>
သတင္းစာဆရာ၊ အဂၤလိပ္စာေက်ာင္းဆရာ ဦးခင္ေမာင္လတ္၏ ေသတမ္းစာ
ဦးခင္ေမာင္လတ္ (၁၉၁၅ – ၁၉၉၆)
(ကြယ္လြန္ျခင္း ၁၃ ႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရ အျဖစ္ ယခင္ စာေပဂ်ာနယ္ ၁၉၉၄က ျပန္လည္ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပသည္)
ၾသဂုတ္ ၃၊ ၂၀၀၉
Thus let me live unseen, unknown.
Thus unlamented Let me die.
Steal from the World , and not a stone tell where I lie.
(Alexander Pope)
အဲဒီလုိ လူမသိ သူမသိ ေနခ်င္လွ
အဲဒီလုိ လူမေဆြး သူမေဆြး ေသခ်င္ပ၊
လူသူေလးပါး တိတ္ခ်ိန္က် ေလာကၾကီးက ထြက္ခြာမွ၊
ငါေလ်ာင္းရာ ဘာေက်ာက္တုိင္မွ မျပ။
အသိမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရဲ႕နာေရးေၾကာ္ျငာမွာ“သြားေလသူရဲ႕ဆႏၵအရအသုဘပုိ႕ျခင္းသီးခံပါ” လုိ႕ေရးထားတာ တခါတုန္းက ေတြ႕ရဖူးတယ္။ အဲဒီဆႏၵဟာ ဘဘရဲ႕ဆႏၵနဲ႕တထပ္ထဲက်ေနတယ္။ ဘဘကေတာ့ အသုဘလဲ မပို႕ေစခ်င္ဘူး။ သတင္းစာထဲမွာလည္း မိတ္ေဆြရင္းခ်ာေတြကေတာ့ မသိဘဲလဲ မေနဘူး။ မပို႕ဘဲလဲ မေနဘူး။ သူတုိ႕ကေတာ့ ကိုယ္နဲ႕ထပ္တူ ပူေဆြးမည့္သူ၊ ကူညီမည့္သူေတြပဲ။ မပုိ႕ရင္ မေကာင္းလို႔ ပို႔မည့္သူေတြ မဟုတ္။ ၀တၱရားရွိလို႔ ပန္းေခြပုိ႕မည့္သူေတြ မဟုတ္ဘူး။ ၀တၱရားရွိလို႔ အသုဘပုိ႕တဲ့ကားေတြေပၚမွာ လုိက္လာျပီး ကားေပၚကေတာင္ ေအာက္မဆင္းဘဲ အိမ္ျပန္ၾကတဲ့လူေတြ မဟုတ္ဘူး။ ေဟးလား၀ါးလားနဲ႕ တေသာေသာရယ္ေမာရင္း မသာပုိ႕တဲ့လူေတြလဲ မဟုတ္ဘူး။
သတင္းစာထဲမထည့္လို႕အဲဒီလိုလူေတြ မပုိ႕ႏုိင္ၾကတာ ၀မး္နည္းေၾကကဲြေနရတဲ့ မိသားစုအဖို႕ ပုိ၍ ၀မ္းနညး္ေၾကကဲြဖြယ္ရာ တရပ္ မဟုတ္ပါ။ သတင္းစာထဲ မထည့္လုိ္႕ ျဖစ္ေပၚမည့္ အက်ဴိးေက်းဇူးမွာ ယေန႕ေခတ္ ပကာသနေၾကာင့္ ပို႕ၾကေသာ ပန္းေခြမ်ားအတြက္ အခ်ီးႏွီးကုန္က်စရိတ္ သက္သာသေလာက္ သက္သာသြားလိမ့္မည္။
ပူေဆြးေၾကကဲြေနၾကတဲ့ က်န္ရစ္သူမိသားစုအဖုိ႕မွာ၊ ပန္းေခြပုိ႕ရန္မလုိတဲ့ ရင္းႏွီးေသာ ေဆြမ်ဴိးညာတိ၊ မိတ္ေဆြသဂၤဟ အေပါင္း၏ ႏွစ္သိမ့္အားေပးျခင္း၊ ထပ္တူ၀မ္းနည္းျခင္း အစစ္အမွန္ကို အားပါးတရ ခံယူရရွိႏုိင္ၾကမည္။
ဒါက သတင္းစာမွာ နာေရးေၾကာ္ျငာ လုံး၀မထည့္ရင္ ရွိမည့္ အက်ဴိး။
သတင္းစာထဲ ထည့္မည္ဆုိလွ်င္ “ကြယ္လြန္သူ၏ဆႏၵအရ အသုဘပုိ႕ျခင္း၊ ပန္းေခြပုိ႕ျခင္း သည္းခံပါ” လို႕ထည့္မွ ျဖစ္မည္။ ဒီလုိဆုိျပန္ေတာ့ လူအမ်ား ေခတ္စားေနတဲ့ ထုံးစံတခုကို ဖီလာဆန္႔က်င္ေနတာဟာ အလကားေနရင္း အမုန္းပြားေအာင္ တကိုယ္ေတာ္၀ါဒနဲ႕ အတၱလြန္ကဲရာ ေရာက္ေနမလားလုိ႕လဲ စဥ္းစားမိတယ္။
