ေက်ာ္ဟုန္း ● ေဝလီေဝလင္း အရိပ္
(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၉၊ ၂၀၁၈
အရွိန္အဟုန္နဲ႔ ရပ္ေနသူပါ။
ဒီလိုမ်ိဳး ရပ္ႏိုင္ဖို႔
အတြင္း ဘယ္ေလာက္ေၾကေနမလဲ
မေတြးၾကတ့ဲ ပတ္ဝန္းက်င္ကို
ရီေဝေဝအၾကည့္နဲ႔ အသနားမခံဘူး။
ေဆာက္တည္မ့ဲ ခံစားခ်က္ထုကို
ၾကံ့ၾကံ့ခံႏိုင္ဖို႔အတြက္
ရည္မွန္းခ်က္ ထုႀကီးမွ။
အေဝးေကာင္းကင္ကို
ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနဆဲ မ်က္လုံး
စိတ္စြမ္းအင္ကို အေဖာ္ျပဳရင္း
အရွိန္အဟုန္နဲ႔ ရပ္ေနတယ္
ေတြ႕ဆုံေမးျမန္းျခင္း သည္းခံပါ။
ဘယ္လို အႏၲရာယ္ႀကီးကို
သူ မ်ဳိးထားေနရသလဲ
ခန္႔မွန္း မစာနာၾက
ေငြေရာင္ပိတ္ကားေပၚမွာ
ၾကည့္ေနၾကသူေတြ
အေမွာင္ခန္းမွာ ၿငိမ္ေနၾကခ်ိန္ေပါ့။
ဘာသာမျပန္တတ္သူေတြ
ေပါမ်ားတ့ဲ ေလာကမွာ
စာမဖတ္သူေတြ ႏွလုံးသားက
အရွိန္အဟုန္နဲ႔ ရပ္ေနသူအတြက္
ဖ်ားနာေအာင္
ေလစိမ္းတိုက္ခ်က္ကလည္း
ရမ္းရမ္းကားကား ၾကမ္းမွ ၾကမ္း။
ဒါေပမယ့္ သူ
အရွိန္အဟုန္နဲ႔ ရပ္ေနတယ္။
သူတုိ႔ေတြ
ပကတိမ်က္စိနဲ႔ အျမင္ေဝ့ဝါး
ေျပးေနတ့ဲ ဆႏၵအလ်င္က
ေနအလ်င္နဲ႔ ဆတူ ရွိ မရွိ
ခ်ိန္ဆႏိုင္ဖို႔ ဉာဏ္အတြက္
ဆဌမအာ႐ုံ နဲ႔ တတိယမ်က္လုံးလိုေနခ်ိန္မွာ
သူ အရွိန္အဟုန္နဲ႔ ရပ္ေနတယ္ပဲ ဆိုပါေတာ့။
ေက်ာ္ဟုန္း
၆၊ ၁၂၊ ၂၀၁၈
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
