က်ေနာ္ႏွင့္ လူ႐ႊင္ေတာ္ဦးပါပါေလး
ကိုမာကီ (၈၈မ်ဳိးဆက္)
ၾသဂုုတ္ ၄၊ ၂၀၁၃
၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲအလြန္၊ ၁၉၉၂/၉၃/ ၉၄ စတဲ့ကာလေတြဟာ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ေတာ့ အေမွာင္ဖံုးတဲ့ကာလေတြပါပဲ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ နဝတစစ္အစိုးရ အားအေကာင္းဆံုးအခ်ိန္လို႔ဆိုႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
၁၉၉၅ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လမွာေတာ့ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ကေန ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္လာျခင္းဟာ ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ေတာ့ အေမွာင္ထဲက လရိပ္ေလးပါပဲ။ အဲ့ဒီကာလက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ေနအိမ္ၿခံဝင္းထဲမွာ ယာယီမ႑ာပ္ႀကီးထိုးၿပီး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈေရးအခမ္းအနားေတြကို စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္စြာ က်င္းပေလ့ရွိပါတယ္။ အက်ပ္အတည္းကာလထဲမွာ ရႏိုင္သေလာက္ ထိုးေဖာက္ၾကရတာပါ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္၊ ကၽြန္ေတာ္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ အဂၤလိပ္စာအဓိကနဲ႔ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသားႀကီးတစ္ေယာက္။ ေက်ာင္းသားလူငယ္အစုအဖြဲ႕ေလးတစ္ခု( DAYS )ကိုဦးေဆာင္ၿပီး လႈပ္ရွားေနသူ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ေနအိမ္ၿခံဝင္းထဲ က်င္းပခဲ့သမွ် အခမ္းအနားတိုင္းကို မပ်က္မကြက္တက္ေရာက္ခဲ့တယ္။ ဒီလိုကာလမ်ဳိးမွာ မျဖစ္မေန ဝန္းရံရပ္တည္ေပးဖို႔လိုတယ္ဆိုတဲ့အသိနဲ႔ တက္ေရာက္ခဲ့တာပါ။ ၄၊ ၁၊၁၉၉၆ ေန႔မွာက်င္းပတဲ့(၄၈)ႀကိမ္ေျမာက္လြတ္လပ္ေရးေန႔အခမ္းအနားဟာလည္း တစ္ခုအပါအဝင္ပါ။
အဲဒီအခမ္းအနားမွာပဲ ကမၻာသိလူရႊင္ေတာ္ႀကီးျဖစ္လာမယ့္ ဦးပါပါေလးကို စတင္ေတြ႕ျမင္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီလြတ္လပ္ေရးေန႔က ေဖ်ာ္ေျဖေရးအစီအစဥ္မွာ တိုင္းနဲ႔ျပည္နယ္အသီးသီးက NLD ကိုယ္စားျပဳအဖြဲ႔ေတြပါဝင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အျခားေသာတိုင္းနဲ႔ ျပည္နယ္အဖြဲ႔ေတြက ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ၊ ဝါသနာရွင္ေတြသာပါ၀င္ၾကေပမယ္၊့ မႏၱေလးတိုင္း NLD ကေတာ့ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ေတြျဖစ္တဲ့ လူရႊင္ေတာ္ ပါပါေလးတို႔အဖြဲ႕က ကိုယ္စားျပဳအေနနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖခဲ့တာပါ။ ဝါသနာရွင္ေတြနဲ႔ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ေတြရဲ႕ ကြာျခားမႈကေတာ့ သိသာလြန္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မႏၱေလးတိုင္း NLD ရဲ႕ ေဖ်ာ္ေျဖတင္ဆက္မႈက ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ရင္ထဲကို အစူးနစ္ဆံုး ထိုးေဖာက္ဆြဲငင္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ပရိသတ္အမ်ားစုက လူရႊင္ေတာ္ပါပါေလးနဲ႔ အဖြဲ႔ကို ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္အျဖစ္သာသိၾကေပမယ့္၊ အမွန္မွာေတာ့ သူတို႔တစ္ဖြဲ႕လံုးဟာ (ေျခာက္လံုးပတ္တီးသူကအစ) NLD ပါတီဝင္ေတြပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဘာအခေၾကးေငြမွမယူဘဲ မႏၱေလးတိုင္း NLD ကိုယ္စားျပဳအေနနဲ႔ လာေရာက္ေဖ်ာ္ေျဖၾကတာပါ။ အျခားတိုင္းနဲ႔ျပည္နယ္ေတြက ဝါသနာအရင္းခံေလးနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖၾကရတာဆိုေတာ့၊ တင္ဆက္မႈေတြကထပ္။ စကားလံုးေတြကထပ္။ သူတို႔မႏၱေလးတိုင္းကေတာ့ ရသေျမာက္တဲ့ တင္ဆက္မႈေတြနဲ႔ ထူးထူးျခားျခား၊ ထိထိရွရွျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ့္အင္အားစုေတြ၊ ပရိသတ္ေတြၾကားထဲမွာလည္း လူရႊင္ေတာ္ပါပါေလးရယ္လို႔ အထင္အရွားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ လရိပ္ေလာက္သာ ထြန္းပႏိုင္တဲ့အခ်ိန္၊ ေရာင္နီေတာင္မသမ္းေသးတဲ့ကာလမို႔ မႏၱေလးျပန္ေရာက္ေတာ့ သူတို႔တစ္ဖြဲ႕လံုး အဖမ္းခံၾကရပါတယ္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္လာၿပီးတဲ့ေနာက္၊ ႏိုင္ငံတကာက ျမန္မာ့အေရး ကိုအာ႐ံုစိုက္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ ဂ႐ုတစိုက္နဲ႔ ေလ့လာအကဲခတ္ေနၾကခ်ိန္မွာ၊ အႏုပညာေဖ်ာ္ေျဖတင္ဆက္မႈ တစ္ခုေၾကာင့္ အဖမ္းဆီးခံရတယ္ဆိုေတာ့ လူရႊင္ေတာ္ပါပါေလးတို႔ အဖမ္းခံရမႈဟာ ကမၻာေက်ာ္ခဲ့ပါတယ္။ မႏၱေလးအၿငိမ့္ေလာကက တတိယတန္းစားအၿငိမ့္အဖြဲ႔ေလးသာျဖစ္တဲ့ လူရႊင္ေတာ္ပါပါေလးတို႔ ကမၻာသိျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ သူတို႔အၿငိမ့္တစ္ဖြဲ႔လံုးကို မႏၱေလးေထာင္မွာခ်ဳပ္ထားၿပီး တရားစြဲဆိုတဲ့အခါမွာေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ သူရဦးတင္ဦးတို႔က တရားခံျပသက္ေသေတြအျဖစ္နဲ႔ ပါဝင္လာပါတယ္။ ဒီအမႈမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ သူရဦးတင္ဦးတို႔ ဒီလိုပါဝင္လာၾကတာကို လံုးဝလက္ခံႏိုင္ျခင္းမရွိတဲ့ နဝတ စစ္အစိုးရက အမ်ဳိးမ်ဳိးဟန္႔တားေႏွာင့္ယွက္ပါတယ္။ ပထမဆံုး သက္ေသထြက္ဆိုဖို႔ မႏၱေလးသြားမယ့္ေန႔၊ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးကေန မႏၱေလးရထားထြက္တဲ့အခါ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ သူရဦးတင္ဦးတို႔ စီးတဲ့ရထားတြဲကို ျဖဳတ္ထားခဲ့ပါတယ္။ ရထားတြဲႀကံ႕ခိုင္မႈမရွိလိုပါတဲ့။ အျခားေသာခရီးသည္ေတြပါ အခက္အခဲ ျဖစ္ၾကရတယ္။ ဒီေတာ့ ကားေတြအျမန္စီစဥ္ၿပီး ကားနဲ႔ပဲတက္ၾကတယ္။ ကားနဲ႔သြားျပန္ေတာ့လည္း၊ ေတာင္ငူၿမိဳ႕ေရာက္တဲ့အခါ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔ကားတန္းထဲက ကားတစ္စီးနဲ႔ ဆိုကၠားတစ္စီးတို႔ မေတာ္တဆ ပြတ္တိုက္မိတာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ခရီးစဥ္ကို အေႏွာင့္အယွက္ေပးခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ဆိုကၠားလည္း ဘာမွမပ်က္စီး၊ လူလည္းဘာမွမထိခိုက္လို႔၊ ကာယကံရွင္ဆိုကၠားဆရာက အမႈမဖြင့္ပါရေစနဲ႔လို႔ ေတာင္းပန္ေနတဲ့ၾကားထဲက အဓမၼဖိအားေပးမႈေတြေၾကာင့္ အမႈအခင္းျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ကားေမာင္းတဲ့ ဦးေစာလႈိင္အဖမ္းခံရၿပီး ေထာင္က်ပါတယ္။
နဝတစစ္အစိုးရက ဒီလိုမ်ဳိးမတရားဖိႏွိပ္အၾကပ္ကိုင္ေလေလ၊ သူတို႔အမႈျဖစ္စဥ္ေတြက ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားလာေလေလနဲ႔ လူရႊင္ေတာ္ပါပါေလးဆိုတာ ကမၻာသိလူရႊင္ေတာ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဆက္တိုက္ဆိုသလိုပါပဲ။ လူရႊင္ေတာ္ပါပါေလးတို႔ကို အက်ဥ္း႐ံုးတရားစီရင္၊ အလုပ္ႏွင့္ ေထာင္ဒဏ္ (၇)ႏွစ္စီခ်မွတ္။ ကခ်င္ျပည္နယ္က ရဲဘက္စခန္းေတြခြဲပို႔ …။ အံ့ၾသစရာကေတာ့ ၅/ည ဆိုတဲ့ ပုဒ္မနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကို ပထမဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ ရဲဘက္အလုပ္စခန္းေတြပို႔တာပါပဲ။ ဒါဟာ နဝတ စစ္အစိုးရရဲ႕ အၿငိဳးအာဃာတႀကီးမားမႈနဲ႔ သေဘာထားေသးသိမ္ယုတ္ညံ့မႈကို အထင္ရွားဆံုးျမင္ေတြ႔ရတဲ့ ဥပမာတစ္ခုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
၁၉၉၆ ခုႏွစ္၊ ေမလထဲမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းသား (၄)ေယာက္ အဖမ္းခံရတယ္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားသမဂၢျဖစ္ေျမာက္ေရး လႈံ႕ေဆာ္ေၾကျငာခ်က္ေတြ ျဖန္႔ေဝလို႔ဆိုၿပီး ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ လႈိင္နယ္ေျမထဲမွာတင္ အဖမ္းခံၾကရတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုလည္း အထူးတရား႐ံုး ထုတ္၊ အက်ဥ္း႐ံုးတရားစီရင္ၿပီး အလုပ္ႏွင့္ေထာင္ဒဏ္ (၁၃)ႏွစ္စီ အမိန္႔ခ်မွတ္လိုက္ပါတယ္။ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလမွာေတာ့ ေထာင္ေတြျဖန္႔ခြဲၿပီးအပို႔ခံခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က မႏၱေလးေထာင္ကေနတဆင့္ ျမစ္ႀကီးနားေထာင္ကို အပို႔ခံရပါတယ္။ မႏၱေလးကေန ျမစ္ႀကီးနားကို ပို႔ေတာ့ အခ်ဳပ္တြဲစီးရပါတယ္။ အေျပာင္းေရႊ႕ခံရသူက (၁၂) ေယာက္။ ျမစ္ႀကီးနားဘူတာကို ရထားဆိုက္ေတာ့ ည (၈)နာရီေလာက္ရွိပါၿပီ။ တစ္ၿမိဳ႕လံုးေမွာင္နဲ႔မည္းမည္း။ ရြာႀကီးတစ္ရြာကို ေရာက္လာသလိုလို၊ ၿမိဳ႕ပ်က္ႀကီးတစ္ခုကို ေရာက္လာသလိုလုိ။ ဘူတာကေန ပစ္ကပ္ကားတစ္စီးနဲ႔ ေထာင္ကိုပို႔ပါတယ္။
ျမစ္ႀကီးနားေထာင္က ေသးေသးေလးပါ။ ထူးျခားတာက အလြန္ႀကီးမားျမင့္ထယ္တဲ့ ေညာင္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ရွိတယ္။ တိုက္ေဟာင္းနဲ႔ တိုက္သစ္ႏွစ္လံုးရွိတယ္။ တိုက္တစ္တိုက္စီမွာ (၅)ခန္းစီ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ နဲ႔ (၁၀)ခန္းစီရွိတယ္။ Dr. ေဇာ္ျမင့္ေမာင္နဲ႔ Dr. ခင္ေဇာ္ဝင္းတို႔ကို တိုက္ေဟာင္းထဲေခၚသြားၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ (၁၀)ေယာက္ကိုေတာ့ တိုက္သစ္ထဲမွာ တစ္ခန္းစီထားလိုက္တယ္။ ပံုမွန္တိုက္ခန္းထက္ကို ပိုက်ဥ္းတဲ့ အခန္းေလးေတြပါ။ ေဆာက္ထားတာကလည္း ထူထူထဲထဲခိုင္ခိုင္ခန္႔ခန္႔မဟုတ္။ အခန္းထဲမွာေတာ့ ဝါးေၾကာဖ်ာ အညံ့စားတစ္ခ်ပ္ခင္း ေပးထားတယ္။ အခန္းေထာင့္မွာ ပလတ္စတစ္မိလႅာခြက္ႏွစ္ခုရွိတယ္။ သံတခါးအျပင္မွာ ႏွစ္လီတာဝင္ေရဗူးတစ္ဗူးနဲ႔ ေရခြက္ (၁)ခြက္ထားတယ္။ တိုက္ေဟာင္း အဝင္ဝက သစ္သားအခန္း က်ယ္ထဲမွာေတာ့ ႐ိုး႐ိုးအက်ဥ္းသား ဘာယာေတြရွိတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ ေထာင္ဖြင့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို မိလႅာသြန္ဖို႔၊ မ်က္ႏွာသစ္ဖို႔ တံခါးဖြင့္ေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၿပိဳင္တူထြက္ခြင့္မရဘူး။ တစ္ေယာက္ကို (၁၅)မိနစ္စီပဲ အလွည့္က်ထြက္ ရတယ္။ တိုက္ႏွစ္လံုးရဲ႕ အေနာက္ဖ်ားမွာ အုတ္ေရကန္နဲ႔ မိလႅာအိုးရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေနာက္ဖက္သြားတဲ့အခါ တိုက္ႏွစ္လံုးၾကားကေန သြားခြင့္မေပးဘူး။ တိုက္သစ္ကို အျပင္ဘက္ကေန ပတ္ၿပီးသြားရတယ္။ တိုက္ေဟာင္းက တိုက္ခန္းေတြမွာကျပတင္းေပါက္ေတြရွိေနတာကိုး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အလွည့္မေရာက္ခင္ အျခားသူေတြအျပင္ ထြက္ၾကတာေတာ့ ဘာစကားမွ ေျပာသံမၾကားရဘူး။ တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ထြက္ရတဲ့အလွည့္မွာေတာ့ ေရကန္နဲ႔ အနီးဆံုးအခန္းက သံတိုင္ေတြနဲ႔ ကာရံထားတဲ့ ျပတင္းေပါက္မွာ လူရႊင္ေတာ္ႀကီးဦးပါပါေလး ဘြားခနဲေပၚလာတယ္။ အခုမွ အိပ္ယာကႏိုးထလာတဲ့ပံုမ်ဳိး။
ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြ ညက ေထာင္ေျပာင္း လာတာကို သူသိပံုမရဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ မိတ္ဆက္ရင္း ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေတာ့ သူရဲ႕မ်က္ႏွာႀကီး ဝင္းပသြားေအာငကို္ ဝမ္းသာသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စကားေျပာေနၾကတဲ့အသံကို ၾကားေတာ့ ဦးပါပါေလးရဲ႕ ေဘးအခန္းက ျပတင္းေပါက္မွာ လူထြားႀကီးတစ္ေယာက္ ထပ္ေပၚလာပါတယ္။ မႏၱေလးတိုင္း NLD က ေစ်းခ်ဳိဦးေအာင္စိုးတဲ့။ ဦးပါပါေလးတို႔ အၿငိမ့္အဖြဲ႔ကို ရန္ကုန္အထိ တာဝန္ယူပို႔ေဆာင္ေပးခဲ့သူပါ။ု ခဏၾကာေတာ့ ဦးေအာင္စိုးရဲ႕ ေဘးအခန္းက ျပတင္းေပါက္မွာလည္း ေနာက္တစ္ေယာက္ထပ္ေပၚလာပါတယ္။ သူကေတာ့ ေစ်းခ်ဳိဦးေအာင္စိုးနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္။ လူေကာင္ေသးေသးေလးရယ္။ မႏၱေလး NLD ကပဲ ဦးေထြးတဲ့။
သူလည္း အၿငိမ့္အဖြဲ႕ေဖ်ာ္ေျဖႏိုင္ဖို႔ တာဝန္ယူခဲ့ရသူ တစ္ေယာက္ပါ။ လူရႊင္ေတာ္ပါပါေလးရဲ႕ တြဲဘက္လူရႊင္ေတာ္ကို လူေဇာ္ကေတာ့ ဗန္းေမာ္ေထာင္မွာလို႔ သိရတယ္။ အၿငိမ့္မင္းသမီးႏွင္းပပကေတာ့ မႏၱေလးေထာင္မွာပဲတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြ စကားလက္ဆံုက်ေနတာကို တာဝန္က် ဝါဒါကမလိုလားဘူး။ အႀကိမ္ႀကိမ္လာတားပါတယ္။ ဝါဒါေလးကိုု ဝိုင္းၿပီးေမတၱာရပ္ခံလိုက္၊ ကိုယ့္ဘာသာစကားေတြ ဆက္ေျပာလုိက္နဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ (၁၅)မိနစ္ျပည့္သြားလို႔ ကပ်ာကယာမ်က္ႏွာသစ္ၿပီး အခန္းထဲျပန္ဝင္လိုက္ရပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္တို႔ျမစ္ႀကီးနားေထာင္ကိုေရာက္ရွိတဲ့ကာလက ေထာင္တြင္းဥပေဒစည္းကမ္းေတြ အလြန္က်ပ္တည္းေနေသးတဲ့ကာလပါ။ အျပင္ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနကလည္း ဆိုးရြားေနဆဲလို႔ ေျပာလို႔ ရပါတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ စာဖတ္ခြင့္မရ၊ စာေရးခြင့္မရ၊ တစ္ရက္ကို နာရီဝက္၊ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ထက္ ပိုမထြက္ရ။ စာဖတ္ဝါသနာပါသူ စာသမားေတြအဖို႔ေတာ့ စာဖတ္ခြင့္မရတာက တကယ့္ကို ေလာကငရဲပါပဲ။ တိုက္ခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ တစ္ေနကုန္နီးပါး ေနေနရေတာ့။
ေလွာင္အိမ္ထဲက ျခေသၤ့ေတြလို လမ္းေလွ်ာက္လိုက္၊ ေညာင္းလာေတာ့ ထိုင္လိုက္၊ လွဲလိုက္၊ ေညာင္းလာျပန္ေတာ့ ထလမ္းေလွ်ာက္လိုက္။ ေရခ်ဳိးဆင္းခ်ိန္ (၄၅)မိနစ္ေလာက္အခ်ိန္ေလးကို အက်ဳိးရွိရွိအသံုူးခ်ႏိုင္သူ ကေတာ့ လူရႊင္ေတာ္ႀကီးဦးပါပါေလးပါပဲ။ ျမစ္ႀကီးနားအက်ဥ္းေထာင္တိုက္ဝင္းထဲ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား (၁၅)ေယာက္၊ (၁၆)ေယာက္ရွိတာမွာ ေရခ်ဳိးဆင္းခ်ိန္၊ မ်က္ႏွာသစ္ခ်ိန္ကို တစ္ေယာက္စီပဲအလွည့္က် ထုတ္ပါတယ္။ အလွည့္က်ထြက္ရတဲ့ သူတစ္ေယာက္ကို တာဝန္က်ဝါဒါတစ္ေယာက္ (တစ္ခါတေလမွာ ႏွစ္ေယာက္) က တေကာက္ေကာက္လိုက္ၾကည့္ေနေလ့ရွိပါတယ္။က်ေနာ္ဆို အလြန္ေဒါကန္ပါတယ္။ ဦးပါပါေလးကေတာ့ အဲဒီ့လို လိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ဝါဒါကို အတင္းလက္ဆြဲၿပီး တြဲက။ ျပက္လံုးေတြထုတ္။ သီခ်င္းေတြဆိုျပ။ သူ႔တစ္ေယာက္တည္းရယ္လိုက္၊ ငိုလိုက္နဲ႔ ဇာတ္ထုတ္ေတြခင္း။ ၿပီးေတာ့မွ ရယ္သလိုေမာ္သလိုနဲ႔ အိပ္ေဆာင္ၿခံစည္း႐ိုးနားကို လွစ္ကနဲေျပးကပ္။ ဖ်တ္ကနဲဆို ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ပါလာ။ နီးစပ္ရာအခန္းတစ္ခုခုထဲ ဖ်တ္ခနဲပစ္ထည့္ေပး။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြ မ်က္ကန္းျဖစ္မယ့္ဘဝက လြတ္ေျမာက္ခဲ့ၾကရပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဦးပါပါေလးက ပါရမီရွင္ လူရႊင္ေတာ္တစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ရွာပါဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ အၿငိမ့္အဖြဲ႔ကလည္း လက္မလည္ေအာင္ငွားရမ္းေနရတဲ့ ထိပ္တန္းစားထဲကပါမဟုတ္ပါဘူး။ “ေလးပါတို႔အၿငိမ့္က မႏၱေလးအၿငိမ့္ေလာကမွာဆိုတတိယတန္းစားထဲကပါကြာ”လို႔ မၾကာခဏေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ လူရႊင္ေတာ္ပါပါေလးမွာ ထူးျခားတာကေတာ့ စြဲၿမဲတဲ့ဇြဲရွိတာပါပဲ။ အေလ့အက်င့္တစ္ခုခုကို သူႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ယံုၾကည္ၿပီဆိုရင္၊ စြဲစြဲၿမဲၿမဲအားထုတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဥပမာ- အားကစားေလ့က်င့္ခန္း၊ ကိုယ္ကာယ ေလ့က်င့္ခန္းဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူငယ္ေတြကသာ အေၾကာင္းတစ္ခုခုနဲ႔ ပ်က္ကြက္တဲ့ ရက္ေတြရွခ်င္ရွိမယ္။ ဦးပါပါေလးကေတာ့ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္မွ မပ်က္ကြက္ခဲ့။ နယ္ေဝးေထာင္တစ္ခုမွာ ေရာက္ေနၾကတာဆိုေတာ့ မိသားစုေတြ မၾကာခဏမလာႏိုင္ၾကပါဘူး။ ႏွစ္လ သံုးလေနမွ တစ္ေခါက္၊ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ တစ္ႏွစ္လံုးေနမွ သံုးေခါက္ေလာက္ သာလာႏိုင္ၾကတာပါ။ ဒီလို ေမ့သေလာက္ရွိမွ ေရာက္လာတဲ့ ေထာင္ဝင္စာေန႔မ်ဳိးမွာ အျခားသူေတြကေတာ့ ေန႔စဥ္လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြကို ပ်က္ကြက္ေလ့ရွိပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲမိသားစုနဲ႔ ဆံုေတြ႕ရတဲ့ေန႔မို႔ ေပ်ာ္ရႊင္တာေၾကာင့္ေရာ၊ အဲဒီ့ေပ်ာ္ရႊင္တာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး၊ ေတြးစရာေတြ၊ ေငးစရာေတြ ေပၚလာတာေၾကာင့္ေရာ ၿပီးေတာ့ေထာင္ဝင္စာမွာ ပါလာတဲ့ စားစရာ ေသာက္စရာေတြကိုေဝျခမး္သိမ္းဆည္းစသည္ျဖင့္ စီစဥ္ေနရတာေၾကာင့္ေရာ၊ ေန႔စဥ္ပံုမွန္အလုပ္ေတြ ပ်က္ကြက္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူရႊင္ေတာ္ဦးပါပါေလးကေတာ့ သူလုပ္ေဆာင္ေနက် ေန႔စဥ္လုပ္ငန္းေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ အပ်က္မခံ၊ ကိုယ္ကာယေလ့က်င့္ခန္းေတြ လုပ္ေနရင္းတန္းလန္းကေနပဲ သူ႔မိသားစုအေၾကာင္း၊ သူ႔အိမ္အေၾကာင္း၊ ေထာင္ဝင္စာေတြ႕ခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္းေတြကို တတြတ္တြတ္ေျပာေနေတာ့တာ။ အုန္းမႈတ္ခြက္နင္းတာကိုလည္း ဘယ္သူကတိုက္တြန္းလိုက္တယ္မသိ။ ညေနတိုင္ရင္ တခြပ္ခြပ္နဲ႔ နင္းေနေတာ့တာဟာ သူေထာင္ကေနလြတ္သြားတဲ့ေန႔အထိပါပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ပဲထင္ပါရဲ႕။ လူရႊင္ေတာ္ဦးပါပါေလးဟာ အသက္အရြယ္နဲ႔မမွ်ေအာင္ကို က်န္းမာေရးေကာင္းၿပိး သြက္လက္ဖ်တ္လတ္ပါတယ္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကလည္း မာေက်ာက်စ္လစ္ၿပီး ခိုင္မာေတာင့္တင္းပါတယ္။ အၿမဲတမ္းလည္း ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနတတ္ေတာ့ စိတ္ပ်ဳိကိုယ္ႏုပါ။
