(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၁၅၊ ၂၀၁၈
ရြာကိုျပန္ခ်င္လိုက္တာမ်ား ေျခကို ႐ြေနတာပဲ။ မေရာက္ဖူးတဲ့ေဒသကို သြားရမွာထက္ ကိုယ့္ရြာကိုယ္ျပန္ရမွာ ပိုေပ်ာ္တယ္။ ျပန္မယ့္ေန႔မွာ ကိုယ္က မနက္ ၉ နာရီထိုးရင္ အလုပ္ၿပီးမယ္။ အလုပ္ၿပီးၿပီးခ်င္း ရြာမွာဖတ္ဖို႔ စာၾကည့္တိုက္က စာအုပ္သြားငွား လိုက္တယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ၁၀ နာရီထိုးၿပီ။ ပစၥည္းထည့့္ၿပီး ျပန္ရုံေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ပစၥည္းက ဘာသယ္စရာလို လို႔လဲ။ ကိုယ့္ရြာကိုယ့္အိမ္ ျပန္မွာပဲ။ အဝတ္အစားေလးတစ္စံုနဲ႔ က်န္တာစာအုပ္ေတြပဲ သယ္ရမွာ။ အေျပာခံရေပါင္းမ်ားလွေပမယ့္ အမ်ဳိးေတြအတြက္ လက္ေဆာင္ပစၥည္းဝယ္ဖို႔ေတာ့ အေျခအေနမေပးေသးဘူး။ အေျခအေနမေပးဆို အေဖက သားခ်င္း ၁၀ ေယာက္၊ အေမက သားခ်င္း ၇ ေယာက္၊ ႏွစ္ဖက္အဘိုးအဘြားေတြပါ ထည့္ေပါင္းလိုက္ရင္ လက္ေဆာင္ပစၥည္းဖိုးက ကိုယ့္တစ္လစာနဲ႔ ဘယ္လိုမွမေလာက္ႏိုင္ဘူးေလ။
ျပန္ဖို႔ေတြးရင္း စိတ္ကူးေလးနဲ႔ ႐ူးေနခဲ့တာ။ အိမ္လည္းျပန္ေရာက္ေရာ အေဖက “ဒီေန႔ျပန္လို႔ေရာျဖစ္ပါ့မလား မသိဘူးဗ်၊ ဒြက္ေက်ာ္ေခ်ာင္း ေရလာေနတာ၊ ကူးလို႔မရဘူး” တဲ့ေလ။
ဒြက္ေက်ာ္ဆိုတာ ကိုယ့္ရြာမေရာက္ခင္ လမ္းခုလတ္ကရြာ။ အဲ့ရြာအေရွ႕ဘက္က သဲေခ်ာင္းႀကီးက နာမည္ႀကီးတယ္။ မိုးႀကီး လို႔ ေခ်ာင္းေရစီးရင္ ေရမက်မခ်င္း ကိုယ့္ေတာင္႐ုိးအေနာက္ သားေတြ ၿမိဳ႕ကိုလာလို႔မရေတာ့ဘူး။ (လမ္းအေနအထားက တပ္ကုန္းကေန ဒြက္ေက်ာ္အထိ ေျမညီလမ္း၊ ဒြက္ေက်ာ္အေနာက္ထြက္ေတာ့ ေတာင္တက္လမ္း။ ေတာင္႐ုိးတေလွ်ာက္ ကားလမ္းေဖာက္ထားတာ။ ကိုယ့္ရြာအပါအဝင္ ေတာင္႐ုိးႀကီးျဖတ္ၿပီးမွ ေရာက္တဲ့ရြာေတြကို ေတာင္႐ုိးအေနာက္ဘက္လို႔ ေခၚၾကတယ္။)
ေသခ်ာေအာင္ ရြာကိုဖုန္းဆက္ေတာ့လည္း ဒီသတင္းအတိုင္း ေျပာၾကတာပဲ။ ရြာက လာတဲ့လူမွန္သမ်ွ အကုန္လိုက္ေမးေတာ့ လည္း ေခ်ာင္းေရကူးမရဘူး၊ ကားေတြရပ္ထားတာ တန္းစီလို႔တဲ့ေလ။ သူတို႔ဘယ္လိုေရာက္လာသလဲဆို ဆိုင္ကယ္ကို ေယာက်္ားသားႀကီး ေလးငါးေယာက္က ဝါးလံုးနဲ႔ ထမ္းကူးရၿပီး ကားေတြ မရမကကူးခ်င္ရင္ေတာ့ ထြန္စက္နဲ႔ ဆြဲရတာတဲ့။ တန္းစီးေနၾကတဲ့ကားေတြကို ထြန္စက္ကို ေစာင့္ေနၾကတာတဲ့။
စိတ္က ေယာက္ယက္ခတ္သြားၿပီ။ ေခ်ာင္းေရမက်လို႔ ရြာက ကားမလာႏိုင္ဘူးဆိုရင္၊ လာေပမယ့္ အႏၲရယ္မ်ားလို႔ ရြာမျပန္ ေတာ့ဘူးဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲ။ ကိုယ္က ရြာကိုျပန္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္လိုက္ခ်င္တာ။ ဒီနွစ္သၾကၤန္တုန္းကလည္း ၃ ရက္ ေလာက္ပဲ ရြာျပန္ေနခဲ့ရတာ။ ဝါဆိုအခါတုန္းလည္း မျပန္ရဘူး။ လာမယ့္ဒီဇင္ဘာေက်ာင္းပိတ္ရက္လည္း ျပန္လာနိုင္ဖို႔ မလြယ္ဘူး။ အခုေတာင္ တျခားၿမိဳ႕နာမည္ႀကီးေဘာ္ဒါေတြမွာထားတဲ့ ၁၀ တန္းေက်ာင္းသားမိဘေတြက သူတို႔ကေလးေတြ သီတင္းကၽြတ္ပိတ္ရက္ေလး ျပန္လာသခိုက္၊ ၄-၅ ရက္ ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ၿပီးသေလာက္ေလး စာသင္ေပးပါဆိုတာကို အားနာ နာနဲ႔ ျငင္းရတာ။ ရြာျပန္ခ်င္လြန္းလို႔ေလ။
ကဲ အခုေတာ့ ခဲေလသမ်ွ သဲေရက် ရမလိုျဖစ္ေနၿပီ။ အေဖက ေျပာရွာပါတယ္။ “မင္းတို႔ေမာင္နွမေလး ၂ ေယာက္ ဆိုင္ကယ္ နဲ႔ဲပဲ ျပန္လိုက္ၾက၊ ေခ်ာင္းကူးေတာ့ ဆိုင္ကယ္ထမ္းဖို႔ လူေခၚလိုက္ရင္ရတယ္၊ လက္ဖက္ရည္ဖိုးေလးပဲ ေပးရမွာ”တဲ့။ အဲ့လို သာေျပာတာ။ ျပန္ရင္စီးသြားရမယ့္ဆိုင္ကယ္က ကိုယ့္ထက္ အသက္ႀကီးတယ္။ အထိခိုက္ အစြန္းထင္းမခံေလေတာ့ ေမာင္လုပ္သူက အဲ့ဆိုင္ကယ္နဲ႔ မျပန္ရဲဘူး။ “ဒီလိုမ်ဳိး မိုးကလည္း သဲလိုက္စဲလိုက္နဲ႔ မျပတ္ရင္၊ ေခ်ာင္းမကူးရ ေသးခင္ ကတည္းက လမ္းမွာ ဆိုင္ကယ္ပ်က္ေနတာနဲ႔ ဒုကၡေရာက္မွာဗ်ာ” တဲ့။ သိပ္မွန္တာေပါ့။ အဲ့ေတာ့ ကဲ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ ကားကို ေစာင့္ၿပီး ကားနဲ႔ပဲျပန္လိုက္ေတာ့မယ္လို႔ ဆံုျဖတ္လိုက္ေတာ့တယ္။
