(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၇၊ ၂၀၁၈
တကယ္ေတာ့ ေရးပစ္လိုက္ရမွာ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္မေရးျဖစ္ခ့ဲဘူး။ ေဆာင္းတြင္းထဲကို သိသိသာသာ တြားသြားဝင္ေရာက္ လာတ့ဲ ရာသီဥတုပါပဲ။ သစ္ပင္ေပၚက သစ္ရြက္ေတြကို ဖုန္မႈန္႔ေတြ တြယ္ကပ္လို႔။ အရာရာထိုင္းမိႈင္းေသာ ေန႔ရက္ေတြဟာ ကမာၻေပၚ ေလးေလးတြဲ႔တြဲ႔ ေရြ႔လ်ားေနၾကတယ္။
စာမေရးျဖစ္ခ့ဲတ့ဲရက္ေတြကို ေရတြက္ၾကည့္ေနရင္းတန္းေပၚမွာ တြဲေလာင္းက်ေနတ့ဲ စြပ္က်ယ္အျဖဴကေလးကို ေတြ႔ရတယ္။ ပါရီရ႕ဲေဆာင္းေတြကိုလည္း ဖတ္ဖူးတာပဲ၊ ႐ွမ္းျပည္ရဲ႕ေဆာင္းတြင္းကိုလည္း အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ျဖတ္သန္းခ့ဲဖူးတာပါပဲ။
ထည့္ေရးပစ္လိုက္ရမွာေပါ့၊ ပူေႏြးလတ္ဆတ္တ့ဲ ရာသီေပၚ ခံစားခ်က္ေတြကို ခပ္သြက္သြက္ ေရးပစ္လိုက္ရမွာ။ ေဆာင္းဦး ေပါက္ လူတေယာက္ရ႕ဲ ေအးစက္ မႈန္မိႈင္းေနတ့ဲစိတ္ကူးေတြကို ေဆးေရာင္ထည့္၊ စာသားဖြဲ႔ၿပီး တေယာက္ေယာက္ရဲ႕ရင္ထဲေရာက္သြားေအာင္ (တကယ္ေတာ့ လူတသိန္းထက္မနည္း ဖတ္ေစခ်င္တာေပါ့)။ သီတင္းကြၽတ္ပိတ္ရက္တုန္းက မႏၱေလးကို သြားခ့ဲတယ္။ မႏၱေလးမွာ မေအးေသးဘူး။ မနက္အေစာပိုင္း က်ဳံးေရျပင္ေပၚမွာ ဝဲပ်ံေနတ့ဲ ေရေငြ႔လိုလို၊ ႏွင္းေငြ႔ လိုလိုေတြက လြဲလို႔ေပါ့။ ေဆာင္းဦးထဲကို ေျခလွမ္းရမလိုလို၊ မလွမ္းရမလိုလို ျဖစ္ေနတ့ဲ မႏၱေလးေပါ့။
မႏၱေလးကို လာရတ့ဲအေၾကာင္းရင္းကလည္း တျခားမဟုတ္ပါဘူး။ ကဗ်ာမရ၊ စကားေျပမရတ့ဲ ေန႔ရက္ေတြထဲကေန ခဏ တျဖဳတ္ထြက္ေျပးၿပီး ကဗ်ာရနံ႔၊ စာရနံ႔ကို သြားေရာက္႐ွဴရိႈက္ျခင္းပါပဲ။ မႏၱေလးဆိုတာ အႏုပညာကို ရင္ဘတ္ထဲ ထည့္ ျမႇဳပ္ထားတ့ဲ ၿမိဳ႕ပဲေလ။
ေတာင္သမန္၊ဦးပိန္တံတား၊ေရာင္စံုလူမ်ား၊ စႏၵာမုနိဘုရား၊ ကင္မရာမန္းမ်ား၊ ႐ုပ္ေသး႐ုပ္မ်ား၊ ယာဥ္တန္းမ်ား၊ အိပ္ေဇာ ေငြ႔မ်ား၊ မီးပိြဳင့္မ်ား၊ ေၾကာ္ျငာပိုစတာမ်ား၊ သီခ်င္းသံမ်ား၊ ရယ္သံမ်ား၊ ဘီယာဆိုင္မ်ား၊ ေငြစကၠဴမ်ား၊ ကတၱရာလမ္းမမ်ား…မ်ားေတြကိုသာျဖတ္ေက်ာ္လာခ့ဲရတယ္ ဘာကိုမွ အာသာမေျပခ့ဲဘူး။ ကိုေနမ်ဳိးန႔ဲ ဦးေက်ာ္န႔ဲ ကိုေနညိဳေအာင္န႔ဲ ကိုမင္းနဒီခန႔ဲ ၾကည္လင္းဝတီန႔ဲ ေစာမင္းႏွစ္န႔ဲ ဦးၾကည္သာန႔ဲ လင္းသစ္ေဝန႔ဲကိုၿငိမ္းထက္နဲ႔ ကိုမိုသွ်န္းန႔ဲ ေနာဧကန႔ဲ အက္ေဆးစာမူေတြန႔ဲ ဓာတ္ပံုေတြန႔ဲ ရႈခင္းေတြန႔ဲ မႏၱေလးကို အ႐ွိန္နဲ႔ေျပးလႊားျဖတ္ေက်ာ္ေနခ့ဲရသလို ခံစားေနမိတယ္။ အေလာတႀကီး ကမာၻႀကီး လား။ အ႐ွိန္န႔ဲ အခ်ိန္န႔ဲ ကမာၻႀကီးလား။ ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းထဲ ရႈပ္ေထြးလို႔။ ဘူတာႀကီး၊ေျမာက္ျပင္၊ နန္းေ႐ွ႕၊ ကုန္းတန္း၊ နာမည္မမွတ္မိတ့ဲတည္းခိုခန္း မႏၱေလးေန႔ရက္ေတြထဲ ကြၽန္ေတာ္က်င္လည္သြားလာေနခ့ဲတ့ဲေနရာေတြ။ ဖ်တ္ခနဲပါပဲ။
ေငြေရစက္ထဲက ပိုက္ဆံေတြလို ျမန္ဆန္စြာ ကုန္ဆံုးသြားခ့ဲတ့ဲရက္သတၱပတ္ပါပဲ။ လမ္းေတြကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အကုန္လံုး အေရးတႀကီး ေျပးလႊားေနၾကတယ္။ မီးသတ္ကားေတြ၊ ဆိုင္ကယ္ေတြ၊ ကားေတြ၊ လူေတြ အေရးတႀကီးပါပဲ။
ေနျပည္ေတာ္ကလာတ့ဲ ညီမကလည္း သူ႔အိတ္ေတြကိုဆြဲၿပီး ျပန္ထြက္သြားတယ္။ ကဗ်ာဆရာတေယာက္ကလည္း ဘီယာ ခြက္ေတြကို ေမာ့ခ်ၿပီး အေျပးအလႊားျပန္ထြက္သြားတယ္။
တမနက္ေတာ့ ကုန္းတန္းကေန လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း နန္းေ႐ွ႕ေစ်းကို ျဖတ္လာၿပီးေတာ့မွ စိတ္ကဖ်တ္ခနဲသတိရ လိုက္ မိတယ္။ ဆရာပိုင္စိုးေဝကို ဝင္ကန္ေတာ့ရမယ္၊ လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံက မ်ားမ်ားစားစား သိပ္မက်န္ေတာ့ဘူး။ မုန္႔ေလးန႔ဲပဲသြား ကန္ေတာ့လိုက္ရတယ္။ ညေနပိုင္းက် ကိုခင္ေဇာ္ျမင့္ဆီဝင္တယ္။ ရထားခ်ိန္ကပ္ေနမွ ဘူတာကိုအေျပးအလႊား သြားရတယ္။ ဘူတာရံုကိုေရာက္ ရထားက ထြက္ဖို႔ျပင္ေနျပီ။ တြဲေစာင့္ကေျပးလာေနတ့ဲ ကြၽန္ေတာ့္ကို ျမန္ျမန္လာလို႔ လွမ္းေအာ္ေခၚ ေနတယ္။ ဟုတ္က့ဲ ကြၽန္ေတာ္ ျမန္ျမန္လာမွာပါ ျမန္ျမန္ျပန္ထြက္သြားရမွာပါ။ ႏွစ္သံုးဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ကို သံုးစြဲၿပီးသား လူတေယာက္အတြက္ အရာရာ အလ်င္ လိုေနသလိုပါပဲလား။
ရထားေပၚ ခုန္တက္ၿပီး ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ ႐ွာေနတုန္းမွာပဲ ရထားကဥၾသသံ႐ွည္ဆြဲၿပီး စတင္ခုတ္ေမာင္းထြက္ခြာတယ္။
