စာစုတုိ

မိုးေက်ာ္ဇင္ ● ေဆးေရာင္စုံ ေန႔ရက္ေဟာင္းမ်ား

မိုးေက်ာ္ဇင္ ● ေဆးေရာင္စုံ ေန႔ရက္ေဟာင္းမ်ား

(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၅၊ ၂၀၁၈

“ဓာတ္ပံုဆရာ လာၿပီ” ဟု အသံၾကားလွ်င္ အႀကီးအက်ယ္ စိ္တ္လႈပ္ရွားခဲ့ရ ေသာ ဘဝတစ္ခုကို ကြၽန္ေတာ္ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးသည္။ ထိုစဥ္က ကြၽန္ေတာ္သည္ ကေလးဘဝ ၏ ကာလနယ္နိမိတ္ထဲမွ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေသးေသာ အ႐ြယ္လည္း ျဖစ္သည္။ အိမ္ေရွ႕ ေျမကြက္လပ္မွာ (သို႔မဟုတ္) ႐ြာလယ္ လွည္းလမ္းေၾကာင္းမွာ (သို႔မဟုတ္) ၿခံေနာက္ေဖး တလင္းျပင္ထဲမွာ (သို႔ မဟုတ္) ေသာကမရိွေသာ ေနရာတစ္ခုခုမွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဟူသမွ်ေနာက္ ခုန္ေပါက္ေျပးလႊား လိုက္ေနခဲ့သည့္ အ႐ြယ္လည္း ျဖစ္သည္။

“ဓာတ္ပံုဆရာ လာၿပီ” ဟု အသံၾကားလိုက္သည္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ ကစားလက္စ ကစားဝိုင္းထဲမွ တဟုန္ထိုး ေျပး ထြက္ခဲ့ၾကၿမဲ ျဖစ္သည္။ စားလက္စ မုန္႔ပဲသေရစာေတြကို ေက်ာခိုင္းပစ္ခဲ့ၾကၿမဲ ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ သည္ တိုင္ပင္မထားရပါဘဲ အိမ္ေရွ႕ရိွ အုတ္စီေရတြင္းကေလးမွာ ေရအေျပးအလႊား ခပ္ယူ၍ ကိုယ္လက္ ေဆးေၾကာ သန္႔ရွင္းလိုက္ၾက၏။ ထို႔ေနာက္ သနပ္ခါးေက်ာက္ျပင္ရိွရာဆီ သူ႔ထက္ငါ ေနရာဦးေအာင္ ေျပးလာၾက၍ ေမေမ အသုံးျပဳတတ္သည့္ အလွျပင္ပစၥည္းမ်ားကို ဖြင့္ထုတ္လိုက္ၾကေတာ့သည္။ ေမေမ့အလွျပင္ပစၥည္းမ်ားမွာ အေထြေထြ အထူးထူးေသာ အမ်ိဳးအစားမ်ား မဟုတ္ပါ။ အာခ်ီ (သို႔မဟုတ္) ပလိုမီနာ မိတ္ကပ္ဗူး၊ ႏႈတ္ခမ္းနီေတာင့္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ က “တို႔ဖက္ဗူး” ဟု ေခၚၾကေသာ အာခ်ီတံဆိပ္ မိတ္ကပ္အေျခာက္ဗူးျပားေလး တစ္ဗူးတို႔ပင္ ျဖစ္သည္။ တစ္ခါတရံေတာ့ မ်က္လံုး ပတ္ဝန္းက်င္ကို ပိုမိုထင္ရွားသြား ေစသည့္ လိုင္နာဆိုးေဆးေတာင့္ေလးလည္း ရိွတတ္သည္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ ေယာက်္ားေလး၊ မိန္းခေလးဟူ၍ ဘာမွ် ခြဲျခားမေနဘဲ သည္ လိုအလွျပင္ပစၥည္းမ်ားျဖင့္ လိမ္းျခယ္ လိုက္လွ်င္ လွ , သြားမည္ဟု ယုံၾကည္ထားၾကသူမ်ား ပီပီ မိတ္ကပ္အစို၊ မိတ္ကပ္အေျခာက္၊ ႏႈတ္ခမ္းနီ၊ လိုင္နာ စသည္တို႔ကို သနပ္ခါးအစက္ အေျပာက္မ်ား ျပည့္ေနသည့္ ၾကည့္မွန္ကို ေထာင္၍ ကိုယ့္ဘာသာ လိမ္းျခယ္အလွျပင္ၾက သည္။ တကယ္လည္း ပိုလွသြားသည္ဟု ယုံၾကည္ခဲ့ၾကသည္။ ဆံပင္ကို အုန္းဆီရႊဲေန ေအာင္လူး၍ ဘီးျဖင့္ ျပားကပ္ပိရိေနေအာင္ ဖီးသင္လိုက္ေသး၏။ ေနာက္တစ္ဖန္ သစ္သား ဗီရိုႀကီးကို မမီမကန္းဖြင့္၍ ကြၽန္ေတာ္တို႔အေနျဖင့္ အသစ္လြင္ဆံုး၊ အလွပ ဆံုးအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားေသာ အဝတ္အစားေတြကို ေ႐ြးထုတ္ဝတ္ဆင္လိုက္ၿပီးသည့္ေနာက္မွာေတာ့ အဘတို႔အိမ္ေရွ႕ ေျမကြက္လပ္သို႔ ေျပးဆင္းလာခ့ဲၾကေလသည္။

