>Myint Moe Aung on Htoo Eain Thin

၁၃ ရက္ေန႔ညေန ေဆး႐ုံတက္ရကတည္းက စိတ္ထဲမွာ စုိးရိမ္ေနခ့ဲတာ။ သူေရာ က်ေနာ္ေရာ ၁၃ ဂဏန္္းကုိ လုံး၀ မႀကိဳက္ၾက။ မွတ္မွတ္ရရ ကုိညီထြဋ္တုိ႔နဲ႔ ေငြေဆာင္ကုိ လုိက္သြားျဖစ္တ့ဲ Friday ၁၃ တရက္မွာ ႀကဳံခ့ဲရတ့ဲ ျဖစ္ရပ္တခ်ဳိ႕က မေမ့စရာ။ အင္ပါယာတီး၀ုိင္းရဲ႕ Bass ဂစ္တာသမား ကုိဘုိျမင့္ ေရနစ္လုိ႔ မနည္း ကယ္ခ့ဲရတယ္။ ၿပီးခ့ဲတ့ဲညကတည္းက အိပ္ေနတုန္း သူ႔ေျခေထာက္ကုိ ဆဲြခ်ခံခ့ဲရေသးတယ္ တ့ဲ။ ႏုိင္ငံျခားသားတေယာက္ကေတာ့ မနက္ ေကာ္ဖီတခြက္ ေသာက္ၿပီးကတည္းက ငါးမွ်ားထြက္လုိက္တာ သူ႔စက္ေလွပ်က္ေနလုိ႔ ည ၁၀ နာရီေလာက္မွ ငါးဖမ္းသေဘၤာတစင္းနဲ႔ ျပန္ေရာက္လာခ့ဲရ။

ေစာျပန္သြားတ့ဲ ကုိမီးပြားတုိ႔လည္း ကားပ်က္လုိ႔ ဒါးကမွာ တညအိပ္လုိက္ရ။ ထူးအိမ္သင္နဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ကေတာ့ လူေသေကာင္ေတြပါတ့ဲ ေခ်ာက္ခ်ားစရာ အိပ္မက္ေတြ ခဏခဏမက္။ ကုိေရႊနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ညဘက္ အရိပ္စီးလုိ႔ ဘုရားစာေတြ ရြတ္ၾကရနဲ႔။

ဒါေပမယ့္ ေနာက္တရက္ ျပန္လာခ့ဲခ်ိန္ေလးကေတာ့ ဘ၀မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးစရာပါ။ ကားေပၚမွာ ျမန္မာပုေလြသံၾကားလုိ႔ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သဘာ၀ေတာေတာင္ေတြကုိ ေငးၾကည့္ရင္း စိတ္လုိလက္ရမႈတ္ေနတာ သူ။ ၿပီးေတာ့ ကုိညီထြဋ္ရယ္ ကုိေမာင္ေမာင္လြင္ရယ္ ျမန္မာ့ဂီတအေၾကာင္းေတြ စိတ္ပါလက္ပါ ေျပာျဖစ္ခ့ဲၾက။ က်ေနာ္ သတိထားမိတာက သူ ေနာက္ဆုံး Album သြင္းမယ့္ သီခ်င္းေတြမွာ အဲဒီ လူသုံးနည္းတ့ဲ သဘာ၀တူရိယာေတြကုိ အဓိက သူ သုံးခ့ဲခ်င္ပုံပါ။ ႏုိင္ငံျခားက ျပန္ေရာက္လာတုိင္းလည္း ပုေလြအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ဟာမုိနီကာ၊ ဗုံေလးေတြ၊ ဂစ္တာေသးေသးေလးေတြ ၀ယ္လာၿပီး တီးလုိက္၊ မႈတ္လုိက္၊ ေလ့က်င့္လုိက္။

သိပ္မၾကာခင္မွာေတာ့ သူ႔စိတ္ကုိ ရိပ္စားမိလာခ့ဲပါတယ္။ တကယ္ဆုိ သူဟာ နည္းပညာတုိးတက္မႈအရ ေျပာင္းလဲေပၚေပါက္လာတ့ဲ Computer Programming Music ကုိ တျခားသူေတြ ေလ့လာလုိက္စားတာ အားေပးႏွစ္သက္တ့ဲလူတေယာက္ပါ။ သူကုိယ္တုိင္လည္း ျမန္္မာျပည္ရဲ႕ ပထမဆုံး Computer Music Programming လက္ရာအေနနဲ႔ ‘ၿမိဳ႕ျပလေရာင္တမ္းခ်င္း’ ဆိုတ့ဲ Album တခ်ပ္ကုိ ျမတ္ျမတ္ႏုိးႏုိးနဲ႔ ဖန္တီးခ့ဲသူပါ။ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ အားလုံးက ဒီအေပၚမွာပဲ အဓိက အားကုိးေနၾကေတာ့ သူ တစုံတရာကုိ စုိးရိမ္သြားပုံရပါတယ္။ တူရိယာအသံအားလုံးကုိ Computerထဲမွာ ဖန္တီးရေနေတာ့ တူရိယာအစစ္ေတြ၊ တူရီယာအစစ္တီးခတ္မႈေတြ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကြယ္ေပ်ာက္သြားမွာ သူ စုိးရိမ္ေနခ့ဲပုံပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သူ ေနာက္ထပ္သြင္းမယ့္ Albumကုိ အဲဒီလုိ တူရိယာအသစ္ေတြနဲ႔ ဖန္တီးၾကည့္ဖုိ႔ သူဆုံးျဖတ္လုိက္တာပါပဲ။

လက္ရိွေခတ္ကာလထဲမွာ အလုပ္ျဖစ္ေနတ့ဲ စီးပြားျဖစ္ေနတ့ဲ ေခတ္စားေနတ့ဲ အရာေတြကုိ အဆင္သင့္လက္ခံၿပီး ေအာင္ျမင္မႈရေအာင္ လုပ္ဖုိ႔ထက္ တိမ္ေကာေပ်ာက္ကြယ္သြားႏုိင္တ့ဲ တျခားသူေတြ လွည့္မၾကည့္လုိ႔ နစ္နာဆုံး႐ႈံးသြားႏုိင္တ့ဲ ဂီတေလာကရဲ႕ ကြက္လပ္ေတြကုိ ပင္ပန္းဆင္းရဲခံၿပီး ျဖည့္စြက္ခ်င္တာ သူ႔ရဲ႕ ဂီတအေပၚ စစ္မွန္တ့ဲ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးျခင္းပါ။ အဆုိေတာ္တေယာက္အျဖစ္ လြယ္လြယ္နဲ႔ ပုိက္ဆံရမယ့္ Stage Show ေတြကုိလည္း အၿမဲတမ္းလုိလုိ ျငင္းပယ္ေနခ့ဲၿပီး စင္ေနာက္ကေန မထင္မရွားနဲ႔ ဗုံေလးတီးလုိက္၊ ပုေလြေလးမႈတ္လုိက္၊ လုိအပ္တာကုိ ျဖည့္စြမ္းေပးခ်င္စိတ္ အျပည့္အ၀ရိွတ့ဲသူပါ။ ဂီတေလာကရဲ႕ အိမ္ဦးခန္းမွာထုိင္ၿပီး စတုိင္က်က်နဲ႔ ေနဖုိ႔ထက္ မီးဖုိေခ်ာင္ေတြ၊ ေနာက္ေဖးခန္းေတြမွာ လုိအပ္ေနတာေတြကုိ လုိက္လံရွာေဖြၿပီး တာ၀န္ယူ လုပ္ကုိင္ခ်င္တ့ဲသူတေယာက္ပါ။ ဂီတ ဆုိတ့ဲ အိပ္မက္တခုကုိ စစ္စစ္မွန္မွန္္ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးခ့ဲေတာ့ အဲဒီကေန အက်ဳိးအျမတ္ တစုံတရာ ရဖုိ႔ထက္ သပ္ရပ္လွပတ့ဲ ဂီတအိမ္ေလးျဖစ္ဖုိ႔ လုိအပ္တ့ဲေထာင့္ကေန လြတ္လပ္သန္႔စင္တ့ဲ စိတ္ထားနဲ႔ အသက္ရွင္ေနထုိင္သြားခ့ဲသူပါ။

