၀တၳဳတို

ေက်ာ္ထင္ ● ပင္ မသန္ၾကသူမ်ားအေၾကာင္း

ေက်ာ္ထင္ ● ပင္ မသန္ၾကသူမ်ားအေၾကာင္း
(မုိးမခ) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၆၊  ၂၀၁၉

(တစ္)
ျမတ္သင္းဆီကုိ ၿဖိဳးေဝ ေရာက္လာတယ္။ မင္း-စာလုိက္သင္ေပးကြာတဲ့။ ျမတ္သင္းက ထုံးစံအတုိင္း ေတြေတြေငးေငးေလး လုပ္ေနတယ္။ လုပ္မယ္၊ မလုပ္ဘူးဆုိတ့ဲအေျဖကုိခ်က္ခ်င္း မေပးဘူး။ ျမတ္သင္းက သေဘၤာတက္ဖုိ႔လည္းလုပ္ထားၿပီးသား ျဖစ္ေနၿပီ။ အေခၚ ေစာင့္ေနတာ။ ေခၚတာနဲ႔ သေဘၤာ တန္းတက္ေတာ့မွာ။ စာသင္မိရင္ သေဘၤာတက္တ့ဲအခါက်ေတာ့ ခ်ည္ၿပီး၊ တုပ္ၿပီး ျဖစ္ေနမွ ခက္မယ္။ ၿပီးေတာ့ စာသင္တာကုိလည္း ဝါသနာမပါ လွပါဘူး။  ၿဖိဳးေဝနဲ႔လည္း တြဲမလုပ္ခ်င္ဘူး။ ၿဖိဳးေဝက အေလာင္းအစား ကဲတယ္။

ဒီ့ထက္ခက္တာက သူကုိယ္တုိင္လည္း ဘာမွတတ္လွတာမဟုတ္ဘူး။ ကုိယ္တုိင္ေတာင္ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲကုိ ျမန္မာ စာကအစ ဘာသာစုံ ခုိးခ်ၿပီးေအာင္လာရတာ။ ၈၈ အၿပီး ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္စအလီဘာဘာနဲ႔ခုိးသားေလးဆယ္ပညာေခတ္မွာ ဆယ္တန္းေအာင္ခ့ဲတာ။ တၿမိဳ႕လုံး၊  တရပ္လုံး၊  တေက်ာင္းလုံး၊  တခန္းလုံး ခုိးခ်ၾကတ့ဲေခတ္တေခတ္၊  ပညာေရးစနစ္မွာ ျဖစ္ခ့ဲဖူးတယ္ဆုိရင္ အ့ဲဒီ့ေခတ္မွာ ျမတ္သင္း ဆယ္တန္းေအာင္ခ့ဲတာေလ။

ဘာသာစုံခုိးခ်ဖုိ႔အတြက္ စီးပြားေရးသမားေတြက၊  လက္ဖဝါးသာသာေလာက္႐ွိတ့ဲ မုိက္ခ႐ုိစာအုပ္ေလးေတြ ထုတ္ေရာင္းၾက တယ္။ ဘာသာစုံပဲ။ လက္တဖဝါးစာ စာအုပ္ငယ္ေလးေတြဟာ ငတက္ျပားတုိ႔အတြက္ တကယ့္ပညာေရးမႈိပြင့္ၾကီးပဲ။ စာေမး ပြဲမေျဖခင္ အ့ဲဒါေတြကုိ တင္ႀကိဳဝယ္ယူထားတယ္။ ေျဖေတာ့ စာေျဖခန္းထဲယူသြားၿပီး ခုိးေျဖလုိက္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ျမတ္သင္း ဆယ္တန္းေအာင္လာတာ။ အမွတ္ေတြကေတာ့ ဇီဝေဗဒဘာသာ တခုတည္း ၆၈ မွတ္ရခ့ဲတာ။ က်န္တာေတြကေတာ့ ခုိးခ်တာေတာင္ မွန္ေအာင္ ခုိးမခ်ႏုိင္ခ့ဲလုိ႔ ၊  ၄၀၊  ၄၂ ရယ္။

(ႏွစ္)
ျမတ္သင္း ဆယ္တန္းေအာင္တာ ၁၉၉၄။ ၁၉၉၅ သီတင္းကြၽတ္လထဲေရာက္ေတာ့မွ first year တက္ရတယ္။  စာေပစာယူကုိ အမည္ေျပာင္းထားတဲ့အေဝးသင္ပါ။ ဘြဲ႔တဘြဲ႔ကုိ လြယ္လြယ္ရတ့ဲတကၠသုိလ္ေပါ့။ ၂၀၀၁ ေရာက္မွ ဘြဲ႔ရတယ္။ အုတ္ေအာ္ ေသာင္းနင္း အေဝးသင္ေခတ္တေခတ္နဲ႔ ဘြဲ႔ရလာတာေပါ့။ ျမတ္သင္းတုိ႔ ပညာေခတ္၊  အေဝးသင္ဆုိတာကလည္း စိတ္ပ်က္ စရာပါ။ မည္ကာမတၱာ ပညာေရးပါ။ ၈၈ ကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး အေျခခံေကာ၊  အဆင့္ျမင့္ေကာ ေက်ာင္းေတြ အကုန္လုံးပိတ္ပစ္ထားတာမွာ၊ ၁၉၈၉၊ ၾသဂုတ္နဲ႔၊ စက္တင္ဘာလေလာက္က်မွ အေျခခံေက်ာင္းေတြကုိ ျပန္ဖြင့္ေပးတယ္။ ၾသဂုတ္မွာ အလယ္တန္းအဆင့္ေတြ ဖြင့္တယ္။ အထက္တန္းကေတာ့ စက္တင္ဘာေပါ့။ အေျခခံပညာေက်ာင္းေတြကုိ ျပန္ဖြင့္ေပးေပ မယ့္ တကၠသုိလ္ေတြကုိ အေျခခံေတြနဲ႔အၿပိဳင္ခ်က္ခ်င္း မဖြင့္ေသးဘဲပိတ္ထားေသးတာဆုိေတာ့ အေျခခံပညာအထက္တန္း ေအာင္ၿပီးတ့ဲသူေတြက ဘယ္တကၠ သုိလ္မွာမွ ပညာယူစရာမ႐ွိဘဲ တန္႔ေနရတယ္။ တကၠသုိလ္ေတြ ျပန္ဖြင့္မယ့္အခ်ိန္ကုိပဲ ထုိင္ေစာင့္ေနရတယ္။

အေဝးသင္ေတြဖြင့္ေတာ့ အေျခခံပညာေအာင္ထားတဲ့သူေတြက ႏွစ္ေတြထပ္ေနၿပီ။ ေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ခုိးခ် ေျဖတ့ဲ ယဥ္ေက်းမႈရယ္ ေအာင္ခ်က္ရာႏႈန္းဘယ္ေလာက္႐ွိရမယ္ဆုိတ့ဲ ၫႊန္ၾကားခ်က္ေတြရယ္ေၾကာင့္လည္းတကၠသုိလ္ဝင္တန္းေခၚတ့ဲ ဆယ္တန္းေတြမွာ အေအာင္မ်ားၾကတယ္။ ဒါေတြကုိ ပထမႏွစ္နဲ႔ တတိယႏွစ္ တတြဲ။ ဒုတိယႏွစ္နဲ႔စတုတၳႏွစ္ တတြဲဆုိၿပီး အသုတ္ခြဲေခၚ ေျဖ႐ွင္းခဲ့တယ္။ အေဝးသင္ ဖြင့္တ့ဲလေတြဆုိ ဘူတာ႐ံုမွာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြအျပည့္။ ဘူတာပလက္ေဖာင္းေတြေပၚမွာ သူတုိ႔ယူသြားမယ့္ တလစာပစၥည္း၊  ပစၥယေတြက ဒင္းၾကမ္း။ ရထားတြဲေပၚလူသြား လမ္းမွာ ဆုိလည္း စက္ဘီးေတြ တင္ထားၾကတာ လက္မွတ္စစ္ေတာင္ သြားစရာလမ္းမ႐ွိေတာ့ဘူး။ ရထားစီးေတာ့လည္းေက်ာင္းသားေတြထဲမွာလက္မွတ္ မဝယ္ဘဲစီးၾကတ့ဲသူေတြက အမ်ားႀကီး။ လက္မွတ္စစ္ကလာေမးရင္ ဘာလဲ၊  ဘယ္လဲ၊  ေက်ာင္း သားေတြကြဆုိၿပီး ျဗဴးျဗဲထလုပ္တယ္။ လက္မွတ္စစ္က ေအာ္–ဟုတ္ကဲ့ပါခင္ဗ်၊  ဟုတ္ကဲ့ပါခင္ဗ်လုိ႔ ေျပာဆုိၿပီး အေလွ်ာ့ေပး လုိက္ေလ်ာျပန္သြားရင္၊  ေက်ာင္းသားေတြက ဒါကုိ ဂုဏ္ယူၾကတယ္။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ေတြ႔လား။ ငါတုိ႔ကြဆုိတ့ဲ သေဘာမ်ိဳးျပဳၾကတယ္။ ျမတ္သင္းကေတာ့ အ့ဲဒါေတြကုိစိတ္ကုန္လုိ႔ ကားနဲ႔ပဲသြားလုိက္တယ္။ အဲ့ဒီတုန္းကေတာ့ အေကာင္း ဆုံးနဲ႔ စမတ္အက်ဆုံးကားေပါ့။ ကားလုိင္းက နန္းျမင့္တ့ဲ။
ျမတ္သင္း အျမင္အရေတာ့ သူတက္ခဲ့တ့ဲမႏၲေလးအေဝး သင္ဆုိတာ ဘာပညာေရးရယ္လုိ႔ မယ္မယ္ရရ အမည္တတ္ျပစရာ မ႐ွိတ့ဲပညာေရးပါပဲ။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ပညာေရးကုိလည္း မျဖည့္စြမ္းႏုိင္၊  ကုိယ္က်င့္တရားေတြလည္း ခြၽတ္ျခံဳ က်ခ့ဲရတ့ဲပညာေရးလုိ႔ပဲ ထင္တယ္။ မႏၲေလးအေဝးသင္ႀကီးမွာ တက္ေနတ့ဲ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈဆုိတာ ခုိးေရး၊ ကူးေရးႏွစ္ခုတည္းပဲ ျမင္မိတယ္။

မနက္ျဖန္မွာ ေျဖမယ့္ဘာသာကုိ ဒီေန႔လုိညမွာ ခုံေပၚမွာကူးေရးထားလုိက္တယ္။ ကူးေရးလုိ႔ေကာင္းေအာင္ ေကာ္ပတ္ေတြနဲ႔ ေတာင္ တုိက္စားေခ်းခြၽတ္ၾကေသးလုိ႔ ေကာ္ပတ္ပညာေရး (sandpaper education) လုိ႔ေတာင္ ဆုိရမယ္။ မနက္ စာေမးပြဲ ေျဖေတာ့ အသင့္ခုိးခ်လုိက္႐ုံပဲ။ ျမတ္သင္းကေတာ့ အ့ဲဒါမ်ိဳးေတြ လုပ္မရခ့ဲဘူး။ ဒါကလည္း ျမတ္သင္း မုိးခါးေရ မေသာက္ တတ္လုိ႔ မဟုတ္ဘူး။ တကၠသုိလ္စာသင္ခန္းေတြ မေလာက္လုိ႔ state ေက်ာင္းေတြဆီ သြားေျဖရတ့ဲအထဲ ပါသြားတာဆုိေတာ့ ေကာ္ပတ္ မစားလုိက္ရဘူးေပါ့။

စာေမးပြဲ ေျဖေတာ့မွ အတန္းေစာင့္ဆရာမေတြကုိ ခုိးေၾကး၊ ကြယ္ေၾကးေပး ေျဖဆုိတ့ဲအထဲ ပါသြားတာ။ ဒါေပမယ့္ ဒါလည္း ျမတ္သင္း တျပားမွ မေပးခ့ဲဘူး။ လူလည္လုိလုိ၊  ပတ္ကားလုိလုိေက်ာင္းသားတေယာက္က အတန္းတူေတြအားလုံးဆီ ခုိး ေၾကး၊  ကြယ္ေၾကးေပးဖုိ႔ ပုိက္ဆံလုိက္ေကာက္ရင္ ျမတ္သင္း ခပ္လွမ္းလွမ္းက မန္က်ည္းေဖ်ာ္ရည္ဆုိင္ သြားထုိင္ၿပီး၊  ေဝ့လည္လည္ လုပ္ေနလုိက္တယ္။ မေပးခ်င္ဘူး။ ဒီေကာင့္ကုိ မယုံခ့ဲဘူး။  ၾကား ထဲကေန ဒီေကာင္ဗုန္းမွာပဲ။ မဗုန္းရင္ေတာင္ အနည္းဆုံးေတာ့ သူမေပးရေအာင္ ၾကံမွာပဲ။ သူလည္တာ ဘယ္ေလာက္လဲ။ ျမတ္သင္းကေတာ့ တျပားမွ မေပးဘဲဘာသာ ရပ္အကုန္လုံး ခုိးခ်ေျဖခ့ဲတယ္။ မင္းတုိ႔ထက္ ပုိတယ္ေပါ့။ အ့ဲဒါ ေလးႏွစ္စလုံး။

(သုံး)
အ့ဲဒီလုိနဲ႔ ဘြဲ႔ရလာတာဆုိေတာ့ လူေ႐ွ႕သူေ႐ွ႕ ထြက္ရပ္ၿပီး စာသင္ရမယ့္ ေက်ာင္းဆရာမ်ိဳး ျမတ္သင္းမလုပ္ခ်င္ဘူး။ ဒါကုိ ၿဖိဳးေဝက အတင္းႀကီးကုိ ေခၚေနတာ။ မင္းသေဘၤာကေခၚေတာ့လည္း သြားေပါ့ကြာ။ ရပါတယ္။ မေခၚခင္ေလး သင္ေပးေပါ့။ ၉ တန္း ၁၀ တန္းကုိ ျမန္မာစာ၊  အဂၤလိပ္စာ သင္ေပးရမွာ။ ႏွစ္တန္းေပါင္းတလ ေလးေထာင္ရမယ္။ မရဘူး၊  မင္းသင္ရမယ္ ဆုိတာခ်ည္း အတြင္တြင္ေျပာေနတာ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ၿဖိဳးေဝ အတင္းေခၚတာရယ္၊  အားေနတာရယ္၊  ၄၀၀၀ ရယ္ေၾကာင့္ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္ကုိ ျမတ္သင္းလက္ခံလုိက္တယ္။

ေက်ာင္းက အလယ္တန္းအဆင့္ အ-လ-က ရြာေက်ာင္းေလး။ ရြာေက်ာင္းက ႐ွစ္တန္းေအာင္ရင္ ေျခာက္မုိင္ေလာက္ေဝးတဲ့ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းဆီ သြားတက္ရတယ္။ လမ္းေတြက ဆုိးလြန္းတယ္။ မုိးဆုိ လမ္းေတြကဗြက္ပင္လယ္။ ေဆာင္းဆုိ ဖုန္ေတြ မႊန္ တယ္။ အ့ဲဒါကုိ သြားလုိက္၊  ျပန္လုိက္လုပ္ရေတာ့ ေက်ာင္းသူ၊  ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ပင္ပန္းလြန္းတယ္။ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ထားထားဖုိ႔က်ေတာ့လည္း စရိတ္စကက ႀကီးလြန္းတယ္။ အမ်ားမတတ္ႏုိင္ဘူး။  တတ္ႏုိင္တ့ဲသူက်ေတာ့လည္း ကေလးေတြ ကုိ စိတ္မခ်ျပန္ဘူး။

ဒါကုိ ေျဖ႐ွင္းဖုိ႔ ရပ္ရြာရယ္၊  ေက်ာင္းအုပ္ရယ္ စည္းေဝးတုိင္ပင္ၿပီး အထက္တန္းအဆင့္အထိ ရြာေက်ာင္းမွာပဲ ေနလုိ႔ရေအာင္ ဖြင့္ခဲ့ၾကတာ။ ပုဂၢလိက က်ဴ႐ွင္သေဘာမ်ိဳးပါပဲ။ က်ဴ႐ွင္ေတြေလာက္ေတာ့ လစဥ္ေၾကး မမ်ားဘူး။ ေက်ာင္းဝန္းႀကီးရဲ႕အေနာက္ ေတာင္ေထာင့္မွာ အထက္တန္းေဆာင္ကုိ ဝါးထရံကာ၊ သက္ကယ္မုိးနဲ႔ ေဆာက္လုပ္ေပးထားတယ္။ ၿမိဳ႕ေပၚက ဆရာေတြ ေခၚၿပီး သင္ၾကားေပးထားတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ၿမိဳ႕သြားတက္စရာ မလုိဘူး။ ဆရာေတြ ေတာေခၚလုိက္တယ္။

သုံးႏွစ္ ႐ွိၿပီ။ ျမတ္သင္း အခုေရာက္တာ ေလးႏွစ္ေျမာက္။ ဒါကလည္း ေက်ာင္းေရာက္မွ သိရတာပါ။ ၿဖိဳးေဝ ေျပာတ့ဲအထဲမွာ အဲ့ဒါေတြ မပါပါဘူး။ သင္ေပးဖုိ႔နဲ႔၊ လစာေလာက္ပဲ ေျပာျပခ့ဲတာ။ ေက်ာင္းေရာက္မွသိရတာက ၿဖိဳးေဝနဲ႔ အရင္ႏွစ္ေတြက သင္ခ့ဲတ့ဲဆရာေတြနဲ႔က အၿပိဳင္ေတြျဖစ္ေနတာရယ္။ မႏွစ္ကအထိ သုံးႏွစ္စလုံးသင္ခ့ဲတ့ဲဆရာေတြကုိ အကုန္ျဖဳတ္ၿပီး ၿဖိဳးေဝ နဲ႔ဆရာမ်ားကုိ ျမတ္သင္းအပါအဝင္ ခန္႔လုိက္တာရယ္၊  အက်ိတ္အခဲေလးေတြ ျဖစ္သြားၾကတာရယ္၊  လစာေလးေထာင္ထဲက ေက်ာင္းအုပ္ကုိ တလ ၅၀၀ ေပးရမယ္ဆုိတာရယ္ေတြ သိရတယ္။

ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးက ၿဖိဳးေဝ ခါးပုိက္ထဲကလုိ ့ ျမတ္သင္းထင္မိတယ္။ ဒါကလည္း အေၾကာင္း႐ွိတယ္။  တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းဆရာေတြကုိ ေက်ာင္းေကာ္မတီက လစာေငြအျဖစ္ တလ ဘာသာရပ္တခုအတြက္ ကုိးတန္း၊  ဆယ္တန္း ႏွစ္ခုေပါင္း ၂၀၀၀ က်ပ္ ေပးတာ။ အ့ဲဒါကုိ ၿဖိဳးေဝက ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးနဲ႔ ဘယ္လုိညႇိသလဲဆုိေတာ့ ဘာသာျပတေယာက္ဆီက ၅၀၀ က်ပ္ကုိ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးက ႏႈတ္ယူ။  လစာကုိလည္း ေက်ာင္းေကာ္မတီဆီကေန ဆရာမႀကီးကပဲ လစဥ္ထုတ္ ေပး။ အ့ဲဒါကုိ သေဘာတူၿပီး ၿဖိဳးေဝကုိ စာသင္ေပးဖုိ႔ ေခၚခ့ဲတာ။

သေဘာတူညီခ်က္အရေက်ာင္းအုပ္အတြက္ တျပားမွ မရတ့ဲအရင္ဆရာေတြကုိ ျဖဳတ္ပစ္ခ့ဲတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၿဖိဳးေဝမွာက ဘာသာစုံျပဖုိ႔ ဆရာအစုအစည္း မ႐ွိေတာ့ ေဘာ္ဒါရင္းေတြျဖစ္တ့ဲ ျမတ္သင္းတုိ႔ကုိ စုရတယ္။ သူက ဓာတု၊  ႐ူပနဲ႔ သခ်ၤာ၊  သုံးဘာသာ သင္တယ္။ ျမတ္သင္းက ျမန္မာ၊  အဂၤလိပ္ ႏွစ္ဘာသာ။ ကုိလွတင့္က ပထဝီ၊ သမုိင္းနဲ႔ ေဘာဂ။ သီသီလွက ဇီဝ။ ျမတ္သင္း တလ ၃၅၀၀ ရတယ္။

(ေလး)
ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားက၄၀ ေယာက္ေလာက္ပဲ႐ွိပါတယ္။ ကုိးတန္းကေတာ့ မ်ားတယ္။ အေယာက္ ၈၀ ေက်ာ္ေလာက္႐ွိတယ္။ ျမတ္သင္းသင္ရတာ ႏွစ္ဘာသာဆုိေပမယ့္ ကုိးတန္း ႏွစ္ဘာသာ၊ ဆယ္တန္း ႏွစ္ဘာသာဆုိေတာ့ ၄ ဘာသာလုိ႔ပဲေျပာရမွာပါ။ ေက်ာင္းသားေတြကုိ မသင္ခင္ ျမတ္သင္းက အရင္ မွတ္ရ၊  ဖတ္ရ၊  က်က္ရတယ္။ ဒီအလုပ္ေတြကုိ ညမွာလုပ္ရတယ္။ အနည္းဆုံး တညကုိဆယ္တန္း ကဗ်ာတပုဒ္၊  ကုိးတန္း ကဗ်ာတစ္ပုဒ္က်က္။ ဆယ္တန္းအဂၤလိပ္စာ ဖတ္စာ တပုဒ္၊  ကုိးတန္း ဖတိစာ တပုဒ္ဖတ္။ သင္ေပးရမယ့္ ျမန္မာ သဒၵါ ၊  အဂၤလိပ္ grammar ေတြ က်င့္။ စာစီစာကုံးက်ေတာ့ ဝယ္က်က္ခုိင္းလုိက္တယ္။ ျမတ္သင္းကုိယ္တုိင္က အေျခခံမ႐ွိခ့ဲေတာ့ ေတာ္ေတာ္လုပ္ယူရတယ္။

တခါတေလ ေတာ္ကြာဆုိၿပီး တပုိင္းတစနဲ႔ဝင္အိပ္ပစ္လုိက္တယ္။ ဒီလုိအခါမ်ိဳးမွာ အတန္းထဲ သင္ၿပီလား၊  သင္ၿပီဆုိ အလြဲလြဲ၊  အေမ့ေမ့ပဲ။ ျမန္မာကဗ်ာသင္ရင္လည္း သင္ရင္းနဲ႔ ကဗ်ာေမ့ေနလုိ႔ ေခ်ာင္းဆုိးဟန္ျပဳျပီး၊  ဝရန္တာထြက္ ေခ်ာင္းဆုိး၊  သလိပ္ဟပ္ရင္း ကဗ်ာကုိ စဥ္းစားခ့ဲရတာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္။ အဂၤလိပ္ဖတ္စာ ဖတ္ေတာ့လည္း အသံထြက္ကုိ ေမ့ေနလုိ႔ ကဲ-မင္းတုိ႔ဆုိတာ မႀကိဳက္ဖူးကြာ၊  ျပန္ဖတ္ဆုိၿပီး၊  ေက်ာင္းသူ၊  ေက်ာင္းသားေတြကုိ ျပန္ဖတ္ခုိင္းရင္း အသံထြက္ စဥ္းစားရ တာလည္း အခါခါပါ။ အသံထြက္ မသိမခ်င္း ဖတ္ခုိင္းထားလုိက္တယ္။ ေက်ာင္းသူ၊  ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ သူတုိ႔ အျဖတ္ အေတာက္ မမွန္ေသးလုိ႔ ထင္ၿပီး ဖတ္ၾကတာ။ ၿမိဳင္ေန၊  ညီေနတာပဲ။ အမွန္က ျမတ္သင္း အသံ မထြက္တတ္ေသးတာ။

အသံထြက္ေတြ ပုံႏွိပ္မွာ ေရးထားရေအာင္ကလည္း အခက္။ ေက်ာင္းသားေတြ ယူကုိင္ၾကည့္လုိက္မွ ေသာက္႐ွက္ကြဲမယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ဟန္ကုိယ့္ဘုိ႔ေပါ့။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ တေန႔တေန႔၊  တလတလနဲ႔မီးစင္ၾကည့္က ေနလုိက္တယ္။  သေဘၤာလုိင္းက လွမ္းေခၚရင္ သြားမွာဆုိေတာ့ သင္ၾကားေရးအေပၚ ျမတ္သင္း ဂ႐ုုမထားဘူး။ အားမစုိက္ဘူး။ ေစတနာ မပါဘူး။ လကုန္ရင္ ရမယ့္ လစာကုိပဲ ျမတ္သင္း အေလးထားခ့ဲတယ္။

(ငါး)
အဂၤလိပ္စာ ဝါက်ဖြဲ႔တာေတြ၊ ဝါက်ပုံစံ အေျပာင္းအလဲေတြလည္း ျမတ္သင္းကုိယ္တုိင္ ညဖတ္၊ ေန႔သင္ ဆုိေတာ့ ေျမစမ္းခရမ္း ပ်ိဳးေလ။ စမ္းတဝါးဝါး။ အေျဖမွန္ဆုိတာကုိေတာင္ ဖတ္႐ုံနဲ႔သိတာမဟုတ္ဘူး။ ေျဖၿပီးသား အေျဖစာအုပ္ တအုပ္အုပ္နဲ႔ တုိက္ၾကည့္ၿပီးမွ မွန္၊ မမွန္ဆုိတာကုိ ဆုံးျဖတ္ေပးႏုိင္တာ။ အ့ဲဒီ့အေျခအေနကေန ျပန္ ႐ွင္းျပတာဆုိေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြဆီ မေရာက္ဘူး။ အ့ဲဒါကုိ ေျဖ႐ွင္းဖုိ႔ အထူးထုတ္ပဲ ဝယ္ခုိင္းလုိက္တယ္။ အ့ဲဒီ့ မွာ အေျဖေတြပါတယ္။ မင္းတုိ႔ တေယာက္အေျဖ တေယာက္က ယူစစ္ဆုိၿပီး ျမတ္သင္း ကုိယ္လြတ္႐ုန္းခ့ဲတယ္။   letter နဲ႔ essay ေတြဆုိရင္လည္း ဆရာစုိင္းေအာင္ဝင္းရဲ႕ ျမန္မာလုိေတြး၊ အဂၤလိပ္လုိေရး စာအုပ္ထဲက ကုိးပုဒ္၊  ဆယ္ပုဒ္ေလာက္ ေရြးေပးၿပီး က်က္ခုိင္းပစ္လုိက္တယ္။

ျမန္မာစာေပရဲ႕ ခ်ဥ္းကပ္လမ္းေတြျဖစ္တ့ဲ ရသ ၉ မ်ိဳး၊  ဂုဏ္ ၁၀ ပါးဆုိတာေတြလည္း ျမတ္သင္း မေျပာႏုိင္ဘူး။  အနိမ့္ဆုံးအေနနဲ႔ သ႐ုပ္ေဖာ္ျပ၊  ျဖစ္စဥ္ျပ၊  ဖြင့္ဆုိ႐ွင္းျပ၊  က်ိဳးေၾကာင္းျပဆုိတာေလာက္ေတာင္ ျမတ္သင္း ခြဲျခမ္း စိတ္ျဖာမေပးႏုိင္ဘူး။ ျမတ္သင္း ျမန္မာစာ ႐ွင္းျပေနတယ္ဆုိတာလည္း အလြတ္က်က္လာတ့ဲစာကုိ ေက်ာင္းသူ၊  ေက်ာင္းသားေတြေရွ႕ရပ္ျပီး ျပန္ဖတ္ျပ႐ုံ ေလာက္ပါပဲ။ ေက်ာင္းသူ၊  ေက်ာင္းသားေတြ သိသင့္သိထုိက္တ့ဲ ဗဟုသုတေတြ ျမတ္သင္းဆီမွာ ဘာတခုမွမ႐ွိပါဘူး။ အေၾကာင္းအရာတခုကုိအမွီထားၿပီး ဦးေႏွာက္ဖြံ႔ၿဖိဳးေအာင္၊  ႏွလုံးသားလွေအာင္ ဘာမွမလုပ္ေပးတတ္ပါဘူး။ ဆုိဆုံးမဖုိ႔ ဆုိတာကလည္း သူ႔ကုိယ္သူေတာင္ မနည္းႀကီး ဆုံးမေန ရတုန္း ႐ွိေသးတာဆုိေတာ့ အေဝးႀကီးရယ္။

(ေျခာက္)
ဒီၾကားထဲမွာ ၿဖိဳးေဝက ထေဖာက္လာတယ္။ ေအာက္တုိဘာလေလာက္ ေရာက္ေတာ့ ဒီေကာင္ ေက်ာင္း မမွန္ေတာ့ဘူး။ လာ တရက္၊ မလာရက္ မ်ားမ်ားလုပ္လာတယ္။ ၿဖိဳးေဝကေလာင္းကစားသမား။ ဘမ်ိဳး ဘုိးတူေတြ။ သား အဖေတြအကုန္လုံး ဖဲနဲ႔ဂ်င္ကုိ ေတာ္ေတာ္ေလး ခုံခုံမင္မင္ ကစားၾကတယ္။  ဒီအေၾကာင္းကုိ သိလုိ႔ အစကတည္း က ျမတ္သင္း မတြဲခ်င္တာ။ ျငင္းလုိက္ဖုိ႔ကလည္း အဆီတဝင္းဝင္းျဖစ္ေနေတာ့အလုပ္ကုိ လက္ခံလုိက္တာ။ ခုေတာ့ သဲတ႐ွပ္႐ွပ္က ပါးစပ္ထဲမွာ အေနရခက္ရၿပီ။

ရြာက ေက်ာင္းသားေတြ ျမတ္သင္းအိမ္မွာ အိပ္ဟယ္၊ စားဟယ္ လုပ္ေနၾကၿပီ။ ျမတ္သင္းက စားဖုိ႔ေကာ၊ အိပ္ဖုိ႔ေကာ စီစဥ္ေပးရတယ္။ တကယ္က သူတုိ႔ၿဖိဳးေဝ ေနာက္ကုိ လုိက္လာတာ။ ၿဖိဳးေဝကုိ လာ႐ွာၾကတာ။ ၿဖိဳးေဝက ေ႐ွာင္ေနေတာ့ ျမတ္သင္းဆီမွာ ေသာင္တင္တာေပါ့။ ၿဖိဳးေဝက သူတုိ႔စက္ဘီးေတြကုိ ငွါးစီးသြားတာ၊  တရက္လည္း မလာ၊ တပတ္လည္း ေပၚမလာလုိ႔ လုိက္လာၾကတာ။ ၿဖိဳးေဝက စက္ဘီးေတြကုိဖဲေပါင္႐ုိက္ပစ္ၿပီး၊ ေ႐ွာင္ေနတာ။

ေက်ာင္းသားေတြခမ်ာ ဆရာျဖစ္ေနေတာ့ အမႈလည္း မဖြင့္ရက္၊ အိမ္လည္း ေျပာမထြက္၊ သူတုိ႔ေၾကာင့္ ေပ်ာက္သြားပါတယ္လုိ႔ ဝန္ခံလုိက္ၾကဖုိ႔ကလည္း အခက္ဆုိေတာ့ မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြနဲ႔။ ေတြေတြေငးေငးနဲ႔။ ေဒါသမီး ထြက္မရတ့ဲ ေသာကႀကီးေတြနဲ႔။ စက္ဘီး ဆုံး႐ႈံးရေတာ့မယ္႔အေရးျဖစ္လုိ႔ ေသာကေတြ ႀကီးေနရေပ မယ့္၊ စက္ဘီး ယူသြားတ့ဲသူက ဆရာျဖစ္ေနေတာ့ ေဒါသ ထြက္မရတ့ဲ ေဝဒနာေတြနဲ႔ ဗေလာင္ေတြဆူေနၾက တာ။ မ်က္ရည္ေတြလည္း ဝဲတဲတဲပဲ။ ၿဖိဳးေဝ ႐ွာပုံေတာ္ကိစၥကလည္း စန္ဝဠာကုိ ႐ွာရသလုိပါပဲ။ သတင္း ၾကားတဲ့ေနရာ မ႐ွိဘူး။ မ႐ွိတဲ့ေနရာမွာ သတင္းၾကားရတယ္။ ၿဖိဳးေဝကုိ မေတြေတာ့ျမတ္သင္း အိမ္မွာ အပူသည္ေလးေတြ လာစုျဖစ္ေနၾကတာ။ စက္ဘီး မပါေတာ့ အိမ္ မျပန္ရဲၾကဘူးေလ။ တရက္လည္း မဟုတ္၊ ႏွစ္ရက္လည္း မဟုတ္ဆုိေတာ့။

ဒီေနရာမွာ ျမတ္သင္းကလည္း ဆရာဆုိေတာ့ ဆရာစိတ္ ေမြးရတာေပါ့။ ငါနဲ႔ မဆုိင္ဘူး ျပန္ကြာလုိ႔မွ လုပ္ဖုိ႔ မသင့္တာ။ လာသမွ်တပည့္ေတြ စားၾက၊ အိပ္ၾကေပါ့။ မအိပ္ခင္လည္း သူတုိ႔နဲ႔ စကားေတြ ထုိင္ေျပာေပးရ ေသး တယ္။ ေခါင္းရင္း ဘုရားစင္ေလးေအာက္က ျပဴတင္းေပါက္ကေန လမ္းဘက္ကုိေငးရင္းေပါ့။ ေဇာ္ခင္က–

“စာေမးပြဲ ကလည္းနီးၿပီ ဆရာရာ။ စာေတြကလည္း ဘာမွ မရေသးဘူး။ ဆရာၿဖိဳးေဝကလည္း ႐ွာလုိ႔ကုိ မရေသး ဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ေတာ့ ဒုကၡပါပဲဆရာရယ္” တဲ့။ ေဇာ္ခင္က ေျပာျပသလုိ၊ ညည္းျပသလုိလုိ လုပ္ၿပီးမွလမ္းဘက္ကုိ မ်က္ႏွာလႊဲသြားတယ္။ ႐ိႈက္သံလုိလုိ၊ ရင္ဘတ္ကုိ လက္နဲ႔ပြတ္လုိက္တာကေန ထြက္လာတ့ဲအသံလုိလုိ ျမတ္သင္း ၾကားလုိက္တယ္။ ေဇာ္ခင့္ကုိ ျမတ္သင္း လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေဇာ္ခင္ ငုိေနတာ။ ဒါဆုိ ေစာေစာကအသံဟာ ေဇာ္ခင့္ ႐ိႈက္သံ။

ျမတ္သင္း စိတ္ထဲ နင့္သြားတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ ဒုကၡကုိ ခံစားနားလည္လုိက္မိတယ္။ ဒီကအျပန္စက္ဘီးေတြ ပါ မ လာရင္ သူတုိ႔ရဲ႕အိမ္ေတြကုိ ဘယ္လုိ ေျပာၾကမလဲ။ သူတုိ႔ေၾကာင့္ ေပ်ာက္သြားတယ္ေျပာၿပီး အဆူခံ၊ အ႐ုိက္ခံၾကမလား။ ဆရာၿဖိဳးေဝေၾကာင့္လုိ႔ပဲ အမွန္အတုိင္းေျပာျပလုိက္ၾကမလား။

“က်ေနာ္က ကုိပုတုိ႔ ရြာမွာေနေနတာဆုိေတာ့ စက္ဘီးကိစၥကုိ အိမ္က မသိေသးဘူး။ စာေမးပြဲၿပီးလုိ႔ အိမ္ျပန္မွ သိမွာဆရာ။ ”မ်က္ရည္ေလး စမ္းတမ္းစမ္းတမ္းနဲ႔ ဒီဘက္လွည့္လာၿပီး ေဇာ္ခင္က ေျပာျပန္တယ္။ ေမာင္ဦးနဲ႔တင္ေဇာ္မုိးက ဆရာၿဖိဳးေဝ ခဏယူစီးသြားတယ္လုိ႔ မေန႔ကျပန္ေတာ့ သူတုိ႔အိမ္ကုိ ေျပာထားၾကတာ။ တင္ေဇာ္မုိးက အေဖက စက္ဘီး ပါမလာရင္ အိမ္ျပန္ မလာနဲ႔ တ့ဲ။

သက္ျပင္း ခ်လုိ႔ မရႏုိင္ေလာက္ေအာင္ကုိ ျမတ္သင္း မြန္းက်ပ္သြားတယ္။ ၿဖိဳးေဝအေပၚလည္း ေတာ္ေတာ္ ေဒါ သထြက္မိတယ္။ ေက်ာင္းေတြလည္း လနဲ႔ခ်ီၿပီးပ်က္ေနတာ။ သူသင္တ့ဲဘာသာရပ္ေတြလည္း ဘာတခုမွ မၿပီးေသးဘူး။ ၿဖိဳးေဝ သင္တာကလည္း သုံးဘာသာေတာင္ဆုိေတာ့ ေစာေစာက ေဇာ္ခင္ ညည္းမယ္ဆုိလည္း ညည္းခ်င္စရာပါပဲ။ အခုပဲ ဒီဇင္ဘာလက ကုန္ေတာ့မယ္။ ဘယ္လုိ လုပ္ၾကမလဲပဲ။ ျမတ္သင္း မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ဘူး။

ဒါက စက္ဘီးေပ်ာက္တ့ဲျပႆနာလုိ လူနည္းစု မဟုတ္ဘူး။ လူမ်ားစုျပႆနာ။ စက္ဘီးသုံးစင္းက ျမတ္သင္း တုိ႔၊ ကုိလွတင့္တုိ႔ ဝုိင္းစုိက္ၿပီး ျပန္ေရြးေပးမယ္ဆုိ ျဖစ္ႏုိင္ေသးတယ္။ သူသင္တ့ဲ သုံးဘာသာက ဘယ္လုိ လုပ္ရမတုံး။ တျခားဆရာ ေခၚဖုိ႔ကလည္း အခက္။ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြကလည္း သင္ၾကားေရးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ၿဖိဳးေဝမွ ၿဖိဳးေဝျဖစ္ေနတာ။ ၿဖိဳးေဝက ညဥ္သာ မေကာင္းတာ၊ စာသင္တာက အလြန္ေကာင္းတယ္ဆုိေတာ့ ျမတ္သင္း မေျဖ႐ွင္းတတ္ေတာ့ဘူး။ အာေခါင္ေတြပါ ပူလာတယ္။ ျမတ္သင္းတုိ႔ တဖြဲ႔လုံးနဲ႔ဆုိင္တ့ဲျပႆနာလုိ႔ လည္း ခံစားမိလုိက္ေတာ့ ေခါင္းႀကီးတခုလုံး ထူသြား၊ ႀကီးသြားတယ္။

ဒါေပမယ့္လည္း ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဘာမွ အေျဖမေပၚဘူး။ ဘာမွလည္း မလုပ္တတ္ေတာ့ဘူး။ က်ိတ္မွိတ္ အိပ္ၾကဖုိ႔ပဲ႐ွိေတာ့တယ္။ အဲ့ဒီအတြက္ ျမတ္သင္း ေဆာ္ေအာလုိက္တယ္။

“ကဲ-ေနာက္ေန႔မွ ဆရာဦလွတင့္တုိ႔နဲ႔ပါ တုိင္ပင္ၿပီး ေျဖ႐ွင္းၾကတာေပါ့ကြာ။ ခုေတာ့-အိပ္ၾကေတာ့။ ”

ေဇာ္ခင္တုိ႔ဆီက ဘာသံမွ ထြက္မလာေပမယ့္ ျမတ္သင္း ထြက္လာလုိက္တယ္။ ၿဖိဳးေဝကုိ ေတြ႔မွကုိ ျဖစ္ေတာ့မယ္။

(ခုနစ္)
႐ွိကုိ ႐ွိရမယ္။ အိမ္ေ႐ွ႕ကေန ၿဖိဳးေဝေရ၊ ၿဖိဳးေဝလုိ႔ ေအာ္လုိက္ေပမယ့္ ျမတ္သင္းေျခလွမ္းေတြက အသံအဆုံးမွာ အိမ္ေနာက္ခန္းဆီ တည့္တည့္ေလွ်ာက္လုိက္တယ္။ ျမတ္သင္း ေ႐ွ႕က ဝင္လာတယ္လုိ႔ ထင္ၿပီး အိမ္ေနာက္ကေန ေ႐ွာင္သြားမယ့္ ၿဖိဳးေဝကုိ အမိဖမ္းဖုိ႔ ျမတ္သင္း စဥ္းစားမိသလုိ လုပ္လုိက္တာ။

ျမတ္သင္း ေတြးတာမွန္တယ္။ ျမတ္သင္းကုိ ေ႐ွာင္ဖုိ႔ အိမ္ေနာက္ဆီထြက္လာတ့ဲ ၿဖိဳးေဝ၊  ျမတ္သင္းနဲ႔ ပက္ပင္း ၾကီးတုိးေတာ့တာပဲ။

“ေဟ့ေကာင္ မင္းကြာ၊ ဘယ္လုိ လုပ္ေနတာလဲ။ ”

“ငါ အဆင္ မေျပလုိ႔ပါကြာတဲ့။ ”

“ဟ-အဆင္မေျပရင္လည္း မေျပသလုိ ရင္ဆုိင္ေလကြာ၊ ညႇိႏႈိင္း ေျဖ႐ွင္းေလကြာ။ ခုေတာ့ မင္းက ေ႐ွာင္၊ ေန၊ ပုန္းေနေတာ့ ငါတုိ႔ေကာ၊ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြေကာ အကုန္ဒုကၡ ေရာက္တာေပါ့။ ”

“ငါ ပုိက္ဆံလုိတယ္ျမတ္သင္းရာ။ အ့ဲဒါ မင္းကူညီႏုိင္မလားတဲ့။ ”

“ဘယ္လုိ ကူညီ ရမွာလဲ။ အမ်ားႀကီးေတာ့ ငါလည္း မတတ္ႏုိင္ဘူးေနာ္။ ”

“မင္းဆီက ေငြမယူပါဘူး။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးရယ္၊ ေကာ္မတီရယ္ကုိ၊  ငါ လစာေတြ တႏွစ္စာအကုန္ ထုတ္ခ်င္တယ္ကြာ။ အ့ဲဒါ ေက်ာင္းမွာ မင္း ညႇိေပး။ ”

“စာသင္ဖုိ႔က်ေတာ့ေကာ။ ”
“ေငြအဆင္ေျပသြားရင္ေတာ့ အရင္လုိပဲ ပုံမွန္ လာသင္ေတာ့မွာေပါ့။ ”

“စာေမးပြဲေတြက နီးေနၿပီကြာ၊ စာေတြလည္း ဘာမွ မၿပီးေသးဘူးလုိ႔ ေျပာတယ္။ ”

“ေအးပါ။ အ့ဲဒါေတြ ေျပလည္ေအာင္ အခ်ိန္ပုိေတြပါ ေခၚသင္လုိက္မွာပါ။ ေအးေဆးေပါ့။ မင္းသာ ရေအာင္ ညႇိေပး။  အုိေကတ့ဲေန႔ကစၿပီး ေက်ာင္းမွာ အခ်ိန္တုိင္း၊ ငါ့ကုိ ေတြ႔ရၿပီသာမွတ္” တဲ့။

ၿဖိဳးေဝ အေျပာေကာင္းတာရယ္၊ ျမတ္သင္းကုိယ္တုိင္ ဆရာစိတ္ ဝင္လာလုိ႔လား မသိဘူး၊ ေက်ာင္းသားေတြ အတြက္ ပူပန္တာရယ္ေၾကာင့္ ေက်ာင္းေရာက္ေရာက္ခ်င္း ၿဖိဳးေဝကိစၥကုိဆရာကုိလွတင့္နဲ႔ အရင္တုိင္ပင္တယ္။  ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးဆီ သြားၿပီး အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပၾကတယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးနဲ႔ ေက်ာင္းေကာ္မတီလူႀကီးေတြ ေန႔ခင္းပုိင္းမွာ ေခါင္းခ်င္းဆုိင္လုိက္ေတာ့ ညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ အုိေကတဲ့။  သူတုိ႔ လည္း ကေလးေတြ ေ႐ွ႕ေရးကုိ ဦးစားေပးစဥ္းစားမွာေပါ့။ ဆရာၿဖိဳးေဝကုိယ္တုိင္ မနက္ျဖန္မွာ ေက်ာင္းလာ၊  စာသင္ရင္း ထုတ္ယူႏုိင္ပါတယ္တ့ဲ။ ဆရာၿဖိဳးေဝ ေငြလာထုတ္ရင္ ဆရာတုိ႔လည္း လုိက္လာေပးပါဦးလုိ႔လည္း ဆရာမႀကီးက ေမတၱာရပ္ခံတယ္။

(႐ွစ္)
ေက်ာင္းမွာ ၿဖိဳးေဝကုိ ျပန္ေတြ႔ရလုိ႔ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြ ေပ်ာ္ျမဴးတက္ႂကြေနၾကတာကုိ ျမင္ရေတာ့ ျမတ္သင္းတုိ႔လည္း စိတ္ခ်မ္းသာရတယ္။ ၿဖိဳးေဝ စာသင္သံက ၿမိဳင္တယ္၊ လႈိင္တယ္။ တက္ႂကြတယ္။ ဝါးထရံကုိ ထုိးေဖာက္ထြက္လာၿပီး ျမတ္သင္း နားေနတ့ဲ ခုံတန္းလ်ားဆီထိအတုိင္းသားၾကားေနရတယ္။ ျမတ္သင္းသင္တာ နဲ႔ တျခားဆီပါလားလုိ႔ လည္း ခံစားမိေစတယ္။ စာမသင္တတ္ဘဲ ဆရာ လုပ္ခ့ဲမိတ့ဲ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္လည္း ျမတ္သင္း အျပစ္တင္မိတယ္။ စာသင္တယ္ဆုိတာ လြယ္သလား၊ ခက္သလား ရာမလုိ႔ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ထဲကလုိေမးခြန္း ထုတ္လုိက္ခ်င္တယ္။

ကုိယ့္ဘဝကုိ အထုိက္အေလ်ာက္ေျပလည္ေစမယ့္ လစာေငြေလးကုိ ၾကည့္ၿပီး အနာဂတ္ကုိ မၾကည့္မိတ့ဲ ကုိယ့္ကုိုိယ္ကုိယ္လည္း အတၱဖုံးေနတ့ဲ အကန္းတေယာက္လုိ႔ သုံးသပ္မိတယ္။ မလုပ္သင့္တာကုိ ျမတ္သင္း လုပ္ခ့ဲမိတာ။ အနာဂတ္ေတြကုိ ျမတ္သင္း သင္းသပ္ခ့ဲမိတာ။ ဒီအတြက္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ဘယ္လုိ အျပစ္ေပးရမလဲလုိ႔ ျမတ္သင္း စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ အေျဖက ေနာက္ႏွစ္ဆုိတာနဲ႔အတူထြက္လာတယ္။ ေနာက္တႏွစ္ေတာ့ ပုိက္ဆံ ဘယ္ေလာက္ရရ ျမတ္သင္း ညာမစားခ်င္ေတာ့ဘူး။ စာ မသင္ေတာ့ဘူး။ ဘာမွ မတတ္ဘဲနဲ႔ ဆရာ လုပ္စားတာ ကုိ လိပ္ျပာ မသန္႔ဘူး။

ဒါဟာ အာဒိႏၷာဒါနကံပဲေလ။ ေက်ာင္းသားမိဘနဲ႔ေက်ာင္းသားေတြဆီက မတတ္မွန္း မသိေအာင္ ကြယ္ကာ ဝွက္ကာ ခုိးစားေနတာမဟုတ္လား။ လိမ္လည္ လွည့္စားေနတာပဲ။ မုသာဝါဒကံဆုိလည္း ဟုတ္ေနတယ္။ ေ႐ွ႕ႏွစ္ေတာ့ ေတာ္ပါၿပီ၊ မလုပ္ေတာ့ပါဘူးလုိ႔ ျမတ္သင္း ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။ ဒီႏွစ္ကေတာ့ ထားေတာ့။ ဆုတ္ရင္လည္း ႐ူးရေတာ့မွာကုိး။ သူတုိ႔ လုိအပ္တ့ဲ စာမဟုတ္တ့ဲ အျခားဗာဟီရေတြကုိပဲ ကုိယ့္အမွားအတြက္ ေပးဆပ္တ့ဲအေနနဲ႔ တတ္စြမ္းသမွ်ျဖည့္ဆည္းေပးေတာ့မယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ၿဖိဳးေဝ ေပါင္ပစ္တ့ဲအထဲက တင္ေဇာ္မုိး စက္ဘီးကုိ ျမတ္သင္း ေရြးေပးခ့ဲတာပဲ။

ဒီေလာက္နဲ႔တင္ လုံၿပီလား၊ လိပ္ျပာသန္႔ၿပီလားဆုိေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ကေလးေတြကုိ စာသင္ဖုိ႔ အတန္း ထဲဝင္တုိင္း အားနာေနမိတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ အနာဂတ္ကုိလည္း ေတြးၿပီး ရင္ေလးေနမိတယ္။ သူတုိ႔ စာေမးပဲြေတြ ေျဖဖုိ႔ ဘာမွ မလုိေတာ့ဘူးေလ။ ၾကားထဲမွာ တလစြန္းစြန္းေလးပဲ လုိေတာ့တာ။

(ကုိး)
ေက်ာင္းတက္ၿပီးလုိ႔ နာရီဝက္ေက်ာ္တ့ဲထိ ၿဖိဳးေဝ ေပၚမလာဘူး။ သြားႀကိဳေနတ့ဲ ေက်ာင္းသားေလးေတြေတာင္ အတန္းဆီ ျပန္လာေနၾကၿပီ။ ေက်ာင္းရဲ႕ သစ္သားတံခါးႀကီးကုိလည္း ေက်ာင္းေစာင့္ႀကီး ဦးေအာင္သိန္းက ပိတ္ေနၿပီ။ ျမတ္သင္းေကာဆရာလွတင့္ေကာ စာသင္ မေျဖာင့္ေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းဝင္ေပါက္ကုိ တၾကည့္ၾကည့္လုပ္ေနၾကတာ။ အရင္ဆုိ ေက်ာင္းမတက္ခင္ ဆယ္မိနစ္၊ ဆယ္ငါးမိနစ္အလုိဆုိ ေရာက္ေနၿပီ။ ၿဖိဳးေဝ ေဗြေဖာက္ျပန္ၿပီထင္တယ္လုိ႔ ျမတ္သင္း ေတြးမိၿပီး ရင္ေမာသြားတယ္။

ဟုတ္ရင္ေတာ့ ေက်ာင္းေကာ္မတီေတြနဲ႔ ရပ္ရြာလူႀကီးေတြကုိ ဘယ္လုိ ရင္ဆုိင္ရပါ့မလဲ။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာ မႀကီးကေတာ့ ကုိယ္ခ်င္းကုိယ္ခ်င္းေတြလုိ ျဖစ္ေနၿပီမုိ႔ ထားဦး။ ရြာလူႀကီး ေကာ္မတီဝင္ေတြကုိ ျမတ္သင္း မ်က္ႏွာ မျပဝ့ံဘူး။ ေက်ာင္းဆရာကြလုိ ့ ရြာထဲမွာ ရင္ေကာ့၊ ေခါင္းေမာ့ဖုိ ့မ၀ံ့ေတာ့ဘူး။ ဒီအတုိင္းဆုိေက်ာင္းလာ၊ ေက်ာင္းျပန္ေတြမွာေတာင္ ရြာထဲ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ လုပ္ဖုိ႔ ျမတ္သင္း ဝန္ေလးမိတယ္။ မဟုတ္ပါေစနဲ႔လုိ႔ပဲ က်ိတ္ဆုေတာင္းလုိက္တယ္။

“ဆရာျမတ္ေရ—-”

ဆရာလွတင့္က အာလုပ္ျပဳတ္လာေတာ့။ စိတ္ညစ္ရတ့ဲအထဲ စိတ္ပ်က္မိျပန္တယ္။

“ဆရာလွတင့္ရာ၊ က်ေနာ့္ကုိ ဆရာျမတ္၊ ဆရာျမတ္နဲ႔ မေခၚစမ္းပါနဲ႔။ ေက်ာ မလုံလုိ႔ပါ။ ”

ဆရာလွက မခ်ိျပံဳးေလး နည္းနည္းျပံဳးၿပီး၊  “ဆရာ့လူ ဟုတ္ပါ့မလားဗ်။ မေန႔ကလည္း ညေနပုိင္း တခ်ိန္တည္း သင္ၿပီး အေစာျပန္သြားတာ”တဲ့။ အ့ဲဒါကုိ ျမတ္သင္း မသိလုိက္ဘူး။ ရပ္ရြာက တြဲေက်ာင္း ရေအာင္ ေဆာင္ရြက္ၾကမယ့္ကိစၥ ဆရာတဦးအေနနဲ႔ တက္ေရာက္ဖုိ႔ဖိတ္တာနဲ႔ အစည္းအေဝးထဲ ေရာက္ေနတာ။ ၿဖိဳးေဝ ေစာျပန္သြား တာကုိ မသိလုိက္ဘူး။ ဆရာလွတင့္ကုိ ျပန္ေျဖဇဳိ့ထက္ ရင္ထဲထိတ္ေနတာက ပုိေနတယ္။ ဟုတ္ေနၿပီဆုိတ့ဲ အသိ က ႐ုပ္ေကာ၊ စိတ္ေကာကုိ ေလးလံသြားေစတယ္။

ဒီစိတ္ကုိ ထိန္းဖုိ ့ေ႐ွ႕က စားပြဲခုံကုိ တေဒါက္ေဒါက္ေခါက္ေနမိလုိက္တယ္။ တေဒါက္ေဒါက္သံကုိ နားစြင့္မိေနတာလား၊ သူ့အလုိလုိ ၾကားေနတာလား ခြဲျခား မသိႏုိင္ျခင္းနဲ႔အတူ ေက်ာင္းခန္းအေနာက္ဘက္ဆီ ေငးမိေငးရာ ၾကည့္ေနမိလုိက္တယ္။ ခုံေခါက္သံ တေဒါက္ေဒါက္ၾကားက ဆရာဆုိတဲ့အသံ ေပၚလာတယ္။ ဒီအသံကုိပဲ ကုိလွတင့္အသံအမွတ္နဲ႔ လွည့္မၾကည့္ဘဲ ဆက္ေခါက္ေနလုိက္ျပန္တယ္။

ဗ်ဳိ႕ဆရာ– ေခၚတယ္လုိ႔ ဆရာလွတင့္ ဗ်ိဳ႕ဟစ္လုိက္မွ လွည့္ၾကည့္မိေတာ့တယ္။  ေက်ာင္းေစာင့္ႀကီး ဦးသိန္းေအာင္။ စာရြက္ေခါက္ေလး တခုကုိကုိင္လုိ ့။  “လူတေယာက္ လာေပးသြားတာ။ ဆရာျမတ္သင္းကုိ ေပးေပးပါ တဲ့။ ” ျမတ္သင္း ဦးသိန္းေအာင္ လက္ထဲက စာရြက္ေခါက္ေလးကုိ လွမ္းယူလုိက္တယ္။

“ရျပီးေနာ္ ဦးေလးသိန္း။ ေက်းဇူးတင္တယ္။ ” ဦးသိန္းေအာင္ ထြက္သြားျပီးမွ စာရြက္ေခါက္ေလးကုိ ျမတ္သင္း ဖြင့္ ဖတ္လုိက္တယ္။ ဟာ-သြားျပီးဆုိတဲ့ အာေမဋိတ္သံေလး တခြန္းထြက္ျပီး ျမတ္သင္း ငုိင္က်သြားတယ္။  ဆရာ ဦးလွတင့္က ဘာလဲ ဆရာ။ ဘာေတြလဲတဲ့။ ျမတ္သင္း ျပန္ေျဖႏုိင္စြမ္း ကင္းမဲ့သြားျပန္တယ္။ စာရြက္ျပန္ ့ေလးကုိ ဆရာဦးလွတင့္ လက္ထဲ လွမ္းေပးလုိက္ျပီး၊ ေက်ာင္းေထာင့္က မန္က်ည္းပင္ရိပ္ဆီ တျဖည္းျဖည္းျခင္း လွမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာလုိက္တယ္။ ဆရာ ဦးလွတင့္ေတာ့ ခုေလာက္ဆုိ ျဖိဳးေ၀ရဲ့စာကုိ ဖတ္ျပီးေလာက္ျပီေပါ့။  ျဖိဳးေ၀ ရဲ့စာက ရွည္မွ၊ မရွည္ပဲ။

သုိ႔/ ျမတ္သင္း၊
ငါ-ဖားကန္ ့ ထြက္သြားျပီ။ သင္ၾကားေရးကိစၥကုိ မင္းနဲ႔ ဦးလွတင့္ပဲ သင့္သလုိ စီစဥ္လုိက္ပါ ဆုိတာေလာက္ပဲပါတာ။ အဲ့ဒါကုိ ဖတ္ျပီး ဆရာလွတင့္ ဘယ္လုိေတြးမိေနမလဲ။ ဘယ္လုိ စဥ္းစားေနမလဲ။

ေႏြထေနာင္း၊ ေဆာင္းမန္က်ည္းတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ျမတ္သင္းအတြက္ေတာ့ မန္က်ည္းပင္ၾကီးေအာက္ ေရာက္လုိ ့ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာတာေတာင္ ရင္ထဲမွာ ေအးမသြားဘူး။

ေက်ာ္ထင္


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts