>
ဉာဏ္ဦးေမာင္
ဒီဇင္ဘာ ၆၊ ၂၀၀၈
ကုိယ္ေနထုိင္ရာ ကာလီဖုိးနီးယားျပည္နယ္ ဆန္ဖရန္စစၥကုိေလဆိပ္ကေန ႏုိဝင္ဘာလ ၂၄ ရက္ တနလၤာေန႔ ညေန ၁၁ နာရီ ၅ မိနစ္မွာ စထြက္ခဲ့တာ။ အေမရိကန္ႏုိင္ငံရဲ႕ အေရွ႕ေတာင္ပုိင္းျပည္နယ္တခုျဖစ္တဲ့ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာျပည္နယ္၊ အတၱလန္တာၿမိဳ႔က ဂ်က္ဆင္ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာေလဆိပ္ကုိ ေလယာဥ္ဆုိက္ေတာ့ ၂၅ ရက္ မနက္ ၆ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္။ အေမွာင္ကင္းလုိ႔ လင္းအားဝင္စအခ်ိန္။ ဟုိး အေရွ႕ ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီးတခြင္လုံး ေနမင္းရဲ့ အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ တိမ္လႊာေတြ အထပ္ထပ္၊ ေရႊေရာင္ေတြ ဟပ္ေနတဲ့အခ်ိန္။ ကမၻာႀကီးက ႏွစ္ထပ္ႏွစ္လႊာ။ ေကာင္းကင္ပုိင္းမွာ လင္းအားေတြ ထိန္ေနသေလာက္ ေျမျပင္လႊာမွာေတာ့ အနက္ေရာင္ အေမွာင္ကမၺလာဝတ္လႊာက ၿခဳံသုိင္း ကာထားဆဲ။ အေမွာင္ထုၾကား ဝုိးတဝါးျမင္ေနရတဲ့ အတၱလန္တာၿမိဳ႔ဆီက မီးေရာင္စုံမ်ားက ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္၊ ပတၱျမားပြင့္ေတြ၊ စိန္ပြင့္ေတြ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ လင္းလင္ေနသည့္ဟန္။
ေလဆိပ္ဒုတိယထပ္ ကုိယ္ထုိင္ေနတဲ့ အေမရိကန္စတုိင္ ကာဖီဆုိင္ေလးရဲ႕ ျပတင္းတံခါးကေန ျပင္ပကမၻာ လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ မႈန္ျပျပ ျမဴလႊာေတြ ျဖန္႔က်င္းထားတဲ့ ေကာင္းကင္ျပင္က်ယ္ႀကီးတခြင္ကုိ မ်က္စိမဆုံး ျမင္ေနရတယ္။ ကုိယ့္နားထဲမွာေတာ့ ေလယာဥ္ေပၚကတည္းက ၾကားခဲ့ရတဲ့ အေမရိကန္ေက်းလက္ဂီတသံက လြင့္ပ်ံေနဆဲ။ ကုိယ့္ေဘးကေန ျဖတ္ေလွ်ာက္ေနတဲ့သူေတြထဲမွာလည္း အမ်ားစုက ေက်းလက္စတုိင္ ဝတ္စားဆင္ယင္ထားသူေတြက အျခားေဒသမ်ားမွာထက္ သိသိသာသာ ပုိမ်ားေနသလုိ ခံစားရတယ္။ ေဘာင္းဘီ ၾကပ္ၾကပ္၊ ရွဴး(ဘူးထ္)ဖိနပ္ ရွည္ရွည္၊ ႀကီးမားတဲ့ ဦးထုပ္ေတြ ကုိယ္စီနဲ႔သူေတြ။ အတၱလန္တာေလဆိပ္က ေလယာဥ္အဆင္းအတက္မ်ားတဲ့ ေလဆိပ္တခု။ ကုိယ္စီးလာတဲ့ ဒယ္လ္တာေလေၾကာင္းလုိင္းရဲ့ ရုံးခ်ဳပ္ျဖစ္လုိ႔လည္း ေလယာဥ္ကြင္းတခုလုံး ဒယ္လ္တာေလေၾကာင္းပုိင္ ေလယာဥ္ႀကီးမ်ားက ကြင္းလုံး အျပည့္။ ရာေပါင္းမ်ားစြာ။ အစီအရီ။ အရုပ္ေတြ စီထားသည့္ႏွယ္။
