>
အက်င့္ေလး တခု
မိုးခ်ဳိသင္း
ေဖေဖာ္၀ါရီ ၈၊ ၂၀၀၉
လူေတြမ်ား စကားေျပာရင္ ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳး။
တခ်ိဳ႔က ေျဖးေျဖးမွန္မွန္ အေသအခ်ာ စဥ္းစားၿပီးေတာ႔ ေျပာတတ္တယ္။ တခ်ိဳ႔ကေတာ႔ အားတက္သေရာ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္။ တခ်ိဳ႔ကေတာ႔ တေလွ်ာက္လုံး ျငိမ္ေနၿပီးမွ ေျပာလိုက္တဲ႔တလုံးက်ေတာ႔လဲ ပိႆာေလးနဲ႔ နံေဘးပစ္သလို ေျပာျပန္ေရာ။
အဲဒီလိုေျပာတဲ႔အခါမွာလဲ ကိုယ္စြဲေနတဲ႔စကားလုံးကို စကားေျပာေနရင္း ထပ္ခါထပ္ခါ သုံးတတ္တာ သတိထားမိတယ္။ အခုတေလာ ကိုယ္႔ပတ္၀န္းက်င္ အသိုင္းအ၀ိုင္းထဲမွာေရာ၊ ခင္မင္ရင္းႏွီးတဲ႔ မိတ္ေဆြေတြထဲမွာေရာ အဲဒါမ်ိဳးေလးေတြကို ကိုယ္ သတိထားမိေနတယ္။ အဲဒါကလဲ အထူးတလည္ လုပ္ယူတာမဟုတ္ဘဲ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ သတိမထားလိုက္မိခင္ ျဖစ္သြားတတ္တာမ်ိဳး။
အက်င္႔ျဖစ္ေနတာ လို႔ ေျပာရမလား မသိဘူး။ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားရဲ႔ သူငယ္ခ်င္း နယူးေယာက္ခ္က အကိုတေယာက္ကေတာ႔ စကားေျပာရင္ အျမဲထည္႔ ေျပာတတ္တာက “ေအးေလ၊ ေအးေလ” တဲ႔။ ဒီကျဖင္႔ ဘာမွ မေျပာရေသးဘူး။ သူက ေအးေလ၊ ေအးေလ နဲ႔ ေထာက္ခံေနၿပီ။ သေဘာေကာင္းပုံမ်ား ေျပာပါတယ္။ သူမ်ားေျပာရင္ follow လိုက္ေပးတာ အက်င္႔ပါေနတယ္ ေျပာရမွာေပါ႔။
ေနာက္တေယာက္ကေတာ႔ စကားေျပာရင္ အျမဲ ထည္႔ေျပာတတ္တာက “ကိုယ္တကယ္ အေကာင္းေျပာတာ” တဲ႔။ သူကေတာ႔ သူေျပာမယ့္ စကားတခြန္းကို အေလးအနက္ ျဖစ္ေစခ်င္ပုံပါ။ ဒါေပမဲ႔ သူ တခါမွ အတည္ မေျပာေလေတာ႔ ဘယ္သူမွ မယုံၾကလို႔ ဒီတခါေတာ႔ အတည္ေျပာတာပါ လို႔ ေျပာခ်င္သလားမသိ။ ကိုယ္တကယ္အေကာင္းေျပာတာ လို႔ စေျပာရင္ ျပံဳးစိစိ ျဖစ္ရၿပီ။ ခ်င္႔ခ်ိန္သာ ယုံေပေတာ႔။ သူ ရႊီးေတာ႔မယ္။
တခ်ိဳ႔က်ေတာ႔လဲ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ေနလို႔ ထင္ပါရဲ႔၊ စကားေျပာတာမွာ အဂၤလိပ္လို ထည္႔ေျပာတတ္တာပါ။ ကိုယ္ကေတာ႔ အဲဒီလူနဲ႔ စကားေျပာရင္ ရီခ်င္ေနတတ္လို႔ မနည္း ေအာင္႔ထားရတာ။ သူက ဗမာလိုခ်ည္း ေတာက္ေလွ်ာက္ ေျပာသြားၿပီး ေနာက္ဆုံး အပိတ္ေလးမွာ အဂၤလိပ္လိုေလး နဲ႔ ပိတ္တတ္တာပါ။ “you know what I mean” တဲ႔။
ကိုယ္လည္း အစကေတာ႔ ကိုယ္႔ကို ရွင္းျပေနတာမို႔ အဲဒီလို ေျပာတာ ထင္မိတယ္။ ဘယ္႔ႏွယ္ ဟုတ္ရမွာလဲ။ သူ႔ဟာက အခြန္းတိုင္း ရွင္းျပတာ ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ အဲဒါႀကီးနဲ႔ ပိတ္ေတာ႔တာ။
“ဒီကေနသြားရင္
“က်ေနာ္လဲ အဲဒီ႔ဆိုင္မွာပဲ အျမဲ ၀ယ္ျဖစ္တယ္။ သူက ေစ်းလဲ သက္သာတယ္ေလ။ you know what I mean”
ေနာက္တေယာက္ကေတာ႔ စကားအဆုံးမွာ မဟုတ္ဘူး၊ စကားအစမွာ ေျပာတတ္တာပါ။ သူလဲ ဘိုလို ေတာ႔ခ္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ သူ႔ဘုိစကားက သူမ်ားကို အလုပ္ေပးတဲ႔ စကားပါ။ “you remember” တဲ႔။
