>
သစၥာပန္းေတြ ပြင့္မဲ့ေႏြ
မိုးစဲေန
ေအာက္တုိဘာ ၂၂၊ ၂၀၀၉
လူၾကမ္းက လူၾကမ္းပီသဖို႔
၀ံပုေလြမ်က္လံုးေတြ တပ္
ဇာတ္၀င္ခန္းမွာ
မင္းသမီး ေၾကာက္ေလေလ …
ဇာတ္လိုက္ အစြမ္း ထက္ေလေလ …
လူဆိုး နာေလေလ …
ပုရိသတ္ လက္ခုပ္တီးေလေလ …
တရားဥပေဒက ဇာတ္သိမ္းခန္း
ပြဲအၿပီးမွာ ေရာက္ေရာက္ လာတယ္။
က်ေနာ္႔ကို ကိုယ္ရည္ေသြးတီးလံုးေတြနဲ႔
လာလာ မေျခာက္နဲ႔
လူႀကီးလူေကာင္းေတြ စကားက
အဘိဓမၼာ ဆန္ၿပီး
အေပါစားေရေမႊးန႔ံ ထြက္တယ္။
ေဒါက္တာေခ်ေဂြဗားရား ရုပ္ပံုကို
သူတို႔ရင္ဘတ္မွာ တက္တူး ထိုးခဲ့ၾကေသးတယ္။
ေလာကနီတိကို လူထူထူမွာ
ေအာ္က်ယ္ေအာ္က်ယ္ ဖတ္ၾကတယ္။
ရွင္သန္ျခင္းမွာ
“လူဟာ လူေလာက္ပဲ မွန္ခဲ့ၿပီး
လူဟာ လူလိုပဲ မွားခဲ့တယ္”*
သစၥာပန္းေတြပြင့္မဲ့ ေႏြေခါင္ေခါင္မွာ
ေခ်ာ္လဲရင္း ေရာထိုင္ဖို႔ေတာ့
ရင္နဲ႔ ပ်ိဴးခဲ့ၾကတာ မဟုတ္။
တခ်ိဴ႔သူေတြကို ခင္းက်င္းျပသဖို႔ရာ
က်ေနာ္႔မွာ လြမ္းဆြတ္မႈေတြ ပါမလာခဲ့ပါဘူး။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
က်ေနာ့္ ညေနခင္းေလးနဲ႔
ခင္ဗ်ားရဲ့ နံနက္ခင္းေလးကို
ႀကိဳဆိုခဲ့ပါတယ္။
ေအာက္တိုဘာ ၁၉။ နံနက္ခင္း ၃း ၄၄ ၂၀၀၉ခုနွစ္
*ကဗ်ာဆရာ မိုးျမင့္ခ်ိဴ စကားလံုး