>
လင္းေႏြးအိမ္
မတ္ ၁၉၊ ၂၀၀၉
သရဏဂံုသံုးပါးကို ေန႔စဥ္ရြတ္ဖို႔ က်ေနာ္ ပ်က္ကြက္ရင္ ပ်က္ကြက္ေနလိမ့္မယ္၊ နိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား လြတ္ေျမာက္ေရး ဆိုတာကိုေတာ့ တေန႔ သံုး၊ ေလးခါ ရြတ္ျဖစ္ေနပါတယ္။
ဘာလို႔လဲဆို သရဏဂံုသံုးပါး ရြတ္ရတာက ကိုယ့္အတြက္ကိုယ္သာ ရြတ္ရတာလို႔ ယံုၾကည္ၿပီး၊ နိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား လြတ္ေျမာက္ေရး ဆိုတာကေတာ့ ေမတၱာဘာဝနာ ပြားနည္း တမ်ိဳးလို႔ ယံုၾကည္ထားလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္က ၇ ရက္ သားသမီးေတြ နိစၥဓူ၀ ကိစၥေတြ ေျပလည္ဖို႔ ၾကိဳးပမ္းေနၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြက နိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား ျဖစ္သြားရသူေတြ မို႔လို႔လဲ က်ေနာ္က ဒီလို ယံုၾကည္ထားတာပါ။
ေနာက္ေၾကာေတြ
ေနာက္ေၾကာေတြဟာ ဥပကၡာျပဳရက္ၾက။
ငါ့မွာက်န္ရစ္ခဲ့တာက
ငါ့ေဖေဖ၊ ေမေမရယ္
ညီေလး၊ ညီမေလးေတြ
ေနာက္
ရင္ခုန္သံအနီးႀကီးနီးသူတခ်ိဳ႔။
တခ်ိဳ႔က မႈံဝါးဝါး လက္ျပ
သတိယေန ဆိုသတဲ့
ကို္ယ္ခ်င္းစာမိ ဆိုသတဲ့။
လူတေယာက္ နိုင္ငံေရးေၾကာင့္ ေထာင္က်သြားၿပီဆိုရင္ အျပင္က မိတ္ေဆြေတြက သူ႔ကို အားေပးဖို႔ ေမ့သြားတတ္ၾကသလို၊ တခ်ိဳ႔က ေၾကာက္တတ္သြားၾကပါတယ္။ သူနဲ႔ သြားပတ္သက္မိရင္ ငါ့ကိုမ်ား အာဏာပိုင္ေတြက ေစာင့္ၾကည့္ေလမလား၊ ညိႈးေတးေလမလား ေပါ့။ အားေပးသူ နည္းနည္းေလးကေတာင္ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ၾကာလာေတာ့ အားေပးစကား ေျပာဖို႔ ပ်က္ကြက္လာတတ္ၾကပါတယ္။
လူတေယာက္ ေထာင္က်ၿပီဆိုရင္ ဘယ္ေနရာေရာက္ေနေန ေတာက္ေလွ်ာက္ ေနာက္ကေန လိုက္တာက မိသားစုပါပဲ။ ေထာင္ထဲက လူကလဲ မိသားစုေထာင္ဝင္စာကို ေမွ်ာ္ရတာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ဘယ္သူကမ်ား ကိုယ့္ကို တခုတ္တရ သတင္းေမးေလမလဲေပါ့။ တေယာက္ေယာက္က သတိရတယ္၊ က်န္းမာေရး ဂရုစိုက္ပါ ဆိုတဲ့ စကားေလးမ်ား ပါးလိုက္ရင္ ၾကည္ႏူးလို႔။ အဲဒီလို အားေပးစကား မၾကားရေတာ့လဲ ေၾသာ္ သူတို႔ဘဝေတြနဲ႔ သူတို႔ ရုန္းကန္ေနရလို႔ပါေလ ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ အျပင္ကလူေတြကိုပဲ သနားျပီး ေျဖေတြးရေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ တိုက္ခန္းထဲကေန လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျပံဳးျပေနမယ့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ မ်က္ႏွာေတြထက္၊ တဘက္လွည့္ထားတဲ့ ေနာက္ေၾကာေတြကိုပဲ ပိုလို႔ ေတြ႔ေတြ႔လာရသလို ခံစားရတာ၊ ဒါ နိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြရဲ့ တုန္ခါေနတဲ့ ႏွလံုးအိမ္ပါ။ ဒီလိုလူေတြအတြက္ နိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား လြတ္ေျမာက္ေရး ဆိုတဲ့အသံ စၾကာဝဠာတခြင္လံုး ၾကားေအာင္ ေအာ္ေပးနိုင္ေလေလ၊ သူတို႔ကို အားေဆးတိုက္ရာ ေရာက္ေလေလပါ။ သူတို႔ အားတက္ေလေလ က်ေနာ္တို႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း လြတ္ေျမာက္ ၿငိမ္းခ်မ္းဖို႔ ခရီး နီးေလ ေလပါ။ ဒါထက္ပိုၿပီးေျပာရရင္ နိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား အားလံုး က်န္းမာပါေစလို႔ စစ္အုပ္စု ၾကားေအာင္ ေအာ္ေပးေလ၊ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ စိတ္ကစင့္ကလ်ား ျဖစ္ေလပဲ။ မယံုဘူးလား။ မယံုရင္ လုပ္ၾကည့္လိုက္။
အဲသမွာ ငုဝါေတြ
ေႏြကိုအံတုေနလိုက္ၾကပံုမ်ား
ၾကိဳးဝိုင္းထဲက လက္ေဝွ႔သမားလို။
က်ေနာ္တို႔ေနခဲ့ရတဲ့ အင္းစိန္ သီးသန္႔ေထာင္ တိုက္အမွတ္ ၁ ရဲ့ အေရွ႔ဘက္ျခမ္းကေန ၾကည့္လိုက္ရင္ ေထာင္အုတ္ရိုးတန္းရဲ့ အျပင္ဘက္မွာ ငုဝါပင္ေတြ လွမ္းေတြ႔ေနရတယ္။ ဒီလို ေႏြပူပူေရာက္လာရင္ ငုဝါေတြကလဲ အလုအယက္ တိုးထြက္ခဲ့ၾကပံုေတြ ေတြ႔ေနရတာ ေပါ့။ ျမန္မာျပည္ရဲ့ေႏြ ဆိုတာ လႊတ္ပူတတ္တာမ်ိဳး။ ငုဝါ ဆိုတာလဲ ႏုျပီး ဝါရည္လုေနေပမယ့္ အပူကို အံတုနိုင္တဲ့ ပန္းတမ်ိဳး။ သူ႔အေရာင္ကလဲ ေအးျမတယ္။ ဒီလိုဆိုရင္ နိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကို ငုဝါလို႔ဆိုမယ္။ ဘယ္သူျငင္းခ်က္ထုတ္မလဲ။
ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ေခတ္မွာ တကယ္ေတာ့ စာသင္ခန္္းေတြ စာအုပ္ပံုေတြထဲက ထြက္လာတာ မ်ားတယ္။ ဘယ္သူ႔ၾကည့္ၾကည့္ နုဖတ္ဖတ္နဲ႔ အျပင္ပန္းက။ ဒါေပမယ့္ အတြင္းထဲမွာ သံမဏိၾကိဳးေတြနဲ႔ ယွက္ႏြယ္ထားတဲ့ ႏွလံုးသားတစံု ရွိတယ္။
ကဗ်ာေတြေရးတယ္၊ စာေတြေရးတယ္၊ သီခ်င္းေတြေရးတယ္၊ သိုးေမႊးခ်ည္နဲ႔ ပန္းခ်ီေတြ ေရးၾကတယ္။ အုန္းမႈတ္ခြက္ကို ပန္းပုထုၾကတယ္။ ဆပ္ျပာကို ပန္းပုထုၾကတယ္။ ေလာကၾကီးကိုလဲ ပန္းပုထုၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ ေကာ္ဖီခါးခါး ၾကိဳက္ၾကတယ္။ တဘက္မွာေတာ့ စစ္ေသနတ္ေတြနဲ႔ က်ည္ဆန္ကို အရည္ၾကိဳျပီး ကနုတ္ပန္းလုပ္ဖို႔ ၾကံစည္ေနၾကတယ္။ မယံုၾကည္ရင္ ေထာင္ထဲ သြားၾကည့္လိုက္ လို႔ပဲ ေျပာမယ္။
လံုအိုးထဲမွာ
ဓာတ္ျပာေတြ၊ ျဒပ္စင္ေတြ
ေရႊလား
ေငြလား
သိဒၶိေပါက္ ဓာတ္လံုးလား။
နိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြ ေနရတဲ့ တိုက္ခန္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလးေတြဟာ ဓာတ္လံုးရဖို႔ ဖိုထိုးတဲ့ အခါသံုးတဲ့ လံုအိုးေလးတခုလိုပါပဲ။ ေနရတာ က်ဥ္းၾကပ္ရတဲ့ထဲ ေအာက္ကလဲ အပူနဲ႔တိုက္ ေနသလိုေပါ့။ အျပင္က ေထာင္ဝါဒါေတြ အပူတိုက္ေနတဲ့အျပင္၊ အတြင္းရင္ထဲမွာလဲ အပူေတြခ်ည္းပဲေလ။ ဒါေပမယ့္ တန္ဖိုးတရားေတြေတာ့ လံုအိုးထဲမွာ ရွိေနတယ္။ သံမဏိေကာင္းရဖို႔ ေဆးသားတင္သလိုေပါ့။
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေဆးသားတင္ရသလဲဆို က်ေနာ့္ အေတြ႔အၾကံဳတခု ေျပာမယ္။ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ ေမလ၊ စိန္ပန္းေတြ ရဲရဲေတာက္ ပြင့္ကာစေပါ့။ အျပင္မွာ ၈ ေလးလံုး ဆယ္ႏွစ္ျပည့္ စိန္ေခၚသံေတြနဲ႔အတူ က်ေနာ္တို႔ကိုလဲ သံေျခက်င္းေတြ ခတ္ၿပီး အင္းစိန္ကေန ဟုိးအထက္ ျမန္မာျပည္က ေထာင္ေတြဆီ ပို႔ေတာ့တယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ၆ ႏွစ္ေလာက္ ေနျပီးသား ဆိုေတာ့ ေထာင့္အျပင္ တန္း မေၾကာက္ေတာ့တဲ့ အခ်ိန္။
က်ေနာ္တို႔ ေထာင္ေျပာင္းလိုက္တဲ့ခရီးမွာ စမ္းေခ်ာင္းလႊတ္ေတာ္အမတ္ ဦးခင္ေမာင္ေဆြ၊ ဗကပ ယူဂ်ီေခါင္းေဆာင္ ဦးတင္ေအာင္၊ ကိုခ်ိဳေအာင္သန္း၊ ဦးျမင့္ေဆြ အဲဒီလို ပုဂၢိဳလ္ေတြ ပါသလို က်ေနာ္တို႔လို ေက်ာင္းသားေလးေတြလဲ ပါတယ္။ အားလံုး ၅၉ ေယာက္။ ေနာက္ေတာ့ ေတာင္ငူေထာင္ က ကိုသီဟနဲ႔ ေမာင္မိႈင္း ထည့္လိုက္ေတာ့ ၆၁ ေယာက္ျဖစ္ သြားတယ္။ ရထားတြဲက ႏွစ္တြဲ။
