>
ေနျခဴး
ဇန္န၀ါရီ ၂၆၊ ၂၀၀၉
ေနာက္ ဆရာႀကီးရဲ႕ ခ်စ္စရာေကာင္းတာေလးက သူ႔ေၾကာင့္ တဖက္သား ထိခိုက္ နစ္နာသြားမွာကို မလိုလားတာပဲ။ ခ်စ္စရာေကာင္းတာထက္ ေလးစားဖုိ႔ ေကာင္းတာပါ။ ( ၅ ) ေဆာင္မွာ ”ဘိုးေတာ္ဟိန္း” ဆိုတဲ႔ ဘိုးေတာ္တေယာက္ ရွိတယ္။ ေယာင္ထုံးႀကီးနဲ႔။ ဆန္ေတြ စုထားၾက၊ ဆီေတြ စုထားၾက၊ တိုင္းျပည္ ပ်က္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး သူ႔တပည့္ေတြကို ေျပာလုိ႔ စစ္ခုံရုံးက (၅-ည) ပုဒ္မ တပ္ၿပီး ေထာင္ (၁ဝ)ႏွစ္ ခ်ခံထားရသူပါ။ ဘိုးေတာ္ဟိန္းကို အျပင္မွာ စီးပြားေရးသမား လူခ်မ္းသာေတြ ကိုးကြယ္ၾကတယ္လုိ႔ သိရတယ္။ အထဲမွာေတာ့ ေနခ်င္သလိုေန၊ ျဖစ္သလိုစား၊ ပါးစပ္ကလည္း ေတာင္ေတာင္အီအီ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာပါပဲ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွေတာ့ ဒုကၡမေပးဘူး။ ဒါေပမယ့္ အရူးႀကီးတေယာက္လို စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္နဲ႔ေနတာ။ ပုဆိုးတထည္ကို ေတဇလူငယ္ေတြ ပုခုံးသိုင္း လည္စီး ထားသလိုမ်ဳိး အၿမဲ စည္းထားတယ္။ မနက္ခင္းနဲ႔ ညေနခင္းေတြဆိုရင္ အဲဒီ့ ပုဆိုးႀကီးနဲ႔ ေဝွ႕ယမ္းၿပီး ပါးစပ္ကလည္း တတြတ္တြတ္နဲ႔ ရြတ္ဖတ္ေနတတ္တာ။ ဘယ္သူမွ သူ႔ကို အဖက္မလုပ္ၾကပါဘူး။ တခ်ဳိ႕ ရိုးရိုးအက်ဥ္းသားေတြဆို သူ႔ကို ဖင္ပုတ္ ေက်ာပုတ္ စ ေနာက္ၿပီး ထြက္ေျပးၾကတာ။ သူက စိတ္ဆိုးၿပီး ေနာက္က လိုက္ေပါ့။
အဲဒီလိုေနတ့ဲ ဘိုးေတာ္ဟိန္းကို ဆရာႀကီးက သနားေနတယ္။ ”သူ႔ခမ်ာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ပါကြာ၊ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူ႔မွ ဒုကၡမေပးပဲ ရိုးရိုးသားသား ေနရွာတယ္” လုိ႔ ဆရာႀကီးက ခဏခဏ ေျပာေလ့ရွိတယ္။ ဘိုးေတာ္ဟိန္းက ဘယ္သူ႔ကိုမွ စကား ဟက္ဟက္ ပက္ပက္ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ ေဘာက္ခ်ည္း ေျပာေနတတ္တာ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာႀကီးက သူနဲ႔ စကား သြားသြားေျပာရင္း ၾကာေတာ့ ဆရာႀကီးကို စိတ္လိုလက္ရ စကားေတြ ေဖာင္ေအာင္ ေျပာေနေတာ့တယ္။ ဆရာႀကီးကလည္း ထုံးစံအတိုင္း ဟိုေမး ဒီေမးေပါ့။ ဒီလိုေနၾကရင္း တေန႔ေတာ့ ဘိုးေတာ္ဟိန္းက သူ႔ကို ကုလားသီခ်င္းေတြ ဆိုျပတယ္လုိ႔ ဆရာႀကီး ျပန္ေျပာျပပါတယ္။ ဘိုးေတာ္ဟိန္းဟာ အိႏိၵယကို အႏွ႔ံ ေလွ်ာက္သြားဖူးတယ္လုိ႔ ဆိုတယ္။ အဲဒီလို ဘိုးေတာ္ဟိန္းက ဆရာႀကီးကို သီခ်င္းေတြဆိုျပ စကားေတြ ေျပာေျပာေနလိုက္ၾကတာ တေန႔ေတာ့ ဘိုးေတာ္ဟိန္းက ထေပါက္ပါေလေရာ။
ျဖစ္ပုံက ဆရာႀကီးကို ပထမ သီခ်င္း ( ၂ ) ပုဒ္ ဆိုျပတယ္ တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ထသြားမယ္ လုပ္ေတာ့ ဆရာႀကီးက ေနပါဦး ေနာက္တေခါက္ေလာက္ ဆိုျပပါဦးလုိ႔ ေျပာလည္းေျပာ၊ လက္လည္းဆြဲ ေပါ့ေလ။ ဒီမွာတင္ ဘိုးေတာ္ဟိန္းက ” ဟာ . . ဒီေကာင္ . . ေတာ္ေတာ္ လက္ေပါက္ကပ္တဲ႔ အေကာင္ပဲ ” ဆိုၿပီး ျဗဳန္းခနဲ ဆရာႀကီးကို ”နားရင္း” ပိတ္အုပ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ ေဒါသျဖစ္ၿပီး ဘိုးေတာ္ဟိန္းကို ႀကိမ္းေမာင္း ထိုးႀကိတ္မယ္ လုပ္ေတာ့၊ ဆရာႀကီးက ပ်ာပ်ာသလဲ ေျပးလာၿပီး ”မလုပ္နဲ႔၊ မလုပ္နဲ႔ . . ငါမွားတာ.. ငါမွားတာ.. သူမမွားဘူး .. သူ႔ဖာသာ ေနတာ ငါ သြားေႏွာက္ယွက္လုိ႔ ျဖစ္ရတာ၊ သူ႔ကို ဘာမွသြားမလုပ္ပါနဲ႔… ” လုိ႔ အေမာတေကာ တားရွာတယ္။
တကယ္ဆို ဆရာႀကီးဟာ သူ႔အသက္အရြယ္၊ သူ႔ဂုဏ္နဲ႔ ဘယ္သူမွ သူ႔ကို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ေနေနသာသာ၊ စကားေတာင္ မာမာထန္ထန္ မေျပာၾကပါဘူး။ အခုလို နားရင္းအုပ္ခံရတာ ေတာ္ေတာ္ လြန္လြန္းေနၿပီေလ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာႀကီးက သူ႔ေၾကာင့္ တဖက္သား ထိခိုက္နစ္နာသြားမွာ မလိုလားဘူး။ သူမွားလုိ႔ ဆိုတာခ်ည္း ထပ္တလဲလဲ ေျပာၿပီး သူ႔အမွားကို ဝန္ခံရဲတ့ဲသတၲိ ရွိသူပါ။ ေနာင္ေတာ့ သူ႔ကို ေအးေအးေဆးေဆး ေမးၾကည့္တယ္။ နားရင္းအုပ္ခံလိုက္ရတာ စိတ္မဆိုးဘူးလား လို႔။ သူက ၿပံဳးၿပီး ”ျဗဳန္းခနဲ ထအုပ္လိုက္ေတာ့ စိတ္ထဲ ပူခနဲ ျဖစ္သြားတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္က အတင္းအၾကပ္ သြားလုပ္ေတာ့ ကိုယ္မွားတာေပါ့။ ကုိယ္မွားလုိ႔ ခံရတာပဲ၊ စိတ္ထဲ ဘာမွမရွိေတာ့ပါဘူး” လို႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။ ဆရာႀကီးဟာ အဲဒီလို လူစားမ်ဳိးပါ။ သူ႔အစၨ်တၲရုပ္ကို ထင္းခနဲ ေတြ႔ႏိုင္ၾကပါတယ္။
ဆရာႀကီးနဲ႔က်ေနာ္က ထမင္းစားဝိုင္း မတူဘူး။ ဆရာႀကီးတုိ႔ဝိုင္းမွာက ကိုသိန္းေအာင္၊ ကိုရင္ေလး၊ ေက်ာင္းဆရာ ကိုစိုးလြင္ အပါအဝင္ စုစုေပါင္း (၅) ေယာက္ေလာက္ ရွိမယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ဝိုင္းမွာက ကိုတင္ဝင္းေအာင္၊ ေဝမိုး၊ ကိုမ်ဳိးေအာင္၊ ရဲေက်ာ္လွိဳင္၊ ကိုခင္ေမာင္ဝင္း၊ ကိုေမာင္ဦး အားလုံး ( ၇ ) ေယာက္။ ကိုတင့္ေဝေအာင္က လူႀကီးဆန္တယ္။ ျပႆနာတခုကို ဘယ္ေတာ့မွ ထိပ္တိုက္ မေျဖရွင္းဘူး၊ ဒါေပမယ့္ လြယ္လြယ္နဲ႔ အေလွ်ာ့ေပးတတ္တ့ဲ လူစားမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ မရ ရတ့ဲနည္းနဲ႔ က်ားကုတ္က်ားခဲ လုပ္တတ္တ့ဲ ဝိရိယမ်ဳိးရွိသူ။ က်ေနာ္က သူ႔ကို ေအာင္ဘုလုိ႔ ေခၚတယ္။ က်ေနာ့္အေပၚ ေတာ္ေတာ္ နားလည္ေပးႏိုင္တ့ဲသူပါ။ အထူးသျဖင့္ က်ေနာ္ ေဒါသထြက္ရင္ အၿမဲ အေလွ်ာ့ေပးတတ္တယ္။ ၿပီးမွ အက်ဳိးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ ျပန္ေျပာတတ္သူ။
ကိုမ်ဳိးေအာင္ကေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာ စစ္သင္တန္း အတူတူ တက္ခဲ့တ့ဲ တိုက္ေဖာ္တိုက္ဖက္ ရဲေဘာ္ေဟာင္း၊ ေထာင္ထဲေရာက္မွ ျပန္ဆုံတာ။ သူက ရွဳးရွဳးရွားရွားသမား။ တခုခုျဖစ္တာနဲ႔ ခ်မယ္ႏွက္မယ္ ဆိုတာခ်ည္းပဲ။ က်ေနာ္ေတာင္ ဘရိတ္အုပ္အုပ္ထားရတဲ့ လူစားမ်ဳိး။ ရဲေက်ာ္လွိဳင္က က်ေနာ့္ထက္ အသက္(၁) ႏွစ္ေလာက္ပဲ ငယ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ကို အကိုတေယာက္လို ဆက္ဆံတတ္တယ္။ အနစ္နာခံစိတ္ ရွိတ့ဲသူ၊ ထမင္းဝိုင္းမွာ ဘယ္သူမွ မလုပ္တ့ဲ အလုပ္မ်ဳိးကို သိမ္းႀကံဳးလုပ္တတ္တာ။ ဘယ္သူလုပ္လုပ္ မလုပ္လုပ္၊ ဘာကိုမွ မေျပာတာ၊ သူပဲလုပ္လိုက္တယ္။ အစားအေသာက္လည္း အရမ္းညွာတတ္တယ္။ ဟင္းကို အလယ္မွာပုံၿပီး ခပ္စားၾကမယ္ ဆိုရင္ အျဖစ္ေလာက္ ထည့္စားၿပီး ထသြားတာ။ ေနာက္လူ ေရွ႔လူ အတြက္ အျမဲ ဦးစားေပးတယ္။ ”ေဝပုံက်” ”ကိုယ္တာ”နဲ႔ စားတာေတာင္ သူရတဲ့ ေဝစုကို ဘယ္ေတာ့မွ အကုန္မစားဘူး။ တဝက္ေလာက္စားၿပီး ထမင္းဝိုင္းထဲ ဘယ္သူ ဟင္းလိုသလဲ လိုက္ၾကည့္ၿပီး ဟင္းကုန္ေနတဲ့ သူ ပန္းကန္ထဲ အတင္း ထည့္ေပးတာ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ က်ေနာ့္ဟင္းပန္းကန္ထဲ ေရာက္တာ မ်ားပါတယ္။ က်ေနာ္က အျမဲ ဟင္းကုန္ကုန္ေနတတ္လို႔။
ေဝမိုးကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ဝိုင္းမွာ အငယ္ဆံုး။ က်ေနာ့္ညီတေယာက္လို ခ်စ္ရတဲ့သူ။ က်ေနာ့္အေပၚကိုလည္း အစ္ကိုလို သေဘာထားတာ။ သူက လူပံုက ျဖဴျဖဴႏြဲ႔ႏြဲ႔ ကလန္ကလားႀကီး ဆိုေပမယ့္ စိတ္ဓာတ္ အေတာ္မာတဲ့ေကာင္။ အရြယ္နဲ႔ မလိုက္ေအာင္ စာဖတ္အား မ်ားတယ္။ ယံုၾကည္ခ်က္ ခိုင္မာျပင္းထန္သလို၊ အျငင္းလည္း သန္တယ္။ အဲဒီလုိ အျငင္းသန္လို႔ တခါက ဆရာႀကီးနဲ႔ “ဘု” ျဖစ္ခဲ့ရေသးတာေပါ့။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္နဲ႔ ေဝမိုး စာေပ စိစစ္ေရးကိစၥ ေျပာရင္း စာေပလြတ္လပ္ခြင့္ အေၾကာင္း ေရာက္သြားတယ္။ သူက စာေပလြတ္လပ္ခြင့္ ဆိုတာ အလံုးစံု လြတ္လပ္ရမယ္လို႔ သေဘာရတယ္။ က်ေနာ္က လိုအပ္တဲ့ အကန္႔အသတ္ စည္း ေဘာင္ေတာ့ ရိွသင့္တယ္လို႔ ယူဆတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ အမ်ဳိးသားေရးဆိုင္ရာ ကိစၥမ်ဳိးမွာ ထိန္းထိန္း သိမ္းသိမ္း ရိွသင့္တယ္လို႔ လက္ခံထားလို႔ပါ၊ ေဝမိုးကမဟုတ္ဘူး။ လံုးဝ လြတ္လပ္ရမယ္။ အလံုးစံု အကန္႔အသတ္မဲ့ေနရမယ္ ဆိုၿပီးေတာ့ ရပ္ခံထားတယ္။ က်ေနာ္က လိင္မႈဆိုင္ရာ အညွီအေဟာက္ ကိစၥ မ်ဳိးမွာ ပရမ္းပတာ ျဖစ္တာနဲ႔စာရင္ လုိအပ္တဲ့ထိန္း သိမ္းမႈရိွရင္ ေကာင္းမယ္ လို႔ျမင္တယ္။ သူက “၁၆ ႏွစ္ေအာက္ မဖတ္ရ” စာတမ္း ကပ္လိုက္တာနဲ႔ လံုေလာက္တယ္လို႔ ယူဆတယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ သူနဲ႔က်ေနာ္ ေဒါင့္တခုစီကေန ရပ္ခံေျပာေနၾကတုန္း စကားဝိုင္းထဲကို ဆရာႀကီး ဝင္လာတယ္။ ဆရာႀကီးက က်ေနာ့္ရွဳေဒါင့္အျမင္ကို လက္ခံတယ္။ သူေျပာတာပိုၿပီးေတာင္ ျပည့္စုံေသးတယ္။ သမိုင္းေၾကာင္း၊ ယဥ္ေက်းမွဳ၊ အမ်ဳိးသားေရးလကၡဏာ၊ ဘာသာတရားေတြနဲ႔ ခ်ိန္ထိုးၿပီး က်ေနာ့္အျမင္ကို ထပ္ျဖည့္စြက္တယ္။ ေဝမိုးက သူ႔အျမင္ သူ႔ရွဳေဒါင့္ကေန တျပားမွ မေလွ်ာ့ဘူး။ အဲ့ဒီလို ေျပာေနရင္းကေန ေဝမိုးက ”ဒါဆို ဆရာႀကီးက န.