>
မုိင္ျမစ္ႀကီးနား
ေအာက္တုိဘာ ၂၁၊ ၂၀၀၈
လမ္း ဆက္ေလွ်ာက္မယ္ (၁)
ဒီေန႔က ေရာက္တ္ အသစ္၊ နံပတ္က ၁၈၂၉၊ အားလံုး ပါ့ခ္အင္လု၊ တတ္ဗန္ဒယ္က ပါေသး၊ ေနာက္ထပ္ ပီးစ္ သံုးခုလည္း ပါေသးတယ္၊ အက္စ္ဒီအုိ မရတာလည္း ၾကာၿပီဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ၿပိဳင္းသြားတယ္။
အေပၚက စာပိုဒ္ကိုၾကည့္ၿပီး ဘာေတြလဲဟ ဒီေကာင္ ဘာေတြေျပာေနတာလဲလို႔ ထင္ေနလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ လိုင္းတူတဲ့လူဆို သိတယ္။ ထူးထူးျခားျခား မဟုတ္ပါ၊ အမွန္ေတာ့ က်ေနာ့္အလုပ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာလိုက္တာပါ။ ဘာအလုပ္လဲ သိခ်င္ရင္ ေျပာျပမွာေပါ့။ ဒီအလုပ္သစ္မွာ တစ္ႏွစ္ေတာင္ျပည့္ေတာ့မယ္။ မဆိုးဘူးလို႔ပဲ ေျပာရမယ္။ ဒီအလုပ္က က်န္းမာေရးအတြက္ ေကာင္းတယ္၊ ပိုက္ဆံလည္း ရတယ္၊ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ရင္ လုပ္လို႔ရၿပီ။
ဘီးတဲလ္အဖဲြ႔(Beatles)က ဆိုထားတဲ့ Please Mr. Postman ကို ၾကားဖူးမွာေပါ့၊ အဲဒီ postman သို႔မဟုတ္ စာပို႔သမား ဆုိတာ က်ေနာ္ေပါ့။ ဒီမွာေတာ့ mailman လို႔ေခၚၾကတယ္။ အလုပ္အေၾကာင္း ဆက္မေျပာခင္ စာပို႔သမားေတြအတြက္ အသံုးမ်ားတဲ့ အေခၚအေ၀ၚေလးေတြကို အရင္ဆံုး ရွင္းျပခ်င္တယ္။
ေရာက္တ္ (route) ဆိုတာက စာပို႔သမားတစ္ဦးရဲ႔ ေန႔စဥ္စာေ၀ရတဲ့ ေနရာ သို႔မဟုတ္ လမ္းေၾကာင္းေပါ့။ ပါ့ခ္အင္လု(park n loop) ဆိုတာ စာေ၀ရတဲ့ ပံုစံတစ္မ်ိဳး၊ ထပ္ရွင္းျပရရင္ စာပို႔ကားနဲ႔ စာစေ၀မဲ့အိမ္ေရွ႕မွာ ကားကိုရပ္၊ ၿပီးေတာ့ တစ္အိမ္ခ်င္း လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး စာေ၀ရတဲ့ ေနရာမ်ိဳး၊ ေ၀တာတစ္ပတ္ျပည့္သြားရင္ ကားရပ္တဲ့ေနရာ ျပန္ေရာက္လာမယ္၊ အဲဒါကို ပါ့ခ္အင္လုလို႔ ေခၚတယ္။ တတ္ဗန္ဒယ္(third bundle) ဆိုတာ အပတ္တိုင္း တနဂၤလာနဲ႔ အဂၤါေန႔ေတြမွာ ေ၀ရတဲ့ penny saver၊ safeway၊ lucky၊ wal-mart တို႔လို ေၾကာ္ျငာေတြကို ေခၚတယ္။ ပီးစ္(piece)ဆိုတာက ကိုယ္ေ၀ရမဲ့ route အျပင္ အပိုထပ္ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ အျခား route က စာတစ္ခ်ိဳ႕။ အက္စ္ဒီအို (SDO – scheduled day off) ကေတာ့ သိတဲ့အတိုင္း အလုပ္နားရက္ေပါ့။ ကဲဒီေလာက္ဆို အလုပ္အေၾကာင္း ဆက္ေျပာဖို႔ လြယ္သြားၿပီ။
