စာစုတုိ

ဒီႏုိဗုိ ● အထက္စီး

ဒီႏုိဗုိ ● အထက္စီး
(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၂၊ ၂၀၁၈

၂၀၁၈ မုိးမခ ၾသဂုတ္လထုတ္ပါ အက္ေဆးျဖစ္ပါသည္။


လူတစ္ေယာက္ဟာ ငွက္တစ္ေကာင္လို အျမင့္ကေန လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ပ်ံသန္းၿပီး ေလာကႀကီးကို အေပၚစီးကေန ၾကည့္ရရင္ ဘယ္လိုမ်ားေနမလဲ ငယ္ငယ္က ေတြးၾကည့္ဖူးတယ္။ ကုိယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ပဲ ကြက္ကြက္ကေလးျမင္တတ္တဲ့ လူ႔သဘာဝေပ်ာက္ၿပီး ပိုမို လြပ္လပ္က်ယ္ေျပာတဲ့ အျမင္မ်ဳိးမ်ား  ရလာမလားေပါ့။ အဲဒီအတြက္ အျမင့္ကေန ဂလိုက္ဒါနဲ႔ ခုန္ခ် စမ္းသပ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြအေၾကာင္း ဖတ္ရတဲ့အခါ သိပ္ကိုစိတ္ဝင္စားမိတယ္။ သူတုိ႔ ဘာေၾကာင့္ ငွက္လို ပ်ံသန္းခ်င္ၾက တာလဲ။ ကြၽန္ေတာ့္လုိပဲ Bird Eye View နဲ႔ ၾကည့္ဖုိ႔ မ်ားလားေပါ့။

ႀကီးလာတဲ့အခါ ေလယာဥ္ေတြ စီးလာရေတာ့ ဂလိုက္ဒါအေၾကာင္းလည္း ေမ့သြားတယ္။ ငွက္အေၾကာင္းလည္း ေမ့ေနခဲ့ျပီ။ အလုပ္နဲ႔ သြားရလာရတဲ့အတြက္  ကိုယ့္အပူနဲ႔ကိုယ္၊ ကိုယ့္ဖိစီးမႈနဲ႔ ကိုယ္၊ ေလာကႀကီးကို အေပၚကေန လြပ္လြပ္လပ္လပ္ ေအးေအးလူလူ ၾကည့္ရွဳခံစားဖုိ႔ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးလည္း ေယာင္လုိ႔ေတာင္ ေပၚမလာေတာ့။ ဒါေပမယ့္  စိတ္အခံေလးက ရွိ ေတာ့ ေလယာဥ္ အတက္အဆင္းေတြမွာ ျပတင္းေပါက္ကေနေတာ့ ခဏတျဖဳတ္ေငးၾကည့္မိတတ္တယ္။

တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ေလယာဥ္စီးရမွာ ေၾကာက္တဲ့သူတစ္ေယာက္ မဟုပ္သလို ေလယာဥ္စီးရတာ ႏွစ္ျခိဳက္လွတဲ့ သူတစ္ေယာက္ေတာ့လည္း မဟုပ္ပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ ထြက္မယ့္အခ်ိန္ထက္ တစ္နာရီ ႏွစ္နာရီေလာက္ ၾကိဳေရာက္ေအာင္ သြားၿပီး ေစာင့္ေနရတာ၊ အခန္႕မသင့္ရင္ ေလယာဥ္ပ်ံသန္းခ်ိန္ ေနာက္ဆုတ္တာ၊ လုံျခဳံေရးအရ အထပ္ထပ္ စစ္ေဆးမွဳ ခံယူရတာ၊ စာရြက္စာတမ္းေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္ ျပသရတာ၊ ပစၥည္းေရြးဖုိ႔ေစာင့္ရတာ စသျဖင့္ ကရိကထေတြမ်ားလွတဲ့ အတြက္ ေလယာဥ္စီးရတာ  ကားရထား စီးရသလို လြပ္လပ္ေပါ့ပါးမႈ မရွိလွတာေတာ့လည္း အမွန္ပါပဲ။ တစ္ဖက္က အျပဳသေဘာ ေျပာရရင္ အခ်ိန္ကုန္လူပန္းသက္သာၿပီး လွလွပပ ေလယာဥ္မယ္ ငယ္ငယ္ေလး ေတြရဲ႕ ဂရုစိုက္ ၾကိဳဆိုဧည့္ခံ ျပဳစုတာ ကိုေတာ့ လည္း လူ႔သဘာဝ ႏွစ္သက္မိတာေပါ့ဗ်ာ။

