(မုိးမခ) ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၆၊ ၂၀၁၅
ဆယ့္ႏွစ္လဟုသတ္မွတ္ထားေသာ တႏွစ္တာကာလအတြင္း ပဲြေတာ္ဆယ္ႏွစ္မ်ဳိးမကရိွေနသည္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အမိျမန္မာႏိုင္ငံတြင္သာျဖစ္မည္ဟုထင္မိပါတယ္။ တႏိုင္ငံလံုးက တခ်ိန္တည္း တၿပိဳင္တည္းက်င္းပၾကေသာပဲြေတာ္မ်ားရိွသလို ေနရာေဒသအလိုက္ ျပဳလုပ္ပဲြေတာ္မ်ားလည္း ရိွၾကပါေသးတယ္။ ရပ္ကြက္အလိုက္ ၿမိဳ႕နယ္အလိုက္က်င္းပတဲ့ ႏွစ္က်ိပ္ရွစ္ ဆူပဲြ စတာမ်ဳိးေတြပါ။ ပဲြေတာ္အမ်ားစုကဘာသာေရးဆိုင္ရာပဲြေတြပါ။ ကဆုန္လျပည့္ေန႔မွာ ဗုဒၶေန႔အထိမ္းအမွတ္အေနျဖင ေညာင္ေရသြန္းေလာင္းၾကတယ္။ လျပည့္ေန႔တိုင္းမွာ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ပဲြေတာ္ေတြရိွပါတယ္။ ကဆုန္လျပည့္ေန႔ – ဝါဆို လျပည့္ေန႔- သီတင္းကြၽတ္လျပည့္ေန႔- တန္ေဆာင္းမုန္းလျပည့္ေန႔နဲ႔ တေပါင္းလျပည့္ေန႔ေတြကို အခါႀကီး ေန႔ႀကီး ရက္ႀကီး မ်ားအျဖစ္ တတိုင္းျပည္လံုးမွာ က်င္းပၾကပါတယ္။ အဂၤလိပ္အစိုးရသခင္ႀကီးမ်ားကေတာင္ ဂဇက္တက္႐ံုးပိတ္ရက္သတ္မွတ္ ေပးရတဲ့ေန႔မ်ားျဖစ္ပါတယ္။
နတ္ေတာ္လျပည့္ေက်ာ္တရက္ေန႔ကိုေတာ့ စာဆိုေတာ္ေန႔လုိ႔ သတ္မွတ္ေပးထားပါတယ္။ လအလိုက္ပဲြေတာ္ေတြကို က်င္း ပေနေတာ့ ကေလးေတြကအစ ေတာ္သလင္းဆိုရင္ ေလွသဘင္ပဲြ၊ တပို႔တဲြလဆိုရင္ ထမနဲပဲြဆိုတာ ေတြကိုသိေနၾက ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ေသာပဲြေတာ္ေတြမွာ လူႀကီးေတြက ဥပုဒ္ေစာင့္၊ တရားနာ၊ ဘာသာေရးသက္သက္သာလုပ္ေနေပမဲ့ လူငယ္လူရြယ္ကေလးသူငယ္ေတြအတြက္ကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ဘြယ္ရာပဲြေတာ္ျဖစ္ေနၾကျပန္ပါေတာ့တယ္။
တန္ခူးလမွာက်င္းပတဲ့ အတာသႀကၤန္ပဲြကေတာ့ အသိသာဆံုးပဲြတပဲြျဖစ္ပါတယ္။ အသက္အေတာ္အတန္ရလာသူေတြ က ဘုရားသြားရိပ္သာသြား သီလယူဥပုသ္တည္ ေစာင့္ေနခ်ိန္မွာ ကေလးသူငယ္ လူငယ္ လူလတ္အပါအဝင္ အသက္မႀကီး ေသးဘူးလုိ႔ထင္ေနေသးသူမ်ားပါ ေရကစားရင္းေပ်ာ္ရြင္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္ကာလျဖစ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္အတြက္ေတာ့ သ ႀကၤန္ဆိုတဲ့စကားသံကို စၾကားဘူးတာ အဖြားဆီကပါ။ အဖြားက တေပါင္းလေလာက္ကထဲက သႀကၤန္စာထြက္ၿပီလားလုိ႔ အ ျပင္ကျပန္လာတဲ့သူတိုင္းကို ေမးေနပါေတာ့တယ္။ သႀကၤန္ရဲ႕ထူးျခားမႈက ျမန္မာ့ပဲြေတာ္ကို အဂၤလိပ္ရက္နဲ႔သတ္မွတ္ထားတာျဖစ္ပါတယ္။ တန္ခူးလ တာသႀကၤန္ေရသဘင္ပဲြဆိုေပမဲ့ ရက္အတိအက်သတ္မွတ္ထားတာက ဧၿပီလမွာပါ။ အဖြားက မတ္လေလာက္ဆိုရင္ ေမွ်ာ္ေနတဲ့သႀကၤန္စာကို မႏၲေလးက ေဗဒင္ပညာရွင္ေတြက ေရးသားျပဳစုၾကတာပါ။ စာေစာင္က အဲဒီေခတ္က အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ထုတ္ေဝေနတဲ့ ေနရွင္းသတင္းစာအရြယ္ေလာက္ရိွပါတယ္။ တရြက္ထဲမွာ စာမ်က္ႏွာအျပည့္ ေရးသား႐ိုက္ႏိွပ္ထားတာပါ။ အခုထိလည္း သႀကၤန္နားနီးရင္ ထြက္ေနတံုးပါ။ စာရြက္အရြယ္ကေတာ့ မူလအရြယ္ထက္ တဝက္ေလာက္ပဲရိွပါေတာ့တယ္။ ပံုစံနဲ ့အေရးအသားအႏွစ္သာရကေတာ့ မေျပာင္းလဲသြားပါဘူး။
