ၾကပ္ကုန္း တစျပင္က သူေယာင္ပြဲ
ၿငိမ္းခ်မ္းေအး၊ ဒီဇင္ဘာ ၁၂၊ ၂၀၁၃
ေတာက္ပလြန္းတဲ့.. အခမ္းအနား.. အျပင္အဆင္ေတြ..
အေပၚယံမွာေတာ့.. ေရႊမႈန္ၾကဲၾကမယ္..
တကယ္ ေသခ်ာတဲ့.. အေကာင္းဆံုးဆိုင္.. ေရြးစတမ္းဆိုရင္ေတာ့..
“လြပ္လပ္ေရးကဖီး” ကိုပဲ သြားၾကရေအာင္..။
ဆီးဂိမ္း ဖြင့္ပြဲ ၾကည့္ေနရင္း နဲ႔ ခင္ဝမ္း သီခ်င္းေလး က စိတ္ အာရံုမွာ ခိုဝင္လာခဲ့တယ္။
ဒီလို ပြဲမ်ိဳးေတြနဲ႔ ငယ္စဥ္ကတည္းက ရင္းႏွီးခဲ့သူတေယာက္ အေနနဲ႔ ခ်ီးမြမ္းဖြယ္ ျပည့္စံု၊ ၾကြယ္ဝ ခမ္းနား ႀကီးက်ယ္လွတဲ့ တင္ဆက္မႈ အစီအစဥ္ေတြကို အဖ်ားေသြးေၾကာင့္ တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနတဲ့ ေသြးခုန္ႏႈန္းနဲ႔အတူ တလွပ္လွပ္ခံစားရင္း ၾကည့္ခဲ့မိတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကုိယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ေနတဲ့ ဝိဇၨာႀကီးက တေနရာကေန မျပတ္ “လြပ္လပ္ေရးကဖီး ကိုပဲ သြားၾကရေအာင္” ဆိုၿပီး ႏိႈးေဆာ္ေနတယ္။
မျမင္ခ်င္တဲ့ မ်က္ႏွာေတြၾကားက လူတခ်ိဳ႕ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အျပည့္နဲ႔ အေပ်ာ္ေတြဟာ က်ေနာ့္ကို ကူးစက္လာတယ္။
ငယ္ငယ္က ေလ့က်င့္ကြင္းမွာ ေလ့က်င့္ေနမႈကိုပဲ မနက္တိုင္း မပ်င္းမရိ ရန္ခုန္စြာ ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့ဖူးတဲ့ ခင္ခင္ေထြး ကိုျမင္ရေတာ့ ဝမ္းသာမိတယ္။ ညိဳေမွာင္၊ ရွည္သြယ္၊ ပါးလ်၊ သြက္လက္လွတဲ့ ခင္ခင္ေထြးဟာ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ အနည္းငယ္တိုးလာတာကလြဲလို႔ ေပါ့ပါး သြက္လက္ေနဆဲ၊ က်ေနာ့္ ကို ရင္ခုန္မႈ ေပးစြမ္းႏိုင္ဆဲပါပဲ။
ဖြင့္ပြဲကြင္းထဲေရာက္ေနတဲ့ မိတ္ေဆြ ညီမငယ္မ်ား ရဲ႕ ခ်စ္စရာ အေပ်ာ္ဓာတ္ပံုေတြက စိတ္ကို ၾကည္ႏူးေစတယ္။
ကြင္းထဲ တေနရာမွာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္ကြယ္တေနရာ ရာ မွာ အလုပ္တခုခု လုပ္ေနမယ့္ ျပည္သူ႔ကၽြန္ ႏွစ္ေပါင္း (၅၀) ေက်ာ္သည့္တိုင္ ထမ္းေနဆဲ အသက္ (၇၀) အရြယ္ ဖခင္ပ်ိဳ ကိုလည္း စိတ္ထဲ ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။
မီးရႈးတိုင္သယ္ေဆာင္ အဖြဲ႕ဝင္ တဦးျဖစ္သူ ဦးေလးေတာ္ တေယာက္ကိုလည္း သတိရမိပါရဲ႕..။
ဒါေပမယ့္ အေျခအေနကို ႀကိဳျမင္ႏိုင္စြမ္းတဲ့ ဝိဇၨာႀကီး ရဲ႕ “လြပ္လပ္ေရးကဖီး ကိုပဲ သြားၾကရေအာင္” ဆိုတဲ့ တပ္လွန္႔သံကလည္း စိတ္အာရံု မွာ မျပတ္တြဲၿငိေနတယ္.။
မေျပာင္းလဲႏိုင္ေသာ အရာမ်ားကို လက္ခံႏိုင္ၿပီး ေျပာင္းလဲႏိုင္ေသာ အရာမ်ားကို ေျပာင္းလဲႏိုင္စြမ္း သတိၱ ရွိကာ ဒီႏွစ္ခု ရဲ႕ ကြာျခားခ်က္ကို သိနားလည္တဲ့ ဉာဏ္ပညာ ရရွိေစဖို႔ Serenity Prayer ဆုေတာင္းကာ ခံယူက်င့္သံုးတတ္တဲ့ မိသားစု မွာ က်ေနာ္ ဟာ ႀကီးျပင္းခဲ့ပါရဲ႕..။ ေျပာင္းလဲမႈ တခုခု အတြက္ စြမ္းေဆာင္ေနသူေတြကိုလည္း အသိအမွတ္ျပဳပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ မေျပာင္းလဲႏိုင္မႈေတြ၊ မေျပာင္းလဲေသးတာေတြ အတြက္ေတာ့ ဆိတ္ဆိတ္မေနႏိုင္ပါ။
ပစိဖိတ္ ကၽြန္းသား နပမ္းသမား ရဲ႕ ကိုယ္တပိုင္းလံုးတီး ဝတ္စားဆင္ယင္မႈၾကားမွာ (ခိုင္းလို႔ ဝတ္ထားရဟန္ တူတဲ့) ကိုးရိုးကားရား အဝတ္အစား နဲ႔ ဗမာ ကစားသမားေတြကို ေငးၾကည့္ေနရင္း အေတြးမ်ိဳးစံု ဝင္လာရတယ္။
ဒါမ်ိဳးအဝတ္ေတြ ဗမာေတြ မဝတ္ဘူး။
ဒါေပမယ့္ ကြင္းထဲက ႏိုင္ငံျခားသား နဲ႔ သာမန္ ပရိသတ္ ကလြဲလို႔ ဗမာျပည္ ကိုယ္စားျပဳ သူ ဆိုသူ အားလံုးနီးပါး ဒါမ်ိဳး အဝတ္ေတြနဲ႔ခ်ည္းပါပဲ။
ဒါ ဗမာျပည္ လား..။
ဗမာျပည္လို႔ ယူဆစရာပါပဲ..။ အထူးသျဖင့္ ကိုးလိုးကန္႔လန္႔ ေၾကာင္ေၾကာင္က်ားက်ား အဆင္အျပင္ နဲ႔ ေနရထိုင္ရ၊ သြားရလာရ စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္ေနမယ့္ ဗမာျပည္ အႏွံ႔အျပား က လူမ်ိဳး-ဘာသာစံု အားကစားသမားေတြဟာ ဒီလို ခမ္းနားတဲ့ အေဆာင္အေယာင္ ပြဲေတြနဲ႔ အလွမ္းေဝးတဲ့ ဗမာျပည္သူျပည္သား အမ်ားကို ကိုယ္စားျပဳၿပီး တိုင္းျပည္ ဂုဏ္ေဆာင္ၾကမွာပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ ဒါ တကယ့္ ဗမာျပည္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
တသက္လံုး အခြင့္ထူးခံလာခဲ့တဲ့ လူ႔မလိုင္ ေဆြေတာ္၊ မ်ိဳးေတာ္၊ အႏြယ္ေတာ္ တေယာက္ က ဒီ ခမ္းနားလွတဲ့ အခမ္းအနားႀကီးကို ဦးေဆာင္ ခဲ့တယ္။ သိမႈဆင္ျခင္မဲ့ ေနတတ္သူမ်ားက သူ႔ ရဲ႕ အဂၤလိပ္စကားေျပာ ပီသမႈ ကို ခ်ီးက်ဴးေနၾကပါေသးတယ္။ ႏိုင္ငံတကာ အလယ္မွာ အိုးနင္းခြက္နင္း မျဖစ္ရတာ တကယ္ အသိအမွတ္ျပဳသင့္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ မိတ္ေဆြတို႔ေရ.. ဒါဟာ ဗမာျပည္က စနစ္ဆိုး ရဲ႕ “အစစ္မွန္ဆံုး ထြက္ကုန္” တခုပါ။ “A True Product of the System” ပါ..။ ဒီလို လူ႔အဖြဲ႕အစည္း ရဲ႕ ေသြးကို စုပ္ကာ ရွင္သန္ႀကီးထြားခဲ့တဲ့ လူ႔ကပ္ပါး အသိုင္းအဝန္း က လူ တေယာက္ လူတြင္က်ယ္ အဂၤလိပ္စကား ကို မပီရင္သာ အျပစ္တင္ရပါမယ္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ အစြန္အဖ်ား ဆင္းရဲသား ရပ္ကြက္မ်ားၾကားမွာ မနက္ (၄) နာရီကေန ည (၇) နာရီ အထိ တပတ္ကို (၇) ရက္ အမိႈက္ေကာက္ရင္း အသက္ဆက္ေနရရွာသူ၊ နာမည္ကလြဲလို႔ ဘဝမွာ က်န္တာ ဘာမွ မလွပရွာတဲ့ သူငယ္တန္းေက်ာင္းထြက္ အသက္ (၁၂) အရြယ္ “ျမျမင့္ဇူ” ကေလး လည္း သူတို႔လို အခြင့္အေရးရရင္ အဂၤလိပ္စကား ပီမွာပါပဲ။
အသက္ (၁၁) ႏွစ္ အရြယ္ကတည္းက ဆိပ္ကမ္းမွာ ကုန္တင္ကုန္ခ် လုပ္ခဲ့သူ ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္း ရဲ႕ “ဘုရင္ကေလး” ဘြဲ႕ရ စာမေရး/မဖတ္တတ္ရွာသူ “နဒီေဝ” တေယာက္လည္း ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္မ်ားလို အခြင့္အေရးသာ ရခဲ့ရင္ အဂၤလိပ္လို ပီမွာပါပဲ။ သီခ်င္းလည္း ဆိုတတ္မွာပါပဲ။
အခမ္းအနားကို စင္ျမင့္ထက္ကေန မိန္႔မိန္႔ႀကီး ရႈစားေနသူ မ်ားကိုလည္း သတိထားမိရလိုက္ပါရဲ႕..။ သူတို႔ဟာ အရင္ေခတ္ က ဒီလို ပြဲမ်ိဳးေတြမွာ မဝတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဆင္ယင္ဝတ္စားမႈ အသစ္ ဒီဇိုင္းနဲ႔ စတိုင္တင္းေနၾကတယ္။ ဝတ္စံုလဲကာ ကျပေနတဲ့ ဇာတ္ပြဲ သဘင္ဟာ သန္းေခါင္တိုင္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ အတြက္ အဝတ္သစ္၊ အစား သစ္ နဲ႔ ေနသားတက် ျဖစ္ေနကာ သူတို႔ ကိုယ္ သူတို႔ ယံုၾကည္မႈေတြလည္း တိုးေနဟန္တူတယ္။
စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ ပူပင္ရဟန္ မတူတဲ့ လူသာမန္ အမ်ား ပရိသတ္ ရဲ႕ အလံေတြ၊ သီခ်င္းေတြ နဲ႔ တည္ေဆာက္ကာ ပံုေဖာ္တဲ့ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ေတြ၊ ဂုဏ္ယူဝံ့ၾကြားမႈေတြ၊ အေပ်ာ္ေတြ၊ တက္ၾကြမႈေတြကိုလည္း ျမင္လိုက္ရတယ္။ အံ့မခန္း လွပဆန္းၾကယ္ ရႈမၿငီးတဲ့ မီးရႈး၊ မီးပန္းအလွကိုလည္း ခံစားလိုက္ရပါတယ္။ ဗမာျပည္ ေထာင့္ တေနရာရာ မွာ ခံစားေနရဆဲျဖစ္တဲ့ မီးေလာင္ဗံုးဒဏ္ရဲ႕ ေသြးပ်က္ဖြယ္ အက်ည္းတန္မႈကို စိတ္ထဲမွာ တမ္း ျမင္ေယာင္လာေပမယ့္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနသူ၊ ဝံ့ၾကြားးေနသူ၊ ဂုဏ္ယူေနသူမ်ားကိုလည္း နားလည္မိပါရဲ႕။
ေဒသတြင္း ႏိုင္ငံေပါင္းစံု၊ ဘာသာအယူဝါဒ စံု ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီးမႈ စုတည္ ရည္သန္ဖို႔ စြမ္းေဆာင္တဲ့ ေဒသဆိုင္ရာ ပြဲႀကီးမွာ ေဒသရနံ႔ပံုေဖာ္မႈ မဲ့ ခဲ့တာကိုလည္း ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဒီပြဲႀကီး အတြက္ ႀကိဳတင္လံႈ႕ေဆာ္ရာမွာ ကို လူမ်ိဳးႀကီးဝါဒနံ႔ မကင္းလွတဲ့ “ျမန္မာျပည္ သည္ တို႔ျပည္၊ ျမန္မာစာ သည္ တို႔စာ” ဆိုတဲ့ ႏွစ္တရာ နီးပါး ေနာက္က်ေနတဲ့ ကိုလိုနီ ကၽြန္ဘဝ အမ်ိဳးသားေရး လႈပ္ရွားမႈ ေဆာင္ပုဒ္ ကို သီခ်င္းလုပ္ဆိုၾကတာ ၾကားလိုက္ရေသးေတာ့ ပိုမို က်ယ္ျပန္႔တဲ့ ေဒသတြင္း ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးမႈ သေဘာ ပံုေဖာ္ႏိုင္ဖို႔ အားနည္းခဲ့တာကို နားလည္ ခြင့္လႊတ္ေပးရမလို ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ Oscar Wilde ဆိုခဲ့တယ္ ဆိုတဲ့ “Patriotism is a virtue of the vicious.” စကားေလးကိုလည္း ေရရြတ္မိပါရဲ႕။
ဒါ ဗမာျပည္ လား..။
ပေဒသရာဇ္ ေခတ္ အသံုးအႏံႈး ေတြ အျပည့္နဲ႔ လူတစု အတြက္ သက္ဦးဆံပိုင္ အာဏာ တည္ေဆာက္ေနတဲ့ ေနရာ ကြက္ကြက္ကေလး က ဒီပြဲလမ္းသဘင္ႀကီးဟာ ဗမာျပည္လား..။
ဒီေနရာ ကြက္ကြက္ကေလးမွာ ဒီမိုကေရစီ ေပါကၡရ ဝႆမိုး ရြာေနတယ္။ “ဒီမိုကေရစီ သူေယာင္မယ္” လည္း ရွိေနတယ္။ လူ႔ အခြင့္အေရးလည္း လူတခ်ိဳ႕အတြက္ အျပည့္အလွ်ံရ ေနတယ္။ ကားပါမစ္ နဲ႔ ေတာ္လွန္ေရး ကို လဲစား မယ့္ သူေတြ ရွိတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကို ရွမ္ပိန္ေခ်ာင္းစီးရင္း ေဖၚေဆာင္ေနတဲ့သူေတြ ရွိတယ္။ ဒီမိုကေရစီ ဆိုတဲ့ စကားလံုး ကို ကုလားထိုင္ တလံုး အတြက္ ေမ့ပစ္သူေတြ ရွိတယ္။ လူ႔အခြင့္အေရး ကို ေလွကား တထစ္ အတြက္ ခ်နင္းသူေတြရွိတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဒီေနရာမွာ ဗမာျပည္ မရွိဘူး။
ဆာေလာင္ေနတဲ့ ကေလးငယ္ေတြ၊ ေငြေၾကြးေနတဲ့ မိခင္ေတြ၊ ေၾကာက္လန္႔ေနရတဲ့ ဖခင္ေတြ ကို ဒီေနရာမ်ိဳးမွာ မေတြ႕ႏိုင္ဘူး။ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ ဆိုတဲ့ အသံ မၾကားရဘူး။ လူမႈ-စီးပြား ေၾကာင့္ ေရျခား၊ ေျမျခားမွာ ကၽြန္ခံေနရတဲ့ ေရႊ႕ေျပာင္းလုပ္သားမ်ား အေရး က ဒီေနရာနဲ႔ မသက္ဆိုင္ဘူး။
အမ်ိဳးသားေရး မိႈင္းလံုးေအာက္မွာ လူမ်ိဳးေရး၊ ဘာသာေရး ပဋိပကၡေတြဟာ ေမ့ပစ္ခံ ျဖစ္ေနတယ္။ အမုန္းေတြကေတာ့ ဆက္ တည္ရွိေနတယ္။
ဒီေနရာမွာ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ ကို အရိပ္အေရာင္မွ် မျမင္ရဘူး။ ဒီေနရာမွာ ေရာဂါဘယ ထူေျပာမႈဟာ ယံုတမ္းစကားသာ ျဖစ္တယ္။ လယ္မဲ့ယာမဲ့ေတြ အေၾကာင္းက ဒီေနရာမွာ မထင္ေပၚဘူး။
“သူ႔မွာ လူငယ္ဘဝဆိုတာ မရွိဘူး၊ ခ်စ္ခင္ရမယ့္ မိန္းကေလး မရွိဘူး၊ သူ႔ဘဝမွာ သူခ်စ္ရမယ့္၊ သူေစာင့္ေရွာက္ရမယ့္၊ သူ ရွာေကၽြးရမယ့္ မိန္းမသား မိခင္ နဲ႔ ညီမေတြ ရွိတယ္” ဆိုတဲ့ လူပ်ိဳေပါက္ကေလး “နဒီေဝ” ရဲ႕ စကားက ဒီလို ေနရာမ်ိဳးမွာ မေပါက္ဘူး။
“က်ေနာ္တို႔ ခိုးစားမွ နပ္မွန္ ပါတယ္” ဆိုတဲ့ ဆိပ္ကမ္း အလုပ္သမားေတြ ရဲ႕ စကားမ်ိဳး က ဒီလိုေနရာအတြက္ မဟုတ္ဘူး။
“လုပ္စားစရာ ဒီေျမႀကီးပဲ ရွိတာပါ” ဆိုတဲ့ ေျမသိမ္းခံ လယ္သမား၊ ယာသမားေတြရဲ႕ ပဋာေျမလူး ငိုေၾကြးသံ ဟာ “စည္းကမ္းျပည့္ဝတဲ့ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေတာ္သစ္ႀကီးဆီသို႔” ေၾကြးေၾကာက္သံ ေအာက္မွာ ေပ်ာက္ေနတယ္။
ဒီေနရာမွာ ဗိုက္အျပည့္ စားေသာက္ေနရတဲ့ လူမ်ားက ငတ္ေနတဲ့ သူမ်ားကို ၿခိဳးျခံေခၽြတာ ခိုင္းတတ္တယ္။ ဒီမိုကေရစီ မက်ဆံုးေသာ လူမ်ားက ဒီကိုကေရစီ တရားေဟာ တတ္တယ္။ တရားဥပေဒ အထက္မွာ အျမဲေရာက္ေနတဲ့ သူမ်ား က တရားဥပေဒ အေၾကာင္းကို အျမဲ ေျပာတတ္တယ္။ လူ႔ အခြင့္အေရး အခ်ိဳးေဖာက္ဆံုးလူေတြက လူ႔အခြင့္အေရး အေၾကာင္း ေဟာ တတ္တယ္။ ျပည္သူ လူထု လို မေနရတဲ့ သူမ်ားက ျပည္သူလူထု အတြက္ ဆိုတဲ့ စကားကို အတြင္တြင္ သံုးတတ္တယ္။ မင္းမဲ့စရိုက္ စရိုက္ အဆန္ဆံုး၊ အၾကမ္းဖက္ဆံုးလူေတြက ျပည္သူလူထု ကို ကယ္တင္ေနပါတယ္ လို႔ ဆိုတတ္တယ္။ “ျပည္သူသာ အမိ၊ ျပည္သူသာ အဖ” ပါးစပ္ က ဆို ေနသူေတြရဲ႕ လူထု အေပၚ တိရစာၦန္ လို က်င့္ၾကံေနတဲ့ လက္မည္းႀကီးေတြကို ဒီေနရာမွာ ေတြ႕ႏိုင္တယ္။
အတို ဆိုရရင္ တကယ္ေတာ့ ဒီေနရာဟာ “ဗမာျပည္” ဆိုတဲ့ စကားကို အလြဲသံုးစား လုပ္ထားတဲ့ “ဗမာျပည္ အေယာင္ေဆာင္” ေနရာသာ ျဖစ္တယ္။
ဒီေနရာဟာ ၾကပ္မ်ား လူ အေယာင္ေဆာင္ ရြာတည္၊ ၿမိဳတည္၊ ႏိုင္ငံတည္ထားတဲ့ အသက္၊ ဝိညာဥ္၊ စစ္မွန္မႈ၊ ပကတိ အႏွစ္သာရ မဲ့ေနတဲ့ ၾကပ္ကုန္း တစျပင္ ေနရာတခုႏွယ္သာ ျဖစ္တယ္။ ဒီႀကီးက်ယ္ခမ္းနားလွတဲ့ ပြဲႀကီးက ၾကပ္ကုန္း တစျပင္ က ၾကပ္မ်ား ရဲ႕ ျပည္သူလူ “အစစ္” မ်ားကို မ်က္လွည့္ျပတဲ့ “သူေယာင္ပြဲ” သာ တခုသာ ျဖစ္တယ္။ ဒါကို သာမန္ လူအမ်ား က “ ‘ၾကပ္’ ကရာ ‘လူ’ ေမာ့ ” ရံုမက ပါဝင္ ကျပ အသံုးေတာ္ခံေနၾကတယ္။ လူမႈတရားမွ်တမႈ နဲ႔ လူထုဒီမိုကေရစီ ဝိညာဥ္ ကင္းမဲ့ေနတဲ့ “ၾကပ္ကုန္း တစျပင္ က သူေယာင္ပြဲ” ဟာ ဂုဏ္ယူစရာမဟုတ္၊ အျမစ္ျပတ္ ေတာ္လွန္ရမယ့္ စနစ္ဆိုး ဆက္လက္ အျမစ္တြယ္မႈ ျပယုဂ္ တခု ထပ္မံ ရွင္သန္ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ျမင္ရျခင္းလို႔သာ ခံယူအပ္တယ္။
ဒီလို လူအမ်ား မဂၤလာ ယူတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဒီလို စာမ်ိဳး ေရးေတာ့ ၾကတ္ေျပး အရပ္ က “ၾကပ္ကုန္း ဒီမိုကေရစီ” တရားလိုေတာ့ နားဝင္ခ်ိဳလွမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေဆာင္းပါးမွာ ဆိုခဲ့တဲ့ “ၾကပ္ကုန္း တစျပင္” မွာ မေတြ႕ရ၊ မျမင္ရ၊ မၾကားရ တဲ့ “တကယ့္ ဗမာျပည္” က ဒီ စာေရးရျခင္း အေၾကာင္း ျဖစ္တယ္။
နိဂံုး ကိုေတာ့ အႏုပညာ ေမွာ္အစြမ္း နဲ႔ ၾကပ္မ်ား ရဲ႕ “သူေယာင္ျပပြဲ” အနာဂတ္ ကို သိျမင္ခဲ့တဲ့ ဝိဇၨာႀကီး ရဲ႕ ႏိႈးေဆာ္သံ သီခ်င္းေလး တပုိဒ္ နဲ႔ပဲ ခ်ဳပ္ခ်င္တယ္..။
“မင္း က ငါ့ ကို.. အျမဲ.. အျပစ္.. တင္တယ္..
ငါ ဆိုင္ေရြးတိုင္း ညံ့တာ ေရြးတယ္လို႔
ဒါေပမယ့္ ငါ့ မွာေတာ့.. အက်ိဳး.. အေၾကာင္း ရွိေနတယ္..
လြတ္လပ္ေရး ကဖီးကိုပဲ သြားၾကရေအာင္..။”
ၾကပ္မ်ား ရဲ႕ “အေယာင္ျပပြဲ” ကို မ်က္စိမလည္၊ နားမေယာင္ဘဲ တကယ့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ညီမွ်ျခင္း၊ တရားမွ်တျခင္း ေလာကပါလ လူသား တရား ထြန္းကားရာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကဖီး၊ လြပ္လပ္ေရးကဖီး ကို သြားၾကရေအာင္ပါ..။
သြားၾကရေအာင္..၊ သြားၾကရေအာင္..၊ သြားၾကရေအာင္ပါ..။
ၿငိမ္းခ်မ္းေအး
၁၂၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၁၃
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