လူရႊင္ေတာ္ပါပါေလးတို႔ကို ေထာင္ခ်ခါစတုန္းကဆိုရင္ ကခ်င္ျပည္နယ္ရဲ႕ အစြန္အဖ်ားရဲဘက္ အလုပ္စခန္းေတြအထိ လူခြဲၿပီး ပို႔ပစ္ခဲ့တာပါ။ ဥိးပါပါေလးဆိုရင္ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕ကေန (၂၇)မိုင္ေဝးတဲ့ က်ိန္ခရမ္ခ ေက်ာက္ထုတ္လုပ္ေရးစခန္းကို အပို႔ခံရပါတယ္။ က်ိန္ခရမ္ခ ေရအားလွ်ပ္စစ္စီမံကိန္း အတြက္ လိုအပ္တဲ့ေက်ာက္ေတြ ထုတ္လုပ္ေပးရတာပါ။ ဘာစက္ယႏၱရားမွမရွိဘဲ ထုံးစံအတိုင္း မိုင္းခြဲၿပီး ရလာတဲ့ ေက်ာက္တံုးႀကီးေတြကို လူအားနဲ႔ပဲ သယ္ပို႔ၿပီး ထုခြဲရတာပါ။ နဝတ စစ္အစိုးရရဲ႕ အၿငိဳးႀကီးမႈေၾကာင့္ တကယ္လုပ္ခဲ့ရတာပါ။ အဲဒီလို ၾကမ္းတမ္းခက္ထေရာ္တဲ့ အေျခအေနဆိုးထဲမွာလည္း လူရႊင္ေတာ္ပါပါေလးက ဆိုဟယ္၊ ကဟယ္နဲ႔ ရယ္ရယ္ေမာေမာပဲ ျဖတ္သန္းႏိုင္ခဲ့သူပါ။
“ေမာင္ရင့္ႏွယ္ အေတာ္ေတာ့ လန္႔စရာေကာင္းခဲ့တာကြ။ တစ္ေန႔မွာ ေလးပါတို႔ ဆရာဝန္ျပမယ္ဆိုၿပီး တန္းစီေနတုန္း ေတာင္ေပၚကမိုင္းခြဲလိုက္တဲ့ ေက်ာက္တံုးႀကီးက လြင့္လာၿပီး ဆရာဝန္ျပဖို႔တန္းစီေနတဲ့ လူတန္းထဲကို က်တာ။ ေခါင္းကို ဒက္ထိမွန္တာေဟ့၊ ဦးပါရဲ႕ေရွ႕မွာတင္ ဗိုင္းခနဲလဲတာ ပြဲခ်င္းၿပီးပဲ”
လူရႊင္ေတာ္ဦးပါပါေလးဟာ သီခ်င္းကလည္း အဆိုေကာင္းဆိုေတာ့၊ ညည ဆုိရင္ ဦးပါပါေလးရဲ႕ အခန္းေရွ႕မွာ ညတာဝန္က်ဝန္ထမ္းေတြ၊ ႐ိုး႐ိုးအက်ဥ္းသားေတြ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနပါတယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္ကာလက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈေတြ အရွိန္အဟုန္ျမႇင့္ေနသလို၊ နဝတ စစ္အစိုးရက ဖိႏွိပ္ေႏွာင့္ယွက္မႈနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး လွည့္ကြက္ေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးဖန္တီးေနခ်ိန္ပါ။ ႏိုင္ငံတကာကလည္း လူ႔အခြင့္အေရးတစ္ရပ္အေနနဲ႔ လူရႊင္ေတာ္ပါပါေလး ကိုျပန္လႊတ္ေပးဖို႔ Campaign ေတြအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ေတာင္းဆိုလႈပ္ရွားေနၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္ ေႏွာင္းပိုင္းတစ္ရက္မွာေတာ့ လူရႊင္ေတာ္ပါပါေလးတို႔ အမႈတြဲေတြအားလံုးကို ျပန္လႊတ္ေပးလုိက္ပါတယ္။ ေန႔လည္ပိုင္းကတည္းက လႊတ္ေပးေတာ့မယ္ဆိုတာ လာအသိေပးေတာ့ ပစၥည္းေတြသိမ္းၾက၊ဆည္းၾကေပါ့။ သူ႔ရွိသမွ်ပစၥည္းေတြကိုေတာ့ အကုန္ျပန္ မသြားတာပါ။ လြတ္တာကိုပဲ ဆာလာအိတ္ (၃)လံုးနဲ႔ ျပန္တာ။ ညေနက်ေတာ့ လာေခၚသြားေရာ။ သူတို႔လြတ္ၾကၿပီေပါ့။ ညက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ သူတို႔အတြက္ကို ကိုယ္စားစိတ္ကူးေတြယဥ္ၿပီး မုဒိတာပြားၾက။ ေပ်ာ္ၾကေပါ့။ ဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆိုရင္ ဘယ္ကိုေတာ့ ေရာက္ေနေလာက္ၿပီေပါ့။ ဘီယာပဲဂြတ္ေနမလား။ ဝီစကီပဲဂြတ္ေနမလားေပါ့။ စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ကိုယ္ေတြေတာင္ မူးခ်င္ခ်င္။ ဒါေပမယ့္ မနက္လည္း က်ေရာ Dr. ေဇာ္ျမင့္ေမာင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခါင္းတပ္ၿပီး စာတိုေလးတစ္ေစာင္ေရာက္လာတယ္။ “ဦးေဇာ္နဲ႔ ေက်ာင္းသားအင္ …. ေလးပါတို႔ ေထာင္ထဲကၾကက္ၿခံထဲမွာပဲ ရွိေသးတယ္။ မေန႔ကျပန္လႊတ္မယ့္ဟာ ဗီဒီယိုသမားေတြ ေရာက္မလာလို႔တဲ့ မလြတ္ဘူး။ လက္ဖက္ရည္နဲ႔ မုန္႔ပို႔ေပးပါဦး” ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္။ အဲ့ဒီေန႔ ေန႔ခင္းဘက္မွာေတာ့ သူတို႔တကယ္ပဲ လြတ္သြားၾကပါတယ္။
သူလြတ္သြားၿပီးေတာ့ သူ႕ရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးေတြကို ေရဒီယိုအစုတ္ေလးကေနတဆင့္ က်ေနာ္တို႔ မၾကာမၾကာ ၾကားခဲ့ရပါတယ္။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ႏွစ္လည္ပိုင္းေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ (၅)ေယာက္ (ဦးစိန္လွဦ၊ Dr. ခင္ေဇာ္ဝင္း၊ ဦးေက်ာ္ျငိမ္း၊ ကိုေအာင္ႏိုင္ဦး)လည္း လြတ္ေျမာက္ၾကပါတယ္။ မႏၱေလးဘူတာကို ရထားဆိုက္ေတာ့ လူရႊင္ေတာ္ဦးပါပါေလးလည္း ဝမ္းသာအားရနဲ႔ လာႀကိဳပါတယ္။ မႏၱေလးမွာ တစ္ညအိပ္ျဖစ္ေတာ့ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အတင္းလာေခၚၿပီး သူ႔အိမ္မွာ ဧည့္ခံပါေသးတယ္။ မႏၱေလး NLD နဲ႔ လူရႊင္ေတာ္ဦးပါပါေလးနဲ႔ သိပ္ေတာ့ အဆင္ေျပပံုမရပါဘူး။ သူ႔အေပၚမွာလည္း မႏွစ္သက္တဲ့သူေတြက ေဝဖန္ၾကတာေတြကို ၾကားရပါတယ္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစကာမူေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မႏၱေလးၿမိဳ႕ကို ေရာက္ျဖစ္တဲ့ အခါတိုင္း ဦးပါပါေလးဆီကို ဝင္ျဖစ္ခ့ဲပါတယ္။ သူ႕အိမ္မွာက ညတိုင္က်ရင္ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကို ကျပေဖ်ာ္ေျဖတဲ့ လုပ္ငန္းရွိပါတယ္။ အဲ့ဒီကပြဲကိုလည္း ၾကည့္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။
ေအာ္ … ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း လူရႊင္ေတာ္ပါပါေလးက လူရႊင္ေတာ္ပါပါေလးပါပဲ။
××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××
(၂ဝ၁၃ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ၊ ၁၅ ရက္ေန႔ထုတ္ အာရွအလင္းဂ်ာနယ္မွ)
ကိုမာကီ(၈၈မ်ဳိးဆက္)
ဓာတ္ပံု – The Modern News Journal
ကုုိမာကီေဖ့ဘုုတ္ခ္မွ ျပန္လည္ကူးယူပါသည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
