>
စိုးသင့္ေဆြ
ႏုိ၀င္ဘာ ၂၊ ၂၀၀၈
ဒီ္ထမင္းဆုိင္ကုိ ဒီအခ်ိန္ဆုိ သူလာေနက်၊ ဒီအခ်ိန္ဆုိတာက ေန႔လည္ ၃နာရီေလာက္ကုိေျပာတာ။ ေန႔လည္စာ စားေသာက္တဲ့လူေတြလည္း ရွင္းၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ဟင္းေတြကုိ ေလွ်ာ့ေစ်းနဲ႔ စေရာင္းတဲ့အခ်ိန္။ ဆုိင္က ညေန ၆နာရီေက်ာ္ရင္ ပိတ္ၿပီဆုိေတာ့ မနက္ပုိင္းေရာင္းမကုန္တဲ့ ဟင္းေတြကုိ ေနာက္ေန႔ထိ ဆက္ထားလုိ႔မျဖစ္၊ ဒီေတာ့ ၂နာရီခြဲေက်ာ္ရင္ စၿပီး ေလွ်ာ့ေရာင္းေတာ့တာပဲ။ ဆုိင္ကလည္း ခမ္းခမ္းနားနားမဟုတ္ အိမ္ေရွ႕မွာ ဓနိမုိး အဖီထုိးၿပီး ေရာင္းတဲ့ဆုိင္။ ခုံတန္းလ်ားရွည္ေပၚမွာ ဟင္းအုိးေတြ တင္ထားမယ္၊ ခုံနဲ႔တဆက္ထဲမွာ ပ်ဥ္ျပားတခ်ပ္ကုိ ပတၱာနဲ႔တြဲ႐ုိက္ၿပီး မလုိခ်င္ရင္ ျဖဳတ္ထားလုိ႔ရမယ္၊ စားပြဲလုပ္ခ်င္ရင္ ပ်ဥ္ျပားကုိ ဆြဲမ ၿပီး ေအာက္က တုတ္နဲ႔ေထာက္ထားလုိက္ရုံ အလြယ္လုပ္ထားတဲ့စားပြဲ။ ဒီစားပြဲေပၚမွာပဲ လာစားတဲ့သူေတြက ပန္းကန္တင္စားတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ငါးပိရည္ တုိ႔စရာပန္းကန္ ရွိမယ္၊ ငရုတ္သီးစိမ္း ၾကက္သြန္ျဖဴခြက္ရွိမယ္။ ဒါပဲ ဆုိင္အျပင္အဆင္က။
သူက ဒီအခ်ိန္ဆုိ လာေနက်ဆုိတာ ကုိယ့္အေၾကာင္းနဲ႔ကုိယ္။ ေလွ်ာ့ေစ်းရတာလည္းတေၾကာင္းေပါ့။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အလုပ္က ညပုိင္းဆင္းရတဲ့အလုပ္။ ဒီေတာ့ တမနက္လုံး သူအိပ္ေနၿပီး ႏုိးလာေတာ့ ေရမုိးခ်ဳိး ေဝယ်ာဝစၥ လုပ္ၿပီးတာကပဲ ေန႔လည္၁၂နာရီ ရွိသြားၿပီ။ ၿပီးရင္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ဘက္ကုိထြက္။ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရင္း ဆုိင္ရွင္နဲ႔ နည္းနည္းပါးပါး ရပ္ေၾကာင္း႐ြာေၾကာင္းေလး ေျပာ။ အိမ္ကုိျပန္ဝင္ေတာ့ ၁နာရီ။ သတင္းစာေလး၊ ဂ်ာနယ္ေလးေတြ နည္းနည္းပါးပါးဖတ္ၿပီးလုိ႔ နာရီၾကည့္လုိက္ရင္ ၂နာရီေက်ာ္ၿပီ။ အလုပ္သြားဖုိ႔ျပင္ဆင္တာနဲ႔ ၂နာရီခြဲေက်ာ္ေတာ့ ဗုိက္က အသံေပးလာၿပီ။ ဒါနဲ႔ပဲ ေန႔တုိင္း ၃နာရီ နီးပါးမွ ဒီဆုိင္ကုိ ေရာက္ေလ့ရွိတာ။
ဆုိင္ကုိသူေရာက္ေတာ့ လူရွင္းစျပဳေနၿပီ။ ဒီနားမွာ အစုိးရ႐ုံးတ႐ုံးရွိေတာ့ ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္ဆုိ လူရႈပ္တယ္။ ၆ေပေတာင္ မျပည့္ခ်င္တဲ့စားပြဲေလးမွာပဲ လူေတြက က်ပ္က်ပ္သိပ္သိပ္ထုိင္၊ ဟင္းခ်ဳိပန္းကန္၊ ငါးပိတုိ႔စရာ ပန္းကန္ေတြနဲ႔ ျပည့္ၿပီး လက္ေတြက ေယာက္ယက္ခက္ေန။ ဒါေတြကုိ သူစိတ္ညစ္လုိ႔ မနက္တုိင္း ပုိက္ဆံ အကုန္ခံၿပီး လက္ဖက္ရည္သြားေသာက္ထားၿပီး ဗုိက္ကုိ ေခၽြးသိပ္ထားရတယ္။ လူရွင္းခ်ိန္နဲ႔ သူဗုိက္ဆာလာတဲ့ အခ်ိန္က အံကုိက္။ ေန႔စဥ္လာေနက်ျဖစ္တဲ့သူ႔ကုိ မနက္ပုိင္းတာဝန္ၿပီးဆုံးသြားတဲ့ ဆုိင္ရွင္အေဒၚႀကီးက ဝတ္ေက်တမ္းေက် ၿပံဳးျပရင္း အိမ္ေပၚကုိတက္သြားတယ္။ သူ႔သမီးအႀကီးမက ညေနဆုိ ဆုိင္ထုိင္ေနၾက။ ဟင္းအုိးေတြကုိ သူ တခုစီလွန္ၾကည့္ေနမိတယ္။
ဟင္းေတြက သိပ္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မက်န္ခ်င္ေတာ့။ အသားေတြေတာင္ ေက်တဲ့ဟာက ေက်ေနၿပီ။ ဒီဆုိင္က ဟင္းေကာင္းေကာင္း ေရာင္းလုိ႔မရဘူး။ လက္လုပ္လက္စားေတြ ဝယ္စားတဲ့ ဆုိင္ဆုိေတာ့ ေတာ္ရုံသင့္ရုံ ဟင္းမ်ဳိးကုိပဲ ခ်က္ေရာင္းမွ ေရာင္းရတာ။ ဘဲဥ၊ ၾကက္ဥနဲ႔။ ငါးဆုိလည္း ပင္လယ္ငါးေလာက္ပဲ တင္ႏုိင္တာ။ အမဲသား၊ ၾကက္သားဆုိလည္း အသားေကာင္းမဟုတ္။ အျမစ္ေလာက္၊ အ႐ြတ္ေလာက္ပဲ ေရာင္းတာ။ လူေတြကလည္း တျခားဆုိင္ေတြထက္ ပုိေစ်းခ်ဳိေတာ့ သိပ္မေကာင္းတဲ့ ဟင္းေတြကုိပဲ မညီးမညဴ ဝယ္စားေနတာပဲ။ ထမင္းနဲ႔ဟင္းမွာရင္ ဟင္းခ်ဳိတခြက္ အလကား ေပးေသးတယ္။ ဟင္းခ်ဳိကေတာ့ ဘာဟင္းခ်ဳိဆုိတာေျပာရခက္တဲ့ ေစ်းေပါေပါရတဲ့ ဟင္းသီး ဟင္း႐ြက္ေတြကုိ ျဖစ္သလုိျပဳတ္ထားေတာ့ က်ဲတဲ့အခါလည္းက်ဲေတာက္လုိ႔၊ ျပစ္ခၽြဲတဲ့ အခါလည္းျပစ္ခၽြဲလုိ႔။ အင္း – ဒါေတြကုိပဲ သူေန႔တုိင္းစားျဖစ္ေနက်။
