ေလာက္သြားရေတာ့ နယူးေယာက္ကေန သားေတြကိုဖုန္းဆက္ၿပီး အပင္ေလးေတြကို ေရေလာင္းဖို႔ မွာရတာေန႔တိုင္းပါပဲ။
နယူးေယာက္က ျပန္ေရာက္ေတာ့ အထုတ္အပိုးခ် ထမင္းစားၿပီးတာနဲ႔ အပင္ေလးေတြရွိရာေျပးၾကည့္တာေပါ့။ အမယ္ေလး.. အပင္ေပါက္ ကေလးေတြက စိမ္းလို႔ပါလား။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မစိုက္ထားတဲ့ စားပင္ ပန္းပင္ေတြမဟုတ္ဘူး။ အင္မတန္ဆိုးတယ္ဆိုတဲ့ အျမစ္ရွည္ေပါင္းပင္ ေတြေလ။ ကၽြန္မ နယူးေယာက္မသြားခင္ အေသအခ်ာႏႈတ္ၿပီးရွင္းခဲ့ေပမယ့္ တစ္ပတ္အတြင္းမွာ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြေနရာယူလို႔။
ကၽြန္မမွာ ခရီးေရာက္မဆိုက္ အဲဒီအပင္ကိုရွင္းဖို႔ သီးသန္႔ထားတဲ့ စိုက္ပ်ိဳးေရးသံုးဆူးခၽြန္နဲ႔ အျမစ္ျဖဴျဖဴရွည္ရွည္ေတြ ဆံုးသည္အထိ ေျမႀကီးကိုတူးဆြေကာ္ထုတ္ၿပီး အပင္ကိုရွင္းရတယ္။ အဲဒီလို ရွင္းၿပီးေပမယ့္လည္း ေနာက္တစ္ေန႔သြားၾကည့္ေတာ့ အဲဒီေပါင္းပင္ဆိုး အပင္ေပါက္ေလးေတြက တျခားေနရာက ထြက္ေနၾကျပန္ေရာ။
ကၽြန္မ တယုတယစိုက္ထားတဲ့ စားပင္ ပန္းပင္ေလးေတြကေတာ့ ထြက္ခဲရွင္ခဲ လိုက္တာ။ ဆယ္ရက္ေလာက္အၾကာမွာေတာ့ ဆလပ္ရြက္ႏု နီနီေလးေတြစထြက္လာတယ္။ ေရႊပဲသီးပင္ေလးေတြကေတာ့ တစ္ပင္စ ႏွစ္ပင္စ ပဲ ေပါက္တယ္။ ႏိုကိုဥလို အပင္ကေတာ့ ကၽြန္မလည္းမျမင္ဖူးေသးေတာ့ တျခားအေသးအမႊား ေပါင္းပင္ေတြၾကားမွာ ကၽြန္မမခြဲျခားတတ္ ေသးဘူး။ တစ္ဖက္ျခမ္းမွာ ခ်ထားတဲ့ ပန္းမ်ိဳးေစ့ေသးေသးမႊားမႊားေလးေတြလည္း အေညွာင့္စေပါက္ၿပီ။ ေပ်ာ္စရာေကာင္း လိုက္တာ။
စိုက္ထားတဲ့ သီးပင္ေတြက ငယ္ေသးတဲ့အျပင္ မိုးကလည္း တစ္ရက္ျခားႏွစ္ရက္ျခားရြာေနေတာ့သူတို႔အတြက္ ကၽြန္မ ဘာမွထူးထူးေထြေထြ လုပ္ေပးစရာမလိုဘူး ေန႔စဥ္လုပ္ေနရတာကေတာ့ တေန႔တေန႔ ေနရမထပ္ရာေအာင္ အညြန္႔တလူလူထြက္လာတဲ့ အျမစ္ျဖဴေပါင္းပင္ေတြကို ထုတ္ေကာ္ေနရတာပါပဲ။ အဲဒီအပင္ေတြက အျခားအပင္ေတြကို ဖ်က္ဆီးတတ္သေလာက္ ရွင္လြယ္တယ္။ အျမစ္ဆံုးေအာင္တူးထုတ္ၿပီး အမိႈက္ပံုးထဲထည့္ဖို႔သယ္သြားရင္း လမ္းမွာတစ္ပင္တစ္ေလ က်န္ေနခဲ့ရင္ ေနာက္တစ္ေန႔သြားၾကည့္ အဲဒီအပင္ကေန အျမစ္တြယ္ၿပီးရွင္ေနၿပီ။ ကၽြန္မမွာ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အဲဒီအပင္ေတြနဲ႔ပဲ နပမ္းလံုးေနရတာပါပဲ။ ေကာင္းတဲ့အပင္က စိုက္ရခက္ ရွင္ဖို႔ခက္သေလာက္ မေကာင္းတဲ့အပင္ က်ေတာ့ ရွင္သန္ဖို႔လြယ္သလို ႏွိမ္နင္းရခက္လိုက္တာေနာ္။
ေဘးပတ္ဝန္းက်င္အိမ္ေတြ၊ လမ္းသြားလမ္းလာေတြကၾကည့္ရင္ေတာ့ ဒီအမ်ိဳးသမီးၿခံထဲမွာ တကုတ္ကုတ္နဲ႔ အႀကီးအက်ယ္စိုက္ပ်ိဳးေရး လုပ္ေနတယ္ထင္ၾကမွပဲ။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မက အပင္စိုက္တာ မဟုတ္ဘူး။ ႏႈတ္ေနရတာ။ တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္ေတာင္နာမိရဲ႔။ ငါ့ႏွယ္..
အပင္စိုက္ခ်င္ပါတယ္ဆိုမွ ႏႈတ္ခ်ည္းေနရတယ္လို႔။ ဒါေပမယ့္ စိုက္ထားတဲ့အပင္ေလးေတြ တစ္စစႀကီးလာေတာ့ ၾကည့္ရင္းေပ်ာ္လာ သလို အေတြးလည္းေျပာင္းလာတယ္။ တန္ဖိုးရွိတဲ့ စားပင္၊ ပန္းပင္ေတြက ရွင္သန္ဖို႔ခက္ေပမယ့္ အဲဒီအပင္ေတြကို ဖ်က္ဆီးမယ့္ေပါင္းပင္ကေတာ့ ရွင္သန္ဖို႔လြယ္သေလာက္ အပင္ေကာင္းေတြကို ဖ်က္ဆီးပစ္တယ္မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ တန္ဖိုးရွိတဲ့ ေကာင္းတဲ့ စားပင္၊ ပန္းပင္ေတြကို အႏၱရာယ္ေပးႏိုင္တဲ့ေပါင္းပင္ေတြကို ရွင္းလင္းပစ္ရတာလည္း လုပ္သင့္တဲ့၊ လုပ္ကိုလုပ္ရမယ့္ အလုပ္တစ္ခုပဲေလ။ အခုေလာေလာဆယ္ ကၽြန္မက အပင္ေကာင္းေကာင္းေတြ၊ လူေတြအတြက္အက်ိဳးရွိတဲ့ သီးပင္စားပင္ ပန္းပင္ေတြ အမ်ားႀကီး မစိုက္ႏိုင္ေသးေတာင္ အပင္ဆိုး ေတြကိုေန႔စဥ္ရွင္းလင္းပစ္ႏိုင္ေနတာ ေက်နပ္စရာပဲ။ အပင္ဆိုးေတြနည္းသြားတာနဲ႔အမွ် ကၽြန္မရဲ႔ စားပင္၊ ပန္းပင္ေလးေတြ ျမန္ျမန္ ဖြံ႔ၿဖိဳး လာမယ္။
ကၽြန္မကျဖင့္ ကၽြန္မစိုက္ထားတဲ့ စားပင္သီးပင္ေလးေတြ သီးလာပြင့္လာရင္ ေဝငွရမယ့္သူေတာင္ စာရင္းလုပ္ထားေသး၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းအမ်ားစုက တျခားျပည္နယ္ေတြမွာဆိုေတာ့ ေဝငွရခက္မယ္။ ကၽြန္မသားအငယ္ေလးကေတာ့ ကၽြန္မကို အားေပးတယ္။ ပန္းဆိုင္ႀကီးေတြမွာ ပြင့္ေတာ့မယ့္၊ သီးေတာ့မယ့္ဆဲဆဲ ပန္းပင္ေတြ စားပင္ေတြကို အိုးနဲ႔ထည့္ေရာင္းေနတာ ျမင္ေတာ့ သူကေျပာတယ္၊ “သားက အခုစိုက္ အခုပြင့္ အခုသီးတာမႀကိဳက္ဘူး။ အေစ့ကေလးကေန စေပါက္၊ တျဖည္းျဖည္းႀကီးလာၿပီးေတာ့မွ အပြင့္ေတြပြင့္၊ အသီးေတြသီး လာတာမ်ိဳးမွ, ႀကိဳက္တာ။
အေစ့ကေန အပြင့္အသီးျဖစ္လာမယ့္ကာလအတြင္း ေပၚေပါက္လာႏိုင္မယ့္ အေႏွာင့္အယွက္ေတြရဲ႔ရန္က ကာကြယ္ဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနတဲ့ သေဘာလည္းပါတဲ့အျပင္ ကိုယ့္အားထုတ္မႈရဲ႔ရလဒ္ကိုေစာင့္ၾကည့္ရတဲ့ အရသာကိုနားလည္ပံုရတဲ့ သားရဲ႔စကားကို ကၽြန္မလည္းသေဘာ က်တယ္။ ၿပီးေတာ့ ပြင့္ၿပီးသီးၿပီးသား အပင္ေတြက္ုဝယ္ၿပီး ၿခံထဲခ်ထားတာထက္ ကိုယ့္ဘာသာေျမတူး၊ မ်ိဳးေစ့ခ်၊ ေရေလာင္းေပါင္းသင္ၿပီး ရွင္သန္လာတဲ့အပင္ေလးေတြကို ျပၿပီး “ဒါ..ကၽြန္မ စိုက္ထားတာေလ” လို႔ ေျပာရတာ ပိုေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္ေလ။
အခုေတာ့ ကၽြန္ၿခံထဲမွာ ဂ်ာနာ မႏႈတ္ပဲထားခဲ့တဲ့ ပန္းရိုင္းပင္ေလးေတြက အင္မတန္လွတဲ့ ခရမ္းေရာင္ပန္းေတြေဝေနၿပီ။ အရြက္နီနီ ဆလပ္ရြက္ကေလးေတြကလည္း တစ္လက္မေလာက္ႀကီးေနၿပီ။ သားႀကီးစိုက္ထားတဲ့ မုန္လာဥပင္နီကလည္း အရြက္ေတြဖါးဖါးေဝေနၿပီ။ ညေနေစာင္းလို႔ သားတို႔ေက်ာင္းဆင္းလာရင္ သားေတြကေရေလာင္းဖို႔ ပိုက္သြယ္၊ ကၽြန္မက အျမစ္ရွည္ေပါင္းပင္ေတြကိုတူးဆြ ဖယ္ထုတ္ဖို႔ ဆူးခၽြန္ကို အသင့္ျပင္ၿပီး အပင္ဆိုးေတြကိုရွာရၿပီ။ ကၽြန္မအပင္ေလးေတြ ပြင့္လာသီးလာရင္သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းမွာျဖစ္ေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္ သိပ္ဆိုးရြားတယ္ဆိုတဲ့ ေပါင္းပင္ေတြကို ရွင္းလင္းေနရတာကိုလည္း ကၽြန္မေပ်ာ္တတ္ေနၿပီ။
May, 2009 Pittsburgh
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