စကား စ မေျပာနဲ႔၊ ေျပာတာနဲ႔ “you remember” က စတယ္။ ေမးခြန္းေမး အေတာ္၀ါသနာ ပါတာလား၊ မွတ္မိလားလို႔ အေဖာ္စပ္တာလား မသိ။ သူ႔ေမးခြန္း မလာခင္ စဥ္းစားရတာ ဦးေႏွာက္လဲ ပူၿပီ။ ၾကာေတာ႔ မမွတ္မိဘူးေဟ႔ လို႔ ေအာ္လိုက္ရတယ္။ ဘယ္႔ႏွယ္ … ေျပာ မေျပာရေသးဘူး၊ ကိုယ္က ဘာမွတ္မိရမွာတုန္း။
ေနာက္တေယာက္ကေတာ႔ ပူးတြဲ အသုံးျပဳတာပါ။ အဂၤလိပ္လိုေရာ ဗမာလိုေရာ ထည္႔ေျပာတာပါ။ နားေထာင္ေနတဲ႔ ကိုယ္ နားမလည္မွာ စိုးရွာပုံပါပဲ။ သူက်ေတာ႔ “telling the truth” တဲ႔။
“Telling the truth အမ။ က်မ တကယ္ လိမ္မေျပာဘူး။ အဲဒီအက်ီ ၤေလးက ၁၅ က်ပ္ပဲ ေပးရတာ” တဲ႔ …
“Telling the truth အမ။ က်မ လိမ္မေျပာဘူး။ သူက အဲဒီလိုႀကီး ေမးတာေနာ္” တဲ႔ …
ေအးပါဟယ္၊ နင္လိမ္မေျပာတာ ငါသိပါၿပီ လို႔ …ကိုယ္ခ်စ္ခင္ရတဲ႔ အမတေယာက္ကေတာ႔ ဆရာမေလ။ စာေတြ ရွင္းျပရလြန္းလို႔လား၊ မိသားစုမွာ ဦးေဆာင္ အၾကံထုတ္ရတဲ႔သူမို႔လား မသိ။ သူက စကားေျပာရင္ အႏွစ္ခ်ဳပ္ တတ္တယ္။ “အိသည္ေတာ႔ ” တဲ႔ …
ေျပာခ်င္တာက “အဲဒီေတာ႔….” ပါ။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္တို႔က “အိသည္ေတာ့”ပဲ ၾကားတယ္။ ပထမေတာ႔ နားထဲမွာ တမ်ိဳးေလး၊ အဆန္းေလး ၾကားလိုက္မိသလိုလို။ ေနာက္ေတာ႔ အဲဒီ “အိသည္ေတာ႔…” ေလးကိုပဲ နားစြဲေနမိေတာ႔တာေလ။
“အိသည္ေတာ႔၊ ပထမဆုံး ေဟာလီး၀ုဒ္ကို သြားမယ္၊ ၿပီးမွ ဘိခ်္ကို ခ်ီတက္ၾကတာေပါ႔၊ ဟုတ္ဖူးလား”
“အိသည္ေတာ႔၊ အမက ဟင္းခ်က္မယ္၊ ရွင္က ၾကက္သြန္လွီး ေပး” တဲ႔။
အမ အမ်ိဳးသားကေတာ႔ တမ်ိဳးပါ။ ဘယ္ေလာက္မ်ား သေဘာတရားေရးေတြ စိတ္ထဲမွာေရာ အျပင္မွာပါ ေဆြးေႏြး ျငင္းခုန္ေနသလဲ မသိ။ သူအျမဲ ေျပာတတ္တာက “သေဘာတခုက…” တဲ႔။ သေဘာတရားေရးေတြ မေဆြးေႏြးလည္း သူ႔ သေဘာတခုက ပါလာတာပါပဲ။ ဟုတ္ပါၿပီ၊ သေဘာ ဘယ္ႏွစ္ခုမ်ား ျဖစ္ခ်င္ေသးလို႔လဲ။
“သေဘာတခုက ဒီလိုရွိတယ္ေလ။ က်ေနာ္တို႔ ပထမအဆင္႔အေနနဲ႔ ဒီလိုေလး သြားၾကည႔္မယ္၊ ၿပီးေတာ႔ ဟုိလို လုပ္ၾကည္႔တာေပါ႔” တဲ႔။
“သေဘာတခုက က်ေနာ္တို႔ ေယာက်ာၤးေလးေတြက ကားတစီးနဲ႔ သြားၿပီး၊ ခင္ဗ်ားတို႔ မိန္းကေလးေတြက ေနာက္တစီးနဲ႔ လိုက္ခဲ႔ေပါ႔” တဲ႔ … ။
သူမ်ားေတြ အေၾကာင္းခ်ည္း ေျပာၿပီး ႀကိတ္ရီေနတယ္ ျဖစ္မွာစိုးလို႔ ကိုယ္႔အေၾကာင္းလဲ ေျပာပါအုံးမယ္ေလ။ ကိုယ္က အခုလို စာေရးေနတဲ႔အခ်ိန္သာ မပါတာပါ၊ စကားေျပာရင္ေတာ႔ အျမဲထည္႔ေျပာတတ္တာက “ဟုိ ဘာလဲ” တဲ႔ (မရီပါနဲ႔ေလ..)
“ကိုယ္လဲ တေယာက္တည္း (ဟို ဘာလဲ) အခုလို ရီစရာေလးေတြ ၾကံဖန္ ဟိုေတြး ဒီေတြး ေတြးေနေတာ႔ (ဟို ဘာလဲ) အနားမွာ အေဖာ္မရွိလဲ ပ်င္းေတာ႔ မပ်င္းရဘူးေပါ႔ ၊ ဟို ဘာလဲ ဘာလဲ ဘာေျပာမလို႔ပါလဲ … ေမ႔ကုန္ပါၿပီေလ”
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