ေငြေဆာင္ခရီးကအျပန္ ပုိၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းခ့ဲတာကေတာ့ ပုသိမ္မွာ က်ေနာ္ရယ္၊ သူရယ္၊ ကုိေရႊရယ္ ဆင္းက်န္္ျဖစ္ခ့ဲၾကတာပါပဲ။ ပုသိမ္္ကုိ သူက သိပ္ၿပီးသေဘာက်ပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ ခပ္ည့ံည့ံ ခပ္ဖ်င္းဖ်င္း ၿမိဳ႔ကေလး ျဖစ္ေနလုိ႔ပါပဲ။ ခရီးလမ္္းဆုံးၿမိဳ႔ဆုိေတာ့ စီးပြားေရးလည္း သိပ္မထြန္းကားဘူး။ ေခတ္နဲ႔အမီလည္း လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ လုိက္ၿပီး မေျပာင္းလဲႏုိင္ဘူး။ ၿမိဳ႔သူၿမိဳ႔သားေတြကလည္း ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။ အေရးတႀကီး၊ အေလာတႀကီး၊ လုပ္ကုိင္စရာေတြလည္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ႀကီးမွာလုိ ဘာမွ သိပ္မရိွလွဘူး။ ေအးေအးေဆးေဆး ပ်င္းပ်င္းရိရိ ေနလုိ႔ရလုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔က ခ်စ္ျမတ္ႏုိးရတ့ဲ ၿမိဳ႔ကေလးပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ တက္ခ့ဲဖူးတ့ဲ ေကာလိပ္ဖက္ ေလွ်ာက္သြားၾက၊ ညဘက္ ကန္သုံးဆင့္ ကန္လယ္က တံတားေပၚမွာ ပက္လက္လွန္အိပ္ၿပီး ေကာင္းကင္ကုိၾကည့္ၾက၊ ကုိေရႊကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ၿမိဳ႔ေလးဟာ ေကာင္းကင္ရယ္၊ ၾကက္ေတြရယ္နဲ႔ နည္းနည္းပုိနီးသလုိပဲလုိ႔ မွတ္ခ်က္ခ်တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ရယ္ၾကရေသးတယ္။ ဒီေနရာကုိ လြမ္းဆြတ္မိရတ့ဲ အဓိက အေၾကာင္းကေတာ့ ဒီမွာ က်ေနာ္တုိ႔ရွင္သန္ခ့ဲခ်ိန္ေလးေတြဟာ လြတ္လပ္သန္႔စင္မႈ အျပည့္အ၀ ရခ့ဲၾကလုိ႔ပါပဲ။ ကဗ်ာေတြ ေရးမယ္။ သီခ်င္းေတြ ေရးမယ္။ ဘယ္သူ႔အႀကိဳက္မွလည္း လုိက္စရာမွ မလုိဘဲ။ ေငြေၾကးေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမႈအတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘာအေလ်ာ္အစားမွ မရိွခ့ဲတ့ဲ တကယ္ခ်စ္ျမတ္ႏုိးစရာ အတိတ္ကာလေလးကုိ သူေရာ က်ေနာ္ေရာ အဲဒီၿမိဳ႔ေလးမွာ ပုိင္ဆုိင္ဖူးခ့ဲၾကတာေၾကာင့္ ဘ၀ဟာ ပုိၿပီး ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္စရာ ျဖစ္ခ့ဲရတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ရန္ကုန္ၿမ္ိဳ႔ေတာ္ႀကီးရဲ႕ စက္ယႏၱရားထဲမွာ ၀က္အူစေတြ၊ မူလီစေတြ အျဖစ္နဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔တေတြ ျပန္လႈပ္ရွား လည္ပတ္ျဖစ္ခ့ဲရျပန္ပါတယ္။ သူနဲ႔လည္း က်ေနာ္မေတြ႔တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားခ့ဲပါတယ္။ ခဏတျဖဳတ္ေတြ႔တ့ဲအခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔က်န္းမာေရးကုိ နည္းနည္း သတိထားမိလုိက္ပါတယ္။ သူကေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ေခါင္းမာမာနဲ႔ပဲ ေဆးခန္္းမသြားဘူး။ ပုိက္ဆံရမယ့္ အလြယ္တကူကိစၥေတြကုိလည္း ေခါင္းမာမာနဲ႔ ျငင္းပယ္ၿမဲ။ က်ေနာ္ကေတာ့ စိတ္ညစ္တယ္သာ ညည္းေနတယ္၊ အဲဒီအ႐ႈပ္အေထြးေတြၾကားထဲမွာပဲ ေခါင္းမေဖာ္ႏုိင္ေအာင္ အလုပ္မ်ားေနဆဲ။ တေန႔မွာေတာ့ ပုသိမ္္ကုိ သူတေယာက္တည္း ျပန္သြားတယ္ ဆုိတ့ဲ သတင္းကုိ ၾကားလုိက္ရပါတယ္။ ဒါ သူ႔ရဲ႕ ဘ၀မွာ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ ပုသိမ္ကုိ ျပန္ခြင့္ရျခင္းပါပဲ။

သူဆုံးၿပီး အေတာ္ၾကာမွပဲ အဲဒီပုသိမ္ကုိ ေနာက္ဆုံးတေခါက္ သူေရာက္ခ့ဲတုန္္းက အေၾကာင္းေတြကုိ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီက ျပန္္သိလုိက္ရပါတယ္။ ညဦးပုိင္းမွာေတာ့ ဘီယာဆုိင္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စားေသာက္ စကားေျပာၿပီး ညနက္ပုိင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကေန ထြက္သြားခ့ဲတယ္။ ေနာက္မွ ျပန္သိရတာက ပုသိမ္ေကာလိပ္ အေဆာင္ေတြနားက တာလမ္းမႀကီးဆီ သူေလွ်ာက္သြားခ့ဲတယ္။ သူေက်ာင္းတက္တုန္းက သြားခ့ဲဖူးတ့ဲ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္၊ အရက္ဆုိင္ေတြရိွတ့ဲ၊ သူ ညဘက္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဂစ္တာတီးခ့ဲဖူးတ့ဲ ေနရာေတြေပါ့။ အေဆာင္ေတြေရွ႕နဲ႔ လမ္းေဘးနားေတြမွာေတာ့ ဂစ္တာ၀ုိင္းေလးေတြ အမ်ားႀကီး ရိွေနဆဲပါပဲ။ သူကေတာ့ အဲဒီည အေမွာင္ထဲမွာ ေလွ်ာက္သြားရင္း ဂစ္တာ၀ုိင္းေလးေတြမွာ ေရာထုိင္၊ သီခ်င္းတပုဒ္ေလာက္ ဆုိခြင့္ေတာင္းၿပီး ဂစ္တာတီး သီခ်င္းဆုိလုိက္၊ ေနာက္တ၀ုိင္းေရာက္ တခါဆုိလိုက္၊ တီးလုိက္နဲ႔ တညလုံး အခ်ိန္ကုန္သြားခ့ဲပါတယ္။ အရင္တုန္းက ဘ၀ေလးကုိ ျပန္ရသြားၿပီလုိ႔မ်ား မူးမူးနဲ႔ သူေက်နပ္သြားေသးသလား။ ဒါမွမဟုတ္ သူ လြတ္လပ္သန္႔စင္စြာ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးခ့ဲတ့ဲ ဂီတနဲ႔ ကမၻာေျမကုိ လြတ္လပ္သန္႔စင္စြာ ေနာက္ဆုံး ႏႈတ္ဆက္သြားတာမ်ားလား။ အဲဒီညေလးက က်ေနာ္တုိ႔ကုိ သိခြင့္ေပးခ့ဲပါတယ္။

(မွတ္ခ်က္-၂၀၀၆ ၾသဂုတ္လထုတ္ ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပခ့ဲေသာ ေဆာင္းပါးျဖစ္သည္။)