>
ဆူဟာတို (၀ါ) အာရွလူၾကမ္းၾကီး တဦးေရႊေဒါင္းျဖဴ
ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၊ ၂၀၀၈
စစ္ျပီးတဲ့ေနာက္ အာရွမွာ ကိုလိုနီႏိုင္ငံေတြ လြတ္လပ္ေရးရလာၾကတဲ့အထဲမွာ စစ္မျဖစ္ခင္က ဒတ္ခ်္အင္းဒီးစ္လို႔ သိတဲ့ အင္ဒိုနီးရွားလည္း ပါတယ္။ ဂ်ားဗား၊ ေဘာ္နီယို၊ စူုမၾတား၊ စူလာေ၀စီ၊ ဘာလီ စသည့္ ကၽြန္းေပါင္း ၃၀၀၀ ေက်ာ္ ပထမဦးဆုံး စုစည္းမိျခင္းပဲ။ ယဥ္ေက်းမႈ အင္မတန္ျမင့္တဲ့ ဂ်ာဗားလို ပေဒသရာဇ္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကေန ေဘာ္နီယိုက ကမာၻဦး တိုင္းသားေတြ ထိ ပါ၀င္တဲ့ လူမ်ဳိးေပါင္းစုံဟာ ဆူကာႏို၊ ဟာတာ စတဲ့ အမ်ဳိးသားေရး၀ါဒီေတြရဲ႔ စြမ္းေဆာင္မႈနဲ႔ ပထမဦးဆုံး အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံအဆင့္ တက္လွမ္းခဲ့ၾကပါတယ္။
ဒတ္ခ်္နယ္ခ်ဲ႔ကို ခုခံစစ္ ၄ ႏွစ္ၾကာ ဆင္ႏြဲျပီး ၁၉၄၉ မွာ လြတ္လပ္ခဲ့ေပမယ့္ ခြဲထြက္ေရးလႈပ္ရွားမႈ၊ ကြန္ျမဴနစ္သူပုန္ထမႈ စတဲ့ ျပည္တြင္း မျငိမ္သက္မႈေတြအျပင္၊ ျမန္မာျပည္က ဦးႏုလို စိတ္ႏုတဲ့ ဆိုကာႏိုရဲ႔ “ဒီမိုကေရစီ လက္တလုံးျခားလုပ္မႈ” ေတြဟာ အင္ဒိုနီးရွား ႏိုင္ငံေရး မုန္တိုင္းျပင္းထန္ေစခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၅၇ မွာ ဆိုကာႏိုရဲ႕ ဦးေဆာင္ဒီမိုကေရစီစနစ္ (အမွန္ကေတာ့ အာဏာရွင္စနစ္ ပါပဲ) ေအာက္မွာ စစ္တပ္နဲ႔ ကြန္ျမဳနစ္ပါတီကို ၂ ဖက္နင္းျပီး ႏိုင္ငံေရးကစားတဲ့ ဆိုကာႏိုေၾကာင့္ အေမရိကန္ၾသဇာလႊမ္းတဲ့ စစ္တပ္နဲ႔ ကြန္ျမဳနစ္ ပဋိပကၡပိုၾကီးလာပါတယ္။
အရပ္ဘက္စီးပြားေရးကို လက္၀ါးၾကီးအုပ္ခြင့္ရတဲ့ စစ္တပ္ရဲ႔ အစြယ္ေတြ ရွည္လာပါတယ္။ ဆိုကာႏိုရဲ႔ ရန္လုိတဲ့ အင္ဒိုနိးရွားနယ္ခ်ဲ႔၀ါဒေၾကာင့္ မေလးရွားတို႔နဲ႔ ရန္စပြားရျပီး တရုတ္နီၾသဇာလည္း ၾကီးလာပါတယ္။ ေနာက္ဆုံး အားလုံးသိတဲ့အတိုင္း ၁၉၆၅ – ၁၉၆၆ ကေသာင္းကနင္းေခတ္ၾကီးထဲမွာ ကြန္ျမဳနစ္ေတြ၊ တရုတ္ေတြ အနည္းဆုံး ၅ သိန္းေလာက္ အသတ္ခံရတဲ့ စစ္အာဏာသိမ္းမႈနဲ႔ ဆူဟာတိုရဲ႔ စနစ္သစ္ (New Order) စစ္လက္၀ါးၾကီးအုပ္ အာဏာရွင္ေခတ္ၾကီး ေပၚလာခဲ့ပါေတာ့တယ္။
