ေမာင္စြမ္းရည္ – ေဝဖန္ေရးအေၾကာင္း

ေမာင္စြမ္းရည္ – ေဝဖန္ေရးအေၾကာင္း
(မိုးမခ) ဇူလိုင္ ၈၊ ၂၀၁၅

က်ေနာ့္ရဲ႕ စာေပဘဝ သက္တမ္းတေလွ်ာက္မွာ ကဗ်ာေရးတာနဲ႔ စာေပေဝဖန္တာတုိ႔ကုိပဲ လုပ္လာခဲ့ပါတယ္။ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေလာက္ ရွိခဲ့ပါၿပီ။ ေဝဖန္တယ္ ဆုိတာကေတာ့ စာေပသက္သက္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီစာေပ ေဝဖန္တာကုိပဲ စုိက္လုိက္မတ္တတ္ တသက္လုံးလုပ္သူက အလြန္နည္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ “ေဝဖန္ေရး”ဆုိတဲ့ ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ဘာကုိ ေဝဖန္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ စာဖတ္ပရိသတ္က သတိရမိၾကတဲ့သူေတြထဲမွာ က်ေနာ္လဲ ပါဝင္ေနပါတယ္။ ခုလဲ ၾကည့္ေတာ့။ ႏုိင္ငံေရး ေဝဖန္တဲ့ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ့္ကုိပဲ သတိတရ ေမးလာပါတယ္။
က်ေနာ္က စာေပသမားပါ။ ႏုိင္ငံေရးသမား မဟုတ္ပါ။ စာေပသမားဆုိေတာ့ ႏုိင္ငံေရးကုိလဲ စာေပရဲ႕ ေနာက္ခံကားအျဖစ္ စိတ္ဝင္စားရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေျဖလုိက္ရပါတယ္။ ေမးသူက “အေမရိကန္ လြတ္လပ္တဲ့ အာရွအသံ”က စန္းစန္းတင္ပါ။ စန္းစန္းတင္က ကဗ်ာဆရာမ တေယာက္လဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူေက်ာင္းသူဘဝ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေလာက္ကတည္းက ခင္မင္ရင္းႏွီးလာခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ သူက က်ေနာ့္ကုိ ရင္းႏွီးခင္မင္ရင္းစြဲလဲ ရွိတဲ့အျပင္ အားကုိး ယုံၾကည္လုိ႔ ေမးတာလဲ ျဖစ္မယ္ဆုိေတာ့ တေလးတစား ေျဖရပါတယ္။ ေလထဲမွာပဲ ေမးတာ၊ ေျဖတာဆုိေတာ့ ၿပီးၿပီးေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြားမွာပဲ ဆုိၿပီး စာနဲ႔ ခ်ေရးလုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မွတ္မိသလုိ ျပန္ေရးတာျဖစ္လုိ႔ မူရင္း ေမးေျဖ လုပ္ထားတာနဲ႔ေတာ့ ထပ္တူ ျဖစ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါ။ သေဘာရင္းကေတာ့ မကြဲပါ။

