>
မိုးမခ ၅ ႏွစ္ ေကာင္းမႈေမာင္ရစ္
ဧျပီ ၁၅၊ ၂၀၀၈
ဟာ … ဒီေကာင္၅ႏွစ္ျပည့္တဲ့ေန႔က ေမာင္ရစ္တေယာက္ ဖုန္းေတြ၊ အီးေမးေတြ၊ စာတိုက္ပုန္းေတြနားမွာ ထိုင္ေစာင့္ေနတာဗ်။ ႏိုင္ငံတကာ ကမာၻအရပ္ရပ္က မိုးမခ၀ိုင္းေတာ္သားေတြ၊ မဟာမိတ္ေတြ၊ ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ သန္းနဲ႔ခ်ီေသာ ပရိသတ္ၾကီးဆီက လာမယ့္ ေမြးေန႔ဆုေတာင္းေတြကို ေျဖလိုက္မယ္ဟဲ့ လို႔ ခါးေတာင္းက်ဳိက္ျပီး ေစာင့္ေနတာ။ ဟဲဟဲ။
သူမ်ားေတြရဲ႔ ေမြးေန႔ေတြမွာ မသိလိုက္ဖာသာေနျပီး၊ သူမ်ားေတြ ေသေတာ့မွ မ်က္ရည္လည္ရႊဲနဲ႔ ၀မ္းနည္းျခင္းတို႔၊ အမွတ္ရျခင္းတို႔ ေၾကကြဲျခင္းတို႔ စသည္ျဖင့္ေတြ “လုပ္တတ္” တဲ့ မိုးမခခင္ဗ်ာ အခ်ိန္က မက်ေသးေတာ့ ဘယ္က ၀မ္းသာမွတ္တမ္း လာလိမ့္မွာလဲ။ သည္ေတာ့ ကိုယ့္ဖာသာပဲ – မိုးမခ အသက္ ၅ ႏွစ္ ေကာင္းမႈ ဆိုတဲ့ မွတ္တိုင္ေလး စိုက္ျပီး ငိုခ်င္းေလး ဟဲ ျပရမွာေပါ့။
အားလုံးေသာ ၀ိုင္းေတာ္သားမ်ား၊ အမႈေဆာင္လူၾကီးမ်ားနဲ႔ ပရိသတ္ၾကီးက ၀ိုင္း၀န္း ေစာင့္ေရွာက္ အားေပးကူညီၾကလို႔ “မ်က္ႏွာမြဲကေလး မိုးမခ” အခုလို သက္ဆိုးရွည္ေနရတာျဖစ္ေၾကာင္း ေက်းဇူးမွတ္တမ္း ေရးလိုက္ပါရေစ ခင္ဗ်ာ။ မိုးမခကို ၀ိုင္း၀န္း ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ၾကတဲ့ အဆင့္ဆင့္ေသာ လက္ဆင့္ကမ္းၾကသူမ်ား အားလုံးကိုလည္း ဒီကေန ၀မ္းသာစကားေျပာလိုက္ပါရေစ။
သို႔ေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔တေတြ မေနႏိုင္ပါဘူးခင္ဗ်ာ။ ၂၀၀၃ ေမမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ ဦးတင္ဦးနဲ႔ အဲင္အယ္ဒီပါတီ၀င္ေတြကို စစ္အစိုးရလက္ကိုင္တုတ္ေတြ ၀ိုင္းရိုက္သတ္ၾကိဳးစားတဲ့ လုပ္ၾကံမႈၾကီးျဖစ္ကတည္းက မိုးမခေရဒီယိုလည္း ေျပာရဲ ဆိုရဲ ေအာ္ဟစ္ရဲျပီး ဒီမိုကေရစီေရး ဆိုတဲ့ ဇာတိရုပ္ၾကီး လုံးလုံးေပၚခဲ့ရေတာ့သကိုး။
