>
တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ား
ဇန္န၀ါရီ ၁၅၊ ၂၀၀၈
ဒီေန႔ေရာက္လာတဲ့ မဂၢဇင္းစာအုပ္ေတြထဲက “ခ်င္းတြင္း”မွာ ဂ်ဴနီယာဝင္းရဲ့ “တိုင္းျပည္မဲ့ လူတေယာက္” အေႀကာင္းဖတ္လုိက္ရပါတယ္။ ၁၈ရာစု အလယ္ပိုင္းက ေရးဖြဲ႔ထားခဲ့တဲ့ Edward Everett Hale ရဲ့ “The Man without a Country” ကို ရည္ညႊန္းဖဲြ႔ဆုိထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ Haleက ကၽြႏၤုပ္တို႔၏တိုင္းျပည္ဟာ ဘာလဲ ဆိုတာ သိဖို႔အတြက္ အဲဒီစာအုပ္ကေလးကို ေရးျဖစ္တာ ျဖစ္ပါတယ္လို႔ ဂ်ဴနီယာဝင္း က ဆိုထားပါတယ္။
ေျမာက္ျမားလွစြာေသာ စစ္ေဆးမႈေတြ ေမးခြန္းမ်ဳိးစံုေတြရဲ့ ဒဏ္ကို မခံႏိုင္ေတာ့တဲ့အဆံုး “အေမရိကန္ႏိုင္ငံ ဆိုတဲ့ က်ဳပ္တိုင္းျပည္ရဲ့ နံမည္ကို က်ဳပ္ ဘယ္ေတာ့မွ မႀကားပါရေစနဲ႔ေတာ့ …” လို႔ တရားရံုးမွာ ေဒါသတႀကီး ေတာင္းဆိုလိုက္မိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကို “ေအာ္လီရန္ ပင္လယ္ျပင္ ေရတပ္သေဘၤာမွာ တသက္ ေနေစ၊ သူ့ တိုင္းျပည္အေႀကာင္း မသိေစရ …” ဆိုတဲ့ ျပစ္ဒဏ္ကို ရခဲ့ပါတယ္။
သေဘၤာအရာရိွေတြ၊ သေဘၤာသားေတြ တာဝန္ျပီးဆံုးလို႔ သူတို႔တိုင္းျပည္ ျပန္ႀကေပမဲ့ ႏိုလန္ကေတာ့ သေဘၤာေပၚမွာပါပဲ။ သူ႔တိုင္းျပည္ဆိုတာကို သူ႔ရင္ထဲမွာ ေဖ်ာက္ဖ်က္ျပီးသားကိုး။ တိုင္းျပည္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ခံစားခ်က္က သူ့ရင္ထဲမွာ ဗလာနတၳိေပါ့။ တိုင္းျပည္မဲ့ လူသားတေယာက္ရဲဲ့ ဘဝကို သူ ေက်နပ္လို႔။
ဒါေပမ့ဲ တေန႔မွာေတာ့ သေဘၤာသားတေယာက္ဆီက Sir Walter Scott ရဲ့ “Lay of the Last Minstrel” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ လက္ေဆာင္ ရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီထဲက ကဗ်ာတပုဒ္ဟာ သူ့ရင္ကို ျမားတံေတြနဲ႔ ထိုးလိုက္သလိုပါပဲ။
“တိုင္းျပည္ကို သတိမရ၊
တိုင္းျပည္အိမ္ဦးဝ ေရာက္တာေတာင္
ေျခဦး မသီႏိုင္သူူ …
သူဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဂုဏ္ေတြ၊ စည္းစိမ္ေတြ ျမင့္ေနပါေစ…
အဲဒီသူရဲ့ တန္ဖိုးဟာ … “ငါ” ဆိုတဲ့ အတၱတန္ဖိုးပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္၊
သူလို လူမဳ်ိးအတြက္ေတာ့
ဘယ္လို ေတးကဗ်ာမ်ဳိးနဲ႔မွ ဖဲြ႔သီဖို႔ မထိုက္တန္လွဘူး …”
ကဗ်ာဆံုးေအာင္ ဖတ္ႏိုင္စြမ္းေတာင္ မရိွရွာပါဘူး။
သူ ဖံုးကြယ္ထားတဲ့၊ သူ ေမ့ေပ်ာက္ထားတဲ့ သူ႔ရဲ႔ ဘဝအမွန္ျဖစ္တဲ့ တိုင္းျပည္မဲ့ လူသား တေယာက္၊ တိုင္းျပည္ရိွရက္နဲ႔ ဒါ ငါ့တိုင္းျပည္လို႔ေတာင္ အသိအမွတ္မျပဳႏိုင္တဲ့ သူ႔အျဖစ္ကို နာနာက်င္က်င္ ထင္ထင္႐ွုားရွား သိျမင္လိုက္ရျပီး၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ပင္လယ္ျပင္မွာ တိုင္းျပည္မဲ့ လူသားတေယာက္ အျဖစ္နဲ႔ ေသဆံုးတဲ့အထိ ေနသြားရတဲ့အေႀကာင္း ေရးဖြဲ႔ထား တာျဖစ္ပါတယ္။
မနက္ခင္းမွာ အဲဒီေဆာင္းပါးေလးကိုဖတ္ျပီး ခံစားေနရခ်ိန္မွာပဲ ညေနခင္းမွာေတာ့ National Geographic က ရိုက္ကူးတဲ့ သတင္းရုပ္ရွင္ကားတကားကို ၾကည့္ရျပန္ပါတယ္။ ရုပ္ရွင္ကားနံမည္က “God Grew Tired of Us” တဲ့။ ဆူဒန္ႏိုင္ငံသား လူငယ္ ၃ ဦး အေၾကာင္း ရိုက္ကူးထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဆူဒန္ႏိုင္ငံရဲ႔ ႏိုင္ငံေရးမတည္ျငိမ္မွူေတြ၊ ျပည္တြင္းစစ္ ဒဏ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ ဆူဒန္ျပည္သူေတြဟာ သူတို႔ရဲ႔တိုင္းျပည္ကို စြန့္ခြါျပီး အနီးအနားႏိုင္ငံေတြ ျဖစ္တဲ့ ကင္ညာ၊ အီသီယိုပီးယား၊ ယူဂန္ဒါ စတဲ့ တိုင္းျပည္ေတြရဲ့ ဒုကၡသည္စခန္းေတြမွာ ခိုလံွူံွုေနၾကရပါတယ္။ စစ္ဒဏ္ေၾကာင့္ မိတကဲြ၊ ဖတကဲြ ကေလးငယ္ေတြဟာ ဒုကၡသည္စခန္းေတြမွာ ေထာင္နဲ႔ခ်ီျပီး ရိွေနၾကပါတယ္။
“က်ေနာ္တို႔ ဆူဒန္ျပည္ဟာ အရမ္းကို လွပတဲ့ တိုင္းျပည္ပါ။ က်ေနာ့္အေဖက လယ္သမား၊ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ က်ေနာ္တို႔ေတြပိုင္တဲ့ ႏြားေတြေက်ာင္းရင္း ေခ်ာင္းထဲမွာ ေရကူးရတာ ေပ်ာ္စရာေပ့ါ။ စားစရာ ေသာက္စရာေတြက အလ်ွံအပယ္။ ဒါေပမဲ့ ေတာင္ပိုင္းနဲ႔ ေျမာက္ပိုင္းၾကား စစ္ပြဲ စတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ဘဝေတြအားလံုးဟာ ရုတ္ခ်ည္းပဲ ေဇာက္ထိုးမိုးေမ်ွာ္ ျဖစ္ရေတာ့တာပါပဲ။ တကယ္ကို မထင္မွတ္ထားတဲ့ အရာေတြေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ဆီကို စစ္ေရာက္လာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ဦးတည္ရာကို ေျပးခဲ့ရတယ္၊ အဲဒီကတည္းက က်ေနာ္ဟာ အေဖ၊ အေမတို႔နဲ႔ မေတြ႔ရေတာ့ပါဘူး။ ထြက္ေျပးရာ လမ္းတေလ်ွာက္မွာ ေတြ႔ခဲ့ရသူေတြအခ်င္းခ်င္း ေဖးမရင္း မိုင္ ေထာင္ ေသာင္း ခ်ီတဲ့ ေဘးလြတ္ရာဆီကို ေျပးခဲ့ရတယ္။ …”
ဒီ သတင္းရုပ္ရွင္ကားေလးဟာ အဲဒီ စခန္းေတြထဲကတခုမွာ ရိွေနတဲ့ ဆူဒန္ လူငယ္္္ေလး ၃ ဦး အေၾကာင္းပါ။ သူတို႔ ၃ ဦးဟာ တျခား ဒုကၡသည္အခ်ဳိ႔နဲ႔အတူ ဒုကၡသည္မ်ား ျပန္လည္ေနရာခ်ထားေရး အစီအစဥ္အရ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွာ ေနထိုင္ခြင့္ရသူေတြ ျဖစ္ျပီး၊ အဲဒီစခန္းက ထြက္ခြာခ်ိန္က စ လို႔၊ ေနာင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတိုင္ သူတို႔ေတြရဲ့ ရုုန္းကန္ ျဖတ္သန္းမႈေတြကို မွတ္တမ္းတင္ ရိုက္ကူးထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။
“တျခားႏိုင္ငံတခုက က်ေနာ္တို႔ကို လက္ခံလိုက္တဲ့အတြက္ ဝမ္းသာမိပါတယ္။ သြားရမဲ့ျမိဳ႔ေလးကို ေတြးျပီးလည္း စိတ္လွူပ္ရွားမိပါတယ္။ ဟို ေရာက္ရင္ ေက်ာင္းတက္ ခ်င္ပါတယ္။ ဒါမွ က်ေနာ္တို႔ ဒီကို ျပန္လာျပီး ကူညီႏိုင္မွာေပါ့ …”
အဲဒီစခန္းက မထြက္ခြာခ်ိန္မွာ ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။
နက္ေမွာင္ေနတဲ့ အသားအရည္၊ ျဖဴေဖြးေနတဲ့ သြားေတြနဲ႔ အရပ္ရွည္ရွည္၊ ခပ္ပိန္ပိန္ လူငယ္ေလးေတြရဲ့ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွာ စိတ္လွူပ္ရွားေနမႈကို အထင္းသား ေတြ႔ျမင္ရပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ တကယ္ခဲြခြါခ်ိန္မွာေတာ့ သူတို႔ထင္သလို မလြယ္ကူလွပါဘူး။ ႏွစ္ေပါင္း ဆယ္စုႏွစ္ တခုေက်ာ္ ေနလာခဲ့တဲ့ ဒီစခန္းေလးဟာ သူတို႔ေတြရဲ့ ေႏြးေထြးတဲ့ အိမ္ေလးလို ျဖစ္ေနျပီ မဟုတ္လား။
“ဒါကို စြန္႔ခြာျပီး သြားဖို႔ဟာ သင့္ေတာ္ပါ့မလားလို႔ က်ေနာ္တို႔ ခဏ၊ခဏ ျပန္ေတြးမိပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေတြက ကံေကာင္းသူေတြဆိုရင္ ဒီစခန္းမွာ က်န္ေနရစ္ခဲ့ရသူေတြကေကာ…….”
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေဘာ္လံုးကြင္းက်ယ္ၾကီးမွာ ေရာက္ေနျပီျဖစ္တဲ့ ေလယာဥ္ပ်ံဆီ ဘဝခရီး အသစ္ျပန္စဖို႔ ေျခလွမ္းသစ္ေတြ လွမ္းခဲ့ရျပန္ပါျပီ။ ေလယာဥ္ပ်ံၾကီးနားမွာေတာ့ ေသြးသား မေတာ္စပ္တဲ့ သူတို႔ရဲ့ မိသားစုဝင္ေတြဟာ ဝမ္းသာဝမ္းနည္းႏႈတ္ဆက္ဖို႔ ေစာင့္ေနၾကတယ္။
“သူတို႔ေတြကို ေက်ာခိုင္းျပီး ေလယာဥ္ေလွခါးထစ္ေတြ တက္ရခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔ အားအင္ေတြ ကုန္ခမ္းေနသလို ခံစားရမိပါတယ္။”
ေလယာဥ္ပ်ံ ပ်ံသန္းဖို႔ ေလယာဥ္မွူးက ေၾကညာေတာ့၊ သူတို႔ေတြ အ့ံအားသင့္ ရျပန္ပါတယ္။ အသံပဲ ၾကားရျပီး အသံရွင္ မေတြ႔ရလို႔ စပီကာကို လက္နဲ႔စမ္းျပီး ရွာၾကျပန္တယ္။
ေလယာဥ္ေပၚက ေကၽြးတာေတြ အကုန္စားၾကေပမဲ့ သူတို႔ေတြ သေဘာမက်လွပါဘူး။ “က်ေနာ္တို႔ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ စားရတာေလာက္ အရသာ မရိွလွပါဘူး။ ဘယ္လိုအရသာမွန္းလဲ မသိဘူး …” ဆိုျပီး၊ ေပါင္မုန္႔နဲ႔ သုတ္စားဖို႔ ေပးထားတဲ့ ေထာပတ္တံုးကို ဝါးစားရင္း မွတ္ခ်က္ခ် ေနၾကျပန္တယ္။
ၾကယ္ျမင္ လျမင္ေနခဲ့ရတဲ့ ဘဝ၊ ေမာ္ေတာ္ကားဆိုတာ တလေန တေခါက္ ျမင္ရဖို႔ေတာင္ မလြယ္တဲ့အျဖစ္ကေန၊ ေလယာဥ္ပ်ံၾကီး စီးျပီး ကမၻာတဖက္ကို သြားရတာဟာ သူတို႔ေတြအတြက္ မဟာစြန္႔စားခန္းပါပဲ။ စိန္ေခၚမွူေတြကေတာ့ သူတို႔ကို ေစာင့္ေနၾကေလရဲ့။
သူတို႔ေနထိုင္ရာ ျမိဳ႔ကို ေရာက္ေတာ့ ေနရာခ်ထားေရးအရာရိွက သတို႔့ေတြ ေနေရး၊ စားေရး၊ အလုပ္အကိုင္ရရိွေရးေတြအတြက္ ကူညီေပးၾကပါတယ္။
“ေဟာဒါက မီးခလုတ္၊ ဖြင့္တာကဒီလို၊ ပိတ္ေတာ့ဒါမ်ုိး၊ မွတ္ထားေနာ္။ ဒီခလုတ္ကေတာ့ ဒီမွာ၊ ဒါက အိမ္သာေနာ္၊ ဒီလိုထိုင္….၊ ဒါကေတာ့ အိပ္ခန္း၊ ကုတင္ေတြက ဟိုမွာ … တကုတင္ထဲ ေလးေယာက္ အိပ္ရမွာ မဟုတ္ဖူူး၊ တေယာက္စီ …။
ဒါေတြကေတာ့ စားစရာေတြ၊ အာလူူးေၾကာ္က ေၾကာ္ျပီးသားေနာ္၊ ထပ္ျပီး ခ်က္စရာမလိုဘူး။ ဟုတ္ျပီေနာ္ … မွတ္မိျပီလား၊ လိုရင္ ဖုန္းဆက္… ဒီလို ဆက္ရတယ္ …”
သူတို႔အတြက္ေတာ့ မဆံုးႏိုင္တဲ့ လက္ေတြ႔သခၤန္းစာေတြေပါ့။ ေနာက္တေန႔ မနက္မွာေတာ့ ဘီစကစ္ေတြကို ေကာ္ဖီခြက္ၾကီးထဲထည့္၊ သံရိုက္တူကို ေျပာင္းျပန္ကိုင္၊ ငရုတ္က်ည္ေပြ႔လိုလုပ္ျပီး ညက္ညက္ေၾကေအာင္ေခ်၊ ႏြားႏို႔ေလာင္းလို႔ မနက္စာကို ျမိန္ရည္ယွက္ရည္္ စားၾကတယ္။
လူမ်ဳိး၊ ဘာသာ၊ ယဥ္ေက်းမွူ၊ ထံုးစံ၊ အသားအေရာင္ မတူတဲ့ လူေနမွူစနစ္တခုဆီကို ေရာက္လာရတဲ့အခါမွာေတာ့ သူတို႔တေတြဟာ တေယာက္ကို တေယာက္ အားကိုးအားထား ျပဳၾကတယ္။ သူတို႔ေတြြရဲ့ အုပ္စုလိုက္ သြားလာ ျပဳမူမွႈေတြကို စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔ၾကတဲ့ နယ္ခံေတြရဲ့ ပုလိပ္တိုင္ၾကားတာကိုလည္း ခံရျပန္တယ္။ တခါတေလ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္မွာ ဘတ္စ္ကားေစာင့္ရင္း ဝမ္းနည္းစရာ အေတြးေတြကလည္း ခဏ၊ခဏ ေပၚလာတတ္ျပန္ပါေသး တယ္။
“ဒီကလူေတြ ဘာေၾကာင့္ မျပံဳးတတ္ၾကပါလိမ့္။ ငါတို႔ေတြဆို ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔၊ ညီအစ္ကို၊ ေမာင္ႏွမေတြဆိုလည္း လံုးေထြးျပီး ေနၾက၊ ဒီမွာ အလုပ္ျပီးေတာ့ အလုပ္၊ အလုပ္၊ အလုပ္ … ပဲလား။ ငါ ဘယ္လိုေနရာမ်ဳိးကို ေရာက္ေနတာပါလိမ့္…”
က်ရွူံးမွူေတြ၊ အဆင္မေျပမွူေတြၾကားက သူတို႔ေတြမွွာ တူညီတဲ့ အင္အားရိွတယ္။ ဒါကေတာ့ သူတို႔ရဲ့ အမိေျမ ဆူဒန္နဲ႔ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ သူတို႔မိသားစုပါပဲ။ သူတို႔ေတြနဲ႔ အဆက္အသြယ္ရဖုိ႔ ၾကက္ေျခနီိအဖဲြ႔အစည္းေတြအျပင္ အျခားအဖဲြ႔အစည္းေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ဆက္သြယ္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီအတြက္ သူတို႔ အလုပ္လုပ္ျပီး ပိုက္ဆံစုၾကတယ္။ တဖက္ကလည္း သူတို႔ေနခဲ့တဲ့ ဒုကၡသည္စခန္းဆီကို ေငြေၾကး ေထာက္ပံ့လိုက္ေသးတယ္။ တလ၊ တလ သူတို႔အတြက္ စုေဆာင္းမိတာကေတာ့ ေၾကြးေတာင္းစာေတြ ျဖစ္တယ္။
စိတ္ဓာတ္ခြန္အားေတြ က်ဆင္းလာခ်ိန္မွာ ေၾကကဲြဖြယ္ရာေတြကိုပဲ ေတြးမိ၊ ျမင္မိတာ ဓမၼတာပါပဲ။ လမ္းသြားရင္း မိသားစုေတြကိုု ေတြ႔ရတဲ့ အခါမ်ဳိးမွာ …
“ငါတို႔မွာေကာ … ဘယ္မွာလဲ မိသားစု၊ ငါတို႔တေတြ အခ်င္းခ်င္း ဘာေၾကာင့္ သတ္ျဖတ္ေနတာလဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားသခင္က ငါတို႔ကို စိတ္ကုန္သြားျပီလား၊ ေထာက္ပံ့ရမဲ့ ဟာေတြကလည္း မ်ားလိုက္တာ၊ ငါတို႔ေတြ ဆက္ျပီး လုပ္နိုင္ပါ့အံုးမလား …”
အေျဖမရိွတဲ့ အေမးေတြၾကားကပဲ အခ်ိန္တန္ေတာ့ အားတင္းျပီး ရုန္းၾကရျပန္တယ္။
“က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ရည္မွန္းခ်က္က က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ဆူဒန္ပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းတက္ၾကမယ္၊ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ဆူဒန္ကို သိလာေအာင္ … စစ္ပဲြေတြ ရပ္သြားေအာင္ … ကူညီလာဖုိ႔ ၾကိဳးစားၾကမယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ဆူဒန္နိုင္ငံသား ျဖစ္ရတာ ဂုဏ္ယူေနဆဲပါပဲ …”