ဒီေနရာမွာ တစ္ႏွစ္ကိုု တစ္ၾကိမ္ ႏွစ္ၾကိမ္ေလာက္ ေလယာဥ္နဲ႔ ခရီးသြားရသူေတြအတြက္ေတာ့ ေလယာဥ္စီးရတာ စိတ္လႈပ္ ရွား ရင္ခုန္စရာ အေတြ႕အၾကဳံမ်ဳိး ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ က်က်နန ဝတ္စားကာ ခရီးေဆာင္အိတ္ထဲ အေရးေပၚ လိုမယ္ထင္သမွ် အေသအခ်ာ ျပင္ဆင္ယူေဆာင္ၿပီး ၾကိဳတင္ စီစဥ္လာၾကတာမ်ဳိးေပါ့။ အသြားအျပန္ ေလယာဥ္နဲ႔ အစည္း အေဝး တက္ရသလိုမ်ဳိးျဖစ္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ အဖုိ႔ေတာ့ မနက္ေစာေစာ ငါးနာရီ၊ ေျခာက္နာရီေလာက္ ရုံးတတ္တဲ့အိတ္ကိုဆြဲ ေနျပည္ေတာ္ ေလယာဥ္မွီေအာင္ ေလယာဥ္ကြင္းေျပး၊ check in ဝင္၊ ေလယာဥ္ေပၚေရာက္တာနဲ႔ ခဏအိပ္၊ ေလယာဥ္ ဆင္းတာနဲ႔ လာၾကိဳတဲ့ကားကို ရွာ၊ အစည္းအေဝးရွိတဲ့ ဟိုတယ္ကို ေျပး၊ အစည္းအေဝးၿပီးတာနဲ႔ ေန႕လည္စာ မစားနိင္ပဲ ေန႔လည္ တစ္နာရီ ေလယာဥ္အမွီ ေလဆိပ္ကို ျပန္ေျပးလုိ႔၊ အဲဒီလို ေလယာဥ္နဲ႔ ေန႕ခ်င္းျပန္ခရီးေတြက တစ္ခါ တရံ တစ္ ပတ္ကို တစ္ၾကိမ္ ႏွစ္ၾကိမ္ၾကဳံရ တယ္။ ဒီေတာ့ ေလယာဥ္စီးရတာ ကြၽန္ေတာ့္အဖုိ႔ဘယ္လို စိတ္လွုပ္ရွား ရင္ခုန္စရာ မွ မရွိ။ (ပ်င္းရင္ ေလယာဥ္မယ္ေလးေတြကိုပဲ ၾကံဖန္ စိတ္ကူးယဥ္ေနရတဲ့ ဘဝ)

ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို ေလထဲကို တက္လုိက္ဆင္းလုိက္ မၾကာခဏလုပ္လာရေတာ့ အရင္က သိပ္သတိမထားမိတာေတြ သတိ ထားမိလာခဲ့တယ္။ အမွတ္တမဲ့ဆိုေပမယ့္လည္း အၾကိမ္ေရမ်ားလာတဲ့အခါ မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္လာမိတယ္။ ေလယာဥ္ေျပးလမ္း တစ္ေလွ်ာက္ အရွိန္နဲ႔ ေျပးတက္သြားတဲ့ ေလယာဥ္ပ်ံေပၚမွာ လိုက္ပါရင္း ေျမျပင္နဲ႔ ဘီးနဲ႔ လြတ္သြားလုိ႔ ဟာခနဲျဖစ္သြားတဲ့ အခိုက္အတန္႕မ်ဳိး၊ အရွိန္နဲ႔ဆင္းလာတဲ့ေလယာဥ္ ေျမျပင္ေပၚမွာ ဘီးခ်လိုက္တဲ့အခါ ဘုရားတစရာ တုန္ခါယိမ္းယိုင္သြား တာမ်ဳိး၊ တိမ္ေတြၾကားထဲ ပ်ံသန္းတဲ့အခါ ရုတ္တရက္ ေလယာဥ္က အသည္းေအးစဖြယ္ ေအာက္တည့္တည့္ ဆတ္ခနဲ က် သြားတာမ်ဳိး စသျဖင့္ အေသးစိတ္ကေလးေတြကအစ သတိမထားပဲ သတိထားမိေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရုံးက လုပ္ေဖာ္ ကိုင္ဖက္ တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ frequent flyer programme ထဲ  ဝင္ထားေၾကာင္း၊ ေလယာဥ္စီးတာ မိုင္ဘယ္ ေလာက္ ရွိသြားျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ့္ကို ေျပာျပတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒါေတြလည္း စိတ္မဝင္စား၊ ကြၽန္္ေတာ္ စိတ္ဝင္စားတာက ေျမျပင္နဲ႔ ခဏတာ ကင္းလြတ္ ေနတဲ့ အခ်ိန္ကာလ၊ အဲဒီ အခ်ိန္ကာလဟာ  ေျမျပင္ေပၚက အခ်ိန္ကာလ နဲ႔ ဘယ္လို ကြာသလဲ။ ေလယာဥ္ေပၚ ေရာက္သြားတာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ အျမင္ ဘယ္လိုေျပာင္းလဲသြားသလဲ စသျဖင့္ ေစ့ငုမိ တယ္။ တကူးတက အခ်ိန္ကုန္ခံ စဥ္းစားေနတာေတာ့ မဟုပ္ေပမယ့္ ေလယာဥ္ ျပတင္းေဘးမွာ ထိုင္မိတုိင္း အဲဒီလို ပုံမွန္ မဟုပ္တဲ့ အေတြးေတြ ဝင္လာမိတယ္။ ေျမျပင္ေပၚမွာ တစ္ခါမွ မစဥ္းစားဖူးတဲ့ကိစၥေတြက ေလထဲေရာက္တာနဲ႔ ေခါင္းထဲ ေရာက္ေရာက္လာတတ္တယ္။

ဆိုပါေတာ့၊ ေလယာဥ္ေပၚက ၾကည့္တဲ့ အခါ လူက တစ္ေလာကလုံးကို စီးၿပီး ျမင္ရတယ္။ လႊမ္းျခဳံၿပီး ျမင္ရတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ အေဆာက္အဦးႀကီးေတြ၊ ျမစ္ကူးတံတားႀကီးေတြဆိုရင္ ေျမျပင္ေပၚမွာ ႀကီးလြန္းတဲ့ အတြက္ ေလယာဥ္ေပၚက ၾကည့္ မွသာ တစ္ခုလုံးကို ျမင္ရတယ္။ မွတ္မွတ္ရရေျပာရရင္ ရန္ကုန္ ေလဆိပ္ကေန တက္တိုင္း  အျမဲလိုလို ျမင္ေနရတဲ့ အေဆာက္အဦး အဝိုင္းႀကီး တစ္ခု၊ ရုတ္တရက္ ၾကည့္လုိက္ ရင္ လွည္းဘီးဝိုင္းႀကီးတစ္ခု ခ်ထားသလိုမ်ဳိး။ အေတာ္စိတ္ဝင္စားဖုိ႔ေကာင္းတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေတြ႕စက ဘာအေဆာက္အဦးမွန္းမသိ။  ေနာက္မွ နာမည္ေက်ာ္ အင္းစိန္ေထာင္ႀကီးမွန္း သိရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ အင္းစိန္ေထာင္နားတစ္ဝုိက္ သြားလာဖူးေပမယ့္ ဒီလို အဝိုင္းႀကီးမွန္း သတိမထားမိ။ ေျမျပင္ေပၚ မွာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ျမင္ခြင့္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြက အစိတ္စိတ္ အပိုင္းပိုင္းေတြမဟုပ္လား။ ျမင္ေထာင့္ေတြက  အကန္႕အသတ္ေတြနဲ႔ မဟုပ္လား။ ဒီ ၾကားထဲ ျမင္ကြင္းကို တစ္ပိုင္းတစ္စ ကြယ္ေနတာေတြ၊ လုံးလုံးကြယ္ေန တာေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ ေျမျပင္ေပၚမွာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေကာင္းေကာင္းသိတယ္လုိ႔ ထင္ေနတဲ့ အရွိတရားေတြကို ေတာင္ တကယ္ေကာ ေသခ်ာရဲ႕လား ဇေဝဇဝါ ျဖစ္လာမိတာေတာ့အမွန္ပါပဲ။

ေလယာဥ္ျပတင္းေဘးမွာ ထုိင္ရင္း တခါတရံ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာလည္း ေတြးမိတတ္တယ္။ ဘုရားသခင္  သာ ရွိခဲ့လုိ႔ ေလာကႀကီးကို မျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္ဆိုရင္ သူလည္း တစ္ေလာကလုံးကိုလႊမ္းျခဳံၿပီး ဒီလိုပဲ အထက္စီးက ၾကည့္ေနမွာပဲ လုိ႔ ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိတယ္။ အဲဒီလို ကိုယ္ရွိေနတဲ့ အေနအထားကို ဘုရားသခင္ ဆန္ဆန္ ျမင္ၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အရာ အားလုံးကို ျမင္သိနိင္တဲ့ အသိ omniscience မ်ဳိး၊ ေနရာအႏွံ႕မွာ ရွိေနတဲ့ omnipotence မ်ဳိး အထက္စီးခံစားမွဳရေစတယ္၊ တနည္းေျပာရရင္ စိတ္ႀကီး ဝင္ေစတယ္ ေပါ့ဗ်ာ။

ကြၽန္ေတာ့္အထင္ ေလယာဥ္ေပၚက ျမင္ရတဲ့ ေလာကႀကီးနဲ႔ နိစၥဓူဝ ေတြ႕ေနရတဲ့ ေလာကႀကီး အေတာ္ေလး ျခားနားတာက  အခ်ိဳးအစားပါပဲ။ ေလယာဥ္က ေျမျပင္နဲ႔ ေဝးကြာလာၿပီး ျမင့္သထက္ျမင့္လာတာနဲ႔အမွ် ေလယာဥ္ႀကီးက ႀကီးမားလာၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခုလုံးက ေသးသထက္ ေသးလာခဲ့တယ္။  ေျမျပင္ေပၚမွာ တုန္းက ေမာ္ၾကည့္ရ၊ ေမွ်ာ္ၾကည့္ရတဲ့ အေဆာက္ အဦးႀကီးေတြ၊ လမ္းတံတား ေတြ၊ ေတာင္ကုန္း ေတာင္တန္းေတြဟာ ေလယာဥ္ေပၚက ငုံ႕ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ဘာမဟုပ္တဲ့ ေသးေသး မႊားမႊား ေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ ထုထည္ေတြ ေပ်ာက္ကုန္ၾကတယ္။ ေျမျပင္ေပၚမွာ ျပားကပ္ ခ်ပ္ဝင္သြားၾက တယ္။ အရြယ္အစားေတြလည္း က်ဳံ႕သြားၾကတယ္။ ေျမျပင္ေပၚမွာ အက်အန ထုဆစ္ခ်ယ္ သထားတဲ့ ဗိသုကာ လက္ရာေတြ အကုန္လုံး က်ယ္ေျပာမွဳထဲ နစ္ျမဳပ္လုိ႔သြားၾကတယ္။ ကြာလွမ္းမွဳေအာက္ ေပ်ာက္ဆုံးသြားၾက တယ္။ ေျမျပင္ေပၚက အထင္ကရဆိုတဲ့ မိုးေမွ်ာ္အေဆာက္အဦးတစ္ခ်ိဳ႕ေတာင္ ကေလး ကစား စရာ အရုပ္ သာသာ မီးျခစ္ဆံဗူး ေထာင္ထားသေလာက္သာ ျမင္ေတြ႕ရေတာ့တယ္။ အဲဒီေတာ့ ၂၁ ရာစု အထိ ခရီး ေပါက္ ခဲ့ျပီ ျဖစ္တဲ့ လူ႔သမိုင္းမွာ အပတ္တကုတ္ဖန္တီးတည္ ေဆာက္လာခဲ့ရတဲ့ ကမာၻႀကီးဟာ ဒီေလာက္ပဲလား လုိ႔ ေလယာဥ္ေပၚ က ၾကည့္ရင္း ကြၽန္ေတာ္စိတ္ထဲမွာ ေမးခြန္းထုပ္မိတယ္။ က်ယ္ေျပာလွတဲ့ ေတာေတြ ေတာင္ေတြၾကားက ဟို တစ္ကြက္ သည္ တစ္ကြက္ ေပၚထြက္လာတဲ့ ျမိဳ႕ေတြ ရြာေတြကို ၾကည့္ရင္း လူ႔ယဥ္ေက်းမွဳ နဲ႔အတူ ေပၚလာ တဲ့ ျမိဳ႕ျပေတြ ဆိုတာ သဲကႏၱာရထဲက ဟိုတစ္ကြက္ သည့္တစ္ကြက္ ေတြ႕ရတဲ့ အိုေအစစ္ေလး ေတြေလာက္ပဲ ရွိပါလားလုိ႔ ေစာေၾကာမိတတ္တယ္။

ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေလယာဥ္ေပၚ ေရာက္ေနတဲ့အခါ အခ်ိန္နဲ႔ ပက္သက္တဲ့ သိမွဳပါ ေျပာင္းလဲသြားသလို စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္မိတယ္။ တိမ္ေတြရဲ႕  အထက္ ေပႏွစ္ေသာင္းအျမင့္ေလာက္မွာ ပ်ံေနတဲ့အခါ ေအာက္က ျမင္ကြင္းက ခပ္ဝါးဝါး၊ ငုံ႕ၾကည့္လုိက္ရင္  တိမ္လႊာေတြပဲ ေတြ႕ေနရတယ္။ တိမ္ေတြက မလွဳပ္မယွက္၊ ေအာက္က ျမင္ကြင္းကလည္း မေျပာင္းမလဲ၊ အခ်ိန္ကာလက ေလယာဥ္နဲ႔အတူ ေလထဲမွာ တန္႕ေနသလို။ ဆိုင္း ေနသလို၊ နားေတြလဲ အူၿပီး အသံေတြ လည္း ေကာင္းေကာင္း မၾကားရေတာ့၊ (မုန္္႕ယူလာေပးတဲ့ ေလယာဥ္မယ္ ေလးေတြကလြဲလုိ႔) ပတ္ဝန္းက်င္ က တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္လုိ႔၊ ေစာေစာက ေျမျပင္မွာ ေလယာဥ္မွီေအာင္ ေျပးလႊားသြားလာခဲ့ရသမွ် အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရပ္တန္႕ၿပီး လုံးလုံး အနားရေနခဲ့ျပီ။

မ်ားေသာအားျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေလယာဥ္အျမင့္ေရာက္သြားျပီဆိုတာနဲ႔ အိပ္ တတ္တယ္။ ေလယာဥ္ေပၚမွာ အိပ္ရတာ ဘာႏွင့္မွမတူ။  ေလေပၚမွာ ေပါေလာေပၚရင္း အိပ္ေနရသလို၊ ေအာက္က ဆြဲငင္အားတစ္ခုက သက္ေရာက္ေန တဲ့အတြက္  ဇတ္ေၾကာေတြလည္းေလး၊ မ်က္ခြံေတြလည္း ေလး၊ ခႏၵာကိုယ္တစ္ခုလုံး ေလးလံၿပီး ရပ္တန္႕ေနတဲ့ အခ်ိန္ထဲ မွာ ဘယ္လို အေရးကိစၥကမွ အေရးမပါေတာ့သလုိ ဦးေႏွာက္က ဘာဆိုဘာမွ မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့။ ေလယာဥ္ စီးခါစကေတာ့ အခုေနမ်ား ပ်က္က်သြားခဲ့ရင္ ငါရည္ရြယ္ထားတဲ့စိတ္ကူးေတြ၊ လုပ္လက္စ အလုပ္ေတြ၊ မိသားစုေတြ ဘယ္လုိုမ်ား က်န္ခဲ့မလဲ စသျဖင့္ ေလွ်ာက္ေတြးမိေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ရိုးသြားၿပီး အဲဒီ အေတြးေတြ ေယာင္လုိ႔ေတာင္ ဝင္မလာေတာ့။

ေလယာဥ္ေပၚလိုက္ပါလာတဲ့အခါ အခ်ိန္လိုပဲ အရွိန္ကလည္း သိသိသာသာ ေႏွးသြားတယ္။ ေလယာဥ္ေျပး လမ္းတစ္ ေလွ်ာက္ အရွိန္ယူၿပီး ပ်ံတက္္လိုက္တာနဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္က အရွိန္ေတြအားလုံး ရုတ္ခ်ည္းေႏွးေကြး သြားၾကတယ္။ အေဝးေျပး လမ္းမႀကီး ေပၚက အရွိန္နဲ႔သြားေနတဲ့  ေမာ္ေတာ္ကားေတြ၊ အရွိန္နဲ႔ ေျပးေနတဲ့ ရထားေတြ အကုန္ေလး ေႏွးေကြးရပ္တန္႕သလို ျဖစ္သြားၾကတယ္။ ဗီဒီယုိကားရဲ႕ speed ကို ပုံမွန္ထက္ ေႏွးေအာင္ ခလုတ္ႏွိပ္လိုက္သလိုပဲ။  လမ္းမေတြေပၚက ကားတန္း ႀကီးက လမ္းေဘးမွာ ျမက္စားေနၾက တဲ့ ႏြားတန္းႀကီးလို၊ ေျမျပင္ထက္မွာ သြားလာလွုပ္ရွားေနၾကတဲ့ လူေတြဟာ  ရုပ္ခ်ည္းပဲ ပ်င္းရိေလးလံတဲ့  အသြင္ေဆာင္လုိ႔။ ေစ်းႀကီးေတြ၊ လမ္းဆုံ လမ္းမႀကီးေတြေပၚမွာ  ပ်ားပန္းခတ္ဆူညံလွုပ္ရွားေနၾက တဲ့ လူေတြမွာ တိတ္ဆိတ္ ေလးလံစြာ လွုပ္ရွားေနၾက တဲ့ အက်ဥ္းသားေတြလို။ ေလယာဥ္ျပတင္းကေန အဲဒီျမင္ကြင္းကို ျမင္တိုင္း ကြၽန္ေတာ့့္မွာ ေလာကႀကီးက ပ်င္းရိျငီးေငြ႕ဖြယ္ရာႀကီးပါလားဆိုတဲ့ အေတြးက အလ်င္အျမန္ ေရာက္ေရာက္လာ တတ္တယ္။ ေလယာဥ္မွဴးရဲ႕ အျမင့္ေပ ဘယ္ေလာက္က ဘယ္ေလာက္ မုိင္ႏွုန္းနဲ႔ ပ်ံသန္းေနပါေၾကာင္း ေၾကညာတာကို ၾကားမွသာ ငါဟာ အေတာ့္ကို ျမန္တဲ့ အရွိန္နဲ႔ လိုက္ပါေနပါ လားလုိ႔ သတိရမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ အရွိန္ဟာ ျမန္လြန္းတဲ့အခါ ရပ္တန္႕ေနသလိုပဲ။ ဒါကို ရုတ္တရက္ နားေထာင္လုိက္ရင္ ယုတၱိမတန္လွသလို ထင္မိလိမ့္မယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ဒီ သေဘာကို အရင္က မသိခဲ့။  ရန္္ကုန္-မႏၱေလး အျမန္လမ္းမႀကီးေပၚမွာ မိုင္ ၁၃၀-၄၀နဲ႔ ေမာင္းေနတဲ့ ကားေတြနဲ႔ အျမဲလိုက္ပါ ေနရလုိ႔သာ ဒီသေဘာကို ရိပ္စားခဲ့မိတယ္။ အရိွန္တစ္ခုေပၚမွာ လိုက္ပါစီးနင္းေနသူအဖုိ႕ေတာ့  သူ႕ အရွိန္သူ အာရုံခံနိင္ဖုိ႔ဆိုတာ ထင္သေလာက္ေတာ့မလြယ္။

အရွိန္ေလွ်ာ့ၿပီး ေျမျပင္ကို ခ်ည္းကပ္လာမွသာ အခ်ိန္ကာလက ျပန္လည္ အသက္ဝင္လာသလိုမ်ဳိး၊ ေျမျပင္ ေပၚက ေလာကႀကီးဟာ ေအးခဲေနရာက ေပ်ာ္ဝင္လွဳပ္ရွားလာေတာ့တယ္။ မိုးေလဝသေကာင္းလုိ႕ တိမ္ကင္းစင္ ၿပီး ေနသာေနတဲ့ အခါမ်ဳိးဆို အေပၚတည့္တည့္က ျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းက ဘာအရိပ္မွ ထိုး မေန။ အဲဒီလို ျမင္ကြင္းမ်ဳိးကို ေငးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေငးေနရင္း ေျမျပင္ေပၚမွာ ကိုယ့္ေလယာဥ္ရဲ႕ အရိပ္ကို ျမင္မွပဲ ကြၽန္ေတာ့္မွာ သတိဝင္လာမိတတ္တယ္။ ေအာ္ တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ အေတာ္ ေသးေကြးတဲ့ ေလယာဥ္ေပၚမွာ ေရာက္ေနခဲ့ပါလားေပါ့။ အဲဒီမွာ အခ်ိဳးအစားေတြဟာ အကုန္ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ကုန္တယ္။ ႀကီးလွပါတယ္ဆိုတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ဘိုးအင္းေလယာဥ္ႀကီးေတာင္မွ ေလဆိပ္အေဆာက္အအုံနဲ႔ ယွဥ္ လုိက္တဲ့အခါ ဘာမွ မဟုပ္ေတာ့။ ဒီေတာ့လည္း ေစာေစာက ေလယာဥ္ေပၚကေန စိတ္ႀကီး ဝင္ခဲ့မိသမွ် ဘာမွ မဟုပ္ပါလားလုိ႕ ပဲ ေတြးရင္း ေလယာဥ္ေပၚကေန လာၾကိဳတဲ့ ကားေပၚ ခပ္ကုပ္ကုပ္ေလး ဆင္းလာမိတယ္။

ဒါေပမယ့္လည္း ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ေလယာဥ္ေပၚ ေရာက္တဲ့အခါ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘုရားသခင္ေလာက္နီးနီး စိတ္ႀကီး ဝင္မိဦး မယ္ဆို တာလည္း ကိုယ့္ဖာသာ ေသခ်ာေနခဲ့တယ္။ ဒါကိုက (ဘုရားသခင္ ဧဒင္ဥယ်ာဥ္ထဲက ႏွင္ထုပ္ခဲ့ရတဲ့ တနည္းေျပာ ရရင္ ေျမႀကီးေပၚ သက္ဆင္းလာတဲ့) လူပဲ မဟုတ္ပါလား။

ဒီႏိုဗို


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts