(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၂၆၊ ၂၀၁၈
ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပုိင္း၊ ပင္လယ္ေရမ်က္နွာျပင္အထက္ ေပသံုးေထာင္ေက်ာ္အရပ္၏ ေဆာင္းညသည္ ခ်မ္းေအးလွသည္။ ၿမိဳ႕ကေလးသည္ နွင္းမႈန္တုိ႔ေအာက္တြင္ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ဥၾသဆြဲသံေလးခ်က္က ညကုိးနာရီခြဲၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားကို အသိေပးလုိက္သည္။ သူမသည္ ေမေမနွင့္အတူ ဂြမ္းကပ္ေစာင္ထူမ်ားေအာက္သို႔ ေရေႏြး ပုလင္းမ်ား၊ ေရေႏြးအိပ္မ်ားထည့္သည္။ ဒါမွ အိပ္ရာသည္ ေႏြးေထြးေနလိမ့္မည္။ ကဲ အိပ္ၾကေတာ့ဟု ေမေမ၏ ေလာေဆာ္သံ မေပၚထြက္မီပင္ သူမတုိ႔အားလံုး အိပ္ရာထဲေရာက္ေနၾကၿပီ။
ေမာင္နွမေတြ တုိးတုိးေခြ႔ေခြ႔ျဖင့္ အေႏြးဓါတ္အရွိန္ရေအာင္လုပ္ေနတုန္း အိပ္ေရွ႕လမ္းေပၚမွ ကားသံကုိ ၾကားရသည္။ ၿပီး ေတာ့ အုတ္အုတ္က်က္က်က္အသံမ်ား။ အေမသည္ အျပင္ထြက္သြားၿပီး စူးစမ္းသည္။ ခဏအတြင္း အခန္းထဲျပန္ဝင္လာၿပီး ေဆးရံုေျပးလုိက္ဦးမယ္၊ အက္ဆီးဒန္႔ျဖစ္ျပန္ၿပီ ဟုဆိုကာ အေႏြးထည္အက်ႌကုိဝတ္လိုက္သည္။ ကဲ သမီးႀကီး အငယ္ေတြကို ဂရုစုိက္လုိက္ဦးဟုမွာသည္။ အေမေသာ့ခတ္သြားၿပီေနာ္ဟု ေျပာသည္။ သူမတုိ႔ေမာင္နွမတေတြသည္ ခပ္သုတ္သုတ္ လမ္း ေလ်ာက္သြားေသာ အေမ့ကို ျပတင္းေပါက္မွန္မွတဆင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကၿပီး ေစာင္ပံုထဲျပန္ေျပးဝင္ၾကသည္။ ေဖေဖက ၂ နာရီဆင္း၊ ေဖေဖလဲ မုိင္းထဲမွာရွိေနမွာပဲ၊ ေဘးကင္းရဲ႕လား ဆုိသည့္ေမးခြန္းကုိ ေမာင္နွမတေတြ မ်က္လံုး အၾကည့္မ်ားျဖင့္သာ ဖလွယ္လုိက္ၾကသည္။ ဒီညေတာ့ ေဖေဖေရာေမေမပါ ျပန္လာနုိင္မည္မဟုတ္။
မုိးလင္းကာစမွာ ေမေမျပန္လာသည္။ မနက္ ၇ နာရီမွာ ဂ်ဴတီျပန္ဝင္ရမည္မုိ႔ မအိပ္နုိင္ေတာ့။ မအိပ္ရေသးေသာ မ်က္လံုး မ်ားသည္ တစံုတရာကို ရွာေဖြလ်က္။ နင္တုိ႔အေဖ ျပန္မေရာက္ေသးဘူးလားဟု ေမးသည္။ ဒါဆုိ အေဖေဘးကင္းသည့္ သေဘာ။ လူနာဘယ္နွစ္ေယာက္လဲ ေမေမဟု ကုိႀကီးကေမးသည္။ ခုနွစ္ေယာက္ဟု ေျဖသည္။ တေယာက္ကေတာ့ အထဲ မွာပဲ ဆံုးသြားတယ္ဟုေျဖသည္။ ဘာျဖစ္တာလဲေမေမ ဆုိေတာ့ ဂိတ္ျပဳတ္က်တာ ဟုေျဖသည္။ သူမမ်က္လံုးျပဴး သြားသည္။ ဂိတ္ျပဳတ္က်တာ ဒီတခါပဲၾကားဖူးသည္။ အရင္မေတာ္တဆမႈေတြက ေျမျပဳိတာ၊ ယမ္းအႂကြင္းအက်န္ေပါက္ကြဲ၍ ထိခုိက္ တာမ်ိဳးေတြျဖစ္သည္။ ေမေမက မုိင္းသာက ဂိတ္ဟုဆက္ေျပာကာ ေကာ္ဖီေမာ့ေသာက္လုိက္ရင္း မနက္အေစာစာကုိ လက္ စသတ္လုိက္သည္။ ေမေမအလုပ္သြားရဦးမယ္ဟုဆုိတာ အဝတ္လဲဖုိ႔ အခန္းထဲဝင္သြားေလသည္။
ေဘာ္တြင္းသတၱဳတြင္းၿမိဳ႕ကေလးအေၾကာင္းေျပာလွ်င္ မာမီယံရွတ္ (Marmion Shaft) ေခၚ ဂိတ္ႀကီးသည္ မပါမၿပီး။ ေျမ ေအာက္ ေပတေထာင္ေက်ာ္နက္ေသာ စုိက္တြင္းႀကီးထဲသုိ႔ သတၱဳတြင္းလုပ္သားမ်ား အတက္အဆင္း လုပ္သည့္ နီညိဳေရာင္ သံထည္ဓါတ္ေလွကားႀကီးျဖစ္သည္။ ဂိတ္ႀကီးကုိ ကာရံထားေသာ သံတန္းမ်ားအနီးမွ ေအာက္ငံု႔ၾကည့္လွ်င္ အေမွာင္ကလြဲ၍ ဘာမွမျမင္ရ။ ဓါတ္ေလွကားအိမ္မ်ားကုိ ဆုိင္းထားေသာ သံႀကိဳးႀကီးမ်ားသည္ တလႈပ္လႈပ္ရွိေနတတ္သည္။ ၎သည္ပင္ ဓါတ္ေလွကားအိမ္တခုခု ဆင္းသြား၊ သုိ႔မဟုတ္ ျပန္တက္လာေနသည္ဟူေသာအဓိပၸါယ္ကုိေဆာင္သည္။ ထုိဆုိင္းႀကိဳးမ်ား သည္ ဂိတ္ႀကီးအေပၚပုိင္းရွိ စက္သီးဘီးလံုးႀကီးမ်ားဆီသုိ႔တက္သြားၿပီး ထုိမွတဆင့္ ဓါတ္ေလွကားေမာင္းေသာ ရံုထဲသုိ႔ ဝင္ေရာက္သြားသည္။ ထုိဂိတ္ႀကီးဆီသုိ႔ ဦးတည္ေသာ ရထားလမ္းငယ္ေလးသည္ ေျမစုိက္တြင္းႀကီးအဝတြင္ အဆံုးသတ္ သြားသည္။ တကယ့္အဆံုးသတ္ေတာ့မဟုတ္၊ ဓါတ္ေလွကားအိမ္ (Deck) တခု ေျမျပင္ေပၚ ေရာက္ လာေသာအခါ ထုိရထားလမ္းကေလးသည္ ဓါတ္ေလွကားအိမ္ထဲသုိ႔ တဆက္တည္း ျဖစ္သြားေလသည္။ ထုိလမ္းေၾကာင္း