အရိုင္း စိတ္ ဥပေဒေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ၾကရေအာင္
ဖုုိးထက္
ၾသဂုုတ္ ၂၇၊ ၂၀၁၃
ကၽြန္ေတာ္က မႏၱေလးသားပီပီ အင္တာနက္ေပၚမွာ မႏၱေလး သတင္းေတြကို စိတ္၀င္တစား ေစာင္႔ဖတ္မိတယ္။ တစ္ေလာက ဆိုင္ကယ္စီးတဲ႔ သူေတြကို လူတစ္စုက အေၾကာင္းမဲ႔ သက္သက္ ရန္ၿငိဳးလဲ မရိွပါဘဲ ဓားနဲ႔ အသားလြတ္ လိုက္ခုတ္တယ္ဆိုတဲ႔ မႏၱေလးက သတင္း ဖတ္ရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အထက္တန္းေက်ာင္းသား ဘ၀တံုးကေရာ၊ မႏၱေလး ဂ်ီတီအုိုင္တက္ေနစဥ္ကေရာ၊ ေနာက္ ေ၀ေလေလလုပ္ေနစဥ္ကေရာ ညဆိုရင္ အခ်ိန္မရိွ၊ အခ်ိန္ရိွမွ အိမ္ကို ျပန္တာဘဲ။ စက္ဘီးတစ္စီးနဲ႔ ၿမိဳ႕တစ္ျခမ္းပါတ္ေနတယ္လို႔ ေျပာရမယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ စိတ္လိုလက္ရရိွရင္ တစ္ေယာက္တည္းလဲ က်ံဳးကို စက္ဘီး ပါတ္စီးခ်င္စီးေနတာ။ မူးမူးရူးရူးနဲ႔ သီခ်င္း အက်ယ္ၾကီး ေအာ္ဆို၊ စက္ဘီးက ဘီးေပါက္၊ ဆက္စီးလို႔ မရ၊ ဆင္းတြန္းနဲ႔ အိမ္ကို ေရာက္တ႔ဲ အခ်ိန္ဆိုရင္ သက္ၾကီး ေခါင္းခ်ခ်ိန္ေက်ာ္လု႔ိ လင္းၾကက္ေတာင္ တြန္ဖို႔ အေၾကာဆန္႔စျပဳေနၿပီ။ အဲဒီလို ညေတြက ဘယ္ႏွစ္ည၊ ဘယ္ႏွစ္လဆိုတာ မွတ္ထားလို႔ မရေလာက္ေအာင္ မ်ားတယ္။
အဲဒီလို သန္းေခါင္ သန္းလႊဲျပန္ေပမယ္႔ ဘယ္ေတာ႔မွ အႏၱရာယ္ရိွတယ္လို႔ျဖင္႔ မခံစားရဘူး ဘူး။ အခ်ိန္တန္ အိမ္ျပန္ေရာက္မွာဘဲ ဆိုတဲ႔ အသိထားၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး အိမ္ကို သီခ်င္းဆိုလိုက္၊ ေလခၽြန္လိုက္နဲ႔ အိမ္ျပန္ေရာက္သြားတာဘဲ။ လမ္းမွာလား။ လူျပတ္တာေပါ႔ဗ်ာ။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ တစ္ခါတစ္ရံ မိုးေတြ အရမ္းရြာေနရင္ မီးေတြ ပ်က္ၿပီး (မိုးမရြာလဲ ပ်က္တာပါဘဲ) စက္ဘီးေရွ႕ ၀ါးတစ္ျပန္ေလာက္ေတာင္ မျမင္ရေလာက္ေအာင္ ေမွာင္မဲေနတတ္တာ။ လမ္းကို အလြတ္ရေနတဲ႔ ေနရာေတြ စက္ဘီးနင္း။ မေသခ်ာရင္ ဆင္းတြန္းနဲ႔ ဘယ္သူမွ ကၽြန္ေတာ႔္ကို အႏၱရယ္ မျပဳဘူး ဘူး။ သူမ်ားေတြ ေျပာေျပာေနတဲ႔ စက္ဘီး ရိုက္လုတာတို႔ ၊ ရိုက္သြားတာတို႔ ရိွတယ္ေနာ္လို႔ သတိေပးၾကေပမယ္႔ ကိုယ္တိုင္လဲ မျဖစ္ဘူးဘူး။ သူမ်ား ျဖစ္တာလဲ တစ္ခါမွ မျမင္ဘူးဘူး။
