ခ်ဳိ႕ယြင္းမႈေတြထဲက အလွတရား
ၿငိမ္းခ်မ္းေအး
စက္တင္ဘာ ၁၊၂၀၁၃
ဒီဇာတ္လမ္းကေလးက စကၤာပူ လူငယ္၊ အားကစား ႏွင့္ လူမႈပတ္ဝန္းက်င္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး ဝန္ႀကီးဌာန က တင္ဆက္တဲ့ ရုပ္ျမင္သံၾကား ပညာေပး ေၾကာ္ျငာတိုေလးပါ။ သူတို႔ တိုင္းျပည္ လူမႈဓေလ့ ရဲ႕ ျဖစ္လြယ္၊ ပ်က္လြယ္လာတဲ့ အခ်စ္၊ အိမ္ေထာင္ေရး ေရစီးေၾကာင္းထဲမွာ (တနည္း အားျဖင့္ အေနာက္တိုင္း ဆန္လာတဲ့ လူေနမႈပံုစံေတြမွာ) မိသားစု တန္ဖိုး၊ ခိုင္ျမဲတဲ့ အိမ္ေထာင္ တည္ေထာင္မႈ၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ စတာေတြကို အားေပးေစဖို႔အတြက္ ရည္ရြယ္ထားတဲ့ ဇာတ္လမ္းတိုေလးပါ။
စကၤာပူမွာ ေနၾကတဲ့ ဗမာေတြကေတာ့ (သူတို႔အေခၚ) “စလံုး” ေတြမွာ အႏုပညာမရွိဘူး၊ သရုပ္ေဆာင္ ေကာင္းေကာင္းမရွိဘူး၊ ဘာမရွိဘူး၊ ညာမရွိဘူး ေျပာေလ့ရွိၾကတယ္။ မွန္သင့္သေလာက္ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဓိကေတာ့ ဗမာေတြ ႏွစ္ရွည္၊ လမ်ား သူမ်ား ရပ္ရြာသြားၿပီး ဒုကၡဆင္းရဲခံ ဘဝရပ္တည္ ရွင္သန္ ေနရေတာ့ ပုဂၢလိက ခံစာခ်က္ကို ေက်ာ္ၿပီး စကၤာပူ ႏိုင္ငံသားေတြမွာ ရွိတဲ့ ေကာင္းတဲ့အခ်က္၊ ေတာ္တဲ့အခ်က္ေတြကို မျမင္ႏိုင္တာက အဓိကပါ လို႔ ယူဆတယ္။ ဒုကၡ ဆင္းရဲ ဆိုတာကလည္း စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဆင္းရဲမႈပါ၊ ရုပ္ဝတၳဳအေနနဲ႔ စကၤာပူ ေရာက္ ဗမာေတြ အထိုက္အေလ်ာက္ လို႔ပဲ ေျပာေျပာ ျပည့္စံုၾကပါတယ္။ အမ်ားစု ေကာင္းတဲ့ အခ်က္ ကို ျမင္ၾက၊ ေျပာၾကရင္လည္း ရုပ္ဝတၳဳပစၥည္းပိုင္းဆိုင္ရာ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈကိုသာ အသားေပးၾကတယ္လို႔ ထင္တယ္။
က်ေနာ္က ဧည့္သည္သာသာ ခဏတာ ေနခဲ့ဖူးလို႔ အဲ့သလို ယူဆႏိုင္တာလည္း ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ေနခဲ့တုန္း အခိုက္အတန္႔ေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ အေၾကာင္းေတြကို လက္လွမ္းမီသေလာက္ ေလ့လာမိတယ္။ ရုပ္ဝတၳဳပစၥည္းေတြ တိုးတက္တာ၊ လူေနမႈအဆင့္အတန္းျမင့္တာမ်ိဳးေတြကို မဟုတ္ပါ။ သူတို႔ ဘယ္လို စိတ္ဓာတ္ေတြေၾကာင့္ ဒီလိုတိုးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံ ျဖစ္ခဲ့သလဲ ဆိုတာကို စိတ္ဝင္စားမိတာပါ။
ျမင္သာတာကေတာ့ ဥပေဒကို ေလးစားလိုက္နာတာ၊ အလုပ္ႀကိဳးစားတာ၊ စည္းကမ္းရွိတာ စတာေတြပါ။ စည္းကမ္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ဆိုရင္ စကၤာပူ အငွား ယာဥ္ေမာင္း ဆရာတေယာက္ ေျပာဖူးတဲ့ စကားကို အျမဲသတိရတယ္။ သူကေျပာတယ္။
“က်ေနာ္တို႔ ဒီလိုသာယာလွပတဲ့ ၿမိဳ႕ႏိုင္ငံေလး ျဖစ္ေအာင္ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း လုပ္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ မိဘေတြက က်ေနာ္တို႔ကို စည္းကမ္းရွိဖို႔ သြန္သင္ခဲ့သလို က်ေနာ္တို႔က က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ သားသမီးေတြကိုလည္း ေမြးကတည္းက စည္းကမ္းတက် ေနထိုင္တတ္ေအာင္၊ သူတို႔ ကေလးေတြရဲ႕ စိတ္ထဲ အရိုးစြဲေအာင္ က်င့္ေပးခဲ့လိုပါ” ဆိုၿပီး ကားဆရာ က ဂုဏ္ယူဝံ့ၾကြားစြာ ဆိုတယ္။
ဒါေတာင္ က်ေနာ္ ျမင္ခဲ့ရတာက ႏိုင္ငံျခားသား အေျခခ်ေနထိုင္မူေတြ မ်ားလာလို႔ ပ်က္စီးစျပဳေနတဲ့ စကၤာပူပါ။ ဒီအထဲမွာ ဗမာေတြဖ်က္လို႔ ပ်က္တာေတြလည္း ပါတယ္။ ေဝးေဝးမၾကည့္ပါနဲ႔။ စကၤာပူ ေရာက္ ဗမာ အမ်ားစု က်က္စားရာ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္က Peninsula Plaza တဝိုက္ လမ္းျဖတ္ကူးတာ ကိုပဲ ၾကည့္ သိႏိုင္တယ္။
စကၤာပူဟာ ဟိုးအရင္ ဆယ္စုႏွစ္ေတြတုန္းက “Fine City (ၿမိဳ႕သာယာ)” ဆိုၿပီး ကမၻာမွာ နာမည္ႀကီးတယ္။ အဓိကကေတာ့ သန္႔ရွင္းလြန္း လို႔ပါ။ “Fine City” မွာ ဒုတိယ အနက္ တခုလည္း ရွိေသးတယ္။ စည္းကမ္းမဲ့ အမိႈက္ပစ္မိလို႔၊ ယာဥ္စည္းကမ္း၊ လမ္းစည္းကမ္း ခ်ိဳးေဖာက္လို႔ စတဲ့ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ျပစ္မႈေတြကို အျပစ္ဒဏ္ (Punishment/Fine) ေပးတာမွာ ဖိဖိစီးစီး ၾကပ္ၾကပ္တည္းတည္း ရွိလြန္းလို႔လည္း “Fine City” လို႔ အမည္တြင္ရတယ္။ အခု အခ်ိန္ထိလည္း ဒီဂုဏ္ျဒပ္ေတြကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ထိန္းထားႏိုင္ပါတယ္။
ေနာက္တခု က်ေနာ့္ကို မွင္တက္မိေစခဲ့တာကေတာ့ စကၤာပူကေလးေတြရဲ႕ စာဖတ္အားပါ။