ေလးမွတဆင့္ တြန္းလွည္းငယ္၊ ေဘာ္တြဲငယ္ကေလးမ်ား တင္သြား၊ ယူလာတတ္ေလသည္။ သူမသည္ ေဖေဖ့ကို ထမင္းပုိ႔ရတုိင္း ဂိတ္ႀကီး အေပၚမွာလည္ေနေသာ စက္သီးႀကီးမ်ားကို စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ေစာင့္ၾကည့္ျမဲျဖစ္သည္။ ဂိတ္ႀကီးထဲက ေဖေဖထြက္မလာမျခင္း အသက္ျပင္းျပင္းမ႐ွဴရဲ။ ဓါတ္ေလွကားအိမ္တခု ေရာက္လာၿပီး ေဖေဖထြက္လာလွ်င္ေတာ့ ထမင္းခ်ိဳင့္ကုိအေျပးသြားေပးၿပီး အိမ္ကို အျမန္ျပန္ခဲ့ေလ့ရွိသည္။ အခု ျပဳတ္က်ေသာဂိတ္သည္ ထုိဂိတ္ႀကီးမွမဟုတ္။ မုိင္းသာက ဂိတ္ဟုဆုိသည္။
မုိင္းသာေပါက္မွာ ေျမေအာက္သုိ႔ ဆက္ဆင္းရေသာ ဂိတ္ရွိမွန္း သူမ မသိပါ။ သူမ အျမင္မွာေတာ့ ရထားလမ္းေၾကာင္း ကေလးတခု ဝင္သြားေသာ လႈိဏ္ဂူေပါက္ဝတခုသာျဖစ္သည္။ ထုိမိုင္းသာေပါက္ထဲမွ အလုပ္သမားမ်ား အဝင္အထြက္ ရွိ သည္ကုိေတာ့ သိသည္။ ဒီစီတီ (သစ္စက္) မွ ရထားတြဲကေလးမ်ားလည္း ဝင္တတ္သည္။ တကယ္ေတာ့ ဝန္ထမ္းအိမ္ယာေတြ ေဆာက္ထားေသာ ေတာင္ေစာင္းမ်ားေအာက္မွာ လမ္းေၾကာင္းအသြယ္သြယ္နွင့္ ဂူေပါက္ေတြ၊ တြင္းေပါက္ေတြပဲျဖစ္သည္။ ျခစားထားေသာ သစ္တုံးလုိပင္။ ထုိဂူေပါက္ေတြသည္ ေဘာ္တြင္းနွင့္ သံုးမုိင္ခြဲခန္႔ေဝးေသာ က်ားစခနး္အထိ တဆက္တည္း ရွိသည္မဟုတ္ပါလား။ ထုိေျမေအာက္ဂူေပါက္ေတြထဲမွာ သတၱဳတြင္းလုပ္သားေတြသည္ ျခေတြလုိ တရြရြနွင့္ ေျမသားေတြကုိ တူးဖဲ့ေနၾကေပလိမ့္မည္။
ေမေမ အလုပ္သြားေတာ့ သူမတုိ႔ ေမာင္နွမေတြသည္လည္း ေက်ာင္းသြားဖုိ႔ျပင္ဆင္ကာ အလုပ္ရႈပ္ ေနေတာ့သည္။ ခဏအၾကာမွာ ေဖေဖျပန္ေရာက္လာသည္။ ေဖေဖသည္မုိုင္းဝတ္စံုလိပ္ကိုပစ္ခ်ကာ ထုိင္ခံုကေလးမွာထုိင္လ်က္ ဖိနပ္မ်ားကို ခြၽတ္သည္။ ညိဳမႈိင္းမႈိင္း မုိင္းဦးထုပ္ကုိ ေနရာတက် ခ်ိတ္သည္။ သူမလည္းလုပ္ေနက်ဝတၱရားအတုိင္း မုိင္းဝတ္စံုလိပ္ကုိ ျဖည္ကာလွမ္းမည္အျပဳ သမီးႀကီးေရ၊ ေလ်ာ္မွရမယ္၊ ေရခ်ိဳးခန္းထဲသာပို႔လုိက္ေတာ့ ဟုေျပာသည္။ ရႊံ႕ေတြနွင့္ စုိရႊဲနံေစာ္ ေနေသာ အဝတ္မ်ားကို ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ဇလံုထဲမွာ ေရစိမ္ထားလုိက္သည္။ ေဖေဖ ဘာမွမျဖစ္လုိ႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့ဟု ေျပာေတာ့ ေဖေဖက ယဲ့ယဲ့ျပံဳးသည္။ ခါတုိင္းေဖေဖျပန္လာလွ်င္ ေပါင္ေပၚေျပးတက္ထုိင္ေနက် ညီမေလးပင္ အလုိက္သိ စြာနွင့္ ျငိမ္ျငိမ္ကေလးေနေနသည္။
ခဏအၾကာမွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမူမူ ေရာက္လာ၍ ေဖေဖ့ကိုနႈတ္ဆက္ကာ ေက်ာင္းကို ထြက္ခဲ့ေတာ့သည္။ အဲဒီေန႔က သူငယ္ခ်င္းေက်ာ္စုိး ေက်ာင္းမတက္ပါ။ ဒဏ္ရာရတဲ့အထဲ သူ႔အေဖလဲပါတယ္ ဟူေသာ သတင္းစကားၾကားရသည္။ မူမူက ညေနက် ေက်ာ္စုိးတုိ႔အိမ္သြားရေအာင္ဟု အေဖာ္စပ္ေတာ့ မသြားပါနဲ႔ဟာ၊ သူတုိ႔အလုပ္ရႈပ္ေနမွာ၊ ေဆးရံုမွာပဲရွိေန မလားေတာင္မသိဘူး ဟုေျဖျဖစ္သည္။ ေဆးရံုကိုသြားမလားဟု မူမူက ထပ္ေမးေတာ့ မသြားခ်င္ပါဘူး၊ ဘာဒဏ္ရာေတြရမွန္း လဲမသိပဲနဲ႔၊ ေယာက္်ားခန္းထဲသြားၾကည့္ရမွာ၊ ေက်ာ္စုိးလြတ္သြားတဲ့စာေတြကူးေပးဖုိ႔ပဲ ငါတုိ႔လုပ္နုိင္မွာကို၊ ၿပီးေတာ့အေမ ကလည္း ေဆးရံုကိုလာတာ မႀကိဳက္ဘူးဟု ျပန္ေျပာလုိက္သည္။ နင္ကလည္း သူငယ္ခ်င္းမဟုတ္သလုိပဲဟု မူမူက နႈတ္ ခမ္းစူေလသည္။
စေနေန႔ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာေတာ့ မူမူက ဇြတ္အတင္းေခၚသျဖင့္ ေက်ာ္စုိးတုိ႔အိမ္ဘက္သို႔ တက္ခဲ့ၾကသည္။ သူမတုိ႔ေန သည့္ရပ္ကြက္က ျပည္ေတာ္ေအး။ ေက်ာ္စုိးတုိ႔ရပ္ကြက္က ေအာင္သေျပျဖစ္သည္။ ေတာင္ထိပ္တြင္ ဟိႏၵဴကုလားဘုရားေက်ာင္းရွိ၍လားမသိ၊ ကုလားကုန္းလုိ႔ပဲ ေခၚၾကသည္။ လွ်ဳိေျမာင္ ေတာင္ၾကားတြင္ တည္ထားေသာ ေဘာ္တြင္းၿမိဳ႕ကေလး၏ ပံုစံကုိ ျဖတ္ပုိင္းပံုနွင့္ၾကည့္လွ်င္ အဂၤလိပ္အကၡရာ ဗြီပံုသဏၭာန္ျဖစ္ေပမည္။ လ်ိဳေျမာင္၏ အနိမ့္ဆံုးေနရာတြင္ နမ့္ပန္ယြန္းေခ်ာင္းကေလးစီးဆင္းေနၿပီး ထုိေခ်ာင္းေဘးတေလ်ာက္တြင္ ေျမသားကားလမ္းငယ္နွင့္ ကားလမ္း၏ ေဘးဘက္ ေတာင္ခါး ပန္းတြင္ နွစ္ေပသာအက်ယ္ရွိေသာ ရထားလမ္းငယ္ကေလးေဖာက္ထားသည္။ ခ်င္းေတာင္ေပၚက ၿမိဳ႕ေတြလုိ ေတာင္ထိပ္ ေပၚမွာ တည္ထားျခင္းလည္းမဟုတ္၊ ရွမ္းျပည္က အခ်ိဳ႕ၿမိဳ႕မ်ားလုိ ေတာင္ပတ္လည္ဝုိင္းေသာ ဒယ္အုိးသဏၭာန္လည္း မဟုတ္ေပ။ အိမ္မ်ား၊ လုိင္းခန္းမ်ားသည္ ေတာင္ေစာင္းမ်ား ေပၚတြင္သာ။ အိမ္မ်ားအၾကား လူသြားလမ္းေၾကာင္းကေလးမ်ား၊ ေလွကားထစ္မ်ားျဖင့္သာကူးသန္းသြားလာရသည္။
ေဆးရံုေဘးကေခ်ာင္းတံတားကေလးမွျဖတ္ကာ ေက်ာက္တံုးမ်ားျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ ေလွကားအတုိင္း တက္မည္အျပဳ မူမူက ဟုိဘက္ကသြားရေအာင္၊ ရင္ခြဲရံုနားက မျဖတ္ခ်င္ဘူးဟု ေျပာသည္။ ညည္းကလည္းေအ၊ ေၾကာက္တတ္ရန္ေကာဟု ျပန္ေျပာကာ ေလွကားေပၚမတက္ေတာ့ဘဲ ေခ်ာင္းနံေဘး တေလ်ာက္ရွိ ေျမသားလမ္းေၾကာင္းအတုိင္း ဆက္ေလ်ာက္ခဲ့ၾက သည္။ အလုပ္သမား လုိင္းခန္းကေလးေတြ ေရွ႕ကျဖတ္သည္။ သံုးခန္း၊ ေလးခန္း၊ ငါးခန္း၊ စသည္ျဖင့္ အတြဲလုိက္ ေဆာက္ ထားေသာ လုိင္းခန္းကေလးမ်ား ျဖစ္သည္။ အခန္းကေလးေတြသည္ ဆယ္ေပခန္႔သာက်ယ္သည္။ လုိင္းခန္းေတြေရွ႕မွာ ကေလးေတြ ေဆာ့ေနသည္။ အလုပ္သမားဇနီးမ်ားမွာ အခန္းေရွ႕ထြက္၍ ဆန္ေရြးသူေရြး၊ ဟင္းရြက္သင္သူသင္ျဖင့္ ရွိေန သည္။ ေခ်ာင္းေဘး အုတ္ေရကန္တြင္ အဝတ္ေလ်ာ္ေနၾကသူေတြလည္းရွိသည္။ သူမတုိ႔ ေလ်ာက္ခဲ့ၾကေသာ လမ္းကေလး နံေဘးတြင္ နမ့္ပန္ယြန္းေခ်ာင္းက တသြင္သြင္ စီးဆင္းေနသည္။ သတၱဳသန္႔စင္စက္ရံုမွ စြန္႔ပစ္ေရမ်ားေၾကာင့္ ေခ်ာင္းေရသည္ မဲညစ္ညစ္။