အဲဒီထဲမွာ ကိုဆက္ေအာင္နိုင္၊ ကိုေနလင္းစိုးတို႔လို ေနာက္တၾကိမ္ အသစ္စက္စက္ ေထာင္က်ျပီးခါစ လူေတြလဲ ပါတယ္။ သူတို႔ဆို အဝတ္တထည္ ကိုယ္တခု။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ေထာင္ေဆြး လူေဆြး ျဖစ္ေနျပီဆိုေတာ့ အသံုးအေဆာင္ အေဟာင္းအမ်င္း တခ်ိဳ႕ ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဘဝတူ ရဲေဘာ္ေတြကို ရထားထဲမွာပဲ ပစၥည္းတခ်ိဳ႕ ခြဲေပးလိုက္တယ္။
လမ္းတေလွ်ာက္မွာလဲ ျပည္သူေတြက အေတာ္ေလး ကူညီၾကပါတယ္။ ေရတိုက္တဲ့လူက တိုက္၊ ေဆးလိပ္ေပးတဲ့လူက ေပး၊ သရက္သီးေက်ြးတဲ့လူက ေက်ြးနဲ႔။ က်ေနာ္တို႔ အားတက္လိုက္တာမ်ား။ ဒီပံုမ်ိဳးနဲ႔ဆိုရင္ ေထာင္ထဲမွာ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနနိုင္တဲ့အထိ အားရွိသြားတယ္။ အေစာင့္လိုက္လာတဲ့ ရဲေတြနဲ႔ ဝါဒါေတြကေတာ့ အမွတ္ေတြေပးေနတယ္။ ေနႏွင့္ဦးေပါ့။ ေထာင္ေရာက္ေတာ့မွ သိမယ္ တဲ့။ သူတို႔ မ်က္လံုးေတြကို ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတြ႔ရတာကို ေျပာတာ။ သူတို႔ေတြ တကယ္ ၾကိမ္းထားတယ္ ဆိုတာ ေနာက္ေတာ့လဲ ေထာင္အဝင္မွာ ေတြ႔ရပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ရန္ကုန္အင္းစိန္ေထာင္ကေန မႏၱေလးေထာင္၊ မႏၱေလးေထာင္ကေန တဆင့္ ျမင္းျခံ၊ ကေလး၊ ျမစ္ၾကီးနားေထာင္ေတြကို အသီးသီး ခြဲျပီး ပို႔တယ္။ ဦးခင္ေမာင္ေဆြ၊ ေရႊေတာင္က ေက်ာင္းဆရာၾကီး အဘ ဦးအုန္းေက်ာ္၊ ဦးျမင့္ေဆြ၊ ကိုဆက္ေအာင္နိုင္၊ ေမာင္မိႈင္း၊ သံေခ်ာင္း၊ ေအာင္စြမ္၊ က်ေနာ္၊ က်ေနာ့္အမႈတြဲ ကိုေက်ာ္သိုက္ အပါအဝင္ အားလံုး ၁၇ ေယာက္က ျမင္းျခံေထာင္ကို အပို႔ခံရတယ္။ ေျခေထာက္ေတြမွာလဲ ေျခက်င္းဒဏ္ရာေတြနဲ႔ေပါ့။