ဝ.တ အာဏာပိုင္ေတြကို အားေပးေနသလိုပဲေပါ့။ ဘာထူးေသးလဲ။ ဆရာႀကီးလည္း အာဏာရွင္ပါပဲ” လုိ႔ ေျပာေတာ့ ဆရာႀကီးမ်က္ႏွာ တင္းခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ”ေအး.. ငါသာ အစိုးရ ယႏၲယားထဲရွိရင္ မင္းလိုေကာင္မ်ဳိးကို အရင္ ဖမ္းခ်ဳပ္ပစ္မယ္” လုိ႔ ေျပာၿပီး စကားဝိုင္းထဲက ထထြက္သြားပါေလေရာ။
မွတ္မွတ္ရရ ဆရာႀကီး စကားမာမာနဲ႔ မ်က္ႏွာတင္းတင္းနဲ႔ ေျပာတာ ဒီတခါတည္း ေတြ႔ဖူးတယ္။ သူက အာဏာရွင္ဆိုတာကို ေသြးထဲ အသားထဲကေန ဆန္႔က်င္ေနတ့ဲသူပဲေလ။ အခု သူကိုယ္တိုင္ အာဏာရွင္လုိ႔ ေျပာခံလိုက္ရေတာ့ ‘ဘု’ သြားတယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဝမိုးအေပၚမွာေတာ့ ဘယ္လိုမွ သေဘာမထားပါဘူး။ ေနာင္ေန႔ေတြမွာလည္း ေဝမိုးကို ဖက္လဲတကင္း ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ဆက္ဆံေနတာပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ ေဝမိုးအေဖကလည္း စာေပနယ္ကပဲေလ။ ဆရာႀကီးနဲ႔ ရင္းႏွီးေနတာ ႏွစ္ေပါင္းၾကာလွၿပီ။ ေဝမိုးအကို ေဝဦးကိုလည္း ( ၁ဝ ) တန္းမွာ ဆရာႀကီးက စာသင္ေပးခဲ့ဖူးတာ။ ၁၉၉၈ ေဝမိုး ေထာင္ကလြတ္လုိ႔ ဘုန္းႀကီးဝတ္ေတာ့လည္း က်ေနာ္နဲ႔ ဆရာႀကီး သြားခဲ့ၾကပါေသးတယ္။
ရယ္စရာေလးတခုရွိေသးတယ္။ (၅) ေဆာင္မွာ ကိုရင္ေဂါင္းျပားဆိုတ့ဲ ကိုရင္ေလးရွိတယ္။ သူက ဘုန္းႀကီး ကံေဆာင္သပိတ္မွာ ပါၿပီး ေထာင္က်ေနတာ။ အဖမ္းခံရေတာ့ ( ၁၆ ) ႏွစ္သား ရွိေသးတယ္ ဆိုလားပဲ။ သူက အသက္ကလည္း ငယ္၊ သြက္ကလည္းသြက္၊ ယဥ္လည္းယဥ္ေက်းလုိ႔ အားလုံးက ဝိုင္းခ်စ္ေနၾကတာ။ အဲဒီတုန္းက ေထာင္ထဲမွာ ဆရာႀကီးရဲ႕ ‘ ဧည့္သည္ႀကီး ‘ ကဗ်ာကို သူသူငါငါ ေျပာေနၾကတ့ဲအခ်ိန္ေလ။ ကဗ်ာေလးက ရြတ္လုိ႔ကလည္း ေကာင္း၊ တိုလည္း တိုတိုေလးဆိုေတာ့ လူတိုင္းပါးစပ္ဖ်ားမွာ ‘ေဆးလိပ္လည္းတို၊ ေနလည္းညိဳၿပီ၊ ငါ့ကို ျပန္ပုိ႔ၾကပါေလ’ ဆိုၿပီး ရြတ္ရြတ္ေနၾကတာ။ အဲဒါကို.. ကိုရင္ေဂါင္းျပားက ” ပုံစံလည္းၿပဲ၊ ဝဲလည္းစြဲၿပီ၊ ငါလည္း အိမ္ျပန္ခ်င္လွၿပီ ..” ဆိုၿပီး လုပ္ခ်လိုက္တာ။ လူတိုင္း တေသာေသာ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။
‘ ပုံစံ ‘ ဆိုတာ ေထာင္ဝတ္စုံနဲ႔အက်ႌ၊ ပုဆိုးကို ေခၚတာ။ ေထာင္မွာက အားလုံး ပုံစံနဲ႔ မလြတ္ဘူး။ ပုံစံထိုင္၊ ပုံစံထ၊ ပုံစံရပ္၊ ပုံစံပန္းကန္၊ ပုံစံခြက္၊ ပုံစံေဆာင္၊ ပုံစံထမင္း၊ ပုံစံဟင္း၊ ပုံစံဆပ္ျပာ၊ ပုံစံနဲ႔သြား၊ ပုံစံနဲ႔ေျပာ.. ဆိုၿပီး ေထာင္ထဲ ရွိရွိသမွ် ပုံစံဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္ေနေတာ႔တာ။ ‘ ငါးပိ ‘ ေတာင္ ေထာင္က ေပးတ့ဲ ‘ ငါးပိ ‘ ကို ‘ ပုံစံငါးပိ ‘ လုိ႔ ေခၚတာေလ။ ကိုရင္ေဂါင္းျပားက အဲဒီ ‘ ပုံစံ ‘ ဆိုတာကို အမိအရ ယူၿပီး ဆရာႀကီးရဲ႕ ‘ဧည္႔သည္ႀကီး’ ကဗ်ာကို တုဆိုလိုက္ေတာ့ အားလုံး သေဘာက်သြားၾကတယ္။ ဆရာႀကီးကိုယ္တိုင္က ‘ကိုရင္ေတာ္တယ္၊ ကဗ်ာဉာဏ္ရွိတယ္’ ဆိုၿပီး ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ ခ်ီးက်ဴးေနလိုက္ေသးတယ္။ အဲဒီ့ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ‘ေဆးလိပ္လည္းတို’ ဆိုတ့ဲေနရာမွာ ‘ပုံစံလည္းၿပဲ’ ဆိုၿပီး ေျပာေနၾကေတာ႔တာပဲ။ ဆရာႀကီးကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ၿပဳံးၿပဳံး ၿပဳံးၿပဳံးနဲ႔။
ဆရာႀကီးက သီခ်င္းလည္း အေတာ္ ဝါသနာႀကီးတာ။ သူ႔အသံကေတာ့ သိၾကတ့ဲအတိုင္းပဲ။ စကားေျပာတာေတာင္ မနည္း ညွစ္ေျပာေနရတာ။ ဒါေတာင္ အသံက သိပ္မထြက္ခ်င္ေသးဘူး။ ရွရွႀကီး။ ဒါေပမယ့္ သူက သီခ်င္းေတာ့ ဆိုခ်င္ေသးတာ။ က်ေနာ္တုိ႔ ရဲေဘာ္ႀကီး ကိုခင္ေမာင္ညြန္႔က သီခ်င္းႀကီးေတြ အကုန္ရတာဆိုပဲ။ ဘယ္သီခ်င္း ေျပာလိုက္ေျပာလိုက္ အကုန္ သူရၿပီးသားပဲ။ ဒါကို ဆရာႀကီးက သိပ္ သေဘာေတြ႔ေနတာ။ အားတာနဲ႔ ကိုခင္ေမာင္ညြန္႔ကို သီခ်င္း ဆိုခိုင္းေတာ့တာပဲ။ ကိုခင္ေမာင္ညြန္႔ကလည္း သိပ္ မဆိုခ်င္ရွာပါဘူး။ ငိုခ်င္လ်က္ လက္တုိ႔သူ ဆိုသလို မဆိုခိုင္းခင္ကတည္းက ဆိုခ်င္လြန္းလုိ႔ ပါးစပ္ တျပင္ျပင္ ျဖစ္ေနတာ။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကို ‘ဖုိးဆိုခ်င္ ခင္ေမာင္ညြန္႔’ လုိ႔ ေခၚၾကတာ။
သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဆုံၿပီ ဆိုတာနဲ႔ သီခ်င္းပဲ။ ကိုခင္ေမာင္ညြန္႔ သီခ်င္းေတြရဲ႕ စာသားေတြသာ ရတာ၊ အသံကေတာ့ ( ၅ ) ေဆာင္ပရိတ္သတ္စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ ‘တအီအီ၊ တအာအာ’ ဆိုတာမ်ဳိး။ ”ခင္ေမာင္ညြန္႔ သီခ်င္းဆိုရင္ ဆရာႀကီးက စည္းခ်က္ေလး လိုက္ၿပီး သူလည္း လိုက္ဆိုလိုက္ေသးတယ္။ က်ေနာ္က ဆရာႀကီးနဲ႔ ကိုခင္ေမာင္ညြန္႔ အျပင္ေရာက္လုိ႔ ‘စီးရီး’ ထုတ္ရင္ ဝက္ဝက္ကြဲမွာပဲ။ ‘ဝက္ဝက္ကြဲ’ မယ္ဆိုတာ ပရိသတ္ ဝက္ဝက္ကြဲမွာ မဟုတ္ဘူး။ ရွိသမွ် စည္းစိမ္ ဝက္ဝက္ကြဲမွာကို ေျပာတာလုိ႔” လုိ႔ ေျပာေတာ့ ဆရာႀကီးက ထုံးစံအတိုင္း ‘ ေခြးေကာင္. . ေခြးမသား ‘ ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ေခါင္းကို ထုပါေလေရာ။ ၿပီးေတာ့ ရယ္လိုက္တာမွ မ်က္လုံးႀကီးကို ပိတ္လုိ႔။ ဒီျမင္ကြင္းေလးကို ခုထိ က်ေနာ့္မ်က္စိထဲ စြဲက်န္ေနေသးတယ္။
ေနာက္ ဆရာႀကီးနဲ႔ အတြဲမိသူတေယာက္က စာေရးဆရာ ေမာင္သာမညပါ။ ကိုသာမညက က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ တဝိုင္းတည္း စားတာ။ ေနာက္ပိုင္းမွ သီးသန္႔ ေျပာင္းခံလိုက္ရတယ္။ ဆရာႀကီးနဲ႔သူ အမ်ားဆုံး ေျပာျဖစ္တာကေတာ့ စာအေၾကာင္းေပအေၾကာင္းေတြပါပဲ။ ဆရာႀကီးက ကိုသာမညကို ေတာ္ေတာ္ ခ်ီးက်ဴးတယ္။ စာ အရမ္းဖတ္ေၾကာင္း၊ ႏွံ႕စပ္ေၾကာင္း၊ အေတြးအေခၚ မွ်တေၾကာင္း ခဏခဏ ေျပာဖူးတယ္။ အျပင္ေရာက္ေတာ့လည္း သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ မၾကာခဏေတြ႔ျဖစ္၊ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္ လုိ႔ ဆိုတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ကိုသာမညက အျပင္မွာ တခါမွ မဆုံျဖစ္ၾကပါဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ ၁၉၉၅ ေဖေဖာ္ဝါရီလမွာ တပ္မေတာ္ ေရႊရတု အထိမ္းအမွတ္နဲ႔ ဆရာႀကီး လြတ္သြားတယ္။ သာမန္ လြတ္ရက္ေစ႕ဖုိ႔ (၄) လ ေလာက္ပဲ လိုေတာ့တယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ဆရာႀကီးလြတ္တ့ဲေန႔က တိုက္တိုက္ ဆိုင္ဆိုင္ သူ ေထာင္ဝင္စာေတြ႔ရမယ့္ေန႕။ သူ႔သမီးေတြ ေထာင္ဝင္စာလာေတြ႔တာ သူ႔ကို လာႀကိဳသလို ျဖစ္သြားၾကတာေပါ့။ ေထာင္ဝင္စာ ပစၥည္းေတြကို က်ေနာ္တုိ႔ကို လွမ္းပုိ႔ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးမရွိေတာ့ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ဟာသြားတယ္။ အထူးသျဖင့္ ညေနပိုင္းေတြမွာ ေနလုိ႔ ထိုင္လုိ႔ကို မရဘူး။ အဲဒီ့အခ်ိန္က ဆရာႀကီးနဲ႔က်ေနာ္လမ္းေလွ်ာက္၊ စကားေတြေျပာ၊ ေစတီေလးထဲ သြားထိုင္၊ အဲဒီလို ေနေနက်ေလ။ က်ေနာ္ သိရသေလာက္ ရနံ႔သစ္မွာ ကဗ်ာက႑အေနနဲ႔ ဆရာႀကီးလြတ္ေတာ့ သူ႔ကဗ်ာေလးတပုဒ္ ပါလာတယ္။ “တကိုယ္ေတာ္” တဲ႔။ က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ လွမ္းပုိ႔ေပးတယ္။ သင့္ဘဝမဂၢဇင္း ထင္ပါရဲ႕။
‘သည္လစကား’ မွာ ဆရာႀကီးကဗ်ာေတြထဲက ေကာက္ႏုတ္ခ်က္ေလး ထည့္ေပးလိုက္တာ။ ‘ ရိကၡာနဲ႔ သိကၡာ အတူယွဥ္လာၿပီ ဆိုရင္. . ရိကၡာ မရႊင္ေပမယ့္ သိကၡာတင္ရတ့ဲအခါလည္း ရွိရဲ႕. . သိကၡာစင္မွ လိပ္ျပာရႊင္မွာ မဟုတ္လာ း. . ‘ တ့ဲ။ က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ ပုိ႔လိုက္တ့ဲ အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ဆိုတာ က်ေနာ္တုိ႔ ခ်က္ခ်င္း တန္းသိတယ္။ သိတ့ဲအတိုင္းပဲ က်ေနာ္တုိ႔ ေနေနရတ့ဲအေျခအေနက အစားအေသာက္ အဝတ္အစား၊ အေနအထိုင္ကစလုိ႔ ခ်ဳိ႕တ့ဲျခင္း ေပါင္းစုံနဲ႔ ေနေနရတာေလ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ ရဲေဘာ္ေတြ ရုပ္ဝတၳဳပစၥည္းဆိုတ့ဲ ရိကၡာေတြ ခ်ဳိ႕တ့ဲေနေပမယ့္ သိကၡာစင္ေနၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ လိပ္ျပာလည္း ရႊင္ေနၾကတာေပါ့။ ဆရာႀကီး ရင္ထဲက စကားလုံးေတြနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ျဖစ္ေနတာေတြနဲ႔က တထပ္တည္းပဲေလ။ ဒါကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ဆရာႀကီးဟာ ရိကၡာနဲ႔ သိကၡာမွာ ဘယ္ဟာကို ပိုတန္ဖိုးထားရမယ္ဆ ိုတာ ေတြ႔ရမယ္။ လိပ္ျပာသန္႔ဖုိ႔ ဘယ္ေလာက္လိုလားတယ္ဆိုတာလည္း ထင္းခနဲေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။
ဆရာႀကီးလြတ္ၿပီး ( ၇ ) လအၾကာ၊ ၁၉၉၅ခု စက္တင္ဘာလ ( ၅ ) ရက္ေန႕မွာ က်ေနာ္ ေထာင္ေျပာင္းခဲ့ရတယ္။ မႏၲေလးေထာင္ကေနတဆင့္ ျမင္းၿခံေထာင္ ေရာက္တယ္။ ျမင္းၿခံေထာင္မွာ ( ၂ ) ႏွစ္ေလာက္ ေနရၿပီး ၁၉၉၇၊ ေအာက္တိုဘာလ ( ၈ ) ရက္ေန႕မွာ က်ေနာ္ လြတ္ရက္ေစ႕လုိ႔လြတ္တယ္။ ရန္ကုန္ေရာက္ၿပီး ( ၂ ) ရက္ေလာက္ေနၿပီးေတာ့ ဆရာႀကီးဆီ သြားေတြ႔တယ္။ က်ေနာ္နဲ႔အတူ အမွဳတြဲ ေထာင္က်တ့ဲ ထြန္းထြန္းက လိုက္ပုိ႔ေပးတာ။ သူက က်ေနာ့္အရင္ ( ၁ ) ႏွစ္ေလာက္ေစာၿပီး လြတ္သြားတ့ဲသူ။ အင္းစိန္က ဆရာႀကီးအိမ္ေရာက္ေတာ့ သံတံခါးမွာ ခ်ိတ္ထားတ့ဲ ေခါင္းေလာင္းေလးကို ဆြဲလိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ ခပ္ဝဝ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ ထြက္လာတယ္။ ဘယ္သူနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္လုိ႔လဲလုိ႔ ေမးေတာ့၊ က်ေနာ္က ဆရာတင္မိုးနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္လုိ႔ပါ လုိ႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ေခၚေပးမယ္လုိ႔ ေျပာၿပီး သူ ျပန္လွည့္ထြက္သြားတယ္။ က်ေနာ့္ကို တံခါး မဖြင္႔ေပးဘူး။ က်ေနာ္နဲ႔ ထြန္းထြန္းလည္း တံခါးဝမွာ ဒီအတိုင္း ရပ္ေနရတာေပါ့။
ဒီလို လွည့္ထြက္ၿပီး ေျခလွမ္း သုံးလွမ္းေလာက္ လွမ္းၿပီးေတာ့မွ ေနာက္ျပန္လွည့္ၿပီး ဘယ္သူလုိ႔ ေျပာလိုက္ရမလဲလုိ႔ ေမးပါတယ္။ က်ေနာ္က ‘ေနျခဴး လုိ႔ ေျပာလိုက္ပါ’ လုိ႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ‘ဟယ္ . . ေနျခဴးလား’ လုိ႔ ေျပာၿပီး တံခါးလည္း ျပန္ေျပးဖြင့္၊ ပါးစပ္ကလည္း ‘ေဖေဖေရ . . ဒီမွာ ေနျခဴး ေရာက္ေနတယ္’ လုိ႔ အိမ္ထဲကိုလည္း ေအာ္ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ တံခါးဖြင့္ၿပီး က်ေနာ့္ကို အိမ္ထဲ ေခၚထိုင္ခိုင္းထားၿပီးတ့ဲ အခ်ိန္ထိ ဆရာႀကီ းေရာက္မလာေသးဘူး။ ေနာက္ထပ္ အမ်ဳိးသမီး ႏွစ္ေယာက္ ထပ္ေရာက္လာတယ္။ ‘ေနျခဴး..လား၊ ေဖေဖ ေျပာျပလုိ႔ ေမာင္ေလးအေၾကာင္း အမတုိ႔ သိထားၾကၿပီးသား. . ေနေကာင္းလား. . ေဖေဖေအာက္မွာ၊ ခုပဲတက္ခဲ့မယ္။ လြတ္တာ ဘယ္ႏွစ္ရက္ ရွိၿပီလဲ. .” ဆိုၿပီး ဝမ္းပမ္းတသာနဲ႔ ေျပာေနလိုက္ၾကတာ ခရီးေဝးက ျပန္ေရာက္လာတ့ဲ သူတုိ႔ေမာင္ေလးကို ဝိုင္းႏွဳတ္ဆက္ ေနၾကသလိုမ်ဳိးပါပဲ။
ခဏေနေတာ့မွ ဆရာႀကီး ေလွကားကေန အေမာတေကာ တက္လာၿပီး၊ က်ေနာ့္လည္း ျမင္ေရာ ‘ ဟာ . . ေခြးေကာင္ . .’ ဆိုၿပီး တအားဖက္ ႏွဳတ္ဆက္ပါေတာ့တယ္။ ဆရာႀကီး မ်က္ဝန္းထဲမွာ မ်က္ရည္စေတြ ရစ္ဝဲေနတယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ဒီလိုပဲ ျဖစ္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ဆရာႀကီး အသံေတြေတာင္ တုန္ခါေနလုိ႔။ ေမးတာေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ ‘ေနေကာင္းရဲ႕လား။ အခုဘယ္မွာေနလဲ။ ျမင္းၿခံေထာင္မွာ ေသလုေမ်ာပါး ျဖစ္ေနတယ္ ၾကားလုိ႔ . ဟုတ္လား ..’ နဲ႔ စုံေနတာပါပဲ။ သမီးေတြနဲ႔မိတ္ဆက္ေပးေတာ့ အမႀကီး မမိုးမိုးစံ၊ မမိုးမိုးေအး၊ မမိုးမိုးႏွင္းတုိ႔ကို လူနဲ႔နာမည္နဲ႔ တြဲမိသြားတယ္။ မမိုးခ်ဳိသင္းနဲ႔ ကိုဉာဏ္မိုးစန္းတုိ႔က အိမ္မွာမရွိၾကဘူး။ သူတုိ႔ (၂)ေယာက္နဲ႔ ေနာက္ပိုင္းက်မွ လူခ်င္း ေတြ႔ဖူးၾကတာ။ မမိုးမိုးစံကဆို က်ေနာ့္ကို ေမာင္ေလးတေယာက္လိုပဲ။ ‘ဘာလုိလဲ.. လိုတာရွိရင္ေျပာေနာ္’ ဆိုၿပီး အႀကိမ္ႀကိမ္ ေျပာတာ။ ဆရာႀကီးအိမ္က အျပန္မွာ ထြန္းထြန္းက ‘မင္းကို ဆရာႀကီးက ေတာ္ေတာ္ ခ်စ္တာပဲ၊ သူ႔သမီးေတြဆိုလည္း မင္းနဲ႔လူခ်င္းခုမွ ေတြ႔ဖူးတယ္သာ ဆိုတာ၊ တကယ့္ ေဆြမ်ဳိးရင္းခ်ာ တေယာက္လိုမ်ဳိး ႏုတ္ဆက္ၾကတာ’ လုိ႔ သူအံ့ၾသၿပီးေတာ႔ကို ေျပာတာပါ။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း အ့ံၾသသြားမိတာ အမွန္ပါပဲ။
