အာကာဦး-ငါတို႔ ေသြးေတြေပခဲ့ရတယ္

“မေက်နပ္ရင္ေအာ္ဟစ္လိုက္ၾက
ေအး ေသနတ္သံကေတာ့ထြက္လာမွာေနာ္”
ဒီဇာတ္လမ္းဟာၾကမ္းခန္းေတြနဲ႔အျပည့္
ေမွာင္ေနတဲ့ညဟာ
လူငယ္တေယာက္ကိုဆြဲေခၚသြားေတာ့
က်န္ခဲ႔တဲ့မိသားစုခမ်ာအဲဒီညထက္ပိုေမွာင္တယ္
သားကအေမ့ကိုစိတ္ပူတယ္
အေမကစနစ္ကိုစိတ္ပူတယ္။
ေသြးရဲရဲလမ္းေပၚေလွ်ာက္ေတာ့
ေက်ာင္းကန္တင္းက
စကားလက္စံုေတြကိုထားခဲ့ရ
ဖတ္လက္စ စာအုပ္ထူထူကိုထားခဲ့ရ
ဘဝထဲက ခ်စ္သူကိုထားခဲ႔ရ။
တြင္းနက္ႀကီးရဲ႕နႈတ္ခမ္းကိုအမွန္တရားလို႔ေခၚၿပီး
အဲဒီအမွန္တရားေပၚ ရြက္ကုန္ဖြင့္တဲ့အခါ
၁၀ ေပပတ္လည္အခန္းက်ဥ္းထဲ
သက္တမ္းနုလက္ကေလးရဲ႕လက္ထိပ္ေတြဟာ အစိမ္းေသေသတယ္။
လႊင့္ထူထားတ့ဲႏိုင္ငံေတာ္အလံဟာလည္း
အစိမ္းေသေသတယ္။
ေပ်ာက္ရွခဲ့ရတဲ့ေန႔ေတြမွာ
လူမမယ္ေသးတဲ႔လူရြယ္ေတြရဲ႕ေဆးဟာ
နိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ဒဏ္ရာကို ကုစားလို႔။
ေက်ာင္းလမ္းမႀကီးေပၚက
လက္ခ်င္းခ်ိတ္ထားတဲ႔လက္တစံုကို
ဆြဲျဖဲလိုက္တဲ့ေအာက္တန္းစားအမိန္႔ေတြဟာ
သမိုင္းေခတ္ေပၚျဖတ္ေျပးတယ္။

ၾကယ္ေတြမစံုေတာ့ဘူး
ေမွာင္ေနတဲ့အခန္းထဲ
ေထာင္ေနတဲ႔အက်ႌေကာ္လံေလးေပၚ
ကပ္ပါလာတဲ့ခ်စ္သူရဲ႕ကိုယ္သင္းနံ႔ေလး
တျဖည္းျဖည္းေပ်ာက္ကြယ္လို႔။
အက္ကြဲခဲ့တဲ့ခႏၶာကိုယ္ေပၚ
လူႀကီးမင္းေတြရဲ႕တုတ္ခ်က္ေတြက
ယံုၾကည္ခ်က္ကိုအခါခါေခ်ဖ်က္ေတာ့
အခါခါျပန္ထိုးထြက္လာတဲ့ယံုၾကည္ခ်က္ဟာ
နဖူးေပၚက ေသြးေစးေတြကို
လက္သည္းမရွိေတာ့တဲ့လက္နဲ႔ျပန္သပ္
ေဟာဒီတိုင္းျပည္ရဲ႕အနာဂတ္အတြက္
နုပ်ိဳျခင္းေတြနဲ႔ခရီးရွည္ခ်ီတက္ခဲ့တယ္ေပါ့။

      အာကာဦး