က်ေနာ္တို႔ကို ဆရာ ဦးတင္မိုး၊ ဆရာ ေမာင္စြမ္းရည္တို႔က လက္ဆြဲျပီး ပြဲခင္းထဲေခၚခဲ့တာပါခင္ဗ်ာ။ ေနာက္ေတာ့ ဂီတအႏုပညာရွင္ မာမာေအး၊ ဒါရိုက္တာ ၀င္းေဖနဲ႔ ဆရာၾကီး ေၾကးမုံဦးေသာင္းတို႔က ဂရုတစိုက္နဲ႔ အၾကံေတြေပး၊ အကူအညီေတြေပး၊ စာေတြ ေရးေပးခဲ့ၾကလို႔ “လူရာ၀င္” ခဲ့ရတာပါ။ အေရးတယူနဲ႔ ၾကိဳဆိုတဲ႔ မိတ္ေဆြ ၂ ဦးကေတာ့ ယူအက္စ္ကင္ပိန္းက ကိုေအာင္ဒင္နဲ႔ အဂၤလိပ္ ျမန္မာ ၂ ဘာသာနဲ႔ စာနယ္ဇင္းသမားေက်ာ္ ကိုမင္းဇင္တို႔လည္း ၀ိုင္းခဲ့ၾကပါေသးတယ္။ သူတို႔ေတြ ေမးထူးေခၚေျပာေလးလုပ္လို႔ အိုအက္စ္အိုင္ ဘားမားပေရာဂ်က္က အလွဴေငြေလးေတြလည္း ရခဲ့လို႔ ကြန္ပ်ဴတာေလးေတြ၊ အင္တာနက္ထုတ္စရာ ျဖန္႔ခ်ိစရာေလးေတြ တတ္ႏိုင္ခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။
မိုးမခဆိုတာက ရသေလာက္အလွဴေငြ၊ ေစတနာ၀န္ထမ္း လုပ္အား၊ လိုသမွ် အိတ္စိုက္နဲ႔ စာေပနဲ႔ အႏုပညာေလး တတ္စြမ္းသမွ်ကို အရင္းျပဳလို႔ ပရိသတ္ၾကီးရဲ႔ ခံစားခ်က္နဲ႔အသံကို ကိုယ္စားျပဳႏိုင္ဖို႔ ျပီးေတာ့ ပရိသတ္ၾကီးရဲ႔ အနာဂတ္အတြက္ ဆႏၵရွိတာနဲ႔ ကိုက္ညီမယ့္ အဟာရကို ေပးႏိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားၾကတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔တေတြ ရူးသြပ္လို႔၊ မိုက္မဲလို႔ ျပီးေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္လို႔ လုပ္တဲ့ အလုပ္တခုလို႔ ယူဆလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီ ေစတနာ၊ ၀ါသနာ နဲ႔ အနစ္နာ (ဟုတ္ခ်င္မွလည္း ဟုတ္မွာပါ။ ေ၀ဒနာ လို႔ ေျပာရင္ ပိုမွန္မယ္ ထင္ပါတယ္။) အဲဒီ အနာေတြနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ အသင္းအဖြဲ႔အလုပ္ကို လုပ္ၾက၊ ေလ့က်င့္ၾကတာပါ။ မရူးခ်င္ေတာ့တဲ့တေန႔၊ မမိုက္ေတာ့တဲ့တေန႔၊ မေပ်ာ္ေတာ့တဲ့တေန႔ ေနာက္ကလူေတြလက္ထဲ လႊဲေျပာင္းေပးခဲ့လိုက္ဖ္ို႔ပဲ လိုတာေပါ့ေလ။ ကိုယ့္ေနာက္ကအနာေတြနဲ႔လူေတြ ဆက္လုပ္ႏိုင္ၾကေအာင္ ထိမ္းသိမ္းျပီး လက္ဆင့္ကမ္း ခ်ီတက္ခဲ့ၾကလို႔ မိုးမခလည္း အရိုးနဲ႔ အေရနဲ႔ (တေသြးတေမြး) သက္ဆိုးရွည္ႏိုင္ခဲ့တယ္လို႔ ဆုိရပါမယ္။