“ဒီေန႔လည္း ခါတုိင္းလုိ ဘဲဥေၾကာ္ပဲလား” ကေလးမေလးက သူ႔ကုိ လွမ္းေမးလုိက္တယ္။ သူက မေန႔က လခထုတ္ထားတဲ့ အားကုိးနဲ႔ “ဟင့္အင္း ၾကက္ျမစ္နဲ႔ေပးပါ” လုိ႔ ေျပာလုိက္ေတာ့ ေကာင္မေလးက အံၾသသလုိ မ်က္လုံးဝုိင္းနဲ႔ ၾကည့္ရင္း ထမင္းျပင္ေနတယ္။ ခဏေနေတာ့ သူ႔ေရွ့မွာ ထမင္းနဲ႔ ဟင္းရယ္ ဟင္းခ်ဳိပန္းကန္ေတြရယ္ စီရီလုိ႔။ ပထမဆုံး ပါးစပ္ထဲထည့္တဲ့ ထမင္းတလုပ္ဟာ အရသာအရွိဆုံးဆုိတဲ့ သူ႔အယူအဆက ဒီေန႔က် လုံးဝမွန္သြားတယ္။ ဒါေတာင္ ၾကက္ျမစ္က သိပ္မႏူးခ်င္လုိ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ဖိဝါးလုိက္ရတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စားလုိ႔ေတာ့ ေကာင္းသား။ ေကာင္မေလးက ေစတနာပုိပုိနဲ႔ ဟင္းဆီမ်ားမ်ားေလး ထည့္ေပးထားေသးတယ္၊ စားေနက် ေဖါက္သည္မို႔ျဖစ္မယ္။ စားရင္းနဲ႔ နင္ လာလုိ႔ ဟင္းခ်ဳိေသာက္မလုိ႔ လက္လွမ္းလိုိက္ခ်ိန္မွာ သူလက္ေတြ ေလထဲမွာ တန္႔သြားတယ္။
“ကာလနာေလး … နင္လုပ္လုိက္ရင္ .. ဒီလုိခ်ည္းပဲ … ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္မခ်ရဘူး .. ပုိက္ဆံဘယ္ကရတယ္ထင္ေနလဲ” “ေခြးမ်ဳိးေလး ..@#&!!!! ေလး ……. မ်ဳိးမစစ္ေလး … မသာေလး”
ဟင္းခ်ဳိေသာက္ဖုိ႔ မေျပာနဲ႔ ခုနကအရသာ႐ွိေနတဲ့ ထမင္းလုပ္ေတြေတာင္ လည္ပင္းမွာ တစ္သြားတယ္္။ လာၿပီ .. ဒီဆုိင္အေၾကာင္း သူေျပာျပဖုိ႔ ေမ့ေနတာတခု႐ွိတယ္။ ဒီလုိပဲ ေစ်းေရာင္းမေကာင္းတဲ့ေန႔ျဖစ္ျဖစ္၊ လင္မယားရန္ျဖစ္တဲ့ေန႔ျဖစ္ျဖစ္၊ မြန္းၾကပ္မႈေတြကုိ ထြက္ေပါက္႐ွာတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆုိင္ရွင္အေဒၚႀကီးရဲ့ ဖ႐ုႆဝါစာေတြကုိ သူ ၾကားေနက်။ ဆုိင္မွာ လူ႐ွင္းေနေတာ့ ေအာ္ခ်င္တုိင္းေအာ္လုိက္၊ ဆဲခ်င္တုိင္းဆဲလုိက္နဲ႔ ထင္တုိင္းကုိ ႀကဲလုိ႔။ လူ႐ွင္းတဲ့အခ်ိန္ အၿမဲလာေနက် သူ႔အတြက္ေတာ့ ဒီ မ႐ုိးႏုိင္တဲ့သံစဥ္နဲ႔ ေ႐ွာင္လုိ႔မရ။ ဒီလုိေပါက္ကြဲသံစဥ္ေတြန႔ဲ ထမင္းစားလာတာ ရက္ေပါင္းေတာင္ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ။