ကုလားကုန္းေပၚသုိ႔ ေျမလမ္းကေလးအတုိင္း တက္ရင္းသူမက မူမူ႔ကုိ အခနး္ကေလးေတြက က်ဥ္းက်ဥး္ေလးေတြေနာ္ ဟုေျပာမိသည္။ မူမူက ေအးေလဟာ ဘာျဖစ္လုိ႔ အဆန္းလုပ္ေျပာေနတာတုန္းဟု ျပန္ေမးေတာ့ ငါ ေရနံေျမသပိတ္ကုိ သတိရလုိ႔ဟု ျပန္ေျဖျဖစ္သည္။ မူမူက အရူးမ၊ စာေတြေမ့ထားစမ္းပါဟာဟု ေျပာကာရယ္သည္။ သူမကေတာ့ မူမူ႔အေဖ အရာရွိႀကီးအိမ္နွင့္ ဤလို္င္းခန္းကေလးမ်ားကို ယွဥ္ၾကည့္ကာ ေရနံေျမအလုပ္သမားမ်ားသည္ ဆယ္ေပခန္းကေလးမ်ားတြင္ က်ပ္ညွပ္စြာေနၾကရသည္ ဟူေသာ စာတပုိဒ္ကုိ သတိရေနမိသည္။ အခု ေဘာ္တြင္းက လုိင္းခန္းကေလးမ်ားမွာေတာ့ အလုပ္သမားမိသားစုမ်ား ဘယ္လုိေနၾကပါလိမ့္ဟု ေတြးမိသည္။ အိမ္သာေရခ်ိဳးခန္းသီးသန္႔မရွိ။ စုေပါင္းအိမ္သာမ်ား၊ ေရတုိင္မ်ား၊ အုတ္ကန္မ်ားကို မွ်ေဝသံုးရသည္။
သူမတုိ႔အိမ္က အိပ္ခန္းနွစ္ခန္းပါေသာ သံုးပင္ေလးပင္ လံုးခ်င္းအိမ္ကေလးျဖစ္သည္။ မီးဖုိေဆာင္ သီးသန႔္ပါသည္။ ေရခ်ိဳး ခန္း အိမ္သာ တြဲလ်က္ပါရွိသည္။ မူမူတုိ႔ အိမ္ႀကီးမွာေတာ့ အလယ္ဧည့္ခန္းႀကီးက အက်ယ္ႀကီးျဖစ္သည္။ ေရခ်ိဳးခန္းအိမ္သာ နွစ္ခုပါသည္။ ေရစိမ္ခ်ိဳးနုိင္ေသာ Bath Tab ေခၚ ေႂကြဇလံုႀကီး ပါသည္။ အိမ္သာမ်ားက ဘုိထုိင္ျဖစ္သည္။ အိပ္ခန္းက ဘယ္နွစ္ခန္းပါလိမ့္။ သူမ ေကာင္းေကာင္းမသိ။ မူမူတုိ႔အိမ္ကုိ သူမ ႏွံ႔ေအာင္မဝင္ဖူးေပ။ ၿပီးေတာ့ ျခံေစာင့္အတြက္ တဲအိမ္ ငယ္ေလးလည္း သီးျခားရွိသည္။ ဝန္းျခံကေလးလုပ္ထားေပမဲ့ ေတာင္ေစာင္းေပၚမွာျဖစ္၍ ေျမျပင္ညီ က်ယ္က်ယ္ရွိေသာ အိမ္ရယ္လုိ႔ေတာ့ မရွိ။ အလုပ္သမားလုိင္းခန္းကေလးမ်ားကေတာ့ မူမူတုိ႔ညီအစ္မ၏ အိပ္ခန္းေလာက္ေတာင္ ရွိပါ့မလားဟု သူမေတြးေနမိသည္။
ေက်ာ္စုိးတုိ႔အိမ္သုိ႔ေရာက္ေတာ့ သူ႔ေမေမသည္ အိမ္ေရွ႕မွာဆန္ေကာတခုျဖင့္ ဆန္ျပာေနသည္။ နီေၾကာင္ေၾကာင္ ဆန္ ေစ့မ်ား၊ အမဲေစ့မ်ား၊ စပါးလံုးမ်ား ေရာေနွာေနေသာ ဧည့္မထ ဆန္။ ဒီဆန္ကေတာ့ သူမတုိ႔ စားေသာ ဆန္နွင့္ အတူတူ ပင္ျဖစ္သည္။ သမဆုိင္က ထုတ္ေပးေသာ ဆန္ကုိသာစားၾကရသည္ မဟုတ္ပါလား။
