ကိုထြန္းျမင္႔ဘ၀ကို သုညက စသည္ဟု ေျပာလွ်င္ ရမည္။ သူ႔ သုညက လွပ ၀ိုင္းစက္ေသာ သုညေတာင္ မဟုတ္။ ပိန္လိန္ တြန္႔ရွံဳ႕ေသာ သုည။ ကိုထြန္းျမင္႔ မိဘေတြက ျမင္းျခံနယ္ဘက္က။ အေဖက ေတာင္သူ။ သူငယ္ငယ္ကတည္းက ဆံုးပါးသြားခဲ႔သည္။ မုဆိုးမျဖစ္သူ အေမက မူလတန္းျပဆရာမက သားႏွစ္ေယာက္ကို ေထာက္ပ႔ံဖို႔ အေတာ္ၾကီး ကသီကလင္ႏိုင္ခဲ႔သည္။ အေမ႔ရဲ႕ အေထာက္အပ႔႔ံကို ဆယ္တန္းေအာင္ျမင္သည္အထိသာ ရယူခဲ႔သည္။ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ေနာက္မွာေတာ႔ ကိုထြန္းျမင္႔ဘ၀က ကိုယ္႔ဒူးကိုယ္ခၽြန္၊ ကိုယ္႔တာ၀န္ ကိုယ္ယူ ျဖတ္သန္းခဲ႔ရသည္။
သူဆယ္တန္းေအာင္ေတာ႔ ျမင္းျခံနယ္ဘက္ တြဲဘက္ အထက္တန္းေက်ာင္းတစ္ခုက ေအာင္ျမင္ခဲ႔သည္။ ဘာဂုဏ္ထူး တစ္ခုမွမပါ။ အမွတ္ေပါင္းလဲ မမ်ား။ သို႔ေသာ္ အျပင္က်ဴရွင္တစ္ခုမွ မယူဘဲ ေတာရြာတစ္ခုကေန ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ ဆယ္တန္း ေအာင္ျမင္ေသာ သူ႔ကို ရြာဦးဆရာေတာ္က အသိအမွတ္ျပဳ ခ်ီးက်ဴးခဲ႔သည္။ ပညာေရး ဆံုးခန္းတိုင္သြားမွာ စိုးခဲ႔သည္။ သို႔ႏွင္႔ သူ႔ကို ဆရာေတာ္က သူ၏ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ဘုရားၾကီး အေရွ႕မုဒ္ဘက္ရိွ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတစ္ခုတစ္ခု၏ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ထံ ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် လိုက္လံ အပ္ေပးခဲ႔သည္။ ေက်ာင္းအိပ္ ေက်ာင္းစားေနခြင္႔ေပးဖို႔။ အေနအထိုင္ သူတာ၀န္ယူေၾကာင္း။ ဘုန္းၾကီး ေက်ာင္းသား အျဖစ္လက္ခံဖို႔ ေျပာၿပီး အပ္ေပးခဲ႔သည္။
ဒီလိုနဲ႔ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသား တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ကိုထြန္းျမင္႔ ျဖစ္လာခဲ႔သည္။ အသားညိဳညိဳ။ ရိုးသား သိတတ္ေသာ သူ႔ကို ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းၾကီးက ခ်စ္သည္။ ၾကိဳးစားဖုိ႔။ ဘ၀ကို အရွံဳးမေပးဖို႔။ အခ်ိန္ကို အလဟႆမျဖဳန္းတီးဖို႔ ဆံုးမသည္။ ကိုထြန္းျမင္႔ကလဲ မိဘမစံုတာ။ မတတ္ႏိုင္တာ။ မပံ႔ပိုးေပးႏိုင္တာေတြကို အားငယ္မေနေတာ႔။ ၾကိဳးစားသည္။ ေခတ္ၾကီးကိုအျပစ္တင္ေနဖို႔ သူ႔မွာ အခ်ိန္မရိွ။ သူ႔မွာ တစ္ခုဘဲ ရည္ရြယ္ခ်က္ရိွသည္။ အဲဒါက တိုးရစ္စ္ဂိုက္ျဖစ္ဖို႔။
ကိုထြန္းျမင္႔ အရင္ ဆယ္တန္းေလာက္ထိ တိုးရစ္စ္ဂိုက္ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိ။ ႏိုင္ငံျခားသား မေျပာႏွင္႔ ျမိဳ႕ေပၚက လူေတြ႔ရင္ေတာင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ စကားေျပာရဲတာ မဟုတ္။ သို႔ေပသိ မႏၱေလးေရာက္။ ဘုရားၾကီးနားမွာေန။ မႏၱေလး မဟာျမတ္မုနိ ဘုရားၾကီးဘက္ဆီကို ညေနတိုင္း စာဖတ္ရင္း၊ ဘုရားဖူးရင္း လာရင္း တိုးရစ္စ္ဂိုက္ေတြရဲ႕ ဘ၀ကို အားက်လာသည္။ ကိုယ္႔ပညာနဲ႔ ကိုယ္ ဂုဏ္ရိွေသာ အသက္ေမြး ၀မ္းေက်ာင္းတစ္ခု။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ကပ္ဖား ယပ္ဖား လုပ္စရာမလိုေသာ အသက္ေမြးမွဳ။ မခ်မ္းသာေသာ္လည္း ထမင္း မငတ္မယ္႔ အလုပ္ တစ္ခု။
သူတိုးရစ္စ္ဂိုက္ လုပ္ခ်င္ေပမယ္႔ သူ႔ကို ကူညီေပးမယ္႔သူ ဘယ္သူမွ မရိွ။ အမ်ိဳး အေဆြထဲမွာ တိုးရစ္စ္ဂိုက္မေျပာႏွင္႔ ႏိုင္ငံျခားသားကို လိုက္ပို႔ဘူးေသာ ဆိုကၠား သမားပင္ မရိွ။ သို႔ေသာ္ ဘ၀ကို စိတ္ပ်က္အားငယ္ေနလို႔ ဘာျဖစ္လာမွာလဲ။ တစ္ခုခုျဖစ္ခ်င္ တစ္ခုခု လုပ္မွ ရမွာေပါ႔။ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ကိုထြန္းျမင္႔ စဥ္းစားေတာ႔ အရင္ဆံုး ႏိုင္ငံျခားသားကို ရွက္၊ ေၾကာက္ေနေသာ စိတ္ကို ေဖ်ာက္ရသည္။ ဂိုက္မပါဘဲ FIT (free independent traveler) လာေသာ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကို ဇြတ္ေရာ အတင္းေရာ ၀င္ေရာ၊ ၀င္ေျပာရသည္။
တစ္ခ်ိဳ႕ႏိုင္ငံျခားသားေတြက မယံုမၾကည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က သံသယ မ်က္လံုးႏွင္႔ ၾကည္႔သည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က လံုး၀ ခါးခါးသီးသီး အကပ္မခံ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ႔ အပ်င္းေျပ သေဘာမ်ိဳး လက္ခံ စကားေျပာသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ႔ လိွဳက္လိွဳက္လွဲလွဲ အကူအညီေတာင္းသည္။ အဲဒီတုန္းက အဂၤလိပ္ဘာသာစကားကို ကိုထြန္းျမင္႔ အခုအခ်ိန္ျပန္စဥ္းစားမိလွ်င္ တစ္ခါတစ္ရံ ရွက္ေတာင္ ရွက္သည္။ သို႔ေသာ္ အဲဒီလို အရွက္မရိွ ရူးသြပ္ခဲ႔လို႔လဲ အခုလို ေအာင္ျမင္ေသာ စီနီယာတိုးရစ္စ္ဂိုက္ၾကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္လာတာဘဲ မဟုတ္လား။
တစ္ခါက ျပင္သစ္ႏိုင္ငံသား FIT စံုတြဲႏွစ္ေယာက္ကို ကိုထြန္းျမင္႔ လိုက္ၿပီး ေရာရင္း မႏၱေလးကေန ပုဂံအထိ စက္ဘီးႏွင္႔ သြားမည္ဟု ျဖစ္သြားၾကသည္။ သူ႔ကို စက္ဘီးစီစဥ္ဖို႔ ပိုက္ဆံ အနည္းငယ္ ထုတ္ေပးသည္။ ကိုထြန္းျမင္႔ စက္ဘီးေတြ လိုက္ငွားသည္။ သူ႔လို ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားကို ဘယ္သူကမွ စက္ဘီးကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္မငွားခ်င္ၾက။ ဒါေပမယ္႔ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ကိုထြန္းျမင္႔ ရိုးသားၾကိဳးစားတာကို ယံုၾကည္ေသာ စက္ဘီး အငွားဆိုင္ပိုင္ရွင္တစ္ေယာက္က စေဘာ္ေငြ အနည္းငယ္ယူၿပီး ငွားလိုက္သည္။ ခရီးစဥ္က သူရယ္၊ အဲဒီစံုတြဲ ႏွစ္ေယာက္ရယ္ မႏၱေလးကေန စက္ဘီး တစ္ေယာက္ တစ္စီးစီနဲ႔ မနက္ေစာေစာထြက္။ ပုဂံေရာက္တာနဲ႔ သူ႔ကိစၥၿပီးၿပီ။ သူက စက္ဘီးေတြကို ရထားေပၚ ျပန္တင္လာခဲ႔ရံု။ ကိုထြန္းျမင္႔က စက္ဘီးငွားခ ပိုက္ဆံ အတိအက်ကို ျဖတ္ပိုင္းျပၿပီး ပိုေငြေတြ အကုန္ျပန္ေပးလိုက္ေတာ႔ သူ႔ကို အဲဒီ ျပင္သစ္စံုတြဲက ယံုၾကည္သြားခဲ႔သည္။ Tun..pls arrange..we are Ok ျဖစ္သြားၾကသည္။ မအိုေကတာက လမ္းမွာ စက္ဘီးက ဘီးေပါက္သည္။ ေဂြေကာက္သည္။ စက္ဘီးကို ျပန္ထမ္းၾကရသည္။ ေနာက္ေတာ႔ မိုးၾကီးစုပ္စုပ္ခ်ဳပ္ခါနီးမွာ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကို စိုးရိမ္ေသာ သူက ေတြ႔ရာကားနဲ႔ ေတာင္းပန္တင္၊ ေသခ်ာအပ္ၿပီး စက္ဘီးအစုတ္ ႏွစ္စီးနဲ႔ ေတာလမ္းမွာ က်န္ေနခဲ႔ရသည္။ အဲဒါက သူ႔ဘ၀မွာ မွတ္မွတ္ရရ တိုးရစ္စ္ဂိုက္အစဦး ဘ၀ ဒုကၡၾကီးၾကီးေတြ႔ျခင္း။
တစ္ခါတစ္ရံ ဘ၀က အလြန္ဆန္းက်ယ္သည္။ ခင္မင္ခ်စ္ခင္မွဳတစ္ခါရသြားရင္ ေနာင္ေမ႔ဖို႔ ခက္တယ္ဆိုတဲ႔ စကားက ကိုထြန္းျမင္႔အတြက္ မွန္သည္လို႔ဘဲ ဆိုရမည္။ အဲဒီတံုးက ျပင္သစ္လင္မယား နဲ႔ သူနဲ႔ ျမင္းျခံအစပ္ ေတာလမ္းေလးမွာ လမ္းခြဲၿပီးကတည္းက မေတြ႔ရေတာ႔ဘူး ထင္ထားခဲ႔သည္။ အဲဒီအခ်ိန္က သူ႔မွာ ဆက္သြယ္ဖုိ႔ ဖုန္းနံပါတ္လဲ မရိွ။ အီးေမးလ္လိပ္စာလဲ နထၱိ။ ဘ၀မွာ ဘယ္လိုမွ ျပန္မေတြ႔ရေတာ႔ဘူး ထင္ခဲ႔သည္။
သို႔ေသာ္….တေလာက မႏၱေလး မဟာျမတ္မုနိ ဘုရားၾကီးမွာ လူ အေယာက္ သံုးဆယ္ခန္႔ပါေသာ ႏိုင္ငံျခားသား အုပ္စုၾကီးကို သူလိုက္ၿပီး လိုက္လံ ရွင္းျပေနတံုး ႏိုင္ငံျခားသား စံုတြဲႏွစ္ေယာက္ အူယား ဖားယား ေျပးလာၿပီး သူ႔ကို လာၿပီး လက္ဆြဲသည္။ လြန္ခဲ႔ေသာ ဆယ္ႏွစ္ခန္႔က လမ္းခြဲခဲ႔ေသာ ျပင္သစ္စံုတြဲ။ သူရွင္းျပေနေသာ တိုးရစ္စ္အုပ္စုၾကီးထဲမွာ ျပင္သစ္ေတြက အမ်ားစု။ ထိုစံုတြဲက ျပင္သစ္ဘာသာစကားႏွင္႔ သူနဲ႔ သူတို႔ အေၾကာင္းကို ရွင္းျပၾကသည္။ အားလံုးက သူ႔ကို လက္ခုပ္တီးၿပီး ဂုဏ္ျပဳၾကသည္။ အဲဒီစံုတြဲက သူ႔ကို လိုက္ရွာေနတာ ၾကာၿပီ။ black skin ၊ so honest ဆိုၿပီး ဘုရားၾကီးနားက စက္ဘီး အငွားဆိုင္ေတြမွာ တစ္ဆိုင္၀င္ တစ္ဆိုင္ထြက္ လိုက္ေမးရာကေန သူရိွတတ္တဲ႔ ေနရာကို လိုက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ အခုေတာ႔ သူတို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ တစ္ႏွစ္ကို တစ္ၾကိမ္ အနည္းဆံုး ျမန္မာႏိုင္ငံကို အလည္လာသည္။ လာတိုင္းလဲ ကိုထြန္းျမင္႔ အားတဲ႔ အခ်ိန္နဲ႔ ခ်ိန္ညိွၿပီး လာသည္။
ကိုထြန္းျမင္႔ ဘ၀မွာ လက္ကိုင္ထားဖို႔ စကားပံုတစ္ခုဘဲ ထားသည္။ အဲဒါကိုဘဲ စိတ္ႏွလံုး သြင္းသည္။ အဲဒါက ဘာလဲ ဆိုေတာ႔ “ေကာက္ေသာ္ မစားေလာက္၊ ေျဖာင္႔ေသာ္ စားမႏိုင္” ဆိုသည္႔ စကား။ ဆိုကၠားနင္း၊ ေျမတူး၊ ပန္းရံလိုက္၊ လက္သမားလုိက္ၿပီး တိုးရစ္စ္ဂိုက္ လိုက္ခြင္႔ရ လက္မွတ္ရေအာင္ သူၾကိဳးစားခဲ႔ေသာ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ဘယ္ေတာ႔မွ မဟုတ္တာ မလုပ္။ ႏိုင္ငံျခားသားဆီက ေငြကို တစ္ေဒၚလာကအစ မဟုတ္မမွန္ေသာ နည္းလမ္းနဲ႔ မယူမိေအာင္ ေနခဲ႔သည္။ သဒၵါလို႔ ေပးေသာ ေငြဆိုရင္ေတာင္မွ မ်ားလြန္းရင္ သူက ျပန္ေပးတတ္ေသာေၾကာင္႔ တစ္ခ်ိဳ႕ႏိုင္ငံျခားသားေတြက မ်က္လံုးၾကီး ျပဴး၊ သူ႔ကို ေက်ာသပ္၊ ရင္သပ္လုပ္သြားခဲ႔ၾကသည္။
သူတိုးရစ္စ္ဂိုက္ လက္မွတ္ရခါစက သူ႔ရဲ႕ ရိုးသားမွဳကို ဒီ တိုရစ္ဇင္နယ္ပါယ္မွာ အသားက်ေနေသာ လူမ်ားက ၀ိုင္းၿပီး ဟား ခ်င္ၾကသည္။ ေျပာင္ခ်င္ၾကသည္။ ေလွာင္ခ်င္ၾကသည္။ ဘုရားျဖစ္မယ္႔ အုတ္နီခဲၾကီးလားကြ ဆိုၿပီး ေျပာၾကသည္။ ဟုတ္သည္။ လူေတြက ေရတိုကိုဘဲ ၾကည္႔ၾကသည္။ ႏိုင္ငံျခားသား တစ္ေယာက္ဆီကေန ေဒၚလာငါးဆယ္ေလာက္ရဖို႔ လိမ္ညာလိုက္ၾကဖို႔ ၀န္မေလး။ ပညာတတ္ တိုးရစ္စ္ဂိုက္ေတြ တစ္ခ်ိဳ႕ တစ္ခ်ိဳ႕ေတာင္ မဟုတ္တာ၊ မမွန္တာ လုပ္ခ်င္ၾကသည္။ ကိုထြန္းျမင္႔ကေတာ႔ အမုန္းခံသည္။ ဒါကၽြန္ေတာ္႔ ဧည္႔သည္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ မဟုတ္တာ လုပ္မယ္။ ေစ်းေတြ စြတ္ေတာင္းေနရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာရလိမ္႔မယ္လို႔ ေျပာလို႔ သူ႔ကို ႏိုင္ငံျခားသားရဲ႕ ဟိုဒင္း၊ ဟိုဟာ မေနတဲ႔ အေကာင္အထိကို အေျပာခံရသည္။
ကိုထြန္းျမင္႔ကေတာ႔ ဘယ္လို ထင္ၾက၊ ထင္ၾက သူ႔စိတ္ထဲမွာ တစ္ခုဘဲ ထားသည္။ စိတ္ထားေျဖာင္႔ဖို႔။ လိပ္ျပာလံုဖို႔။ သူ တစ္သက္လံုး လုပ္စားမယ္႔ အလုပ္ကို လိပ္ျပာလံုခ်င္သည္ေလ။ ေနာက္ၿပီးေတာ႔ ကိုယ္႔ဆီ လာလည္ေသာ ဧည္႔သည္ကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ဧည္႔ခံရမွာေပါ႔။ သူတို႔ အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႕ဖို႔ သူ႔မွာ တာ၀န္ အျပည္႔ရိွတာေပါ႔။ ပါးပါးလီွး ။ ရသေလာက္ စားဖို႔ ဆိုတဲ႔ စိတ္နဲ႔ တိုးတက္ၿပီးသား ႏိုင္ငံေတြက လာေသာ ကမာၻပတ္ေနသည္႔ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကို တစ္ခါဘဲ ဆက္ဆံလို႔ရမည္။ အားနာလို႔၊ ေၾကာက္လို႔၊ ျပန္မေျပာခ်င္လို႔ ၊ စကားမမ်ားခ်င္လို႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး တစ္ခါ လိုက္ေလ်ာသြားလိမ္႔မည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ႏိုင္ငံ ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ဒီႏိုင္ငံက ဟိုေနရာက အဲဒီဆိုင္က ဘယ္လို၊ ဘယ္ညာ လုပ္ၾကတယ္ဆိုတာ မလုပ္ဘဲ ေနၾကမယ္႔ လူေတြ မဟုတ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမလာခင္ကတည္းက ေရႊတိဂံုဘုရားအေၾကာင္း အနည္းဆံုး ႏွစ္ေခါက္ဖတ္ထားၿပီးၾကေသာ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကို ဘာမွ မသိဘူးဆိုၿပီး ရသေလာက္ လိမ္စားခ်င္ၾကသည္႔ လူေတြကို ကိုထြန္းျမင္႔ ဘယ္လိုမွ နားမလည္။
တိုးရစ္ဇင္ နယ္ပါယ္မွာ ရိုးရိုးသားသားနဲ႕ လုပ္ကိုင္စားေသာ သူေတြ မရိွမဟုတ္။ ရိွသည္။ ကိုယ္က်င္႔သီလ ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားသားကို အစြမ္းကုန္ ဧည္႔၀တ္ေက်ေသာ သူ႔ဆရာ အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ ဆရာတစ္ခ်ိဳ႕ပင္ရိွေသးသည္။ သူ႔ကို လမ္းျပကူညီေပးေသာ တိုးရစ္ဇင္ မွာ ႏွစ္ေပါင္း သံုးဆယ္ေက်ာ္ လုပ္သက္ရိွ ျပင္သစ္နဲ႔ အဂၤလိပ္စကားေျပာ ဆရာက အျမဲဆံုးမသည္။ “ဒီမယ္ ေမာင္ထြန္းျမင္႔ရဲ႕..မင္းဘာသာ အခု တိုးရစ္ဇင္မွာ ေအာင္ျမင္လုိ႔ အိမ္မွာ ကားဘယ္ႏွစ္စီးရိွရိွ၊ တိုက္ဘယ္ႏွစ္လံုးပိုင္ပိုင္ ဧည္႔သည္ကို လိုက္ပို႔ၿပီဆိုကတည္းက မင္းရဲ႕ မာန္မာနကို အဆံုးထိသာ ခ်ထားေဟ႔။ မင္းဘာသာ ဘာေကာင္ၾကီး ျဖစ္ျဖစ္ ဒီနယ္ပါယ္မွာ ေရရွည္လုပ္စားခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ႔ သီးခံရမွာဘဲ။ အဲ…ဒါေပမယ္႔ Mr. Mark Sauz လိုလူမ်ိဳးကိုေတာ႔ ကိုယ္ဘာေကာင္လဲဆိုတာ ပညာသားပါပါနဲ႔ ျပဖို႔ လိုတာေပါ႔ကြာ” လို႔ ဆံုးမတတ္သည္။
Mr. Mark Sauz ဆိုတာ ဆရာလို လုပ္သက္ရင္႔တိုးဂိုက္ၾကီးေတာင္ စိတ္ညစ္ရေအာင္ အလြန္ ဂဂ်ီးဂေဂ်ာင္မ်ားေသာ ပိုလန္ႏိုင္ငံသား လူပ်ိဳၾကီး အေရွ႕တိုင္း ပညာ ပေရာ္ဖက္ဖက္ဆာ။ အလြန္ဇီဇာေၾကာင္သည္။ အလြန္ ေစာဒကတက္သည္။ ေနပူ ပူျပန္ၿပီ ။ေလတိုက္ တိုက္ျပန္ၿပီ။ ဖုန္ထူ ထူျပန္ၿပီ။ အစကေတာ႔ ဆရာက သီးခံသည္။ ေနာက္ေတာ႔ ဘယ္လိုမွ သီးခံလို႔ မျဖစ္ေတာ႔ေလာက္ေအာင္ စီးပိုးလာသည္။ ဘုရား၀င္းထဲက ထြက္လာၾကၿပီးမွ အဲဒီနံရံေဆးေလးျပန္ၾကည္႔ခ်င္တယ္ဆိုၿပီး ျပန္သည္။ ၿပီးေတာ႔လဲ ေသခ်ာ ၾကည္႔တာ မဟုတ္။ ဆရာက ပညာေပးရေတာ႔သည္။ လိုအပ္တာထက္ ပိုၿပီး စကား မေျပာေတာ႔။ ဘယ္သြားမွာလဲ။ ဘာလုပ္ခ်င္လဲ ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းေမးသည္။ အပိုေတြ လာမေျပာနဲ႔။ မင္းလဲ အပိုမေျပာနဲ႔။ ငါ႔ဆီကလဲ အပိုတစ္ခုမွ ရဖို႔ မေမွ်ာ္လင္႔နဲ႔။ မင္းၾကိဳက္တဲ႔ ဆီတိုင္ခ်င္သလိုတိုင္။ ငါက လုပ္သက္ရင္႔ ဧည္႔သည္ အမ်ားၾကီး လိုက္ေနရတဲ႔ ဂိုက္ကြဆိုၿပီး မသိမသာ ၾကြားရသည္။ sight seen ေတြမွာ လာဆံုေနေသာ သူ႔သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ ျပင္သစ္လို ႏွတ္ဆက္သည္။ အဂၤလိပ္လို ႏွဳတ္ဆက္သည္။ ဂ်ာမန္လို ႏွုတ္ဆက္သည္။ ဒီလိုနဲ႔ အဲဒီ Mr. Mark ကို ၿငိမ္သြားေအာင္ ထိန္းခဲ႔ရသည္။
ကိုထြန္းျမင္႔ကေတာ႔ သူ႔ဆရာစကားကို လိုက္နာပါသည္။ ဂိုက္ဘ၀မွာ ဘာသာစကားထက္ ဗဟုသုတနဲ႔ ဧည္႔သည္အေပၚမွာ အႏြ႔ံအတာခံႏိုင္တာ၊ အရိပ္သံုးပါး နားလည္တာ၊ ပါးနပ္တာက ပိုၿပီး အေရးၾကီးသည္။ ဘာသာစကားက အရမ္းၾကီး ေတာ္၊ ခၽြန္ေနဖို႔ မလို။ သဒၵါမွန္မွန္ကန္ကန္နဲ႔ ဗဟုသုတေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဟာသၾကိဳက္တဲ႔ ဧည္႔သည္ကို ဟာသေလးေတြနဲ႔။ သမိုင္းၾကိဳက္တဲ႔ ဧည္႔သည္ကို သမုိင္းဘာသာရပ္နဲ႔။ ယဥ္ေက်းမွဳ ကို စိတ္၀င္စားသူဆိုရင္ ယဥ္ေက်းမွဳနဲ႔ စိတ္၀င္စားေအာင္ ေျပာႏိုင္ဖို႔ ၀မ္းစာျပည္႔ဖို႔လိုသည္။ ၀မ္းစာျပည္႔ဖို႔ အေတြ႔အၾကံဳနဲ႔ စာဖတ္ျခင္းကသာ ကူညီႏိုင္သည္။ ဘာသာစကားက တစ္ႏွစ္ေလာက္ ဖိဖိစီးစီးလုပ္ရင္ အနည္းဆံုး ေျပာႏိုင္ ဆိုႏိုင္တဲ႔ အဆင္႔ကို ေရာက္ကို ေရာက္သည္။ ဗဟုသုတရိွဖို႔ၾကေတာ႔ စာဖတ္သြားရမွာ တစ္သက္လံုး။
ဂိုက္လုပ္တယ္ဆိုတာ something is better than nothing ဆိုတဲ႔ စကားကိုလဲ လက္ကိုင္ထားရသည္။ ငွက္ေတြအေၾကာင္း သိရသည္။ ပန္းပင္ေတြအေၾကာင္း သိရသည္။ သစ္ပင္ေတြအေၾကာင္း ေျပာႏိုင္ရမည္။ ကုန္ကုန္ေျပာရလွ်င္ လမ္းေဘး ေစ်းသည္ ဗန္းထဲက ငါးသလဲထုိးနဲ႔ ငါးခုတ္မ ငါးေတြရဲ႕ အေခၚအေ၀ၚကို သိရသည္။ သိပၸံအေခၚအေ၀ၚ ေလးပါ ေျပာႏိုင္လွ်င္ေတာ႔ ဧည္႔သည္ရဲ႕ အထင္ၾကီး ေလးစားမွဳကို ရတတ္သည္။ ဒါေၾကာင္႔ ဂိုက္လုပ္တယ္ဆိုတာ စာဖတ္ကို ဖတ္ရမယ္ လို႔ သူ႔တပည္႔ေတြကို ကိုထြန္းျမင္႔ အျမဲေျပာတတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ စာမဖတ္တဲ႔ ဂိုက္တစ္ေယာက္ဟာ ေရရွည္မွာ ဘယ္လိုမွ မေအာင္ျမင္ႏိုင္ဘူးလို႔ သူ႔တပည္႔ ဂိုက္သင္တန္းေျဖဖို႔ သင္တန္းလာတက္သူေတြကို တဖြဖြ ေျပာရသည္။ သင္ရသည္။
