>
ေက်ာ္ေက်ာ္
ေဖေဖၚ၀ါရီ ၂၆၊ ၂၀၀၉
သတင္းစာက ပံုမွန္မနက္ ၉နာရီ ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္ လာပို႔တယ္။ ေနတာက ဒုတိယအထပ္ဆိုေတာ့ ရန္ကုန္စတိုင္ ႀကိဳးေလးတေခ်ာင္း ခ်ေပးထားၿပီး ေအာက္ဆံုးမွာ ညွပ္ကေလးတခုနဲ႔ေပါ့။ သတင္းစာေရာက္လာၿပီဆိုရင္ ညွပ္ေလးမွာ တဲြေလာင္းေလးနဲ႔ အေပၚကေန ျမင္ေနရတယ္။ သတင္းစာဖတ္ၿပီးမွပဲ အျပင္ထြက္ေနက်ဆိုေတာ့ တခ်ိဳ႔ရက္မွာ ပို႔ေနက်အခ်ိန္မွာ သတင္းစာ ေရာက္မလာေသးရင္ မၾကာခဏ ၀ရံတာအေပၚကေန ငံု႔ၾကည့္ရ ေမွ်ာ္ေနရတာ အေမာပဲ။ အဲဒီလိုေန႔ေတြဆိုရင္ က်ေနာ့္ရဲ႕ မနက္ခင္းေလးဟာ တခုခုလိုအပ္ေနသလိုပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါဟာ စဲြလမ္းမႈတခုပဲ မဟုတ္လား။
အခုလဲၾကည့္ေလ၊ ဒီလမ္းထဲမွာ ပံုမွန္စာေ၀ခ်ိန္ထက္ အမ်ားႀကီး ေနာက္က်မွ က်ေနာ္ေရာက္လာေတာ့ လူတခ်ိဳ႕က လည္တဆန္႔ဆန္႔နဲ႔ စာေတြကို ေမွ်ာ္ေနတာၾကာၿပီေပါ့။ က်ေနာ့္ကိုေတြ႔ေတာ့ “မင္းဒီေန႔ ေနာက္က်လွခ်ည္လား” လုိ႔ အလြန္အံ့ၾသတဲ့ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ ေမးၾကတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း “ဟုတ္ကဲ့၊ က်ေနာ္ ေနာက္က်သြားတယ္၊ ေဆာရီးပဲ” လို႔သာ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ ဘာေၾကာင့္ ေနာက္က်ရတယ္ဆိုတာ အေသးစိတ္ မရွင္းျပေတာ့ပါဘူး၊ သူတို႔လဲ နားေထာင္ခ်င္မွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေမွ်ာ္ေနတဲ့စာ ရသြားရင္ သူတို႔ေက်နပ္သြားၿပီ မဟုတ္လား။ အမွန္ေတာ့ လူေတြအားလံုးက ေန႔စဥ္လာေနက် စာေတြကို ေမွ်ာ္ေနၾကတာပဲ၊ ဒါလည္း ႏွစ္္ေပါင္းမ်ားစြာလုပ္ေနက်ဆိုေတာ့ စြဲလမ္းမႈတခု ျဖစ္ေနတာမဟုတ္လား။
စေနေန႔လိုရက္မ်ိဳးဆို စာကနည္းတယ္၊ တခ်ိဳ႕အိမ္ဆို စာမရွိဘူး။ စေနေန႔မွာ စာႏွစ္ေစာင္သံုးေစာင္ပဲ ပါတာကို တခ်ိဳ႕က That’s it? လို႔ အံ့အားတႀကီး ေမးတတ္ၾကတယ္။ တရက္တုန္းကလည္း အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ကို စာေတြလွမ္းေပးရင္း သူမကေမးခြန္းတခ်ိဳ႔ေမးေတာ့ က်ေနာ္က ျပန္ရွင္းျပတယ္။ က်ေနာ္ေျဖေနတာကို ေသခ်ာနားမေထာင္ပဲ သူမရဲ႕ မ်က္လံုးအစံုက