ဓာတ္ပံုဆရာ လာၿပီဆိုလွ်င္ အဘတို႔အိမ္သို႔သာ စက္ဘီးဦးတို္က္ ေရာက္လာ တတ္ၿမဲျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းမွာ ကြၽန္ေတာ့္ အေဒၚမ်ားႏွင့္ ဓာတ္ပံုဆရာတို႔ ရင္းႏွီးၾကေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ (တစ္ခါတရံ ဓာတ္ပံုရိုက္စရာ အေၾကာင္းမရိွေသာ္လည္း အလည္သက္ သက္ လာတတ္ၾကေသး၏။) ထို႔အျပင္ အဘတို႔အိမ္သည္ အိမ္အိုနိမ့္ကေလးျဖစ္ေသာ္လည္း ၿခံဝန္းက်ယ္ျပန္႔ ကာ၊ ကြၽန္ေတာ့္အေဒၚမ်ား ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ထားသည့္ ပန္းၿခံအေသးစား ေလးလည္း ရိွေသာေၾကာင့္ ဓာတ္ပံုရိုက္ရန္ ေနရာ ထိုင္ခင္း ရႈခင္းရႈကြက္ ပိုအဆင္ေျပပံု ရသည္။ ပန္းၿခံဆိုေသာ္လည္း တန္ဖိုးႀကီး သစ္ခြမ်ား၊ ႏွင္းဆီပန္းမ်ား ေဝေနသည့္ ပန္းၿခံမ်ိဳး မဟုတ္ပါ။ ေဇာ္စိမ္း၊ ႐ြက္လွ၊ အုန္းပန္း၊ ဂမုန္း စသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ရတတ္သမွ်တို႔ကို စိုက္ပ်ိဳးထားကာ ခါး ေစာင္းခန္႔ အျမင့္ရိွေသာ ဝါးကတ္ေလးမ်ားျဖင့္ ကာရံထားသည့္ ေနရာေလး ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ၿခံအဝင္ တံခါးနားမွာမူ ရာသီမေ႐ြး အေရာင္အေသြး ေတာက္ ေျပာင္ေနတတ္သည့္ စကၠဴပန္းခ်ံဳႀကီး ရိွသကဲ့သို႔ အဝါေရာင္ ေခါင္းေလာင္းပန္းမ်ားလည္း ပြင့္ ေနတတ္ၾကသည္။ ထိုေနရာေလးမ်ားသည္ ဓာတ္ပံုဆရာႏွင့္ ဓာတ္ပံုခ်စ္သူမ်ား ေ႐ြးခ်ယ္တတ္ေလ့ရိွသည့္ သဘာဝ ဆက္တင္တစ္မ်ိဳးလည္း ျဖစ္ေနသည္။