၂၀၀၅ မွာေတာ့ မိုးမခ ေဆာင္ပုဒ္က ဒီလိုျဖစ္သြားပါတယ္။ “စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ အႏုပညာနဲ႔ လြတ္လပ္တဲ့ လူေဘာင္သစ္” တဲ့ခင္ဗ်။ မိုးမခမွာ ျပည္ပက ေစတနာရွင္ အေထာက္ေတာ္ေတြ၊ စာေရးသူေတြ အေတာ္အသင့္ေတာ့ ရရွိလာခဲ့ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ဆီမွာ ဟာသေလးေတြ ရွိတယ္ခင္ဗ်။ ဥပမာ – “က်ေနာ္က ေခတ္ျပိဳင္ကပါ” လို႔ ဆိုရင္ လူေတြက ဘာမွန္းမသိရင္ေတာင္မွ နည္းနည္းေတာ့ ဟန္ေလးနဲ႔ “ေအာ္ … ေအာ္ … ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့” လုိ႔ ျပန္ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။
အဲ – “က်ေနာ္က ဧရာ၀တီ ကပါ” လို႔ ေျပာရင္ေတာ့ အလွဴတို႔ မဂၤလာေဆာင္တို႔မွာ ပရိသတ္တုံ႔ျပန္ခ်က္က အားရစရာေကာင္းပါတယ္။ “ဟာ ဦးကလည္း ၀ါးခယ္မ က ..” တို႔၊ ” အမတို႔က ပုသိမ္က” စသည္ျဖင့္ ဇာတိရပ္ရြာကို ေဖာ္ၾကေတာ့တာပါပဲ။ ဧရာ၀တီ စာနယ္ဇင္းအဖြဲ႔ကလူေတြကို မေလးမစားလုပ္တာ မဟုတ္ေၾကာင္းပါခင္ဗ်။ ရယ္စရာ ေျပာတာပါေနာ္။ အျဖစ္မွန္ပါ။
အဲ … က်ေနာ္တို႔ “မိုးမခ” ကေတာ့ “က်ေနာ္တို႔ မိုးမခကပါ” လို႔ အဲသည္တုန္းက ေျပာကို မေျပာရဲဘူးတာပါခင္ဗ်ာ။ လူေတြက “ဟင္ … ဘာလဲ မိုးမခ …။ ဆူရွီဆိုင္လား၊ ထမင္းဆိုင္လား” လုိ႔ ျပန္ေမးတတ္ၾကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ စာနယ္ဇင္းအဖြဲ႔ဆိုတာ နံမည္ၾကီးလို႔ ဂုဏ္လုပ္ျပီး မေျပာ၀ံ့ေၾကာင္း စကားခ်ပ္ျပရတာျဖစ္ပါတယ္။
၂၀၀၅ နဲ႔ ၂၀၀၆ ေန႔ရက္မ်ားကို အမွတ္တရဆိုရမယ္ျဖင့္ ၾကည့္မွန္ေတြ အမ်ားၾကီးေထာင္ထားရေသာ ေန႔ရက္မ်ားပါပဲ။ ေစတနာ့၀န္ထမ္းေတြကလည္း ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္နဲ႔ဆိုေတာ့ အေထာက္ေတာ္ နံပါတ္တခု ထုတ္ေပးလိုက္၊ လူရင္းေတြကပဲ ျပန္သိမ္းျပီး အသက္ဆက္ထားလိုက္ရ။ ေနာက္လူသစ္လည္း ေနရာေဒသလိုက္ျပီး နံပါတ္ထုတ္ေပးလိုက္၊ ျပီးေတာ့ ကုိယ့္လူေတြပဲ ဒီနံပါတ္ကို ေဆာင္ျပီး ဆက္ေရးေနလိုက္ရနဲ႔ေပါ့ခင္ဗ်ာ။ တက္က်မ္းေတြမွာေတာ့ ဦးထုပ္ ၆ လုံးတို႔ ၇ လုံးတို႔ တျပိဳင္နက္တည္း ေဆာင္းတဲ့ ထူးခၽြန္တဲ့ ပုဂၢဳိလ္တို႔ဘာတို႔ ၾကားဖူးပါရဲ႔။ မိုးမခမွာေတာ့ အင္အားေတြ မ်ားသည္ထက္မ်ားလို႔ အားရွိေအာင္ မွန္ေတြေထာင္ထားရ၊ ဦးထုပ္ေတြ မ်ဳိးစုံ ေဆာင္းထားရတာမို႔လုိ႔ အေထာက္ေတာ္နံပါတ္ေတြကို ထုတ္လိုက္ ျပန္သိမ္းလိုက္ ကိုယ္ပဲ ျပန္ကုိင္ျပီးေရးလိုက္နဲ႔ ရယ္လည္းရယ္၊ ေမာလည္းေမာတဲ့ ေန႔ရက္မ်ားပါပဲ။