ဒါကေတာ့ “လမ္းေပ်ာက္သူ ဆူဒန္လူငယ္မ်ား” ရဲ့ ႏွစ္ပတ္လည္ေတြ႔ဆံုပဲြမွာ ေျပာၾကားခဲ့တဲ့ သူတို႔ရဲ့ စကားလက္ေဆာင္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း အတန္ၾကာမွာေတာ့ သူတို႔ေတြထဲက တေယာက္ရဲ့မိခင္နဲ႔မိသားစုကို အဆက္အသြယ္ ျပန္ရခဲ့ပါတယ္။
“မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ ခင္ဗ်ာ။ ယူဂန္ဒါ နိုင္ငံထဲ ေရာက္ေနတာတဲ့။ က်ေနာ့္ကိုေကာ မွတ္မိပါ့မလား၊ အေမကေကာ အရင္တံုးကလိုပဲလား၊ ဘယ္ဟုတ္နိုင္ ပါ့မလဲေနာ္၊ က်ေနာ့္အရပ္ၾကီးကေတာင္ မိုးထိလုမတတ္္ ျဖစ္ေနျပီ။ က်ေနာ္တို႔ ျပန္ဆုံမယ့္ အခ်ိန္ကိုေတာင္ စိိတ္မရွည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္မိပါရဲ့ …”
သူတို႔ိမိသားစု ျပန္ေတြ႔ၾကတဲ့ အျဖစ္ကေလးဟာ ဝမ္းနည္း၊ ၀မ္းသာ ေကာင္းလွပါတယ္။ ေလဆိပ္ရဲ့ ဧည့္ၾကိဳေဆာင္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကဲြကြာေနတဲ့ သားနဲ႔ မိခင္ရဲ့ ေတြ႔ဆံုခန္းဟာ ေလယာဥ္မႈးေတြ၊ ေလယာဥ္အမႈထမ္းေတြ၊ သတင္းေထာက္ေတြအတြက္ မ်က္ရည္မဆည္ႏိုင္တဲ့ ပဲြပါပဲ။ အားလံုးဟာ ျပံဳးေနၾကေပမယ့္ မ်က္ရည္ေတြကေတာ့ ရႊဲရႊဲစို လို႔။
ခုခ်ိန္မွာေတာ့ သူတို႔ေတြဟာ ကိုယ္ပိုင္မိသားစုဘဝေတြ႔နဲ႔ အေျခက်ေနပါျပီ။ သူတို႔ခ်စ္တဲ့ သူတို႔ရဲ့ ဆူဒန္ျပည္အတြက္၊ ဆူဒန္ျပည္သူေတြအတြက္ ျပန္ျပီး အက်ဳိးျပဳႏိုင္သူေတြ ျဖစ္ေနၾကပါျပီ။
နာက်ည္းစရာ အေၾကာင္းတခုေၾကာင့္ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ပါလို႔ေတာင္ အသိအမွတ္ မျပဳနိုင္သူတေယာက္အေၾကာင္း ေဆာင္းပါးတပုဒ္ ဖတ္ျပီးခ်ိန္မွာပဲ၊ စိတ္မခ်မ္းေျမ့စရာ၊ စိတ္အားငယ္စရာ၊ တုန္လူွပ္္ေျခာက္ျခားစရာ၊ မနွစ္ျမိဳ႔စရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႔သာ ျပည့္နွက္ေနတဲ့ တိုင္းျပည္ကေန ဘယ္ေလာက္ပဲ ေဝးေဝး၊ ဘယ္လိုပဲ ခြဲခြာခဲ့ရပါေစ၊ ဒါဟာ ငါတို႔ တိုင္းျပည္၊ ငါတို႔ရဲ့ ခ်စ္စရာ၊ ဂုဏ္ယူစရာ တိုင္းျပည္ပဲလို႔၊ ရဲရဲၾကီး အသိအမွတ္ျပဳရဲသူေတြ အေၾကာင္း ရိုက္ကူးထားတဲ့ ရုပ္ရွင္ကို ၾကည့္လိုက္ရတာဟာ အံ့ၾသစရာေကာင္းတဲ့ တိုက္ဆိုင္မွူပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
“တိုင္းျပည္ရိွရင္ နံေဘးမွာမိခင္ရိွေနသလို အင္အားေတြရိွေစပါတယ္” ဆိုတဲ့ Everette Hale သာ သက္ရွိထင္ရွား ရိွွခဲ့ျပီး ဒီရုပ္ရွင္ကားကို ၾကည့္ခြင့္ရခဲ့ရင္္ သူဘယ္ေလာက္မ်ား ေက်နပ္ဝမ္းေျမာက္ေလမလဲလို႔ ေတြးမိေနပါတယ္။ ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