ဓာတ္ပံုဆရာမွာ အရပ္ပ်ပ္ပ်ပ္၊ ကိုယ္ဟန္ပါးပါး၊ မ်က္ႏွာခ်ိဳခ်ိဳႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ထိုေခတ္ကာလ လူငယ္မ်ားထားေလ့ရိွသည့္ နဖူးထိပ္တြင္ အေမာက္ကေလး ေထာင္ထား တတ္သည့္ ဆံပင္ပံုစံေၾကာင့္ သူ႔မ်က္ႏွာထက္ သူဆံပင္အံုက ပိုႀကီးေနသည္ဟု ထင္ရ တတ္သည္။ သူလာလွ်င္ ဘယ္ေတာ့မွ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္း မလာ။ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္သုံးေယာက္ ပါလာ ေလ့ရိွ၏။ သူတို႔အားလံုးသည္ ကြၽန္ေတာ့္အေဒၚမ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီး ခင္မင္ၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကၿပီး သေဘာထား ေကာင္းမြန္သူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ဓာတ္ပံုဆရာမွာ သူတို႔အထဲတြင္ မင္းသားတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ ထင္ေပၚသူျဖစ္သည္။ ေရာက္လာလွ်င္ ကင္ မရာအိတ္ထဲမွ ကင္မရာကို ထုတ္ပံု၊ ဓာတ္ခဲေလးမ်ား ထုတ္စစ္ၾကည့္ပံု၊ ကင္မရာ၏ အနီးအေဝးခ်ိန္ညိႇသည့္ Zoom ကို စမ္းလွည့္ၾကည့္ပံု၊ ကင္မရာတြင္ ဖလက္ရွ္ဂန္းတပ္ဆင္ကာ ဖ်တ္ခနဲ မီးဖြင့္ရိုက္ၾကည့္ပံု စသည္စသည္တို႔မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အတြက္ မရိုးႏိုင္ေသာ ထူးဆန္းမႈမ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေနထိုင္သည့္ ႐ြာလိုလို၊ ရပ္ကြက္လိုလို ေနရာ ေလး၏ ေျမသားလမ္းေလးေပၚ ကင္မရာလြယ္ထားသည့္ ဓာတ္ပံုဆရာတစ္ေယာက္ ေရာက္လာျခင္းသည္ တစ္ခါတရံမွသာ ႀကံဳ ေတြ႕ႏိုင္ေသာ အခြင့္အေရးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။

ဓာတ္ပံုဆရာ လာၿပီဆိုလွ်င္ ကြၽန္ေတာ့္အေဒၚမ်ား ၿခံစည္းရိုးေက်ာ္ ေအာ္ဟစ္သံမ်ားေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကေလးမ်ားကို ဆတ္သားေစလႊတ္ျခင္းေၾကာင့္ လည္းေကာင္း အိမ္နီးနားခ်င္းမွ အပ်ိဳအ႐ြယ္ မိန္းခေလးမ်ားလည္း ဖီးလိမ္း ျပင္ဆင္ကာ စုေဝးေရာက္လာတတ္ၾကသည္။ ၿပီးလွ်င္ အဘတို႔ ၿခံဝရိွ စကၠဴပန္းခ်ံံဳႀကီးကို ေနာက္ခံထား၍ တစ္ ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္၊ တစ္ဖြဲ႕ၿပီး တစ္ဖြဲ႕၊ ကိုယ္တစ္ပိုင္းပံု၊ ကိုယ္လံုးျပည့္ပံု၊ မိသားစုပံု၊ ထိုင္ေနပံု၊ မတ္တတ္ရပ္ေနပံု၊ ေဘးတေစာင္းပံု၊ ဒူးေထာက္ေနေသာပံု၊ မုဆိုး ဒူးေလးခ်ိန္၍ ထိုင္ေနသကဲ့သို႔ေသာ ထိုင္ေနပံု စသည့္ ရုပ္ရွင္ထဲ၊ ျပကၡဒိန္မ်ားထဲတြင္ မင္းသား မင္းသမီး မ်ား ရိုက္ေလ့ရိွေသာ ကိုယ္ေနဟန္ထားအမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔ျဖင့္ ဓာတ္ပံု အရိုက္ခံၾကေလသည္။

တစ္ခါတေလမ်ား၌ ၿခံဝန္းထဲရိွ ဆက္တင္မ်ားႏွင့္ပင္ မတင္းတိမ္ႏိုင္ၾကဘဲ ၿခံေနာက္ေဖးရိွ လယ္ကြင္းျပင္မ်ားအထိ ေျခဆန္႔ ကာ location အသစ္ ရွာေဖြၾကတတ္သည္မ်ားလည္း ရိွတတ္ေသး၏။ လယ္ကြင္းျပင္ထဲတြင္မူ အိမ္ၿခံဝင္းထဲႏွင့္ မတူညီေသာ ရႈေမွ်ာ္ခင္း မ်ား၊ အလွအပမ်ား ရိွၾကသည္။ က်ယ္ျပန္႔ေသာ ႐ိုးျပတ္ကြင္းျပင္၊ ပဲခင္းစိမ္းစိမ္း၊ ေကာက္ႏွံ ပင္ဝါဝါ၊ ရိႈက္ဖိုႀကီးငယ္ ကိုယ္လံုးအလွကို ေဖာ္ခြၽတ္္လဲေလ်ာင္းေနသည့္ ရိုးမေတာင္တန္း၊ ေကာင္းကင္ျပာျပာထဲမွ တိမ္သိုးအုပ္မ်ား၊ အိမ္ျပန္ငွက္မ်ား ႏွင့္ ညေနဆည္းဆာေရာင္စုံတို႔သည္ ဓာတ္ပံုဆရာေရာ၊ ဓာတ္ပံုအရိုက္ခံသူမ်ားပါ တရိႈက္မတ္မတ္ ႏွစ္သက္ၾကသည့္ ေနာက္ခံ သဘာဝအလွမ်ား ျဖစ္ၾက၏။

သည္လို လယ္ကြင္းျပင္မွာလည္း ကန္သင္းရိုးေပၚ၊ ပဲပင္စိမ္းစိမ္းေတြၾကား၊ ေကာက္ ရိုးပံုေဘး၊ ေကာက္ႏွံပင္ေလးမ်ားကို ထိကိုင္၊ ေကာင္းကင္ဆီ ေမာ့ေငး စသည့္ ျမင္ဖူးသမွ်၊  ဓာတ္ပံုဆရာ အႀကံေပးသမွ် ကိုယ္ေနဟန္ထားတို႔ျဖင့္ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္၊ တစ္ဖြဲ႕ၿပီး တစ္ဖြဲ႕ ဓာတ္ပံုအရိုက္ခံၾကျပန္သည္။ ကိုယ္ေနဟန္ထား အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ေနာက္ခံရႈေမွ်ာ္ခင္း အမ်ိဳးမ်ိဳး တို႔ျဖင့္ ဓာတ္ပံုအရိုက္ခံၾကေသာ္လည္း ဥပေဒတစ္ရပ္ကို လိုက္နာသလိုမ်ိဳး တစ္ညီ တညြတ္တည္း လိုက္နာၾကသည့္ အခ်က္မွာ ဓာတ္ပံုအရိုက္ခံေနစဥ္ ၿပံဳးရယ္ျပေနသည့္ အ ခ်က္ ျဖစ္သည္။ “အၿပံဳး” သည္ လူတစ္ေယာက္ လွပတင့္တယ္ရန္ အေကာင္းဆံုး မိတ္ကပ္ျဖစ္ေၾကာင္း လွည္းလမ္းေၾကာင္းႏွင့္ လယ္ကြင္းျပင္ၾကားမွာ ေနထုိင္သည့္ လုလင္ပ်ိဳ၊ လံုမပ်ိဳတို႔ အားလံုး နားလည္လက္ခံထားၾကပံု ရသည္။

ဓာတ္ပံုဆရာ ျပန္သြားလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ စိတ္ကူးယဥ္မႈမ်ားျဖင့္ ေမာပန္း ႏြမ္းလ် က်န္ေနရစ္ခဲ့ၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကေလးမ်ားကမူ အက်ႌအသစ္မ်ားကို ခ်က္ခ်င္း မခြၽတ္လဲေသးဘဲ မိဘေတြ အေမ့ေကာက္၍ ေနရသမွ် ဆက္ေနလိုက္ၾက ေသး၏။ အေဒၚမ်ားကမူ အက်ႌအဝတ္အစားမ်ား ျပန္လည္ လဲလွယ္ဝတ္ဆင္ၿပီးေသာ္လည္း ဓာတ္ပံု ရိုက္စဥ္က မိတ္ကပ္မ်ား ကို မဖ်က္ေသးဘဲ အလင္းေရာင္ ရိွေနေသးသမွ် မ်က္ႏွာျပန္မသစ္ ၾကေသးေပ။ ၿပီးလွ်င္ ဓာတ္ပံုအျဖစ္ ထြက္လာလွ်င္ မိမိတို႔ ရုပ္သဏၭာန္ကို မည္သို႔မည္ပံု ျမင္ေတြ႕ရေလမလဲဟူေသာ အေတြးျဖင့္ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္ေနၾကေလသည္။

ဓာတ္ပံုရိုက္ခဲ့သည့္ေန႔ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလံုး ေမ့ေလ်ာ့သြားသည့္အခ်ိန္တြင္”ဓာတ္ပံုဆရာ လာၿပီ”ဟူေသာ အသံကို ၾကားရျပန္သည္။ သည္အခါမွာေတာ့ ရိုက္ခဲ့ေသာဓာတ္ပံုမ်ားကို ကူးေဆး၍ ျပန္လာေပးျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ သည္အခါမွာ လည္း ဓာတ္ပံုဆရာ ရိွေနေသာ အဘတို႔အိမ္ဆီ လူေတြ ဝိုင္းလာၾကျပန္၏။ သို႔ေသာ္ ယခင္တစ္ခါလို ဖီးလိမ္းျပင္ ဆင္ၿပီး ေရာက္လာၾကျခင္း မဟုတ္။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွ၊ အဝတ္ေလွ်ာ္ေနရာမွ၊ ေျမပဲဆြတ္ေနၾကရာမွ ေခြၽးတလံုးလံုး၊ ေရတစိုစို၊ အိုးမည္း တေပေပျဖင့္ အေျပးအလႊား ေရာက္လာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ကိုယ့္ဓာတ္ပံုကိုယ္ အငမ္းမရ ေ႐ြးယူကာ ၾကည့္ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ဓာတ္ ပံုေတြမွာ အဆင္ေျပၾကေသာ္လည္း အခ်ိဳ႕ဓာတ္ပံုေတြမွာမူ မ်က္လံုးမိွတ္လ်က္သားႀကီးေတြ ျဖစ္ေနၾကေလသည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ က်သင့္ေငြကို ေပးေခ်၍ ေ႐ြးယူထားလိုက္ၾကၿမဲပင္။ အိမ္ေရာက္လွ်င္ အေကာင္းဆံုးပံုေလးေတြ ေ႐ြးကာ၊ အိမ္ထရံမွာ တုတ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ထိုးညႇပ္ ထားၾက၍ တတ္ႏိုင္လွ်င္ ဓာတ္ပံုဆရာကို အႀကိဳက္ဆံုးပံု ေ႐ြးေပးလိုက္ၿပီး ပံုႀကီးခ်ဲ႕၊ မွန္ေပါင္သြင္းေပးရန္ ထပ္မံအပ္ႏွံလိုက္ၾကျပန္သည္။ ဓာတ္ပံုတိုင္း၏ ေအာက္ေျခေထာင့္တစ္ေနရာတြင္မူ ဓာတ္ပံုဆရာ အမည္ႏွင့္ “ေဆးေရာင္စုံ ဓာတ္ပံု” ဟူေသာ စာတန္းကို ရိုက္ႏွိပ္ထားေလသည္။
*******************************

ကြၽန္ေတာ္သည္ ကေလးဘဝ နယ္နိမိတ္ထဲမွ လြန္ေျမာက္၍ လူလတ္ပိုင္းနယ္ နိမိတ္ထဲ၌ ေျခႏွစ္ဖက္လံုး စုံခ်ရပ္မိေနၿပီ။ သြားအခ်ိဳ႕ က်ိဳး၍ ဆံပင္အခ်ိဳ႕ ျဖဴကာ၊ အျမင္အာရံု လည္း အေဝးမႈန္ခ်င္သလိုလို ျဖစ္ေနၿပီ။ “ဓာတ္ပံုဆရာ လာၿပီ” ဟူေသာ အသံကု္ိ မၾကားရ ေတာ့သည္မွာလည္း ဆယ္စုႏွစ္အခ်ိဳ႕ ၾကာျမင့္ခဲ့ေလၿပီ။ အကယ္၍ “ဓာတ္ပံုဆရာ လာၿပီ” ဟူေသာ အသံကို ၾကားရလွ်င္လည္း စိတ္လႈပ္ရွားေသာ ဘဝကို ျပန္လည္ရရိွေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။

နည္းပညာ အသစ္သစ္တို႔သည္ လူသားတို႔အတြက္ တစ္နည္းတစ္ဖံု အက်ိဳးျပဳၾကေသာ္လည္း၊ လူသားတို႔၏ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ အခ်ိဳ႕ကိုပါ လုယက္ ခိုးယူသြားတတ္သည့္အေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္ ေၾကေၾကကြဲကြဲ ေတြးေနမိပါသည္။

မိုးေက်ာ္ဇင္


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
Advertise on MoeMaKa

Similar Posts