ေမးတဲ့ အေၾကာင္းအရာက “ေဝဖန္ေရး”တဲ့။ စစ္အစုိးရ အဖြဲ႔ေဟာင္းထဲက ဖယ္ရွား ျဖဳတ္ခ်ခံရတဲ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေဟာင္း တေယာက္အေၾကာင္းပါ။ စစ္တပ္ကုိ အသုံးျပဳၿပီး ဘိန္းကုန္ကူးလုိ႔ဆုိ ထင္ပါရဲ႕။ စစ္တပ္က ပုံပ်က္ပန္းပ်က္ ျဖဳတ္ထုတ္ ဖယ္ရွားခံခဲ့ရသူ တဦးပါ။ သူ႔ကုိ အမ်ဳိးသမီး သတင္းေထာက္တဦးက ေမးပါတယ္။ သူက ေျဖပါတယ္။ ေျဖတဲ့အခါ ဝူးဝူးဝါးဝါး ေဒါနဲ႔ေမာနဲ႔ (စစ္ဗုိလ္ ေလသံနဲ႔) ေျဖသတဲ့။ စန္းစန္းတင္က “အဲဒါ နားေထာင္ၿပီးၿပီလား”လုိ႔ ေမးလာေတာ့ “မေထာင္ရေသး”လုိ႔ ေျဖလုိက္တယ္။ နားေထာင္ၾကည့္မလားလုိ႔ဆုိေတာ့ အတိတ္က အမိႈ္က္ပုံထဲ ေရာက္သြားတဲ့ လူတေယာက္အေၾကာင္းကုိ စိတ္မဝင္စားဘူး။ နားမေထာင္ခ်င္ဘူးလုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ ဘာေတြ ထူးလုိ႔လဲ။ အတိတ္က လက္မရြံ႕ လူသတ္သမား “က်ားေသ”တေကာင္ကုိ ဘာလုိ႔ အသက္သြင္းေနမွာလဲ။ မသမာမႈနဲ႔ အလုပ္ျဖဳတ္၊ ေထာင္ခ်ခံခဲ့ရသူတဦးရဲ႕ အသံကုိ နားခ်ဥ္၊ နားခါး၊ နားေနာက္ေအာင္ ဘာျဖစ္လုိ႔ နားေထာင္ေနေတာ့မလဲ။ အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး နားမေထာင္ခ်င္ဘူး။ ဘာေတြ ေျပာထားတာမုိ႔လုိ႔လဲလုိ႔ ေမးလုိက္မိတယ္။ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ျပန္ေျပာရရင္ –
“(၁) အတိတ္ကုိ ျပန္ၿပီး ေဝဖန္မေနနဲ႔။ ေဝဖန္စရာ မလုိဘူး။ ၿပီးတာ ၿပီးၿပီပဲ …” တဲ့။
“(၂) လူပုဂၢိဳလ္ကုိ ပုဂၢဳိလ္ေရး ေဝဖန္စရာမလုိဘူး။ မေဝဖန္နဲ႔ …” တဲ့။

အဓိက အဲဒီ ၂ ခ်က္ပါပဲ။ က်ေနာ္က ၿခဳံငုံၿပီးေတာ့ ခုလုိ ေျပာလုိက္ပါတယ္။ ေဝဖန္တယ္ဆုိတာ ဘာလဲ။ ေဝဖန္တယ္ဆုိတာ အမွားအမွန္ အေကာင္းအဆုိးကုိ အေၾကာင္းအက်ဳိးနဲ႔တကြ သုံးသပ္ တင္ျပျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္ကိစၥမဆုိ၊ ဘယ္အေၾကာင္းအရာမဆုိ အတိတ္ ပစၥဳပၸန္ ဘယ္ကကာလမွာမဆုိ၊ ဘယ္သူ႔ကုိမဆုိ ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္၊ ဘုရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကၽြန္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဗုိလ္ျပဳတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဝဖန္ႏုိင္ပါတယ္။ ေဝဖန္ခြင့္ ရွိရပါမယ္။ ေဝဖန္၊ စဥ္းစား၊ ေတြးေခၚတယ္ဆုိတာ လူ႔အခြင့္အေရးတရပ္ပါပဲ။ လြတ္လပ္စြာ ေရးသားထုတ္ေဖာ္ခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆုိထုတ္ေဖာ္ခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာေတြးေခၚခြင့္ဆုိတာေတြဟာ လူ႔အခြင့္အေရး အေျခခံတရားေတြပဲ မဟုတ္လား။ ကုလသမဂၢ လူ႔အခြင့္အေရး ေၾကညာစာတမ္းမွာလဲ ပါတယ္။ ႏုိင္ငံေတာ္ အေျခခံ ဥပေဒေတြမွာလဲ ပါရွိပါတယ္။

မေဝဖန္နဲ႔၊ ေဝဖန္ရင္ ေသဒဏ္လုိ႔ဆုိရင္ေတာင္မွ အသံမထုတ္ဘဲ စိတ္ထဲကျဖစ္ျဖစ္၊ စာနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ေဝဖန္မိေကာင္း ေဝဖန္မိၾကပါမယ္။ အမွားအမွန္၊ အဆုိးအေကာင္း၊ က်ဳိးေၾကာင္းဆင္ျခင္တာဟာ လူ႔သဘာဝပဲေလ။ ေခြးမ်ား ေၾကာင္မ်ားေတာင္ သူတုိ႔ စားရမယ့္ အစားအစာကုိ အနံ႔ခံၿပီး ေဝဖန္ၾကေသးတယ္မဟုတ္လား။ တခ်ဳိ႕က အသံကုိ နားနဲ႔ ေဝဖန္တယ္။ အႏၱရာယ္ျပဳမယ့္ အသံလား၊ အႏၱရာယ္ကင္းတဲ့ အသံလား၊ နီးသလား၊ ေဝးသလား။ ေညာင္သီးလဲစား၊ ေလးသံ ျမားသံကုိလဲ နားစြင့္ ဆုိတဲ့ စကားလဲ အရွိသား မဟုတ္လား။ အလားတူပဲ အလင္းအေမွာင္၊ အတိမ္အနက္တုိ႔ကုိ ေတြးဆေဝဖန္ၾကရတယ္ေလ။ ဗုဒၶအဘိဓမၼာရဲ႕ စိတ္သဘာဝကုိ ၾကားဖူးနားဝရွိရင္ သိႏုိင္မွာပဲ။

လူပုဂၢိဳလ္ကုိ ေဝဖန္ရာမွာလဲ ဒီလုိပဲ။ လူတေယာက္ကုိ ျမင္ရင္ ေယာက္်ားလား၊ မိန္းမလား။ ငါ့အသိလား၊ သူစိမ္းလား။ မိတ္ေဆြလား၊ ရန္သူလား စသျဖင့္ စိတ္ထဲက ခ်က္ခ်င္း ခြဲျခားေဝဖန္မိမွာပါပဲ။ ေတြ႔လုိက္ ျမင္လုိက္မိတဲ့သူက ႏုိင္ငံေက်ာ္ သူပုန္ေခါင္းေဆာင္၊ သခင္သန္းထြန္း၊ သခင္စုိးလုိ၊ ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္ဝင္ ဗုိလ္ေနဝင္းလုိ၊ ဗုိလ္ေက်ာ္ေဇာလုိ စသျဖင့္ လူသိ လူျမင္မ်ားတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ဆုိရင္ေတာ့ သမုိင္းအျမင္၊ ႏုိင္ငံေရးအျမင္နဲ႔ ေဝဖန္ရေတာ့မွာပဲ။ ရုပ္ရွင္မင္းသားဆုိရင္ အႏုပညာ ရႈေထာင့္က ေဝဖန္ရမွာပဲ။ ဗုိလ္ေနဝင္း၊ ဗုိလ္ေက်ာ္ေဇာတုိ႔လုိ ကြယ္လြန္သူေတြဟာ “အတိတ္”ျဖစ္သြားၿပီ။ ကြယ္လြန္ၿပီပဲ၊ ေမ့လုိက္ၾကေတာ့လုိ႔ ေျပာလုိ႔ မျဖစ္ဘူး။ သူသည္ အရပ္ဘယ္၍ ဘယ္မွ် ျမင့္သည္၊ အသားျဖဴသည္၊ ညဳိသည္၊ ဘယ္ႏွစ္ခုနစ္က ေမြး၍ ဘယ္ႏွစ္တန္း ေအာင္သည္၊ ဘယ္ႏွစ္တြင္ ေသဆုံးသည္ ဆုိတာေလာက္နဲ႔ မၿပီးပါဘူး။ တုိင္းျပည္နဲ႔အမွ် ေက်ာ္ၾကားသူေတြ ျဖစ္တဲ့အတြက္ တုိင္းျပည္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေကာင္းအဆုိး လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကုိ ေဝဖန္ခ်င့္တြက္ၿပီး သမုိင္းတန္ဖုိး ျဖတ္ရေတာ့မွာပဲ။ ဘာသာေရးအျမင္နဲ႔ ဆုိရင္ “ေသတာကုိ ေသတယ္လုိ႔ မွတ္” ေျပာလုိက္ရင္ ၿပီးေကာင္းၿပီးမယ္။ သမုိင္းအျမင္၊ ႏုိင္ငံေရးအျမင္နဲ႔ ေဝဖန္ခ်င့္တြက္ရေတာ့မွာေပါ့။ “ျပဳတ္တာကုိ ျပဳတ္ၿပီမွတ္”ဆုိလု႔ိ မၿပီးဘူးေလ။

ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္ဝင္ေတြ သမုိင္းဝင္ေတြ ျဖစ္ေနၿပီ။ အေနာ္ရထာ၊ က်န္စစ္သား၊ နရသီဟပေတ့ တရုတ္ေျပးမင္းတုိ႔လုိ သမုိင္းဝင္ၿပီး သူတုိ႔အေၾကာင္းကုိ အတိတ္သမုိင္းအျဖစ္ ေက်ာင္းသားေတြ သင္ယူရေတာ့မယ္။ ေက်ာင္းေတြမွာ ရာဇဝင္ သမုိင္းဆုိတာ မသင္မေနရဘူးေလ။ ဘာလုပ္ဖုိ႔လဲ။ အတိတ္ကုိ အတိတ္မွာပဲ ထားခဲ့ပါရေစလားလုိ႔ ေျပာလုိ႔ မရဘူး။ ေဝဖန္ရမယ္။ ေၾကာင္းက်ဳိး ေကာင္းဆုိး ဆင္ျခင္ရမယ္။ သင္ခန္းစာ ယူရမယ္။ သမုိင္းပါေမာကၡႀကီး ေဒါက္တာ သန္းထြန္းက ေျပာခဲ့ဖူးတယ္မဟုတ္လား။ သမုိင္းမသင္ရင္ လူ ‘အ’ျဖစ္မွာေပါ့။ ေနာင္လာေနာက္သားေတြ လူ ‘အ’ ျဖစ္ေစခ်င္ရင္ “အတိတ္ကုိ အတိတ္မွာပဲ ထားခဲ့ပါ” လုိ႔ ေျပာရေတာ့မွာေပါ့။

ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ သုတၱန္တရားေတာ္ေတြမွာ အတိတ္ကုိ ေဆာင္ထားတာပဲေလ။ ေလးသေခ်ၤနဲ႔ ကမၼာတသိန္း၊ ရွစ္သေခ်ၤနဲ႔ ကမၻာတသိန္း – “ႏုမွာ ၅၀၀၊ ရင့္မွာ တက်ိပ္”တဲ့။ ဇာတက ဝတၳဳေတြနဲ႔ ဗုဒၶဝင္ ဝတၳဳေတြ ေဟာခဲ့တယ္။ လူသားေတြကုိ အတိတ္ေဆာင္ၿပီး ေဟာၾကားတယ္။ တရံေရာအခါ ငါသည္ ဒီပကၤရာ ဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္၌ ရေသ့တပါး ျဖစ္ခဲ့၏။ တရံေရာအခါ ငါသည္ ဗာရာဏသီ၌ ဗာရာဏသီ မင္းႀကီး ျဖစ္၏။ ယစ္ထုပ္ႀကီး ျဖစ္၏။ ေက်းမင္း ျဖစ္၏။ ေမ်ာက္မင္း ျဖစ္၏။ ႏြားလား ဥသဘ ျဖစ္၏ – စသည္ စသည္ျဖင့္ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့တာေတြကုိ ဗုဒၶဘာသာဝင္ ဗမာလူမ်ဳိးတုိင္း ဖတ္ဖူး၊ မွတ္ဖူး၊ ၾကားနာဖူးၾကပါတယ္။ သူတုိ႔ ကုိယ္ကုိယ္ သူတုိ႔ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြပါလုိ႔ ေၾကညာခံယူထားတဲ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၊ ဗိုလ္ျပဳတ္ႀကီးမ်ား အားလုံးလဲ ၾကားဖူး၊ မွတ္ဖူး၊ ဖတ္ဖူးၾကမွာ မလြဲပါဘူး။

ဗုဒၶဝင္တုိ႔၊ ရာဇဝင္တုိ႔၊ ဇာတက ဝတၳဳတုိ႔ဆုိတာ အားလုံး အတိတ္ခ်ည္းပဲ။ အတိတ္ကုိ ေဟာရ၊ ေျပာရ၊ ဖတ္ၾက၊ သင္ၾကရတာဟာ အတိတ္ရဲ႕ အမွားအမွန္၊ အဆုိးအေကာင္းေတြကုိ ေဝဖန္ဆင္ျခင္ၿပီး ေႏွာင္းလူေတြ သင္ခန္းစာ ယူၾကဖုိ႔ပဲ။ အတိတ္ကုိ မေဝဖန္နဲ႔ဆုိရင္ အတိတ္က သင္ခန္းစာေတြကုိ မယူၾကနဲ႔။ ‘လူအ’လုပ္ၾကလုိ႔ ေျပာတာနဲ႔ အတူတူပဲ မဟုတ္လား။ တခ်ဳိ႕လူေတြက အတိတ္မွာ အမွားေတြ လုပ္ခဲ့တာကုိ သူတပါး ေဝဖန္ေျပာၾကားစရာ မလုိဘဲ သူတုိ႔ဘာသာ သိၾကၿပီးသားပါ။ အတိတ္လူေတြဟာ အတိတ္ကုိ ဖုံးကြယ္ခ်င္ၾကတယ္။ အတိတ္ကုိ ျပန္မၾကည့္ေစခ်င္ဘူး။ သူတုိ႔အတိတ္ကုိ သူတပါး ၾကည့္မွာ ေၾကာက္တယ္။ ဇြတ္ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ေဒါသျဖစ္မယ္။ အတိတ္မွာ ေကာင္းတာပဲ လုပ္ခဲ့တဲ့သူဟာ သူ႔ကုိ ေဝဖန္မွာ မေၾကာက္ဘူး။ ေၾကာက္စရာ မလုိဘူး။

ဟုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေဟာင္းဟာ ေဝဖန္ေရး အသံၾကားရင္ ဘာေၾကာင့္ မႀကိဳက္တာလဲ။ ခုေလာက္ေျပာရင္ သိၾကပါေတာ့။ ကမၻာ့ထိပ္တန္း ပညာရွင္ေတြထဲမွာ ဗုဒၶ ပါဝင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ဘုရားပါဝင္တယ္။ ဗုဒၶဟာ ေဝဖန္ေရးကုိ မပိတ္ပင္ဘူး။ ငါေဟာတဲ့တရားဟာ အမွန္ပဲ။ ငါ့ေနာက္ လုိက္ၾက။ ငါ့တရားကုိ မေဝဖန္နဲ႔လုိ႔ မေျပာဘူး။ အယူအဆတခုကုိ (တရားဓမၼ တခုကုိ) ငါဘုရားေဟာတာမုိ႔ ဆုိၿပီး မ်က္စိမွိတ္ မယုံနဲ႔။ က်မ္းဂန္ထြက္ ဆုိၿပီးေတာ့မွလဲ မယုံနဲ႔။ ေရွးလူႀကီးေတြ ေျပာခဲ့တာပဲ ဆုိၿပီးေတာ့လဲ မယုံနဲ႔တဲ့။ “ဧဟိ၊ ပႆိေကာ” လာပါ၊ ၾကည့္ပါ။ က်င့္ႀကံပါ။ က်င့္ႀကံၾကည့္လုိ႔ မမွန္ဘူး၊ မဟုတ္ဘူးဆုိရင္ ပစ္ပယ္ပါတဲ့။ ဘယ္ပညာရွင္ ဒီလုိ ေျပာရဲခဲ့သလဲ။ ဗုဒၶဘုရားဟာ အတိတ္ကုိလဲ ေဆာင္တယ္။ ေဝဖန္ေရးကုိလဲ စိန္ေခၚတယ္။

ဒီလုိႏုိင္ငံမွာ ဒီလုိေတာ္တရားေတာ္နဲ႔ ႀကီးျပင္းလာတဲ့လူမ်ဳိးဟာ အတိတ္ကုိ ေဝဖန္မွာေရာ၊ ပစၥဳပၸန္ကုိ ေဝဖန္မွာေရာ မေၾကာက္ရဘူး။ ဒီသေဘာတရားကုိ ျငင္းခ်င္သလား။ ျငင္းရဲပါသလား။ လူ႔ဘုံအလယ္မွာ ျငင္းၾကည့္ပါ။ အမွားလုပ္ခဲ့သူဟာ အမွားျပင္ႏုိင္ရင္ ျပင္ပါ။ ဝန္ခ်ရဲရင္ ဝန္ခ်ေတာင္းပန္ပါ။ ဒီလုိမွ မဟုတ္ရင္ ေသာ္တာေဆြ ေျပာသလုိ ေတာ္ရာေခြ ေနပါေလ။ (ဘုရားေဟာ ကာလာမသုတ္ကုိ ျပန္ၾကည့္ပါေလ။)
သတင္းေထာက္၊ သတင္းစာဆရာမ်ား ခင္ဗ်ား။ သူ႔ကုိ ျပည္သူ႔တရားခြင္ မတင္ႏုိင္ရင္ ျပန္လည္ ေဖာ္ထုတ္မေနပါနဲ႔ေတာ့။ အၿမဲ ျပဳတ္ခဲ့ၿပီမုိ႔ ပြဲထုတ္ဖုိ႔ မလုိေတာ့ဘူးလုိ႔ ယူဆပါေၾကာင္း။  ။

(ေဝဖန္ေရးသမားတဦးလုိ႔ပဲ ….)
၂၀၁၅၊ ဇြန္၊ ၃၀။

---

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