တိုင္းျပည္ကို ျပိဳင္ဘက္မရွိ ႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ အုပ္စီးျပီး ”သားတူညီ” မ်ားနဲ႔တကြ ေဖာ္တသင္းတို႔ စုရုံးျပီး ”၀ါးေစ” လုပ္ၾကတဲ့ (ဗိုလ္သန္းေရႊတို႔ အင္မတန္ ၀မ္းပါးတဲ့) အေမရိကန္ အေထာက္ပ့ံခံ ေငြအလုံးအရင္းၾကီးနဲ႔ ျပည္ေတာ္သာေခတ္ၾကီးဟာ အဆုံးမေတာ့ အတြင္းက လိႈက္ျပီး ပိုးေဖာက္ထားတဲ့ အူနီသီးလို အျပင္ပန္း ဟန္ေပမယ့္ ၁၉၉၇ အာရွစီးပြားေရးလိႈင္းအပုတ္မွာ မခံႏိုင္ဘဲ ခ်ဳပ္ျငိမ္းခဲ့ရပါတယ္။
အရံေတြကို ေခၽြရလြန္းေတာ့လည္း စစ္တပ္ကိုေတာင္ ဦးစားမေပးႏိုင္ေတာ့တဲ့ ဆူဟာတိုကို ျပည္သူ႔အုံၾကြမႈၾကီးၾကားမွာ စစ္တပ္က ကာကြယ္မေပးေတာ့ပါဘူး။ ေရႊနန္းက ဆင္းခဲ့ရေပမယ့္ အက်သာတဲ့ ေနရာမွာေတာ့ ဗိုလ္ေန၀င္းထက္ သာပါတယ္။ “ဂိုလ္ကာ” ပါတီဟာလည္း “မဆလ” လို နတ္စိမ္းဘ၀ မေရာက္ခဲ့ဘဲ ႏိုင္ငံေရးမွာ ဆက္ၾသဇာရွိတုန္း၊ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ စစ္တပ္မွာလည္း သူ႔အရွိန္က်န္ေနတုန္းမို႔၊ တရားစြဲခံရတာေတာင္ က်န္းမာေရး အေၾကာင္းျပျပီး လြတ္ျငိမ္းခြင့္ရ၊ ေထာင္က်တဲ့သားကိုပါ ျပန္ထုတ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ (ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ စီးပြားေရးလာလုပ္တဲ့ သားတေယာက္နဲ႔ ဗိုလ္သန္းေရႊသမီးတို႔ “ကိြက်ိ ကြက်ိ” ၾကားလိုက္ပါေသးတယ္။)
သူေသခါနီးေတာင္ သမၼတ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးေဟာင္းက ဂ်ာကာတာကို အေရာက္ ျပန္လာရတယ္။ ျမန္မာျပည္က so called ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ (ဆိုသူ) ဗိုလ္သန္းစိန္ ခရီးစဥ္ေတာင္ cancel (ေရႊ႔ဆိုင္း) ခံရပါတယ္။ ဒီက ျမန္မာစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးေတြ မသာသြားရႈၾကအုံးမလား မသိပါဘူး။ ဘနဇီယာ ေသတုန္းကေတာင္ ၀မ္းမနည္းတဲ ဗိုလ့္သန္းေရႊက ၀မ္းနည္းေၾကာင္းပို႔မွာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။
အေရွ႔ေတာင္အာရွမွာ သူနဲ႔ေခတ္ျပိဳင္ထဲက ဆိုလို႔ သီဟာႏု (ကေမၺာဒီယား) ပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ လီကြမ္ယုနဲ႔ ဘူမိေဘာလ္ဒ္တို႔က နည္းနည္း ငယ္ၾကပါတယ္။
သူနည္းနဲ႔သူ အာဏာရွင္ဆန္ၾကတဲ့ ဒီေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ သူနဲ႔ ကြာတာကေတာ့ လူအၾကည္ညိဳခံရမႈနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသိကၡာပါပဲ။ ေခတ္ပ်က္ၾကီးထဲမွာ တိုင္းျပည္ကို သစၥာမေဖာက္ဘဲ ႏိုင္သေလာက္ ကယ္တင္ခဲ့တဲ့ သီဟာႏု၊ တိုးတက္ေအာင္ ေခါင္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ က်န္တဲ့ ၂ ေယာက္နဲ႔ ယွဥ္ရင္ ဆူဟာတိုဟာ “သဘာ” ရွိေပမယ့္ ရာဇ၀င္ထဲမွာ လူေကာင္းစာရင္းေတာ့ မတိုးႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။
အလားတူပဲ သူနဲ႔ တခ်ိန္တည္း ၆၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ားမွာ တက္လာၾကတဲ့ အေရွ႔ေတာင္အာရွ အာဏာရွင္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးေတြကို ျမန္မာ၊ ထိုင္း၊ ဗီယက္နမ္ … ဘယ္တိုင္းျပည္မွာမွ တမ္းတမယ့္သူ မရွိၾကေတာ့ပါဘူး။
ဗိုလ္ေန၀င္းက တိုင္းျပည္ကို တံခါးပိတ္ျပီး ေရာင္းစားတယ္။ အေမရိကန္အေထာက္ပံ့ခံ လက္ယာအာဏာရွင္ေတြထဲမွာ ထိုင္းဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက တိုင္းျပည္ကို ေရာင္းလည္း ေရာင္း၊ ျပည္တြင္းမွာလည္း စီးပြားေရးတိုးတက္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ျပီး၊ ဆူဟာတိုကေတာ့ ငတ္ၾကီးက်လြန္းလို႔ နာမည္ေတာင္ မက်န္ရစ္ခဲ့ပါဘူး။
တိုင္းျပည္ကို ေခါင္းေဆာင္ၾကမယ့္ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြအဖို႔ “ဆူဟာတို ဇာတ္ထုတ္” ဟာ လက္ခ်ာေကာင္းတခုပါပဲ။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ႏိုင္ငံေရးနည္းနဲ႔ သက္ဆိုးရွည္ေအာင္၊ တိုင္းျပည္တည္ျငိမ္ျပီး စီးပြားေရးအေတာ္အသင့္ တက္လာေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေပမယ့္ အာဏာကို ပေဒသရာဇ္ပုံစံ ေ၀စားမွ်စား သစၥာခံတဲ့စနစ္က အက်င့္ပ်က္၊ ျခစား ဖိႏွိပ္တဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးသာ အဖတ္တင္က်န္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီမိုကေရစီ အုတ္ျမစ္ တိမ္တိမ္ေလး တူးမိတဲ့ ပေဒသရာဇ္ဥာဥ္ မေပ်ာက္ေသးတဲ့ တတိယကမာၻႏိုင္ငံေတြအဖို႔ တည္ျငိမ္ သန္႔ရွင္း ညီမွ်တဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ေတြ ထူေထာင္ဖို႔ဆိုတာ ေရႊျပည္ေတာ္ ေမွ်ာ္တိုင္းေ၀း ေနတုန္းပါပဲ။
“ ဆူဟာတိုၾကီးလည္း အနိစၥ၊ ေသခါနီးမွ အလည္သြားတဲ့ ဗိုလ္ေန၀င္းလည္း အနိစၥ၊ ေနာက္လာေတာ့မယ့္ ဗိုလ္သန္းေရႊလည္း အနိစၥ၊ အာဏာရွင္လည္း အနိစၥ …”
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
ဆူဟာတို (၀ါ) အာရွလူၾကမ္းၾကီး တဦး
