အယ္ဒီတာ့လက္ေရး – ၃၀
‘လမ္းခုလတ္ ၂၀၁၃’
ေမာင္ရစ္၊ ဒီဇင္ဘာ ၁၃၊ ၂၀၁၃
‘ခရီးမတ္တပ္ လမ္းခုလတ္တြင္
ကိုယ္လြတ္ ေရွာင္ခြာ ခြဲရပါ၍
အားနာခဲ့ေၾကာင္း ေျပာပါေလ (မင္းသု၀ဏ္၏ ကဗ်ာမွ)’
၂၀၁၃ ခုႏွစ္ဆိုတာ ၈၈ အေရးေတာ္ပုံၾကီးကေန လူျဖစ္လာခ့ဲသူေတြအတြက္ ၂၅ ႏွစ္ေျမာက္တဲ့ ကာလပါပဲ။ အဲသည္အခ်ိန္ကစလို႔ ျမန္မာျပည္ထဲမွာ ျမန္မာျပည္ျပင္ပမွာ ထိခိုက္ ဒဏ္ရာရသူေတြ၊ က်ဆုံး ေပ်က္ကြယ္သြားၾကသူေတြ၊ အေ၀းေရာက္ လြင့္စင္သြားၾကသူေတြ ျပီးေတာ့ အဲသည္ကာလၾကီးထဲမွာ မဆုတ္မနစ္နဲ႔ ကိုယ္ယုံၾကည္ရာ၊ ကိုယ္ေမ်ာ္လင့္ရာကို စြဲစြဲျမဲျမဲ ရင္ဆုိင္ျဖတ္သန္းၾကတဲ့သူေတြ၊ အစုအဖြဲ႔ေတြလည္း အမ်ားၾကီးပါပဲ။ တူရာ သန္ရာ လမ္းေတြမွာ လမ္းေဖာက္ ေလ်ာက္လမ္းၾကသူေတြ ၊ အနီးမွာ အေ၀းမွာ … အခ်ိန္ေတြ ကာလေတြဟာ ၂၅ ႏွစ္တာ တိုင္ခဲ့ျပီေပါ့။
၁၀ ႏွစ္ ေက်ာ္ေလာက္ ျမန္မာျပည္ရဲ့ အေ၀းတေနရာမွာ စိတ္ကူးတူသူေတြ၊ ခ်စ္ခင္ညီညြတ္သူေတြနဲ႔ မိုးမခမီဒီယာဆိုတဲ့ စင္ကေလး၊ တံတားေလး တစင္း ေဆာက္ခဲ့ျပီးေတာ့ အဲသည္ မခိုင့္တခိုင္တံတားေလးကေန ျမန္မာျပည္ရဲ့ ရန္ကုန္ဖက္ကမ္းကို ျဖတ္ကူးလို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့တယ္။ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ အထက္က ညႊန္းခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးထဲကလို ‘အားနာခဲ့ေၾကာင္း’ ေျပာရမွာေလလားလို႔ပါ။ သုိ႔ေသာ္လည္း သည္မွာဖက္ကမ္းမွာ စိတ္ကူးတူသူေတြ၊ ခ်စ္ခင္ညီညြတ္သူေတြဟာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာမွာ ဟိုးအရင္တုန္းကအတိုင္း ဘာမွ ေျပာင္းလဲျခင္းမရွိဘဲ အခ်ိန္ကာလေတြကို ၾကံ့ၾကံ့ခံလို႔ ကူးခတ္ ရုန္းကန္ေနၾကဆဲပဲ။ ႏုပ်ဳိ သန္စြန္းလို႔ ေခါင္းေမာ့ ရင္ေကာ့လို႔ ျပဳံးရႊင္ ရယ္ေမာလို႔ ျပီးေတာ့ ေလာကဓံရဲ့ ရိုက္ပုတ္ျခင္းကိုတြန္းလွန္ရင္း ရင့္ေထာ္ မာေၾကာ အသားမာေတြတက္ေနျပီျဖစ္တဲ့ လက္ေတြနဲ႔ တင္းတင္းဆြဲကိုင္ ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ ဆုတ္လိုက္မိတဲ့ လက္ေတြဟာ ျပန္လႊတ္ဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ လက္ခ်င္း ျမဲျမဲတြဲျပီး ခရီးေတြ အတူဆက္သြားၾကဖို႔ …။
တကယ္တမ္းမွာ ေျပာခ်င္စရာ ရင္ဖြင့္ခ်င္စရာေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ ကိုယ့္ ရင္ဘတ္၊ သူ႔ ရင္ဘတ္ထဲက ျမိဳသိပ္ သိမ္းဆည္းထားတာေတြ မွ်ေ၀ခ်င္စရာေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ တကယ္တမ္းမွာေတာ့ အလြမ္းသယ္ေနၾကမယ့္အစား ခြန္အားေတြ မွ်ေ၀ ျဖည့္ဆည္းၾကရတာပါပဲ။ ဆက္လုပ္ၾကဖို႔ တိုင္ပင္စကားေတြ ဆိုၾကရတာပါပဲ။
အေ၀းေရာက္ေနတဲ့ အေ၀းမွာပဲ ကြယ္လြန္ခဲ့ၾကတဲ့ စာနယ္ဇင္းဆရာၾကီးေတြ၊ အႏုပညာသယ္ေတြဆိုတာ ဟိုမွာဖက္ကမ္းမွာ သူတို႔ အႏုပညာေတြ၊ စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြကို ေန႔ေန႔ညည ဖြဲ႔ဆိုေရးသားျပီးေတာ့ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ အားေပး၊ သူတို႔ခ်စ္ခင္တဲ့ ပရိသတ္ျပည္သူေတြကို အားေပးခဲ့တာ။ ဘယ္လိုအေျခအေနပဲ ရွိရွိ ေၾကးမုံဦးေသာင္းတို႔၊ ဆရာၾကီး ဦးတင္မိုးတို႔ဟာ စာေရးတဲ့ သူတို႔အလုပ္ကို ေန႔တဓူ၀ မပ်က္မကြက္လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ဆုံးထြက္သက္အထိေပါ့။ အဲသည္စာေတြဟာ အင္အားျဖစ္ျပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို ခရီးဆက္ဖို႔ ေျခလွမ္းေတြ ျဖစ္ေစခဲ့တာေပါ့။ ခုထိ က်န္းမာသက္ရွည္ေနေသးတဲ့ ဆရာေမာင္စြမ္းရည္၊ အန္တီမာမာေအး၊ ပန္းခ်ီဦး၀င္းေဖ၊ ဆရာေမာင္သာရတို႔ဟာ ျမန္မာျပည္ၾကီးနဲ႔အတူ အသက္ရႈေနၾကသူေတြေပါ့။ သူတို႔တေတြ အုိၾကီးအိုမနဲ႔ေတာင္ လက္ရုန္းဆန္႔တန္း ေရးသားေျပာဆိုေနၾကတဲ့ ေနာက္ပါးမွာ အေ၀းကစာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ၊ အယ္ဒီတာ၊ စာနယ္ဇင္းသမားေတြဟာ ထပ္ခ်ပ္လိုက္ပါလို႔ ေလဟူးဟူးတိုက္ခတ္ေနတဲ့ ႏွင္းေတာေတြ သဲကႏၱာရေတြမွာ ျမန္မာစာေပကို မီးရွဴးတန္ေဆာင္မျဖစ္ေတာင္မွ မီးေတာက္မီးလ်ံအျဖစ္ မျငိမ္းသက္သြားေအာင္ ေမြးျမဴႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။
အေ၀းကိုေရာက္လို႔ လမ္းေပ်ာက္မတတ္ျဖစ္ေနတဲ့ စာေပမ်ဳိးဆက္ေတြဟာ အဲသည္ မီးေတာက္ မီးေရာင္ေအာက္မွာ စာေတြေရး၊ အႏုပညာေတြ ဖန္တီး၊ စိတ္ဓာတ္ေတြ ျပန္လည္ ျမွင့္တင္ခဲ့ၾကရတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ကိုယ္ေတြ႔အျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႔ သည္မွာဖက္ ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းက မိတ္ေဆြေတြကို ေျပာျပ ဖြင့္ဆိုမိပါေသးတယ္။
ဆရာေမာင္မိုးသူကေတာ့ ငါတို႔ေခတ္ ငါတို႔ေခတ္ျပိဳင္ေတြ (တင္မိုး၊ ေမာင္စြမ္းရည္၊ ကိုေလး၊ ၾကည္ေအာင္၊ အစရွိသျဖင့္ ..) ဟာ တဦးကို တဦး ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ၾကတာ။ တေယာက္ကို တေယာက္ လက္တြဲျပီး အတူတူသြားခဲ့ၾကတာ၊ အခ်င္းခ်င္းကို compliment လုပ္ေပးခဲ့ၾကတာလို႔ က်ေနာ္နဲ႔ ျပန္လည္ေတြ႔ဆုံခ်ိန္မွာ မွတ္မွတ္ရရ ျပန္ေျပာပါတယ္။ ဟုတ္တာေပါ့။ ခုခ်ိန္မွာလည္း ျပန္လည္ဆုံေတြ႔ၾကခ်ိန္မွာ ဆရာဦး၀င္းတင္နဲ႔အတူ ဆရာဦးမိုးသူက သူတတ္ႏိုင္တာေတြကို ျဖည့္ဆည္းျပီး ရပ္တည္ေနၾကတာပဲ။ သူတို႔ေတြရဲ့ ခ်စ္ခင္ညီညြတ္မႈ မွ်ေ၀မႈေတြဟာ လူငယ္ေတြ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြအတြက္ အားက် ဂုဏ္ယူဖြယ္ ခြန္အားေတြဆိုတာ အနီးကပ္ေတြ႔ရေတာ့ ပိုျပီး သိရွိခဲ့ရပါတယ္။
၂၀၁၃ လမ္းခုလပ္မွာ ေတြ႔ဆုံမိၾကတဲ့မိတ္ေဆြေတြကို ‘လမ္းခုလပ္ ၂၀၁၃’ မွာ သူတို႔ ေလ်ာက္ေနတဲ့လမ္းအသီးသီးေတြဆီမွာ ဘယ္ေရာက္ေနသလဲ။ ဘာေတြ ရင္ဆိုင္ရဦးမွာလဲလို႔ ေမးခြန္းေတြ ေမးမိပါတယ္။ ဆရာဦး၀င္းတင္ကေတာ့ ‘မင္းတို႔က သူမ်ားခင္းထားတဲ့လမ္းကို လာေလ်ာက္တာလား’ လို႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေမးလိုက္ပါေသးတယ္။ သူမ်ားခင္းတဲ့လမ္း ေလ်ာက္လာတာ မဟုတ္ပါဘူးဆရာရယ္ …။ ဆရာတို႔တေတြ ကိုယ့္ယုံၾကည္ခ်က္နဲ႔ မမွိတ္မသုံ ခင္းတဲ့လမ္း၊ မဆုတ္မနစ္ ေလ်ာက္တဲ့လမ္းကို ဆုံဖို႔ အေရာက္လာၾကတာပါ။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း ဟိုးတဖက္ကမ္းကေန ဒီတဖက္ကမ္းကို ခ်ိတ္ဆက္မိဖို႔ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ခင္းထား ေဆာက္ထားတဲ့ မခိုင့္တခိုင္တံတားေလးကေန လာၾကရတာပါလို႔ အေျဖေပးလိုက္မိပါရဲ့။
ရန္ကုန္ဖက္ကမ္းက လိပ္ျပာလုံသူေတြ၊ သီလေစာင့္သူေတြရဲ့ အရိပ္အာ၀ါသဟာ တကယ္ကို ေအးျမမႈ လုံျခဳံမႈကို ေပးပါတယ္။ သူတို႔တေတြနဲ႔ မိုးမခမီဒီယာကေလးကို ဇရပ္ကေလးတခု၊ ပုံႏွိပ္စခန္းေလးတခု တည္ေဆာက္ၾကဖို႔ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြး အကူအညီေတာင္းခဲ့ပါေသးတယ္။ အားနာခဲ့ေၾကာင္းေျပာခ်င္သူကို သူတို႔ေတြကလည္း အားနာပါးနာ ျငင္းဆန္ေနာက္ဆုတ္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ၾကိဳတင္ထင္ျမင္ခ်က္ေတြဟာ တက္တက္စင္ေအာင္ မွားယြင္းေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အေ၀းက ခရီးသည္ကို မိသားစုထမင္း၀ုိင္းမွာ အခ်ိန္မဆိုင္းဘဲ တခါတည္း ၀င္စားဖို႔ ဖိတ္ေခၚလိုက္သလို ဆုပ္ကိုင္လိုက္တဲ့ အသားမာေတြထေနတဲ့ လက္ၾကမ္းၾကီးေတြက ပိုျပီးေတာ့ေတာင္ တင္းၾကပ္ျမဲျမံသြားပါေသးရဲ့။
ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀တုန္းက စာေရးတာ၊ ကာတြန္းဆြဲတာ၊ ကိုယ္ယုံၾကည္တာေတြကို လုပ္ေနခဲ့တာေတြကို စိတ္ေလ်ာ့ျပီးေတာ့ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ကြန္ပ်ဴတာစာသင္ေနတဲ့အခ်ိန္တုန္းက အျဖစ္အပ်က္တခုကို အမွတ္ရမိတယ္။ ကေလးေတြ အဲသည္တုန္းက သိၾကတ့ဲ စိတ္၀င္စားတဲ့ ‘ေရႊမိနဲ႔ အဂၤလိပ္စာ’ ကာတြန္းကို မဂၤလာေမာင္မယ္စာေစာင္မွာ ထုံပိုင္းထုံပိုင္း ဆြဲေနေသးတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာစာသင္ခန္းက သင္ပုန္းမွာ ဘာရယ္လို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္မထားဘဲ ေရႊမိပုံ ကာတြန္းရုပ္ကေလး ဆြဲလိုက္မိတယ္။ ကေလးေတြက ‘ဒါ ေရႊမိပဲ’ လို႔ သံျပိဳင္ေျပာၾကတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာသင္ေနတဲ့ ကာတြန္းဆရာက ‘ဒါ ဆရာဆြဲတာေပါ့’ လို႔ အထြန္႔တက္လိုက္မိေတာ့ ကေလးေတြက သံျပိဳင္ပဲ ျငင္းခ်က္ထုတ္လိုက္ၾကတယ္။ သူတို႔ေရွ႔က ကြန္ပ်ဴတာသင္ေနတဲ့လူဟာ သူတို႔သိတဲ့ ‘ေရႊမိ’ ကာတြန္းဆြဲတဲ့သူ လုံး၀ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးတဲ့ေလ။ အဲသည္တုန္းက ရလိုက္တဲ့ ပရိသတ္ရဲ့ ျငင္းပယ္မႈဟာ အျပင္းထန္ဆုံးပဲ။ အဲသည္ကတည္းက ကာတြန္းမဆြဲေတာ့၊ စာမေရးေတာ့၊ ကိုယ္ယုံၾကည္တာေတြကို မလုပ္ေတာ့ဘူး။ ထမင္းစားဖို႔ ကြန္ပ်ဴတာအလုပ္ကိုပဲ လုပ္ခဲ့ေတာ့တာ။ သည္လိုနဲ႔ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္အထိ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ကမွာ မိုးမခမီဒီယာကို ရဲေဘာ္ေတြ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ထူေထာင္တယ္၊ စာေပလူၾကီးေတြရဲ့ ေဖးမတြဲေခၚမႈနဲ႔ မတ္တပ္ျပန္ရပ္တယ္။ လမ္းေလ်ာက္တယ္။ အဲသည္ေနာက္မွာမွ ကာတြန္းျပန္ေရးတယ္၊ စာျပန္ေရးတယ္၊ ကိုယ္ယုံၾကည္တာေတြ ျပန္လုပ္တယ္။ အခု ၂၀၁၃ လမ္းခုလပ္မွာ အဲသည္ကေလာင္ကို ျပန္လႊတ္ခ်ဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲသည္ ကေလာင္ကို လိပ္ျပာလုံလုံ၊ သီလလုံလုံနဲ႔ ဆက္လက္ ဆြဲကိုင္သြားဖို႔ပါ။ မိုးမခမီဒီယာ စင္ကေလး၊ တံတားကေလးမွာ ေမာင္ရစ္ဆိုတဲ့ ျဖစ္တည္ခြင့္အတြက္ ေက်းဇူးေတြ တင္ေနမိတယ္။ အဲသည္အေကာင္တေကာင္ကို သည္မွာဖက္ ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းက လက္ၾကမ္းၾကီးေတြနဲ႔ ျမဲျမဲ ဆြဲကိုင္ ႏႈတ္ဆက္မႈေတြအတြက္ ၾကည္ႏူး ၀မ္းသာမိတယ္။ အခု ‘ေရႊမိနဲ႔ အဂၤလိပ္စာ’ ကာတြန္းျပန္ဆြဲတဲ့အခါ ကာတြန္းဆရာဟာ ကာတြန္းဆရာကိုယ္တုိင္ ျဖစ္ပါတယ္။ အတုအေယာင္ ဟုတ္ေယာင္ထင္မႈ တခု မဟုတ္ပါဘူး။
ျပီးေတာ့ လမ္းခုလပ္ ၂၀၁၃ မွာ အားနာခဲ့ေၾကာင္း ေျပာရစ္ခဲ့ဖို႔လည္း မဟုတ္ဘူး။ ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
