>
ဇာနည္၀င္း
ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၂၊ ၂ဝဝ၉
အားလပ္ခ်ိန္မွာ ဂီတသံက ညီလာခံ ခန္းမထဲမွာ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေညာင္းေညာင္း။ ေရႊတုိင္ညြန္႔ ဖန္တီးခ့ဲတ့ဲ သီခ်င္းေတြကုိ တီးလုံးသက္သက္ ျပန္တီးထားတာ။ ေစာင္းသံ၊ ပုေလြသံေတြနဲ႔။ ေရႊတုိင္ညြန္႔ ရာျပည့္ကာလမုိ႔ ဖြင့္ထားတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္။
သတင္းသမားေတြက ေသာၾကာဖြားေတြ ျဖစ္မလား။ စကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာတာ။ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္လာသူတခ်ဳိ႕က စင္ေပၚတက္ေျပာၾကတယ္၊ ေအာက္ကလူေတြ နားေထာင္ လက္ခုပ္တီး။ ထမင္းစားဖုိ႔ ညီလာခံ ရပ္လုိက္တ့ဲအခါ လက္ခုပ္သံက ပုိက်ယ္သလုိ ထင္ရတယ္။ ညေနပုိင္း အဆုံးသတ္ခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ လက္ခုပ္သံက ေျခာက္တီးေျခာက္ခ်က္။ အားကုန္ၾကၿပီေလ။
စင္ေပၚတက္ေျပာသူေတြကုိ ပရိသတ္က ေမးခြန္းထုတ္တ့ဲ အစီအစဥ္ေတြလည္း ေတြ႔ရတယ္။ ေမးခြန္းထုတ္တာ နည္းနည္း၊ ေျပာခ်င္တာက မ်ားမ်ား။ တခ်ဳိ႕ဆုိ မုိက္ကရုိဖုန္းကုိ မလႊတ္ေတာ့ဘူး။ အခမ္္းအနားမွဴးမ်ားခမ်ာ တားဆီးျခင္းငွာ မတတ္ႏုိင္ရွာ။
သတင္းသမားျဖစ္ၿပီး လုိတုိရွင္း မေမးတတ္ဘူးလားလုိ႔ မထင္ပါနဲ႔၊ ေမးတတ္ပါတယ္၊ မုိက္ကရုိဖုန္း ကုိယ့္လက္ထဲ ေရာက္ၿပီမုိ႔ ကုိယ္ေျပာခ်င္တာ ေျပာၾကတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
အဂၤလိပ္တခ်ဳိ႕လည္း ပါတယ္။ ဓာတ္ပုံေတြ ဟုိဟုိဒီဒီ ေလွ်ာက္ရုိက္ေတာ့ သူတုိ႔ထဲက တေယာက္က လက္ေျမွာက္ျပတယ္။ ဓာတ္ပုံရုိက္ခံရလုိ႔ အုိက္တင္ေပးတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ တားဆီးတ့ဲ သေဘာပါ။ သူ႔ေရွ႕မွာ off the frame ဆုိလား ေရးထားတယ္။ ဓာတ္ပုံမရုိက္ရလုိ႔ ဒီစကားစုကုိ ဘာသာျပန္ႏုိင္တာ ေနာက္မွ ေတြးမိတယ္။ ျမန္မာလုိ မေရးေတာ့ ခ်က္ခ်င္း သေဘာမေပါက္ နားမလည္၊ ရုိက္ထည့္လုိက္တာပဲ တျဖတ္ျဖတ္။
ဓာတ္ပုံကလည္း ဘာရယ္လုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီလုိပါပဲ၊ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ကင္မရာဆုိေတာ့ ခလုတ္ႏွိပ္တ့ဲအခါ ေခါင္းထဲကုိ ဖလင္ဖုိးေတြ ကူးခေတြ မေရာက္ေတာ့ဘူးေလ။ မ်ားမ်ားရုိက္၊ ကြန္ပ်ဴတာထဲထည့္၊ အဆင္မေျပတ့ဲပုံေတြကုိ ဖ်က္။ ၿပီးရင္ သက္ဆုိင္ရာ ဆရာ့ဆရာ အယ္ဒီတာမ်ား လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္မ်ားကုိ ျပ၊ လုိအပ္တ့ဲအခါ ထုတ္သုံး။ ဒါပါပဲ။
ခါတုိင္းႏွစ္ေတြေတာ့ ညီလာခံကုိ ေတာထဲမွာ လုပ္ၾကတယ္။ ၿမိဳ႕နဲ႔ေဝးေတာ့ ညီလာခံ တက္သူမ်ား ေတာထဲမွာပဲ အခ်ိန္ျဖဳန္းရတယ္။ နယ္စပ္ေဒသက လာတ့ဲသူေတြလည္း ကား အေပ်ာ္ စီးသလုိ ျဖစ္တယ္လုိ႔ ညည္းတယ္၊ တကယ္ေတာ့ ကားစီးရတာ ေပ်ာ္ဖုိ႔ မေကာင္းပါဘူး၊ ေတာင္ေပၚကားလမ္းဆုိေတာ့ သိတယ္မဟုတ္လား။
ဒီတႀကိမ္္ေတာ့ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ လုပ္သဗ်ာ။ ညီလာခံ စီစဥ္သူမ်ားကုိ အကယ္ဒမီေပးခ်င္စိတ္ ေပါက္မိၾကမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ အဆင္ေျပတယ္။ ညေနဘက္ ၿမိဳ႕ထဲက မိတ္ေဆြမ်ားထံ လည္ပတ္ႏုိင္ၾကတယ္။ ကုန္တုိက္ေတြ ေစ်းဆုိင္ေတြဘက္လည္း ဘာမွ မဝယ္ဘဲ ေလွ်ာက္ၾကည့္ႏုိင္တယ္။
ညီလာခံဆုိေတာ့ အေၾကာင္းအရာ ေပါင္းစုံကုိ ေဆြးေႏြးၾကေလရဲ႕။ အထက္မွာ ဆုိခ့ဲသလုိ ႀကိဳတင္ ေလ့လာထားသူေတြက စင္ေပၚတက္ေျပာ၊ ပုိ႔ခ်။ စင္ေပၚတက္ရတာလည္း မလြယ္ဘူး။
ပရိသတ္က သတင္းသမား၊ စာသမားေတြခ်ည္းပဲ ဆုိေတာ့ အခ်ဥ္မဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာ့အေရး ကြ်မ္းက်င္သူေတြ၊ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာ ေက်ာက္ခ်ၿပီး ျမန္မာျပည္ကုိ ထုိင္ၾကည့္ေနသူေတြ။ သူတုိ႔ကုိ ရႊီးလုိ႔မရဘူး။ နဂုိကမွ သတင္းသမားဆုိတာ တျခားလူကုိ တစက္ကေလးမွ အထင္မႀကီးသူေတြ ျဖစ္ေနတတ္တယ္။
စပ္မိလုိ႔ ေရးရရင္ ဆရာတင္ေမာင္သန္း ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသုိလ္မွာ ေျပာခ့ဲဖူးတယ္၊ သတင္းစာဆရာ ဆုိေတာ့ ျပႆနာရွာသူ တ့ဲ။ ႏုိင္ငံေရးသမားကေတာ့ ျပႆနာကုိ ရွင္းရသူ ဆုိပဲ။ သူ ေျပာတာပါ။
သုိ႔ကလုိ ေခသူမဟုတ္သူေတြကုိ ေျပာရ ေဟာရတာမုိ႔ သတိထားရတယ္။ ထပ္ေျပာရရင္ ဒီပရိသတ္က အခ်ဥ္မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီပရိသတ္ ကဲြတ့ဲ (လက္ေျမွာက္အရွဳံးေပးလုိက္ရတ့ဲ) ေဟာေျပာခ်က္ေတြလည္း ပါတယ္။ ကဲြမွာေပါ့၊ ေဟာေျပာတ့ဲ အေၾကာင္းအရာက ယူနီကုဒ္။ ေခါင္းစဥ္ေတြက “ျမန္မာဘာသာစကားႏွင့္ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ကမၻာကုိ ဆက္သြယ္ေပးမည့္ ယူနီကုဒ္စနစ္” တ့ဲ၊ ေနာက္တခုက “ယူနီကုဒ္ျဖင့္ အနာဂတ္ကုိ ရွဳျမင္ျခင္း” တ့ဲ။
ကဲ – ဘာတတ္ႏုိင္ေသးလဲ၊ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ဘူး။ အေၾကာင္းအရာမ်ဳိးစုံကုိ မုိက္ခဲၿပီး သေဘာထားအျမင္ ထုတ္ေဖာ္သူေတြ အခက္ေတြ႔တာပဲ။ စင္ေပၚက ဆရာေတြကေတာ့ ျမန္မာဘာသာနဲ႔ ေျပာတာေတာ့ အေသအခ်ာပါ။ ဒါေပမယ့္ သိတယ္မဟုတ္လား၊ နားလည္လုိ႔ကုိ မရၾကဘူး ဒီ ယူနီကုဒ္ ဆုိတာႀကီးကုိ။ ဆရာမ်ားက ပိတ္ကားေထာင္ၿပီး ရွင္းျပေသာ္ျငားလည္း ေရးေတးေတး သေဘာေပါက္တ့ဲ အဆင့္ေတာင္ ေရာက္ပါ့မလားလုိ႔ သံသယ ရိွစရာ။
ဒီပဲြမွာ က်င့္ဝတ္အေၾကာင္း ျငင္းခုန္ ေစာဒကတက္တာေတြလည္း ရံဖန္ရံခါ လုပ္ၾကတယ္။ စာေပကင္ေပတုိင္ရုံး ဆုိတ့ဲ ေဝါဟာရက အေၾကာ္ဆုိင္က လက္ႏွီးစုတ္ ျဖစ္သြားၿပီဆုိတာ သိလုိက္ရတယ္၊ လက္ႏွီးစုတ္ ဆုိေပမယ့္ သုံးရမွာပါပဲ။ စကားလုံးသစ္ကေတာ့ စာေပမာဖီးယားဂုိဏ္း။ ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
