>
ပိေတာက္ေနရာ
တင္မိုး
ဧျပီ ၁၃၊ ၂၀၀၉
တန္ခူးလ
မခူးခ်င္စမ္းပါနဲ႔
ႏွစ္ဆန္းခါေတာ္မီမို႔
ဇေမၺာ္ရည္ ေျပေျပလိမ္းကာပ
ခမ္သိမ္းနယ္စံုစံုသို႔
ပြင့္ငံုကို လင့္ကုန္ၾကေတာ့လို႔
ေခါင္းၾကြကာ ဆာေဝေဝန႔ဲ
သူလဲေလ ေလာကီသားလိုပ
ၾကြားခင္လွေပလိမ့္မယ္။
တသိန္တင့္ပါဘိ
တိမ္ျမင့္ ရီျပာျပာက
ၾကည္သာသာ ပင့္ေလအျဖဴးတြင္ျဖင့္
တီတာတာ ပြင့္ေ႐ႊဖူးငယ္တို႔
လည္ယွက္ကာ ဘယ္ညာလူးေလေတာ့
သူတို႔လို ဘယ္သူျမဳးႏိုင္ပါ့
ထူးပါဘိတယ္။
ေဇာ္ဂ်ီ
ေစ်းသို႔အသြား ဘြားခနဲ ပိေတာက္ပန္းကို ေတြ႕သည္။
ေစ်းသည္၏ ဗန္းထဲတြင္ ဘယ္အခ်ိန္က ေရာက္လာၾကသည္ မသိ။
မေန႔က ပိေတာက္ပင္ေပၚမွာ ယေန႔ ပန္းဆိုင္မွာ၊ ေနရာ အနိမ့္အျမင့္ ေျပာင္းလဲခဲ့ၿပီ။
သို႔ေသာ္ သူအဆင္းကား ဝင္းဝင္းထိန္ထိန္ပင္။ သူဆင္းရဲမသည္ ပန္းဆိုင္ေရွ႕တြင္ ႐ုတ္တရတ္ ရပ္လာသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာသည္ ပိေတာက္ပန္းႏွင့္ အတူ ဝင္းထိန္လ်က္။ မၾကာမီ မိန္းမပ်ိဳ၏ ဦးေခါင္းထက္တြင္ ပိေတာက္ပန္း လိုက္ပါသြားသည္။
သူဆင္းရဲမ၏ ဦးေခါင္းေပၚတြင္ ျဖစ္ေစကာမူ ပိေတာက္ပန္းကေလး၏ ႐ႊင္လန္းျခင္းကား ေပ်ာက္မည္ မဟုတ္ေခ်။
ေနရာ အနိမ့္အျမင့္ကို မွီ၍ အေရာင္ မေျပာင္းခဲ့။ ဝင္းထိန္လ်က္သာ။
ဤပန္းသည္ အျပစ္ ကင္းစင္ေသာ ေနရာ၌ ထာဝစဥ္ ေခါင္းေထာင္ ေနေပလိမ့္မည္။
▪ – ¤ – ▪
ေလျပည္ထဲက အိုးစည္သံ
ညဥ့္ဦး ေလျပည္သည္ အိုးစည္သံကို ေနရာအႏွံ႔ ျဖန္႔ခ်ိ လိုက္ေလၿပီ။
ဘယ္အရပ္က ေတးသံနည္း။
ရပ္တိုင္း ႐ြာတိုင္း အိုးစည္ဝိုင္းက ျဖစ္ပါသည္။ တႏွစ္တာ ကာလမွ် ႏြမ္းလ်ခဲ့ေသာ ကိုယ္ခႏၶာသည္ အိုးစည္သံေၾကာင့္ အားသစ္၊ အင္သစ္၊ စိတ္သစ္ ဝင္ခဲ့သည္။ ဤေတးသံမွာ အားအင္ ရွိသည္။
အႏြမ္းကို ေျဖခဲ့ၿပီ။ စိတ္႐ြက္သစ္ ေဝခဲၿပီ။ ဤေတးတြင္ အေဆြးမပါ မာယာ မရွိ။ ေပ်ာ္႐ႊင္ သူတို႔သာ ေဝငွႏိုင္ေသာ ေတးေပတည္း။
သႀကၤန္ အိုးစည္တြင္ စိတ္ေကာင္း၊ ေစတနာေကာင္း ေအာင္းလ်က္ ရွိသည္။
ေဗထံု ေဗထံု ျမည္ကာမွ်ဟု သာမည ထင္သူတို႔ ရွိေကာင္း ရွိေပမည္။ သို႔ရာတြင္ ႏွစ္သစ္၏ ေတးသံသည္ စိတ္ေထာင္း ကိုယ္ေက် အလြမ္း ေဝေနသူတို႔ ပင္လွ်င္ ႐ႊင္လန္း ေစႏိုင္သည္။
