သန္းဝင္းလိႈင္ – ႁမန္မာ့ေခါင္းေပါင္း
(မိုးမခ) ေအာက္တိုဘာ ၉၊ ၂၀၁၈
”ကိုဘီေအ အုပ္ေပါင္းေပါင္းလို႔ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ လမ္း ကို ေလွ်ာက္တယ္။ ကိုဘီေအ ႃမိဳ႕အုပ္ေလာင္းက … တုတ္တစ္ ေခ်ာင္းႏွင့္ လမ္းကိုေလွ်ာက္တယ္။ ေခါင္းေပါင္းစ … ရွည္ လြန္း၊ ရွည္လြန္းတယ္။ ဟိုစကူးေက်ာင္း … ေက်ာင္းသားရယ္။ ေကာလိပ္ေက်ာင္း … ေက်ာင္းသားရယ္။ ေနရွင္နယ္ ေက်ာင္းသားရယ္ …”
ကြ်န္ေတာ္ အမွတ္သညာ ထားတတ္စ အရြယ္က ႂကားဖူး ခဲ့ေသာ ”ကိုေလအိုး” သီခ်င္းတစ္ပုဒ္၏ စာသားတစ္ပိုဒ္ ႁဖစ္ပါသည္။ သီခ်င္းစာသား၏ အဓိပၸာယ္မွာ ႁမန္မာႏိုင္ငံ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္ က်ေရာက္စဥ္က ႁမန္မာလုလင္ပ်ိဳတစ္ ေယာက္အဖို႔ ႃမိဳ႕အုပ္ရာထူးသည္ အထြတ္အထိပ္ ႁဖစ္သည္။ ထို႔ႃမိဳ႕အုပ္ေလာင္းသည္ ေခါင္းေပါင္းကို အုပ္ေပါင္းေပါင္း၍ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္ေနဟန္ကို တင္စားေရးဖြဲ႕ ထားႁခင္းပင္ ႁဖစ္ပါသည္။
ထိုေခတ္ ထိုကာလက လူလားေႁမာက္ေသာ ႁမန္မာ ေယာက်ာ္း ေပါင္းႂကေပသည္။ ဆရာႄကီး ေရႊဥေဒါင္း၏ ”တစ္သက္တာမွတ္တမ္း” စာအုပ္တြင္ ဆရာႄကီးပီမိုးနင္း၏ အေႂကာင္းကို ေရးသားေဖာ္ႁပရာ၌ ”သူရိယတစ္တိုက္လံုး (ကြ်န္ေတာ္ အပါအဝင္) စာေရးမ်ားကိုပါ အုပ္ေပါင္းႏွင့္ ဂိုက္ ထုတ္လ်က္ရွိႂကေသာ ထိုေခတ္တြင္ ပုသိမ္ထီးကို ခ်ိဳင္းႂကား ညႇပ္လ်က္ ကြင္းထိုးခံုဖိနပ္ လွ်ိဳကာ ပတ္ေပါင္း႐ိုး႐ိုးကေလးႏွင့္ ေဆးေပါ့လိပ္ခဲလ်က္ အလုပ္တက္ေလ့ရွိေသာ ကိုေက်ာ္ (ပီမိုး နင္း)မွာ လူဆန္းတစ္ေယာက္လို ႁဖစ္ေန၏” ဟု ေရးသား ေဖာ္ႁပထားသည္။
၁၉၈၀ ႁပည့္ႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလထုတ္ ႐ႈမဝမဂၢဇင္း၌ ပါရွိ ေသာ ဆရာေသာ္တာေဆြ၏ ”ကြ်န္ေတာ့္ဘဝဇာတ္ေႂကာင္း-၉၇”တြင္လည္း ဆရာေရႊဥေဒါင္းကို စတိုင္ကို ေဖာ္ႁပရာ၌ လည္း ”ဆရာႄကီးေရႊဥေဒါင္းကား ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ေတြ႕ရေသာ အခ်ိန္မွာ ဘဲႃမီးဆံေတာက္ႏွင့္သာ ႁဖစ္သည္။ ေရွးယခင္ ငယ္ စဥ္ကလည္း ႃမိဳ႕ေနအဂၤလိပ္ေက်ာင္းသားမို႔ ကြ်န္ေတာ့္အေဖ ဘုန္းႄကီးေက်ာင္းထြက္ ေက်းေတာသားလို ဆံရွည္ထားခဲ့ဖူး မည္ မဟုတ္ေခ်။ ထို႔ေႂကာင့္ သူ႕ေခါင္းကို ႁခင္းႏွင့္သာ ေပါင္း ရသည္။ ဆရာႄကီးသည္ အႁမဲတမ္း ဘီေအေပါင္း။ သူရိယ သတင္းစာ အယ္ဒီတာေခတ္က စတိုင္အတိုင္း ႁဖစ္ပါသည္။ သူအသက္ ၈၀ ႁပည့္ခါနီး လုပ္သားႁပည္သူ႕ေနစဥ္သတင္းစာ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ႁဖစ္လာေသာအခါ၌လည္း သူရိယသတင္းစာ တိုက္တုန္းကလို ေန႔စဥ္ ႐ိႈးက်က် ေခါင္းေပါင္းစႏွင့္ မဟုတ္ ေတာ့ေသာ္လည္း ပြဲေနပြဲထိုင္ အခမ္းအနား သြားစရာရွိႃပီဆို လွ်င္ ေခါင္းေပါင္းကို က်က်နန ေပါင္းပါေလႃပီ။ ဆရာႄကီး သည္ ဤေခါင္းေပါင္းကိစၥကို အလြန္ဂုဏ္ယူေလ့ရွိသည္” ဟု ေရးဖြဲ႕ထားေလသည္။
ေခါင္းေပါင္းဆင္ႁမန္းႁခင္းသည္ ႁမန္မာ့ဆင္ယင္ထံုးဖြဲ႕မႈ တြင္ အဓိကယဥ္ေက်းမႈတစ္ခု ႁဖစ္သည္။ ပြဲေနပြဲထိုင္ အခမ္း အနားမ်ားတြင္ ႁမန္မာေယာက်ာ္းမ်ားသည္ ေခါင္းေပါင္းကို ဆင္ႁမန္းေလ့ရွိႂကသည္။ ေခတ္အမ်ိဳးမ်ိဳးေႁပာင္းလဲခဲ့ေသာ္လည္း ထိုေခါင္းေပါင္း ေပါင္းသည့္ အေလ့အထမွာ ကြယ္ေပ်ာက္ တိမ္ေကာႁခင္း မရွိဘဲ ႁမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈအႁဖစ္ ခိုင္ႁမဲေအာင္ ဆင္ယင္ႂကသည္မွာ ထူးႁခားထင္ရွားသႁဖင့္ ႁမန္မာတို႔ ဂုဏ္ယူ စရာပင္ ႁဖစ္သည္။
ေခါင္းေပါင္းသည္ ႁမန္မာလူမ်ိဳးေယာက်ာ္းမ်ား ဦးေခါင္း တြင္ ဆင္းႁမန္းေသာ တန္ဆာဆင္ယင္မႈတစ္မ်ိဳး
ႁဖစ္သည္။ ေခါင္းေပါင္းကို ဆင္းရဲသားမ်ားမွ ဘုရင္မင္းႁမတ္အထိ အႁမတ္ တႏိုးထားကာ ဆင္ႁမန္းႂကသည္။ ဦးေခါင္းကို ရစ္၍ ေပါင္း ရသႁဖင့္ ”ဦးရစ္” ဟုလည္း ေခၚႂကသည္။
