>
မိုးခ်ဳိသင္း
ဇန္န၀ါရီ ၂၂၊ ၂၀၀၉
လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၂ ႏွစ္တုန္းက ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္ပါပဲ။
ျပကၡဒိန္ထဲမွာ ဒီေန႔ ဒီရက္ကို ထုတ္ပစ္လို႔ ရရင္ ထုတ္ထားလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ မေမွ်ာ္လင္႔ဘဲ အေဖ ရုတ္တရက္ ခြဲခြာသြားတဲ႔ေန႔။
မနက္ေစာေစာ ရုံးသြားခါနီး ႏွဳတ္ဆက္ေတာ႔ အေဖ႔ကို ေနာက္ဆုံး အသက္ရွင္ရက္ ျမင္လိုက္ရတာပါပဲ။ ထုံးစံလို စားပြဲမွာ ထိုင္ၿပီး ေဆးလိပ္ဖြာလို႔။ စားပြဲေပၚမွာ ေဆးလိပ္ျပာခြက္၊ ေကာ္ဖီ၊ မုန္႔၊ မီးျခစ္။ အိမ္ကအထြက္ တံခါးဝကို ေက်ာေပးထိုင္ေနတဲ႔ အေဖ႔ ေက်ာျပင္ႀကီးကို ေနာက္ဆုံး ေတြ႔ရျခင္းပါပဲ။
သြားေတာ႔မယ္ အေဖ၊ ေအး … ေအး၊ ေျဖးေျဖးသြား သမီး။
တကယ္က ဘယ္သူက အၿပီး သြားမွာလဲ။ ဘယ္သူက အၿပီး ႏွဳတ္ဆက္တာလဲ။ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္စလုံး မသိၾက။ သိရင္လလည္း အလုပ္ကို ဘယ္သြားပါ႔မလဲ။ အေဖ႔ေက်ာျပင္ႀကီးမွာ ပါးအပ္ထားမိမွာေပါ႔။ ခြဲရမယ္မွန္း သိရင္ အေဖ႔ကိုယ္ ဝဝႀကီးကို ေနာက္ကေန ဖက္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ေပက်ံ စြန္းထင္းေစမွာေပါ႔။ မသြားပါနဲ႔ မသြားပါနဲ႔လို႔ တားမိမွာေပါ႔။
ဒီလိုနဲ႔ ညေနက ေစာင္းၿပီ။ ၄နာရီခြဲၿပီ။ သမီးတို႔ကို ဘူတာကအျပန္ ဒီဆိုင္ေလးက ေစာင္႔မယ္ တဲ႔။ ဆိုင္က အမိုးေလးေတြ သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႔ လွသတဲ႔။ အေဖက သူ႔ခ်စ္သမီးကို ထိုင္ရင္း လဲက် ေစာင္႔ခဲ႔ရွာတယ္။ အေဖ မရွိတဲ႔ေနာက္ ကုိယ္ တႏွစ္ေလာက္ အဲဒီဆိုင္ေလး ေရွ႔က မျဖတ္ရဲခဲ႔ဘူး။ ပုဆိုးႀကီးစည္းၿပီး လြယ္အိတ္ေလးလြယ္လို႔ ဘယ္အခ်ိန္မ်ား ေတြ႔လိုက္ရမလဲ ျမင္ေယာင္မိလို႔။
အေဖ႔ ဝိညာဥ္ေလး လြင္႔ပ်ံ႕တဲ႔ေနရာေလး။ Uruapan တဲ႔။ (ဥဴရူရာပန္ လို႔ အသံထြက္ပါတယ္) မကၠဆီကန္ ဆိုင္ေလးပါ။ ကိုယ္စာရြက္ေလးေပၚမွာ တလုံးခ်င္း ေရးၿပီး မကၠဆီကန္သူငယ္ခ်င္းေတြကို အဓိပၸာယ္ ေမးခဲ႔ရတာ။ မကၠဆီကိုက ၿမိဳ႔ေလး တၿမိဳ႔ နံမည္ပါပဲ တဲ႔။ ၿမိဳ႔ႀကီးလဲ မဟုတ္၊ ဒါေပမဲ႔ သိပ္လွတဲ႔ ၿမိဳ႔ေလးပါ တဲ႔။ အဲဒီၿမိဳ႔မွာ ထင္းရူးပင္ေတြ ရွိတယ္၊ ေတာင္ေတြ ရွိတယ္၊ ပင္လယ္ႀကီးကိုလည္း ျမင္ရတယ္ တဲ႔။ ကိုယ္ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ နားေထာင္ခဲ႔ရတာ။
အေဖမရွိတဲ႔ေနာက္ အေဖ စိတ္ေက်နပ္မယ့္ အလုပ္မ်ိဳးပဲ ကိုယ္တတ္ႏိုင္သမွ် ႀကိဳးစား လုပ္ခဲ႔ပါတယ္။ အဲဒါ အေဖ ေျပာတဲ႔ ေကာင္းေသာ သတိရျခင္းပါပဲ။ အေဖ ေရးေစခ်င္တဲ႔ စာကိုလည္း ျပန္ေရးဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ႔ပါတယ္။ အေဖေျပာသလို စိတ္ကို ျဖဴေအာင္ထား၊ ေအးေအး ခ်မ္းခ်မ္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေန၊ က်န္းမာေရး ဂရုစိုက္။
အဲဒီေန႔က အေဖ႔မိတ္ေဆြ ဦးေလးႀကီးနဲ႔ အေဖ ရထားပတ္စီးခဲ႔တယ္။ အေဖေရာ ကိုယ္ေရာ ရထားေတြကို ခ်စ္တာ တူတယ္။ ပိုင္ရွင္မဲ႔ က်န္ခဲ႔တဲ့ အေဖ႔ လြယ္အိတ္ေလးထဲမွာ ရထား အခ်ိန္ဇယား စာအုပ္ေလး တအုပ္၊ ရထားလမ္း ေျမပုံေလး တခု။ ျပန္လာရင္ သမီးကို ျပမယ္လို႔ ရည္ရြယ္ပုံပါပဲ။ အေဖ ရထားစီးတတ္သြားၿပီ သမီး၊ အေဖတို႔ သြားစီးၾကရေအာင္၊ သမီးကို အေဖ လမ္းျပမယ္ လုိ႔မ်ား ေျပာေလမလား။
ဘဝဆိုတာ အေဖ တခါက ေရးခဲ႔ဖူးသလို မီးရထားနဲ႔ ခရီးသြားျခင္း ဆိုပါေတာ႔ …။ အေဖ Uruapan ဆိုတဲ႔ ဘူတာေလးမွာ ဆင္းေနခဲ႔ၿပီ။ ႏွင္းမွဳန္ေတြ ဝိုးတဝါးမွာ လြယ္အိတ္ေလးလြယ္လို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ ဆင္းသြားခဲ႔ၿပီ။ ခရီးဆက္ေပအုံးေတာ႔ သမီးတို႔ေရ .. ။ အေဖကေတာ႔ ဘဝအေမာေတြမွာ ခဏ ေမွးစက္ နားခ်င္ၿပီ။ အေဖ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေတြ အေဖ႔ ယုံၾကည္မွဳေတြ ထားပစ္ခဲ႔ၿပီ။ သြားႏွင္႔ၿပီ သမီးတို႔ေရ..