အၾကမ္းဖ်ဥ္း ေျပာရရင္ route တစ္ခုတိုင္းမွာ အိမ္ေျခ ၃၀၀ နဲ႔ ၄၀၀ ေလာက္ရွိတယ္။ မတူတဲ့ ရပ္ကြက္၊ လမ္း၊ ေဒသေပၚမူတည္ၿပီး စာေ၀ရတဲ့ပံုစံ ကဲြျပားေသးတယ္။ ပထမတစ္မ်ိဳးက park n loop လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးေ၀ရတယ္။ ဒုတိယတစ္မ်ိဳးက driving ဒရုိက္ဗင္း၊ ကားေပၚကေနပဲ စာေ၀ရတာရယ္၊ တတိယတစ္မ်ိဳးက game box ဂိမ္းေဘာက္စ္လို႔ေခၚတဲ့ စာတိုက္ေသတၱာေလးေတြထဲကို စာထည့္ရတယ္၊ ကြန္ဒိုအိမ္၊ apartment လို အိမ္ေတြမွာေပါ့။ ေနာက္တစ္မ်ိဳးကေတာ့ တမ်ိဳးနည္းနည္းစီပါတဲ့ အေရာပံုစံေပါ့။ အားလံုးထဲမွာ ဒုတိယအမ်ိဳးကို လူႀကိဳက္မ်ားတယ္၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူက လမ္းေလွ်ာက္စရာမလိုဘူး၊ ကားေပၚကေနပဲ ပလက္ေဖါင္းေဘးမွာစိုက္ထားတဲ့ စာပံုးထဲကို စာထည့္သြားလိုက္ရံုပဲ၊ လူသက္သာတယ္။ လူေတြအညစ္ဆံုးကေတာ့ ပါ့ခ္အင္လုျဖစ္တဲ့ တစ္အိမ္စီ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး စာေ၀ရတဲ့ဟာမ်ိဳးျဖစ္တယ္။
ႀကံဳတုန္း အႀကံေပးလိုက္အံုးမယ္။ ပိန္ခ်င္တဲ့ အမ်ိဳးသမီး၊ အမ်ိဳးသားမ်ား ေငြကုန္ခံၿပီး ဘာေဆးမွ ေသာက္စရာမလိုပါဘူး။ အစာကိုမွ်မွ်တတ ပံုမွန္ပဲစား၊ ၿပီးေတာ့ ေန႔စဥ္ ၄-၆ နာရီေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ပါ၊ သံုးလေလာက္ ဇဲြရွိရွိနဲ႔လုပ္သြားရင္ ပိန္က်သြားေစရမယ္။ အသိရွိရင္ လက္တို႔လိုက္ပါ 🙂
က်ေနာ့္လို စာပို႔သမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ တာ၀န္က ရိုးရိုးေလး။ စာတစ္ေစာင္တိုင္း သူ႔အိမ္နံပတ္နဲ႔ ကိုက္ေအာင္ စာပံုးထဲ ထည့္ႏိုင္ရင္ရၿပီ၊ ဒါပဲ။ စာတုိက္ကားနဲ႔ တစ္ေနကုန္ အျပင္မွာပဲ၊ မ်က္လုံးေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ေနတတ္တဲ့ မန္ေနဂ်ာ၊ စူပါဖိုက္စာေတြ မရွိဘူး၊ ေလးေထာင့္အခန္းက်ဥ္းေသးေသးထဲက ရံုးခန္းလို၊ မြန္းက်ပ္တဲ့ ေနမျမင္ လမျမင္ စက္ရံုထဲမွာလို၊ ဧည့္သည္ေတြရဲ႕ ကြန္ပလိမ္း(complaint) အၿမဲၾကားေနရတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္လို မေနရဘူး၊ တစ္ေယာက္တည္း စိတ္ကူးေလးနဲ႔ ေနေရာင္ျခည္၊ သစ္ပင္၊ ေကာင္းကင္၊ သဘာ၀အလွအပေတြကို ေန႔စဥ္ေတြ႔ႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအလုပ္က အခ်ိန္ကုန္ သိပ္ျမန္တယ္ ထင္ရတယ္။ ဟဲဟဲ ေကာင္းတာေတြကိုပဲ ေျပာေနတာေနာ္။ အေမရိကန္မွာ “အလုပ္ဟူသမွ် ပင္ပန္းစြ” လို႔ ဆိုရမလို ဘာလုပ္လုပ္ ကိုယ္ခႏၶာ၊ ေခါင္း ပင္ပန္းတာပဲ။ အဲ ဒါေပမဲ့ ေကာင္းတာေလးေတြကိုပဲ ၾကည့္တတ္ရင္ေတာ့ ဘာလုပ္လုပ္ ေကာင္းေနတာပဲ။
အခုလည္း အေမရိကန္ရဲ႕ စီးပြားေရးက်ဆင္း ေနခ်ိန္မွာ အေမရိကန္စာတိုက္ကလည္း အရွံဴးျပေနတယ္ဆိုပဲ၊ ဘီလီယံခ်ီ တဲ့။ စာအေရအတြက္ ေလ်ာ့သြားတာေတာ့ သတိထားမိပါတယ္။ အေၾကာင္းရင္းတစ္ခုက လူေတြ အင္တာနက္ကို ပိုအသံုးျပဳလာလို႔ပဲ။ စာေတြမေရးၾကေတာ့ဘူး၊ အီးေမးလ္ပဲ သံုးလာတယ္။ အေၾကြးေတြကို ခ်က္လက္မွတ္ေရးမပို႔ေတာ့ဘဲ အြန္လိုင္းကေန ေငြေပးၾကတယ္။ ဆိုေတာ့ အေမရိကန္စာတုိက္လုပ္ငန္းရဲ႕ ေရွ႕ေရးဟာလည္း ေရရွည္မွာ သိပ္မဟန္ႏိုင္ပါဘူး။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အလုပ္ေကာင္းေနသေရြ႕(အလုပ္ေပးေနသေရြ႕) လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ေနအံုးမယ္။ အက္စ္ဒီအို ရတဲ့ေန႔ၾကရင္ အေတြ႔အႀကံဳေတြကို ထပ္ေရးလိုက္မယ္။
လမ္း ဆက္ေလွ်ာက္မယ္ (၂)
ေန႔စဥ္ တအိမ္ဆင္း တအိမ္တက္ စာေတြေ၀ေနရင္း ေလ့လာႏိုင္စရာေတြ ရွိပါတယ္။ အိမ္တအိမ္ရဲ႕ စာကိုၾကည့္ၿပီး အဲဒီအိမ္ဟာ ဘယ္လိုလူေတြေနတယ္၊ ဘာေတြလုပ္တယ္ စတာေတြကို အၾကမ္းဖ်င္း ေျပာႏိုင္ပါတယ္။
ဥပမာ Time မဂၢဇင္းေတြ႔ရင္ ဒီအိမ္ရဲ႕ အိမ္သားတေယာက္ေယာက္ကေတာ့ စာဖတ္၀ါသနာပါၿပီး ႏိုင္ငံတကာအေရးေတြကို အၿမဲေလ့လာတဲ့သူ၊ Netflix စီဒီေခြေတြေတြ႔ရင္ ရုပ္ရွင္၀ါသနာပါသူ၊ ကက္တေလာက္(catalog) အထပ္လိုက္ေတြ႔ရင္ ဒီအိမ္ဟာ ေစ်း၀ယ္ သိပ္၀ါသနာပါသူ၊ QVC တံဆိပ္နဲ႔ ပါဆယ္ထုတ္ေတြ မၾကာခဏေတြ႔ရင္ တီဗီြကေန ပစၥည္း၀ယ္ေလ့ရွိသူ၊ ဘာစာမွလာေလ့မရွိတဲ့အိမ္ဆို ျပင္ပနဲ႔လံုး၀ အဆက္ျဖတ္ထားသူ၊ သို႔မဟုတ္ ဘုိင္က်ေနသူ 🙂 စသျဖင့္ ခန္႔မွန္းႏိုင္ပါတယ္။ တခါတေလ အသက္ႀကီးသူေတြေနတဲ့ အလြယ္တကူ ေရႊ႕ေျပာင္းႏိုင္တဲ့အိမ္ (senior mobile home) လိပ္စာမွာ ပေလးဘိြဳင္းမဂၢဇင္းေတြ႔ရင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ေနတတ္ၿပီး သန္စြမ္းေသးတဲ့ လူႀကီးျဖစ္လိမ့္မယ္ ထင္တာပဲ။
ေနာက္ၿပီး တခ်ိဳ႕အိမ္မ်ားရဲ႕ အိမ္ေရွ႕မွာ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္း ပန္းမာန္ဥယ်ာဥ္ေတြနဲ႔ လွလွပပ ျပဳျပင္ထားတာကို ေတြ႔ရတယ္။ Landscape လုပ္ထားတာ ပံုစံမ်ိဳးစံုပဲ၊ ဘယ္အိမ္ရဲ႕ပံုစံကိုေတာ့ ႀကိဳက္တယ္၊ ဘယ္အိမ္ဟာကေတာ့ မႀကိဳက္ဘူးဆိုၿပီး စာေ၀ရင္း ေလ့လာေနေသးတယ္။ စာတိုက္ပံုးေတြကလည္း ဒီဇိုင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးပါပဲ၊ အရင္တုန္းကေတာ့ သတိမထားမိပါဘူး၊ အခု ကိုယ္တိုင္စာပို႔သမားျဖစ္မွ သိေတာ့တယ္။ ထူးျခားတဲ့စာတိုက္ပံုးေတြကို ဓာတ္ပံုရုိက္ၿပီး စုထားမယ္လို႔ စဥ္းစားထားေသးတယ္။
စာေ၀ရင္းနဲ႔လည္း တရားရစရာေတြ ႀကံဳတတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ စာပို႔ေနက် လူအိုေတြေနတဲ့ အရပ္တခုမွာ တေန႔ေတာ့ ပို႔ထားတဲ့စာေတြ ျပန္ထုတ္ထားတာေတြ႔ရတယ္။ စာေပၚမွာေရးထားတာက ‘deceased’ တဲ့ အဲဒီလူ ေသသြားၿပီ တဲ့၊ သူ႔ကိုေတာ့ မျမင္ဖူးပါဘူး။ ေလာကႀကီးကေန လူတေယာက္ စြန္႔ခြာသြားျပန္ပေကာလို႔ သိလိုက္ရတယ္။ သူစာေတြကို ျပန္သိမ္းယူခဲ့ရတယ္။
တေန႔က စာတိုက္တေနရာရဲ႕ နံရံမွာကပ္ထားတဲ့ သံလိုက္ျပားေလးမွာ ေရးထားတဲ့ စာတမ္းေလးကို သေဘာက်လို႔ မွတ္ထားလိုက္တယ္။ ဘာသာျပန္လိုက္ရင္ေတာ့ “စက္ရုပ္မ်ား ရွားပါးမႈေၾကာင့္ ယခုအလုပ္လုပ္ေနသူမ်ားသည္ လူသားမ်ားျဖစ္ပါသည္၊ သူတို႔အား မတရားဖိႏိွပ္(မတရားခိုင္း)လာပါက မထင္မွတ္သည့္ တုန္႔ျပန္မႈ ရွိလာႏိုင္ပါသည္”။ အလုပ္ခြင္ေတြမွာ ေတြ႔ရတတ္တဲ့ အလုပ္သမားနဲ႔ စီမံခံ့ခဲြသူေတြအၾကား ျပႆနာေတြကို ရည္ညႊန္းထားတာပါ။ စီမံခန္႔ခဲြသူေတြရဲ႕ “ျဖစ္ကိုျဖစ္ရမယ္” နဲ႔ အလုပ္သမားေတြရဲ႕ “လက္ေတြ႔” တုိ႔ဟာ တခါတေလ မတူႏိုင္၊ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ ႏွစ္ဖက္ညိွႏိွဳင္းၿပီး ေလွ်ာ့သင့္တာေလွ်ာ့ ျပင္သင့္တာျပင္မွသာ အလုပ္ျဖစ္မွာပါ။ အဲဒီလိုမဟုတ္ပဲ ပရိုဂရမ္သြင္းထားတဲ့ စက္ရုပ္လို လူေတြကို အတင္းခုိင္းလို႔ မရဘူးဆိုတာ နံရံမွာကပ္ထားတဲ့ စာတမ္းေလးက ေျပာျပေနတာလို႔ ထင္တာပဲေလ။
ဒီေန႔ေတာ့ဒါပါပဲေလ။ မနက္ဖန္ အားရွိရွိနဲ႔ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ႏိုင္ေအာင္ ေစာေစာအိပ္လိုက္အံုးမယ္။
(မူရင္း – http://my-myitkyina.blogspot.com/ )