ႁမန္မာလူမ်ိဳးတို႔ ေခါင္းေပါင္းႁခင္း အေလ့အထသည္ အိႏိၵယႏိုင္ငံမွ အတုယူခဲ့သည္ဟု အခ်ိဳ႕ပညာရွင္တို႔က အယူ ရွိႂကသည္။ အိႏိၵယႏိုင္ငံ၌ ဦးရစ္ေပါင္းႁခင္းဓေလ့မွာ အလြန္ ေရွးက်ေသာထံုးတမ္းစဥ္လာတစ္ခု ႁဖစ္၏။ ေဂါတမႁမတ္စြာ ဘုရား၏ ဓာတ္ေတာ္မ်ားခြဲေဝပြဲတြင္ ေဒါနပုဏၰားသည္ ဓာတ္ ေတာ္မ်ားကို ဦးရစ္ႂကား၌ ဝွက္ထားေႂကာင္း က်မ္းဂန္မ်ားတြင္ လာရွိသည္။ ႁမန္မာႏိုင္ငံတြင္မူ ပုဂံေခတ္ကပင္ ႁမန္မာမ်ား ေခါင္းေပါင္း ဆင္ႁမန္းေနႂကႃပီႁဖစ္ေႂကာင္းကို သိရွိရသည္။ ပုဂံႁပည္ နရသီဟပေတ့မင္းႄကီးလက္ထက္တြင္ ပညာရွိအမတ္ ရာဇသႄကၤန္၏သား အုတ္လွငယ္သည္ ဦးေခါင္း၌ ေပါင္းထုပ္ ထားေသာ အဝတ္ကို ခြ်တ္၍ခ်ႃပီးလွ်င္ အရွင့္အမႈေတာ္ကို ဦးေဆြ႕ဆံႁမည့္ ထမ္းေဆာင္ရပါသည္ဟု ေလွ်ာက္ထားဖူး ေႂကာင္း ႁမန္မာ့သမိုင္းတြင္ ေဖာ္ႁပထားသည္။
ေခါင္းေပါင္း ေပါင္းရာ၌လည္း ေသွ်ာင္ကိုအုပ္၍ႁဖစ္ေစ၊ ေဖာ္၍ႁဖစ္ေစ ေပါင္းႂကသည္။ အထူးသႁဖင့္ ဘုရင္ မင္းညီ မင္းသား မွဴးမတ္တို႔သည္ ေသွ်ာင္ကိုမအုပ္ဘဲ ဦးေခါင္းကို ရစ္ပတ္ကာ ေခါင္းေပါင္းကို ေခြရစ္၍ေပါင္းႂကသည္။ ယင္းတို႔ ၏ ေခါင္းေပါင္းကို ”ေဗာင္း” သို႔မဟုတ္ ”ေဗာင္းေတာ္” ဟု ေခၚႂကသည္။ အရပ္သားမ်ားကမူ ေသွ်ာင္ကိုအုပ္၍ ေပါင္း ေလ့ရွိႂကသည္။ ဘုရင့္မင္းညီမင္းသားတို႔မွာ ေရႊက်င္ေခတ္ ပဝါ သို႔မဟုတ္ ေရႊႄကိဳးခတ္ပဝါမ်ားကို ဆင္ႁမန္းႂကသည္။ ပတၲႁမားႁဖင့္ စီႁခယ္ထားေသာ ပတၲႁမားေဗာင္းေတာ္ နဝရတ္ ကိုးသြယ္ႁဖင့္္ စီႁခယ္ထားေသာ ”နဝရတ္ေဗာင္းေတာ္” ႏွင့္ ”ေရႊသားေဗာင္းေတာ္”၊ ”စိန္တြယ္ေဗာင္းေတာ္”၊ ”ႁမတြယ္ ေဗာင္းေတာ္” မ်ားလည္း ရွိေသးသည္။ ဘုရင္ႏွင့္မင္းသား စသည္တို႔၏ ေဗာင္းေတာ္၌ ေငြႂကည္ပြင့္ကေလးမ်ား တပ္ထား ေသာ တစ္စတည္းေသာ ေခါင္းေပါင္းမွာ ဦးေခါင္း၏ ေနာက္ ဘက္တြင္ရွိ၍ အေပၚသို႔ တည့္တည့္မတ္မတ္ ေထာင္လ်က္ ရွိသည္။ ေခါင္းေပါင္းစ တည့္မတ္ႁခင္း၏ အဓိပၸာယ္မွာ ေႁဖာင့္ မတ္တည့္မတ္ႁခင္းကို ေဖာ္ညႊန္းႁခင္း ႁဖစ္သည္။ မင္းညီမင္း သား မွဴးမတ္ စသည္တို႔ကား ေခါင္းေပါင္းစႏွစ္ေထာင္၍ ေပါင္းႂကရသည္။ ႁမန္မာဘုရင္တို႔သည္ ေဗာင္းေတာ္ အထြတ္ အႁမတ္ ထားႂကသည္။
ထို႔ေႂကာင့္ ေဗာင္းေတာ္၊ သရဖူေတာ္၊ မကိုဋ္ေတာ္မ်ားကို နန္းမဦးတည့္တည့္တြင္ ေဆာက္လုပ္ထားေသာ ေဗာင္းေတာ္ ေဆာင္၌ သီးသန္႔ထားရွိသည္။ ေဗာင္းေတာ္ေဆာင္အတြက္ သီးႁခားအမႈထမ္း အရာထမ္းမ်ား မရွိေသာ္လည္း ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္မ်ား မွဴးမတ္ေစာ္ဘြားတို႔သည္ ႐ုတ္တရက္ ဘုရင္ မင္းႁမတ္ေရွ႕ေတာ္သို႔ မဝင္ရေသးမီ ထိုအေဆာင္၌ ေခတၲဆိုင္းငံ့ ေနႂကရသည္။ ေဗာင္းေတာ္ေဆာင္၏ေတာင္ဘက္၌ ေတာင္ ထားဝယ္ေဆာင္ႏွင့္ ေရႊတိုက္ေတာ္ေဆာင္ေႁမာက္ဘက္၌ ေႁမာက္ထားဝယ္ေဆာင္ႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ေဆာင္မ်ား ရွိသည္။
ဘုရင္မင္းႁမတ္တို႔၏ ေဗာင္းေတာ္တို႔ႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍ ”ေဗာင္းေတာ္နဝရတ္ မ်က္ခတ္စီဆင္၊ မိုးနတ္သြင္တည္း” ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ”စိန္တြယ္၊ ႁမတြယ္၊ မ်က္ႁခယ္ေဗာင္း ေတာ္” ဟူ၍လည္းေကာင္း ေရွးစာဆိုမ်ား ေရးစပ္သီကံုးခဲ့ႂက သည္ကို ပ်ိဳ႕အေစာင္ေစာင္ လကၤာအသီးသီးတို႔တြင္ ေတြ႕ရေပ သည္။
မွဴးႄကီးမတ္ႄကီးမ်ားသည္ ႁဖဴစင္ေသာပိတ္ရက္ထည္ကို ေပါင္းေခ်ာင္ပတ္သဏၭာန္ လံုးရစ္ေအာင္ေခြရစ္ကာ ေသွ်ာင္ကို လွပ္၍ ဆင္ႁမန္းႂကသည္။ ထိုေခါင္းေပါင္းမ်ိဳးကို ေခါင္းေပါင္း ႁဖဴေဖာ့လံုးဟု ေခၚသည္။ ဇာတ္သဘင္ဝန္ႄကီးမ်ားႏွင့္ ေရွးဆန္ ေသာ ပုဂိၢဳလ္တခ်ိဳ႕တို႔သည္ ယခုထက္တိုင္ ေခါင္းေပါင္းႁဖဴ ေဖာ့လံုးႏွင့္ ေတာင္ရွည္ပုဆိုးမ်ားကို ဝတ္ဆင္ေလ့ရွိႂကေသး သည္။
ကုန္းေဘာင္ေခတ္ေနာက္ပိုင္းတြင္ ႁပည္တြင္းႁဖစ္ အထည္ မ်ားသာမက ႏိုင္ငံႁခားႁဖစ္ပဝါမ်ားႁဖင့္လည္း ေခါင္းေပါင္း ေပါင္း၍ ဆင္ႁမန္းေလ့ရွိႂကသည္။ အေနာက္နန္းမိဘုရား မႁမ ကေလး၏ ”ေမွ်ာ္ေတာ္စိုက္” ေလးဆစ္တြင္ ”ေနမွိန္မွိန္ ဆင္ေဗာင္းေတာ္ ေရႊပုသိမ္ႏွင့္ လာခ်ိန္တယ္ေပါ့” ဆိုေသာ စာပိုဒ္အရ ထိုအခါက ပုသိမ္ႃမိဳ႕သို႔ အာရပ္ကုန္သည္မ်ား ယူ ေဆာင္လာေသာ ပိုးပဝါမ်ားကို မင္းညီမင္းသားမွအစ လူအမ်ား ဆင္ႁမန္းေလ့ရွိေႂကာင္း သိသာႏိုင္ေပသည္။ ထိုေခတ္ေလာက္ မွာပင္ ေက်းတစ္ရာေခါင္းေပါင္းမွာ ေခတ္စားခဲ့ေလသည္။ ေက်းတစ္ရာေခါင္းေပါင္းဆိုသည္မွာ ေက်းငွက္႐ုပ္ ၁၀ဝ ခန္႔မွ် ေရးႁခယ္ထားေသာ ပိုးေခါင္းေပါင္း ႁဖစ္ေလသည္။ ထို႔ေႂကာင့္ လယ္ဝန္သံေတာ္ဆင့္ ေဆာႃမိဳ႕စားမင္း ေရးသားေသာ လယ္ ထြန္မဂၤလာဗံုႄကီးသံတြင္ ”တာေတာ္ခြင္၊ ေရဝင္ေအာင္ ေရႊ ကတြတ္ကို မင္းလြႊတ္ခဲ့ေလး၊ ပ်ိဳစိုက္တဲ့ လယ္ကန္သင္းမွာ ႁမင္းနီႏွင့္ ညေနဆီကို စိုင္းသီလို႔ ေႁပးေလ့၊ ႁမင္လိုက္ကဲ့ေနာ္၊ ေခါင္းေပၚမွာ တစ္ရာေက်းႏွင့္ ထူးလို႔ ယဥ္ေက်းေလ့”ဟု စပ္ဆိုထားသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။
ထို႔ေနာက္ ဦးေသွ်ာင္ထံုးေသာ အေလ့နည္းပါးလာေသာ အခါ ေသွ်ာင္အစား ႄကိမ္ႁခင္းကို ေအာက္ကခံ၍ ေခါင္းေပါင္း ေပါင္းႂကသည္။ ထိုေပါင္းနည္းကို ”အုပ္ေပါင္း” ေပါင္းဟု ေခၚႂကသည္။ ၁၉၂၂ ခုႏွစ္ေလာက္မွစ၍ တကၠသိုလ္ဘြဲ႕ယူ သူမ်ားသည္ ေခါင္းေပါင္းႏွင့္ ဝတ္႐ံုကို ဆင္ႁမန္းလ်က္ ဘြဲ႕ယူ ႂက၏။ ထိုေခတ္ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ေခါင္းေပါင္းေပါင္း၍ ေက်ာင္းတက္ႂကသည္။ ထိုေက်ာင္းသားမ်ား ထြင္လိုက္ေသာ ေခါင္းေပါင္းမွာ ေခါင္းေပါင္းစရွည္ရွည္ခ်ထားေသာ အုပ္ေပါင္း ဆန္ဆန္ ေပါင္းနည္းမ်ိဳးႁဖစ္၍ ”ဘီေအေပါင္း”ဟု ေခၚဆို ႂကသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အုပ္ေပါင္းကဲ့သို႔ ႁခင္းခံ၍ ေခါင္း တစ္ခုလံုး အုပ္မထားေခ်။
ႁပည္ေထာင္စုဖြား တိုင္းရင္းသားမ်ားသည္ အမ်ိဳးအႏြယ္ အလိုက္ ဦးေခါင္းကို အဝတ္တန္ဆာႁဖင့္ ရစ္ပတ္ဆင္ႁမန္းႂက သည္။ ေရွးေခတ္ရွမ္းတိုင္းရင္းသားမ်ား၏ ေခါင္းေပါင္းသည္ ၁၂ ေတာင္မွ ၁၅ ေတာင္ခန္႔အထိ ရွည္သည္ဟု သိရသည္။ ရွမ္းေခါင္းေပါင္းႏွင့္ ႁမန္မာေခါင္းေပါင္းတို႔၏ ႁခားနားမႈမွာ ရွမ္းေပါင္းစသည္ အထက္ကိုေထာင္၍ ႁမန္မာေခါင္းေပါင္းစ သည္ ေအာက္ကိုခ်ထားႁခင္းပင္ ႁဖစ္သည္။ ေခါင္းေပါင္းဆင္ ႁမန္းႁခင္းသည္ ႁမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ၏ အဓိကအခ်က္ႄကီးတစ္ခု ႁဖစ္သည့္ အားေလ်ာ္စြာ ပြဲေနပြဲထိုင္ အခမ္းအနားမ်ားတြင္ တိုင္းရင္းသားမ်ားသည္ မိမိတို႔ ႐ိုးရာထံုးတမ္းႏွင့္အညီ ေခါင္း ေပါင္းကို ဆင္းႁမန္းေလ့ရွိႂကေပသည္။ ေခါင္းေပါင္းဆင္ႁမန္းမႈ ကို ႁမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း၌သာမက ႏိုင္ငံႁခားသို႔ ေရာက္ရွိေနႂက ေသာ သံအမတ္ႄကီးမ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံေတာ္သားမ်ားသည္ ႁမန္မာ့ ႐ိုးရာဝတ္ဆင္မႈအႁဖစ္ ေခါင္းေပါင္းကိုပါ ထည့္သြင္း၍ ဆင္ ႁမန္းႂကသည္။
ေခါင္းေပါင္းလုပ္ငန္း
ယခုအခါ ဦးေသွ်ာင္ထံုးေသာ အေလ့နည္းပါးလာေသာ ေႂကာင့္ ေသွ်ာင္အစားႄကိမ္ႁခင္းကို ေအာက္ကခံ၍ ေပါင္းသည့္ အုပ္ေပါင္းမ်ား ေခတ္စားလာေပသည္။ အလြယ္တကူ ဆင္ႁမန္း ႏိုင္သည့္ အုပ္ေပါင္းေခါင္းပံုစံတစ္မ်ိဳးကို ေခါင္းေပါင္းပညာရွင္ ဦးႁမဒင္က တီထြင္ေပးခဲ့သည္။ ဦးႁမဒင္သည္ ငယ္စဥ္အခ်ိန္က တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးဝင္ သခင္တစ္ဦး ႁဖစ္သည္။ ေခါင္းေပါင္း လုပ္ငန္းႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍ ေရနံေႁမသပိတ္မစမီ ၁၉၃၅ ခုႏွစ္ခန္႔ ကပင္ အသံုးႁပဳခဲ့သည့္ ပင္နီဖ်င္တဘက္ကို ယုန္နားရြက္ကဲ့သို႔ ေခါင္းေပါင္းစ တစ္စထုတ္၍ ေပါင္းခဲ့ႂကသည္။ အဆိုပါ ေခါင္းေပါင္းပံုစံမ်ိဳးကို အလြယ္တကူဆင္ႁမန္းႏိုင္ရန္ အတြင္းမွ စကၠဴေခါင္းစြပ္ခံ၍ ပင္နီဖ်င္တဘက္စႁဖင့္ ေပါင္းသည့္ ေခါင္း ေပါင္းနမူနာကို ဦးႁမဒင္ကိုယ္တိုင္ ၁၉၃၆ ခုႏွစ္ခန္႔ကပင္ ဖ်ာပံု ႃမိဳ႕တြင္ က်င္းပေသာ သခင္မ်ား ညီလာခံတြင္ တင္ႁပခဲ့ရာ သခင္အမ်ားစုက ႄကိဳက္ႏွစ္သက္၍ ထိုပံုစံအတိုင္းသခင္မ်ားက အသံုးႁပဳခဲ့ႂကသည္။
၁၉၃၇ ခုႏွစ္အတြင္းမွာပင္ ထိုပံုစံအတိုင္း အမ်ားသံုးႏိုင္ ရန္အတြက္ ပိုးပဝါႁဖင့္ နမူနာေပါင္းႃပီး ဖ်ာပံုတြင္ လာေရာက္ ကႁပေသာ ေလဘာတီမႁမရင္အႃငိမ့္အဖြဲ႕မွ လူရႊင္ေတာ္ဦးဒန္ ေပါက္ႏွင့္ ဦးညႇပ္ႄကီးတို႔အား ေႂကာ္ညာခိုင္းခဲ့သည္။ ေႂကာ္ညာ ႃပီးရက္ပိုင္းအတြင္း ေခါင္းေပါင္းမွာယူမႈ (ေအာ္ဒါ) မ်ားစြာ ရရွိခဲ့ပါသည္။ အဆိုပါေခါင္းေပါင္းမ်ား ႁပဳလုပ္ရာတြင္ အသံုး ႁပဳမည့္ပုဂိၢဳလ္၏ ဦးေခါင္းပံုစံ ႁပဳလုပ္ကာ စကၠဴေခါင္းစြပ္ခံ ပံုစံႁပဳလုပ္ကာ စကၠဴေခါင္းစြပ္ခံကို ပံုေဖာ္ႃပီး ေခါင္းေပါင္း ေပါင္းယူရေပသည္။ တိက်ေသာ အတိုင္းအတာ မရွိသည့္ႁပင္ စကၠဴေခါင္းစြပ္ခံပံုစံႁဖစ္၍ လုပ္ငန္းအခက္အခဲမ်ားစြာ ရွိခဲ့ ေႂကာင္း သိရွိရပါသည္။ ထို႔ႁပင္ စကၠဴေခါင္းစြပ္ႏွင့္ ေပါင္း ရသည္မွာ ေလလံုေနသႁဖင့္ ေခါင္းပူအိုက္ေႂကာင္း၊ ႄကိမ္ႁခင္း ႁဖင့္ ေပါင္းသည့္ ေခါင္းေပါင္းမ်ိဳး ထုတ္လုပ္သင့္ေႂကာင္း အသံုးႁပဳသူမ်ား၏ အႂကံေပးခ်က္အရ ၁၉၃၉ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္း မွစႃပီး ႄကိမ္ႁခင္းခံ၍ ေပါင္းသည့္ ေခါင္းေပါင္းမ်ားကို စတင္ ထုတ္လုပ္ေပးခဲ့သည္။
ေခါင္းေပါင္းအတြက္ လိုအပ္ေသာ ကုန္ႂကမ္းမ်ားမွာ ေခါင္းေပါင္းေအာက္ခံႄကိမ္ႁခင္း၊ ေအာက္ခံေခြ၊ ပဝါ၊ ေခါင္း ေပါင္းပံုသြင္းရန္ ပံုစံစသည့္ ပစၥည္းမ်ား ႁဖစ္သည္။
ယခုအခါ မူလလက္ေဟာင္း ေမာင့္က်က္သေရေခါင္း ေပါင္းလုပ္ငန္းႏွင့္ ႁမန္မာ့က်က္သေရေဆာင္ ေခါင္းေပါင္းလုပ္ ငန္းအႁပင္ ႁမန္မာ့ဂုဏ္ေရာင္ေမာင္တင္ေမာင္ ေခါင္းေပါင္းလုပ္ ငန္း၊ ေအာင္ဝင္းဝင္း၊ ေခါင္းေပါင္းလုပ္ငန္း၊ က်ိဳင္းတံုစတိုး ေခါင္းေပါင္းလုပ္ငန္း၊ ေမာင္စိုးမိုးဦး ေခါင္းေပါင္းလုပ္ငန္း၊ ေအာင္ကုမၸဏီေခါင္းေပါင္း(မႏၱေလး)လုပ္ငန္းတို႔သည္ ေခါင္း ေပါင္းမ်ားကို ထုတ္လုပ္ေရာင္းခ်လ်က္ ရွိေပသည္။
မည္သို႔ဆိုေစ … ေခါင္းေပါင္းေပါင္းႁခင္း အေလ့အထမွာ ကြယ္ေပ်ာက္တိမ္ေကာႁခင္း မရွိဘဲ ႁမန္မာ့႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈ အေဆာင္အေယာင္အႁဖစ္ ယေန႔တိုင္ ခိုင္ႁမဲလ်က္ရွိသည္မွာ ႁမန္မာတစ္မ်ိဳးသားလံုး ဂုဏ္ယူစရာပင္ ႁဖစ္ပါေတာ့သည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