အေဖေနာက္ဆုံး စီးခဲ႔တဲ႔ ရထားလက္မွတ္ေလးအရင္ကေတာ႔ ဒီရထားႀကီးေပၚမွာ အေဖရယ္၊ အေမရယ္ ကိုယ္တို႔ ေမာင္ႏွမတေတြရယ္၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ရႊင္ရႊင္ ခ်စ္ခ်စ္ ခင္ခင္ အတူ ခရီးသြားခဲ႔ၾကတာ။ ေလဒဏ္၊ မိုးဒဏ္၊ မုန္တိုင္းဒဏ္ေတြကိုလည္း ရဲရဲႀကီး ျဖတ္သန္းခဲ႔ၾကတယ္။ ရထားျပဴတင္းကေနၾကည္႔ရင္ ေတာင္ယာမီးခိုးေလ းတလူလူနဲ႔ သင္းပ်ံ႕တဲ႔ ေျမဆီနံ႔ကို လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္ အတူ ရွဴရွိဳက္ခဲ႔ဖူးတယ္။ ညစာ ပူပူ ေႏြးေႏြးကို လက္ထဲမွာ တျမတ္တႏိုးထည္႔ၿပီး ကိုယ္တို႔ကို ေကၽြးေမြးခဲ႔ၾကတယ္။ ကိုယ္တို႔ ေမတၱာေတြနဲ႔ ၿမိန္ယွက္ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႔ဖူးတယ္။
ပထမဆုံး ရထားေပၚက အေမဆင္းသြားတုန္းက အေဖ ရင္မွာ မခ်ိခဲ႔။ အေမ႔ကို သတိတရနဲ႔ အေဖ ဒီကဗ်ာေလးကို ေရးပါတယ္။ ဖတ္ၾကည္႔ပါအုံး။
မီးရထားကား
မညည္းမတြား ခုတ္ေမာင္းလ်က္။
သူနဲ႔တူစုံ၊ ထုိင္ခုံ ယွဥ္လ်က္
ခရီးထြက္ခဲ႔
သူ႔လက္ကိုကိုင္၊ အၿပဳံးၿပိဳင္ကာ
ထိုင္ခုံေပၚမွာ ႏွစ္ေယာက္တည္း။
တမာရိပ္ေအး၊ ဘူတာကေလးတြင္
နီေထြးဆံပင္၊ ၿပံဳးရႊင္ရႊင္ႏွင္႔
ခ်စ္ခင္ဖြယ္ရာ ကေလးတေယာက္။
ပါးကြက္က်ားႏွင္႔
သနားဖြယ္ရာ ေနာက္တေယာက္။
ေနာက္ဘူတာတြင္
ဖြာရာ ေကာက္ေကြး၊ ဆံပင္ေထြးႏွင္႔
ကေလးတေယာက္။
တက္လာျပန္ၿပီ
ျပဳံးဟန္ခ်ိဳျမ၊ လွပႏုေထြး
သမီးေလး တေယာက္။
ေနာက္တေယာက္မွာ
ေယာက်ာၤးကေလး၊ သားေရႊေသြးေပါ႔
တေထြးတၿမဳံ ကေလးတၿပံဳ။
ေပ်ာ္စရာပင္
ဘူတာစဥ္ဆိုက္၊ စားလုိက္ သြားလိုက္
ရယ္ေမာလိုက္ႏွင္႔
တသိုက္ႀကီးပင္၊ ခရီးစဥ္တိုင္း
ၾကင္နာသမွဳ သူျပဳစု။
ေႏြပန္း ေဆာင္းပန္း၊ မိုးဦးပန္းတို႔
တလမ္းလုံးပင္ ပန္းလြင္လြင္ႏွင္႔
ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ခရီးစဥ္။
တညသား၌
ရထားအဆိုက္၊ ေမွာင္မိုက္ညထဲ
သူလမ္းခြဲ၍
ႏွင္းမွဳန္ထဲမွာ ဆင္းခဲ႔ၿပီ။
ကိုယ္ႏွင္႔ ကေလးမ်ား၊ ဤရထားတြင္
တံခါးျပတင္းေပါက္၊ ေမးကိုေထာက္ရင္း
တေအာက္ေမ႔ေမ႔ ထြက္ခြာသည္။
မီးရထားကား
မညည္းမတြား၊ ခုတ္ေမာင္းလ်က္။
တင္မိုး
၂၆-၁၂-၉၀
အခုေတာ႔ အေဖလည္း ႏွင္းမွဳန္ထဲမွာ လမ္းခြဲ ဆင္းခဲ႔ေလၿပီ။ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ႏွင္းစက္တို႔ ေရာေထြး ေဝဝါးသြားၾကၿပီ။ အႏုပညာကို ျမတ္ႏိုးတဲ႔ ျမန္မာျပည္ကို ခ်စ္တဲ႔ အညာသားႀကီးတေယာက္ ဟိုး အေဝးမွာ လက္ျပ က်န္ရစ္ခဲ႔ၿပီေလ။ မွဳန္ပ်ပ်ေပမဲ႔ အေဖ႔သ႑ာန္က စိတ္ထဲမွာ စြဲၿမဲထင္ရွားတုန္း..။
မီးရထားကား မညည္းမတြား ခုတ္ေမာင္းလ်က္။ ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