သႀကၤန္ကာလအတြင္း ဧၿပီလ ၁၃ ရက္ေန႔ကို သႀကၤန္အႀကိဳေန႔လုိ႔ သတ္မွတ္ထားပါတယ္။ ဒီေန႔မွာ ေရမကစားရေသးပါဘူး။ အစိုးရ႐ံုးက ဝန္ထမ္းေတြအတြက္ ႐ံုးတက္ရတဲ့ေန႔ျဖစ္ပါတယ္။ ကေလးေတြကေတာ့ ေရပက္ကစားေနၾကပါၿပီ။ ၁၄ ရက္ ေန႔ကို အက်ေန႔၊ ၁၅ ရက္ေန႔ကို အၾကတ္ေန႔လုိ႔ သတ္မွတ္ေခၚဆိုၾကပါတယ္။ အခ်ဳိ႕ႏွစ္ေတြမွာ အၾကတ္ေန႔က ႏွစ္ရက္ျဖစ္ တတ္ပါတယ္။ ေရကို တရက္ပိုကစားရလို႔ ကေလးေတြေပ်ာ္ၾကတဲ့ အခ်ိန္ကာလျဖစ္ပါတယ္။ ၁၆ ရက္ေန႔ ဒါမွမဟုတ္ ၁၇ ရက္ေန႔ကို သႀကၤန္အတက္ေန႔ဆိုၿပီး ရက္ေတြကို ဆက္တိုက္သတ္မွတ္ထားပါတယ္။ သႀကၤန္ကာလၿပီးဆံုးၿပီးေနာက္တေန႔ကိုေတာ့ ျမန္မာႏွစ္ဆန္းတရက္ေန႔ျဖစ္ပါတယ္။ ကေလးေတြကအစ ျပကၡဒိန္ကိုၾကည့္လိုက္ရင္ အႀကိဳ၊ အက်၊ အၾကတ္ အတက္နဲ႔ ႏွစ္ဆန္းတရက္ေန႔ေတြကို သိေနတာပါ။ သႀကၤန္စာကျပကၡဒိန္နဲ႔ မတူပါဘူး။ ေဗဒပညာရွင္ေတြက ျပဳစုေရး သားထားတာဆိုေတာ့ အေပၚဆံုးမွာ ဇာတာခြင္ပါပါတယ္။ အက်ေန႔အတြက္ဇာတာနဲ႔ အတက္ေန႔အတြက္ ဇာတာေတြကိုဖဲြ႕ ထားတာျဖစ္ပါတယ္။
ငယ္ငယ္တံုးကေတာ့ ဘာသိမွာပါလဲ။ စက္ဝိုင္းထဲမွာ ဂဏန္းေတြေရးထားတာလုိ႔သိထားတာပါ။ ၿပီးမွ သႀကၤန္က်ခ်ိန္ သႀကၤန္ အၾကတ္ကာလနဲ႔ မဟာသႀကၤန္တက္မဲ့အခ်ိန္ေတြကို အခ်ိန္နာရီေတြနဲ႔ အတိအက်ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ဒါေတြက သႀကၤန္နားနီးရင္ထုတ္ေဝေနတဲ့သတင္းသာေတြထဲမွာလဲအၿမဲပါေနေတာ့မထူးဆန္းသလိုျဖစ္ေနပါတယ္။ ဇယတု.. အစခ်ီတဲ့ စာ သားေတြကိုဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ ေခါင္းကိုခ်ာခ်ာလည္သြားပါေတာ့တယ္။ ေဒဝပုတၱတို႔ သူရိယတို႔ဆိုတာေတြကို နားမ လည္ေသးဘူးေလ။ အဘြားသိပ္ဝင္စားတာက စာေစာင္ရဲ႕ ညာဘက္ေထာင့္မွာပါတဲ့ နတ္သားပံုကိုပါ။ တနဂၤေႏြၿဂိဳလ္မင္းက ဘယ္လိုဝတ္ဆင္ထားၿပီး ဘယ္လက္က ဘယ္ပစၥည္းကိုကိုင္ထားသလို ညာလက္က ဘာလုပ္ေနသလဲဆိုတာကို ေသေသ ခ်ာခ်ာ ေလ့လာပါတယ္။
ဒီပံုအတြက္ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္က စာေစာင္ထဲမွာ ပါၿပီးသားျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္ရြာဝေျပာသာယာအံ့။ မီုးဦးေကာင္းအံ့။ ရ ဟန္းသာမေဏပညာတတ္ ေပါမ်ားအံ့ စသျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ။ ျဗဟၼာမင္း၏ဦးေခါင္းကို ရႆကာေဒဝီနတ္သမီးေလး အလွည့္ေစ့၍ နႏၵာေဒဝီနတ္သမီးေလးထံသို ့လွမ္းေပးလိုက္သည္။ ဒါေၾကာင့္ ရာဟုသားသမီးမ်ား အက်ေန႔ နံနက္ ၁၁ နာရီ ၁၀ မိနစ္မွာ ေျမာက္အရပ္ဘက္ကိုမ်က္ႏွာမူ၍ ေခါင္းေဆးရမည္။ ၿပီးလွ်င္ သေျပပန္းကိုပန္ရမည္။ အဘြားလိုခ်င္တဲ့အခ်က္က ဒီအခ်က္ ပါ။ အက်ေန႔မွာ သႀကၤန္စာထဲမွာပါတဲ့အတိုင္း အခ်ိန္အတိအက် ေရခ်ိဳးေခါင္းေလွ်ာ္ၿပီး သေျပပန္းကို မပ်က္မကြက္ ပန္ပါ ေတာ့တယ္။ တႏွစ္စာလံုး ေကာင္းေအာင္ျပင္ဆင္တဲ့သေဘာပါ။ သႀကၤန္အၿပီး ႏွစ္ဆန္းတရက္ေန႔မွာေတာ့ အဘြားက ပိုက္ ဆံကို လံုးဝထုတ္မသံုးပါ။ တႏွစ္လံုး အိတ္ထဲကပိုက္ဆံထုတ္မသံုးရေစမဲ့သေဘာပါ။ အဘိုးကေတာ့ မုန္႔ဝယ္ေကြၽးပါတယ္။အဘိုးဝယ္ေကြၽးတာကိုေတာ့ အဘြားက အားရ ပါးရစားပါတယ္။ သူအိတ္ကသာ မထုတ္ခ်င္တာပါ။ အဘြားရဲ႕ သႀကၤန္ကာလ အတြင္း ပံုမွန္လုပ္ေနက်အလုပ္ကေတာ့ မုန္႔ေတြကိုလုပ္ၿပီး အရပ္ထဲကို ေဝေပးတာပါ။ အႀကိဳေန႔ကစၿပီး အတက္ေန႔အထိ ေန႔တိုင္း မုန္႔တမ်ဳိးမ်ဳိးလုပ္ဖို ့စီစဥ္ထားပါတယ္။ လုပ္ၿပီးသမွ်မုန္႔ေတြကို ေျမးေတြက အိမ္ေတြကို လိုက္ေဝရပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ အိမ္ေတြက သူတို႔အိမ္မွာလုပ္စားတဲ့မုန္႔ကို ျပန္ထည့္ေပးပါတယ္။ တခ်ဳိ႕အိမ္ေတြကေတာ့ ေနာက္မွလာပို႔ေပးၾကပါတယ္။ မုန္႔လဲစားၾကသလိုျဖစ္ေနပါတယ္။ တအိမ္နဲ႔ တအိမ္ လုပ္စားတဲ့မုန္႔ျခင္းတူေနရင္ေတာင္ အရသာက ကြာျခားေနတတ္ပါ တယ္။ အဘြားရဲ႕ဆႏၵအားလံုးကို ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕အေဒၚ အပ်ိဳႀကီးက ဒိုင္ခံလုပ္ေပးပါတယ္။
သႀကၤန္မတိုင္ခင္ကတည္းက လိုအပ္တဲ့ပစၥည္းေတြကို ေစ်းေတြမွာလိုက္ဝယ္ၿပီး သိမ္းထားရပါတယ္။ မုန္႔လုပ္ရာမွာ မပါမျဖစ္ တဲ့ အုန္းႏို႔ရေအာင္ေတာ့ အုန္းသီးျခစ္တာညႇစ္တာေတြကိုေတာ့ အိမ္နားကေစ်းက အုန္းသီးျခစ္သည္ ညႇစ္သည္ဆို တဲ့ဆိုင္ မွာ သြားလုပ္ရပါတယ္။ အလွဴလုပ္တဲ့သူေတြကမ်ားေတာ့ ဆိုင္ရွင္က ျပံဳးရႊင္ေနပါတယ္။ အႀကိဳေန႔မွာ ေက်ာက္ေက်ာ၊ အက် ေန႔မွာ ေရႊရင္ေအး၊ အၾကတ္ေန႔မွာ မုန္႔လံုးေရေပၚနဲ႔ အတက္ေန႔မွာေတာ့ အားလံုးအႀကိဳက္ သႀကၤန္ထမင္းလုပ္ေလ့ရိွပါ တယ္။ သႀကၤန္ထမင္းဆိုတာက ေမာ္လၿမိဳင္သား အဘိုးရဲ႕အႀကိဳက္ အစားအစာပါ။ အဘိုးႀကိဳက္တာကို လိုက္စားၾကရာက ေန တမ်ဳိးလံုးႀကိဳက္သြားၾကပါေတာ့တယ္။ ဖေယာင္းသင္းထားတဲ့ေရကို ထမင္းမွာရဲႊေနေအာင္ေလာင္းထည့္ထားၿပီး သရက္ သီးေထာင္းေက်ာ္၊ ငရုတ္သီးအေတာင့္လိုက္ေက်ာ္ေတြနဲ ့တဲြဘက္စားရတာပါ။ တခ်ဳိ႕က ဖေယာင္းနံ႔သင္းေနတာကို မႀကိဳက္ လုိ႔ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ထမင္းကိုေရဆမ္းထားတာကိုမႀကိဳက္ေတာ့ မစားၾကပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကေလးေတြကေတာ့ ေရပက္ ကစားဘို႔ကိုပဲေတြးေနၾကပါတယ္။ ဧၿပီလဆန္းတာနဲ႔ ဘီဒိုထဲမွာသိမ္းထားတဲ့ ေၾကးေရႁပြတ္ေတြကို အဘြားကထုတ္ေပးပါ ေတာ့တယ္။ ပထမဆံုးေရႁပြတ္ကို သန္႔ရွင္းေအာင္ ေရေဆးရပါတယ္။ ၿပီးမွ ဝါရွာသြားလဲရပါတယ္။ ေစာေစာလဲထားမွ ေစ်းသက္သာပါတယ္။ ဝါရွာလဲလိုက္ေတာ့မွ ေရလံုသြားတဲ့ေၾကးႁပြတ္ႀကီးကို ေျပာင္လက္သြားေအာင္ ေၾကးပြတ္ေဆး ဘရာ ဆိုနဲ႔ တိုက္ရပါတယ္။ ဒါမွလည္း ေၾကးႁပြတ္နဲ႔ပက္သူ အခ်င္းခ်င္းေတြ႕တဲ့အခါမွာ ကိုယ္ႁပြတ္က ေျပာင္လက္ေနမွာျဖစ္ပါတယ္။
အႀကိဳေန႔မနက္ပိုင္းမွာ မုန္႔ေတြကိုလိုက္ပို႔ၿပီးတာနဲ႔ ေၾကးႁပြတ္ႀကီးကိုကိုင္ၿပီး ေရပကဘုိ႔ ျပင္ေနပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ သိပ္ပက္ခြင့္မရပါဘူး။ ေစ်းသြားတဲ့သူေတြက အျပန္မွပက္ဆိုတာေၾကာင့္ ပက္မလုိ႔ရြယ္ထားတဲ့လက္ကို ျပန္ရုတ္လိုက္ရ ပါတယ္။ မပက္နဲ႔လုိ႔သာ ေျပာသြားတယ္။ သူ႔ေက်ာျပင္က ေရစိုေနပါၿပီ။ လာျပန္ပါၿပီ ေနာက္တဖဲြ႕။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို သြားသီလယူမလုိ႔တဲ့ ငရဲႀကီးမယ္မပက္ရဘူး။ သြားျပန္ေရာတဖဲြ႕။ ဥပုသ္သည္ဆိုသူေတြက မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္ကလာတဲ့ အကိုႀကီးေတြပက္သြားေတာ့ ျငင္းသံမၾကားမိလိုက္ပါဘူး။ တကယ့္ဥပုသ္သည္ေတြက ေယာဂီဝတ္စံုဝတ္သြားမွာကို မသိ ေသးဘူးေလ။ ဒီတခါလာေနတာေတာ့ ေလးေယာက္ေတာင္။ အားရပါးရ ပက္လိုက္မယ္ေပါ့။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားတာ မဟုတ္ပါေစနဲ႔။ ေစ်းသြားမလုိ႔ေျပာရင္လဲ ပက္ပစ္လိုက္မယ္။ အနားလဲေရာက္လာေရာ အိမ္ေပၚကေနၾကည့္ေနတဲ့အဘိုးက ႐ံုးသြားတဲ့သူေတြကို မပက္ရဘူးလို႔ ေအာ္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သြားျပန္ေပါ့ ေနာက္တဖဲြ႕။
