>
အသည္းေရာဂါ နဲ႔ ျမစ္ႀကီးနား
မိုင္ျမစ္ၾကီးနား (ဘေလာ့ဂ္)
ဇြန္ ၁၀၊ ၂၀၀၉
အသည္းေရာဂါထဲမွာ စီပိုးလို႔ေခၚတဲ့ Hepatitis C ဟာ ေတာ္ေတာ္ဆိုး၀ါးတယ္။ ဒီေရာဂါနဲ႔ ေသသြားသူေတြ မနည္းေတာ့ဘူး၊ က်ေနာ္တို႔ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႔ထဲမွာတင္ တျဖဳတ္ျဖဳတ္နဲ႔ေၾကြသြားခဲဲဲ့တဲ့ လူႀကီးလူရြယ္ေတြ မေရႏိုင္ေတာ့ဘူး။ က်ေနာ့္ အေမလည္း ဒီေရာဂါရွိေနတယ္၊ သူ႔ရဲ႕ အသိမိတ္ေဆြေတြထဲမွာလည္း စီပိုး ရွိသူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ရြာထဲမွာ အသိထဲက ေသသြားသူေတြရဲ႕ သတင္းႀကားရင္ စီပိုး အသည္းေရာဂါဟာ အဓိကတရားခံ ျဖစ္ေနတာ သိရတယ္။ တေန႔ကလည္း သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ႕ အကိုက စီပိုး ရွိေနတယ္ဆိုတာ ၾကားရျပန္တယ္။ စီပိုးခ်ည္းပဲ ၾကားရလြန္းလို႔ က်ေနာ္လည္း အလြန္အ့ံၾသမိ ေတြးေတာမိပါတယ္။
စီပိုးေရာဂါက အဓိက ေသြးကေနတဆင့္ကူးစက္တာလို႔ သိရတယ္္။ မသန္႔ရွင္းတဲ့ ေဆးထိုးအပ္၊ သြားကုသတဲ့ ကိရိယာ၊ ေရာဂါရွိသူရဲ႕ အသံုးအေဆာင္ စသျဖင့္ အဲဒီကေန ကူးစက္ႏိုင္တယ္။ စီပိုးေရာဂါရွိသူေတြရဲ႕ လကၡဏာတခ်ိဳ႕ကေတာ့ အစားအေသာက္ပ်က္တယ္၊ လြယ္လြယ္နဲ႔ေမာပန္းလာတယ္၊ အသား၀ါ၊ အသားေျခာက္ၿပီးမည္းေနတာ၊ ၀မ္းဗိုက္နာလာတယ္ စတာေတြျဖစ္တယ္။
က်ေနာ့္အေမလိုက်ေတာ့လည္း ဘာလကၡဏာမွ မျပဘူး၊ ေ၀ဒနာမရွိဘူး။ ရန္ကုန္ေရာက္တုန္း က်န္းမာေရးစစ္ၾကည့္တဲ့အခါ ေသြးကိုေဖာက္စစ္ေတာ့ စီပိုးရွိေၾကာင္း အေျဖထြက္တယ္။ အေမက အစေတာ့ မယံုဘူး၊ လန္႔သြားတယ္။ ဒုတိယအၾကိမ္စစ္ေတာ့လည္း အေျဖကတူေနေတာ့ စီပိုးရွိမွန္း သိသြားတယ္။ ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ျမစ္ႀကီးနားမွာတုန္္းက သြားဆရာ၀န္တေယာက္စီမွာ အေမ မၾကာခဏ သြားျခစ္လိုက္၊ အံသြားဖာလိုက္၊ လုပ္ခဲ့တာ အဲဒီကေန ကူးစက္ႏိုင္တယ္လို႔ ယူဆရတယ္။
အဲဒီေခတ္အခါတုန္းက သြားဆရာ၀န္ရဲ႕ ကိရိယာတန္ဆာပလာေတြဟာ လံုေလာက္တဲ့ သန္႔ရွင္းေရး၊ ပိုးသတ္ျခင္းေတြ မလုပ္ဘူးလို႔ပဲ ထင္ရပါတယ္္။ ထပ္တလဲလဲ အဲဒီ ကိရိယာေတြနဲ႔ပဲ လူနာေပါင္းစံုမွာ သံုးစဲြခဲ့ေတာ့ ေရာဂါေတြ ကူးကုန္ေတာ့တာေပ့ါ။ ဆရာ၀န္ေဆးထိုးအပ္ေတြကေန တဆင့္ကူးတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ေသးတယ္။
မွတ္မိေသးရဲ႕လား၊ အရင္က ေဆးထိုးအပ္ေတြက ဖန္ၿပြန္နဲ႔ ေရာျပြတ္လိုပဲ၊ ေရပူပူထည့္ထားတဲ့ ဇလံုထဲမွာပဲ(ေရက မဆူပြက္ေနဘူး၊ ဓာတ္ဗူးထဲက ေရပူ) ႏွစ္ခါသံုးခါေလာက္ ေရနဲ႔စုတ္လိုက္ မႈတ္ထုတ္လိုက္၊ ၿပီးေတာ့ အပ္တေခ်ာင္းထဲနဲ႔ပဲ လူနာေတြကို ေဆးထိုးေပးခဲ့တယ္။ ဆိုေတာ့ အဲဒီ ေဆးထိုးအပ္ေတြကေနလည္း ကူးစက္ႏိုင္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွ တခါသံုးေဆးထိုးအပ္ေတြ ျမန္မာျပည္မွာ စသံုးလာေတာ့တယ္။
စီပိုးေရာဂါကို Interferon Alpha နဲ႔ Ribavirin ေခၚတဲ့ ေဆးႏွစ္မ်ိဳးတဲြနဲ႔ ထုိးၿပီး ကုသၾကပါတယ္။ လူနာရဲ႕ ေရာဂါလကၡဏာေပၚ မူတည္ၿပီး ၆ လ ကေန ၁ ႏွစ္အထိ ေဆးထိုးရပါတယ္။ ေဆးထိုးၿပီး ေရာဂါအၿပီးေပ်ာက္ႏိုင္တယ္ဆိုလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ လူနာတဦးနဲ႔တဦး ေရာဂါအေျခအေန မတူပါဘူး။ side effects ကလည္း ေတာ္ေတာ္ဆိုး၀ါးပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ အသည္းအထူးကု ပါရဂူ ေဒါက္တာ ခင္ေမာင္၀င္း(နာမည္ မေသခ်ာ) တေယာက္တည္းရွိတယ္လို႔ အရင္ကၾကားဖူးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ လူနာတခ်ိဳ႔က စင္ကာပူ၊ ဘန္္ေကာက္တို႔မွာ သြားေရာက္ ကုသၾကပါတယ္။
ေျပာခ်င္တာက စီပိုးေရာဂါရွိေနသူေတြက မ်ားေနၿပီ၊ စီပိုးနဲ႔ ေသသြားတဲ့လူလည္း မ်ားၿပီ။ ေနာက္ပိုင္းလူေတြအတြက္ စီပိုးေရာဂါျဖစ္ႏႈံး က်ဆင္းသြားေအာင္၊ ႀကိဳတင္ကာကြယ္ေအာင္၊ ဘာေတြ လုပ္ေပးႏိုင္သလဲဆိုတာ စဥ္းစားၾကည့့္ရမယ္။
ေသခ်ာတာက ျမန္မာျပည္မွာ ဘာသာျပန္ ေဆးစာအုပ္ေတြ၊ ေဒါက္တာ ေမာင္ေမာင္ညိဳ သို႔မဟုတ္ အသည္းေရာဂါ ပါရဂူ ေဒါက္တာ ခင္ေမာင္၀င္း ေရးတဲ့ အသည္းေရာဂါနဲ႔ ပတ္္သက္တဲ့ စာအုပ္ေတြေတာ့ ရွိပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ျမစ္ႀကီးနားမွာ စာအုပ္၀ယ္ဖတ္သူေတြက နည္းနည္း၊ တခ်ိဳ႔က စာဖတ္၀ါသနာ မပါဘူး၊ သက္ႀကီးလူအိုေတြတခ်ိဳ႕က စာမဖတ္တတ္ဘူး။ ပညာေပးမႈက ထိေရာက္ဖို႔ လိုလိမ့္မယ္။
က်န္းမာေရးဌာနက အသည္းေရာဂါသိေကာင္းစရာ ပညာေပးစာေစာင္ေတြ ထုတ္သလား၊ ျပည္သူေတြလက္ထဲ ေရာက္သလား၊ ရပ္ကြက္မွာဆင္းၿပီး ပညာေပးေဟာေျပာမႈေတြ လုပ္သလား၊ အဲဒါေတြက တကယ္လိုအပ္ခ်က္ေတြပါ။ ျမန္မာျပည္က ဆရာ၀န္ေတြ အေနနဲ႔လည္း ကိုယ့္ေဆးခန္းကို လူနာေတြ လာဖို႔ခ်ည္းပဲ ေမွ်ာ္ေနမဲ့အစား ဆရာ၀န္အသင္းေတြဖဲြ႔ၿပီး လူထုက်န္းမာေရးအသိေပးပံုစံလို ရပ္ကြက္မွာ ပညာေပးရွင္းလင္းေဟာၾကားသင့္ပါတယ္။
ျပည္ပေရာက္ ျမစ္ႀကီးနားကဆရာ၀န္ေတြလည္း ႀကံဳၾကိဳက္လို႔ ကိုယ့္ရြာကို ခဏျဖစ္ျဖစ္ အလည္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ၿမိဳ႔ခံဆရာ၀န္ေတြနဲ႔ ေဆးပညာႏွီးေႏွာဖလွယ္္ပဲြတို႔၊ ရပ္ကြက္က်န္္းမာေရး ပညာေပး ေဟာေျပာပဲြတို႔ လုပ္ႏိုင္ရင္ အလြန္ေကာင္းပါတယ္။
အရင္တုန္းက မသိလို႔ နားမလည္လို႔ မၾကားဖူးလို႔ ျဖစ္ရတာပါဆိုလည္း ထားလိုက္ပါေတာ့။
ဒီေခတ္ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ျမစ္ႀကီးနားကလည္း က်န္ေနလို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ မ်က္စိပြင့္နားစြင့္ေနဖို႔လိုၿပီ၊ ၿပီးေတာ့ က်န္းမာေရးက ပထမ အေရးႀကီးတယ္။ က်န္းမာမွ အျခားဟာ လုပ္ႏုိင္မယ္။ ျပည္သူေတြကို ပညာေပး၊ ဗဟုသုတေပးျခင္းျဖင့္သာ အဲဒီ စီပိုးေရာဂါဆိုးႀကီးကို ဆက္လက္မပ်ံ႕ပြားေအာင္ ကာကြယ္လို႔ရမွာပါ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