ေလယာဥ္ေျပာင္းရမွာမုိ႔ ကြန္ေကာ့Aကေန ကြန္ေကာ့Tဆီကုိ ေျမေအာက္ရထားနဲ႔ ကူးရတယ္။ ကြန္ေကာ့ဆိုတာ တာမင္နယ္ကို သုံးတဲ့အသုံးတခု။ ဒီေလဆိပ္မွာ ဒါနဲ႔ဆုိ ကုိယ္ေရာက္ခဲ့တာ ႏွစ္ႀကိမ္ရွိၿပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးႏွစ္ေလာက္က နယူးေယာက္ကုိအသြား ဒီမွာပဲ ေလယာဥ္တစ္ႀကိမ္ ေျပာင္းစီးခဲ့ဘူးတယ္။ အဲဒီအႀကိမ္က ဒီကြန္ေကာ့ဆုိတဲ့ အသုံးကုိ နားမလည္လုိ႔ အခက္အခဲ အနည္းငယ္ေတြ႔ခဲ့တာကုိ သတိရမိတယ္။ ေျခလ်င္ေလ်ာက္လုိ႔ရႏုိင္ေပမယ့္ ေလဆိပ္ကက်ယ္ေတာ့ တာမင္နယ္တခုကေန တခုကုိ ေျမေအာက္ရထားနဲ႔ကူးသြားတာက ပုိအဆင္ေျပတယ္။ ေျမေအာက္ရထားလမ္းကလဲ ေတာ္ေတာ္နက္ရဲ႕။ သုိ႔ေပမယ့္ ခုတႀကိမ္မွာေတာ့ ေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔။ အေတြ႔အႀကဳံကေနရခဲ့တဲ့ သခၤန္းစာက ေပးတဲ့အသိေလ။ လွလွပပေပါ့။ ခုတႀကိမ္မွာ ေလဆိပ္က ပုိမုိသစ္လြင္ေတာက္ပေနတယ္။ ျပန္လည္ျပဳျပင္ထားဟန္ပါပဲ။ ျမင္ကြင္းအားလုံးက သစ္သစ္လြင္လြင္ ေတာက္ေတာက္ပပ။ နံနက္ ၇ နာရီ ၃ဝ မွာ အတၱလန္တာေလဆိပ္ကေန ဖေလာ္ရီဒါျပည္နယ္ မုိင္ယာမီအနီးက ေဖာ့လုိရာေဒး အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ေလဆိပ္ဆီျပန္သန္းမယ့္ ေလယာဥ္စီးကာ ခရီးဆက္လုိ႔ ႏွင္ခဲ့တယ္။
ဖေလာ္ရီဒါကုိ ဒါပထမအႀကိမ္ေရာက္မွာ။ ေနရာသစ္ကုိ ေရာက္ရမွာမုိ႔ ေလယာဥ္ေပၚကတည္းက စူးစမ္းလုိစိတ္က ထက္ထက္သန္သန္။ ေလယာဥ္ျပတင္းကေန ေအာက္ကုိငုံ႔ကာ အခါခါ ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ေလယာဥ္ေပၚကေန ျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြက ေရလႊမ္းထားတဲ့ ေျမျပင္က်ယ္ေတြ။ ရႊံ႔ႏြံအုိင္ေတြက အမ်ားဆုံး။ ဖေလာ္ရီဒါမွာ ဖရီးေဝးလမ္းမေတြေပၚကုိ မိေက်ာင္းေတြ တက္တက္လာတတ္တယ္ဆုိတာကုိ သတိရမိတယ္။ ၉ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္မွာေတာ့ မကၠဆီကုိပင္လယ္ေကြ႔နဲ႔ အတၱလန္တိတ္ သမုဒၵရာျပင္က်ယ္ႀကီးကုိ ျမဴတိမ္ၾကားကေန ဝုိးတဝါးလွန္းလုိ႔ျမင္ရတယ္။ စိမ္းလန္းေနတဲ့ ကြၽန္းေတြကလည္း ေနရာအႏွံ႔။ ျပန္႔တရံ့။ ေလယာဥ္ဆင္းကာနီးမွာေတာ့ ျမင္ကြင္းေတြက ပုိမုိပီျပင္လာတယ္။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ အစီအရီ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ အိမ္ရာတုိက္တာစုစုေတြ၊ ကန္ေရျပင္က်ယ္ေတြ၊ ျဖဴလြလြ၊ စိမ္းျမျမ၊ အျပာေရာင္ အကြက္အစေတြနဲ႔ လွလွပပ။ မ်က္စိပသာဒ က်စရာ။ အုန္း ထန္းေတြ အစီအရီနဲ႔မုိ႔ အမိေျမကုိ လြမ္းမိစရာ။
ေဖာ့ေလာ္ရာေဒး ေလဆိပ္ကေတာ့ ေအးေဆးၿငိမ္သက္စြာ။ ခရီးသည္က ဟုိတစ ဒီတစသာ။ ေနေရာင္ေတာက္ေတာက္ေအာက္မွာ သာသာယာယာ။ ရာသီကလည္း မပူမေအး။ မွ်တေကာင္းမြန္စြာ။ ေလဆိပ္အသြင္အျပင္၊ စုိက္ထားတဲ့ ျမက္ခင္းျပင္၊ ေပါက္ေနတဲ့ သစ္ပင္ေတြ အေနအထားက အေရွ႕ေတာင္အာရွႏုိင္ငံမ်ားက ေလဆိပ္မ်ား၊ အထူးသျဖင့္ စကၤပူေလဆိပ္ကုိ ျပန္လည္သတိရဖြယ္ရာ။ အႏွစ္ႏွစ္ အလလက တမ္းတရတဲ့ ဒီေနရာ။ ေရာက္ရၿပီေပါ့ တႀကိမ္တခါ။ ဂြတ္ေမာနင္း ဖေလာ္ရီဒါ။ ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