” ထမင္းအုိးေလးၾကည့္ထားပါဆုိၿပီး စိတ္မခ်လုိ႔ ေရခ်ဳိးရတာေတာင္ မေျဖာင့္ဘူး … ျပန္လာေတာ့တူးခ်စ္ေနၿပီ”
“ပုိက္ဆံကုိ ဘယ္ကရတယ္ထင္လည္း ေစ်းေရာင္းမေကာင္းလုိ႔ အရင္းေတာင္ အႏုိင္ႏုိင္လုေနရတာ။ နင္တုိ႔က အိမ္မွာ စားလုိက္ေသာက္လုိက္နဲ႔ ဘာေသာက္သုံးက်လုိ႔တုန္း…”
” မိဘကုိေက်းဇူးေလးေတာ့ သိတတ္ဦးမွေပါ့…”
အေဒၚႀကီးကေတာ့ မီးကုန္ယမ္းကုန္ က်ိန္လည္းက်ိန္၊ ဆဲလည္းဆဲနဲ႔။ သူဘယ္လုိ ကေလးေတြကုိ ပုလုေကြးအ႐ြယ္ကတည္းက ထိန္းခဲ့ရတာ အလြန္ပင္ပန္းေၾကာင္း၊ ဖ်ားနာရင္ ဘယ္လုိ ပုိက္ဆံကုန္ခဲ့ရေၾကာင္း၊ ရာဇဝင္နဲ႔ကုိ ခ်ီၿပီးေတာ့ မိဘေက်းဇူးအထူးသိဖုိ႔ ျမည္တြန္ေတာက္တီးေနတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ၁၂ႏွစ္အ႐ြယ္သားကေတာ့ မ်က္ရည္ေတြန႔ဲ ရႈိက္လုိ႔။ ကေလးကုိ ရုိက္လည္း ရုိက္ထားပုံပဲ။ ဒီကေလးေလးလည္း တကယ္ေတာ့ အားရတယ္ကုိ မရွိေအာင္ အ႐ြယ္နဲ႔မလုိက္ အေမကုိကူၿပီး ဟင္း႐ြက္ေခၽြေပးလုိက္၊ ဟင္းအိုးၾကည့္လုိက္ လုပ္ေပးေနတာ သူ႔အျမင္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ အေဒၚႀကီးက ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္တုိင္းမက်ႏုိင္။ ဆုိင္မွာထုိင္ေနရတဲ့ ကေလးမေလးကလည္း သူ႔ဘက္ကုိ လွည့္အမဲခံရမွာစုိးလုိ႔ သူ႔ေမာင္ေလးငုိေနတာကုိပဲ ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္နဲ႔။ သြားလည္းမဆြဲရဲဘူး။
“ဟုိေကာင္မလည္းဒီလုိပဲ .. ေက်ာင္းထားေတာ့လည္း စာေကာင္းေကာင္းမသင္ .. အိမ္မွာေနေတာ့လည္း အလွေလး ျပင္ၿပီး လမ္းသလားခ်င္။ … လင္ျမန္ျမန္ရသြားလည္း ေကာင္းတယ္။ ေကၽြးရသက္သာတယ္ .. မိဘေက်းဇူး ဘာ ဆုိတာ တေန႔က် ေကာင္းေကာင္းသိမယ္။ …ငါတုိ႔မ႐ွိမွသိမယ္။ .. အဲဒီခ်ိန္က်မွ အေမဆုိလာမေခၚနဲ႔..”
