>
ငါတို႔က ေက်ာင္းသားဆိုးေတြ
(မိုးမခ ကို ေပးတဲ့စာ)
ၾသရသ
ေမ ၁၅၊ ၂၀၀၈
တကၠသိုလ္ၾကီးကို ဓာတ္ပုံလိုက္ရိုက္တယ္။ လြမ္းစရာပဲ။ ပုံေတြကို ပို႔ေပးေနမယ္။ ငါတို႔က ေက်ာင္းသားဆိုးေတြပါ၊ တကၠသိုယ္တက္ခဲ့ေပမယ့္ စာသင္ခန္းအျပင္မွာ ေနခဲ့ရတဲ့ အခ်ိ္န္ေတြက ပိုမ်ားခဲ့ေတာ့ … ငါတို႔က ေက်ာင္းသားဆိုးေတြေပါ့။
လူမစုံတဲ့ စာသင္ခုံေတြက ထ ရပ္ျပီး ငါတို႔ ထြက္ခြာခဲ့ၾက။ အခုေတာ့ အသဲေတြ အူေတြ မရွိေတာ့တဲ့ ေက်ာင္းၾကီး … ျပီၤးေတာ့ အသက္မရွိေတာ့တဲ့ ဧရာ၀တီမွာ ငါတို႔က ေက်ာင္းသားဆိုးေတြေပါ့ …။
တခ်ဳိ႔ေက်ာင္းသားဆိုးေတြကေတာ့ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚကို ဆင္းသြားျပီ။ လမ္းမွာလည္း အလု ခံ ၾကရတယ္။ လူဆိုး လူမိုက္ေတြက အကူအညီေတြကို လုၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ အသည္းၾကားက မေပးရေသးတဲ့ မဲ တျပားကိုလည္း လုသြားၾကတယ္။
ငါတို႔က ေက်ာင္းသားဆုိးေတြ ဆိုေတာ့ အေရခြံေတြ ထူတယ္။ မ်က္ရည္ေတြက ခန္းေျခာက္ခဲ့ျပီ။ မဆလေခတ္ ဆႏၵခံယူပြဲတုန္းကလည္း မဲရုံထဲက၊ စာသင္ခန္းေတြထဲက သပိတ္ေမွာက္ျပီး ထြက္ခြာလာခဲ့ၾကဘူးေတာ့ ငါတို႔က ေက်ာင္းသားဆိုးေတြေပါ့။ မ်က္ရည္ေတာ့မရွိ ေဒါသေတြပဲ ရွိတယ္။
ေဒးဒရဲမွာဆို ငါတိ္ု႔ေက်ာင္းသားဆိုးေတြမွာ လက္ပိုက္ပဲ ၾကည့္ေနရတယ္။ ရ၀တက ဆန္ေ၀တယ္။ တရြာ အိတ္ ၂၀။ ေစာင္ေတြလည္း ေ၀တယ္။ ရုံးခ်ိ္န္ပဲ အလုပ္လုပ္ေတာ့ ရြာေတြက ေျခလ်င္လာရတဲ့ ျပည္သူေတြ မိုးစုန္းစုန္းခ်ဳပ္ခ်ိန္မွ ပိတ္ထားတဲ့ ရ၀တရုံးေရွ႔ကို ေရာက္ၾကရတယ္။ အဲဒီမွာ လက္ထဲမွာ ဗလာနဲ႔ ငါတို႔ ေက်ာင္းသားဆုိးေတြပဲ သူတုိ႔နဲ႔အတူ ရွိေတာ့တယ္။
ဆီမရွိတဲ့ ရြာစြန္ ရြာဖ်ားက ဒုကၡကို ေန႔ေရာ ညပါ ေက်ာပိုးျပီး အသက္ရႈေနၾကရတယ္။ ျမိဳ႔ဆီမလာႏိုင္။ ကားလမ္းနားနီးတဲ့ရြာေတြက လမ္းေပၚမွာ မ်က္ရည္ေတြခင္းျပီး ထမင္းတလုပ္၊ ေရတမႈတ္ကို ေတာင္းစားေနရတယ္။ ငါတို႔ ေက်ာင္းသားဆိုးေတြမွာ ေဖာက္ေပးစရာဆိုလို႔ လက္ေမာင္းေသြးေတြပဲ ရွိတယ္။
ငါတို႔အားလုံး အိပ္မက္ဆုိးထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကတယ္။ ငါတို႔က တခါမွ မလိမၼာဘူးခဲ့ေတာ့ တက္တက္ၾကြၾကြပဲ။ ေခတ္အဆက္ဆက္က ေက်ာင္းသားဆိုးေတြခ်ည္းပဲ ဒီမုန္တိုင္းကို အတူတူ ျဖတ္ၾကရအုံးမယ္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