ဒီေနရာမွာ ထပ္ေျပာစရာ တခုရွိေသးတယ္။ မႏၱေလးေထာင္ကေန ျမင္းျခံေထာင္ကို ေျပာင္းေတာ့ အခ်ဳပ္ကား အျပာေရာင္နဲ႔။ ေရွ႔ေနာက္ လက္နက္ကိုင္ ရဲကားႏွစ္စီး ျခံရံလို႔ေပါ့။ ရာသီဥတုကလဲ အဲဒီႏွစ္က အပူလိႈင္းျဖတ္တဲ့ ေမလ။ မိုင္ ၉ဝ ေက်ာ္ ခရီး ဆိုေတာ့ ျမန္မာျပည္က ကားေတြရဲ႕ အိုမင္းမစြမ္းတဲ့အတိုင္း လမ္းမွာ ခဏ နားရတယ္။ ေညာင္ပင္သာရြာ တဲ့။ က်ေနာ္တို႔ကို ေခၚလာတဲ့ အခ်ဳပ္ကား ရပ္တယ္ ဆိုရင္ပဲ ေစ်းေရာင္းတဲ့ ကေလးေတြက ကားနားမွာ ေစ်းလာေရာင္းၾကတယ္။ က်ေနာ္က သူတို႔ကို ၾကည့္ျပီး ခဏေတာ့ ေတြေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ က်ေနာ္က ညီမေလးတို႔ တျခားမွာ သြားေရာင္းပါလား၊ အကိုတို႔မွာ ဝယ္စားဖို႔ ပိုက္ဆံ မပါပါဘူး၊ အကိုတို႔က ေက်ာင္းသားေတြပါလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲ – မၾကာပါဘူး သူတို႔ေတြ လိုက္ေျပာလိုက္တာ အနီးအပါးက လူေတြ အကုန္ သိသြားျပီး ခ်က္ခ်င္း ဝိုင္းအံုလာတယ္။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို စားစရာေတြ ေပးေတာ့တာ ပါပဲ။ တခ်ိဳ႔ဆို ဘုန္းႀကီး ဆြမ္းကပ္သလို ဖိနပ္ပါ ခ်ြတ္လိုက္ၾကေသးတယ္။ က်ေနာ္ျဖင့္ အားနာလိုက္တာ အဲဒီ ဦးေလးၾကီးေတြကို။ အေဒၚၾကီးေတြလဲ လာအားေပးတယ္။ ဒီထက္ပိုေျပာရရင္ ေစာေစာက ေစ်းလာေရာင္းတဲ့ ကေလးေတြက သူတို႔ေစ်းဗန္းေလးေတြထဲက အသီးထုတ္ကေလးေတြ ေပးၾကတယ္။ ဘာအသီးေလးေတြလဲ ေမးၾကည့္ေတာ့ သစ္ခ်ိဳသီး တဲ့။ က်ေနာ့္ ဘဝမွာ စားဖူးသမွ် အသီးေတြထဲမွာ အခ်ိဳဆံုးပဲ။ ေနာက္လဲ ဒီထက္ ခ်ိဳတ့ဲအသီး ေတြ႔ဖူးမယ္ မထင္ေတာ့ဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူတို႔ရဲ့ ေမတၱာေတြေၾကာင့္။
ဒါေၾကာင့္ ေထာင္ထဲက ေမတၱာရွင္ေတြကို နိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား လြတ္ေျမာက္ေရး ဆိုတဲ့ သစ္ခ်ိဳသီး ေကြ်းဖို႔ လိုတယ္။
ခ်ဳပ္ေျပာရင္ အဲဒီခရီးမွာ ျမင္းျခံေထာင္ေရာက္ေတာ့ စစ္အုပ္စုရဲ့ လက္ပါးေစေတြက ထုံးစံအတိုင္း ေခါင္းတခုလံုးကို ပုဆိုးနဲ႔ထုတ္ျပီး၊ တုတ္ေတြနဲ႔ ဝိုင္းရိုက္ ေခၚသြားေတာ့တာပဲ။ တိုက္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေတြဆီကို။ ေနာက္ရက္ေတြမွာလဲ တပတ္ေလာက္ ဆက္တိုက္ ျပင္းျပင္း ထန္ထန္ ရိုက္တယ္။ ဖိႏွိပ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔က ေညာင္ပင္ရြာက ကေလးေတြရဲ့ သစ္ခ်ိဳသီးစားျပီး အားရွိေနျပီေလ။ စစ္အုပ္စု ဒီေနရာမွာလဲ အရႈံးေပၚသြားတယ္။