က်ေနာ္ဟာ စကၤာပူရဲ႕ ျပည္သူ႕စာၾကည့္တိုက္ေတြကိုလည္း ေတာ္ေတာ္ အသံုးခ်ခဲ့ဖူးတယ္။ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ စာေတြဖတ္၊ ေလ့လာ၊ ကိုးကားဖို႔ မဟုတ္ပါ။ ေအးေအးေဆးေဆး သက္ေတာင့္သက္သာ စာဖတ္၊ အင္တာနက္သံုးဖို႔ ပါ။ သူတို႔ရဲ႕ လူထု စာၾကည့္တိုက္ႀကီးေတြက ၿမိဳ႕နယ္ တိုင္းမွာ ရွိၿပီးေတာ့ ဝန္ေဆာင္မႈလည္း အင္မတန္ ေကာင္းလွတယ္။ ရံုးပိတ္ရက္ေတြဆို လာစာဖတ္သူ မ်ားလို႔ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္ ဆက္သြယ္လို႔ရတဲ့ ပလပ္ေပါက္ရွိတဲ့ ခံု၊ ေနရာေတြ မရတတ္ေတာ့ အဆင္ေျပတဲ့ ခံုေနရာ ရေအာင္ ေစာေစာ သြားရေလ့ရွိတယ္။ က်ေနာ္ ပထမဆံုး စာၾကည့္တိုက္မဖြင့္ခင္ (နာရီဝက္ေလာက္) ေစာေရာက္သြားတဲ့ ေန႔က ျမင္ကြင္းက က်ေနာ့္ကို အံ့အားသင့္သြားေစခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္ ေရွ႕မွာ စာၾကည့္တိုက္ထဲဝင္ဖို႔ ေစာင့္ေနတဲ့ လူတန္းက (၅၀) ေက်ာ္၊ (၁၀၀) နီးပါးရွိတယ္။ အမ်ားစုက စကၤာပူ ႏိုင္ငံသား ကေလးေတြနဲ႔ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြပါ။ သူတို႔အားလံုး စာ တကယ္ဖတ္ဖို႔ မဟုတ္ရင္ေတာင္မွ ဒီလို ပညာရပ္ဝန္းေနရာမ်ိဳးမွာ လူစည္ကားေနတာဟာ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံရဲ႕ အနာဂတ္ အတြက္ ေကာင္းတဲ့ လကၡဏာ ပါ။ ပညာရွာလို႔ ရတဲ့ အရပ္ကို ကေလးေတြ လာခ်င္ေအာင္၊ ေပ်ာ္ေမြ႕ေအာင္ စီမံေပးထားတဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူးပါပဲ။
ဗမာျပည္မွာေတာ့ ပညာရပ္ဝန္းကို ဆိတ္သုဥ္းေအာင္ လုပ္ထားတယ္။ တကၠသိုလ္တခု အသစ္ ေဆာက္ဖို႔ အတြက္ သတ္မွတ္ခ်က္မွာ တျခား သင္ေထာက္ကူပစၥည္း၊ ဓာတ္ခြဲခန္း၊ စာၾကည့္တိုက္ စတဲ့ တကၠသိုလ္ အဂၤါရပ္ေတြ၊ ေက်ာင္းသား နဲ႔ ဆရာ၊ ဆရာမ မ်ား သြားလာ၊ ေနထိုင္၊ စားေသာက္မႈ အဆင္ေျပဖို႕ စတဲ့ တကၠသိုလ္ရပ္ဝန္း စည္ပင္ေအာင္ ၾကံေဆာင္ထားတဲ့ အစီအစဥ္ေတြ ထက္ ဦးစားေပးရတဲ့ အခ်က္က အသစ္ေဆာက္မယ့္ တကၠသိုလ္ ကို စစ္တပ္ က ဘယ္ႏွစ္နာရီ အတြင္း ခ်ီတက္ၿပီး လာဝိုင္းလို႔ ရမလဲဆိုတာ ျဖစ္ေနတယ္။ တိုင္းျပည္ ရဲ႕ နယ္ၿမိဳ႕ေလးေတြက အစ ၿမိဳ႕ႀကီး၊ ၿမိဳ႕ငယ္ လမ္းေထာင့္တိုင္းမွာ ဘီလိယက္ခံု နဲ႔ ဘီယာဆိုင္ လြယ္လြယ္ကူကူ ရွာေတြ႕ႏိုင္ေပမယ့္ စာၾကည့္တိုက္ေတာ့ တခု၊ တေလေတာင္ မရွိ ျဖစ္ရတယ္။ ရွိတဲ့ ၿမိဳ႕နယ္စာၾကည့္တိုက္ ဆိုတာေတြကလည္း အစစ အရာရာ မျပည့္စံုတဲ့ အျပင္ အစိုးရဝါဒျဖန္႔ခ်ီေရး စာအုပ္ေတြသာ အဓိက ထားတယ္။ ဆိုေတာ့ ဒီလို တိုင္းျပည္ ႏွစ္ခု မ်က္ေမွာက္ေခတ္မွာ မယွဥ္ႏိုင္သလို အနာဂတ္မွာလည္း ရင္ေဘာင္တန္းႏိုင္ဖို႔ မလြယ္လွပါ။
က်ေနာ္ စကၤာပူက စာအုပ္အေရာင္းဆိုင္ႀကီးေတြလည္း အျမဲလိုလို ေရာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာလည္း စကၤာပူ လူငယ္ေလးေတြ အားရပါရ ထိုင္ၿပီး စာဖတ္ေနၾကတာ အျမဲ ေတြ႕ရေလ့ရိွတယ္။ ေျမေနရာ ရွာပါး၊ ေစ်းႀကီးတဲ့ တိုင္းျပည္ျဖစ္ေပမယ့္ ပုဂၢလိက စာအုပ္အေရာင္းဆိုင္ေတြမွာလည္း လူအမ်ား စိတ္ေအးလက္ေအး စာဖတ္ႏိုင္ေအာင္ စီမံေပးထားတယ္။ အတု ယူသင့္တဲ့ အခ်က္ ျဖစ္တယ္။
စကၤာပူဟာ အာရွမွာ အဂၤလိပ္လိုထုတ္ စာအုပ္ အေရာင္းရဆံုးႏိုင္ငံ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အေမရိကန္၊ ဂ်ပန္ စတဲ့ ႏိုင္ငံတကာက စာအုပ္တိုက္ႀကီးေတြ လာဖြင့္ထားၾကတယ္။ အေရွ႕ေတာင္အာရွ မွာ အႀကီးဆံုး စာအုပ္တိုက္ႀကီးေတြ စာကၤာပူ မွာ ရွိေနတယ္။
ဗမာ အစိုးရ စနစ္၊ အဖြဲ႕အစည္းေတြအေနနဲ႔ စကၤာပူ ဆီက အသင္ယူသင့္ဆံုး အခ်က္တခုကေတာ့ လ႔ူအဖြဲ႕အစည္းမွာ လူမ်ိဳးမတူ၊ ဘာသာကြဲတဲ့ လူအုပ္စုေတြ ဘယ္လို သင့္တင့္မွ်တ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူယွဥ္တြဲ ေနထိုင္ရင္းနဲ႔ တိုင္းျပည္ တည္ၿငိမ္ ၿငိမ္းခ်မ္း တိုးတက္ေအာင္ ၾကံေဆာင္သလဲ ဆိုတာပါပဲ။ (စကားခ်ပ္ – သူတို႔ ဘယ္လိုေတြ စီမံထားသလဲဆိုတာ ေဆာင္းပါးေတြမွာ အလ်ဥ္းသင့္သလို ထည့္ေရးဖူးပါတယ္။)
တိုတိုဆိုရရင္ သူတို႔မွာ ျပည့္စံုကံုလံု၊ စံမီ၊ ျပည့္ဝ တဲ့ ဒီမိုကေရစီ စနစ္ မဟုတ္ေပမယ့္ အရည္အခ်င္းျပည့္၊ ေကာင္းမြန္တဲ့ စီမံခန္႔ခြဲ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ရွိၿပီး တိုင္းသူျပည္သား အေပၚ တာဝန္ေက်တဲ့ အစိုးရေကာင္း တရပ္ ရွိတယ္။ အစိုးရ က ျပည္သူလူထု ကို လူလို တန္ဖိုးထား ဆက္ဆံတယ္။ တာဝန္ေက်ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ တာဝန္ေက်ႏိုင္ဖို႔ ဘယ္ေလာက္ ၾကံစည္ထားသလဲဆိုရင္ တခါက လူမသြား သေလာက္ ျပတ္တဲ့ လူသြား လမ္းၾကား ျဖတ္လမ္းတိုေလး တခုေပၚက လူကူး တံတား လမ္းေပၚမွာ “သတိ မိုးရြာေနပါက ေခ်ာသည္။ သတိထား လမ္းေလွ်ာက္ပါ။” ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္တခု ကို ေတြ႕ခဲ့ရဖူးတယ္။ ဆိုေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ၿမိဳ႕ျပတည္ေဆာက္မႈ စီမံကိန္းစနစ္ ရဲ႕ စနစ္က် ေကာင္းမြန္မႈကို ခ်ီးမြန္းမိသလို လူထု အေပၚ အေလးဂရုျပဳ တာဝန္ေက်မႈ ကိုလည္း အသိအမွတ္ျပဳရတယ္။ မွန္ကန္၊ မွ်တ၊ ဘက္မလိုက္၊ လူတိုင္းအတြက္ တေျပးညီ အခြင့္အေရး ရွိတဲ့ တရားဥပေဒ တည္ျမဲ စိုးမိုးတဲ့ တိုင္းျပည္ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ ဆိုခဲ့သလို သတိေပးထားျခင္းဟာ ျပည္သူလူထု တစံုတခု ထိခိုက္မိပါက အစိုးရအေပၚ (လမ္း၊တံတား ဌာနအေပၚ) တရားစြဲဆိုမႈ မျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳတင္ ကာကြယ္ထားျခင္းမ်ိဳးလည္း ျဖစ္တယ္။ တိုးတက္ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီး ႏိုင္ငံႀကီးေတြရဲ႕ ၿမိဳ႕ႀကီးတိုင္းမွာ ေတြ႕ရေလ့ရွိတဲ့ စည္းစနစ္က်မႈ၊ လူထု အတြက္ က႑ာ ေပါင္းစံုမွာ ဝန္ေဆာင္မႈ ေကာင္းမႈ၊ အစစ အရာရာ လြယ္ကူ လ်င္ျမန္ ေခ်ာ့ေမြ႕ေစေအာင္ စီမံထားမႈ စတာေတြ အားလံုး သူတို႔ဆီမွာ ရွိေနတယ္။
စကၤာပူရဲ႕ အျခား မ်က္ႏွာစာ တဖက္မွာေတာ့ အျပည့္အဝ လြတ္လပ္တဲ့ ဒီမိုကေရစီ စနစ္ အလံုးစံု မထြန္းကားျခင္း ရဲ႕ ရလဒ္၊ ႏိုင္ငံေရး အရ လြတ္လပ္တဲ့ စနစ္မဟုတ္ျခင္း အက်ိဳးေတြ ေၾကာင့္ စကၤာပူ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာ အားနည္းခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ ႏိုင္ငံေရးသင္းကြပ္ခံရတဲ့ တိုင္းျပည္တခုရဲ႕ လူမႈ၊ စီးပြား၊ ပညာ၊ အႏုသုခုမ၊ ယဥ္ေက်းမႈ က႑ာ အသီးသီးမွာ ခၽြတ္ယြင္း မႈေတြ ရွိတယ္။ ျမင္သာတခု ဆိုရရင္ စကၤာပူ လိုပဲ မူလ အာရွ က်ား (၄) ႏိုင္ငံ စာရင္းဝင္ ပိုမို လြတ္လပ္တဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း တခု ျဖစ္တဲ့ ထိုင္ဝမ္ ဟာ စြန္႔ဦးတီထြင္မႈ၊ ေခတ္သစ္ နည္းပညာ နဲ႔ အိုင္ဒီယာ အေျခခံ နည္းပညာဝန္ေဆာင္မႈ လုပ္ငန္းေတြ၊ နည္းပညာ ထုတ္ကုန္ေတြ နဲ႔ တိုင္းျပည္စီးပြားကို ေမာင္းႏွင္ ကမၻာ့ နည္းပညာ ေစ်းကြက္ထဲမွာ ဝင္ဆန္႔ေနႏိုင္ေပမယ့္ စကၤာပူ မွာေတာ့ ေခတ္နည္းပညာ ဆန္းသစ္မႈ နဲ႔ အေတြးအေခၚ အေျခခံ ထုတ္ကုန္ ဝန္ေဆာင္ႏိုင္မႈ အားနည္း ျဖစ္ရတယ္။ (စကားခ်ပ္ – စကၤာပူ ကို စံနမူနာ မယူသင့္တဲ့ အေၾကာင္းေတြ ေဆာင္းပါး သပ္သပ္ေရးပါ့မယ္။)
ဒါကေတာ့ စကၤာပူ ရဲ႕ အားသာခ်က္၊ အားနည္းခ်က္ ေယဘုယ် သေဘာ၊ အက်ဥ္းပါ။
ေဆာင္းပါး အစမွာ ပ်ိဳးခဲ့တဲ့ ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းတို အေၾကာင္း ျပန္ေကာက္ရရင္ က်ေနာ္ဟာ စကၤာပူ အစိုးရက ရိုက္တဲ့ ဝါဒျဖန္႔ ကားေခၚေခၚ၊ ပညာေပးကားလို႔ ဆိုဆို ခုေရးမယ့္ ဇာတ္ေလးလို ဇာတ္ကားတိုေလးေတြကို လက္လွမ္းမီသေလာက္ ဂရုတစိုက္ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ သူတို႔ ဇာတ္ကားေတြဟာ ျပည့္စံု၊ စံမီ၊ အႏုပညာရသ ေျမာက္လွတယ္လို႔ မဆိုႏိုင္ေပမယ့္ တင္ျပပံုေတြ ေကာင္းပါတယ္။
မိန္းကေလးေတြရဲ႕ ကာမကို လွည့္ျဖား၊ ေသြားေဆာင္၊ လိမ္လည္ယူတတ္တဲ့ ကာမမုဆိုးေတြ အေၾကာင္းကို ရိုက္ထားတဲ့ ပညာေပး ဇာတ္ကားတခုမွာဆို ဗီလိန္ လူဆိုး ကာမမုဆိုး အေနနဲ႔ သရုပ္ေဆာင္ သူက က်ေနာ္ စာသင္ခဲ့တဲ့ အတန္းမွာ အဆင့္ျမင့္ စီးပြားေရးပညာ၊ ေစ်းကြက္ျမွင့္တင္ေရး ပညာေတြ သင္ေနတဲ့ ဆရာ ျဖစ္ေနတယ္။ သူက ဝါသနာပါလို႔ အခမဲ့ ပညာေပး ရုပ္သံဇာတ္လမ္းတိုမွာ လူဆိုး ေနရာက သြား သရုပ္ေဆာင္ထားတာကိုး။ ဇာတ္ရုပ္ပီျပင္ေအာင္ သရုပ္ေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ အစ မွာ သူ႔ကို မမွတ္မိဘူး။ တျဖည္းျဖည္း ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ဒီပုဂၢိဳလ္ ငါျမင္ဖူးပါတယ္ ဆိုၿပီး စိတ္ထဲ စႏိုးစေနာင့္ ျဖစ္လို႔ သူ႕ကို ကိုယ္တိုင္ေမးၾကည့္ေတာ့မွ သူျဖစ္ေၾကာင္းအမွန္သိခဲ့ရတယ္။
ဆိုခ်င္တာက စကၤာပူလည္း စကၤာပူ အတိုင္းအတာနဲ႔ေတာ့ သူတို႔ရိုက္တဲ့ ရုပ္ရွင္ေတြ၊ ဇာတ္လမ္းေလးေတြမွာ အႏုပညာပါ တယ္။ တင္ဆက္ပံု၊ သရုပ္ေဆာင္ေတြ အထိုက္အေလ်ာက္ ေကာင္းတယ္။ နည္းပညာ အကူအညီ ပံ့ပိုးႏိုင္မႈ ကေတာ့ ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီး တိုင္းျပည္ျဖစ္လို႔ အထူး ထည့္ေျပာစရာ မလုိပါ။
ဆိုခဲ့တဲ့ အခ်စ္၊ အိမ္ေထာင္ေရး ပညာေပး ဇာတ္လမ္းတိုကေလးကို အမ်ားစုလည္း သိၿပီး၊ ၾကည့္ၿပီး ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ဇာတ္ေလးနာမည္က “အသုဘ အခမ္းအနား” ပါ။
အသုဘအခမ္းအနား တခုမွာ ကြယ္လြန္သူရဲ႕ ဇနီးသည္ကို အမွတ္တရ စကားေျပာဖို႔ ေခၚေတာ့ ဇနီးသည္ ေျပာသြားတဲ့ စကားေတြက ဇာတ္လမ္းရဲ႕ ေက်ာရိုးပါ။
“ကၽြန္မ ဒီေန႔ ကၽြန္မေယာက်္ားရဲ႕ ေတာ္ေၾကာင္း၊ ေကာင္းေၾကာင္းေတြကို ေျပာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းေၾကာင္းကိုလည္း မိတ္ေဆြေတြ ေျပာၿပီးၿပီ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကၽြန္မ ထပ္ၿပီး ေျပာစရာ မလိုေတာ့ပါ။”
“အဲ့ဒါေတြ အစား ကၽြန္မ ေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာက မိတ္ေဆြေတြ အဖို႔ နားေထာင္ရတာ တမ်ိဳး ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။”
“ကၽြန္မေျပာမွာက အိပ္ရာထဲမွာ ဘာျဖစ္ခဲ့သလဲ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းပါ…။”
“မနက္ မနက္.. အိမ္မွာ ကားစက္ႏိႈး မရတဲ့ ဒုကၡေတြ ၾကံဳဖူးပါသလား။”
ပူေဆြးေနတဲ့ ဇနီးသည္က “ခူးခူး.. ဂီးဂီး.. ဂြားဂြား” ဆိုၿပီး ကားစက္မႏိုးတဲ့ အသံလုပ္ျပပါတယ္။ အသုဘရႈ ပရိသတ္ေတြလည္း မထိန္းႏိုင္ဘဲ စရယ္ ၾကပါတယ္။
“အဲဒီ အသံေတြက ကၽြန္မေယာက်္ား ရဲ႕ ေဟာက္သံေတြပါ။ ညအိပ္ရင္ အျမဲၾကားရပါတယ္။ တခါတခါဆို သူ႔ရဲ႕ ေဟာက္သံက သိပ္က်ယ္ေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ လန္႔ႏိုးၿပီး ‘ဘာသံေတြလဲေဟ့’ လို႔ ကၽြန္မကို ေမးတတ္ပါတယ္။”
ပရိသတ္ေတြရဲ႕ ရယ္သံ ပို က်ယ္လာပါတယ္။
“ကၽြန္မက ‘အိမ္ေဘးက ေခြးေဟာင္တာပါ၊ ရွင္ ေကာင္းေကာင္း ဆက္အိပ္ပါ’ လို႔ ျပန္ေျပာရေလ့ရွိတယ္။”
“ေရာဂါ ေ၀ဒနာ အဆိုးဆံုး ခံစားေနရတဲ့ သူရဲ႕ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ေတြမွာ သူ႕ရဲ (ဆိုခဲ့သလို က်ယ္ေလာင္တဲ့) ေဟာက္သံေတြဟာ ကၽြန္မ အတြက္ သူ အသက္ရွင္ေနေသးတယ္ ဆိုတဲ့ အသိကို ေပးတဲ့ သတိေပးသံေတြ ျဖစ္လာခဲ့ရပါတယ္။”
“သူ႔ရဲ႕ ေဟာက္သံေတြနဲ႔ ေနသားတက် အိပ္တတ္ေနတဲ့ ကၽြန္မ အခု သူရဲ႕ ေဟာက္သံေတြ ထပ္ ၾကားခြင့္မရွိေတာ့ပါဘူး။”
ပထမ ရယ္ေနတဲ့ ပရိသတ္ေတြလည္း ဇနီးသည္ ပ်ိဳးလာခဲ့တဲ့ သေဘာကို စတင္နားလည္စျပဳလာၿပီး မ်က္ႏွာေတြဟာ ခံစားမႈနဲ႔ တည္ၿငိမ္၊ ေလးနက္လာပါေတာ့တယ္။
“အဲသလို မျပည့္စံုတဲ့၊ အားနည္းခ်က္ေတြလို႔ထင္ရတဲ့ အေသးအမႊားေလးေတြဟာ ဘ၀မွာ ေနာက္ဆံုး တခ်ိန္က် မေမ့ႏိုင္တဲ့၊ လူတ ေယာက္ကို ၿပီးျပည့္စံုေစတဲ့ အေကာင္းဆံုး အရာေတြ ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။”
“ကၽြန္မရဲ႕ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ သားနဲ႔သမီးေတြကို ေျပာခ်င္တယ္။ တေန႔ေန႔မွာ လွပၿပီး မျပည့္စံုမႈေတြ ရွိတဲ့ (ခ်ဳိ႕ယြင္းမႈေတြရွိေပမယ့္ ၿပီးျပည့္စံုေစတဲ့ အလွတရား ရွိတဲ့) ‘ကၽြန္မရဲ႕ ေဒးဗစ္’ လို ဘ၀လက္တဲြေဖာ္ေတြကို ရွာေဖြႏိုင္ၾကပါေစ…။”