ပထမခ်က္ခ်င္း တံခါးမဖြင့္ေပးဘူး။ ေနာက္ က်ေနာ့္နာမည္ၾကားတာနဲ႔ တံခါးဖြင့္ၿပီး ပ်ာပ်ာသလဲ ႏွဳတ္ဆက္ပုံေတြက လူခ်င္း မေတြ႔ဖူးၾကေပမယ့္ က်ေနာ့္အေၾကာင္းကို သူတုိ႔ရင္ထဲ ရင္းႏွီးေနၾကၿပီးသားဆိုတာ ေဖာ္ျပေနတာပါပဲ။ ဒါကိုၾကည့္ရင္ ဆရာႀကီး က်ေနာ့္အေၾကာင္း ဘယ္ေလာက္မ်ား ရႊန္းရႊန္းေဝေအာင္ ေဖာက္သည္ခ်ထားမလဲဆိုတာ ေတြးၾကည့္ရုံနဲ႔ သိသာပါတယ္။ တကယ္ဆို က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ အဲဒီေလာက္ ထင္မထားခဲ့မိဖူး။ ဆရာႀကီးနဲ႔သာ ရင္းႏွီးတာေလ။ သူ႔မိသားစုနဲ႔ကေတာ့ ပုံမွန္ ဝတ္ေက်တန္းေက်ေလာက္ ဆက္ဆံၾကမယ္ ထင္ခဲ့တာ။ အဲဒီ့တုန္းက ျမင္ကြင္းေလး ခုထိ က်ေနာ့္မ်က္လုံးထဲ စြဲထင္ေနဆဲပါ။
ဆရာႀကီးနဲ႔ေရာ သူ႔မိသားစုေတြနဲ႔ပါ စကားေျပာ ႏွဳတ္ဆက္ၿပီး ျပန္မယ္လုိ႔ လုပ္ေတာ့ ဆရာႀကီးက ခဏဆိုၿပီး အိမ္ထဲ ဝင္သြားတယ္။ ျပန္ထြက္လာေတာ့လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံေတြ ကိုင္လာၿပီး ‘ ေရာ့. . မင္းသုံးဖုိ႔ ယူသြား’ ဆိုၿပီး ေပးတယ္။ က်ေနာ္က မယူဘူး ျငင္းတာ မရဘူး။ အတင္းအိတ္ထဲထည့္ ေပးေတာ့တာပဲ။ ‘ဆရာႀကီး က်ေနာ္မယူခ်င္ဘူး။ က်ေနာ္ ဒီကိုလာတာ ဆရာႀကီးကို ေတြ႔ခ်င္လုိ႔ လာႏႈတ္ဆက္တာ၊ ပိုက္ဆံမလိုဘူး’ လုိ႔ ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ ဆရာႀကီးက ‘အထဲက ထြက္လာတဲ႔သူေတြ ငါ့ဆီလာၾကရင္ ငါက သုံးဖုိ႔ဆိုၿပီး ေပးေနက်ပဲ။ ထြက္ခါစမွာ သုံးဖုိ႔ လိုတယ္မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ ယူပါကြာ’ ဆိုၿပီး အတင္း ေပးေနျပန္တယ္။ က်ေနာ္ကလည္း အတင္း ျငင္းေနတာ။ မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္ၿပီး ျငင္းလြန္းမက ျငင္းေတာ့မွ ဆရာႀကီး မေပးေတာ့ပါဘူး။ မမိုးမိုးစံအနား ကပ္ၿပီး တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္ေတာ့ မမိုးမိုးစံအထဲ ျပန္ဝင္သြားတယ္။ ျပန္ထြက္လာေတာ့ ပုဆိုးနဲ႔အက်ႌတစုံ ပါလာတယ္။ ”ဒါေတြ ယူကြာ။ အသစ္ေတြပဲ။ မင္းဝတ္လုိ႔ရတာေပါ့” ဆိုၿပီး ေပးေနျပန္ေရာ။ က်ေနာ္လည္း အေတာ္ေလး စိတ္ကသိကေအာက္ ျဖစ္သြားတယ္။
မယူခ်င္ဘူးဆိုၿပီး ဇြတ္ျငင္းေတာ့ ဆရာႀကီးက ”ငါမင္းကို အမွတ္တရေပးတာ၊ ယူပါကြာ” ဆိုၿပီး အတင္း ေပးျပန္တယ္။ ”အမွတ္တရလား။ ဆရာႀကီးနဲ႔က်ေနာ့္ၾကားမွာ ရုပ္ဝတၳဳပစၥည္းအမွတ္တရ လိုေသးလုိ႔လား၊ က်ေနာ္တုိ႔ရင္ထဲမွာ ဘယ္လိုမွ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္လုိ႔ မရတ့ဲ အမွတ္တရ ရွိႏွင့္ၿပီးသားပဲ။ ဒါေတြ ဆရာႀကီးဝတ္ဖုိ႔ ယူထားလိုက္ပါ” လုိ႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ဆရာႀကီး လွစ္ခနဲ ၿပံဳးတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္ ေျပာလိုက္တ့ဲစကားကို သေဘာက်သြားပုံရပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ သူေပးတာ က်ေနာ္ မယူလုိ႔ ”မင္း ေတာ္ေတာ္မာနႀကီးတ့ဲေကာင္ကြာ” လုိ႔ ၿငီးျငဴလိုက္တယ္။ အဲဒီလို မွတ္ခ်က္မ်ဳိး အထဲမွာ ေနစဥ္ကတည္းက သူ က်ေနာ့္ကို မၾကာခဏ ေျပာခဲ့ဖူးသားပါ။ က်ေနာ္က အစားအေသာက္ကအစ မလိုအပ္ပဲ သူမ်ားဆီက မယူတတ္ဘူးေလ။ အထူးသျဖင့္ အလကားရတာကို မလိုခ်င္တာပဲ။ ေနာက္ သူနဲ႔က်ေနာ္ၾကားမွာ ခဏခဏ ကသိကေအာက္ ျဖစ္ရတာရွိေသးတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ရင္ ေငြရွင္းတ့ဲကိစၥ။ သူလည္းရွင္းမယ္ က်ေနာ္လည္း ရွင္းမယ္ ျဖစ္ၾကတာ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဆရာႀကီးက ဒီလို စည္းမ်ဥ္း ခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္။ သူေနတ့ဲ အင္းစိန္ၿမိဳ႕နယ္ ပရိဝုဏ္ထဲမွာဆိုရင္ သူရွင္းမယ္။ က်ေနာ္ေနတဲ႔ၿမိဳ႕နယ္ ဧရိယာထဲဆိုရင္ က်ေနာ္က ရွင္း။ ဒီလိုေတာ့မွ အဆင္ေျပသြားေတာ့တယ္။
က်ေနာ္က ပစၥည္းတခုရဲ႕ တန္ဘိုးကို လိုအပ္မွဳနဲ႔ တိုင္းတာတယ္။ လူ႔သတ္မွတ္ခ်က္အရ ဘယ္ေလာက္တန္ဖိုးရွိတ့ဲ ပစၥည္း ျဖစ္ေနပါေစ၊ က်ေနာ္ မလိုအပ္ရင္ ဒီပစၥည္းက က်ေနာ့္အတြက္ တန္ဖိုး မရွိဘူး။ သတ္မွတ္ခ်က္အရ တန္ဖိုးနည္းေနေပမယ့္ က်ေနာ့္ အတြက္ လိုအပ္ေနရင္ အဲဒီ့ပစၥည္း တန္ဖိုးႀကီးတယ္။ ေနာက္တခုက အလကားရတာကို က်ေနာ္မယူတာပဲ။ အလကားရလုိ႔ယူရင္ စိတ္က အဲဒီ့ အလကားရမွဳအေပၚကို သာယာသြားၿပီး အလကားလိုခ်င္စိတ္ အေခ်ာင္လိုခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္သြားတတ္တယ္ လုိ႔ ယူဆတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အားထုတ္မွဳတခု စိုက္ထုတ္ၿပီးမွ က်ေနာ္ လိုခ်င္တယ္။ အဲဒီ့လိုအားထုတ္မွဳနဲ႔ ရတ့ဲ အေပၚတန္ဖိုးထားတယ္။
ေနာက္တခုက လူ႔စိတ္က တခုခုေပးၿပီးရင္ တခုခုျပန္လိုခ်င္ၾကတယ္။ တန္ရာတန္ေၾကး ျပန္ေတာင္းခ်င္တတ္ၾကတာ ထုံးစံလို ျဖစ္ေနၿပီ။ ဆရာႀကီး က်ေနာ့္အေပၚ အဲဒီလိုမ်ဳိး မရွိဘူးဆိုတာ က်ေနာ္ အတိအက် ယုံၾကည္တယ္။ က်ေနာ့္စိတ္မွာ ကိုယ္က ကိုယ္ယုံၾကည္ခ်က္နဲ႔ ကိုယ္ အခုအခံ ျဖစ္ေနတာေလ။ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ တခုခု ယူၿပီးရင္ တခုခုျပန္ေပးဖုိ႔ တာဝန္ရွိတယ္လုိ႔ ခံယူထားတယ္။ ဒီခံယူခ်က္ေၾကာင္႔ပဲ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မလိုရင္ မယူဘူး။ အလကားရလုိ႔ ယူတာမ်ဳိး ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ဘူး။ ေငြေၾကးဥစၥာသာ မကပဲ က်ေနာ္ ပညာေရးမွာလည္း ဒါမ်ဳိး က်င့္သုံးခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ အမ်ားအျမင္မွာေတာ့ က်ေနာ္ဟာ မာနႀကီးတယ္၊ ေခါင္းမာတယ္ဆိုၿပီး အၿမဲလိုလို အျမင္ခံရတယ္။ ဒီအျမင္ကို က်ေနာ္ရွင္းဖုိ႔ မႀကိဳးစားဘူး။ လူပဲေလ။ အျမင္ခံရတတ္တာခ်ည့္ပဲ။ အဲဒါ လူ႔ေလာကရဲ႕ ထုံးတမ္း အစဥ္အလာတခုခုလိုေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီေလ။
က်ေနာ္ လြတ္ခါစအခ်ိန္ေတြမွာ ဆရာႀကီးနဲ႔ သုံးေလးႀကိမ္ေလာက္ပဲ လူခ်င္း ေတြ႔ျဖစ္ၾကတယ္။ ဖုန္းနဲ႔ေတာ့ ေန႔တိုင္း ေျပာျဖစ္ပါတယ္။ ေထာင္ကထြက္ေတာ့ က်ေနာ့္အသက္က ( ၂၆ ) ႏွစ္၊ ပညာ အရည္အခ်င္းက ( ၉ ) တန္း၊ စီးပြားေရးက ဘာမွမရွိ၊ လက္မွဳပညာကလည္း ေသနတ္ပစ္တာက လြဲရင္ ဘာတခုမွ မလုပ္တတ္မကိုင္တတ္။ ရြယ္တူ တန္းတူေတြ အားလုံး လိုလိုက ဘြဲ႔ေတြရလုိ႔ တခုခုမွာ ေျခကုတ္ ရေနၾကၿပီ။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ( ၈၈ ) လိုမ်ဳိး လူထုတိုက္ပြဲႀကီး ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါလား ဆိုတာေတာင္ ေမ႕သေလာက္ရွိေနၾကတယ္။ စိတ္ထဲမွာ အားမလို အားမရမွဳေတြ၊ မခံခ်င္မွဳေတြနဲ႔ မုန္တိုင္း ထန္ေနေတာ့တယ္။ လူေတြကို ၾကည့္ၿပီး အဓိပၸာယ္မဲ့သလိုမ်ဳိး ခံစားလာရတယ္။ ဒီေတာ့ လူေတြနဲ႔ ေဝးသထက္ေဝးၿပီး တကိုယ္တည္း အထီးက်န္လာတယ္။ ေထာင္ထဲ က်န္ခဲ့တ့ဲ ရဲေဘာ္ေတြအတြက္ ဘာမွ မကူညီ မေထာက္ပံ႕ႏိုင္လုိ႔ အႀကီးအက်ယ္ ေၾကကြဲ ဝမ္းနည္းရတယ္။
ကိုယ့္စိတ္ကို ဘုန္းဘုန္းလဲၿပိဳက်မသြားေအာင္ အႏိုင္ႏိုင္ စုစည္းမတည္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ကို ငယ္ငယ္က စာသင္ေပးခဲ့တ့ဲ ဆရာမ (၂ ) ေယာက္က က်ေနာ့္စိတ္ အေျခအေနကို နားလည္တယ္။ က်ေနာ့္ကို အားေပးတယ္။ စာေမးပြဲ ျပန္ေျဖဖုိ႔ တိုက္တြန္းတယ္။ လိုအပ္တာမွန္သမွ် သူတုိ႔ တာဝန္ယူဖုိ႔ ေျပာတယ္။ တကယ္ဆို ဒီဆရာမႏွစ္ေယာက္ဟာ က်ေနာ့္ အေမလိုပါပဲ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက က်ေနာ့္ကို ေစာင္႔ေရွာက္ခဲ့တာပါ။ သားတေယာက္နဲ႔ မျခားပါပဲ။ သူတုိ႔တမိသားစုလုံး ဆရာ ဆရာမေတြခ်ည္းဆိုေတာ့ သူတုိ႔အိမ္ကလည္း ေဘာ္ဒါေဆာင္လို ျဖစ္ေနတယ္။ အၿမဲတမ္းေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ တရုံးရုံး၊ ဒီလိုအေျခအေနမွာ က်ေနာ္သာ စာေမးပြဲ ျပန္ေျဖမယ္ဆိုရင္ က်ေနာ့္ရဲ႕ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အစစအရာရာ တာဝန္ယူမယ္။ က်ေနာ့္ဘက္က ဆုံးျဖတ္ဖုိ႔ပဲ လိုေတာ့တယ္။
ပထမေတာ့ က်ေနာ္ ပညာေရးကို ေက်ာခိုင္းလိုက္ဖုိ႔ပါပဲ။ အသက္က ( ၂၆ ) ႏွစ္၊ အတန္းက ( ၉ ) တန္း၊ အစပ္အဟပ္က အရမ္း ကြာလြန္းတယ္။ ဆရာမေတြကေတာ့ စာေမးပြဲျပန္ေျဖဖုိ႔ပဲ တပူပူတစာစာ လုပ္ေနၾကတယ္။ သူတုိ႔က စာသင္ၾကားမွဳအျပင္ ကုန္က်စရိတ္ အကုန္လုံး တာဝန္ယူဖုိ႔ အဆင္သင့္။ က်ေနာ္ငယ္ငယ္က စာႀကိဳးစားတာ သူတုိ႔ သိေနတယ္ေလ။ (၈၈) ေၾကာင့္ ပညာေရး တပိုင္းတစ ျဖစ္သြားရတာကို စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနၾကတာ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဆရာမေတြရဲ႕ေမတၲာ ေစတနာကို လိုက္ေလ်ာဖုိ႔က တေၾကာင္း၊ အေျခအေနေတြရဲ႕ ျပဌာန္းခ်က္ေၾကာင္႔တေၾကာင္း က်ေနာ္ျပန္ေျဖဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးမွ ဆရာႀကီးဆီ ဖုန္းဆက္ၿပီး က်ေနာ္ ျဖစ္ေနတ့ဲ အေျခအေနေတြနဲ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကိုပါ ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။
သူ ဝမ္းသာသြားပါတယ္။ ဖုန္းထဲကေန ”မင္းအခုအိမ္မွာ ရွိလား၊ ခုပဲ ငါလာခဲ့မယ္၊ ေစာင့္ေန ”ဆိုၿပီး ဖုန္း ခ်ၿပီးတာနဲ႔ က်ေနာ့္ဆီ တန္းလာခဲ့တယ္။ လူခ်င္းေတြ႔ေတာ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မွန္ေၾကာင္း သူလည္း လိုအပ္တာ မွန္သမွ် အကုန္ ပံ့ပုိးေပးမယ္ဆိုတ့ဲအေၾကာင္း၊ က်ေနာ့္ဖက္ကသာ မာနမထားပဲ လက္ခံဖုိ႔ လိုတ့ဲ အေၾကာင္းေတြ ေျပာၿပီး၊ ”အထဲမွာကတည္းက မင္းက ကတိ မေပးခဲ့ဘူး။ အခု မင္း ျပန္ေျဖမယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တ့ဲအတြက္ မင္း ျဖစ္ထြန္းေအာင္ျမင္မယ္ဆိုတာ ငါယုံတယ္။ မင္းက ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်ၿပီးရင္ မရရေအာင္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္တတ္တယ္။ ဒါကို ငါအျပည့္အဝ ယုံေနတယ္.. ” တ့ဲ .။
ေထာင္က လြတ္တာက ၉၇ ေအာက္တိုဘာ၊ စာေမးပြဲက ၉၈ ေဖေဖာ္ဝါရီ ဆိုေတာ့ အခ်ိန္က (၄) လေလာက္ ရွိတာ။ ဒါေတာင္မွ လြတ္ခါစက ဟိုဟိုဒီဒီနဲ႔ အခ်ိန္ (၁) လ ေက်ာ္ေက်ာ္ကုန္သြားၿပီးမွ စာေမးပြဲျပန္ေျဖဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္တာ ဆိုေတာ့ ျပင္ဆင္ခ်ိန္ (၃) လေတာင္မရွိေတာ့ဘူး။ ( ၈၈ ) မျဖစ္ခင္ က်ေနာ္ တက္ခဲ့တဲ႔ ေက်ာင္းမွာပဲ ျပန္ေျဖဖုိ႔ လုပ္တာဆိုေတာ့ ဆရာမ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက က်ေနာ့္ ေနာက္ခံအေၾကာင္း သိေနၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔အားလုံး အကူအညီ ဝိုင္းေပးၾကတယ္။ က်က္ရ ဖတ္ရမယ့္ သင္ခန္းစာေတြကို ဘာသာရပ္အလိုက္ မွတ္စုထုတ္ၿပီး ေကာ္ပီ ကူးေပးၾကတယ္။ အျပင္ေျဖ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ဖြင့္ထားတ့ဲ သင္တန္းေတြကိုလည္း လာတက္ဖုိ႔ ေခၚၾကေသးတယ္။
က်ေနာ္ကလည္း ကိုယ့္ယုံၾကည္ခ်က္အတိုင္း စာ လုံးဝ ခိုးမခ်ဘူး။ က်ေနာ္မသိတ့ဲ စာတလုံးကို အေျဖလႊာထဲ ပါမသြားေစရဘူး။ အားကုန္ က်က္မယ္၊ ႀကိဳးစားမယ္၊ ရသေလာက္ေျဖမယ္၊ အဲ့လို အားထုတ္မွဳေတြနဲ႔ ရတ့ဲ ေအာင္ျမင္မွဳမ်ဳိးကိုပဲ က်ေနာ္ ယူမယ္။ ခိုးခ်ၿပီး ေအာင္တ့ဲ စာေမးပြဲမ်ဳိးကို က်ေနာ္ လုံးဝ တန္ဖိုးမထားဘူး။ ဒီလို က်ေနာ့္ခံယူခ်က္ေတြကို ဆရာမေတြကို ႀကိဳေျပာထားတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ အခ်ိန္ဇယားဆြဲၿပီး စာထဲ ႏွစ္ထားလိုက္တယ္။
ေတာထဲနဲ႔ေထာင္ထဲ စုစုေပါင္း ( ၁ဝ ) ႏွစ္ေလာက္ စာနဲ႔ အဆက္အသြယ္ ျပတ္သြားေတာ့ ထင္သေလာက္ မလြယ္ဘူး။ စိတ္မွာလည္း အျခား အခုအခံေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ မနည္း အားထုတ္ေနရတယ္။ ဆရာႀကီးလည္း က်ေနာ့္ဆီ လူ ကိုယ္တိုင္ လာတ့ဲအခါလာ ဖုန္းနဲ႔ေတာ့ အၿမဲ ေျပာျဖစ္တယ္။ စာေမးပြဲ ေျဖခါနီးဆဲဆဲမွာ အေဒၚ အသည္းအသန္ျဖစ္လုိ႔ ေဆးရုံတင္ရတယ္။ စာေမးပြဲတဖက္ ေဆးရုံတဖက္နဲ႔ ဗ်ာမ်ားသြားပါေသးတယ္။ စာေမးပြဲေျဖၿပီး မၾကာဘူး၊ အေဒၚလည္း ဆုံးသြားတယ္။ က်ေနာ္ စာေမးပြဲေတာ့ ေအာင္သြားပါတယ္။
ဆက္ပါဦးမည္..
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
