(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၂၃၊ ၂၀၁၈
သမီးျဖဴေရ ….
ဧည့္လမ္းၫႊန္တတ္ေယာက္အဖို႔ ဝစနာလကၤာရဆိုတဲ့ ႏႈတ္မႈအတတ္ကို တတ္ကြၽမ္းဖို႔ လိုအပ္တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို ေဖ ေဖ ေျပာမျပလည္း သမီးျဖဴသိမွာေပါ့။ အဲဒီေလာက္နဲ႔ေတာ့ ေဖေဖက ရပ္မေနေစခ်င္ဘူး။ ေရွးတုန္းက သမိုင္းေတြကို ဖတ္ ေနတဲ့အခါ အနားမွာေျမပံုေလးခ်ထားသင့္သလိုပဲ တစံုတေယာက္ကို လမ္းၫႊန္မႈေပးၿပီး စကားေတြေျပာျပေနတဲ့အခါ မွာလည္း အျဖဴနဲ႔အမည္းထက္ပိုၿပီး ႏွလံုးသားထဲက သိထားသင့္တယ္လို႔ ေဖေဖယူဆမိပါတယ္။ အေျခအေနအရပ္ရပ္ေတြ ေၾကာင့္ အျဖဴနဲ႔အမည္းပဲေျပာထြက္ရေပမဲ့ အျဖဴနဲ႔ဆက္စပ္တဲ့ ဆင္စြယ္ေရာင္ေလးေတြ၊ အဝါေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးေတြကို သိထား သင့္တာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ အမည္းေရာင္အေၾကာင္းေျပာျပေတာ့မယ္ဆိုရင္လည္း မီးခိုးေရာင္ေလးကအစ၊ ညိဳပုပ္ပုပ္ေရာင္ေလး ကအဆံုး စိတ္ထဲကသိေနသင့္တယ္လို႔ ေဖေဖထင္ပါတယ္။
ခရီးစဥ္တစ္ခုအတြက္ ဘယ္လိုယာဥ္ရထားကိုစီးစီး ရည္႐ြယ္ရာကိုေရာက္ဖို႔သာ အဓိကလို႔ ေဖေဖယူဆမိပါတယ္။ ေျမႀကီး ေပၚမွာဆိုရင္ေတာ့ ကားနဲ႔ရထားေပါ့။ ေရလမ္းခရီးဆိုရင္ေတာ့ ေလွ၊ သေဘၤာ။ ေဝဟင္ေပၚမွာဆိုရင္ေတာ့ ေလယာဥ္ပ်ံႀကီး။ ဘယ္လိုယာဥ္နဲ႔မွ သြားခ်င္ပါတယ္လို႔ ေရြးခ်ယ္စရာမရွိတဲ့ခရီးေတြကိုလည္း ေရွ႕ဆက္မယ့္လမ္းေတြမွာ သမီးျဖဴ ႀကံဳရအံုးမွာ ပါ။
ဒီေန႔မနက္ ကိုးနာရီတိတိမွာ သမီးျဖဴက “ရထားႀကီးထြက္ၿပီ ေဖေဖ့ေရ” လို႔ ဖုန္းဆက္ခဲ့ေတာ့ ရထားႀကီးက ဘယ္ဆိုးလို႔လဲ သတ္မွတ္ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ ထြက္ေပးႏိုင္ခဲ့သားပဲလို႔ေတြးရင္း သမီးေမေမလက္ထဲကို ဖုန္းထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ သမီးျဖဴ ေမေမကေတာ့ တစ္ေန႔လံုးစီးလာရမယ့္ အိမ္အျပန္ခရီးတစ္ေလ်ွာက္ ရထားႀကီးေပၚမွာ ေနပူေန၊ အိုက္စပ္ေနမွာ စိုးတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ဘယ္လိုေန ဘယ္လိုထိုင္ လွမ္းေျပာေနသံ ၾကားေနရတယ္။ ေဖေဖကေတာ့ အဲတာေတြကို လံုးဝမပူပန္မိေတာ့ပါ ဘူး။ သမီးျဖဴက ဧည့္လမ္းၫႊန္တစ္ေယာက္ရဲ႕ဘဝကိုေတာင္ ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ၿပီးၿပီပဲ။ ေနပူတာေလာက္ေတာ့ စာဖြဲ႕စရာမလိုေတာ့ ဘူးလို႔ သတ္မွတ္ေပးထားလိုက္ပါၿပီ။ သမီးျဖဴစီးလာတဲ့ရထားဟာ သူထြက္မယ္လို႔ေၾကညာထားတဲ့အခ်ိန္အတိုင္း ထြက္လာ ႏိိုင္ခဲ့ၿပီပဲ။ သမီးျဖဴလည္း အဲဒီရထားနဲ႔ လိုက္ပါမယ္လို႔ဆံုးျဖတ္ၿပီး လိုက္ပါလာခဲ့ၿပီပဲ။