႐ႊင္လန္းမႈကို ေပးႏိုင္ေသာ ေတးသံထက္ အစြမ္းထက္ေသာ အရာကို ဤစၾကဝဠာမွာ ရွာၾကည့္စမ္းပါေလ။ အခြင့္ ေပးလိုလွပါ၏။
▪ – ¤ – ▪
တန္ခူးလ၏ ရန႔ံအလွဴ
ပုရစ္ဖူးႏွင့္ ပိေတာက္ပန္းတို႔ အၾကားမွ ကေလးငယ္ပမာ ေျပးလႊား ခုန္ေပါက္လာသူမွာ တန္ခူးေလ ျဖစ္သည္။ တန္ခူးေလသည္ ေမႊးျမျမ လန္းလန္းဆတ္ဆတ္။
သူသည္ ပိေတာက္ဦးကို ခူးခဲ့သည္။ ပုရစ္ဖူးထံမွ ရနံ႔သစ္ကို ေတာင္းခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ေလာက မိတ္ေဆြ အေပါင္းအား ရနံ႔အလွဴ ေပးခဲ့ေလသည္။
သႀကၤန္ေတးကို အိမ္ေပါက္ေစ့ ဆိုျပသည္။ ပန္းငံုကေလးမ်ား ပြင့္ႏိုင္ေအာင္ အားေပးစကား ေျပာၾကသည္။ ၾကင္နာေသာ ေလသံႏွင့္ တီးတိုး ဆိုသည္။
႐ိုင္းစိုင္းေသာ ဟန္အမူအရာ မရွိ။ သိမ္ေမြ႕စြာ စကား ဆိုေလ့ရွိသည္။ အလကၤာ ဆရာသည္ပင္ တန္ခူးေလ၏ သိမ္ေမြ႕ဟန္ကို ေခ်ာင္းေျမာင္း၍ သုေတသန ျပဳမည္ ၾကံဖူး၏။
ပိေတာက္ပန္းသည္ သူလာေသာ အခါ ကိုယ္ကို ယိမ္းကာႏြဲ႕ကာ ကခုန္ေလသည္။ တန္ခူးေလကေလး၏ စည္းခ်က္၊ ဝါးခ်က္သည္ သြက္လွေသာ္လည္း ပန္းကေလးမွာ မေမာရွာေခ်။
သူသည္ ေလာကကို ေပ်ာ္႐ႊင္ေအာင္ ဖန္တီးေသာ္လည္း နာမည္ မခံေခ်။ မထင္မရွား ကိုယ္ေရာင္ ေဖ်ာက္ကာ ေနတတ္သည္ကိုသာ သတိျပဳမိသည္။
▪ – ¤ – ▪
ေဘးမဲ့ႏွင့္ဆု
လူ ။ ။ အို … ႏြား
သင့္အား သႀကၤန္ပြဲတြင္ ငါတို႔ ေဘးမဲ့ လႊတ္ကုန္အံ့။ သူသတ္လက္တြင္ ေၾကာက္မက္ စိုးရိမ္ေနရွာေသာ သင္၏ မ်က္လံုးအိမ္ကို ငါတို႔ မၾကည့္ရက္ကုန္။ ေဆြတကြဲ၊ မ်ိဳးတကြဲ၊ သားတကြဲ၊ မယားတကြဲႏွင့္ မ်က္ရည္လည္႐ြဲ ေသပြဲ ဝင္ရအံ့ေသာ သင့္ျဖစ္အင္ကို ငါတို႔ မၾကည့္ရက္ကုန္။
တဘူးဘူး တဘဲဘဲႏွင့္ ရင္ကြဲေအာင္ ေအာ္ရွာေသာ္လည္း သင့္အား သနားၾကင္နာသူ မရွိ။ လိုခ်င္ မ်က္စိသာလွ်င္ အရင္း ရွိကုန္ေသာ သူသတ္တို႔ လက္တြင္ သင့္ဘဝကို မထားရက္ကုန္။
ထို႔ေၾကာင့္ ငါတို႔ သင့္အား ေဘးမဲ့ လႊတ္ကုန္အံ့။ ငါတို႔အား ဆုကို ေပးေလာ့။
ႏြား ။ ။ အို … လူ
ငါ့အသက္ကိုပင္ မကယ္ႏိုင္ေသာ ငါသည္ သင္တို႔အား အဘယ္ဆုကို ေပးႏိုင္အံ့နည္း။ သင္တို႔၏ အၾကင္နာသည္ သာလွ်င္ သင္တို႔ ရရွိၿပီး ဆု ျဖစ္ေတာ့သည္။ ေက်နပ္ပါေလာ့။ ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