ေနာက္တခါေတာ့ ဘာပဲေျပာေျပာ ဘယ္သူပဲလာလာ ပက္လိုက္မယ္လုိ႔ ၾကံေနတုန္း ေခြးတေကာင္ျဖတ္ေျပးသြားတာနဲ႔ ေခြး ကိုပဲ ေရႁပြတ္နဲ႔ပက္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ သူမလဲ လမ္းတေလွ်ာက္လံုး ကိုယ္အရင္ပက္ထားတဲ့ကေလးေတြက မ်ားလြန္း ေတာ့ ရဲြရဲြကိုစိုေနပါေတာ့တယ္။ သူက လွမ္းခါလိုက္ေတာ့ သူဆီကေရေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကို လာစိုပါေတာ့တယ္။ ေရပံုးထဲက ေရေတြကိုခပ္ခပ္ၿပီး ကိုယ္ကိုကိုယ္ျပန္ေလာင္းလိုက္ပါတယ္။ လမ္းေပၚမွာ ေရဆင္းခ်ဳိးေနသလိုျဖစ္ေနပါတယ္။ ေရစို သြားတာနဲ႔ အေပ်ာ္ဓာတ္ကေလးဝင္လာပါေတာ့တယ္။ ဘုရားသြားမယ္ေျပာေျပာ၊ ေက်ာင္းသြားမယ္ေျပာေျပာ၊ ပက္ေတာ့ တာပါပဲ။ ေစ်းအျပန္ေတြကလဲ ျပံဳးျပံဳးေလးနဲ ့အပက္ခံေနပါတယ္။ ကားတစီး လမ္းထဲကိုေကြ ့ဝင္လာပါတယ္။ ကားရဲ႕ေလး ဘက္ေလးတန္ကို အလွဆင္ထားတဲ့ အဝတ္ပိတ္စေတြနဲ႔ ကာရံထားပါတယ္။ သႀကၤန္ေရပက္ခံ အလွျပကားျဖစ္ေနပါတယ္။ကာထားတဲ့ပိတ္စေပၚမွာ ေရပက္ခံအဖဲြ႕အမည္ေတြကို ပန္းခ်ီစာလံုးေတြနဲ႔ေရးထားပါတယ္။ ေတာသားႀကီး၊ လယ္ယာေမာင္၊ ပ်ဳိ႕တုိ႔ခ်စ္တဲ့ေမာင္လူေခ်ာ စသျဖင့္ ေပးထားၾကပါတယ္။ ကားေပၚမွာအကႌ်ဆင္တူဝတ္ထားတဲ့သႀကၤန္အဖဲြ႕သားေတြက ဟန္ေရးျပ ထိုင္လိုက္လာၾကပါတယ္။ ေတာသားႀကီးကားေပၚကလူေတြက ေတာသားပံုစံ လံုခ်ည္တိုတို ကတံုးဆံေတာက္နဲ႔ လိုက္လာၾကသလို လယ္ယာေမာင္ကားေပၚမွာေတာ့ ႏြား႐ုပ္ႀကီးေတြ လွည္းနဲ႔တဲအိမ္ေလးပါ တင္ထားပါတယ္။ လည္းစည္း ပုဝါေလးေတြကို လည္ပင္းပါပတ္ထားၾကသလို အခ်ဳိ႕အဖဲြ႕ေတြက ေခါင္းမွာပတ္ထားၾကပါတယ္။ အဲဒီစတိုင္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကေလးေတြ အင္မတန္သေဘာက်တာေပါ့။
ေရပက္ခံမဲ့ဂ်စ္ကားေတြလဲ လမ္းထဲကိုဝင္လာၾကပါၿပီ။ ဒီကားေတြရဲ ့အေရွ႕နဲ႔အေနာက္မွာ အဖဲြ႕အမည္ကို စေကာေတြကို ေရာင္စံုခ်ယ္ကာ ေရးထားၾကပါတယ္။ ေကာလိပ္ဂ်င္၊ ခ်စ္စရာအညာသား စသျဖင့္ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းအမည္ေတြေပးထားၾကပါတယ္။ ကားတစီးနဲ႔ တစီး ဆံုၾကတဲ့အခါ ေအာ္ဟစ္ေနာက္ေျပာင္တာကိုက ေဘးကလူေတြကိုပါ အေပ်ာ္ဓာတ္ေတြစီး ဆင္းလာပါတယ္။ ရန္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ မရိွသေလာက္ပါ။ ညဘက္ၾကရင္ေတာ့ ဆုေပးမ႑ပ္ေတြမွာ သႀကၤန္အလွျပကား ေတြက သံခ်ပ္လာၿပီးယွဥ္ၿပိဳင္ၾကတာကို လာၾကည့္ၾကတဲ့ပရိတ္သတ္ေတြနဲ႔ စည္ကားေနပါတယ္။ အလွအကေတြနဲ႔ ၿပိဳင္ သက္သက္သာ ၿပိဳင္တဲ့ကားေတြလဲရိွပါတယ္။ စြယ္စံုဆိုတာကေတာ့ သံခ်ပ္အျပင္ အကအလွေတြ ပါဝင္ၿပိဳင္တဲ့ကားေတြကို ေခၚပါတယ္။ လူသားေတြ ေန႔စဥ္ ေန႔တိုင္း ေတြ႕ၾကံဳေနရတဲ့အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြကို သံခ်ပ္စပ္ဆိုထားေတာ့ လာၾကည့္တဲ့ လူေတြက သေဘာက်ၾကပါတယ္။ အေရးအဖဲြ႕ေကာင္းတဲ့သံခ်ပ္စာသားေတြကို တင္ျပပံုေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ၿပိဳင္ပဲြဝင္ ကား ေတြဆို လမ္းမေပၚမွာ လူေတြနဲ႔ပိတ္ေနပါၿပီ။ သမဝါယမနဲ႔ ဘတ္စ္စကားကေတာ့ ႏွစ္တိုင္းပါေနက် စာသားေတြျဖစ္ပါတယ္။အမ်ဳိးသမီးေတြရဲ့ဝတ္စားဆင္ယင္ပံုေျပာင္းလဲလာပံုေတြကလဲ သံခ်ပ္သမားေတြအတြက္ ကုန္ၾကမ္းေတြျဖစ္ေနပါတယ္။ ဆုေပးမ႑ပ္နားကိုေရာက္လာတဲ့ကားက မ႑ပ္မွာ အရင္ေရာက္ေနတဲ့ကားၿပိဳင္ပဲြဝင္ေနတာကို ေစာင့္ေနရင္း ပရိတ္သတ္ ကို သူတို႔အဖဲြ႕ရဲ့သံခ်ပ္စာသားပါဝင္တဲ့ သံခ်ပ္စာသားပါ စာအုပ္ေလးေတြကို ေဝေပးတတ္ပါတယ္။ လူတိုင္းေတာ့ မရပါဘူး။ အပ်ိဳေခ်ာေခ်ာေလးေတြ အနားကလူေတြကိုသာ ကမ္းေပးတာပါ။ အဲဒီကမ္းေပးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဝင္လုရပါတယ္။ စာအုပ္ကိုလု လို႔ရသြားသူေတြကေတာ့ ၿပိဳင္ပဲြဝင္ေနခ်ိန္မွာ သံခ်ပ္စာသားေတြ သီခ်င္းစာသားေတြကို သိေနရပါတယ္။
သံခ်ပ္အတိုင္သမားကအလယ္မွာရပ္ေနၿပီး အေဖာက္လိုက္ဆိုမဲ့သူေတြကဝိုင္းရံကာ ပေစာက္ပံု ဝိုက္ဝိုက္ကေလး ေနရာ ယူထားၾကပါတယ္။ တိုင္တဲ့သူက တိုင္လိုက္တဲ့စာသားေတြကို ေဖာက္တဲ့သူေတြက လိုက္ေဖာက္နဲ႔ အတိုင္အေဖာက္ညီေနရင္ နားေထာင္လုိ႔ အင္မတန္ေကာင္းပါတယ္။ ၾကားထဲမွာသံခ်ပ္နဲ႔ ဆက္စပ္ေနတဲ့သရုပ္ျပကြက္ေလးေတြကို တင္ဆက္ျပသပါ ေသးတယ္။ ဘတ္စ္ကားနဲ႔ပတ္သက္တဲ့သံခ်ပ္ကိုမတိုင္မီ ခရီးသည္နဲ႔စပယ္ယာတို႔သဘာဝမွာ ျဖစ္တတ္ပံုေလးေတြကို ျပ ဇာတ္ဆံဆံတင္ျပသြားေနရင္း အတိုင္သမားက ဘတ္စ္ကားဘတ္စ္ကားလုိ႔ ထေအာ္လိုက္တဲ့အခါမွာ အေဖာက္သမားေတြက အေႂကြျပန္မအမ္းတဲ့ ဘတ္စ္ကားလို႔ လိုက္လာပါေတာ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ပရိတ္သတ္ေတြဆီက ဝါးကနဲသေဘာက်သံေတြလက္ခုတ္တီးအားေပးသံေတြ ထြက္ေပၚလာပါတယ္။ စာအုပ္ရလိုပ္တဲ့ကြၽန္ေတာ္လည္း အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ လက္ကိုင္ ပုဝါကို ေခါင္းစည္းၿပီး ဘတ္စ္ကား ဘတ္စ္ကားလို႔ အတိုင္ကိုေအာ္လိုက္ ကိုယ္ဖာသာ အေဖာက္ကိုေအာ္လိုက္နဲ ့တေယာက္ ထဲေပ်ာ္ေနမိပါတယ္။ သႀကၤန္ၿပီးသြားတာေတာင္ ဒီေရာဂါက တလေလာက္ရလိုက္ပါေသးတယ္။
အတာကာလ ၿပီးဆံုးၿပီး ႏွစ္ဆန္းတရက္ေန႔မွာ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ျပဳလုပ္က်တဲ့ပဲြေတြနဲ႔စည္ကားေနပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ေလး ငါးရက္က ေအာ္ဟစ္ေပ်ာ္ပါးေနက်တာ ဟုတ္ကဲ့လားလုိ႔ေတာင္ ထင္ေနရပါတယ္။ ရပ္ကြက္တိုင္းမွာ သံဃာေတာ္ေတြကို ပင့္ဖိတ္ၾကားကာ အႏၲရာယ္ကင္းေအာင္ ပရိတ္တရားေတာ္မ်ားနာၾကားၾကသလို သတၱဝါမ်ားကိုလဲ ေဘးမဲ့လႊတ္ပဲြမ်ားျပဳ လုပ္ၾကပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္အတြက္ကေတာ့ အတက္ေန႔ ညေနေစာင္းတာနဲ ့ေၾကးႁပြတ္ႀကီးကို အဖြားဆီကို ျပန္အပ္လိုက္ရပါ တယ္။ အဖြားက အႀကိဳမတိုင္ခင္ကထဲကေပးထားတဲ့ပစၥည္းကို တႏွစ္တာအတြက္ သိမ္းထားရန္လုပ္ေနပါေတာ့တယ္။ သႀကၤန္စာကိုေတာ့ ဘုရားစင္ေပၚမွာ အမွတ္ရရသိမ္းထားပါတယ္။ တႏွစ္စာ ေဟာစာတမ္းပါတာေၾကာင့္ပါ။
သႀကၤန္စာမွာ ကဆုန္လတြင္ သရက္သီးစိုက္ပ်ိဳးသူမ်ား အက်ိဳးအျမတ္ခံစားရအံ့ဟုပါလာရင္ ဒီႏွစ္သရက္သီးအထြက္ေကာင္း မယ္၊ သရက္သီးကုလားတယ္လုပ္ရမယ္။ ဒီႏွစ္ သႀကၤန္မိုးကမရြာပဲ ေနာက္က်ေနပါတယ္။ မိုးမရြာေတာ့ ပိေတာက္ပင္က အပြင့္ေတြ မပြင့္ၾကပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ပိေတာက္ပန္းေတြကို ေဝေနေအာင္ ပန္လာတဲ့သူေတြကို ေရပက္ခံကားေတြအေပၚမွာေတြ႕လိုက္မိပါတယ္။ အပင္ကိုေရျဖန္းၿပီး အပြင့္ပြင့္ေအာင္လုပ္လိုက္တာလို႔ သိလိုက္ ရပါတယ္။ အခ်ိဳ ့အဝါေရာင္ပန္းေတြက ငုပန္းေတြလို႔ သိရျပန္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕အပင္ေတြက မိုးရြာမွပြင့္တာေၾကာင့္ ဒီတလလံုး အမ်ဳိးသမီးေတြရဲ့ေခါင္းေပၚမွာ ပိေတာက္ ပန္းေတြနဲ ့ေဝေနပါေတာ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ကံ့ေကာ္ပန္းေတြေပ်ာက္၊ ပိေတာက္ပန္းေတြေရာက္၊ တခါ ပိေတာက္ေတြေပ်ာက္ေတာ့ စိန္ပန္းေတြေရာက္လာျပန္ ပါတယ္။ ရာသီပန္းေတြ ေပၚလိုက္ ေပ်ာက္လိုက္နဲ႔ ရာသီတပတ္လည္ၿပီး ပိေတာက္ပြင့္တဲ့သႀကၤန္ကာလကိုေရာက္လာျပန္ ပါတယ္။ ေမာင္တို႔ ခ်ယ္ရီေျမ႐ုပ္ရွင္ကလည္း ျပၿပီးကာစဆိုေတာ့ မႏၲေလးသႀကၤန္ပဲြကို သြားခ်င္ေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့တကယ္ ေရာက္သြားတာက ေမာ္လၿမိဳင္သႀကၤန္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဘီလူးကြၽန္းသားအဘိုးက သြားခ်င္တာလား ေရႊက်င္သူအဘြားက သြားခ်င္တယ္လုိ႔ ပူစာလို႔လား ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိရေပမဲ့ ေရႊၿမိဳင္သႀကၤန္ကို ၾကံဳဘူးသြားပါေတာ့တယ္။ ထားဝယ္စုရပ္မွာ အဘိုးငယ္ငယ္ကေနခဲ့တဲ့အိမ္ ရိွပါတယ္။ အဘိုးရဲ့ညီမ အပ်ိဳႀကီးႏွစ္ေယာက္ ေနေနပါတယ္။ အစည္ဆံုးျဖစ္တဲ့ ေအာက္လမ္းမႀကီးေပၚမွာရိွေနတာေၾကာင့္ အိမ္ကေနပဲ ေရသဘင္ပဲြကို ဆင္ႏဲႊရပါေတာ့တယ္။ ဘံုျပတ္ေခၚ ျမင္းလွည္းေလးနဲ႔ ေရပက္ခံ ထြက္သူေတြ၊ သေဘၤာသီးထက္ျခမ္းခဲြထားတဲ့ပံုစံ ေဘာ္ဒီတင္ထားတဲ့လိုင္းကားေတြစီးကာ ေရပက္ခံထြက္သူေတြကို ေရ ခြက္နဲ႔ ပက္ရပါတယ္။ ေၾကးႁပြတ္ႀကီးေတြက မယူလာရဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ အဘြားအပ်ိဳႀကီးႏွစ္ေယာက္ ေရခ်ိဳးတဲ့ ေၾကး ဖလားႀကီးနဲ႔ ပက္ရပါတယ္။
ရန္ကုန္က အမ်ဳိးေတြလာလည္တယ္ဆိုတဲ့သတင္း ျပန္႔သြားတာေၾကာင့္ လာပို႔ၾကတဲ့ ေက်ာက္ေက်ာ၊ သႀကၤန္ထမင္းစတာ ေတြက ေပါမွ ေပါေပါ့ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔မလာလဲ သူတို႔အရပ္ထံုးစံက တအိမ္ကလုပ္တာကို တရပ္ကြက္လံုး လိုက္ေဝေလ့ ရိွပါတယ္။ အဘြားက ဒါေၾကာင့္သႀကၤန္ဆို မုန္႔လုပ္ အရပ္ေဝလုပ္တာပါလားဆိုတာကို သိလာရပါတယ္။ အိမ္ထဲဝင္ မုန္႔စားလိုက္ အိမ္ေရွ႕ကိုထြက္ ေရပက္လိုက္နဲ႔ မအားရပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သံခ်ပ္တိုင္တာေတြကိုမၾကားရေတာ့ တခုခုလိုသလိုျဖစ္ ေနပါတယ္။ ျမင္းလွည္းေပၚက ကာလသားေတြေအာ္သြားတဲ့ ဟိုအေဒၚႀကီးေဆာင့္ေဆာင့္ထိုင္ ေမာ္လၿမိဳင္က ေက်ာက္ပြင့္ လက္သုပ္ဆိုတာကို ေအာ္ေအာ္ဆိုေနလုိ႔ အဆူခံရပါေသးတယ္။
အေဖက ေနာက္ႏွစ္သႀကၤက်ရင္ မႏၲေလးသြားမယ္ဆိုလုိ႔ ႀကိဳေပ်ာ္ေနရပါတယ္။ သူမ်ားေတြက မႏၲေလးသႀကၤန္က အဆိုေတာ္ေတြ၊ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားမင္းသမီးေတြနဲ႔ အလြန္စည္ကားတယ္ေျပာၾကတာေၾကာင့္ သြားခ်င္ေနတာပါ။ ဝင္းဦးနဲ႔ မန္းသႀကၤန္ေရပန္းစားေနတဲ့အခ်ိန္ေလးေပါ့။ ဟိုေရွးတံုးကေတာ့ ေရပက္ခံတဲ့ကားေတြကို မ႑ပ္က လွပ်ိဳျဖဴေတြက ျပန္ၿပီးက ျပေျဖေဖ်ာ္တဲ့အစဥ္အလာရိွခဲ့ပါတယ္။ မ႑ပ္အလိုက္ ကိုယ္ပိုင္သီခ်င္းေတြနဲ႔ ဆိုၾက ကၾကသလို ၿမိဳ႕မအဖဲြ႕ရဲ႕ေတးသံေလး ေတြနဲ ့ဆိုၾက ကၾကတာလဲ ရိွပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ကာလမွာေတာ့ ကားကိုပတ္ၿပီး ကတာမရိွေတာ့ပါဘူး။ စင္ေပၚကပဲ အဆိုအကေတြနဲ႔ ျပန္ေျဖေဖ်ာ္ ပါေတာ့တယ္။ နာမည္ႀကီးမ႑ပ္က နဂါးမယ္မ႑ပ္ပါ။ ၈၄ လမ္းမႀကီးေပၚမွာရိွပါတယ္။ လူထုစာေပတိုက္ႀကီးရဲ႕အေနာက္ဘက္မွာ ေဆာက္ထားတာပါ။ နဂါးေဆးေပါ့လိပ္ပိုင္ရွင္ ေဒၚဦးက ဦးစီးတဲ့မ႑ပ္ပါ။ ကျပ ဆိုျပတဲ့သူေတြက ေဆးလိပ္သမ ေတြလုိ႔ ေျပာသံၾကားဘူးပါတယ္။ အရပ္ထဲက ပ်ိဳျဖဴေတြလဲ ပါႏိုင္တာေပါ့ဗ်ာ။ ဆင္တူဝတ္စံုဝတ္ထားၿပီး ထိုင္ေနတာ လူတရာ မကဘူးလုိ႔ ထင္ရပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ႀကီးတဲ့စင္ႀကီးလဲဆိုတာကို ေတြးၾကည့္ပါေတာ့။ သီခ်င္းေတြကလဲ တႏွစ္တမ်ဳိး မရိုးရေအာင္ စပ္ဆိုသီဖဲြ႕ထားတယ္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္တဲ့ႏွစ္ကသီခ်င္းကေတာ့ နဂါးမယ္ရဲ့ ေျဗာ သႀကၤန္ က်တဲ့ေျဗာဆိုတာပါ။ ဝင္းဦးပါလာတဲ့ ၿမိဳ႕မေရသဘင္အဖဲြ႕ရဲ့ ေငြငန္းျဖဴကားႀကီး နဂါးမယ္မ႑ပ္အေရွ႕ကိုေရာက္လာရင္ ေမး မေနနဲ႔ ၈၄ လမ္းမႀကီးေပၚမွာ လူေတြျပည့္ေနမွာ ေသခ်ာေနပါတယ္။ ၿမိဳ႕မကဆိုရင္ နဂါးမယ္ေလးေတြက ထကလိုက္-နဂါးမယ္ေလးေတြကဆိုရင္ ၿမိဳ႕မက တီးေပးလိုက္နဲ႔ ပရိတ္သတ္ကို မၿငီးေငြ႕ေစရေအာင္ ေျဖေဖ်ာ္ေပးေနပါေတာ့တယ္။ သူ ေဒသ သူ႕စရိုက္နဲ႔ ေပ်ာ္ေနက်ပါတယ္။ ေမာ္လၿမိဳင္က ဟိုအေဒၚႀကီးေစာင့္ေစာင့္ထိုင္လုိ႔မ်ားေအာ္လိုက္ရင္ မႏၲေလးသားေတြ က ဆက္ၿပီးမေအာ္တတ္ေတာ့မွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ၿမိဳ႕မကားႀကီးသြားရာကို ေတာက္ေလွ်ာက္လိုက္သြားတဲ့သူေတြက လိုက္၊ နဂါးမယ္ေရွ႕ကေန လာသမွ်ကားေတြကို ေစာင့္ၾကည့္ေနသူေတြကေစာင့္ၾကည့္နဲ႔ တညလံုး မေမာႏိုင္ မပန္းႏိုင္ ေပ်ာ္ ေနၾကပါတယ္။ မနက္ကို အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့မွ ေညာင္းညာၿပီး ေမာရမွန္းသိေတာ့တယ္။ အိမ္ေရာက္တာနဲ ့အိပ္ယာထဲတန္း ဝင္ၿပီး ခဏေလးပဲအိပ္စက္က်ဟန္တူပါတယ္။ ေရကစားခ်ိန္မွာ ျမနႏၵာတို႔ ျဖဴျဖဴ ျပာျပာ နီနီ ဝါဝါ စတဲ့သီခ်င္းေတြကို မနား တမ္း ေအာ္ဟစ္သီဆိုရင္း ေရကစားထြက္ၾကျပန္ပါေတာ့တယ္။ ေန႔လည္ဘက္ ေနပူရိွန္ျပင္းထန္ခ်ိန္မွာေတာ့ အရိပ္အာဝါသ ေကာင္းေကာင္းရိွတဲ့ ေအာင္ပင္လယ္ကန္ေဘာင္ဘက္၊ မတၱရာဘက္၊ ေတာင္သမန္အင္းေရစပ္နား၊ ေက်ာက္စည္ဘက္နဲ႔ စစ္ကိုင္းေတာင္ေျခေတြမွာ အနားသြားယူၾကပါတယ္။ အိမ္မွာျပန္နားရင္ ျပန္မထြက္ရေတာ့မွာ စုိးလုိ႔ထင္ပါတယ္။ ဒီရက္ေတြ မွာ လူႀကီးေတြက မဆူပါဘူး။ ဘာလုပ္လုပ္ ခြင့္လႊတ္ထားၾကပါတယ္။ သူတို႔ငယ္ငယ္တံုးကလဲ အိမ္မျပန္ပဲ နန္းေရွ႕က ရန္ ကင္းေတာင္ေျခမွာ သြားေနၾကတာကို သတိရေနမွာပါ။ ဓားတန္းက မီးတထိန္ထိန္လင္းေနတဲ့ မ႑ပ္ေတြ၊ ဆိုင္းတန္းက ပ်ိဳျဖဴေခ်ာေတြရဲ ့ေရႊေျချခင္းႀကီးနဲ႔ကျပတာေတြ၊ နန္းေရွ႕သူေလးေတြက ေငြဖလားႀကီးနဲ႔ ေရေလာင္းကစားၾကတာေတြကို ျပန္ေတြးေနမိမွာပါ။
အခုေတာ့ နန္းေရွ႕သူေတြလဲ ေငြဖလားအစား ပလပ္စတစ္ပိုက္ေပ်ာ့ေတြကုိကိုယ္စီကိုင္ကာ ကားေပၚက ေခါင္းေဆးဆိုးထား တဲ့ေကာင္ေလးကို ေရအားျပင္းျပင္းနဲ႔ ထိုးပက္ေနပါၿပီ။ ေငြငန္းေမာင္ေတြကေတာ့ အစဥ္အလာမပ်က္ ထြက္ေနစဲပါ။ ျပန္ပါအံုးမယ္ျပန္အံုးမယ္လုိ႔ ကားေပၚကဆိုလိုက္ရင္ ႏႈတ္ဆက္အကေလးနဲ႔ ကားကိုပတ္ကရင္း ႏႈတ္ဆက္ေနတဲ့အစဥ္အလာ ေလးမ်ားရိွေသးရဲ႕လား မသိေတာ့ပါ။ ၾကာလွၿပီေလ။ ကြၽန္ေတာ္ ပိေတာက္ေရႊဝါတို႔၊ သက္ထားေရႊစင္ အစရိွတဲ့ေနရာေတြကို စက္ဘီးေလးနဲ႔ ေလွ်ာက္လည္ေငးေမာေနစဥ္တံုးက သိန္ပန္းဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းနံေဘးက မန္က်ဥ္းပင္ေအာက္ကေန ေရပက္ခံကားေတြကို ေငးၾကည့္ေနတဲ့ကိုရင္ေပါက္စေလးေတြေတာင္၊ စာတတ္ ေပတတ ္ေက်ာင္းထိုင္ကိုယ္ေတာ္ႀကီးေတြ ျဖစ္ေနေလာက္ပါၿပီ။
အဘြားမရိွေတာ့ေပမဲ့ အဘြားအားေပးေနက် သႀကၤန္စာကေတာ့ ထြက္ေနဆဲပါ။ ဒီႏွစ္မွာလဲ တနဂၤေႏြၿဂိဳလ္မင္းက ဘယ္လို ဝတ္ဆင္ထားၿပီး ဘယ္လက္က ဘာကိုကိုင္ထားမယ္ဆိုတဲ့စာ ထြက္လာေနပါၿပီ။ ျဗဟၼာမင္း၏ဦးေခါင္းကို ရႆကာေဒဝီနတ္ မင္းသမီးေလး အလွည့္ေစ့၍ နႏၵာေဒဝီနတ္သမီးေလးထံသို႔လွမ္းေပးလိုက္သည္။ သႀကၤန္က်ၿပီး၂၄ မိနစ္အခ်ိန္မွာ ေခါင္း ေဆးမဂၤလာျပဳရမည္။ ဒီအထိက ဟုတ္ေနေသးတယ္။ ေခါင္းေဆးၿပီးပါက စေနသား ကံ့ေကာ္ပန္း ပန္ပါတဲ့။ ခက္ေခ်ေပါ့။ ပန္းပန္ရေတာ့မဲ့ကိန္းဆိုက္ေနပါၿပီ။ သမီးက သမီးပန္လိုက္မယ္အေဖရယ္ဆိုလုိ႔ သက္သာသြားပါတယ္။ သမီးအေမက ေတာ့ သႀကၤန္ကာလမွာ မုန္႔လုပ္ေဝရန္ စာရင္းလုပ္ေနပါတယ္။ သားႀကီးက ရန္ကင္းဘက္က အမ်ဳိးေတြကို သူသြားပို႔ ေပးမယ္တဲ့။ သြားပို႔ရမဲ့ဘြားေလးအိမ္ကမုန္႔ စားရမွာေသခ်ာေနတာကိုး။ သားငယ္ကေတာ့ ေျမာက္ဥကၠလာဘက္က မိတ္ ေဆြအမ်ဳိးေတြကို တာဝန္ယူထားတယ္။ သားေခ်ာေလးက အရပ္ထဲကိုလိုက္ပို႔ေပးပါမယ္။ ေရႊက်င္သူ အဘြားႀကိဳက္တဲ့ သ ႀကၤန္ထမင္းကိုလဲ မေမ့ရေအာင္ စာရင္းထဲမွာထဲ့ထားရပါေသးတယ္။ ျဗဟၼာႀကီးဦးေခါင္းကိုင္တဲ့ နတ္သမီးေလးေတြ ေျပာင္း သြားသလို ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕အသက္ေတြကလည္း ေျပာင္းလဲတိုးတက္လာပါတယ္။ လူက အိုတယ္ နာတယ္ဆိုကာ ဇရာ ဘက္ကို ေျပာင္းလာၾကပါတယ္။ သႀကၤန္ကေတာ့ အခ်ိန္မွန္က်ေနဆဲပါ။ မေျပာင္းလဲသြားပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္လဲ ႏွစ္တိုင္း ဧၿပီလ ၁၃ ရက္ေန႔ေရာက္ၿပီဆိုရင္ ေၾကးႁပြတ္ႀကီးေတြ၊ ပိေတာက္ပန္းေတြ၊ ငုဝါပန္းေတြ၊ သံခ်ပ္သံေတြကို သတိရေနတံုးပါ။ ကေလးေတြရဲ႕အေမက သီလယူဥပုသ္ေဆာင့္ထားခိုင္းလို႔ စိတ္ကိုေၾကးႁပြတ္ႀကီးဆီမေရာက္ေအာင္ ထိန္းေနရေပမဲ့ ျမန္မာရုပ္ျမင္သံၾကားကလႊင့္ေပးေနတဲ့ အိမ္မက္ေစတမန္ကိုေတာ့ ခိုးၾကည့္ရင္း လိုက္ဆိုမိလိုက္ပါေသးတယ္။
အသုံးျပဳထားသည့္ သ႐ုပ္ေဖာ္ပုံအား ဒီေနရာမွ ရယူပါသည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