ရထားျပတင္းေပါက္ကေန ေမ်ွာ္ၾကည့္လိုက္ရင္ ဖ်တ္ခနဲ ဖ်တ္ခနဲ ေျပာင္းလဲသြားရတဲ့ ရႈေမ်ွာ္ခင္းေတြကို သမီးျဖဴ ၾကည့္လာခဲ့ လိမ့္မယ္။ ေနျခည္ႏုႏုေလး က်လာကာစ ျမင္္ကြင္းေတြကစၿပီး ေနျခည္ရင့္လာတဲ့အထိ တျဖည္းျဖည္းေျပာင္းလဲလာတတ္တဲ့ ရႈေမ်ွာ္ခင္းေတြရဲ႕ အေနအထားကို သမီးျဖဴ ဆင္ျခင္လာခဲ့မိလိမ့္မယ္။ တစ္ဘူတာနဲ႔ တစ္ဘူတာၾကားမွာ အမွတ္မထင္ျမင္ေတြ႕ ရတဲ့ လူမႈဘဝ ျမင္ကြင္းေတြဟာ အမွတ္သညာထဲမွာ မသိလိုက္ဘဲ တြယ္ၿငိေနခဲ့လိမ့္မယ္။ ဘဝတူ ရထားစီးခရီးသည္ေတြကို ၾကည့္မိတဲ့အခါ မတူကြဲျပားတဲ့ ဟန္ပန္အမူအရာေတြရွိေနၾကတာကို သတိထားမိလာလိမ့္မယ္လို႔ ဝမ္းသာေနမိတယ္။ အဲ တာေတြဟာ သမီးျဖဴအတြက္ ခရီးကေပးတဲ့ ဘဝအသိေတြပါပဲ။ ရထားျပတင္းေပါက္ေန ေနေရာင္ပူပူေတြ ဝင္လာတတ္တာ ကိုလည္း ေဖေဖသိပါတယ္။ အဲဒီေနေရာင္ပူပူကို လက္ေလးနဲ႔ မခို႔တ႐ုိ႕ ကာၿပီး ျပတင္းအျပင္ဖက္ကို လွမ္းၾကည့္မိတဲ့အခါ ေနပူစပ္ခါးမွာ သြားလာလႈပ္ရွားေနၾကသူေတြကို သမီးျဖဴ ျမင္မိလိမ့္မယ္။ အဲသည္အခ်ိန္ေလးမွာ မခို႔တ႐ုိ႕ ကာထားတဲ့ လက္ကိုျဖဳတ္ခ်၊ အခိုက္အတန္႔ေလးဝင္လာတတ္တဲ့ ေနေရာင္ပူပူကို ရဲရဲရင္ဆိုင္ၿပီး ေနပူစပ္ခါးက ဘဝေတြထဲကို စိတ္ကူးနဲ႔ ဝင္ၾကည့္ေစခ်င္မိပါတယ္။ စားပြဲနဲ႔ကုလားထိုင္ၾကားက စာအသိေတြနဲ႔ရထားျပတင္းက ျမင္လိုက္ရတဲ့ဘဝအသိေတြကို ယွက္ လိမ္ ေတြးဆ ေစခ်င္မိပါတယ္။
သမီးျဖဴလိုက္လာတဲ့ ရထားဟာ စစ္ကိုင္းတံတားေပၚ ျဖတ္ၿပီဆိုရင္ကိုပဲ စၿပီးေတာ့ အေတြးေတြပြားႏိုင္ပါၿပီေလ။ စစ္ကိုင္း ေတာင္ရိုးေပၚက ဆြမ္းဦးပုညရွင္ေစတီေတာ္ကို ရထားႀကီးေပၚက လွမ္းၿပီးေတာ့ ဖူးေျမာ္ၾကည္ညိဳႏိုင္ေနၿပီ။ ဖူးေျမာ္႐ံုနဲ႔ ၿပီး ေရာ့တဲ့လား။ ဆြမ္းဦးပုညရွင္ေစတီေတာ္ကို ဘယ္ႏွခုႏွစ္က ဘယ္မင္းက တည္ထားခဲ့သလဲဆိုတာကို သမီးျဖဴ စဥ္းစားရ လိမ့္မယ္။ စဥ္းစားၾကည့္လို႔ မသိတဲ့အခါမွာ သိေအာင္ႀကိဳးစားရလိမ့္မယ္။ ကသိုဏ္းဝန္းထဲမွာ ျမင္ႏိုင္တဲ့အရာတစ္ခုလည္း ရွိေနလိမ့္မယ္။ အဲတာက ႐ုပ္/သံလႊင့္တိုင္ႀကီးေပါ့။ အဲဒီ႐ုပ္/သံလြင့္တိုင္ႀကီးကို ဘယ္ႏွခုႏွစ္ေလာက္က တည္ေဆာက္ခဲ့ၾက တာလဲ။ ဘယ္လို အစိုးရမ်ိဳးအုပ္စိုးေနတဲ့ကာလလဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံသူ ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ က်န္းမာ ေရး၊ ပညာေရးေတြအေပၚ အစိုးရရဲ႕ေထာက္ပံ့ေပးမႈက ဘယ္လိုလဲ။ ေျဖေဖ်ာ္ေရး တစ္ခုလည္းျဖစ္ႏိုင္သလို အစိုးရရဲ႕ ဝါဒ ျဖန္႔ခ်ိေရးတစ္ခုလည္း ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားအေပၚမွာ ႏိုင္ငံသူႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ စိတ္အားထက္သန္မႈက ဘယ္လိုလဲဆို တာကို သမီးျဖဴ ဆက္ၿပီးစဥ္းစားသင့္တယ္။
ေနာက္ထပ္ဆက္ၿပီး စူးစမ္းသင့္တာက အဲဒီကာလရဲ႕ ေနာက္ပိုင္းမွာ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားကေန ဘယ္လိုေျဖေဖ်ာ္ေရးအစီအစဥ္ ေတြနဲ႔ ျပည္သူလူထုကို အပန္းေျပေစခဲ့သလဲ။ ဒါမွမဟုတ္ မိႈင္းမိေစခဲ့သလဲဆိုတာကိုေပါ့။ စိတ္ဆိုတာ ျမန္လြန္းတယ္တဲ့။ အေတြးဆိုတာကလည္း ေတြးတဲ့သူအေပၚမူတည္ၿပီး က်ယ္ျပန္႔သြားႏိုင္တာပါပဲ။ သမီးျဖဴအေနနဲ႔ ရထားေပၚမွာေနေနရင္းနဲ႔ စစ္ကိုင္းေတာင္ေပၚကို စိတ္နဲ႔ဖ်တ္ခနဲ ေရာက္သြားႏိုင္တာေပါ့။ စစ္ကိုင္းေတာင္ေပၚကေန ဧရာဝတီျမစ္ႀကီးထဲကိုေတာင္ လွမ္းေငးၿပီး ေနႏိုင္ေသးတယ္။ ဧရာဝတီထဲကထြက္လာၿပီး ဧရာဝတီထဲ ျပန္ငုပ္သြားတဲ့ ေနမင္းႀကီးကအစျပဳလို႔ ဘုန္းမီးေနလေတာက္ပခဲ့ၾကဖူးပါတယ္ဆိုတဲ့ သမိုင္းစာမ်က္ႏွာေတြကေန အဖက္ဖက္ကနိမ့္က်သြားတဲ့ အေနအထားအထိ အေတြးေတြ ပြားေနလို႔ရပါတယ္။ ဧရာဝတီျမစ္ထဲကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ရံုနဲ႔ ျမစ္ေတြရဲ႕ ဝကၤႏၲသေဘာကို နားလည္စျပဳလာလိမ့္မယ္။
စစ္ကိုင္းတံတားႀကီးေပၚကေန လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္က ေဖေဖျဖတ္ခဲ့ရေတာ့ ဆရာမင္းသစ္ရဲ႕ စစ္ကိုင္းအက္ပီဂရမ္ ကဗ်ာရွည္တစ္ပိုင္း တစ္စ ႐ြတ္ဖတ္ခဲ့ျဖစ္တာကို အခုစာေလးေရးရင္းနဲ႔ သတိရေနမိျပန္တယ္။ ရထားက အခုသမီးျဖဴစီးလာတဲ့ အဆန္ရထားလို ေန႔ရထားေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ မႏၲေလးဘူတာႀကီးကေန ရက္ပ်က္ထြက္တဲ့ ညရထားႀကီး။ ဘယ္လိုဆိုဆို အျပင္ကိုျမင္ရတာ မျမင္ရတာအပထား လြမ္းခ်င္သတိရခ်င္ေအာက္ေမ့ခ်င္ရင္ေတာ့ ေနရာတိုင္းအခ်ိန္တိုင္းဟာ ဒိုင္ယာရီစာမ်က္ႏွာေတြပါပဲ။
ဆရာမင္းသစ္ကေလ…
“ခုနစ္စင္ၾကယ္ေျပာင္
အၿမီႇးေထာင္လုိ႔
သန္းေခါင္ေက်ာ္လုိ႔ သန္းလြဲ
ၾကယ္မႈန္ဖြဲဖြဲ
လေရာင္မြဲမြဲေအာက္မွာ
ဧရာဝတီေပၚက ေလွငယ္တစ္စင္း
အင္းဝဘက္ တျဖည္းျဖည္းခ်ဥ္းကပ္
ယင္းရဲငူ ေက်ာက္ေဆာင္ဆိပ္မွာ
ရိပ္ခနဲ ခုန္ပ်ံလႊား
ဗိုလ္တက္ျပားဆုိတဲ့ ပစၥည္းမဲ့ေရႊတုိက္စုိး
မုိးလင္းမွ စစ္ကုိင္းကိုျပန္
သူ႔နည္း သူ႔ဟန္နဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္
ဟုတ္ကဲ့ ….
ကြၽႏု္ပ္ ဦးၫြတ္လိုက္ပါတယ္” တဲ့။
ရထားျပတင္းဝကေန ေမွာင္မည္းေနတဲ့ ဧရာဝတီျမစ္ျပင္ကို ေငးေမာၾကည့္ရင္း သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ေတာ္လွန္ေရးလုပ္သြားတဲ့ဗိုလ္တက္ျပားနဲ႔ ဆရာမင္းသစ္တို႔ကို သတိရေနမိခဲ့တယ္။ ေဖေဖေျပာလိုရင္းက အေတြးေတြဟာ ဆက္စပ္က်ယ္ျပန္႔႔သြား တတ္တဲ့ အေၾကာင္းေပါ့။ ခဏေလးေနရင္ သမီးျဖဴရဲ႕ရထား ငါးမည္ရတဲ့ေရႊဘိုၿမိဳ႕ႀကီးရဲ႕ဘူတာကိုပဲ ဝင္ေတာ့မယ္ေလ။
ၿမိဳ႕ရဲ႕ျပယုဂ္တစ္ခုလိုျဖစ္ေနတဲ့ ကန္ေတာ္ရယ္ ထန္းေတာညိဳ႕ညိဳ႕ေတြရယ္ကိုျမင္လာခဲ့ရၿပီး ဒံေပါက္ပူပူေလးရမယ္ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔အတူ ရထားျပတင္းဝကေန ေစ်းသည္ေလးတစ္ခ်ိဳ႕ ဟီးေလးခိုလိုက္လာတတ္တာမ်ိဳးကို ႀကံဳရတတ္ပါတယ္။ ကန္ေတာ္ရဲ႕ေရအေနအထားကို ေဖေဖမမွန္းဆတတ္ေပမဲ့ ထန္းေတာေတြဟာ ေဖေဖတို႔ငယ္ငယ္တုန္းကေလာက္ မညိဳ႕မိႈင္း မအံု႔ဆိုင္းေနေတာ့မွန္း ေဖေဖျမင္ခဲ့ရၿပီးပါၿပီ။ သမီးျဖဴ အခုျမင္ရတာက တန္ဖိုးရွိလြန္းတဲ့ “ထန္း” ကို ကမ႓ာ့ေစ်းကြက္ဝင္ေအာင္ မတင္တတ္ၾကေတာ့ (အစိုးရရဲ႕အေထာက္အပံ့ကလည္း အားနည္းခဲ့ေတာ့) ထန္းလ်က္နဲ႔အခ်ိဳကုန္ခဲ့ရာကစၿပီး ပါးလ်သြားတဲ့ အေနအထားေပါ့။ မိ႐ိုးဖလာထန္းလုပ္ငန္းေဆာင္႐ြက္သူ လူငယ္အမ်ားစုကလည္း ေရၾကည္မယ္ ျမက္ႏုမယ္ ထင္တဲ့ေနရာ ေတြကို စမ္းတဝါးေလ်ွာက္သူေလ်ွာက္ရင္း ေနရပ္ျပန္လာခ်ိန္မွာ ေတာေပ်ာက္ ေတာင္ေပ်ာက္ဘဝေတြ မနည္းခဲ့ရွာပါဘူး။ သူတို႔ကိုေတာ့ အျပစ္မဆိုသာဘူးလို႔ ေဖေဖက ယူဆပါတယ္ သမီးျဖဴ။ ။
ေနေရာင္ပူပူေတြၾကားမွာ သမီးျဖဴ ေငးခနဲေမွးခနဲ တရႈိက္ေလာက္ရသြားတတ္ေသးတယ္။ “ေခါပုတ္ရမယ္၊ ေပါင္းတင္းရမယ္” ဆိုတဲ့ ေစ်းသည္ေလးေတြရဲ႕အသံ။ “ေခါက္စားပြဲေလးေတြရမယ္၊ ေခါက္ကုလားထိုင္ေလးေတြ ရမယ္” ဆိုတဲ့ ေစ်းသည္ေလး ေတြရဲ႕ အသံေတြၾကားမွာ ႏိုးလာခဲ့ၿပီဆိုရင္ေတာ့ အဲတာေကာလင္းဘူတာေပါ့။ မီးရထားနဲ႔ေျမာက္ဘက္ေတာင္ကုန္းေဒသဆီကို ခရီးသြားရၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေကာလင္းဘူတာဟာ မီးရထားသြားလာေရး နည္းဥပေဒအရ ေတာင္ေပၚခရီးအစေပါ့။ အဲဒီ ဘူတာမွာ သမီးျဖဴလိုက္ပါလာတဲ့ ရထားႀကီးရဲ႕ ႀကံ့ခိုင္မႈကို မီးရထားတြဲစစ္ေတြက ေသေသခ်ာခ်ာ စစ္ေဆးၾကပါလိမ့္မယ္။ ေတာင္အဆင္းအတက္ေတြ ႀကံဳလာေတာ့မွာမို႔ ရထားတြဲေအာက္ပိုင္းႀကံ့ခိုင္မႈေတြကို ဦးစားေပးၿပီး စစ္ေဆးၾကလိမ့္မယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ ယာဥ္ရထားဆိုတာ ေႏွးေႏွးပဲသြားသြား ျမန္ျမန္ပဲသြားသြား ရပ္တံ့ဖို႔လိုအပ္လာၿပီဆိုရင္ အခ်ိန္မီ ရပ္တံ့ႏိုင္ရမွာမို႔ ဘရိတ္ေတြကိုလည္း စစ္ေဆးၾကလိမ့္မယ္။ ေရွ႕ဘူတာက သမိုင္းမွာ နာမည္တစ္လံုးရခဲ့တဲ့ ဝန္းသ္ိုေစာ္ဘြား ဦးေအာင္ျမတ္ရဲ႕ နယ္ေျမေပါ့။ တကယ္ေတာ့လည္း ေကာလင္းနဲ႔ဝန္းသိုဆိုတာ ဆက္စပ္မႈေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ အဲဒီအေၾကာင္း ေတြကို သမီးျဖဴဆီ ေနာက္ထပ္ေရးမယ့္စာေတြထဲမွာ ေဖေဖေျပာျပျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ လူပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ကို သမိုင္း အျမင္နဲ႔ၾကည့္ရင္ တစ္ဖက္ထဲၾကည့္လို႔မရဘဲ ဘက္ေပါင္းစံုကေနၾကည့္မွ အေတာ္က်တဲ့ အေၾကာင္းေလးေတြလည္း ထည့္ ေရးႏိုင္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။
ဝန္းသိုဘူတာကေန ရထားဆက္ထြက္လာခဲ့မယ္ဆိုရင္ သိပ္မၾကာတဲ့အခ်ိန္မွာ နမ္းခမ္းဘူတာကို ေရာက္လိမ့္မယ္သမီးျဖဴ။ အခု သမီးျဖဴသြားရမယ့္ ရထားခရီးမွာ ခက္ခက္ခဲခဲေဖာက္လုပ္ခဲ့ရတဲ့ ရထားလမ္းပိုင္းႏွစ္ခုရွိတယ္။ အဲတာက နမ္းခမ္း-ဘံု ေခ်ာင္း လမ္းပိုင္းနဲ႔ ေမာ္ဟန္-ကာဒူ လမ္းပိုင္းေပါ့။ ျမစ္ေတြတင္ ေကြ႕သြားတတ္ၾကတာမဟုတ္ဘဲ ရထားလမ္းေတြဟာလည္း ေကြ႕သြားတတ္ရတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း သမီးျဖဴ သိလာရမွာေပါ့။ အတားအဆီးတစ္ခုကို မထြင္းေဖာက္ႏိုင္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ လည္း လွလွပပေလးေတာ့ ေကြ႕သြားတတ္ရမယ္ဆိုတဲ့အသိကို ရထားစီးရင္းလည္း ဆင္ျခင္မိႏိုင္တာေပါ့။ တစ္ခ်ိဳ႕ေကြ႕ေလး ေတြက်ေတာ့ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ခင္းက်င္းထားတဲ့ ကူးေျပာင္းေကြ႕ေျပေျပေလးေၾကာင့္ ေကြ႕သြားမွန္းကို မသိလိုက္ရသလိုပဲ ခံစားရလိမ့္မယ္။ တစ္ခုရွိေသးတယ္။ ရထားေတြဟာ ဒီဂရီႀကီးမားတဲ့ ေကြ႕ေပၚမွာ ျဖတ္ရၿပီဆိုရင္ ေႏွးလို႔လည္းမေကာင္းသလို ျမန္လို႔လည္း မေကာင္းပါဘူး။ သတ္မွတ္ေပးထားတဲ့ အျမန္ႏႈန္းနဲ႔ ျဖတ္သန္းမွ စိတ္ခ်ရသတဲ့။ အဲတာကေတာ့ လူ႔ဘဝလိုပဲ ေနာ္။ လူ႔ဘဝလို႔ ဆိုမွေတာ့ ႏိုင္ငံေရးလည္းပါတာေပါ့။ လူေတြရဲ႕ ဆူက်ံဳနိမ့္ျမင့္အေနအထားေတြအားလံုးဟာ ႏိုင္ငံေရးေတြပါ ပဲ။ ေခတ္အဆက္ဆက္ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးေကြ႕ဒီဂရီအေပၚမွာ ဦးေဆာင္ေမာင္းႏွင္သူက ခ်ိန္သားကိုက္မျဖတ္သန္းႏိုင္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ ရထားတြဲနဲ႔တူတဲ့လူေနမႈဘဝေတြဟာ သံလမ္းနဲ႔တူတဲ့ ႏိုင္ငံသားေတြအေပၚမွာ တတိတိပြန္းစားပစ္တတ္တာေပါ့ေလ။ တိတိ က်က်ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ သံလမ္းေတြမပြန္းစားသလို ရထားႀကီးလည္း လမ္းမေခ်ာ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။
နမ္းခမ္းဘူတာနဲ႔ဘံုေခ်ာင္းဘူတာၾကားမွာ ရထားႀကီးခုတ္ေမာင္းေနတဲ့အခါ လက္နဲ႔လွမ္းထိလို႔ရေလာက္တဲ့ ေက်ာက္နံရံႀကီး ေတြကို သမီးျဖဴေတြ႕ရလိမ့္မယ္။ တစ္ဖက္မွာေတာ့ ငံု႔ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ခပ္ေရးေရးေခ်ာင္းေကြးကေလးကိုသာ ျမင္ရတဲ့ ေခ်ာက္ကမ္းပါးနက္နက္ႀကီး ရွိေနလိမ့္မယ္။ သမီးျဖဴ လိုက္ပါလာတဲ့ရထားႀကီး ျဖတ္သန္းႏိုင္ဖို႔အတြက္ လမ္းအင္ဂ်င္နီယာ ေတြက အေကာင္းဆံုးလမ္းအူေၾကာင္းကို ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ၾကဖူးမွာပါ။ ဒါေပမဲ့လည္း လမ္းေၾကာတအားခက္ခဲတဲ့အခါ အဆိုးဆံုး အေနအထားေတြထဲက အေကာင္းဆုံုးအေနအထားကို ေ႐ြးခ်ယ္ေဖာက္လုပ္ေပးခဲ့ၾကမယ္ဆိုတာ သံသယျဖစ္စရာ မရွိပါ ဘူး။ လမ္းပိုင္းအေနအထားဟာ လံုးဝရာႏႈန္းျပည့္စိတ္ခ်လံုၿခံဳတယ္လို႔ ေဖေဖမဆိုလိုပါဘူး။ အက်ပ္အတည္းေတြၾကားမွာ အခက္အခဲေတြၾကားမွာ ခရီးဆက္သြားဖို႔ လိုအပ္လာတဲ့အခါ တစ္ဖက္မွာေက်ာက္ထရံ၊ တစ္ဖက္မွာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးေပမဲ့ စြန္႔စားခဲ့ရေၾကာင္းကို ေဖေဖေျပာျပလိုတာပါ။ လူ႔ဘဝေတြရဲ႕ ခရီးရွည္ျဖတ္သန္းမႈဟာလည္း အဲဒီလိုပါပဲသမီးျဖဴ။
ဘံုေခ်ာင္းဘူတာကေန ရထားႀကီးဆက္ထြက္လာတဲ့အခါ ဝါးရံုပင္ႀကီးေတြ အၿပိဳင္းအရိုင္းေပါက္ေနတဲ့ သစ္ေတာဝါးေတာႀကီး ကို ျမင္ရလိမ့္မယ္သမီးျဖဴ။ ဝါးရံုပင္ႀကီးေတြနဲ႔အတူ ကြၽန္းပင္ႀကီးေတြကိုလည္း ျမင္ႏိုင္အံုးမယ္ထင္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္တစ္ခါ တုန္းကေတာ့ အခုထက္ပိုၿပီး “ေတာႀကီးဆိတ္ညံ” ျဖစ္ခဲ့ဖူးမွာေပါ့။ အခုျမင္ေနရတာက လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္စုႏွစ္ေတြတုန္းက သစ္ေတြဝါးေတြကို ညႇာတာမႈကင္းကင္းနဲ႔ ခုတ္ထစ္ေရာင္းခ်ခဲ့ၾကလို႔ မိတ္ကပ္လိမ္းထားသလိုသာ က်န္ေနေတာ့တဲ့ အေနအ ထားပါ သမီးျဖဴေရ။ သစ္ေတာဌာနရဲ႕ သုေတသနမွတ္တမ္းေတြအရေရာ ေဒသခံတိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ မ်က္ဝါးထင္ထင္ အျမင္အရေရာ သစ္ေတြဝါးေတြ အမ်ားႀကီးပါးလ်သြားၿပီဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မျငင္းပယ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အဲသည္ေခတ္ကာလ ေတြ တုန္းကဆိုရင္ သမီးျဖဴ ေစာေစာေလးကျဖတ္ခဲ့တဲ့ ဘံုေခ်ာင္း-နမ္းခမ္း ရထားလမ္းပိုင္းမွာ သစ္လံုးတင္စပါယ္ရွယ္တြဲဆိုင္းႀကီးေတြ မရပ္မနားေျပးလႊားခဲ့ရတာေပါ့။ ဘံုေခ်ာင္း-နမ္းခမ္း ရထားလမ္းပိုင္းနဲ႔ ေမာ္ဟန္-ကာဒူ ရထားလမ္းပိုင္းဟာ ခုတ္ေမာင္းခိ်န္အေတာ္ၾကာတယ္သမီးျဖဴ။ အဲဒီေတာ့ သစ္လံုးတင္စပါယ္ရွယ္တြဲဆိုင္းႀကီးေတြရဲ႕ စုန္ဆင္းမႈကို အေႏွာက္ အယွက္မျဖစ္ေစဖို႔ လူစီးရထားတစ္ခ်ိဳ႕ဟာ ေရာက္ေနတဲ့ တစ္ဖက္ဘူတာမွာ ရပ္တံ့ေစာင့္ဆိုင္းေပးခဲ့ရဖူးတယ္။
သစ္လံုးေတြကိုေတာ့ ဘယ္ကုမၸဏီ၊ ဘယ္အဖြဲ႕အစည္းေတြက ပိုင္ဆိုင္ၾကတယ္ဆိုတာ အတြင္းလူေတြပဲ အစင္းသိႏိုင္မွာပါ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အဲသည္သစ္လံုးေတြကို ေရာင္းခ်လိုက္တဲ့ အျမတ္ေငြစစ္စစ္ဟာ ဘယ္သူေတြကို အက်ိဳးရွိေစခဲ့သလဲဆိုတာ အတြင္းလူေတြကမွ အစင္းသိႏိုင္မွာပါ။ ေဖေဖ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ျမင္ခဲ့ရတာကေတာ့ ေမွာင္မည္းေနတဲ့ ဘူတာရံုေလးေတြက ရထားတြဲအိုေပၚမွာ ျခင္တဖ်ပ္ဖ်ပ္ရိုက္ရင္း ျဖတ္သန္းလာမယ့္ သစ္လံုးစပါယ္ရွယ္တြဲဆိုင္းႀကီးကို ေမ်ွာ္တလင့္လင့္ ျဖစ္ေနၾက ရတဲ့ ခရီးသြားေတြေပါ့။ သူတို႔က အဲဒီရထားႀကီးေပၚမွာ အက်ိဳးအျမတ္ပါလာမွာမို႔ ငံ့လင့္ေနၾကတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီရထားႀကီး ျဖတ္သြားၿပီးမွ လိုရာခရီးဆက္ခြင့္ရမွာေၾကာင့္မို႔သာပါ။ တစ္လမ္းထဲရွိတဲ့ ဧကလမ္းစနစ္ဆိုတဲ့ ေျပးလမ္းေပၚမွာ ရထားနဲ႔ျဖတ္ရတဲ့အခါတိုင္း အခြင့္ထူးခံရထားေတြကို သာမန္ရထားေလးေတြက သီးခံေစာင့္ဆိုင္းေပးရတတ္ပါတယ္။ ျခင္ ေတြ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ရိုက္ရင္းေပါ့ သမီးျဖဴ။ ေနာက္ေတာ့လည္း ဆက္သြားခြင့္ ရခဲ့တာပါပဲ။ ကိုယ္ရဲ႕အခ်ိန္တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ သူ႔ ေၾကာင့္မို႔လို႔ ပဲ့ေႂကြသြားခဲ့ရတာေပါ့။ ေလာကရဲ႕လမ္းေတြေပၚ ေလ်ွာက္ရတဲ့အခါမွာလည္း လမ္းက်ဥ္းေလးတစ္ခ်ိဳ႕မွာ အခုလိုအျဖစ္မ်ိဳးေတြ ႀကံဳရတတ္တယ္သမီးျဖဴေရ။
သမီးျဖဴ လိုက္လာတဲ့ရထားႀကီး မလြဲမေသြျဖတ္သြားရမယ့္ ရထားလမ္းပိုင္းကေတာ့ ေမာ္ဟန္-ကာဒူ ရထားလမ္းပိုင္းပဲေပါ့။ ဆင္ေျခေလ်ွာေတြရွိတယ္။ ေကြ႕ေတြရွိတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆင္ေျခေလ်ွာေတြက မတ္ေစာက္သလို တခ်ိဳ႕ေကြ႕ေတြက်ျပန္ေတာ့ အဂၤလိပ္အကၡရာ “အက္စ္” ပံုသဏၭာန္မကေတာ့ပဲ ျမန္မာလို “လာ” နဲ႔ေတာင္ ခပ္ဆင္ဆင္ရယ္။ ၿပီးေတာ့ ေပတစ္ရာနဲ႔ေပ တစ္ရာအထက္ တံတားႀကီးေတြကလည္း ရွိၾကေသးတယ္။ တံတားႀကီးေတြကေတာ့ သဘာဝေဘး၊အ,သဘာဝေဘးကို ေဖေဖတို႔ ဘိုးေဘးေတြလက္ထက္ကတည္းက ႀကံဳခဲ့ၾကရရွာတာပါ။ ဆင္ေျခေလ်ွာေတြကလည္း ဟိုးတစ္ခ်ိန္ကဆိုရင္ ေပငါးဆယ္ခရီးေပါက္တိုင္း တစ္ေပျမင့္တက္သြားတတ္တဲ့ မတ္ေစာက္ဆင္ေျခေလ်ွာေတြေပါ့။ အခုသမီးျဖဴ မႏၲေလး ဘူတာႀကီးကေနလာခဲ့တဲ့အခါ ေမာ္ဟန္ဘူတာေလးကေန ကာဒူေတာင္ထိပ္အထိက အတက္ခရီး။ အဲဒီကေန ကာဒူဘူတာ အထိက အဆင္းခရီးေပါ့။ အခုေတာ့ အဲသည္တုန္းကေလာက္ ဆင္ေျခေလ်ွာေတြက မမတ္ေစာက္ေတာ့ပါဘူး။ ေဖေဖသူငယ္တန္းေက်ာင္းသားအ႐ြယ္ေလာက္က အဲသည္ဘက္မွာ ရထားလမ္းအူေၾကာင္းအသစ္ ျပန္ရွာၾကၿပီး ဆင္ေျခေလွ်ာ ေျပျပစ္တဲ့ ေနရာကေန လမ္းအသစ္ေဖာက္ခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ေလးႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ လမ္းပိုင္းအသစ္ကေန ရထား သြားလာႏိုင္ခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ ေပတစ္ရာခရီးေပါက္တိုင္းတစ္ေပျမင့္တက္သြားတဲ့ ခပ္ေျပေျပဆင္ေျခေလ်ွာ ျဖစ္သြားပါၿပီ။ အခုထက္ပိုၿပီး သြားေရးလာေရးအဆင္ေျပေအာင္ သံလမ္းအင္ဂ်င္နီယာေတြက ခင္းက်င္းေပးခ်င္ၾကမယ္ဆိုတာကို အႂကြင္း မဲ့ ယံုၾကည္လို႔ ရပါတယ္သမီးျဖဴ။ ဒါေပမဲ့လည္း အေျခအေနနဲ႔အခ်ိန္အခါအရ အခုအေနအထားေလာက္ပဲ တတ္ႏိုင္ ေသးလို႔ ေနမွာေပါ့။ ရထားစီးေနရင္းနဲ႔ အဆင္းၾကမ္းၾကမ္း အတက္ၾကမ္းၾကမ္း လမ္းခရီးမ်ိဳး ႀကံဳခဲ့ရၿပီဆိုရင္ ငါတို႔ဘိုးေဘးေတြ လက္ ထက္က ဒီထက္ပိုၿပီး ခရီးၾကမ္းခဲ့တာပဲ ဆိုတဲ့အေတြးမ်ိဳးက သတၱိကို ျဖစ္ေစပါလိမ့္မယ္သမီးျဖဴ။ ေဖေဖကေတာ့ ခက္ခဲတဲ့ ခရီးကို သြားလာရတို္င္း က်ြဲညီေနာင္ေလယာဥ္ပ်ံရဲ႕ စက္ေသနတ္က်ည္ဆန္ေတြၾကားမွာ ခရီးသြားလာခဲ့ၾကရတဲ့ အဖိုးအဖြား ေတြအေၾကာင္းကိုပဲ ျပန္ျပန္ေတြးမိတတ္ပါတယ္။ သမီးျဖဴေရ ခိုင္ၿမဲတဲ့သတၱိဆိုတာကလည္း ရင္ကေမြးမွ ရတတ္တာ မဟုတ္လား။
စာလည္းအေတာ္ရွည္သြားၿပီ သမီးျဖဴေရ…။ အဆန္ခရီးဟာ အခုစာေလာက္နဲ႔ မျပည့္စံုေသးပါဘူး။ ေနာက္ထပ္ေရးမယ့္ စာေတြထဲမွာ ဧရာဝတီျမစ္ႀကီးဟာ ေတာင္တန္းေတြနဲ႔ယွဥ္ၿပီး စီးဆင္းသြားရတဲ့အေၾကာင္းရယ္။ လူေတြတေနရာကေန တေနရာကို စုန္လိုက္ဆန္လိုက္ကန္႔လန္႔ျဖတ္ကူးလိုက္ ျဖစ္သြားၾကရပံု အေၾကာင္းရယ္ကို ေဖေဖေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။
ခိုင္ၿမဲတဲ့သတၱိကို ရင္ထဲကေမြးထုတ္ႏိုင္ဖို႔ သမိုင္းျဖစ္ရပ္အမွန္ေတြကိုပဲ ေလ့လာဆည္းပူးမိပါေစသမီးျဖဴ။
ခ်စ္တဲ့ေဖေဖ
ေက်ာ္စိုးမိုး
ေက်ာ္ေက်ာ္ (ျမရည္စမ္း)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