ျဗဟၼာဦးေခါင္းၾကီးလိုပါပဲ မိုးမခဆိုတာလည္း ဆီမလာ ပ်ားမလာဆိုေတာ့ ေလးတာေပါ့ခင္ဗ်ာ။ ေလးတဲ့ၾကားထဲက လက္ေျပာင္းမယ့္လူမလာမျခင္း အံခဲျပီး ေစာင့္ရတာေပါ့။ “ေၾကာ္ျငာရမယ္ ေၾကာ္ျငာမရဘူး” ဆိုျပီး လူေတြကိုလည္း ညာ မေရာင္းရက္ပါဘူးေလ။ ဒီအလုပ္ၾကီးက “ဟာ – ဟိုသူငယ္ … ဟိုသူငယ္ … အိုဘဲ့ ႏႈတ္ခမ္းကြဲေလးနဲ႔ ဟိုသူငယ္ …” လို႔ လူေတြၾကားထဲ သူမ်ားကို ေအာ္ေခၚရတဲ့ အလုပ္ဆိုေတာ့ လူခ်စ္လူခင္ မ်ားတဲ့အလုပ္မဟုတ္ဘူးေလ။
အရင္က မိုးမခကို တလကိုးသီတင္းေနမွ ကဗ်ာေလး စာေလး လာဖတ္တဲ့သူေတြက အခုေတာ့ မိုးမခကို တပတ္တခါေလာက္ေတာ့ ဖတ္လာၾကျပီလို႔ဆိုပါတယ္။ မိုးမခ ၀ိုင္းေတာ္သားေတြ အသည္းအသန္ ၀မ္းသာၾကရတာေပါ့ခင္ဗ်ာ။
ဗီစီဒီတို႔၊ ကာရာအိုေကတို႔၊ သီခ်င္းေတြ မ်ားမ်ားတင္ျပီး ပရိသတ္ဆြဲေဆာင္ဖို႔ ေျပာတဲ့လူေတြကို မလိုက္ေလ်ာႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း၊ ျပည္တြင္းက စစ္အစိုးရ ေလာင္းရိပ္နဲ႔ ဆင္ဆာဘုတ္ ရႊံ႔ႏြံေတာထဲမွာ အႏုပညာပန္းပြင့္ေနရသူေတြကို လည္ပင္းထပ္ညွစ္ျပီး ထမင္းငတ္ေသၾကေစရန္ အားေပးတဲ့ ခိုးကူး၊ ခိုးျဖန္႔ကိစၥေတြကို ေျဗာင္မလုပ္လိုေၾကာင္း ဓာတ္ျပားေဟာင္းၾကီး ဖြင့္ျပေနရာက အခုလို စာမူခမ်ား မေပးႏိုင္ေသးေသာ္လည္း ေစတနာခ်င္း ရင္ခုန္သံျခင္း တူသူ အႏုပညာရွင္ေတြနဲ႔ ပရိသတ္ၾကီးက မိုးမခကို အားေပးလာေနၾကျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ၾကြားလုံးထုတ္ႏိုင္လာတာေပါ့ခင္ဗ်ာ။
