>Khaing Mar Kyaw Zaw – Garbage Lives at the Borders

>

နယ္စပ္လမ္းက ဝမ္းတထြာ ၁

ခုိင္မာေက်ာ္ေဇာ

ေအာက္တိုဘာ ၁၇၊ ၂၀၀၉

ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႔ ဘတ္ေဆာင္ကြင္းအရပ္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ကေလးလူႀကီး ၂ဝဝ ေက်ာ္ဟာ အမိႈက္ကြင္းႀကီးတခုရဲ႔ ပတ္ပတ္လည္မွာ တဲအိမ္ေလးေတြထိုးၿပီး အမႈိက္ပံုႀကီးေတြကို ထိုးဆြေမြေႏွာက္ၿပီး ဝမ္းေၾကာင္းေနၾကရ ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ျမန္္မာျပည္ ၿမိဳ႔ႀကီးၿမိဳ႔ငယ္ေတြကေန အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ အမိႈက္ကြင္းႀကီးရွိရာကို ေရာက္ရွိလာၾက တာပါ။

တခ်ိန္ကေတာ့ သူတို႔ဟာ ရာဘာၿခံစိုက္ခင္းပိုင္ရွင္ေတြ၊ ေက်းရြာေတြမွာ အိုးပိုင္အိမ္ပိုင္ေတြနဲ႔ အတည္တက်ေန ထိုင္ၾကသူေတြ၊ လယ္ယာလုပ္ငန္းေတြနဲ႔ ဝမ္းေၾကာင္းၾကသူေတြ၊ စစ္အစိုးရ စစ္တပ္ေတြထဲမွာ စစ္မႈထမ္းခဲ့သူေတြျဖစ္ပါတယ္။ အခုလို ဆိုးဝါးနိမ့္က်လွတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးမွာေတာ့ ေနာက္ေၾကာင္းကန္႔လန္္႔ကာေတြကို နာနာပိတ္ၿပီး ဘဝဆိုးႀကီးထဲမွာ မ်က္လံုးစံုမွိတ္ၿပီး အသက္ဆက္ေနပံုရပါတယ္။

သူတို႔ေနတဲ့ အမိႈက္ကြင္းႀကီးနဲ႔ အမိႈက္ပံုႀကီးေတြရွိရာကို က်မ ၃ ႀကိမ္တိတိ ေရာက္ခဲ့ဖူးၿပီး သူတို႔နဲ႔ စကားေတြလည္း ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။ အမိႈက္ပံုႀကီးေတြကေန ထိုးထြက္လာတဲ့ အနံဆိုးႀကီးေတြကို ေန႔ညမျပတ္ရူရိုက္ရင္း အမိႈက္သရိုက္ အညစ္အေၾကး ေပါင္းစံုၾကားက ဗူးခြံ၊ ပုလင္းခြံနဲ႔ ပလပ္စတစ္အိတ္စတာေတြကို သူ‹ထက္ငါ တိုးေဝွ႔လုယက္ၿပီး ရွာေဖြစားေသာက္ေန ရတဲ့ သူတို႔ဘဝက အလြန္တရာမွ ေၾကကြဲစရာေကာင္းလွပါတယ္။

ဘတ္စံကြင္းအရပ္က အမႈိက္ပံုႀကီးေတြရွိရာကို မနက္ ၄ နာရီေက်ာ္ ၅ နာရီအခ်ိန္ေလာက္ သြားၾကည့္ရင္ အမႈိက္ ကြင္းႀကီးရဲ႔အလယ္မွာ ဘြတ္ဖိနပ္အရွည္ႀကီးေတြစီး ပီနန္အိတ္ႀကီးေတြလြယ္၊ ေပါက္ခြၽန္းလိုလို တံဇဥ္လိုလို တုတ္ေခ်ာင္း အရွည္ႀကီးေတြကိုကိုင္ၿပီး စီးတန္းေစာင့္ဆိုင္းေနတဲ့ ကေလး၊ လူႀကီိး၊ ေယာက်္ား၊ မိန္းမ အသက္အရြယ္စံုတဲ့ လူတန္းရွည္ႀကီး (၂)တန္းကို ျမင္ၾကေတြ႔ၾကရမွာပါ။ သူတို႔ဟာ အမိႈက္ကားႀကီးေတြ သယ္ေဆာင္လာမယ့္ ဗူးခြံ၊ ပုလင္းခြံ၊ ပလပ္စတစ္အိတ္ မ်ဳိးစံု၊ အသီးအႏွံ၊ အစားအေသာက္၊ အသံုးအေဆာင္ေတြရဖို႔အတြက္ စီတန္းေစာင့္ဆိုင္း ေနၾကတာပါ။

ကားႀကီးတစီးစာ အကြာအေဝးရွိတဲ့ လူတန္းရွည္ႀကီးထဲကို အမိႈက္ကားႀကီးေတြဝင္ေရာက္ အမိႈက္ေတြကို သြန္ထုတ္ ေလာင္းခ်ပစ္လိုက္တဲ့အခါမွာ သူ႔ထက္ငါ တိုးေဝွ႔လုယက္ၾကတဲ့အသံေတြ၊ အမိႈက္ေတြကို ထိုးဆြေမြေႏွာက္ၾကတဲ့ အသံေတြ၊ အျပန္အလွန္ျငင္းခုန္ၾကတဲ့သံေတြနဲ႔ အမိႈက္ကြင္းႀကီးတခုလံုး ပြက္ပြက္ညံေနပါတယ္။

အမိႈက္ကားႀကီးေတြက မနက္၊ ေန႔လည္၊ ညေန တေန႔ကို (၃) ႀကိမ္လာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူတို႔အားလံုး စီတန္း ေနရာယူၿပီးမွ သူတို႔အလိုရွိတာကို ရွာေဖြယူရပါတယ္။ က်န္အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ အမိႈက္ကြင္းတခုလံုးကို သူတို႔ စိတ္ႀကိဳက္ ရွာေဖြ ေမြေႏွာက္ခြင့္ရွိပါတယ္။ ရလာတဲ့ ပစၥည္းေတြကိုေတာ့ အဝယ္ဒိုင္တခုမွာပဲ သူတို႔ ေရာင္းရပါတယ္။

သူတို႔အတြက္ ဒီစည္းကမ္းခ်က္ေတြကို ထုတ္ခဲ့သူက အမိႈက္ကြင္းႀကီးကို ေလလံယူထားတဲ့ ထိုင္းအမ်ဳိးသားတဦးပါ။ သူက သူတို႔ရဲ႔ အဝယ္ဒိုင္ပိုင္ရွင္လည္းျဖစ္ သူတို႔အားလံုးရဲ႔ အမႈအခင္းေတြကို ဒိုင္ခံေျဖရွင္းေပးသူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

“စည္းကမ္းမလိုက္နာတာတို႔ ရတဲ့ပစၥည္းကို သူ႔ရဲ႔အဝယ္ဒိုင္မွာမေရာင္းပဲ တျခားမွာသြားေရာင္းတာတို႔လုပ္ရင္ သူက က်ေနာ္တုိ႔ကို အမႈိက္ေကာက္ခြင့္ မေပးဘူး။ ေနခြင့္လည္း မေပးဘူး” လို႔ လူငယ္တဦးက ေျပာပါတယ္။

ဘတ္ေငြ ၂ဝ၊ ၃ဝ ရဖို႔ မိုးလင္းကေန မိုးခ်ဳပ္ထိ အမိႈက္ကြင္းႀကီးထဲမွာ သူတို႔ တေနကုန္ရတာပါ။ ဒီေငြဟာ သူတုိ႔မိသားစုေတြအတြက္ ဆန္ဖိုး၊ ဆီဖိုးပဲကာမိတယ္လို႔ သူတို႔က ေျပာၾကပါတယ္။ က်န္တာေတြကို အမိႈက္ပံုႀကီးထဲမွာပဲ သူ တို႔ ရွာေဖြစားေသာက္ရတယ္လို႔ အမ်ဳိးသမီးတဦးက ေျပာျပပါတယ္။

“သူမ်ားက မေကာင္းလို႔ ပစ္လိုက္ေပမယ့္ က်မတို႔ အတြက္ေတာ့ အမ်ားႀကီိး အသံုးဝင္ပါတယ္။ အမိႈက္ပံုကရတဲ့ အသားငါး၊ အသီးအႏွံေတြကို ေရနဲ႔ေဆးၿပီး အဆင္ေျပသလို ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၾကတယ္”လို႔ သူက ဆက္ေျပာျပပါတယ္။

ေစ်းရပ္ကြက္ကလာတဲ့ အမိႈက္ကားႀကီးေတြဆီက အသားငါး၊ ငါးေျခာက္ငါးျခမ္း၊ အသီးအရြက္၊ ငရုပ္၊ ၾကက္သြန္၊ ပဲစတာေတြကို သူတို႔ရတတ္ပါတယ္။ သရက္သီး၊ ဖရဲသီး၊ လိမ္ေမာ္သီး၊ မာလာကာသီး၊ ဒူးရင္းသီး၊ လိုက္ခ်ီးသီးစတဲ့ ရာသီေပၚ အသီးအႏွံေတြ စားရဖို႔အတြက္လည္း ေစ်းရပ္ကြက္ကလာတဲ့ အမိႈက္ကားႀကီးေတြကို သူတို႔ေမွ်ာ္တတ္ပါတယ္။

အမိႈက္ပံုႀကီိးကိုမွီၿပီး၊ အမႈိက္ကားႀကီးေတြကိုေမွ်ာ္ၿပီး စားေသာက္ေနရတဲ့ဘဝကို သူတို႔တဦးတေယာက္မွ သေဘာ မက်ၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီဘဝထဲကရုန္းထြက္ဖို႔လည္း သူတို႔မွာ လမ္းမျမင္ကမ္းမျမင္ျဖစ္ေနပါတယ္။

“ျမန္မာျပည္မွာ ဘယ္လို မွ လုပ္စား ကိုင္စားလို႔မရေတာ့လို႔ ဒီႏိုင္ငံကိုေရာက္လာတာ။ ၿမိဳ႔ထဲမွာလည္း ရဲေတြကအၿမဲဖမ္းေတာ့ အၿမဲတမ္းလိုလို ဟိုဘက္ကမ္းကို ျပန္ပို႔ခံေနရတာ။ မိသားစုနဲ႔ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ဖို႔က အဆင္မေျပဘူး။ ဒီမွာေနရတာက နည္းနည္းေတာ့ ေတာ္တာေပါ့”လို႔ အမ်ဳိးသားႀကီးတဦိးက ေျပာျပပါတယ္။

အမိႈက္ကြင္းႀကီးပတ္ပတ္လည္မွာ ေနၾကတဲ့ သူတို႔ကိုလည္း ထိုင္းရဲေတြက ခ်မ္းသာေပးတာမဟုတ္ပါဘူး။ ၿမိဳ႔ထဲနဲ႔ ၿမိဳ႔ျပင္ အဖမ္းအဆီးစိပ္တာနဲ႔ က်ဲတာပဲ ကြာတာပါ။ ထိုင္းရဲေတြ သူတို႔ကိုဖမ္းၿပီး သူတို႔ေျပာတဲ့ ဟိုဘက္ကမ္းဆိုတဲ့ ျမဝတီ ဘက္ကမ္းကို ဘယ္ေလာက္ပဲျပန္ပို႔ျပန္ပို႔ သူတို႔ကေတာ့ မဲေဆာက္ၿမိဳ႔စြန္က အမႈိက္ပံုႀကီးရွိရာကို မျဖစ္ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ မေရာက္ ေရာက္ေအာင္ ျပန္လာၾကပါတယ္။

“ဟိုဘက္ကမ္းမွာဆိုရင္ စားရာမဲ့ေသာက္ရာမဲ့နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ သူေတာင္းစားေတြျဖစ္သြားမွာ။ အဲဒီဘဝေတာ့ က်ေနာ္ တို႔ မေရာက္ခ်င္ဘူး။ အမိႈက္ပံုက ညစ္ပတ္တယ္။ အ့နံ႔ဆိုးတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ကိုယ့္လက္ကိုယ့္ေျခနဲ႔ ကိုယ္ရွာတာကို ကိုယ္စားေနတာ။ က်ေနာ္တို႔ ဘယ္သူ႔ဆီမွာမွ လက္ဝါးျဖန္႔ခံ စားေနတာမဟုတ္ဘူး။ ဘယ္သူ႔ဆီကမွာမွလည္း မတရားလုယူ စားေသာက္ေနတာမဟုတ္ဘူး”လို႔ အမ်ဳိးသားႀကီးတဦးက နာနာက်ည္းက်ည္းနဲ႔ သူ႔ရင္ဘတ္ထဲက စကားလံုးေတြကို အန္ ထုတ္ခဲ့ပါတယ္။

ဒီစကားကို ျမန္မာျပည္ႀကီး ေခတ္မွီတိုးတက္ဖြံ႔ၿဖိဳးေနၿပီလို႔ မ်က္လံုးစံုမွိတ္ ေၾကြးေၾကာ္ေနၾကတဲ့ ျမန္မာစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ႀကီးေတြ။ က်မတို႔ တိုင္းျပည္ရဲ႔ သယံဇာတေတြကို လက္ဝါးႀကီးအုပ္ခ်ယ္လွယ္ေနတဲ့ ျမန္မာစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြ၊ က်မတို႔ျပည္ သူေတြကို မတရားဗိုလ္က် အႏိုင္က်င့္ေစာ္ကားၿပီး စည္းစိမ္ယစ္ေနၾကတဲ့ ျမန္မာစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြကို သိေစၾကားေစခ်င္ လိုက္တာ။

ျမန္မာျပည္ႀကီး ဆင္းရဲျခင္း ေခ်ာက္ႀကီးထဲကို ထိုးက်ေနၿပီ။ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြ ဆင္းရဲတြင္းဘယ္ေလာက္ထိ နက္ေနၿပီဆိုတာကို ျမန္မာစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြ သိမ်ားမွ သိပါေလစ။

( အာရ္အက္ဖ္ေအ ျမန္မာပိုင္းအစီအစဥ္က ထုတ္လႊင့္ေသာ ခိုင္မာေက်ာ္ေဇာ၏ ေရျခားေျမျခား ျမန္မာမ်ား ပင္တိုင္ေဆာင္းပါးကို ျပန္လည္ ကူးယူတင္ဆက္ျခင္းျဖစ္သည္။ အသံလႊင့္ေဆာင္းပါး မူပိုင္မွာ အာရ္အက္ဖ္ေအ ေရဒီယို ျဖစ္ပါသည္။ သရုပ္ေဖာ္ ဓာတ္ပုံမ်ားမွာ ခိုင္မာေက်ာ္ေဇာ ရိုက္ကူးထားေသာပုံမ်ားျဖစ္ျပီး ၎ခြင္ျ့ပဳခ်က္ျဖင့္ ဓာတ္ပုံမ်ားကို တင္ဆက္ပါသည္။ ျမန္မာစာဖတ္သူတို႔ ဖတ္ရႈႏိုင္ေစရန္ အသံလႊင့္ေဆာင္းပါးကို စာျဖင့္ ျပန္လည္ကူးယူ တင္ဆက္ပါသည္။ )


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts