အိမ္မွာ ထားခဲ႔ရမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ ေမ်ာက္
ဖိုုးထက္၊ စက္တင္ဘာ ၁၆၊ ၂၀၁၃
“လူ႔အလိုကို နတ္မလိုက္ႏိုင္”၊ “လူ႔စိတ္သည္ ေမ်ာက္စိတ္” စတဲ႔ ျမန္မာ႔စကားပံုေတြက လူေတြ၏ စိတ္မ်ားတတ္ပံုကို အတိုဆံုး၊ အရွင္းဆံုး ျပဆိုႏိုင္ေသာ စကားေတြ ျဖစ္မယ္။ ဒီစကားပံုေတြက လူဆိုတဲ႔ သတၱ၀ါေတြ အကုန္လံုးအတြက္ အၾကံဳး၀င္ေပမယ္႔ လူတစ္ဦးခ်င္း တစ္ေယာက္ခ်င္း စီကိုဘဲ ရည္ရြယ္တာပါ။ အခု အဘြားၾကီး စကၤာပူကို လာမယ္႔ကိစၥအတြက္ ကြဲသံေတြ၊ အလိုမက်သံေတြ၊ ေတာက္ေခါက္သံေတြနဲ႔ ေဒါမနႆအသံေတြၾကားရေတာ႔ အဲဒီစကားပံုေတြကို သတိရလာတယ္ေလ။
ကၽြန္ေတာ္ စလံုးေရာက္တာ မၾကာေသးေတာ႔ “အဖြားၾကီး” ပြဲကို ဦးေဆာင္က်င္းပမယ္႔ အဖြဲ႔အစည္းၾကီးကို မသိပါဘူး။ ၿပီးေတာ႔ စလံုးမွာက ဘာအဖြဲ႔၊ ညာအဖဲ႔ြ၊ ဘာေဖာင္ေဒးရွင္း၊ ညာေဖာင္ေဒးရွင္း၊ ဘာေမတၱာရွင္၊ ညာေမတၱာရွင္ စတဲ႔ အဖြဲ႔အစည္းေတြကလဲ မ်ားသားလား။ ထပ္ၿပီးေတာ႔ မြန္တိုင္းရင္းသားမ်ား၊ ကခ်င္တိုင္းရင္းသားမ်ား၊ မိုးကုတ္အဖြဲ႔၊ UCSM အဖြဲ႔ (မႏၱေလးကြန္ျပဴတာ တကၠသိုလ္အဖြဲ႔ျဖစ္မယ္) စတဲ႔ အဖြဲ႔အစည္းေလးေတြလဲ ရိွေသးတာ။ ကိုယ္႔အဖြဲ႔နဲ႔ ကိုယ္ လူမွဳေရး၊ လွဴေရးတန္းေရး၊ သာေရး၊ နာေရးေတြမွာ အစြမ္းရိွသေလာက္ လွဳပ္ရွားေနၾကတာ စိတ္ခ်မ္းသာစရာပါဘဲ။
ေနာက္..ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္က အသင္းအဖြဲ႔ေတြကို ေၾကာက္တယ္။ လူေတာမတိုးဘူးေပါ႔။ လွဴစရာတန္းစရာရိွလို႔ ေဘာ္ဒါ ေဘာ္ဂၽြတ္ေတြက လွဴပါအံုးလို႔ ဆိုရင္ ကိုယ္လဲ အဆင္ေျပေနရင္ လွဴေပးလိုက္တာပါဘဲ။ သို႔ေပသိ တစ္ခ်ိဳ႕အသင္းအဖြဲ႔ေတြရဲ႕ ခံယူခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ မၾကိဳက္တာလဲ အမွန္ဘဲ။ ေဒၚစုပံုပါတဲ႔ တီရွပ္၀တ္သြားတာနဲ႔ ငါတို႔အဖြဲ႔က ႏိုင္ငံေရး လုပ္မယ္႔ အဖြဲ႔မဟုတ္ဘူးဆိုၿပီး ၀တ္လာတဲ႔ သူကို ၀ိုင္းေျပာၿပီး ဖယ္က်ဥ္ထားလိုက္ၾကတာ ၾကားရတာ စိတ္ထဲ သေဘာမေတြ႔ဘူး။
အခု အဖြားၾကီးလာမယ္႔ပြဲကို ဦးေဆာင္မယ္႔ ျမန္မာကလပ္ (စကၤာပူ) ဆိုတာ ရိွတယ္ဆိုတာ အခုမွ သိရတာ။ သူ႔ဘာသာ ဘယ္သူက ဦးေဆာင္ ဦးေဆာင္ အားလံုး အဆင္ေျပေျပ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းၿပီးသြားရင္ ၿပီးတာဘဲလို႔ စိတ္ထဲမွာလဲ မွတ္ပါတယ္။
စလံုး အစိုးရဆိုတာ စစ္အစိုးရနဲ႔ ပါတ္သက္ရင္ ဘယ္လို သေဘာထားတယ္ဆိုတာ အားလံုး သိၾကပါတယ္။ ပြဲစားႏိုင္ငံပီပီ ပြဲစားစိတ္ထားတာ မအံ႔ႀသေပမယ္႔ စစ္အစိုးရၿငိဳျငင္မွာ စိုးၿပီး ရည္ရြယ္ခ်က္ရိွရိွ လုပ္ပစ္ခဲ႔တဲ႕ ကိစၥေတြလဲ အမ်ားၾကီးရိွခဲ႔ပါတယ္။ ေနာက္..စကၤာပူဆိုတာ စစ္အစိုးရ အသိုင္းအ၀ိုင္းအတြက္ တံခါးမရိွ၊ ဓားမရိွ ၀င္ထြက္သြားလာ၊ စီပြားေရး လုပ္ေနၾကတဲ႔ ေနရာ။ သူတို႔ အသိုင္း အ၀ိုင္းက ၀ယ္ထားတဲ႔ ကြန္ဒိုေတြ၊ တိုက္ခန္းေတြဆိုတာလဲ အမ်ားၾကီးမွ အမ်ားၾကီး။ ဒီအရာေတြကို စလံုး အစိုးရက ဘယ္ေတာ႔မွ ထုတ္ေျပာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အခု လက္ရိွ အရမ္းကို ထင္ေပၚေနတဲ႔ ျပည္သူလူထုမသိေအာင္ အပ္ထားသလား၊ ခုိးထားသလား မသိရတဲ႔ ေငြကိစၥၾကီးမွာ စကၤာပူအစိုးရရဲ႕ ေျခရာ၊ လက္ရာေတြလဲ ထြက္လာတယ္ေလ။
အေမရိက၊ ဥေရာပႏိုင္ငံေတြ နဲ႔ စလံုးကို အဖြားၾကီး လာမွာ ဘယ္ဒင္းက ပိုၿပီး စိုးရိမ္ရမလဲ။ အေမရိကနဲ႔ ဥေရာပႏိုင္ငံေတြမွာ ျပန္႔က်ဲေရာက္ေနတဲ႔ လူေတြက အစိုးရနဲ႔ အဆင္မေျပလို႔ ေရာက္ေနၾကတဲ႔ သူေတြမ်ားမယ္။ အစိုးရကို နည္းနည္းမွမယံုရဘူးလို႔ သိထားၾကတဲ႔ သုမဏေက်ာမွာ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ လူေတြ။ ၿပီးေတာ႔ စလံုးမွာေလာက္ ျမန္မာပရိတ္သတ္ မမ်ားႏိုင္ဘူး။ အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ အလုပ္လုပ္ၾကတဲ႔ ေနရာမွာ အသံဗလံေတြ ၾကားရတာ မထူးဆန္းတာ ကၽြန္ေတာ္တိုိ႔ျမန္မာလူမ်ိဳးမွာ ဘာထူးဆန္းလဲဆိုတာ သိၾကမွာပါ။ သီးခံစိတ္နည္းတယ္၊ ထင္ေပၚခ်င္တယ္၊ လူတတ္ၾကီး လုပ္ခ်င္တယ္၊ ငါလုပ္တာမွ အမွန္၊ ငါေတြးတာမွ အေကာင္း၊ ငါ(တို႔)က အဓိကလူ၊ သူတို႔က သာမညလူ။ စသည္ျဖင္႔ ျဖစ္ေနၾကတာ စိတ္ဆင္းရဲစရာေကာင္းေပမယ္႔ မထူးဆန္းဘူးလို႔ စိတ္ထဲ မွတ္လိုက္တာ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္ေလ။
စလံုးမွာက ျမန္မာလူမ်ိဳး တစ္သိန္းေလာက္ ရိွတယ္လို႔ ၾကားဘူးတယ္။ အဲဒီတစ္သိန္းထဲမွာ စစ္အစိုးရရဲ႕ အမ်ိဳးအႏြယ္ ေက်ာင္းလာတက္ေနသူေတြ၊ စီးပြားေရး လာလုပ္ေနသူေတြရဲ႕ ဦးေရကလဲ မနည္းဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိၾကတယ္။ ေဒၚစုကို ဖက္ကိုက္ရ ကိုက္ရ အရမ္းကို မုန္းေနတဲ႔ သူေတြလဲ ရိွတယ္။ ဒီလူေတြ လာမယ္႔ပြဲမွာ ကဖ်က္ကရက္ မလုပ္ဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာႏိုင္မလဲ။ အေထာက္အထားမရိွ၊ ဘာမရိွနဲ႔ လာနားေထာင္မယ္႔ ပရိတ္သတ္ထဲမွာ ပြဲကို ရုပ္ပ်က္ေအာင္ မလုပ္ဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာႏိုင္မလဲ။ စိုးရိမ္ၾကမယ္ဆိုရင္လဲ မရိုင္းေပဘူးေပါ႔။
စလံုးအစိုးရက အဖြားၾကီးရဲ႕ပြဲကို တာ၀န္မယူပါဘူး။ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ေလယာဥ္ကြင္းမွာ လာၾကိဳမွာလို႔ ဆိုေပမယ္႔ စိတ္ထဲပါလို႔လား၊ ႏိုင္ငံတစ္ကာမွာ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးေတြ ကိုယ္တိုင္ ထြက္ၿပီး ေတြ႔ေနရတဲ႔ အဖြားၾကီးမို႔ မေကာင္းတတ္လို႔လားဆိုတာလဲ ေမးခ်င္စရာဘဲ။ အခု အဖြားၾကီးပြဲလုပ္မယ္႔ ခန္းမကို ငွားတာမွာ စလံုးေငြ တစ္သိန္းေပးရတယ္လို႔ သတင္းေတြ ထြက္လာတယ္။ မတန္တဆ ေစ်းလို႔ ေျပာၾကတယ္။ ေငြေရး ေၾကးေရးကလဲ အေရးအရာထားရမယ္႔ ကိစၥထဲမွာ ပါတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တယ္။
အခု ျမန္မာစကၤာပူကလပ္က လက္မွတ္ထုတ္ေရာင္းေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္သြား၀ယ္ျဖစ္တယ္။ သူတို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ႔ လူဦးေရက ငါးေထာင္တဲ႔။ တစ္ေထာင္က အခမ္းအနားကို ဦးေဆာင္သူေတြ၊ လုပ္အားေပးေတြ အတြက္တဲ႔။ က်န္တဲ႔ ေလးေထာင္ကို အျပင္ထုတ္ေရာင္းမယ္။ ေသာၾကာေန႔မွာ လက္မွတ္ တစ္ေထာင္ေရာင္းတယ္။ စေနမွာ တစ္ေထာင္႔ငါးရာ။ တနဂၤေႏြမွာ ေနာက္ တစ္ေထာင္႔ငါးရာ။ လက္ရိွ လက္မွတ္အေျခအေန ဘယ္လို ရိွ၊ မရိွ မသိေပမယ္႔ ေသာၾကာေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ လက္မွတ္သြားတန္းေတာ႔ နည္းေတာ႔ လူအုပ္မွ မဟုတ္တာ။ ကံေကာင္းလုိ႔ လက္မွတ္ တစ္ေထာင္ ကုန္ခါနီးမွာ ကၽြန္ေတာ္ လက္မွတ္ရလိုက္တယ္။
လူတစ္ေယာက္ကို လက္မွတ္ႏွစ္ေစာင္ ေရာင္းေပးတယ္။ အိုင္စီ ႏွစ္ခုျပရမယ္။ ေသာၾကာေန႔ လက္မွတ္သြား၀ယ္ေတာ႔ ေဘာ္ဒါၾကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ သူ႔အိုင္စီနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ အိုင္စီျပၿပီး ၀ယ္တာ အားလံုး အဆင္ေျပတယ္။ သူတို႔ လက္မွတ္ထုတ္ေရာင္းတာေလးလဲ အေတာ္ၾကီး စနစ္က်တယ္။ တန္းစီေနကတည္းက ဒီေန႔ထုတ္ေရာင္းမယ္႔ လက္မွတ္အေစာင္ေရ ဘယ္ေလာက္မွာ ကိုယ္ ပါလား၊ မပါႏိုင္ဘူးလား သိရၿပီ။ ၿပီးေတာ႔ ကြန္ျပဴတာ စနစ္နဲ႔ ဆာဗာေပၚမွာ တစ္ခါတည္း ေဒတာေတြ တင္တယ္။
ေနာက္ရက္ ..စေနက်ေတာ႔ ညီလို ခင္ရတဲ႔ ေဘာ္ဒါေလးကို မရ၊ အရ ေခၚသြားခ်င္တာနဲ႔ သူ႔အုိင္စီကို ေတာင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္ လက္မွတ္သြား၀ယ္ခဲ႔တယ္။ ေန႔လည္ တစ္နာရီမွ စေရာင္းမွာ။ ကၽြန္ေတာ္ လက္မွတ္သြားတန္းစီေတာ႔ ၁၀ နာရီ။ လူတန္းၾကီးက တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚရိွေနၿပီ။ သူတို႔က ျဖည္႔ရမယ္႔ ပံုစံမွာ ျဖည္႔ခိုင္းေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔နံပါတ္က ၉၉။ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ စာဖတ္ေစာင္႔ရင္း လက္မွတ္ေရာင္းတဲ႔ ေနရာေရာက္ေတာ႔ ျပႆနာ တက္ပါေလေရာ။ ကၽြန္ေတာ္ေပးလိုက္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္း အိုင္စီနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က လူစား ၀ယ္လို႔မရဘူးတဲ႔။ “ဒီအိုင္စီက အစ္ကိုလား” ဆိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က ရိုးရိုးသားသားဘဲ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျဖလိုက္ရတယ္။ အဲဒီမွာ “ကၽြန္မတို႔က လူကိုယ္တိုင္ကိုဘဲ ေရာင္းေပးပါတယ္” လို႔ ေျပာေတာ႔တာ။
ကၽြန္ေတာ္ စိတ္အညစ္ၾကီး ညစ္သြားပါတယ္။ မနက္ကထဲက ဗိုက္ကို အျပည္႔ျဖည္႔၊ ေရအ၀ေသာက္၊ ကြမ္းေလး ဘာေလးေတာင္ ထြက္မစားႏိုင္ဘဲ လူတန္းထဲမွာ တန္းစီထားတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းအားနာသြားတယ္။ အရမ္းလဲ သနားသြားတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္နားလည္ထားတာက လူတစ္ေယာက္ အိုင္စီ ႏွစ္ခုျပႏိုင္ရင္ ၀ယ္လို႔ရမယ္လို႔ သိထားတယ္။ လက္မွတ္ေပၚမွာ အုိင္စီနံပါတ္ေတြလဲ ခ်ေရးထားေသးတာဆိုတာ႔ လူစားလာ၀ယ္တဲ႔ သူက ေမွာင္ခိုေရာင္းဖို႔ ဆိုတာလဲ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ခန္းမအ၀င္မွာလဲ အိုင္စီနဲ႔ လက္မွတ္နဲ႔ တိုက္စစ္အံုးမွာဆိုေတာ႔ လူစား၀ယ္ခိုင္း၊ ၿပီးမွ အခန္႔သားသြားဖို႔ ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလို႔ သိထားတာ။ သူတို႔ကေတာ႔ လူစား၀ယ္လို႔ မရပါဘူးဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္႔ကို Special Case ဆိုၿပီး သူတို႔အဖြဲ႔က လူၾကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေပးေတြ႔တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ရိုးရိုးသားသားဘဲ ရွင္းျပပါတယ္။ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းဘဲ ရွင္းျပတယ္။ အဲဒီဦးေလးၾကီးက “ေမာင္ရင္ ရွင္းျပတာ အန္ကယ္လ္နားလည္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေမာင္ရင္႔ကို ေပးလိုက္ရင္ က်န္တဲ႔ သူေတြလဲ ေပးရေတာ႔မွာေပါ႔။” ဆိုေတာ႔ မျငင္းသာဘူးေပါ႔။ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ အေတာ္အေရထူတဲ႔ေကာင္လား၊ ဗူးသီး နားမထြင္းေကာင္လား မသိတတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္က လက္မွတ္ရၿပီးသားျဖစ္ေၾကာင္းရွင္းျပၿပီး ေသာၾကာေန႔က ၀ယ္ထားတဲ ႔လက္မွတ္ကို ထုတ္ျပရတာေပါ႔။ အခုကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ညီကို သြားေစခ်င္လြန္းလို႔ ဆယ္နာရီကတည္းက ေစာင္႔ေနတာ ျဖစ္ေၾကာင္း။ ဘာညာဆိုၿပီး ငိုျပေတာ႔ အန္ကယ္လ္က သနားသြားတယ္ ထင္ပါတယ္။
“အခု ေမာင္ရင္၀ယ္မယ္႔ လက္မွတ္က ေမာင္ရင္႔ညီအတြက္ ေသခ်ာပါတယ္ေနာ္” ဆိုၿပီး ေမးတယ္။ ေနာက္ၿပီး ..အခု FB ေပၚမွာ လူေတြ ဘယ္လို ေရးေနၾကေၾကာင္း။ သူတို႔ အဖြဲ႔ကို ဘယ္လို အမနာပ ေျပာၾကေၾကာင္း။ သူတို႔ လုပ္အားေပးအဖြဲ႔နဲ႔ သူန႔ဲ သူ႔သားသမီးေတြေတာင္ လက္မွတ္မရေသးေၾကာင္း ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ရွင္းျပပါေတာ႔တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကလဲ “ဦးရယ္ ကၽြန္ေတာ္ မရိုးမသားလုပ္တာလဲ မဟုတ္ရပါဘူး။ အဲဒီပြဲေန႔မွာလဲ ကၽြန္ေတာ္႔ညီလာမွာဘဲေလ။ သူ႔လက္မွတ္က သူဘဲ ၀င္လို႔ရမွာဘဲေလ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ႔ စဥ္းစားေပးပါ” ဆိုၿပီး ရွက္ေၾကာပ်က္တဲ႔ မ်က္ႏွာနဲ႔ ေပကတ္ေတာင္းပန္ေတာ႔ သနားသြားတာဘဲလား၊ နားဘဲ ညည္းသလား မသိ။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ၀ယ္ခြင္႔ ျပဳလိုက္သည္လို႔ လက္မွတ္ထိုးေပးရွာပါတယ္။
ဒီလို မသန္႔မရွင္းေငြေတြနဲ႔ စလံုးမွာ လာၿပီး လူတြင္က်ယ္လုပ္ေနတဲ႔ လူတစ္ခ်ိဳ႕ရိွတဲ႔ ႏိုင္ငံမွာ လက္မွတ္ေရာင္းတဲ႔ ေနရာမွာ ဒီလို ႀကပ္ႀကပ္တည္းတည္း လုပ္ထားတာ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်ပါတယ္။ ျဖစ္လဲ ျဖစ္သင္႔တဲ႔ ကိစၥဘဲ မဟုတ္လား။ စနစ္ဇယားလဲ အေတာ္က်တဲ႔ လက္မွတ္ေရာင္းနည္းလို႔ ထင္ပါတယ္။ ဒီေလာက္ လူဦးေရ အမ်ားၾကီးနဲ႔ ဒီလိုမွ စနစ္ဇယားမက်ရင္လဲ အသံေတြ ဟိုက၊ ဒီက ထြက္လာမွာဘဲ မုိ႔လား။ အားလံုးကို ျခံဳၿပီး ေျပာရရင္ ဟာကြက္ မရိွသေလာက္ေအာင္ကိုဘဲ လက္မွတ္ေရာင္းႏိုင္တယ္လို႔ဘဲ ကၽြန္ေတာ္က ေတာ႔ ထင္တယ္။
လက္မွတ္ရေတာ႔ ညီျဖစ္သူကို “မင္း အဲဒီေန႔ မျဖစ္မေနလာေနာ္။ ဘာအေၾကာင္းျပခ်င္မွ မၾကားခ်င္ဘူး” လို႔ ဒီမိုကေရစီ ေခါင္းေဆာင္ကို ေတြ႔ရဖို႔ အာဏာရွင္စနစ္ သံုးလုိက္ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ အေမာေျပ လက္ဘက္ရည္ေသာက္ရင္း လက္မွတ္ကို ဖင္ျပန္၊ ေခါင္းျပန္ၾကည္႔ရင္း စည္းကမ္းခ်က္ေလးေတြ လိုက္ဖတ္ေနမိတယ္။ အစားအေသာက္ေတြ မစားဖို႔၊ ကင္မရာၾကီးေတြ မယူလာၾကဖို႔ ေျပာထားတာ သြားေတြ႔တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စလံုးက စာေပေဟာေျပာပြဲတုိင္း လိုလို သြားဘူးတယ္။ တစ္ေတာင္ေလာက္ရိွတဲ႔ ကင္မရာၾကီးေတြနဲ႔ ေမွာက္ရိုက္၊ လွန္ရိုက္၊ ေဘးေစာင္းရိုက္ လုပ္ေနၾကတာ နားေထာင္ရသူ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ အာရံုပ်က္တယ္ေလ။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆိုရင္ ကြမ္းေတြ၀ါးရင္း၊ ကြမ္းေသြးေတြကို ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ထဲ ေထြးထည္႔ရင္း အရသာခံၾကေသးတာ။ အိမ္သာ လက္ေဆးဇလံုထဲမွာ ကြမ္းေသြးေတြ ေထြးထည္႔သြားၾကေသးတာ။ တစ္ခ်ိဳ႕က တယ္လီဖုန္းကို အသံတိတ္လုပ္မထားဘဲ ေဟာေျပာေနသူ တြန္႔သြားေအာင္ေတာင္ ဘြန္ဂ်ိဳဗီြသီခ်င္းေတြ၊ မက္တစ္လစ္ကာ သီခ်င္းေတြ နဲ႔ လုပ္ထားတဲ႔ Phone Ringtone အသံေတြ ထြက္ထြက္လာတတ္ေသးတာ။
ဒီအေတြ႔အၾကံဳေတြ ရိွထားလို႔ သူတို႔ရဲ႕ စည္းကမ္းခ်က္ေတြထဲမွာ အစားအေသာက္မစားရ၊ ဓာတ္ပံုကင္မရာ ယူမလာရလို႔ ထည္႔ထားၾက ထင္ပါရဲ႕။ ျမန္မာလူမ်ိဳးဟာ စည္းကမ္းနည္းတယ္လို႔ဆိုၾကတယ္။ ေျပာတဲ႔သူကို စိတ္ဆိုးခ်င္ေပမယ္႔ လံုးလံုးၾကီးလဲ မၿငင္းရဲတာေတာ႔ အမွန္ဘဲ။ ခန္းမၾကီးထဲမွာ အမိွဳက္ေတြပြစိထ၊ ကြမ္းေသြးအိတ္ေတြ တစ္ေထာၾကီး က်န္ေနခဲ႔မွာ သူတို႔ စိုးရိမ္သလို ကၽြန္ေတာ္ စိုးရိမ္ပါတယ္။
ဦးေဆာင္သူေတြက အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ခဲ႔ၾကၿပီးမွ “ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြကို ခန္းမၾကီးငွားလိုက္တာေလ၊ သူတို႔ ေခါင္းေဆာင္ပြဲမွာေလ ခန္းမထဲမွာ ကြမ္းေသြးအိတ္ေတြ၊ အမိွဳက္ေတြ ပြစိထက်န္ခဲ႔တာဘ” လို႔ ေတာ္ကီပဲေကာင္းတဲ႔ စလံုးေတြက ေတာ္ကီပြားမွာ ကၽြန္ေတာ္ စိုးရိမ္တယ္။ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ အမ်ားဆႏၵေလးစားျခင္း လို႔ ပညာရွင္မ်ားက ဆိုၾကတယ္။ အမ်ားဆိုတာ အနည္းမဟုတ္လို႔ေပါ႔။ အမ်ားထဲ သြားရင္ အမ်ားလက္ခံထားတဲ႔ စည္းကမ္းေတြကို လိုက္နာရမွာဘဲေပါ႔။
ကၽြန္ေတာ္႔ ေဆာင္းပါး အစမွာ “လူ႔အလို နတ္မလိုက္ႏိုင္” လို႔ ေျပာခဲ႔တယ္ေလ။ အခုပြဲမွာလဲ ဘယ္လူမွ နတ္မဟုတ္တဲ႔ အတြက္ ကိုယ္႔စိတ္တိုင္းက်ၾကီးေတာ႔ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေပါ႔။ အဖုအထစ္ေလးေတြေတာ႔ ေသခ်ာေပါက္ရိွမွာပါဘဲ။ မာန္မာနေလးေတြကို ဟိုး..ေအာက္ဆံုးမွာ ေလွ်ာ႔ခ်ထားတာ အေကာင္းဆံုးေနမွာပါ။
ေႀသာ္..ကၽြန္ေတာ္က ကြမ္းၾကိဳက္တယ္ဗ်။ လာမယ္႔ အဖြားၾကီးပြဲလုပ္မယ္႔ေန႔မွာ မနက္အေစာၾကီးထမယ္ဗ်ာ။ ကြမ္းသံုးယာေလာက္ တစ္၀ၾကီး ထိုင္စားအံုးမယ္။ ၿပီးမွ အဖြားၾကီးရဲ႕ ေျခလွမ္းတုိင္းကို ျမင္ရဖို႔ အေစာၾကီးသြားမယ္။ တယ္လီဖုန္းကို ပိတ္ထားမယ္။ ကမာၻၾကီး မီးေလာင္ခ်င္ ေလာင္ပါ႔ေစ။ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဘယ္အေၾကာင္းကိစၥနဲ႔မွ ဖုန္းမဆက္ၾကဖို႔ အမ်ိဳးအရင္းၾကီးေတြကို မွာထားရအံုးမယ္။ လူ႔စိတ္က ေမ်ာက္စိတ္ တဲ႔။ ကၽြန္ေတာ႔္ ေမ်ာက္စိတ္ကို အိမ္မွာ ၾကိဳးခ်ည္ထားခဲ႔ၿပီးမွ အားရ ပါးရ အဖြားၾကီး ပြားမွာကို သြားနားေထာင္လိုက္အံုးမဗ်ာ။
ဖိုးထက္
(Photo – Singapore, 2010, Burmese activists marking Suu’s birthday under house arrest)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