သားတုိ႕သမီးတို႕ ေျမးတုိ႕အေနနဲ႕လဲ ကိုယ့္အေပါင္းအသင္း အသိုင္းအ၀ုိင္းရဲ႕ အေတြးအျမင္ကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားေပါ့။ ဘဘသေဘာထားကိုသာ သားတုိ႕သိဖုိ႕ ေျပာျပေနတာပါ။ သားတုိ႕ သမီးတုိ႕ အသုိ္င္းအ၀ုိင္းက သူမ်ားမလုပ္တဲ့ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ေၾကာင့္ သားတုိ႕ သမီးတုိ႕ကုိ ကဲ့ရဲ႕အျပစ္တင္မွာ စုိးရင္၊ ကိစၥေတြအားလုံးျပီးမွ “ကြယ္လြန္သူရဲ႕ ဆႏၵအရ ကိစၥျပီးမွ ဤေၾကာ္ျငာကုိ ထည့္ရပါသည္” လို႕ ဆုိရင္ လုံေလာက္ပါလိမ့္မယ္လုိ႕ ထင္မိတယ္။
ဒီစာ ထိပ္ဆုံးမွာ ပါတဲ့ The Quiet Life ကဗ်ာေလးက ဘဘ ၃ တန္းမွာ သင္ရကတည္းက ေခါင္းထဲမွာစဲြျပီး သေဘာက်ေနတာ၊ ဘဘတုိ႕က လူစည္ကားတာကို ဘယ္ေလာက္ေၾကာက္သလဲဆုိရင္ သားတုိ႕သမီးတုိ႕အသိဆုံးေပါ့။ တဦးတည္းေသာသားရဲ႕ တသက္တစ္ခါ မဂၤလာကိစၥကုိ အတုိခ်ဴံးျပီး တရားသူၾကီးနဲ႕ လူၾကီးစုံရာေရွ႕မွာ ျပီးလုိက္တာဟာ သမီးၾကီးရဲ႕မိဘႏွစ္ပါးကိုယ္တုိင္က သူေတာ္ေကာင္းစိတ္နဲ႕ သေဘာထားၾကီးစြာ ခြင့္ျပဳလုိ႕သာ ျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့။ အသြင္မတူ အိမ္သူမျဖစ္ဆုိတာ ကုိယ့္လုိလူလဲ ရွိေသးတယ္ေနာ္။
(စာၾကြင္း – ဆရာဦးခင္ေမာင္လတ္ အဲသည္စာကို ၁၉၉၄ မွာ ေရးခဲ့ျပီး၊ ၁၉၉၆ ၾသဂုတ္လ ၁ ရက္မွာ ကြယ္လြန္ပါတယ္။ ဆရာနဲ႔ ရာသက္ပန္လက္တြဲခဲ့သူ ဇနီးသည္ ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္က သူတို႔ရဲ႔ ဘ၀ခရီးကို အခုလိုမ်ဳိး ေရးခဲ့ဖူးတာေလးကို ျဖည့္စြက္လိုက္ပါရေစ)
က်မ၏ အိမ္နီးခ်င္းတဦးမွာ ကိုလတ္အမည္ရွိ လူငယ္တဦး ျဖစ္သည္။ သူသည္ က်မကဲ့သို႕ စာဖတ္၀ါသနာပါသူ ျဖစ္သည္။ က်မဖတ္ေသာ စာအုပ္မ်ားႏွင့္ သူဖတ္ေသာ စာအုပ္မ်ားအေၾကာင္း ေျပာၾကသည္။ စာအုပ္မ်ား လဲလွယ္ ဖတ္ၾကသည္။က်မတုိ႕ လဲလွယ္ဖတ္ၾကေသာ စာအုပ္တအုပ္မွာ Louisa M.A. Lcott ၏ Little Women ၀တၳဳ ျဖစ္သည္။ ထုိ၀တၳဳထဲမွ မင္းသမီးျဖစ္ေသာ Little Jo ကုိအစဲြျပဳ၍ ကုိလတ္က က်မကုိ က်ီစားသည့္အေနႏွင့္ ဂ်ဴိ ဟုေခၚသည္။ က်မတုိ႕ ေတြ႕ၾကတုိင္း စာအုပ္ေတြအေၾကာင္း ေျပာမဆုံး ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ဤကဲ့သုိ႕ ၀ါသနာတူ၊ ဘ၀ခ်င္းတူသူ အခ်င္းခ်င္း ေတြ႕ဆုံ စကားမ်ားေျပာမဆုံး ျဖစ္သည့္အခါ ေရြးစရာလမ္းမွာ တခုသာ ရွိသည္။ ၎မွာ တသက္လုံး အတူတူေနၾကရန္ ျဖစ္ပါသည္။
(ေဒၚခင္မ်ဳးိခ်စ္ – ၁၉၁၅ – ၁၉၉၉)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