ရြာကားက ေနပြင့္ေအာင္ ေစာင့္ေနတာ ၁၂ ထိုးၿပီးမွ ရြာက ထြက္လာတာတဲ့။ (ရြာျပန္ခ်င္ရင္ ရြာကလာမယ့္ကားကို ေစာင့္ရပါ တယ္၊ တပ္ကုန္းကေန ႀကိဳက္တဲ့ကားတက္စီး၊ ရြာေရာက္တယ္ဆိုတဲ့ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးအေျခအေနမဟုတ္ပါဘူး။) လမ္းမွာ ၂ နာရီ ေလာက္ၾကာတာဆိုေတာ့ ေန႔ခင္း ၂ နာရီဝန္းက်င္မွ တပ္ကုန္းေရာက္လိမ့္မယ္။ ကားေပၚက ပါလာသမွ် လူ ကုန္ ေဈးဝယ္ၿပီးမွ ျပန္ထြက္ရတာဆိုျပန္ေတာ့ အေစာဆံုး (ရက္ရက္စက္စက္ ေစာပစ္ဦး) ညေန ၄ နာရီမွ ရြာျပန္ရမွာ။ အဲ့အခ်ိန္ဆို ေနာက္က်ေနၿပီမို႔ ဒီေန႔ျပန္မေနေတာ့ဘဲ ေနာက္ေန႔မွ ျပန္ရင္ေရာ…။ အဲ့လိုဆိုလည္း မိုးေလပြင့္ၿပီလို႔ ပိုင္ေသမေျပာႏိုင္ဘူးေလ။ မိုးမျပတ္လို႔ မျပန္ရရင္ ဒုကၡပဲမဟုတ္လား။ ကိုယ္ဟာ ရြာမွာ ၁ နာရီေလး ပိုေနရပိုေနရ ဒီေန႔ေလး ကို ျပန္ခ်င္တာေလ။ အဲ့ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေနာက္က်ေနာက္က် ေမွာင္ရင္လည္းေမွာင္ပါေစ၊ ဒီၾကားထဲကားက ေခ်ာင္းကူး မရရင္ လက္ပစ္ကူးပစ္မယ္၊ လမ္းေခ်ာ္ေနလို႔ ေတာင္ေပၚကို မတက္ႏိုင္ရင္ လည္း ေျခလ်င္ကို တက္ပစ္မယ္ ဘာမွတ္ေနလဲ။ ျပန္ကိုျပန္မွာလို႔။
ဒါေပမဲ့ ကားက ထင္တာထက္ေစာပါတယ္။ ၁ နာရီခြဲ ေလာက္မွာ တပ္ကုန္းကို ေရာက္လာတာ။ “ခရီးသည္မ်ားခင္ဗ်ား ရာသီဥတုအေျခအေနေၾကာင့္ ၁ နာရီေလာက္ပဲ အခ်ိန္ရပါတယ္။ ၂ နာရီခြဲရင္ ကားျပန္ထြက္မွာမလို႔ ခပ္သြက္သြက္ေလး ေစ်းဝယ္ေပးၾကပါ” တဲ့။ ဘယ္ဆိုးလို႔လဲ။ ဒီပံုအတိုင္းဆို သိပ္မေစာင့္ရေတာ့ဘူးေပါ့။ ေစာေစာေလး ျပန္ရႏိုင္တယ္။ စိတ္ တြက္၊ စိတ္တြက္၊ တြက္ေရးကေတာ့ စက္သူေဌးေပါ့ေလ။ အဲ့လိုနဲ႔ ဘယ္မွမသြားေတာ့ဘဲ ကားနားတင္ ထိုင္ေစာင့္ ေနလိုက္တာ။ အစမွာေတာ့ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး၊ ေနာက္ေတာ့ ပ်င္းပ်င္းရိရိ၊ ၾကာ လာေတာ့ တမႈိင္မႈိင္တေတြေတြ၊ ရြာေရာက္မွ ေန႔လယ္စာကို အဝစားမယ္ဆိုၿပီး အူရွင္းထားတဲ့ကိုယ္က အူေတြေခြနဲ႔ ေစာင့္လိုက္ရတာ…ေစာင့္လိုက္ရတာ။ ကားကလည္း ဘယ္ေလာက္တိက်သလဲဆိုေတာ့ ညေန ၅ နာရီ မတ္တင္းမွ ထြက္နိုင္တယ္။
ဟိုလူေစာင့္ ဒီလူေစာင့္နဲ႔ေလ။ မေစာင့့္လို႔လည္း မရဘူး။ ဒီေန႔ ရြာကေနထြက္တာ ဒီကား ၁ စီးတည္း ရွိတာကိုး။ အသြားအျပန္ ဒီကားပဲ စီးၾကရတာ။ ဒီကားမမီ ေနာက္တစ္စီးလို႔ မရွိေတာ့ ဘူး။ အဲ့ေတာ့ မေတာ္တဆမ်ားေမ့ထားခဲ့ရင္ က်န္ေနခဲ့တဲ့သူက ကမ႓ာမေၾကပဲ၊ ရြာေရာက္ရင္ နပန္းအလံုးခံရမယ္မွတ္။ တကယ္ပဲ နပန္းမလံုးရုံတမယ္ ရန္ေတြ႕ခံရမွာေလ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ၾကာကို ကားပိုင္ရွင္နဲ႔ ကားဆရာကို မေခၚမေျပာဘဲေနမွာ၊ သူတို႔ကားလည္း မစီးေတာ့ဘဲ သည့့္ျပင္ကား ေျပာင္းစီးပစ္မွာေလ။ မွတ္ထား၊ ေနာက္တခါ ငါ့ကို ထားခဲ့ရဲ ထားခဲ့ၾကည့္ဆို တဲ့ သေဘာ။ ရြာမွာက ကား ၃ စီးရွိတာကိုး။ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုလူေတြ တာရွည္မခံပါဘူး။ ၿပီးရင္ ေမ့ေလာက္ေပ်ာက္ေလာက္ေနေတာ့ ျပန္စီးၾကရတာပဲ။ ဘယ္လိုပဲ သံုးစီးရွိတယ္ေျပာေျပာ၊ အၿမဲတမ္း ၃ စီးလံုး ထြက္နိုင္တာမွမဟုတ္တာ။ ရြာလမ္းက ေခ်ာေမြ႔လြန္းၿပီး ကားမ်ားကိုယ္၌လည္း ၾကံ့ခိုင္ၾကေတာ့ သူတို႔ ခမ်ာ က်န္းမာေရးခ်ဳခ်ာၾကရွာတယ္။ အဲ့ေတာ့ ဘယ္မွာ အၾကာႀကီး ကင္းႏိုင္မလဲ။ ျဖစ္ေတာင့္ျဖစ္ခဲ တခါတေလမ်ား သံုးစီးလံုးျပံဳၿပီး က်န္းမာေရးပ်က္ၿပီဆို ရြာထိပ္ထြက္ၿပီး သည့္ျပင္ရြာကကားကို ေစာင့္စီးေပေရာ့ေလ။
ကားထြက္ေတာ့ ကားေခါင္းထဲကို လာစီးခိုင္းတာ။ အဲ့လိုစီးခိုင္းတာ ေပါ့ေသးေသးမမွတ္နဲ႔။ ဒါ အင္မတန္ ခင္မင္လြန္းလို႔ အေရးေပးတာပဲ။ အဲ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမလိုမ်ဳိး၊ ေဆးခန္းဆရာမလိုမ်ဳိး၊ ဝန္ထမ္းပါလာလို႔ကေတာ့ ဘယ္လို လူျဖစ္ျဖစ္၊ အမ်ဳိးျဖစ္ျဖစ္၊ ရင္းနွီးသူျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ထဲကိုသာ ေဂ်ာင္း။ (ကားက ကုန္တင္ကား၊ ကုန္ေရာ လူေရာ တခါတေလ ၾကက္ျခင္းေတြေရာ ဝက္ေတြေရာ ေရာတင္တာ။) အခုေနာက္ပိုင္းက်မွ light truck ေတြဆြဲတာ။
ကိုယ့္ရြာက တပ္ကုန္းကေန အေနာက္ဘက္ ၁၆ မိုင္ေဝးတယ္။ ဆင္ေသဆည္ေဘာင္ေရာက္ေအာင္ ေဖာက္ထားတဲ့လမ္း အတိုင္း ျပန္ရတာ။ ရြာက ေတာင္ေျခရြာ။ ဆည္ဖ်ားမွာ။ အဲ့ေတာ့ ေတာင္ေပၚေရာက္ရင္ ဆည္ေဘာင္ဘက္ ဆက္လိုက္ မသြားဘဲ ရြာဘက္ကို ဆင္းလိုက္ရတာ။ တပ္ကုန္းကေန MRTV အသံလႊင့္ရုံအထိ ကြန္ကရစ္လမ္း။ ေနာက္ပိုင္း အျမန္လမ္းနဲ႔ တပ္ကုန္းၿမိဳ႕ဆက္လမ္းေဖာက္ေတာ့ ဒဟတ္ကုန္းရြာအထိ ကြန္ကရစ္လမ္းျဖစ္သြားေရာ။ ဒဟတ္ကုန္းကေန သာယာေအး ရြာအထိ ေက်ာက္ၾကမ္းလမ္း။ ျပန္ရမယ့္ရြာက တပ္ကုန္း- သာယာ ေအးလမ္းေပၚက ႀကီးအင္းရြာ။
ဒီလမ္းကို ၿပီးခဲ့တဲ့ မဲဆြယ္စည္းရုံးေရးကာလမွာ နာမည္ႀကီးပါတီတစ္ခုက ကိုယ္စားလွယ္က ေက်ာက္ခင္းေပးထားတာ။ လမ္းက ေတာင္ေပၚလမ္း၊ ေျမသားလမ္းေဟာင္း၊ ဆင္ေသဆည္ တုပ္တုန္းက ေဖာက္ထားတာ။ အဲ့လမ္းကို ေက်ာက္ၾကမ္း ႀကီးေတြခင္းၿပီး ေတာင္ေပၚေျမဖို႔ေပးထားတာ။ မဲေပးၾကရေတာ့ အဲ့ပါတီက ဒီလမ္းကို အဓိကအသံုးျပဳေနရတဲ့ ႀကီးအင္း၊ သာ ယာေအး၊ ရြာသစ္ ရြာေတြမွာ မဲနိုင္တယ္။ လမ္းလုပ္ေပးလို႔ဆိုၿပီး လမ္းမ်က္ႏွာနဲ႔ မဲထည့္ေပးၾကတာ။ အဲ့လမ္းလုပ္ေပးတဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ကို မႀကိဳက္ဘူးေျပာရင္၊ မဲမထည့္ရင္လည္း ရြာထဲက တခ်ဳိ႕လူေတြက အခ်ဥ္ပဲ။ သူ႔ၿပိဳင္ဘက္ပါတီကို ထည့္ခ်င္သူက အသံမထြက္ေစနဲ႔။ ခပ္ကုပ္ကုပ္ေလးထည့္ရတယ္။ သူတို႔အဆို သူတို႔အာေဘာ္က ဒီလမ္းႀကီး ခင္းေပးထား တာ နည္းတဲ့ေက်းဇူးလားတဲ့။ သူက သူ႔မိသားစုပိုင္ေငြေတြနဲ႔ ခင္းေပးတာလားလို႔ ေမးၾကည့္လိုက္ပါလား။ ဘယ္သူ႔ေငြနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ သူမို႔လုပ္ေပးတာ သည့္ျပင္လူေတြ လုပ္ေပးလို႔လားတဲ့ ျပန္ၿပီးရန္ေတြ႔ခံရမယ္။ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ႀကိဳတင္မဲေပးတုန္းက၊ လမ္းျပင္ေပးတဲ့ပါတီကိုမထည့္ဘဲ ၿပိဳင္ဘက္ပါတီကိုထည့္လို႔တဲ့၊ ေဘးနားက သူ႔ဘႀကီးက နင္တို႔ အေဖတို႔ အေမတို႔က ဘာမွ ေျပာမျပဘူးလားဆိုၿပီး ဆူသတဲ့။ သူငယ္ခ်င္းက “ကြၽန္မအရြယ္ေရာက္ေနၿပီ၊ ႀကိဳက္တဲ့ပါတီ မဲေပးႏိုင္တယ္၊ ဘယ္သူမွ ဝင္စြက္ဖက္လို႔ မရပါဘူး”လို႔ ေျပာတာေတာင္ အဲ့ဒါေတြခက္တာပဲ ဆိုၿပီး ေငါက္ေနေသးသတဲ့။ ေဩာ္. . .လမ္းမ်က္ႏွာ တယ္ႀကီးသကိုး။
အဲ့လိုမ်ဳိးလုပ္ေပးခဲ့တဲ့လမ္းက ေက်ာက္ခင္းၿပီး ေတာင္ေပၚေျမေလး လိုက္ဖို႔ေပးထားတာဆိုေတာ့၊ မိုးရြာလာေတာ့ ေတာင္ ေပၚေျမေတြ ေရစီးနဲ႔ပါကုန္ၿပီး ေက်ာက္ႀကီးေတြေပၚလာေရာ။ ကားမ်ားစီးေနရင္ ခုန္ဆြ ခုန္ဆြနဲ႔ ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ေနရသလို။ ဆိုင္ကယ္စီးေနသူေတြကေတာ့ အကိုက္အခဲေပ်ာက္ေဆးကို မစီးခင္ကတည္းက ႀကိဳေသာက္ထားရ တယ္ဆိုပဲ။ လွေတာ သားေတြသာ စီးဖူးရင္ ဘာေျပာမလဲသိခ်င္လိုက္တာ။
အေတြးမ်ားေနခဲ့တာ၊ ဒြက္ေက်ာ္ေခ်ာင္းနား ေရာက္လာတာ သတိမထားမိဘူး။ ကိုယ္ေတြ ကံေကာင္းတယ္ ေျပာရမလားပဲ။ ကားေရာက္ခ်ိန္မွာ ေရက်ေနၿပီမို႔လို႔ ကားက ဒီအတိုင္း ကူးလို႔ရတယ္။ ထြန္စက္နဲ႔ ဆြဲစရာမလိုဘူး၊ လူေတြလည္း ဆင္းစရာ မလိုဘူး။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ကေတာ့ ပူေနေသးတယ္။ ေခ်ာင္းျဖတ္ကူးေနရင္း ေတာင္က်ေရသာ ဝုန္းခနဲ စီးလာလို႔ ကေတာ့ ေသၿပီေပါ့။ မျဖစ္ေသးတာကို ၾကံဖန္ေသာကေရာက္ၿပီး ကိုယ့့္ကိုယ္ကို သရဏဂံု တင္ေနေသးတာ။(ေနာက္ေန႔မွ သိရတာက ကိုယ္ျပန္လာတဲ့ေန႔မွာပဲ ကိုယ့္ရြာေျမာက္ဖက္ လႊဘံုရြာက လူတစ္ေယာက္၊ ေတာင္က်ေခ်ာင္းေရစီးနဲ႔ေမ်ာပါၿပီး ေသသြား သတဲ့။)
ေခ်ာင္းကူးၿပီး ဒြက္ေက်ာ္ရြာေရာက္ေတာ့ ေမွာင္သြားၿပီ။ ဒြက္ေက်ာ္ရြာက ထြက္ရင္ ေတာင္စတက္ၿပီ။ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ တက္ရတယ္။ အခုဟာ ေက်ာက္လမ္းမို႔။ ေျမလမ္းတုန္းက အခုလို မိုးတြင္းဆို တအားေခ်ာ္ေတာ့ ကားေတြ ေနာက္ျပန္ က်တတ္တယ္။ လူေတြ အကုန္ဆင္းခိုင္းၿပီး အတက္ႀကီး(ဒြက္ေက်ာ္ရြာအေနာက္ဘက္ ေတာင္စတက္တက္ခ်င္း) ေအာင္မွ ကားေပၚျပန္တက္ၾကရတယ္။ အခု ေက်ာက္ၾကမ္းလမ္းမွာေတာ့ ကားတစ္ေနရာသြားစာ ေက်ာက္လမ္း၊ ေဘးက ေရေျမာင္း ေလးေတြဆိုေတာ့၊ ေနာက္ပက္လက္လန္က်မွာထက္၊ ဘီးေခ်ာ္ၿပီးမ်ား ကားယိုင္သြားရင္ အေမွာက္ပဲလို႔ ေတြးၿပီးပဲ ရင္ထိတ္ရ ေတာ့တယ္။ ဒါ ေတာ္ေတာ္ဟုတ္လာတာေလ။
၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူဘဝတုန္းက ကိုယ္မျပန္ခင္တေန႔မွာၾကားရတာက အဲ့အတက္ႀကီးမွာပဲ ဆိုင္ကယ္ေတြ ထမ္းတင္ရသတဲ့။ ကိုယ္ျပန္တဲ့ေန႔ေရာက္ေတာ့ လူကိုသြားမရေတာ့လို႔ ကိုယ္တို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ လမ္းေတာင္ဘက္ ကမ္းပါး ယံအတိုင္း ေျခလ်င္ေတာင္တက္ခဲ့ၾကရတာမလား။ မိဘေတြက လမ္းဆိုးလို႔ ပင္ပန္းတယ္၊ ျပန္မလာနဲ႔လို႔ ေျပာၾကလဲ၊ ဘယ္ လိုသြားရသြားရ ျပန္ခ်င္တာပါပဲ၊၊ တပ္ကုန္းကေန ရြာအထိ ေျခလ်င္ပဲလာခဲ့ရပါေစ၊ ေတာင္တက္ရၿပီဆိုတာနဲ႔ ရြာကနီးလာၿပီဆို တဲ့အသိနဲ႔ ေပ်ာ္တာပါပဲ။ ကေလးဘဝကတည္းက အခုထိပါ ပဲ။
ေတာင္တက္ေနတဲ့တေလၽွာက္ေတာ့ အတက္ကေလးေတြ ေဝေဝဆာဆာ၊ စိမ္းစိမ္းစိုစိုနဲ႔ သစ္ငုတ္ေတြ၊ သစ္ပင္ကေလးေတြ ျမင္ရတာပဲ။ သစ္ပင္အႀကီးေတာ့ မျမင္ရေတာ့ဘူးေလ။ မိုးတြင္းဆိုေတာ့ကား ၾကည့္ေလရာအစိမ္း ေတြ႔ရတာပဲ။ ေႏြရာသီဆိုရင္ေတာ့ ေတာင္ကတံုးေလာက္နီးနီးေတြ႕ရမယ္ေပါ့။ အသိဦးေလးႀကီးတစ္ေယာက္က ေျပာဖူးတာသတိရတယ္။ “ဆရာမတို႔ရြာဘက္က သစ္ႀကီးဝါးႀကီးေပါတယ္ေနာ့၊ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ဖူးတုန္းက ရြာနားေလးမွာကို လူတဖက္မကတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးေတြရွိတယ္” တဲ့။ အခုေနမ်ား သူ႔ကိုေခၚၿပီးျပလိုက္ရင္ အံ့ဩသြားမလား၊ ႏွေျမာတသျဖစ္သြားမလား၊ သူ႔မ်က္ႏွာ ဘယ္လိုေျပာင္းသြားမလဲ သိခ်င္မိတယ္။ မီးေသြးဖုတ္တာနဲ႔ ကုန္ၿပီေလလို႔ ကိုယ္ေျပာထြက္ပါ့မလားမသိ။ အင္း အခုေတာ့ မီးေသြးဖုတ္မယ့္သူေတြ ႏိုင္ငံရပ္ျခားေရာက္ကုန္ၾကလို႔ သစ္ပင္ေတြ ႀကီးထြားရွင္သန္ခြင့္ရၾကေတာ့မယ္။ ဝမ္းသာရမွာလား၊ ဝမ္းနည္းရမွာလား။
ေတာင္ဆင္းက်ေတာ့ ေက်ာက္တံုးေတြက သိသိသာသာ ဇာတိျပၾကတယ္။ တအားဆိုးေနလို႔ ကားသမား၊ ဆိုင္ကယ္သမား ေၾကာက္ရတဲ့အဆင္း၊ ေမာ့တက္ ေမာ့ဆင္းေလးပါဆို ေက်ာက္ ေတြက တအားေပၚေနလို႔ ဆိုးေနတဲ့အဆင္းတခုကို ရြာက ေစတနာရွင္ တစ္ေယာက္က ကြန္ကရစ္လမ္းလုပ္လွဴထားတယ္။
(ကိုယ္ကေတာ့ ရြာကို အေပၚစီးကေနၾကည့္တဲ့အခါ ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ ဒီေနရာေလးကၾကည့္မွ ဆင္ေသဆည္ေနာက္ခံ ထားတဲ့ ရြာရဲ႕ရႈခင္းက အေပၚလြင္ဆံုး အလွဆံုးလို႔ထင္တယ္။) အဲ့က နည္းနည္းေလးဆင္းလာေတာ့ ကားဘီးက်မယ့္ ေနရာစာေလးေတြကိုခ်ည္း ကြန္ကရစ္လုပ္ထားျပန္တယ္။ ဘယ္သူလႈတာလဲေတာ့မသိဘူး။ ရြာေရာက္မွ ေမးၾကည့္ရဦးမယ္။
ၿပီးရင္ ကိုးေကြ႕အဆင္းေရာက္တယ္။ ကိုးေကြ႔ဆိုတာ ရြာဘက္ကေနၿမိဳ႕ကို သစ္လံုးကားႀကီးေတြ ဆြဲတဲ့ေခတ္ကတည္းက ကားအႏၲရယ္မ်ားလို႔ နာမည္ႀကီးတယ္။ တဖက္မွာ ေတာင္ကမ္း ပါးယံႀကီး၊ တဖက္မွာေခ်ာက္ႀကီး။ အရင္တုန္းက လမ္းက ကားတေနရာစာပဲရွိတာ၊ နည္းနည္းေလးမွားတာနဲ႔ ေခ်ာက္ႀကီးထဲ အက်ပဲ။ အခုေတာ့ ကမ္းပါးကိုဖဲ့တာရယ္ သူ႔ဘာသာၿပိဳတာ ရယ္ဆိုေတာ့ လမ္းေလး မဆိုစေလာက္က်ယ္လာၿပီ။
ကိုးေကြ႔ဆင္းလမ္းေတာင္ဘက္ ကမ္းပါးယံမွာ ေတာင္ေစာင့္နတ္နန္းရွိတယ္။ အရင္ကေတာ့ ပိစိေကြး ယိုင္တိုင္တိုင္ေလး။ အခုေတာ့ အုတ္နဲ႔ေဆာက္ထားၿပီး ခန္႔ခန္႔ညားညားျဖစ္ေနၿပီ။ အခုဟာ ရြာဘက္အျပန္ ေတာင္အဆင္းမို႔၊ ရြာကအထြက္ ေတာင္အတက္ဆိုရင္ မတက္ခင္ နတ္စင္မွာ အေမႊးတိုင္ ဖေယာင္းတိုင္ေတြနဲ႔ အရင္ပူေဇာ္ၾကတာ။
နတ္စင္ေဘးမွာေတာ့ အကာမပါ သြပ္မိုး၊ အုတ္ၾကမ္းခင္းနဲ႔ ဇရပ္တေဆာင္ ေဆာက္ထားတယ္။ ကိုယ္ကပဲ သတိမမူမိတာ လားမသိဘူး။ အဲ့ဇရပ္ကို အခုမွ ေတြ႔ဖူးတယ္။ ရြာက အလွဴရွင္ ေတြက စတုဒိသာေတြေကၽြးရင္ ဒီဇရပ္မွာ ေကၽြးၾကသတဲ့။ ဘယ္သူလွဴတာလဲ၊ ဘယ္တုန္းကလႈတာလဲ ေမးၾကည့္ေတာ့ ကိုယ္ေမးမိတာေတြက မသိဘူးလို႔ ေျဖတဲ့လူေတြခ်ည္းပဲ။
ကိုးေကြ႔ဆင္းၿပီးရင္ေတာ့ ရြာေရာက္ေတာ့မယ္။ ေမွာင္လည္းေမွာင္ၿပီး မိုးကက်ေနေတာ့ ေရာက္လည္းေရာက္ခ်င္လွၿပီေလ။ တကယ္ေတာ့ေလ ကိုးေကြ႔အဆင္းႀကီးဆံုးသြားတာနဲ႔ ရြာ ေရာက္သြားသလိုကို ေပ်ာ္သြားတာပါပဲ။
၇ နာရီမတ္တင္းေလာက္မွ ရြာေရာက္တယ္။ ရြာထဲေရာက္မွ ဗြက္ေတြက ပိုမ်ားၿပီး လမ္းေတြပိုဆိုးေနသလိုပါလား။ ကားကလည္း အိမ္ေပါက္ေစ့ ပစၥည္းေတြလိုက္ခ်ေနေတာ့ ကိုယ္ မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကားေပၚကဆင္းၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ လိုက္ေတာ့တယ္။ ရြာထဲ ဟိုအိမ္ဝင္ သည္လူႏႈတ္ဆက္နဲ႔ေပါ့။ အမ်ဳိးေတြအိမ္မွာ တေအာင့္ဆိုၿပီး ဝင္ထိုင္ေနတာ၊ အမ်ဳိးအိမ္ ကလည္း အမ်ားသားဆိုေတာ့ အိမ္ကို ၈ နာရီေက်ာ္ေလာက္မွ ျပန္ေရာက္တယ္။ အိမ္ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ခရီးလမ္းတေလွ်ာက္ ပင္ပန္းတာေတြ ေပ်ာက္တာပဲ။
အဲ့ညက အိပ္မက္ထဲမွာ ကိုယ္ေလ ရြာျပန္ခ်င္ေဇာနဲ႔ ဒြက္ေက်ာ္ေခ်ာင္းႀကီးထဲ ဇြတ္ဆင္းကူးသတဲ့။ ကူးသာကူးေနရတာ ဒီဘက္ကမ္းကို မေရာက္နိုင္ဘူးဆိုပဲ။
ျမဇင္ေယာ္