အဲ…တစ္ခါေတာ႔ ျဖစ္ဘူးတယ္။ အဲဒီအခါက ကိုယ္ကလဲ ဂ်စ္တစ္တစ္သြားလုပ္တာလဲ ပါမွာေပါ႔။ သူတို႔ကလဲ အုပ္စုေလးနဲ႔ ဆိုေတာ႔ ေသာက္ျမင္ကတ္ၿပီး ဆင္းအုပ္သြားတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က မႏၱေလး တကၠသိုလ္ထဲကေန ၆၉ လမ္းဘက္ကို (ထင္တာဘဲ။ လမ္းနံပါတ္ေတြ ေမ႔ၿပီဗ်ာ။ ဆယ္စုႏွစ္တစ္စုလဲ ေ၀းေနၿပီဘဲ။ေမ႔စၿပဳေနပါၿပီ။) စက္ဘီးတစ္စီး၊ ဆိုင္ကယ္တစ္စီး၊ ဒါမွ မဟုတ္လူတစ္ေယာက္သာ ထြက္လို႔ရတဲ႔ အေပါက္ကေလး ကဖြင္႔ထားဆဲ။ အဲဒီေန႔က ကၽြန္ေတာ္ ကလဲ နည္းနည္းေသာက္ထားၿပီးရီေ၀ ရီေ၀။ စိတ္က မၾကည္။ ေဒါသက အလိုလိုထြက္ခ်င္ေနတယ္။ ညက လဲ မီးေတြပ်က္ၿပီး ေမွာင္ေနေပါ႔။ ကၽြန္ေတာ္က မိန္းထဲကေန အဲဒီလမ္းေပၚကို အေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးကေန စက္ဘီးစီးၿပီး အထြက္။ မႏၱေလးသားပီပီ ဘယ္ေလာက္ဘဲ ထြက္ေပါက္က က်ဥ္းက်ဥ္း စက္ဘီးကို ဆင္းမတြန္းဘဲ ထြက္ႏိုင္တယ္ေလ။ လမ္းေပၚကေန မိန္းထဲကို သံုးေယာက္ပိုးနဲ႔ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးကလဲ အ၀င္။ တကယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္က ဦးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ စက္ဘီးေရွ႕ဘီး တစ္ျခမ္းထြက္ၿပီးမွ သူတို႔ ဆိုင္ကယ္က ၀င္မလို႔ အလုပ္။ ရိပ္ခနဲ႔ ထြက္လာတဲ႔ စက္ဘီးကိုေတြ႔ေတာ႔ ဆိုင္ကယ္စီးသူက အေျခပ်က္သြားတာေပါ႔။ လဲမလိုလိုျဖစ္သြားတာ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ကၽြန္ေတာ္။ အရက္အရိွန္ေလးနဲ႔ ေသြးရဲေနတာလဲ ပါမွာေပါ႔ေလ။ တကယ္ေတာ႔ မိုက္ရူးရဲတာပါ။ ငါမွန္ေနရဲ႕သားနဲ႔ ဒီေကာင္ေတြ ဘာလဲ ဆိုတဲ႔ အေတြးနဲ႔ ဘာတံုးကြ။ စက္ဘီးထြက္လာတာ မျမင္ဘူးလား။ ေဘာကြင္းဘဲတုိ႔။ တာရာဘဲတို႔ သြားလုပ္တာေပါ႔။
ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီး စက္ဘီးကို ဆက္နင္းထြက္လာလို႔မွ မၾကာဘူး။ ေနာက္ကေန ဆုိင္ကယ္စက္သံ ၾကားလိုက္ရတယ္။ “ငါတို႔ကို ဆဲသြားတာ မင္းလားကြ။ မင္း လူမိုက္လား” ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္႔စက္ဘီးကို အလယ္လူက လွမ္းကန္တယ္။ ေရွာင္လိုက္ေတာ႔ ျပစ္သတ္ရက္ေတာ႔ မလဲဘူးေပါ႔။ လမ္းေဘးကို ထိုးက်ၿပီး အုတ္နံရံကို သြားတိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ႔ သံုးေယာက္ တစ္ေယာက္ေပါ႔။ သူတို႔ကလဲ ရန္ျဖစ္ဘူး ျဖစ္စ ရိွဟန္မတူဘူး။ သံုးေယာက္ တစ္ေယာက္၀ုန္းက်ေပမယ္႔ ေမွာက္သြားေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ၾကပါဘူး။ ဒါျဖင္႔ နင္က ရန္ျဖစ္ေနၾကမို႔လို႔ မထင္ၾကနဲ႔အံုး။ အမေတြနဲ႔ ရန္ျဖစ္ရင္ေတာင္ မ်က္ရည္က်ေနၾကေကာင္။ တကယ္ဆိုရင္ သံုးေယာက္ တစ္ေယာက္ မေျပာနဲ႔ တစ္ေယာက္ခ်င္းေတာင္ ဇရိွခ်င္တဲ႔ေကာင္မဟုတ္ဘူး။ ေစာ္ကားလြန္းတယ္ ထင္မွသာ ရန္ျဖစ္ရဲတဲ႔ေကာင္။
အဲဒီအခ်ိန္က ေယာက္ဖေတာ္က ရန္ျဖစ္ရင္ လက္သီး မသံုးနဲ႔ကြ။ လက္၀ါးအရင္းနဲ႔ မ်က္ႏွာကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး ရိုက္ေပးရတယ္ဆိုၿပီး အတတ္ေကာင္းေတြ သင္ေပးထားစ အခ်ိန္။ အဲဒီအသိေလး တစ္ခ်က္၀င္လာလိုက္တာ ခံသာသြားတယ္ ေျပာရမွာဘဲ။ အေကာင္ခပ္ၾကီးၾကီး ဇြတ္ေျပး၀င္လာတဲ႔ ေကာင္ကို အနာခံ အထုိုးခံၿပီး ရင္ဘတ္အက်ီၤကို ဆြဲ၊ မ်က္ႏွာကို လက္၀ါးနဲ႔ ရိုက္လိုက္တာ ျပာေ၀သြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ဘာမွ ဆက္မလုပ္ႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်န္တဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲ က တစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္႔ဖင္ကို ေဆာင္႔ကန္တယ္။ ဘာျဖစ္မွာတံုး။ ေရွ႕ကို ဟပ္ထိုး ဟပ္ထုိးဘဲ ျဖစ္တာေပါ႔။ မနာပါဘူး။
အလကားပါ..အခုသာ ျပန္စဥ္းစားၿပီး ေရးႏိုင္သာရယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ငါျပန္မခ်ရင္ ငါ႔ကိုတြယ္ေတာ႔မွာဆိုတဲ႔ အသိေၾကာင္႔သာ လာကပ္လာတဲ႔ေကာင္ကို အက်ီၤဆြဲ မ်က္ႏွာကို လက္၀ါးနဲ႔ ပိတ္ရိုက္။ ဘယ္ကလာ…နင္မခံရဘူးလား မထင္နဲ႔။ ေဘးနားက လၻက္ရည္ဆိုင္ထဲက ေက်ာင္းသားေတြ ေျပးထြက္လာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ႔္ မ်က္ႏွာမွာလဲ ေမွာင္မဲေနၿပီ။ ႏွာေခါင္းေသြးေတြက ျမင္မေကာင္းေတာ႔ဘူး။ ေနာင္ တစ္လေလာက္အထိ မ်က္ႏွာေပၚက အညိုအမဲေတြက မေပ်ာက္ဘူး။
အဲဒီသံုးေယာက္လဲ လူေတြ ၀ိုင္းဆြဲတာနဲ႔ သူတို႔ ဆိုင္ကယ္ေလး သူတို႔ယူၿပီး ျပန္ထြက္သြားေပါ႔။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ဖိနပ္ေတြ၊ လြယ္အိတ္ေတြ ၀ုိင္းကူရွာေပးၾကတာ ယူၿပီး အိမ္ျပန္ခဲ႔ရတယ္။ အဲဒီတုန္းက အဲဒီသံုးေယာက္ အခု ျပန္ေတြ႔ရင္ လံုး၀ကို မမွတ္မိႏုိင္ဘူး။ အခုမွ မဟုတ္ပါဘူးေလ။ ရန္ျဖစ္ၿပီး ေနာက္တစ္ပါတ္ေလာက္ေန အဲဒီလမ္းသြားျမဲသြားတာဘဲ။အဲဒီအခ်ိန္က ျပန္ေတြ႔ရင္ေတာင္ သူတို႔က ကိုယ္႔မွတ္မိ မွတ္မိမွဘဲ။ သူတို႔ကို မွတ္မိစရာ အေၾကာင္းကို မရိွဘူး။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ႔ ကိုယ္မွ တစ္ခါမွ မျမင္ဘူးတဲ႔ လူေတြကိုး။ ကိုယ္႔ကို မွတ္မိႏိုင္တယ္ဆိုတာ စက္ဘီးေလး ေပစုတ္စုတ္၊ မ်က္ႏွာအဆီျပန္ျပန္၊ လူက ေပစုတ္စုတ္ဆိုေတာ႔ အေ၀းက ျမင္ႏိုင္ပါသည္ဘဲေလ။ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀မွာ တရုတ္သိုင္းသမားလိုလို ဘာလိုလုိနဲ႔ သံုးေယာက္ တစ္ေယာက္ ဘာရန္ညိွဳးမွ မရိွဘဲ အဲဒီတစ္ခါဘဲ အသားလြတ္တြယ္ဘူးတာ။
ရန္ျဖစ္တယ္၊ လူတစ္ဖက္သားကို ထိခိုက္နာက်ဥ္ေအာင္ လုပ္မယ္ဆိုတာ ဖ်တ္ခနဲ႔ ျဖစ္သြားတဲ႔ ေဒါသ၊ ဒါမွ မဟုတ္ မာန္မာနကို ထိခိုက္လိုက္မွ ျပဳသူကို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ နာေစလို၊ နာေစခ်င္တဲ႔ စိတ္နဲ႔ ကိုယ္ကာယပါၿပီး ျပဳမူၾကတာပါ။ အခု ဘာရန္ညိွဳးမွ မရိွဘဲ အေၾကာင္းမဲ႔ သက္သက္ ဓားနဲ႔ လိုက္ခုတ္တယ္ဆိုေတာ႔ တစ္ေယာက္ခံလုိက္ရခါစက ဟုတ္ပါ႔မလားလို႔ေတာင္ သံသယ၀င္မိေသးတာ။ ေနာက္တစ္ေယာက္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ဆိုမွ ျပည္သူ႔၀ိုင္းေတြ ရဲလိုက္ၿပီဆိုမွ ေႀသာ္..ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလလို႔ သိလိုက္ရတယ္။
ဖမ္းမိတဲ႔ လူေတြလဲ ၾကည္႔ပါအံုး။ အၾကီးဆံုးေကာင္က ၁၉ ႏွစ္တဲ႔။ ၁၄ ႏွစ္သားေတာင္ ပါေသးရဲ႕။ ငါ ၁၇၊ ၁၈ ေလာက္က ဘာေတြ လုပ္ေနလဲလို႔ ျပန္ငဲ႔ေတြးမိတယ္။ မထူးပါဘူး။ ဒတ္စတာလို႔ ေခၚတဲ႔ သံလက္သီး လြယ္အိတ္ထဲမွာ အျမဲလိုလို ရိွတယ္။ အထူးျပဳလုပ္ထားေသာ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းကို လူျမင္သာေအာင္ စက္ဘီးမွာ ခ်ိတ္တယ္။ ေနာက္မွသာ ေအာင္ေတာ္မူက ေကာင္ေတြ ၀ိုင္းလိုက္လို႔ ထြက္ေျပးဘူးတာ။ လူကေတာ႔ ဖိုက္တာလိုလို၊ လူမိုက္လိုလို လုပ္ေနရတာကို စိတ္ထဲ ေက်နပ္ခ်က္ေတာ႔။ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲလားဆိုေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ပါတ္၀န္းက်င္က မႏၱေလးသား သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ ဘယ္မွာ ခ်ိန္းရိုက္တာတို႔၊ သံလက္သီးနဲ႔ ထုိးတာ ရဲခနဲ႔ဘဲတို႔၊ ေလးခြနဲ႔ ျပစ္တာ အဲဒီေကာင္ ျဖတ္ေတာင္ မသြားရဲေတာ႔ဘူးတို႔ ဟုတ္တာေရာ၊ မဟုတ္တာေရာ စံုစိေနေအာင္ ၾကားဘူးေပါ႔။
အခုလဲ ဒီကေလးေတြ ျပဳမူတဲ႔ အျပဳအမူဟာ ဘယ္လိုမွ လက္သင္႔ခံစရာ မရိွဘူးလို႔ ျမင္တာဘဲ။ ေခတ္ၾကီးက ကေလးေတြအတြက္ စာၾကည္႔တုိက္ေတြ၊ ကစားကြင္းေတြ မရိွလို႔လို႔ ေစာဒက တက္ခ်င္ေပမယ္႔ သူတို႔ထက္ ပိုၿပီး ဆင္းရဲတဲ႔ ကေလးေတြ ဘ၀ကို ၾကံဳသလို ရုန္းေနရတာ အမ်ားၾကီးမုိ႔လား။ သူတို႔ ျပဳခဲ႔တ႔ဲ အျပဳအမူအတြက္၊ မိုက္ျပစ္အတြက္ ဒီေကာင္ေလးေတြ ေပးဆပ္ရေတာ႔မွာေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ ဥပေဒအတိုင္းဘဲ ျဖစ္သင္႔တာဘဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ေထာင္ဒဏ္ အျမင္႔ဆံုးခ်မလား။ ဒါမွ မဟုတ္ ေငြဒဏ္ေရာ ေထာင္ဒဏ္ေရာ ေရာခ်မွာလား။
ဒါေပသိ ဒီကိစၥၾကီးနဲ႔ ပါတ္သက္ၿပီး လူေတြရဲ႕ မွတ္ခ်က္ေတြ ဖတ္ရတာ လုပ္တဲ႔ ေကာင္ေလးေတြထက္ေတာင္ အရိုင္း အစိုင္း စိတ္ေတြ မ်ားေနတယ္ေလ။ ကားန႔ဲ ၾကိတ္သတ္တို႔။ လက္ကို ဓားနဲ႔ ျပန္ခုတ္တို႔။ တကယ္႔ ဟန္မူရာဘီေတြပါဘဲလား။ တကယ္ဆိုရင္ အဲဒီလို ေျပာတဲ႔ သူေတြ သူတု႔ိ အသက္ ၁၈၊ ၁၉ ေလာက္ကေရာ အဲဒီလို ေစာင္႔ၾကြား၊ ေစာင္႔ၾကြားန႔ဲ ေတြ႔ကရာလူကို ဖဲ႔လိုက္မယ္ဟဲ႔ ဆိုတဲ႔ စိတ္ကေလးေတြ မရိွခဲ႔ၾကဘူးလား။ ထားပါေတာ႔ေလ။ ေနာက္ဆံုး ျပန္ေတြးရရင္ ဂ်ာေအး သူ႔အေမရိုက္ ဒီဘူတာဘဲ လာဆုိက္တယ္မုိ႔လား။
လူေတြက တရားဥပေဒကို လံုး၀ယံုၾကည္လို႔ မရဘဲ ေနလာတာ ရာစုႏွစ္ တစ္၀က္နီးပါး ရိွလာခဲ႔ၾကၿပီ။ ပိုက္ဆံရိွရင္ ေထာင္က်တယ္ဆိုၿပီး အျပင္က မိန္းမဆီေတာင္ ျပန္လာလို႔ ရေသးမို႔လား။ ဘယ္လူၾကီးသားကြ၊ ဘယ္အဘ လူကြ ဆိုၿပီး ရဲကို ပါးရုိက္လုိ႔ရမို႔လား။ တရားဥပေဒဆိုတာ မတရားဘူးလို႔ သိထားခဲ႔ၾကတဲ႔ စိတ္ေတြကို အျပစ္တင္လို႔ေတာ႔ မရဘူး ထင္တာဘဲ။ လူေတြရဲ႕ ယဥ္ေက်းမွဳ အျမင္႔ဆံုး တရားတဲ႔ တရားဥပေဒကို မယံုရဘူးဆိုရင္ ေက်ာက္ေခတ္အရိုင္းက ေတာစိတ္၊ ေတာင္စိတ္ကိုဘဲ ျပန္ေမြးၾကမွာဘဲ။
ေတြးလက္စနဲ႔ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ေျပာဘူးတာ ကို ျပန္ေတြးမိတယ္။ သူတို႔ေခတ္ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္ေလာက္က ရန္ကုန္က အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း တကၠသိုလ္ၾကီး တစ္ခုမွာ ညတိုင္း ညတိုင္း အေဆာင္က ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ လွမ္းထားတဲ႔ အ၀တ္အစားေတြ ေပ်ာက္ေပ်ာက္ေနတယ္တဲ႔။ တစ္ရက္ေတာ႔ သူခိုးကို ေခ်ာင္းဖမ္းၾကေတာ႔ မိတယ္။ တစ္ေယာက္တစ္ခ်က္ ၀ိုင္းတြယ္ၾက။ ကန္ၾက ထိုးၾကေပါ႔။ သူခိုးကလဲ ခိုးတံုးကသာ ခိုးတာ ဒီေလာက္ ေက်ာင္းသားအုပ္ၾကီးထဲမွာ မ်က္ႏွာငယ္နဲ႔ ရွစ္ခိုး ေတာင္းပန္ရွာတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြထဲ က တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ေလကလဲ နည္းနည္းပါးပါး ဆံုးမၿပီးရင္ အေဆာင္မွဳးကိုေခၚၿပီး အပ္လုိက္ဖို႔ တိုက္တြန္းၾကတယ္။ ဒါေပမယ္႔ မရပါဘူး။ သူခိုးကို သံုးထပ္ထိ ေခၚသြားၿပီး တြန္းခ်လိုက္ၾကတယ္။ ေမွာ္ကြန္းထိန္းေတြ၊ အေဆာင္မွဴးေတြအလုပ္ရွဳပ္ကုန္တာေပါ႔။ လက္သည္ကလဲ သိေနေပမယ္႔ ဘယ္လိုမွ ေဖာ္လို႔မျဖစ္။ ေနာက္ေတာ႔ ရဲစခန္းကဘဲ “သူခိုးသည္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ေက်ာက္ရြံ႔ထြက္ေျပးရာမွ လိမ္႔က်ေသဆံုးခဲ႔သည္” ဆိုတဲ႔ လီဆယ္ထားတဲ႔ ရီပို႔လုပ္ေပးလုိက္ရတယ္တဲ႔။ တကယ္ဆိုရင္ အဲဒီေက်ာင္းက ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လူေတာ္ေတြ စုေနတဲ႔ ေနရာ။ ပညာတတ္ေတြ ရိွတဲ႔ ေနရာ။ ဒါေပသိ အားလံုးရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ သီးမခံခ်င္စိတ္၊ မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္စိတ္၊ အက်င္႔ပ်က္ မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ေနတာေတြ ဘယ္လုိမွ ၾကည္႔မရစိတ္ေတြ မ်ားေနခဲ႔ၾကတယ္လို႔ဘဲ ေတြးေပးရမွာလား။
ထားပါေတာ႔ဗ်ာ။ အခုေတာ႔ အဖြားၾကီး အက်ယ္ခ်ဳပ္က လႊတ္ခါစက ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ တရားဥပေဒ စိုးမိုးမွဳ လိုအပ္တယ္လို႔ တိုတိုနဲ႔ ထိထိမိမိ ေျပာသြားတာ ၾကာေလ သေဘာေပါက္ေလပါဘဲ။ လူမိုက္ကေလး ကိုးေယာက္ကို အျပစ္တင္ရမွာပါ။ အျပစ္ေပးရမွာပါ။ မွတ္မွတ္သားသား ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ျပစ္ရမွာပါဘဲ။ ဒါေပသိ သူတို႔ ဘ၀ၾကီး တံုးေလာက္ေအာင္ လုပ္ျပစ္သင္႔လား၊ မလုပ္သင္႔ဘူးလား ေသခ်ာစဥ္းစားဖို႔ လိုလာၿပီေလ။ လူ႔အသတ္ကို သတ္တာ အျပစ္အၾကီးဆံုးဆိုရင္ လူေတြမ်ားစြာရဲ႕ အသတ္ကို သတ္ျပစ္ခဲ႔ၾကတဲ႔ လူေတြကိုေရာ ဘာလုပ္ၾကမွာလဲ။ အနာဂတ္ဆိုတဲ႔ အလင္းေရာင္ကို သူတို႔နားလည္ေအာင္ မလုပ္သင္႔ဘူးလား။ အခြင္႔အေရး မေပးခ်င္ၾကေတာ႔ဘူးလား။
ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိတာေတြ ျပန္ၾကည္႔ေတာ႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အျပစ္မတင္ရသလိုၾကီး ျဖစ္မေနဘူးလား။ အျပစ္တင္ရမွာေပါ႔။ အသားလြတ္ ဓားစြမ္းျပတဲ႔ မိမဆံုးမ ဖမဆံုးမ အဲဒီေကာင္ေလး ကိုးေယာက္ကိုလဲ အျပစ္တင္ၾကေပါ႔။ အသားလြတ္ ဒီပဲရင္းမွာ ၀ုိင္းရိုက္သတ္ၾကတဲ႔ လူေတြကိုလဲ အျပစ္တင္ၾကေပါ႔။ မုဒိန္းမွဳက်ဴးလြန္တဲ႔ လူေတြကိုလဲ အျပစ္တင္ၾကေပါ႔။ တရားဥပေဒေတြ ဘာေတြ လုပ္မေနပါနဲ႔ေလ။ အျပစ္က်ဴးလြန္ရင္ လူလယ္ေကာင္မွာ အေပါင္၊ အလက္ ျဖတ္သတ္ၾကတာေပါ႔။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ႔ မတရားတဲ႔၊ သံသယအမ်ားၾကီး ျဖစ္စရာရိွတဲ႔ တရားဥပေဒေတြ အမ်ားၾကီး ရိွတဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံသားျဖစ္ေနတဲ႔ ဒီစာကို ေရးတဲ႔ အေကာင္ကိုလဲ အျပစ္တင္ၾက။ ခင္ဗ်ားကိုယ္ခင္ဗ်ားလဲ အျပစ္တင္ေပါ႔။ ခင္ဗ်ားလဲ ျမန္မာစာဖတ္တတ္ေနမွဘဲဟာ။ အျပစ္ေတြ အျပန္အလွန္တင္ၾကရင္း ေတာစိတ္၊ ေတာင္စိတ္ေတြ ေမြးၾကတာေပါ႔ေလ။ ေပ်ာ္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
