>Nay Zaw Naing’s poem – 01

>

မျဖစ္စေလာက္
လရိပ္ကေလးက
ေျမလမ္း ပိန္ေျခာက္ေျခာက္ကုိ
လမ္းေလွ်ာက္ သင္ေပးေနရဲ႕။

ေအးတိ ေအးစက္
မ်က္လုံးေတြ ေရာက္လာၾကေပါ့
တလုံးၿပီးတလုံး
သစ္ပင္ေတြေနာက္မွာ ပုန္းလုိ႔။

အညတရ ျမက္တုိ႔
လည္ပင္းကုိ တက္နင္းခံထားရ
ဆြံ႔ အ သြားၾကၿပီ။

စကား တီးတုိး
ငွက္ေတြ အိပ္ရာက လန္႔ႏုိးၾက
ေဟာ
ညဟာ ေက်ာက္ရုပ္ျဖစ္သြားေပါ့။

[ မူရင္း – စာေပဂ်ာနယ္၊ ၁၉၉၅ မတ္လ ]

---

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