မီးေနသည္ခိုတေကာင္
ကို္ယ္ေငြ႔ေတြလႊတ္ထုတ္ေနရတာ
အစာရွာခ်ိန္မ်ား အံေခ်ာ္
အိပ္မက္ထဲေျပးမရနိုင္တဲ့အျဖစ္မ်ိဳး
ရိုးတိုးရိတ္တိတ္ သစၥာ
ဘယ္မလဲ သူနဲ႔လက္ထပ္ဖိတ္စာ
ေက်းဇူးရွင္မ်ားကို ေက်းဇူးဆပ္ခြင့္ျပဳပါ။
ျမင္းျခံေထာင္္မွာ တႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ဘယ္သူနဲ႔မွ စကားမေျပာရဘဲ တေယာက္တည္း တိုက္ခန္းထဲမွာ ေနရတယ္။ အဲေတာ့ စကားေျပာေဖာ္ေတြက ေျမၾကီး၊ ေကာင္းကင္၊ နံရံနဲ႔ ေက်းငွက္ေတြပဲ။ အဲဒီထဲမွာ အခန္းေနာက္ဖက္က ေလဝင္ေပါက္မွာ လာေနတဲ့ ခိုေတြလဲ ပါတယ္။ ခိုေတြ အဲဒီအေပါက္မွာ အသိုက္ေဆာက္တယ္။ ဥ အုတယ္။ သားဖြားတယ္။ သူတို႔ သားဖြားရက္ အစ အဆံုး ၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ အေကာင္ေပါက္ဖို႔ဝပ္ရတဲ့ ခိုတေကာင္ရဲ့ ဒုကၡကို ေတြ႔ရတယ္။ သူ႔ချမာ တျခားခိုေတြလို အစာရွာခ်ိန္မွာ မရွာရ။ ေရစာခ်ိန္မွာ ေရမေသာက္ရ။ အိပ္ခ်ိန္မွာမအိပ္ရ။ တာဝန္ခ်ိန္ လဲေပးမယ့္သူ မရွိဘူး။ ၾကာေတာ့ ပူလို႔ အေမႊးအေတာင္ေတြေတာင္ ကြၽတ္ထြက္ရွာတယ္။ ဒါေပမယ့္ မ်ိဳးဆက္သစ္အေကာင္ေလး ေပါက္ဖို႔ သူ ရဲရဲၾကီး ဒုကၡခံေနတာေတြ႔ရတယ္။
နိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကေရာ။ ဖိႏွိပ္ခံထားရတဲ့ ဥခြံ ေပါက္ထြက္ျပီး လြတ္ေျမာက္ေရး အေကာင္သစ္ေလး ေမြးလာဖို႔ ကိုယ္ေငြ႔ေတြ၊ ကိုယ္ပူေတြ လႊတ္ထုတ္ၿပီး ဒုကၡသစၥာနဲ႔ လက္ထပ္ထားတယ္။ ခင္ဗ်ား သူတို႔ကို ေရတေပါက္ေလာက္ မတိုက္ခ်င္ဘူးလား။ တိုက္ခ်င္ရင္ နိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား လြတ္ေျမာက္ေရး လႈပ္ရွားမႈမွာ ပါဝင္လိုက္။ တတ္နိုင္ရင္ နိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကို ေထာင္ဝင္စာမွာ သစ္ခ်ိဳသီးထည့္ေပးလိုက္။
နိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားဆိုတာ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးလဲ။ ကဗ်ာဆရာေအာင္ေဝးရဲ့ ကဗ်ာနဲ႔ ေျပာရရင္ “လေရာင္နဲနဲ ရွိရင္၊ လမ္းနည္းနည္း ဆက္ေလွ်ာက္လို႔ရတယ္” ဆိုတဲ့ လူမ်ိဳးေတြပဲ။
၁၇ မတ္လ ၂ဝဝ၉
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