ေကာင္မေလးခမ်ာလည္း မလြတ္ပါဘူး။ သူ႔အေမႀကီးက မေမ့မေလ်ာ့ လွမ္းတြယ္လုိက္လုိ႔ မ်က္ႏွာေလးကုိ ပ်က္လုိ႔။ သူ႔ကုိေတာ့ ေန႔တုိင္း အေမႀကီး တရားနာေနက်လူမို႔ထင္တယ္ သိပ္႐ွက္မေနေတာ့။ ဒီတရားကလည္း ခုတေလာမွ ေန႔တုိင္း စိပ္စိပ္လာသလုိပဲလုိ႔ သူသတိထားမိတယ္။ ကုန္ေစ်းႏႈန္းနဲ႔လည္း တုိက္ရုိက္ ပတ္သက္ေနပုံပဲ။ မြန္းက်ပ္ေနတဲ့ဘ၀ေတြက ဒီလုိပဲေလ ထြက္ေပါက္ကုိ မရရတာနဲ႔႐ွာတာ။
“မိဘကို စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္တဲ့ဟာေတြ …. ငါလုိစိတ္မဆင္းရဲရပါေစနဲ႔ေတာ္ …” ဒီလုိ က်ိန္လုိက္တာကလည္း အခါခါ။
သူလည္း ထမင္းကုိ မိဘေက်းဇူးတရားနားေထာင္ရင္းနဲ႔ ဘယ္လုိဝင္သြားမွန္းကုိ မသိေတာ့။ ေနာက္ဆုံးတလုတ္ကုိ အၿပီးသတ္ရင္း ဟင္းခ်ဳိကုိ လွမ္းခပ္ေတာ့ ဟင္းခ်ဳိက ေအးေနၿပီ။ ေကာင္မေလးကုိ ညစာအတြက္ ဟင္းနဲ႔ထမင္း ဗူးထဲထည့္ခုိင္းရင္း ပုိက္ဆံဘယ္ေလာက္လဲ တြက္ခုိင္းရတယ္။ ေကာင္မေလးလွမ္းေပးတဲ့ ထမင္းဗူးကုိ ယူၿပီးျပန္ထြက္ေတာ့ ၃နာရီခြဲေက်ာ္ၿပီ။ ကားဂိတ္ကုိ ျမန္ျမန္ေရာက္မွျဖစ္မယ္၊ ႐ုံးဆင္းခ်ိန္နဲ႔ တုိးေနရင္ ကားေတြ အရမ္းၾကပ္မွာ စုိးရတယ္။ ဆုိင္ကထြက္ၿပီး ခပ္ေဝးေဝးေရာက္ေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ ဆုိင္ေလးကုိ ျပန္လွည့္ ၾကည့္မိတယ္။ ဒီမွာ သူတခု သတိထားမိသြားတယ္။
ဒီဆုိင္မွာ ဆုိင္းဘုတ္ေတြဘာေတြ ရွိလိမ့္မယ္လုိ႔ ထင္မထားမိ။ ခုမွေသခ်ာသြားေတြ႔တယ္ ႀကိဳးတုိး ႀကဲတဲ ဓနိမိုးေပၚမွာ အေရာင္လြင့္ေဆးျပယ္၊ ယုိင္နဲ႔ေနတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္တခု။ စာလုံးေတြက အျပာေရာင္အခံေပၚမွာ အျဖဴနဲ႔ ေရးထားတယ္။ ေလေတြေရေတြဒဏ္ေၾကာင့္ ေဆးကြာၿပီး မႈန္၀ါးေနေပမဲ့ ဘာေရးထားတယ္ ဆုိတာေတာ့ ဖတ္လုိ႔ရေသးတယ္။ ဆုိင္းဘုတ္မွာေရးထားတာက “မိဘေမတၱာ”တဲ့။ သူအေတြးေပါက္ၿပီး တေယာက္ထဲ ၿပံဳးမိသြားတယ္။ မိဘေက်းဇူးတရားကုိ ေဟာေဟာေနတဲ့ အေဒၚႀကီးရဲ့ဆုိင္နာမည္ က မိဘေမတၱာတဲ့ေလ။ ။
မူရင္း – http://yawnathanzinyaw.blogspot.com
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
