ေျပ၊ေဆး၂၊ (ၾသဂုတ္ ၈၊ ၂၀၁၂)
လြန္ခဲ႔ေသာ မတ္လ ၁၇ရက္က လာရိွုးကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လာျပီး လားရိွုးမဲဆနၵနယ္က လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ စိုင္းျမင္႔ေမာင္ေအာင္နိုင္ေရးအတြက္ မဲဆြယ္စည္းရံုးေရးခရၤီးအျဖစ္ ေရာက္လာခဲ႔ေလသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လာမည္ဆိုလိုက္သည္နွင္႔ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ေတြ လႈပ္လႈပ္ခတ္ေနေလျပီ။ လြန္္ခဲ႔ေသာ ၂၀၀၄တုန္းက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ မူဆယ္လာစဥ္က မူဆယ္ရိွ အမို်းသားဒီမိုကေရစီ အဖဲြ႔ခ်ဳပ္နွင္႔ ဘယ္လို႔မွ ဆက္သြယ္၍ မရေသာေၾကာင္႔လည္းေကာင္း ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္က ေဆးခန္းေလးထဲမွ မထြက္နိုင္ေအာင္လူနာေတြနွင္႔ အလုပ္ရႈပ္ေနခဲ႔ရ၍လည္းေကာင္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို မေတြ႔လိုက္ရေခ်။
ကြ်န္ေတာ္ မူဆယ္ေရာက္လာတာကိုက ေနာက္ေၾကာင္းေတြက တပံုၾကၤီးရိွေနခဲ႔ေလသည္။ ၁၉၉၆ ေအာက္တိုဘာမွာ မူဆယ္ရာက္လာခိ်န္တြင္ ကိုဖ်ာပံုနီလံုဦး တေယာက္ အထဲ ေရာက္သြားခဲ႔ျပီျဖစ္ေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ၈၈တုန္းက ရန္ကုန္ေဆးရံုၾကီးထဲမွာ ဂီ်ပီဆရာ၀န္မ်ားအဖဲြ႔ထဲမွာပါ၀င္ခဲ႔သည္။ ေဒါက္တာေငြစိုးလည္းပါသည္။ ကိုေငြစိုးကေတာ႔ အေဟာေကာင္းအေျပာေကာင္းသည္။ ကြ်န္ေတာ္က မေျပာတတ္။မေဟာတတ္။ သို႔ေသာ္ ရန္ကုန္ေဆးရံုၾကီးထဲ အစာငတ္ခံ ဆနၵျပၾကေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မအားၾကေတာ႔။
လိႈင္ျမို႔နယ္စည္းရံုးေရးမွဴး၊ ရပ္ကြက္၂မွာ ဒီခ်ဴပ္ဥကၠဌလုပ္ခဲ႔ျပီး ဂ်ပန္ ၊ေတာင္အာဖရ္ကနိုင္ငံသို႔ ထြက္သြားခဲ႔သည္။ ျပန္လာေတာ႔ ကိုနီလံုဦးနွင္႔ ထပ္ျပီးလႈပ္ရွားခဲ႔ၾကသည္။ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ေစာက စကၤာပူကို ထြက္သြားသည္။ တင္ေမာင္သန္းက မဲေဆာက္ဘက္လစ္သြားသည္။ေနာက္အေမရိကန္။ ေအာင္ေ၀းကား အခုေတာ႔ အေမရိကန္ေရာက္ေနေလျပီ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ႔ မူဆယ္မွာပဲ ေသာင္တင္ေနခဲ႔ေလသည္။
ျပီးခဲ႔တဲ႔ ၂နွစ္ကပဲ ကိုနီလံုဦး မူဆယ္ကို သၾကၤန္တြင္းၾကီးေရာက္ခ်လာသည္။ သၾကၤန္ေရစိုစိုထဲမွာ သူနွင္႔ကြ်န္ေတာ္က ဒီခ်ဴပ္ ေရြးေကာက္ပဲြ ၀င္ေရးမ၀င္ေရးေဆြးေနြးေနသည္။မည္သို႔ပင္ဆိုေစ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လာရိွဳးလာေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္လည္းမေနနိုင္ေတာ႔ ။ ျမို႔ေလးက တက္ၾကြတဲ႔ လူငယ္ ထြန္းကိုကို၊ စည္ဖခိုင္တို႔နွင္ အတူ လားရိွဳးကိုလိုက္သြားခဲ႔ေတာ႔ေလသည္။ ကိုေသာင္းထြန္းက လားရိွုးလိုက္လာသည္။ လားရိွုးကေန၁၈ရက္က်ေတာ႔ သိနၷီကိုလိုက္ျပီး လာရိွုးအျပန္မွာ လမ္းမွာ ၀င္းေအာင္ခန္႔က လမ္းကျဖတ္လိုက္လာသည္။ ကြ်န္ေတာ္႔မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုေတြ႔လိုက္ရလို႔ မိန္႔ခြန္းနားေထာင္လိုက္ရလို႔ ကေလးတေယာက္လို မ်က္ရည္ေတြက်မိခဲ႔ပါေသးသည္။
ကိုယ္႔ဗီြဒီယိုကင္မရာေလးျဖင္႔ ရိုက္ခဲ႔ေသးေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမို႔ေလးမွာ အဖဲြ႔ခု်ပ္ဖဲြ႔ဖို႔ရာ အားေပးေဆာ္ေၾသေနမိေလသည္။ ဒီလိုနွင္႔ ကြ်န္ေတာ္တေယာက္ အေ၀းကေနပဲ အေတြးထဲမွာ ေနေနရ၏။အြန္လိုင္းေပၚမွာပဲ ရုပ္ဖ်က္ေနခဲ႔ရသည္။
ျပီးခဲ႔တဲ႔လက မူဆယ္ကို ကိုျမေအးတို႔အဖဲြ႔ေရာက္လာသည္။ သူတို႔ေတြက တရုတ္ျပည္က်ယ္ေဂါင္မွာ ေတြ႔ဆံုပဲြလုပ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္မေနနိုင္။ညၾကီးပဲ ထသြားသည္။ သူတို႔ကိုေတြ႔ရတာ ရင္ထဲ လိႈက္ေနသည္။ ၀မ္းသာလြန္းလို႔ ကြ်န္ေတာ္ ေနမထိထိုင္မသာျဖစ္သည္။ ည၁၀နာရီေက်ာ္မွ မူဆယ္ဘက္ျပန္လာခဲ႔သည္။
တေလာက မင္းကိုနိုင္၏ ေနာက္ၾကည္႔မွန္ ၀တၳုအခန္းဆက္ကို ဂ်ာနယ္တခုထဲတြင္ ေတြ႔လိုက္ရေသာအခါ နည္းနည္းဖတ္ၾကည္႔လိုက္မိေသာ္လည္း ဂ်ာနယ္ထဲကအျပင္အဆင္ နွင္႔အခန္းဆက္မို႔ ဆက္မဖတ္ျဖစ္လိုက္ေတာ႔ေခ်။ ကြ်န္ေတာ္မွာ စာတပုဒ္ဖတ္လွ်င္ အရင္ဆံုး စကားေျပကို သိပ္ကို ထိရွလြန္းေသာစိတ္ရိွလွသည္။ စကားေျပကို လြယ္လြယ္ေပါ႔ေပါ႔ေရးထားေသာ စာမို်းဆို ဆက္ဖတ္ခ်င္စိတ္ကုန္ခမ္းသြားမိတတ္ေလသည္။ တခါထဲ ေနာက္ဆိုမဖတ္ေတာ႔။
အခုတိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ တကၠသိုလ္ေနာက္ခံ လံုးခ်င္း တအုပ္ေရးဖို႔ အတြက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေခတ္က တကၠသိုလ္၀န္းက်င္ နွင္႔ပတ္သက္ေသာ ၀တၳဳမွတ္တမ္းေဆာင္းပါးေတြကို လိုက္၀ယ္ျပန္စုျပီး ဖတ္ေနမိေလသည္။ဂ်ပန္ကေန သား၀ယ္လာတဲ႔ Haruki Murakami ေရးေသာ Norwegian Moodကို လြန္ခဲ႔ေသာ၂နွစ္က ဖတ္ထားရာျပန္ဖတ္ေနမိခဲ႔သည္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀အခ်စ္ ၀တၳုျဖစ္သည္။ ရုပ္ရွင္ဆိုလည္း တကၠသိုလ္နွင္႔ပတ္သက္ေသာ ရုပ္ရွင္ကိုရွာၾကည္႔သည္။ ျမန္မာကားသာမက နိုင္ငံျခားကားေတြပါရွာၾကည္႔သည္။ ခို်ျပံုး၏တကၠသိုလ္ကေငြလမင္းဆိုတေလာက အမ္မာတီဗီြဖိုးကျပန္ျပလို႔ ေဆြးခဲ႔ရေလေသး၏။
အခုပဲ ျပီးခဲ႔တဲ႔ နွစ္ရက္က ဆန္းေမာင္ေက်ာ္စာအုပ္ဆိုင္တြင္ မင္းကိုနိုင္၏ ေနာက္ၾကည္႔မွန္ ၀တၳုစာအုပ္ကိုေတြ႔လိုက္ရေလသည္။ ေတြ႔ေတြ႔ျခင္းပဲ တအုပ္ေကာက္ယူျပီး ပိုက္ဆံေပးလိုက္သည္။ ကားေပၚကဆင္း ၊အိမ္ေရာက္သည္နွင္႔ ကာပူစီနိုတခြက္ေဖ်ာ္ ေရေနြးဓါတ္ဗူးခ် ေရေနြးခြက္ခ်ျပီး တခါထဲ စဖတ္လိုက္မိပါသည္။ အမွန္အတိုင္း၀န္ခံရလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္က ဒီစာအုပ္အေပၚေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ၾကီးၾကီးမားမား မထားခဲ႔ ။ဆိုလိုခ်င္တာက အထူးသျဖင္႔ နိုင္ငံေရးသမားမ်ားေရးေလ႔ရိွေသာ ရသစာေပမ်ားသည္ မိမိယံုၾကည္ကိုင္စဲြေသာ ၀ါဒတခုကို သၾကားလူးကာ တန္ဆာဆင္ထားတတ္ၾကေလသည္။
နိုင္ငံေရးသမားေတြ ရသစာေပေရးသည္႔အခါ ၀တၳုထဲတြင္ ကိုယ္ေျပာခ်င္ေသာ ၀ါဒ သေဘာတရား ခံယူခ်က္ရပ္တည္ခ်က္ ၀ါဒကို စည္းရံုးေရးသေဘာပါေအာင္ေရးသား စသည္တို႔ကို ၀တၳုထဲက ဇာတ္ေကာင္ကေနတဆင္႔ ေျပာခိုင္းတတ္ၾကသည္မ်ားကို ဖတ္ခဲ႔ရဖူးလွေပျပီ။ ရသစာေပဆိုေသာ္လည္း ရသမဆန္ပဲ နိုင္ငံေရးသင္တန္းတက္ေနရသလိုမို်းခံစားခဲ႔ရဖူးလွေပျပီ။ လူတန္းစား၊ျပည္သူ၊ဘူဇြာ ၊အရင္းရွင္ စေသာစကားလံုးေတြကို ၀တၳုထဲက ဇာတ္ေကာင္ပါးစပ္ကေန ဒရစပ္ပင္ ျပဇာတ္မင္းသားလို ေျပာခိုင္းတတ္တာမို်းဖတ္ခဲ႔ဖူးလွျပီ။
ကြ်န္ေတာ္က၁၉၇၄တြင္ မနၱေလးေဆးတကၠသိုလ္တြင္ စက္တင္ဘာလကစတင္တက္ခဲ႔ရသည္။ ထိုနွစ္မွာပင္ ရန္ကုန္မွာ ဦးသန္႔အေရးအခင္းျဖစ္သည္။ မနၱေလးမွာလည္း မနၱေလးမိန္းထဲတြင္ ေက်ာင္းသားေတြ သပိတ္ေမွာက္ၾကသည္။ မိန္းအဓိပတိထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြစုၾကသည္။ ထိုအထဲ ေဆးတကၠသိုလ္မွ ကြ်န္ေတာ္နွင္႔ ခင္ေမာင္ျမင္႔ နွစ္ေယာက္သာပါသည္။ စာရြက္ေတြျဖန္႔ဖို႔ ဂက္စနာျဖင္႔ ဖေယာင္းသုတ္လိမ္႔ၾကရသည္။ ညေနပိုင္းမွာ စစ္တပ္က၀င္စီးလို႔ အိမ္သာမွန္တံခါးကေန ေဖာက္ထြက္ ေျပးခဲ႔ၾကရသည္။ မနၱေလး၀ိဇၨာသိပၸံတကၠသိုလ္ကေနခီ်တက္ၾကေတာ႔ပါခဲ႔သည္။ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြတိုင္ခဲ႔သည္။ မနၱလးျမို႔ထဲပတ္သည္။ မွတ္မွတ္ရရ မနၱေလး ေဈးခို်အလယ္ေပါက္မွာ မိန္႔ခြန္းေတြေျပာခဲ႔သည္။ ေဈးခို်သူေဈးခို်သားေတြက ေက်ာင္းသားေတြကိုစားစရာေတြေ၀ငွၾကသည္။ လက္ခုပ္ၾသဘာေပးခဲ႔ၾကသည္။
ညေနက်ေတာ႔ ေက်ာင္းကိုမျပန္ရဲ အိမ္မျပန္ရဲေတာ႔ဘဲ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ အခမဲ႔စီစဥ္ေပးေသာ ရန္ကုန္ရထားျဖင္႔ ခင္ေမာင္ျမင္႔နွင္႔အတူတက္လိုက္ျပီးရန္ကုန္ေရာက္ခဲ႔ရသည္။ခင္ေမာင္ျမင္႔ကေတာ႔ ပဲခူးမွာဆင္းျပီး သနပၸပင္ျပန္သည္။ ရန္ကုန္က်ေတာ႔ ဦးသန္႔ ဈာပနာကို တည္႔တည္႔ နဖူးေတြ႔ ဒုူးေတြ႔တိုးေတာ႔သည္။
ေလဆိပ္ကေန ကုလသမဂၢအလံဖံုးအုပ္ထားေသာ ဦးသန္႔ ရုပ္ကလပ္ကို သံဃာေတာ္မ်ား ၀န္းရံလ်က္တင္လာေသာ ကားက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္အဓိပတိလမ္းမၾကီးထဲ တည္႔တည္႔၀င္လာေတာ႔ ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ခဲ႔ရသည္။ ဘဲြ႔နွင္းသဘင္ခန္းမၾကီးေရွ႔မွာ ေက်ာင္းသားေတြက တေယာက္ျပီးတေယာက္ မိန္႔ခြန္းေျပာၾကေတာ႔ လက္ခုတ္သံတေျဖာင္းေျဖာင္း ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္မ်က္ရည္ေတြ က်ခဲ႔ရဖူးသည္။ ေသြးေတြဆူခဲ႔ဖူးသည္။ဦးသန္႔ အုတ္ဂူကို အဓိပတိလမ္းမ၀င္ေပါက္နားမွာ အာအိုင္တီက ေက်ာင္းသားေတြက ေဆာက္ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ေက်ာင္းသားကဒ္ျပျပီး မနၱေလးေဆးတကၠသိုလ္က လာတာပါဆိုလို႔ ၀မ္းသာ အားရၾကိုဆိုၾကတာ ရင္ဘတ္မွာ တပ္ဖို႔ တံဆိပ္ေလးေတြေပးတာကို ရင္ခုန္၀မ္းေျမာက္ပီတိအဟုန္တက္ခဲ႔ဖူးသည္။
ေနာက္ေန႔မနက္ ၄နာရီေလာက္မွာ ဘူတိုဇာျဖင္႔ ဦးသန္႔အုတ္ဂူကိုျဖိုဖ်က္တဲ႔အခိ်န္တြင္ သီရိေဆာင္မွာရိွေသာ ဥပေဒေက်ာင္းသူ ကြ်န္ေတာ္႔အမကို ကြ်န္ေတာ္႔အကိုက လာေခၚရသည္။ မမက မလိုက္။ ေနာက္ဆံုးျခံစည္းရိုးေပၚကေန ေက်ာ္ထြက္လာခဲ႔ရသည္။ ထိုေန႔ကား ကကမၻာပ်က္ေသာေန႔တည္း ။
၈၈ အေရးေတာ္ပံုျဖစ္ေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္႔ရဲ႔ကမာရြတ္ဘူတာရံုလမ္းေလးထဲက ေဆးခန္းေလးမွာ ေသြးသံရဲရဲျဖင္႔၀င္လာမစဲေသာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြကို ေဆးကုေပးခဲ႔ရသည္။ ဘူတာကို သိမ္းပိုက္ထားတဲ႔ ခ်င္းတပ္သားေတြက အရက္မူးမူးျဖင္႔ေဆးခန္းေလးထဲ အနိုင္က်င္႔တာေတြလည္း ၾကိတ္မိွတ္ခံခဲ႔ရသည္။ ဒီအထဲမွာ ၂ပြင္႔ ျမန္မာဗိုလ္တေယာက္ကေတာ႔ ရွားရွားပါးပါး ေတာင္းပန္သြားခဲ႔ဖူးတာလည္း ၾကံုခဲ႔ဖူးေသးေလ၏။ေက်ာင္းသားေတြ နယ္စပ္မထြက္မီ ကြ်န္ေတာ္ေဆးခန္းေလးကရိွသမွ်ေဆးေတြ ပိုက္ဆံေလးေတြကို ေပးလိုက္ရတာကိုလည္း မွတ္မိေနေသးေလသည္။ ေဒၚခင္ၾကည္ဈာပနာမွာ ခီ်တက္ခဲ႔ၾကရတာေတြ တင္ေမာင္သန္း။ေဖျမင္႔ ၊တို႔နွင္႔အတူ ပါခဲ႔ေသးတာ ရင္နာခဲ႔ရတာေတြ ရိွသည္။
ထိုထိုေသာ အခံမ်ားျဖင္႔ ကြ်န္ေတာ္က စာကိုဖတ္ေနခဲ႔မိေလသည္။ ပထမဆံုးသတိျပုလိုက္မိတာက မင္းကိုနိုင္၏စာအုပ္မ်က္နွာဖံုး သရုပ္ေဖာ္ပံုပဲ ျဖစ္သည္။ မင္းကိုနိုင္ကိုယ္တိုင္ပဲ ဆဲြထားပါသည္။ ဒီပံုေလးကိုျမင္လိုက္တာနွင္႔ပင္ ကြ်န္ေတာ္ရင္ထဲ ထိသြားခဲ႔ပါသည္။ ဘာလို႔မူ စစကတည္းက ရိုးဂုဏ္ကို သရုပ္ေဖာ္ျပလိုက္တာကိုး။ ပန္းခီ်ကားလား သရုပ္ေဖာ္ကားလား မေသခ်ာ။ ရင္ထဲရိွတာကို အရင္းတိုင္း ခ်ေရးထားပံုရေလသည္။
စာ စဖတ္လိုက္တာနွင္႔ စကားေျပက ကြ်န္ေတာ္႔ကိုစဆဲြေဆာင္လိုက္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က စကားေျပမေကာင္းေသာ မလွေသာ ၾကိုးစားအားထုတ္မထားေသာစကားေျပေတြကို ၀ါက်သံုးေလးေၾကာင္းထက္ပိုမဖတ္နိုင္။ တပိုဒ္ျပီးလို႔မွ ကိုယ္႔စိတ္ကိုဆဲြမထားနိုင္လွ်င္ စာအုပ္သြားေပေရာ႔ ။အမိႈက္ျခင္းထဲ။ မင္းကိုနိုင္က စကားေျပက ေလးေလးစားစား အားထုတ္ေရးထားတာေပၚသည္။ ရိုးရိုးသားသား စကားေျပကိုလွေအာင္စီထားသည္။ တခါတခါ ဆရာျငိမ္းေက်ာ္ဟန္ေလးေတြ စြက္ေနသေယာင္ထင္ရေပမယ္႔ တူေတာ႔မတူ။ စကားေျပကတခါတခါ ကဗ်ာတပုဒ္လို အက္ေဆးတပုဒ္လိုဆန္သည္။
အက္ေဆးဟန္နြယ္သည္။ ရည္းစားစာဟန္မဟုတ္တာေသခ်ာသည္။ ဖဲြ႔နဲြ႔ပံုနိမိတ္ပံုေလးေတြက ရိုးရာဆန္သည္။ ျမန္မာဆန္သည္။
ဇာတ္အဖြင္႔မွာကိုက ရုပ္ရွင္ကားတကားစျပသလိုဖြင္႔ထားသည္။ တအုပ္လံုးျခံုၾကည္႔လွ်င္ေတာင္ ဟိုးအရင္က ဆရာၾကီးေတြေျပာသလိုဆိုလွ်င္ ဒီ၀တၳုကို လက္ကကိုင္ျပီးတန္းျပီးရိုက္လို႔ေတာင္ရသည္ထင္၏။ အခန္းခဲြထားပံုက ဇာတ္ညႊန္းဆန္ေနသည္။ စီတန္းရိုက္သြားယံုပဲေလ။ ညိဳဆိုတဲ႔ ေကာင္မေလးနွင္႔ သူ႔အေမ သူငယ္ခ်င္းစသည္တို႔ကို ဖဲြ႔စည္းထားပံုေလးက လွေနသည္။ ဖတ္ရင္းဖတ္ရင္းက စကားေျပ ေခ်ာေခ်ာေျပေျပေလးထဲမွာကိုယ္က ေမ်ာေနေတာ႔ေလသည္။
ထူးျခားတာတခုက ၈၈အေရးေတာ္ပံုကို သူက ပါးပါးေလးသာျပသြားသည္။ ဒါသူ႔အယူအဆနွင္႔သူ။ ဆရာသိန္းေဖျမင္႔ေရးခဲ႔ေသာ အေရွ႔ကေန၀န္းထြက္သည္႔ပမာလို ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္း ေရးမရေသာ အခိ်န္အခါမို႔ေၾကာင္႔ထင္သည္။ တကယ္ေတာ႔ ကိုမင္းကိုနိုင္ ဒီလက္ျဖင္႔ အေရွ႔ကေန၀န္းထြက္သည္႔ပမာလို ေက်ာင္းသား သမိုင္းေနာင္ခံ ၀တၳုၾကီးတပုဒ္ေရးကိုေရးသင္႔လွသည္။ ေနာက္ခံကအၾကီးၾကီး ဇာတ္ေကာင္ေတြကအမ်ားၾကီး အရုပ္ေတြက အလႈပ္ေတြခ်ည္း။ ၾကည္႔ေကာင္းလိုက္မယ္႔ ဖတ္ေကာင္းလိုက္မယ္႔ ၀တၳုမို်းျဖစ္လာမည္ထင္သည္။
လံုးခ်င္းေလာကတြင္ တခါက တင္ေမာင္သန္းက ဘာလို႔ လံုးခ်င္းေတြ ဆက္မထြက္ဘဲ က်ဆင္းသြားရလဲဆိုသည္႔အေၾကာင္း ေလထဲမွာ ေျပာတဲ႔အင္တာဗူ်းလုပ္သြားခဲ႔ဖူးသည္။ သူတို႔ေျဖသြားၾကတာက စာအုပ္ေဈးတို႔ ေဈးကြက္တို႔ အိုင္တီ မီဒီယာအေၾကာင္းေတြေျပာသြားသည္။ အဓိကက အဲဒါေတြမဟုတ္ပါဘူး ။ ရသစစ္စစ္ ေနာက္ခံေကာင္းေကာင္းနွင္႔ ေရးနိုင္ဖို႔က စာေပလြတ္လပ္ခြင္႔ မရိွလို႔ပါဆိုတာ ဘယ္သူကမွေျပာမသြားခဲ႔။
ကြ်န္ေတာ္႔လံုးခ်င္းေတြတုန္းက သံုးခါျပန္ျပီးမ်က္နွာဖံုးတင္ရ စာေတြအပိုဒ္လိုက္အခန္းလိုက္ ဇာတ္သိမ္း ၃ခါ ျပန္ျပန္ျပင္ေပးခဲ႔ရဖူးသည္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေရးလို႔ရလို႔ ဆရာသိန္းေဖျမင္႔က အေရွ႔ကေန၀န္းထြက္သည္႔ပမာကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စိတ္ၾကိုက္ျခယ္မႈန္းသြားခဲ႔သည္။
အခုေကာလြတ္လပ္ျပီလား။
ေနာက္တခါ ဇာတ္ေကာင္ထည္႔ထားပံုေလးေတြကလွလွေလသည္။ ေဖေသာင္းကို သရုပ္ေဖာ္ထားပံုကလည္း သဘာ၀ဆန္သည္။ သရုပ္မွန္သည္။ ဇာတ္မဆန္။ ေဖေသာင္းေျပာတဲ႔ စကားတခို်႔ကေတာ႔ ဇာတ္နည္းနည္းဆန္ပါသည္။ သို႔ေသာ္နိုင္ငံေရးစကားေတြ တလံုးမွ ေျပာမသြား။ ေဟာမသြားခဲ႔။ ပုတ္ခတ္ဆဲေရးတာေတြတလံုးမွ မပါ။ နာက်ည္းတက္ေခါက္သံတခ်က္မၾကား။တကယ္႔ကို ေမတၱာသမား ျငိမ္းခ်မ္းေရးသမား စိတ္ရင္းေကာင္းနွလံုးသားျဖူစင္စင္။ ျမန္မာလံုးခ်င္းေလာကမွာ ထိထိရွရွေရးျပသြားခဲ႔တာ ဆရာမ၀င္း၀င္းလတ္ ျပီးကတည္းက ကြ်န္ေတာ္ေနာက္ပိုင္းဖတ္မရခဲ႔တာၾကာျပီ၊ နိုင္၀င္းေဆြရဲ႔ ေနြတည ျပန္ဖတ္ေတာ႔ ရင္ထဲ တသိမ္႔သိမ္႔ခံစားရသည္။ အခု မင္းကိုနိုင္။
ကြ်န္ေတာ္တထိုင္တည္းဖတ္လိုက္တာ စာမ်က္နွာ၁၁၈အေရာက္ ..
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ဘဲြ႔နွင္းသဘင္ေရွ႔မွာ ..ေဟာေျပာစင္ျမင္႔ နွင္႔ မလွမ္းမကမ္း သစ္ပင္ရင္းတြင္ ထမင္းထုပ္ကို ျဖည္စားရင္း ေဟာေျပာခ်က္မ်ား နားေထာင္လိုက္ ေဖေသာင္းထံ လွမ္းၾကည္႔လိုက္လုပ္ေနေသာ ညိဳအား မခင္ေအးက မသက္မသာမ်က္နွာျဖင္႔ ၾကည္႔ကာ..
” နင္ဒီလိုထိုင္စားေနတာ ငါျမင္ရတာ ၀မ္းနည္းသလိုၾကီး ”ေျပာသည္
သူမတို႔နည္းတူ ၾကံုရာေနရာ ထမင္းထုပ္ျဖည္စားေနသူ အမ်ားၾကီး ရိွပါလ်က္ ဘာေၾကာင္႔ ထိုသို႔ ေျပာသည္မသိ။ အေ၀းကလာတဲ႔သူေတြကို ေကြ်းၾကပါကြာ။ တို႔က ေက်ာင္းခံေတြ ကိစၥမရိွပါဘူး ဟူေသာ ေျပာသံမ်ားျဖင္႔ ေ၀ငွေပးေနသည္ကိုလည္း ျမင္ပါလ်က္။
‘ ငါေျပာခ်င္တာက နင္ဟာ ကိုေဖေသာင္းဆီက ရတာဆို ဘာမဆိုနဲ႔ ေက်နပ္လိုက္တာပဲ။ ေရာင္႔ရဲလိုက္တာပဲ။ ငါ႔မ်က္စိထဲမွာ နင္ ထမင္းစားေနတာဟာ ကေလးေလးတေယာက္ အရိုက္ခံရျပီး မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ စားေနတာ ၾကည္႔ေနရသလိုပဲ ငါ စိတ္မေကာင္းဖူး ‘
စာပိုဒ္အေရာက္မွာ ရင္ထဲနင္႔ကနဲျဖစ္ကာ မ်က္ရည္စို႔သြားမိပါသည္။ တကယ္ေတာ႔ ၈၈ကာလ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔တေတြဟာ ကီ်းလန္႔စာစားေနၾကရတာ တနိုင္ငံလံုးပါ။
ကိုယ္႔ေဘးနားလာျပီး ေရာေနွာေနတဲ႔သူဆိုကိုယ္က အလိုလိုလန္႔ကာ သတိၾကီးၾကီး ထားေနရေသာ အကာလ။ လူေတြအားလံုး အေၾကာက္တရားကိုရင္ထဲထားကာ အားလံုးအခု်ပ္သားေတြလို ေနခဲ႔ၾကရေလသည္။ မေျပာရ။ နားမေထာင္ရဲ။မၾကည္႔ရဲ။ သည္လိုနွင္႔
‘ညို႔အေဖက မၾကာခင္ ဘူတာေျပာင္းရေတာ႔မယ္ ။ဒီလိုပဲ ေျပာင္းေနရတာပါ။ ကိုေဖေသာင္း တေန႔ေန႔ျပန္လာရင္ ေတာဘူတာရံုေလးေတြမွာ ေရအိုးစင္ရိွသလား ရွာၾကည္႔ေပါ႔။ ညိုရိွတဲ႔ေနရာမွာေတာ႔ တည္ထားပါမယ္ ‘
သည္စာပိုဒ္လည္းဆံုးေရာ ကြ်န္ေတာ္ မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္က်ရပါေတာ႔သည္။ ေဒါက္တာဇီးဗါးဂိုး ဇာတ္ကားလိုတည္း။
ေမာင္သာရ၏ မနၱေလးေထာင္ထဲမွာ ပထမဆံုးေရးခဲ႔ေသာ ညွာေရႊတခက္ ေၾကြရက္ေစာ ၀တၳဳကို ဆရာသန္းေဆြက ေမာင္သာရ ဒီတပုဒ္ထဲနဲ႔ စာေရးဆရာျဖစ္ျပီ ဟုေျပာခဲ႔ဖူးပါသည္။
အခုလည္း မင္းကိုနိုင္ဟာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္အျပင္ ဒီတပုဒ္နွင္႔ပဲ စာေရးဆရာ ျဖစ္သြားပါျပီ။
ဒီ၀တၳုကို ဒါရိုက္တာ ၀င္းထြန္းထြန္းက ၀ယ္လိုက္ျပီဟုသိရသည္။ ဒါရိုက္တာ ခို်တူးေဇာ္ကလည္း ရိုက္မည္ဆိုသည္။ ခို်တူးေဇာ္ကအခု အေမရိကန္မွာ။ ျပန္မွ လာပါေတာ႔မလား မသိ။ ခို်တူးေဇာ္ ျပန္လာျပီး ဒီကားေလးရိုက္ရင္ ကြ်န္ေတာ္က ကိုယ္တတ္သည္႔ က်ရာေနရာက မွန္ေလးျဖစ္ျဖစ္ ၀င္ထိုးေပးခ်င္မိေလသည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