ဒီသေဘာကို အခ်စ္ေရး၊ အိမ္ေထာင္ေရး မွာတင္မက လူမႈဆက္ဆံေရးမွာပါ က်င့္သံုးႏိုင္တယ္။ ဒီ အေၾကာင္းအရာ၊ သေဘာ ကို ခ်ဲ႕ေတြးရင္ ေတြးႏိုင္သေလာက္ ခ်ဲ႕ႏိုင္၊ ဘဝ သင္ခန္းစာ နဲ႔ ခံယူခ်က္ အျဖစ္ အသံုးခ်ႏိုင္တယ္။ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ အနာအဆာေလးေတြ ရွိေပမယ့္ အေပၚယံ မျမင္သာဘဲ ဖံုးကြယ္ေနတတ္တဲ့ ေကာင္းကြက္၊ စစ္မွန္တဲ့ အလွတရား၊ တန္ဖိုး ကိုရွာတတ္ရင္၊ ျမင္တတ္ရင္၊ ၾကည့္တတ္ရင္ ခံစား၊ သိျမင္ႏိုင္မွာပါ။
လူေတြ၊ လူမႈအဖြဲ႕အစည္းေတြ၊ တိုင္းျပည္ေတြ၊ စနစ္၊ ဓေလ့ေတြမွာ ဘယ္အရာမွာမွ ၿပီးျပည့္စံုတယ္ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္၊ အားနည္းခ်က္ေတြ အနည္းအမ်ား ရွိၾကစျမဲပါပဲ။ ဒီလို ခ်ိဳ႕ယြင္းမႈေတြထဲက ေကာင္းမြန္မႈ အလွတရား ကို ရွာေဖြ၊ သိျမင္၊ တန္ဖိုးထားတတ္ဖို႔ နဲ႔ အတုယူတတ္ဖို႔က အဓိက စံထား၊ ခံယူရမယ့္ သေဘာပါပဲ။ ဗမာျပည္ အတြက္ေတာ့ အရာရာမွာ ခ်ိဳ႕ယြင္းမႈ အားနည္းခ်က္ေတြ အမ်ားအျပား ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုအားနည္းမႈကို ျမင္တတ္သလို တျခားတဖက္ကလည္း ေကာင္းမြန္တဲ့ အလွတရားကိုလည္း သိျမင္ခံစား တတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ “ခ်ိဳ႕ယြင္းမႈေတြထဲက အလွတရား” ကိုလည္း တန္ဖိုးထားတတ္ဖို႔ လိုအပ္လွပါတယ္။ ဒါမွသာ ခက္ခဲ ၾကမ္းတမ္းလွတဲ့ လူမႈဘဝ၊ စနစ္ေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ဖို႔၊ ျပင္ႏိုင္ဖို႔ ခံယူခ်က္ လမ္းမွန္၊ ကမ္းမွန္ ျဖစ္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
ၿငိမ္းခ်မ္းေအး
၀၁၊ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၁၃
မွတ္ခ်က္။ ။ ဗမာ့ဓေလ့၊ စနစ္၊ ထံုးတမ္းေတြထဲက ေကာင္းကြက္၊ ဆိုးကြက္ေတြကို ေဆာင္းပါးေတြမွာ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ အလ်ဥ္းသင့္ တဲ့ အခါ ေနာင္မွာ “အဆိုးထဲက အေကာင္းရွာ” တဲ့ စာတခ်ိဳ႕ ထပ္ေရးႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္ပါမယ္။ အခု ေဆာင္းပါးပါ စကၤာပူ က ရုပ္သံ ဇာတ္လမ္းတိုကေလးကို ေအာက္မွာ ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။
Short Film Clip: http://youtu.be/Nw0s4C0g5SM
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