ေန႔စဥ္ သတင္းေတြ၊ ဓာတ္ပုံေတြ တင္လာႏိုင္ပါတယ္။ အပတ္စဥ္ အင္တာနက္ေရဒီယိုလည္း ျပန္လႊင့္လာပါတယ္။ အကူအညီ လိုအပ္ေနတဲ့ စာနယ္ဇင္းသမားေတြကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ အကူအညီေပးႏိုင္ပါတယ္။ စာမူေတြကို လွဴေတာ့ က်ေနာ္တို႔ဖက္က အခုလို အင္တာနက္နံရံကပ္ မ႑ဳိင္ေလးကို ေရရွည္ ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ ၾကာၾကာခံေအာင္ မိုးမခ ဇရပ္အမိုးေလးေပၚက ဓနိေတြေနရာမွာ ကတၱရာျပားေလးေတြ မိုးတာတို႔၊ ေပါက္ေနတဲ့ နံရံေတြကို ဖ်ာၾကမ္းအသစ္ေလးေတြ ၀ယ္ကာတာတို႔ လုပ္ႏိုင္တာေပါ့ဗ်ာ။
ေစတနာရွင္ စာဖတ္သူမ်ားက “ကန္ေတာ့ဆြမ္း”ေတြ လွဴၾက၊ ေစတနာရွင္ စာမူရွင္ေတြက အေျပးအလႊား၊ အေရွာင္အတိမ္းေတြနဲ႔ ရုန္းကန္ရင္း “သတင္းေတြ၊ စာမူေတြ” လွဴၾကေတာ့ မိုးမခဇရပ္ကေလးဟာ အမ်ားျပည္သူအားလုံး ေကာင္းမႈနဲ႔ နားခိုခ်င္စရာ ေအးရိပ္သာ ဇရပ္ကေလး ရုပ္လုံးေပၚလာရသေပါ့။
၂၀၀၇ မွာ ကြယ္လြန္သူ ဆရာတင္မိုးအတြက္ သူ႔ကိုခ်စ္တဲ့ စာေပပရိသတ္ၾကီးကိုယ္စား အမွတ္တရ စာအုပ္ ၂ အုပ္ ထုတ္ေ၀တဲ့ဆီမွာ ေ၀ယ်ာ၀စၥကူညီႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
၂၀၀၇ ဇူလိုင္မွာ ဆရာၾကီးေၾကးမုံဦးေသာင္း အပါအ၀င္ အေမရိကန္ မဲဇာေရာက္ မိုးမခအတိုင္ပင္ခံ စာေရးဆရာၾကီးမ်ားနဲ႔ စာေပေဟာေျပာပြဲကို သူတို႔ခ်စ္တဲ့ ပရိသတ္မ်ား ကိုယ္စား ေတာက္တိုမယ္ရ ၀င္လုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
၂၀၀၇ ၾသဂုတ္လ ေလာင္စာဆီသပိတ္နဲ႔ ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး သံဃာသပိတ္မွာ ထိခိုက္က်ဆုံး ဒဏ္ရာရ ဖမ္းဆီးထိမ္းသိမ္းခံရသူမ်ားကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ အကူညီေပးဖို႔ ျမန္မာျပည္ဒီမိုကေရစီေရး ကူညီမႈ ရန္ပုံေငြကို ထူေထာင္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
၂၀၀၇ စက္တင္ဘာတုန္းက ျပည္တြင္းက စြန္႔စားသူေတြ ေပးပုိ႔တဲ့ ဓာတ္ပုံေတြကို မိုးမခကတဆင့္ သတင္းဌာနနဲ႔ အင္တာနက္ပရိသတ္ကို ပို႔ေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ သူမ်ားနည္းတူ အင္တာနက္လမ္းေလးခြဆုံမွာ သံဃာေတြကို စစ္တပ္က နင္းေခ်ေနျပီျဖစ္ေၾကာင္း အသံကုန္ ဟစ္ေအာ္ သတင္းပို႔ခဲ့ၾကတာပါ။ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေတြဟာ အဲဒီတုန္းက