တျဖည္းျဖည္းျမန္လာ။ ပို၍ ပို၍ ျမန္လာ။ ၿမိဳ႕ႀကီးဟာ လက္မျပ ဘာမျပ က်န္ေနရစ္ခ့ဲေပါ့။ ဘာပါလာခ့ဲသလဲ ဆိုေတာ့ ဘာမွမပါလာဘူးေပါ့။ ဘာရလာသလဲ ဆိုရင္ေတာ့ အကုန္လံုး ရလာခ့ဲတယ္ေပါ့။ ျပတင္းေပါက္ကေန ေလေတြ ေျပးဝင္ လာေနၾကတယ္။ ရထားတြဲထဲမွာ လူသံေတြဆူညံေနတယ္။ ဟုတ္တယ္အရာရာ ဆူညံ ျမန္ဆန္ေနၾကတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တေယာက္ပဲ ေက်ာက္တံုးတတံုးလို၊ သစ္သား႐ုပ္တစ္ခုလို ၿငိမ္သက္လို႔၊ တိတ္ဆိတ္လို႔။ အိတ္ထဲက ေဘာလ္ဇက္ ရဲ႕တိုးတိုးပံုျပင္ကိုထုတ္လိုက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ရထားတြဲေပၚမွာ မရိွေတာ့ဘူး။ ေဘာ္ဒိုးၿမိဳ႕ကိုေရာက္သြားတယ္။ ရဟန္းပ်ဳိ ေလးန႔ဲ ျပည့္တန္ဆာမတို႔ တေယာက္ကိုတေယာက္ ရႊန္းလ့ဲစြာေငး စိုက္ၾကည့္ေနၾကတယ္။
ညဆယ္နာရီဆိုတ့ဲအခ်ိန္မွာ ၿမိဳ႕ကေလးဟာ တိတ္ဆိတ္ေအးစက္ေနၿပီ။ ကိုယ့္အိပ္ရာေလးကိုယ္ လွည္းက်င္း႐ွင္းလင္းၿပီး လွဲခ်လိုက္တယ္။ အိပ္စက္လိုက္ဖို႔ ေတြးမိေပမယ့္အိပ္မရဘူး။ ဘယ္ကိုပဲထြက္ေျပး ထြက္ေျပး ကိုယ့္ ေနရာေလးထဲ ကိုယ္ျပန္ေရာက္ရတာပဲ။ အက်ဥ္းသားတေယာက္လို။ ခ်ည္တိုင္က ႏြားလို။ သံသရာဟာ ဒီအဓိပၸာယ္ပဲလား။ ကြၽန္ေတာ္မသိ တ့ဲေနရာတခုကေန ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ရိွလာခ့ဲၿပီး။ ကြၽန္ေတာ္မသိတ့ဲေနရာတခုဆီ ကြၽန္ေတာ္ ထြက္ခြာသြားရေပလိမ့္ဦးမယ္။ ေရးလက္စအတိုအထြာေတြျပန္ၾကည့္ၿပီး ဆက္ေရးလို႔ရမလား ေတြးၾကည့္ေတာ့ ေခါင္းထဲမွာဗလာ။
အေတြးသစ္၊ အေရးသစ္ပါမွ ကဗ်ာဆိုေတာ့လည္း ကြၽန္ေတာ့္မွာ ကဗ်ာမရိွဘူး။ ျဖစ္ပ်က္ေနတ့ဲ ႏိုင္ငံေရးအခင္းအက်င္းအေပၚရႈျမင္သံုးသပ္ထားတ့ဲ အေရးအသားမ်ဳိးကိုလည္း မေတြးေခၚတတ္ဘူး။ အ့ဲဒီလိုအေတြးအေခၚေတြ ေျခာက္ခမ္းေနလို႔ပဲေကာင္းမြန္ျမင့္ျမတ္တ့ဲ စကားေျပတပုဒ္မွ ကြၽန္ေတာ့္မွာမရိွတာလား။ ပါရမီနည္းပါးျခင္းရ႕ဲ အသီးအပြင့္ေတြ ေဝဆာလာတ့ဲ သေဘာလား။ ႀကိဳးစားမႈ၊ ဝီရိယပ်က္ျပားေနတ့ဲ အိမ္အမိုးေအာက္မွာ အလိုမက် ျခင္းေတြန႔ဲစိုရႊဲေနတာလား။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ကူးန႔ဲပါရီေရာက္ေနတာကိုက ပါရီန႔ဲမလြဲခ့ဲဘူးမဟုတ္လား။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ မတူးေဖာ္ရေသးတ့ဲ ရတနာသိုက္ႀကီးလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။
ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေၾကာင္းမွ မေရးျဖစ္ေသးတ့ဲစာသားေတြက ဂါဆီယာမားကြတ္ရဲ႕အထီးက်န္ႏွစ္တစ္ရာလိုျဖစ္မလာႏိုင္ဘူးလို႔ ဘယ္သူအာမခံႏိုင္သလဲ။ ဂ်က္လန္ဒန္ရဲ႕ပင္လယ္ဝံပုေလြလို၊ ဟဲမင္းေဝးရဲ႕ပင္လယ္ျပာန႔ဲ တံငါအိုလို၊ အလန္ဂင္း စဘာ့သ္ရဲ႕ အူသံလို၊ အာရင္ဘတ္ရဲ႕လူမ်ား၊ သကၠရာဇ္မ်ားလို။ သိမ္းစြန္ငွက္ရဲ႕ အျပန္လမ္းလို ၊ဗုဒၶဟူးေန႔မွ မိုင္ငါးရာလို၊ လူျဖစ္ရတာေကာင္းတယ္လို အဲဒီလိုမ်ဳိးေတြေပါ့။
ကိုယ္ေ႐ွ႕ကျဖစ္ၿပီးသား အရာေတြက ကိုယ့္ကိုတဖန္ျပန္လည္ျဖစ္ေစမယ့္ တန္ခိုးသတိၱရိွသလား။ ဒီရက္ပိုင္းေတြထဲ စာတစ္ ပုဒ္မေျပာန႔ဲ စာတစ္ေၾကာင္းကေလးေတာင္ ခ်ေရးမရတာကေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ေရး ခ်င္ေနမိတာေပါ့။
ေကာင္းခ်င္ေကာင္း မေကာင္းခ်င္ေန တခုခုကို ကြၽန္ေတာ္ေရးခ်ပစ္လိုက္ရမွာ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္မေရးျဖစ္ခ့ဲဘူး။
မင္းကဗ်ာ ေကာင္းလိုက္တာဆိုတာမ်ဳိး၊ မင့္အက္ေဆးေလးေတြကို ခိုက္တယ္ကြာ ဆိုတာမ်ဳိးေတြ အ့ဲဒီအသံေတြကို ငံ့လင့္ၿပီး ေရးသားဖို႔ေတြးေနမိလို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ အေရးအသားသစ္တခုခုကို ၾကံဆေနလို႔လား အ့ဲဒီလိုမ်ဳိး အေတြးလည္း ကြၽန္ေတာ့္ မွာမရိွတာ ေသခ်ာတယ္။
တစ္ႀကိမ္ထက္မက ေခ်ာ္လြဲမႈမ်ားနဲ႔ အသက္႐ွင္ျခင္း ေန႔တာမ်ားစြာကို ကြၽန္ေတာ္ျဖတ္သန္းခ့ဲဖူးတယ္။ ရယ္ေမာဖူး၊ တယ္၊ နာက်င္ဖူးတယ္၊ ငိုေႂကြးဖူးတယ္။ ဒါေတြကိုေရးပစ္လိုက္ရမွာေပါ့။ မ်က္စိေ႐ွ႕မွာတင္ျဖစ္ပ်က္သြားတ့ဲ ႐ုပ္႐ွင္ေတြ။
ရုပ္ရွင္ထဲက သ႐ုပ္ေဆာင္ေတြထက္ ပိုမိုသ႐ုပ္ေဆာင္ေကာင္းလြန္းၾကတ့ဲ အျပင္ေလာကက လူေတြ။ မ်က္လွည့္ျပပြဲေတြ။ စီးခ်င္းထိုးပြဲေတြ။ ဂ်စ္ပစီမ်ားညမ်ား၊ ေကာင္းဘြိဳင္ေန႔ရက္မ်ား။ ကြၽန္ကုန္သယ္မ်ား။ ရက္အင္ဒီးယန္းမ်ား။ ေျခာက္ေသြ႔လြင္ျပင္ က်ယ္မ်ား။ ေသာင္ထြန္းေနတ့ဲျမစ္မ်ား။ ရင္ဘတ္ေဟာင္းေလာင္းေပါက္ၾကီးေတြနဲ႔ ေတာင္မ်ား။ ျမင္ကြင္းေတြ ျမင္ကြင္းေတြ နိစၥဓူဝ ျမင္ကြင္းေတြ။ ဒါေတြကိုလည္း ေရးရမွာေပါ့။ ပါးစပ္ေပါက္ေတြထဲ ေရႊျပည္ႀကီးအေၾကာင္းေတြထားပါ။ နံေစာ္ေနတ့ဲေနရာထိုင္ခင္းေတြအေၾကာင္း ထားပါ။ တူျဖစ္တုန္းထုလိုက္မယ္ဆိုတ့ဲ စကားပံုကိုလည္း ထားလိုက္ပါေတာ့။ အမွန္တရားကို မေျပာရဲတ့ဲ ေခတ္ကေန အမွားအယြင္းကို ေထာက္ မျပရဲတ့ဲေခတ္ကိုလည္း ပစ္ထားလိုက္ပါေတာ့။ သမိုင္းဝင္ေတြ႔ဆုံပြဲေတြရာဇဝင္တြင္မယ့္ စားပြဲေသာက္ပြဲေတြ ထားစမ္းပါကြာ။
ဘယ္လိုစာအုပ္ေတြ ဘယ္လိုေပါက္ေနတယ္ဆိုတာထက္ ဘယ္လိုလူေတြဖတ္တ့ဲ ဘာစာအုပ္လည္းဆိုတာကိုပဲေျပာရေတာ့မယ္။ တကယ္က အစ္ဇင္ေပါင္းစံုေရာေမႊထားတ့ဲအေကာင္းစား ေခတ္ေ႐ွ႕ေျပး စာအုပ္တအုပ္ ဒါမွမဟုတ္ စာတစ္ပုဒ္ ေရးခ်င္ခ့ဲတာပဲ။ ပိုးတံုးလံုးေကာင္ႀကီးဟာ ကာ့ဖ္ကာရ့ဲအေတြးထဲ ဘယ္လိုဝင္သြားခ့ဲသလဲ။ ဆရာေနမ်ဳိးဟာ ကားဂိုေထာင္ႀကီး ထဲ ႏွင္းေတြက်လာေအာင္ ဘယ္လိုေရးခ့ဲတာလဲ။ ေျပးတ့ဲအေၾကာင္းကို မူရာကာမိက တစ္အုပ္ရေအာင္ေရးႏိုင္ခ့ဲတယ္။ ဟိုတေလာကဖတ္ရတ့ဲ ကိုသားဦးရဲ႕ “ေတာင္းသူရယ္” ကဗ်ာကို ႀကိဳက္မိတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔လို ေရးခ်င္ေနမိတာ ကေန ဘာမွမေရးျဖစ္ေတာ့တ့ဲဆီကို ဆိုက္ေရာက္ သြားခ့ဲရတာလား။ ေပါင္မုန္႔ထုတ္သလို ထုတ္လုပ္ဖို႔ အထိေလွ်ာက်ပ်က္စီး သြားရတ့ဲ ကြၽန္ေတာ့္အႏုပညာဗီဇ ႏုံန႔ဲမႈလား။ အေကာင္းစားစိတ္ကူးေတြဟာ အျပင္ကိုေခၚဖို႔မလြယ္ကူဘူး။ အေတြးတိမ္ တိုက္ေတြက မရြာဘူး။ ေရြ႕ေနတယ္ တရက္ၿပီး တရက္။ စိတ္ကူးထဲမွာေတာ့ အေကာင္းစားတခုခုကိုေရးဖို႔ေတြးေခၚေနမိတာပဲ။ သစ္ရြက္ေတြေႂကြသလို ေန႔ရက္ေတြတျဖဳတ္ျဖဳတ္ေႂကြသြားတယ္ ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွမေရးျဖစ္ဘူး။
အႀကီးႀကီးေတြးရင္ အႀကီးႀကီးလုပ္ဖို႔လိုတယ္။ အႀကီးႀကီးဆီကိုေသးေသးေလးကေနစသြားရတယ္။ စစ္ရႈံးသူကို ပင့္ကူက ဆံုးမတယ္။ ဘယ္မွမသြားရင္ ဘယ္မွမေရာက္ဘူး။ တေနရာရာကိုသြားရင္ တေနရာရာ ေရာက္မလား။ ကြၽန္ေတာ္ ေရးခ်ပစ္လိုက္ တယ္။ ေသးေသးေလးလား အႀကီးႀကီးလား။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