ကေလးတစ္ခ်ိဳ႕က ဂိုက္လုပ္တယ္ဆိုတာ အဂၤလိပ္စကားေျပာတတ္တာနဲ႔ ရၿပီလို႔ ထင္ၾကသည္။ ဂိုက္ဆိုတာ ေနပူမုိးရြာ သြားႏိုင္ရမယ္။ က်န္းမာရမယ္။ လူမ်ိဳး တစ္ရာ႔ တစ္ပါးနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံတတ္ရမယ္။ ၿပီးေတာ႔ တိုးရစ္ဇင္ နယ္ပါယ္မွာ ရိွတဲ႔ တျခား လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ဒရိုက္ဘာေတြ၊ ေစ်းသည္ေတြ၊ ပန္းသည္ေတြ၊ ငွက္လႊတ္သူေတြကို နားလည္၊ညွာတာရမည္။ ကိုယ္႔ ဧည္႔သည္ ဆိုးဆိုးရြားရြား မျဖစ္ရင္ တစ္ခါတစ္ရံ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္တတ္ရမယ္။ ငါက ဂိုက္။ ငါ႔ဧည္႔သည္ကို ငါေျပာရင္ၿပီးတယ္။ မင္းတို႔က ဘာအဆင္႔ရိွလဲ ဆိုတဲ႔ စိတ္မ်ိဳး မေမြးရဘူး..စတဲ႔ စိတ္ထားမ်ိဳး ထားဖုိ႔ သူ႔တပည္႔ ဂိုက္လက္သစ္ေလးေတြကို ေ၀မွ်တယ္။
တစ္ခါက ေအာက္ျမန္မာျပည္မွ မိဘက အေတာ္အသင္႔ ပိုက္ဆံရိွ၊ တိုးဂိုက္ အေတြ႔အႀကံဳ လဲ အသင္႔အတင္႔ရိွေသာ ဂိုက္တစ္ေယာက္ မႏၱေလးကို ဧည္႔သည္တစ္ေယာက္အား throughout လိုက္ရင္း ပါလာသည္။ မႏၱေလးေရာက္ေတာ႔ သူ႔ေအးဂ်င္႔က စီစဥ္ေပးတဲ႔ ကားနဲ႔ မႏၱေလး တစ္၀ိုက္လိုက္ပို႔သည္။ ကားေမာင္းတဲ႔ ကားဆရာက ကားပိုင္ရွင္။ သူ႔မွာ အဲဒီလို တိုးရစ္ဇင္နယ္ပါယ္မွာ ထည္႔ထားတဲ႔ ကားအစီးက ဆယ္စီး၊ ဆယ္႔ႏွစ္စီး။ Tour ကုပၼဏီေတြကို ငွားထားတဲ႔ ရံုးခန္းေတြ ၊ ေျမေတြလဲ ရိွေသးတာ။ ဒီလူက သက္သက္မဲ႔ အပ်င္းလဲေျပ၊ အလုပ္လဲ ရိွေစေတာ႔ ဆိုတဲ႔ သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ ကားလိုက္ေမာင္းေပးေနတာ။ ဒါေပမယ္႔ ဒီလူက သူ႔စည္းကို သူသိတယ္။ သူ႔ဘာသာ ဂိုက္က လမ္းေဘးက ႏြားၾကီး လက္ညိွဳးထိုးၿပီး That is Myanmar horse ဆိုရင္လဲ သူဘာမွ ၀င္ေျပာပိုင္ခြင္႔ ၊ မ်က္ႏွာပ်က္ပိုင္ခြင္႔၊ ရီက်ဲက်ဲ လုပ္ပိုင္ခြင္႔ မရိွဘူးဆိုတာ သိၿပီးသား။ ခက္တာက အဲဒီ ဂိုက္။ ကားသမားကို ခင္ဗ်ား အဂၤလိပ္စကား ေျပာတတ္သလား။ က်ဳပ္က ငတ္လို႔ ဂိုက္လိုက္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္က ရန္ကုန္မွာ ဘာအလုပ္၊ ညာအလုပ္ရိွတယ္။ သေဘာကေတာ႔ မဆိုင္ရင္ ၀င္မရွဳပ္နဲ႔ ဆိုၿပီး စြတ္ဖိေငါက္ေနခဲ႔သည္။ ဟိုကားပိုင္ရွင္ သူေဌး ဒရိုက္ဘာက တစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာ။ ဟုတ္ကဲ႔…ဟုတ္ကဲ႕ ဘဲေပါ႔။
ဒါေပမယ္႔ ေနာက္ဆံုးမွာ ဘယ္လိုမွ သီးမခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အဲဒီဂိုက္က ေမာက္မာသထက္ ေမာက္မာလာသည္။ ဒရိုက္ဘာကို လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္လိုသေဘာမထားဘဲ တဆင္႔ႏိွမ္႔ဆက္ဆံရမယ္ဆိုတဲ႔ သေဘာမ်ိဳး လုပ္လာသည္။ ေနာက္ဆံုး ဘယ္လုိမွ မျဖစ္တဲ႔အဆံုး “ကိုင္း…ငါ႔ညီ မင္း ဂိုက္လိုက္တာ တစ္ရက္ ဘယ္ေလာက္ရသလဲ။ ရလွ ေဒၚလာေလးဆယ္ေပါ႔ကြာ။ ထားကြာ ေဒၚလာ ငါးဆယ္။ ျမန္မာေငြ ငါးေသာင္းကြာ။ မင္း ေန႔စဥ္ ဧည္႔သည္ရိွတယ္ထားကြာ။ တစ္လကို ဆယ္႔ငါးသိန္း ၀င္ေငြရိွတယ္ထားကြာ။ ေအး..ကိုယ္က ကိုယ္႔ကားေတြ၊ ရံုးခန္းေတြ ငွားတာကကိုဘဲ တစ္လကို ၀င္ေငြ သိန္းသံုးဆယ္ အထက္မွာရိွတယ္။ ညီေလး စိတ္မဆိုးပါနဲ႔။ ကိုယ္ၾကြားေနတယ္လို႔ မထင္ပါနဲ႔။ ကိုယ္႔ကို လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္လို သေဘာထားပါ။ သူမ်ားႏိုင္ငံျခားသားေရွ႕မွာ ဧည္႔သည္ အဆင္ေျပေအာင္ ညီနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ အလုပ္ တြဲလုပ္ၾကရေအာင္ေနာ္” လို႔ ေျပာယူရေလာက္ေအာင္ စုန္းျပဴး အသားလြတ္ ေမာ္ၾကြားေနတဲ႔ မျပည္႔တဲ႔ ဂိုက္မ်ိဳးေတြလဲ ရိွတတ္တယ္။
ကိုင္းပါေလ…ကိုထြန္းျမင္႔ရဲ႕ တိုးရစ္ဇင္ နယ္ပါယ္ အေတြ႔အႀကံဳေျပာရရင္ ဘယ္ကုန္မလဲ။ ဘယ္ၿပီးေတာ႔မလဲ။ အခုေတာ႔ ကိုထြန္းျမင္႔ဘ၀မွာ ဒီတိုးဂိုက္အလုပ္တစ္ခုဘဲ လုပ္လာတာ ႏွစ္ေပါင္း သံုးဆယ္ နီးပါးရိွၿပီ။ ေငြေရးေၾကးေရး မပူမပင္ဘ၀ေတာ႔ ေရာက္ၿပီ။ သူေဌးမျဖစ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံျခားသားနဲ႔ တြဲၿပီး လုပ္ထားတဲ႔ တိုးရစ္စ္လိုက္တဲ႔ ကားေလး ႏွစ္စီးရိွတယ္။ ဟိုတယ္ ေသးေသးေလး guest house ေလး ရိွတယ္။ ဥေရာပကို ႏွစ္ေခါက္ေရာက္ၿပီးၿပီ။ ဒါေတြက သူ႔လို ျမင္းျခံရြာသားတစ္ေယာက္၊ ေျခဖ၀ါး၊ လက္ဖ၀ါး ဗလာ၊ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ကပ္ေနခဲ႔ရတဲ႔ သူအတြက္ ေအာင္ျမင္တယ္လုိ႔ ထင္ၾကတာေပါ႔။ သူ႔အတြက္ကေတာ႔ သူ႔လုပ္ခ်င္တဲ႔ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းတစ္ခုကို စိတ္ပါ လက္ပါ လုပ္ရတာထက္ မပိုပါဘူး။ သူ႔မိန္းမကေတာ႔ သူ႔ထက္ ေလာဘၾကီးတယ္။ သူ႔ကို အားမရဘူး။ သူ႔လိုလဲ တိုးဂိုက္လုိက္တယ္။ ခရီးသြားေအဂ်င္စီေလး တစ္ႏိုင္တစ္ပိုင္လုပ္တယ္။ ကိုယ္တိုင္ အလုပ္ကို က်ားစီး ဖားစီး လုပ္တဲ႔ မိန္းမဆိုေတာ႔ “တိုးဂိုက္လုပ္တာေလးနဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ က်ဳပ္တို႔ သမီးကို ျပည္႔ျပည္႔စံုစံုထားခဲ႔မလဲ” လို႔ သူ႔ကုိ မၾကာ မၾကာ စကားနာထိုးတယ္။ အားမရဘူးထင္ပါရဲ႕။
ကိုထြန္းျမင္႔ကလဲ သူ႔မိန္းမကို စကားနည္း ရန္စဲ။ ျပန္မေျပာေပမယ္႔ စိတ္ထဲမွာေတာ႔ ဘာလုပ္မွာလဲ။ ေလာဘဆိုတာ ရိွသင္႔ရိွထိုက္တာထက္ ပိုရင္ ေလာကၾကီးမွာ ဘယ္လိုလုပ္ ေနရတာ အဆင္ေျပေတာ႔မလဲ။ ကိုထြန္းျမင္႔အေမ နဲ႔ သူ႔မိန္းမ အေမတို႔ လက္ထက္တုန္းက ကိုယ္ပိုင္ အိမ္၀ိုင္းေတာင္ ရိွတာ မဟုတ္ဘူး။ စက္ဘီးေတာင္ သူမ်ားဆီက ငွားစီးလာခဲ႔ရတာ။ အခု သူတို႔ လက္ထက္ေရာက္ေတာ႔ ကိုယ္ပိုင္အိမ္၀ိုင္းနဲ႔။ ကားနဲ႔ ။ အလုပ္နဲ႔။ သူ႔မိန္းမက ဘယ္အထိ ခ်မ္းသာဖို႔ ရည္ရြယ္ထားတာလဲဆိုတာေတာ႔ ကိုထြန္းျမင္႔ တစ္ခါတစ္ရံ ဘယ္လိုမွ နားမလည္။ အခု သူတို႔ လင္မယားပိုင္ဆိုင္သမွ်မွာ ဘယ္သူ႔ ဘယ္သူ႔ဆီကမွ ခိုး၀ွက္ထားတာ၊ မဟုတ္တန္းတရား ယူထားတာ တစ္ျပား တစ္ခ်ပ္မွ မရိွဘူးေလ။ ကုတင္ေပၚကေန အဆင္း ျခံထဲ ေျမၾကီးကို ေျခေထာက္နဲ႔ ထိသည္အထိ အရာအားလံုးမွာ သူတို႔ ရိုးသားမွဳနဲ႔ ရွာေဖြ ၾကိဳးစားခဲ႔ရတာေတြခ်ည္းဘဲ။ ေတာ္ၿပီေပါ႔။ “ဒီအတိုင္း ဆက္အလုပ္ လုပ္သြားရင္ လဲ ရေနတာဘဲကြာ….မင္းကလဲ” လို႔ ျပန္ေျပာမိရင္ သူ႔မိန္းမကေတာ႔ ေသြးတက္ေတာ႔တာဘဲ။
ေဟာ…ခုၾကည္႔ အလုပ္ကို သရဲစီးေနသလို လုပ္တဲ႔ သူ႔မိန္းမ လည္ပင္းမွာ က်ီးေပါင္းတက္တာဆိုလား၊ ေက်ာရိုးမအဆစ္ထဲမွာ ေက်ာရိုးမအေၾကာၾကီး ညွပ္တာဆိုလား ေခါင္းေတြ မူးတယ္။ မ်က္လံုးေတြ ပ်ာေ၀လာတယ္။ ေဆးခန္းသြား၊ ေလ႔က်င္႔ခန္းေတြ လုပ္ရတာနဲ႔ ကုန္လိုက္တဲ႔ ပိုက္ဆံ။ ဒီေငြေတြက သူနဲ႔ သူ႔မိန္းမ တက္ညီလက္ညီရွာထားတာေတြဘဲေလ။ ဒီလိုရွာေဖြထားတာေတြ ဒီလို ေရာဂါ ၾကီးၾကီးမားမားျဖစ္ေတာ႔ သံုးရ၊ စြဲရတာဘဲ မဟုတ္ဘူးလား။ အလုပ္ကို စိတ္ေအးလက္ေအးလုပ္ပါလို႔ ေျပာေပမယ္႔ သူ႔ကို ရွင္သာ…ေငြကို မလိုခ်င္တဲ႔ ပံုစံနဲ႔ ဟန္ေဆာင္မေနစမ္းပါနဲ႔ ဆိုၿပီး ျပန္ပက္လို႔ စကားမ်ားရတာလဲ မ်ားလွၿပီ။ အခု ေနမေကာင္းျဖစ္ေတာ႔ သူ႔မိန္းမမွာ ဘယ္မွာ အစား ေကာင္းေကာင္းစားႏိုင္သလဲ။ ဘယ္မွာ အလုပ္ေကာင္းေကာင္း အာရံုစိုက္ လုပ္လို႔ရေတာ႔သလဲ။ ဘ၀ဆိုတာ မေသမခ်င္း အလုပ္ လုပ္သြားရမွာဘဲ။ ေအးေအးေဆးေဆးေပါ႔ဆိုတဲ႔ ကိုထြန္းျမင္႔နဲ႔ သူ႔မိန္းမနဲ႔ကေတာ႔ တက်က္က်က္။
ကိုထြန္းျမင္႔ နားလည္တာက လူ႔ဘ၀ဆိုတာ သူဧည္႔သည္ေတြကို လိုက္ၿပီး ရွင္းျပရသလိုမ်ိဳး။ တစ္ခ်ိဳ႕က ငွက္ေတြ စိတ္၀င္စားတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က နံရံေဆးပန္းခ်ီေတြစိတ္၀င္စားတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ဘာမဟုတ္တဲ႔ လမ္းေဘးပန္းသည္ေလးေတြကို စိတ္၀င္စားခ်င္ စိတ္၀င္စားေနတတ္တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ဇီဇာေၾကာင္တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ကေလးဆန္တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က အရာရာကို နားလည္ သေဘာေပါက္ ေပး တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က သေဘာေကာင္းတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ကပ္စီးနဲတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က လက္ဖြာတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က အပင္ပန္းခံတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ႏုလြန္းတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က…တစ္ခ်ိဳ႕က..တစ္ခ်ိဳ႕က…ဘယ္လိုဘဲ ျဖစ္ျဖစ္…အခ်ိန္တန္ရင္ ..ဗီဇာသက္တမ္း ျပည္႔ရင္ သူ နဲ႔ သူ႔ ဧည္႔သည္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ခင္ခင္ ၊ ဘယ္ေလာက္ သံေယာဇဥ္ရိွရိွ သူ႔ႏိုင္ငံသူ ျပန္ၾကရတာပါဘဲမို႔လား။ ဒါေတြ ေတြးမိၿပီး ကိုထြန္းျမင္႔က သူ႔မိန္းမကို “ေအး..စြတ္ရြတ္ေငြရွာမေနနဲ႔ကြ..တစ္ခ်ိန္က်ရင္ မင္းလဲ ဗီဇာသက္တမ္းျပည္႔ရင္ ျပန္ရမွာ..ဟဲ..ဟဲ “ လို႔ စေတာ႔ “ဟုတ္ပါ႔ ..ဟုတ္ပါ႔ ..က်ဳပ္ ဗီဇာသက္တမ္းျပည္႔တာေတာင္ မေစာင္႔ခ်င္ဘဲ ရွင္က ကၽြန္မကို Black list သြင္းခ်င္ေနတာ မသိဘူးမွတ္ေနသလား..ဟင္း..ဟင္း” လို႔ ျပန္ေျပာေတာ႔ သူဘဲ “ေတာ္ကြာ..ေတာ္ကြာ..မင္းေတာ္…ေတာ္” ဆိုၿပီး ထထြက္ခဲ႔ရတာခ်ည္းပါဘဲ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