က်ေနာ့္ကိုေက်ာ္ၿပီး ေနာက္ဖက္က စာေတြထည့္ထားတဲ့ ပလပ္စတစ္ဗန္းကိုပဲ လွမ္းၾကည့္ေနတယ္။ ၾကည့္ေနရင္း က်ေနာ္ကိုေမးတယ္ “အဲဒီစာေတြေရာ က်မဟာလား” တဲ့။ မဟုတ္ပါဘူး၊ အျခားအိမ္ကပါလုိ႔ ကမန္းကတမ္း ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ ေအာ္ . . . စာေတြဘယ္ေလာက္မ်ား ေမွ်ာ္ေနၾကပါလိမ့္။ ေမွ်ာ္ေနတဲ့ စာေတြ၊ ပါဆယ္ထုတ္ေတြကို ရသြားလို႔ ထခုန္မတတ္ ၀မ္းသာသြားတဲ့ လူေတြနဲ႔လည္း ႀကံဳဖူးခဲ့ပါတယ္။
က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ အလုပ္ၿပီးလို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ပထမဆံုးလုပ္ျဖစ္တဲ့ အလုပ္က ဒီေန႔ဘာစာေတြ ေရာက္လာသလဲဆိုတာ အရင္ၾကည့္တတ္တယ္။ စာတေစာင္မွ မေတြ႔ရင္ေတာင္ “ဒီေန႔ ဘာစာမွ မလာဘူးလား” လို႔ မိန္းမကို ေမးတတ္တယ္။ က်ေနာ့္ အလုပ္နားရက္မွာေတာင္ အခ်ိန္မွန္ စာပို႔ေနက်အခ်ိန္ေလာက္မွာ စာတိုက္ပံုးကို ႏွစ္ခါသံုးခါေလာက္ ဖြင့္ဖြင့္ၾကည့္တတ္တယ္။ ထူးထူးျခားျခား ဘာစာမွ လာစရာမရွိတာေတာင္ စာကိုေမွ်ာ္ေနတတ္တယ္။
ငယ္စဥ္တုန္းက က်ေနာ္တို႔ရက္ကြက္မွာ စာပို႔ေနက် ကခ်င္အမ်ိဳးသား စာပို႔သမားတေယာက္ရွိတယ္။ စက္ဘီးေလးတစီးနဲ႔ ေနပူမိုးရြာမေရွာင္ ေန႔တိုင္းစာလာပို႔ေနက်၊ သူအိမ္ေရွ့ေရာက္လာၿပီဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔အိမ္အတြက္ စာေတြပါလာတာ ေသခ်ာတယ္။ တခါတေလ အိမ္ေရွ့မွာမရပ္ဘဲ ေက်ာ္သြားေတာ့မွာကို ေတြ႔ရင္ “စာမပါဘူးလား” လို႔ ေဖေဖက လွမ္းေအာ္ေမးတတ္တယ္။ သူက စက္ဘီးေပၚကေန လက္ခါျပတယ္၊ ဒီေန႔ စာမပါဘူးဆိုတဲ့ အဓိပၸယ္ေပါ့။ ဟိုတုန္းကလည္း စာကို လူေတြေမွ်ာ္ေနခဲ့တာပဲ။
ထူးျခားတာေတာ့ရွိတယ္။ ေန႔စဥ္လုပ္ေနက် အၿမဲလုပ္ေနက်ျဖစ္လို႔ အက်င့္တခုလို စဲြလန္းသြားတတ္တယ္ ဆိုေပမဲ့လည္း လုပ္ေနက်အားလံုးကို စဲြလန္းတတ္တာ၊ ေမွ်ာ္ေနတတ္တာ မျဖစ္ဘူး။ ဥပမာ အိမ္သံုးဖုန္း၊ အၿမဲသံုးေနတာပဲ၊ ေန႔တိုင္း တေယာက္ေယာက္ ဖုန္းေခၚလာမွာကို ေမွ်ာ္မေနတတ္ဘူး။ ေၾကာ္ျငာေတြ မ်ားလြန္းလို႔ ဖုန္းျမည္တာေတာင္ မကိုင္ေတာ့ဘူး။ ဆဲလ္ဖုန္းလဲ ဒီအတုိင္းပဲ၊ ေမွ်ာ္မေနဘူး၊ အသိထဲက ဖုန္းေခၚလာတာေတာင္ သူနဲ႔မေျပာခ်င္ရင္(မအားလို႔) ဖုန္းကိုျပန္မထူးဘူး၊ မက္ေဆာ့ခ်္ပဲ ခ်န္ခိုင္းလိုက္တယ္။ အီးေမးလ္လဲ အတူတူပဲ၊ ေန႔တိုင္း အီးေမးလ္ကို ေမွ်ာ္မေနတတ္ဘူး၊ ကြန္ျပဴတာေန႔တိုင္း သံုးျဖစ္ရင္ေတာင္ အီးေမးလ္ကို မဖြင့္ၾကည့္ၾကဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေန႔တိုင္း စာတိုက္ပံုးေလးကို သြားဖြင့္ၾကည့္ၾကတယ္၊ ဘာစာမ်ားေရာက္ေနမလဲလို႔။
အခု အေမရိကမွာ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ စာပို႔သမား(ယာယီ) ျဖစ္ေနေတာ့ စာပို႔လုပ္ငန္းက လူေတြနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ထိေတြ႔မႈရွိတယ္၊ အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာ ပိုသိလာတယ္။ ေႏြ၊မိုး၊ေဆာင္း မေရွာင္ စာေတြပို႔ေနတဲ့ စာပို႔သမားေတြကို လူေတြက ခ်စ္ၾကတယ္။ အေမရိကန္ျပည္သူေတြရဲ႕ ယံုၾကည္မႈအရွိဆံုး လုပ္ငန္းမွာ စာပို႔လုပ္ငန္း ပါ၀င္ပါတယ္။ သိၾကတဲ့အတိုင္း စီးပြားေရးပ်က္ကပ္ထဲမွာ အေမရိကန္ရဲ႕ စာပို႔လုပ္ငန္းလည္း မေရွာင္ရွားႏိုင္ပါဘူး။ မႏွစ္ကဆို ႏွစ္ဘီလီယံေလာက္ အရံွဳးျပတယ္၊ စာတိုက္၀န္ထမ္း ေသာင္းခ်ီကိုလည္း အလုပ္ျဖဳတ္ခဲ့တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ စာအေရအတြက္က အရမ္းကိုေလ်ာ့က်သြားတယ္။ စီးပြားေရး မေကာင္းတာရယ္၊ အင္တာနက္ နည္းပညာေတြရဲ႕ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈေတြလည္း ပါတာေပါ့။ ဒီႏွစ္လည္း ဆက္ၿပီး အရွံဳးျပမယ္ ဆိုတာ ႀကိဳတင္တြက္ခ်က္ထားတယ္။ တပတ္ေျခာက္ရက္ စာပို႔ရက္ကေန တပတ္ငါးရက္ပဲ ေျပာင္းမလိုလို သတင္းေတြလည္း ထြက္ေနတယ္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အေမရိကန္စာပို႔လုပ္ငန္းက ဆက္လက္တည္ရွိေနအံုးမွာ ေသခ်ာပါတယ္္။ ၀န္ထမ္းေတြ ထပ္ေလ်ာ့မယ္ ဆိုလည္း က်ေနာ့္လို ယာယီစာပို႔သမားေတြက ဦးဆံုး ျဖဳတ္ရင္ျဖဳတ္ခံရမယ္ (ျဖဳတ္လည္း ျဖဳတ္ေနတယ္)၊ ဒါေပမဲ့ စာေတြက အေမရိကန္ တႏိုင္ငံလံုးမွာရွိတဲ့ အိမ္ေထာင္စုတိုင္းရဲ႔ စာတိုက္ပံုးထဲကို ေရာက္ေနအံုးမယ္၊ လူေတြ အားလံုးကလည္း ေန႔တိုင္း စာကို ေမွ်ာ္ေနဦးမယ္ ဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
