>
အိမ္ျပန္ရန္ခက္ေနသည့္ နာဂစ္ေဒသက အလုပ္သမားမ်ား
ညြန္႔ေထြး
စက္တင္ဘာ ၉၊ ၂၀၀၈
လပြတၱာျမ်ိ႔နယ္အတြင္း နာဂစ္အလြန္ ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ေရးလုပ္ေနတဲ့ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္သားေတြကို စစ္တပ္က ေနရပ္ျပန္ခ်င္တိုင္း မျပန္ႏိုင္ေအာင္ တားဆီးမႈေတြ လုပ္ထားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
သူတို႔ေတြဟာ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္က ပ်ံက် အလုပ္ၾကမ္းသမားေတြ ျဖစ္ျပီး ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းခြင္ေတြမွာ တေန႔ကို က်ပ္ ၁ ေသာင္း ေက်ာ္နဲ႔ အလုပ္ လာဆင္းၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းခြင္ဆိုတာက မုန္တိုင္း ဖ်က္ဆီးသြားတဲ့ သုသာန္တစျပင္လို လုပ္ကြက္ေတြမွာ ေအာက္ေျခက စျပီး တည္ေဆာက္ေရး ျပဳေနၾကရတာလို႔ သတင္းသမားေတြနဲ႔ လာေတြ႔တဲ့ အလုပ္သမားအဖြဲ႔က ေျပာၾကားပါတယ္။
“အစကေတာ့ ေငြမ်ားမ်ားရတယ္။ စားျပီး ေသာက္ျပီး ေငြစုမယ္။ ျပီးရင္ နယ္ကိုလည္း ခြင့္ယူျပီး ျပန္ျပီး ေငြပို႔မယ္။ နားမယ္။ ျပန္လာမယ္ လို႔ စိတ္ကူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆိုက္ေတြမွာ အလုပ္လုပ္ရတာ စိတ္ ဆင္းရဲတယ္။ စိတ္က ေျခာက္ျခားတယ္လို႔ ေျပာရမလား မသိဘူး။ အဆင္မေျပဘူးဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္ အလုပ္က ထြက္ျပီး ျပန္မယ္လို႔ စဥ္းစားတာ”
လို႔ အလုပ္သမားၾကီး တဦးက ခ်ိန္ခ်ိန္ဆဆနဲ႔ သတင္းသမားကို ထုတ္ေဖာ္ပါတယ္။
အဲဒါကို ေဘးက နားေထာင္ေနတဲ့ အေဖာ္အလုပ္သမား လူငယ္က ၀င္ျပီး
“ေအာ္ အဘကလည္း ည ည ဆိုရင္ အေမွာင္ထဲက ေအာ္သံေတြ၊ ညည္းသံေတြ ၾကားေနရတယ္။ လူေတြဆီက ကယ္ပါ ယူပါ အသံမ်ဳိးေတြကို အေ၀းၾကီးကေန ေ၀့ေ၀့ျပီး ၀င္လာတယ္ေလ။ အဲဒါကို ေျပာျပမွေပါ့”
လို႔ သူ႔ထင္ျမင္ခ်က္ကို ဘြင္းဘြင္း ေျပာလိုက္ပါတယ္။
သတင္းေရးရမည့္ သူေတြအေနနဲ႔ အဲသည္အခ်က္ကို ထုတ္ေရးရန္ ခဲယဥ္းေနရေပမယ့္ ထိုေဒသက တနယ္သား အလုပ္သမားေတြက ၾကာၾကာ အလုပ္မလုပ္ႏိုင္ဘဲ ထြက္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနလို႔ အလုပ္ၾကပ္ေတြနဲ႔ ကန္ထရိုက္တာအခ်ဳိ႔က တေန႔လုပ္ခကို က်ပ္ ၁ ေသာင္းခြဲအထိ တိုးေပးေနတာကိုေတာ့ အလုပ္သမားေခါင္းက အတည္ျပဳ ခဲ့ပါတယ္။
ထို႔အျပင္ နယ္ေျမလုံျခဳံေရးကို ယူထားတဲ့ စစ္တပ္က ၾကား၀င္ျပီး ကန္႔သတ္မႈေတြ ျပဳလုပ္လာတာကို ေတြ႔ေနရပါျပီ။ အလုပ္သမားေတြကို ၈ ေယာက္ တစု စုေ၀းေနခိုင္းျပီး ၁ ေယာက္ ထြက္ေျပးရင္ က်န္တဲ့သူေတြကို လုပ္ချဖတ္မယ္၊ ဖမ္းမယ္၊ ရိုက္မယ္ ဆိုတဲ့ ေသြးခြဲ ျခိန္းေျခာက္တာေတြ လုပ္ထားျပီလို႔ အလုပ္သမားၾကီးက ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုပါတယ္။
“အခုဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ အိမ္ျပန္ဖို႔ ခက္သြားျပီ။ ပိုက္ဆံကို အလုပ္ရွင္က ေပးတယ္။ စစ္သားေတြက က်ေနာ္တို႔ကို ခ်ဳပ္ခ်ယ္ထားတယ္။ လြတ္လပ္ေရး မရွိေတာ့ဘူး။ ဟုိဖက္ရြာက ေကာင္ေတြ ဒီဖက္မွာ သဲလာ ထမ္းတယ္။ ေငြစုခ်င္လို႔တဲ့။ အခု ဟိုဖက္ရြာကို စစ္တပ္က ေပးမျပန္ေတာ့ဘူး။ သူ႔အေမ ေနမေကာင္းဘူး တဲ့။ ဒီက ဆရာၾကီးေတြ (စစ္တပ္ အၾကပ္မ်ားကို ဆိုလိုပုံရသည္)က ျပန္ခြင့္ မေပးဘူး။ ဒါလည္း က်ေနာ္တို႔ ေခၽြးတပ္ အဆြဲခံရတာပဲ မဟုတ္လား …”
လို႔ ခုနင္က လူငယ္က သူ႔လုပ္ဖက္တဦးကို ညႊန္ျပျပီး ေျပာပါတယ္။ အဆိုပါ အလုပ္သမား လူငယ္ကေလးကေတာ့ မ်က္ႏွာ ညိွဳးညွိဳးနဲ႔ သတင္းသမားေတြကို ျပဳံးရုံ ျပဳံးျပတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။
ယခုဆိုရင္ အလုပ္ရွင္မ်ား၊ ကန္ထရိုက္တာမ်ား၊ ကုမၸဏီၾကီးမ်ားက နယ္ေျမခံ စစ္တပ္ရဲ႔ အာဏာစက္နဲ႔ လက္နက္အားကို အလြဲသုံးျပီး အလုပ္သမားေတြကို ကန္႔သတ္တာ၊ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္မွာ အလုပ္သမားေတြကို ေခၽြးတပ္ဆြဲခိုင္းတာေတြ ျပဳေနျပီလို႔ သိရပါတယ္။ အလုပ္သမားခကို ေပါက္ေစ်းအတိုင္း ေပးတာဆိုေပမယ့္ အတင္းအၾကပ္ ကန္႔သတ္မႈေတြနဲ႔ ခိုင္းေစတာ ျဖစ္တာေၾကာင့္ သည္ကိစၥဟာ နာဂစ္အလြန္ တမူထူးတဲ့ အၾကမ္းဖက္မႈလို႔ ဆိုရမလားပါပဲ။
“ဆရာေတာ္ေတြ ဘုန္းၾကီးေတြကို ပင့္ျပီး ပရိတ္ေတြ ရြတ္တာ၊ အမွ်ေ၀တာေတြ လုပ္ခ်င္တယ္ဗ်ာ။ အလုပ္သမားေတြက ရွိစု မဲ့စုနဲ႔ ေပါင္းျပီး အလွဴလုပ္ရမလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ စစ္တပ္က မတရားသျဖင့္ ပိုက္ဆံေတြ လွဴျပီး အမွ်ေတြ ေ၀ျပေနလည္း ထိေရာက္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ အဘတို႔ ရတဲ့ ေငြက လုပ္အားကို ရင္းျပီး ရတာဆိုေတာ့ သန္႔ရွင္းတယ္။ သူတို႔ကို လြတ္ေအာင္ ကၽြတ္ေအာင္ အမွ်ေပးၾကရမယ္ …”
လို႔ အသက္အၾကီးဆုံး အလုပ္သမားၾကီးက သူ႔ဆႏၵကို ေျပာျပပါတယ္။
သတင္းသမားေတြကလည္း သက္ေသ အေထာက္အထားရွိတဲ့ အခ်က္အလက္ကိုသာ တိတိက်က် သတင္းလုပ္ရမယ္ဆိုေပမယ့္ အလုပ္သမားေတြ တေယာက္တေပါက္ေျပာေနတဲ့ သူတို႔ စိတ္ကေယာင္ ေျခာက္ျခားျဖစ္ရပုံေတြကို တေမ့တေမာ နားေထာင္ေနၾကတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။
“ကေလးေတြရဲ႔ အသံဗ်ာ။ အေဖေရ … အေမေရ လို႔ ၾကားရတယ္ …” တဲ့
“ ည နာရီျပန္ တခ်က္တီးေလာက္မွာ ကိုဖိုးေအးေရ … က်ဳပ္ကို ပစ္မထားခဲ့ပါနဲ႔ ဆိုတဲ့ အသံပဲ” တဲ့
“ ငိုသံေတြ ၾကားေနရသလို၊ ေဘးက အိပ္ေနတဲ့ အလုပ္သမားကို လက္ကုတ္ျပီး အခ်က္ေပးလိုက္ရင္ သူကလည္း မအိပ္ႏိုင္ဘူးဗ်။ သူလည္း စိတ္ေတြ ေျခာက္ျခားေနတယ္ …” တဲ့
အလုပ္သမားအုပ္စုက သူတို႔ရင္ဖြင့္စရာရွိတာ ေျပာဆိုျပီးေတာ့ သတင္းသမားေတြကို ႏႈတ္ဆက္ျပီး ျပန္သြားၾကပါတယ္။
သတင္းသမားတေယာက္က သူသိလိုတဲ့ အခ်ုက္တခုကို လွမ္းေမးလိုက္တယ္။ သူတို႔ေတြ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ေနရပ္ကို ျပန္ၾကမွာလဲ ေပါ့။
“ ေသတဲ့သူေတြလည္း ေသကုန္ၾကျပီ။ တားလုိ႔လည္း မရဘူး။ အခုလို ရခဲတဲ့ လူ႔ဘ၀ေလးမွာ ဒီစစ္တပ္က အေကာင္ေတြေအာက္မွာ ၀ပ္ျပီး ေအာက္က်ဳိ႔ျပီး မေနႏိုင္ပါဘူး။ အိမ္ျပန္ခ်င္တဲ့ေန႔ ရေအာင္ ျပန္ၾကမယ္။ က်ဳပ္တို႔ ကေတာ့ …” တဲ့။ ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