တရားမွ်တမႈနဲ႔ အမွန္တရားအတြက္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ အသားေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္လို႔ ရဲရင့္တက္ၾကြၾက၊ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းခဲ့ၾကရသလဲဆိုတာကို မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ ၾကဳံခဲ့ၾကရပါတယ္။
မိုးမခဆိုတဲ့ စာနယ္ဇင္း စာမ်က္ႏွာ အင္တာနက္ နံရံကပ္ မ႑ိဳင္ေလး က ၅ ႏွစ္ ျပည့္ခဲ့ျပီ။
၁၉၈၈ ကစခဲ့တဲ့ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ဆိုးၾကီး ျမန္မာျပည္မွာ မင္းမူေနတာ အႏွစ္ ၂၀ ျပည့္ေတာ့မည္။
၁၉၄၈ မွာ ရခဲ့တဲ့ တိုင္းတပါးေအာက္က လြတ္ေျမာက္ခဲ့တဲ့ ပထမလြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲၾကီးအျပီး၊ ၁၉၄၈ က စလို႔ ဆက္တိုက္ေနခဲ့ရတဲ့ ဖက္ဆစ္မ်ားလက္ေအာက္က၊ အာဏာရွင္မ်ား လက္ေအာက္က လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ျမန္မာျပည္ရဲ႔ ဒုတိယ လြတ္လပ္ေရး တိုက္ပြဲၾကီးကလည္း အႏွစ္ ၆၀ ျပည့္ေတာ့မည္။
လူတဦးရဲ႕႔ သက္တမ္းနဲ႔ ၾကည့္လိုက္လ်င္ ဒီႏိုင္ငံအသက္နဲ႔ ထပ္တူတဲ့ အသက္ ၆၀ အရြယ္ လူသည္ အရြယ္ ၃ ပါးကို ေက်ာ္ျဖတ္သန္းလို႔ လူ႔ဘ၀ ေန၀င္ခ်ိန္ေတာင္ ေရာက္ေတာ့မည္။ ေသရင္ေတာင္ ေသလို႔ရေနျပီ။ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္ၾကီးအတြက္ ေသခဲ့ရသူေတြ အရိုး ေတာင္လို ပုံခဲ့ရျပီျဖစ္သည္။ ဆက္ျပီးလည္း ေသၾကရအုံးမည္။
၂၀၀၇ စက္တင္ဘာအျပီး ေလးသံျမွားသံ စဲေသာအခါ၊ ေသနတ္သံ ဗုံးသံမ်ား ျပယ္ေသာအခါ ျမန္မာျပည္ စစ္တလင္းၾကီးမွာ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေလးမ်ား၊ မိဘနဲ႔ သားသမီးမ်ား၊ ရဟန္းသံဃာမ်ားတို႔၏ ေသြးတို႔ျဖင့္ ရဲရဲနီလ်က္ အေလာင္းမ်ား၊ ဒဏ္ရာရ လဲက်ေနသူမ်ားနဲ႔ အရုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္လ်က္ ရွိေနပါျပီ။
လက္နက္ကိုင္စြဲထားေသာ စစ္သားမ်ား၊ ဖက္ဆစ္မ်ား၊ စစ္တပ္အလိုေတာ္ရိမ်ားကေတာ့ အေလာင္းပုံ၊ လူနာပုံမ်ား ေပၚတြင္ ဟိုမွ ဒီမွ ေလွ်ာက္ရင္း လူေသ လူနာတို႔ဆီမွ အဖိုးတန္တို႔ကို ျဖဳတ္ခြာ လုယက္ယူျပီး ေအာင္ေသေအာင္သား စားသည့္ႏွယ္ ျပဳက်င့္ေနၾကေလသည္။ အသက္မေသဘဲ က်န္ရစ္သူ စစ္သံု႔ပန္းမ်ားျဖစ္သည့္ ျမန္မာျပည္သူမ်ားကိုလည္း ၾကက္ကေလး ငွက္ကေလးမ်ားသဖြယ္ နင္းေခ်ပစ္လိုက္မည္ဟူေသာ မင္းမဲ့စရုိက္တို႔ျဖင့္ ဘီလူးသဘက္သဖြယ္ က်င့္ၾကံေနၾကေလျပီ။
ျငိမ္းခ်မ္းေရး ကင္းမဲ့ေနသည့္ ျမန္မာျပည္ စစ္တလင္းမွာ အေလာင္းေတြအေပၚ၊ လူနာေတြအေပၚ၊ အက်ဥ္းသားေတြအေပၚမွာ က်ေနာ္တို႔ မိုးမခကလူေတြကေတာ့ ၅ ႏွစ္ျပည့္ျပီဆိုတဲ့ ေမြးေန႔ကိတ္လည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ခြဲမစားလိုပါ။ ျပည္တြင္းစစ္မီးေတာက္ၾကီးကို ေဘးထားျပီး ေမြးေန႔ဖေယာင္းတိုင္ကိုလည္း တဖူးဖူးနဲ႔ ကုန္းမမႈတ္လိုပါ။ ဘုန္းၾကီးမရွိသည့္ ေက်ာင္းေတြ၊ တန္ေဆာင္းေတြ ပရ၀ုဏ္ေတြမွာ သည္ႏွစ္အတာေရေအးကေလးျဖင့္ ဘယ္သူကိုမွ အပူေတြ ျငိမ္းေအာင္ ေလာင္းဖို႔လည္း ခြန္အားလည္း မရွိ။
စစ္မီးလွ်ံေတြထဲမွာ၊ စစ္တလင္းျပင္ေတြထဲမွာ အေလာင္းေတြေကာက္၊ လူနာေတြ ေစာင့္ေရွာက္ရင္း၊ ဒုကၡသည္ေတြဆီ ထမင္းထုတ္ကေလးပို႔ရင္းႏွင့္သာ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ဇရပ္ကေလးေတြ၊ ေရခ်မ္းစင္ေလးေတြ မ်ားသည္ထက္ မ်ားေအာင္သာ ေဆာက္ေနခ်င္ပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ လက္နဲ႔ ႏွလုံးသားနဲ႔ ေဆာက္ရတဲ့ ဇရပ္ကေလးေတြ၊ ေရခ်မ္းစင္ေလးေတြကို ေျခနဲ႔ဖ်က္လည္း ဖ်က္ေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ ဇရပ္ေလးေတြ၊ ေရခ်မ္းစင္ေတြ က်ဆုံးကုန္လ်င္လည္း ေနာက္ ဇရပ္ေတြ၊ ေရခ်မ္းစင္ေတြ လာၾကပါလိမ့္အုံးမည္။
မိုးမခ အင္တာနက္နံရံကပ္မ႑ိဳင္ ဇရပ္ကေလးေတာ့ ၅ ႏွစ္ ျပည့္ျပီ။
ဇရပ္ေတြ၊ ေရခ်မ္းစင္ေတြ ဒီေခတ္ၾကီးမွာ မလိုဘူး၊ ငါတို႔က ဟိုတယ္မွာတည္းျပီး ေသာက္ေရသန္႔ေသာက္ေနၾကျပီလို႔ ဆိုရင္လည္း ျမန္မာျပည္ စစ္တလင္း ေႏြေခါင္ေခါင္ေအာက္က ဇရပ္ထဲမွာ ေမာင္ရစ္နဲ႔ မိုးမခကို ထားခဲ့ပါ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