ေက်ာ္စုိးရွိလားအန္တီ ဟုေမးရင္း အခန္းထဲ အကဲခပ္ၾကည့္လုိက္သည္။ ဘုရားစင္ေအာက္က စားပြဲကေလးေပၚတြင္ စာအုပ္ မ်ား အစီအရီထပ္ထားသည္။ ေက်ာ္စုိး၏ လြယ္အိပ္ကိုမေတြ႔။ မရွိဘူးသမီးတုိ႔ေရ၊ ေတာင္ေပၚေစ်းေရာင္းသြားရတယ္ ဟု ေက်ာ္စုိးအေမက ေျဖသည္။ ညည္းတုိ႔ဦးေလး မသြားနုိင္ဘူးေလ၊ ေစ်းေရာင္းဖုိ႔ကလည္း ဝယ္ၿပီးျခမ္းၿပီးျဖစ္ေနၿပီ၊ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာ္စုိးကိုပဲ လႊတ္လုိက္ရတယ္ ဟုဆက္ေျပာသည္။ သူမတုိ႔ ေမာသြားသည္။ ဦးေလးသက္သာရဲ႕လားအန္တီဟု နႈတ္သြက္ ေသာမူမူက ေမးသည္။ သက္သာပါတယ္။ ေနာက္တပတ္ဆုိ အလုပ္ဆင္းနုိင္ပါၿပီ၊ ဒဏ္ရာမျပင္းလုိ႔ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ ခုေတာ့နားမွ ျဖစ္မယ္ေလဟု ေက်ာ္စုိးအေမက သက္ျပင္းခ်ကာဆုိသည္။ ဘာမွဆက္လုပ္စရာမရွိေတာ့ေသာ သူမတုိ႔လည္း က်မတုိ႔လာသြားတယ္လုိ႔ေက်ာ္စုိးကုိေျပာေပးပါ အန္တီဟုဆုိကာနႈတ္ဆက္ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။
ကုန္စည္မ်ားအျပည့္ထည့္ထားေသာ ပလုိင္းကို လြယ္ပုိးကာ တေတာင္တက္ တေတာင္ဆင္း ေလ်ာက္ေနမည့္ ေက်ာ္စုိးကုိ ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိသည္။ သတၱဳတြင္းအလုပ္သမားမ်ားသည္ ဝင္ေငြအပုိ ရရွိရန္ ေတာင္ေပၚပေလာင္ရြာမ်ားသုိ႔ ေစ်းသြား ေရာင္းၾကရသည္။ သူမတုိ႔ကေတာ့ ခရီးလမ္းေၾကာင္း အေၾကာင္းကုိ ေက်ာ္စုိးေျပာျပသေလာက္သာ သိေလသည္။ ေတာင္ဘယ္နွစ္လံုးေက်ာ္ရတယ္ဆုိတာေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး၊ သြားတာကလည္း တရြာထဲမွမဟုတ္ပဲ၊ တံုပဲ့ေခ်ာင္းေဘး ေရာက္ေအာင္ ဆင္းသြားလုိက္၊ ျပန္တက္လိုက္၊ ေနာက္တခါ တံုပဲ့ေခ်ာင္းေဘး ေရာက္သြားလိုက္နဲ႔ သြားရတာပဲ ဟုဆုိသည္။ မုိးရာသီဆုိရင္ ေသြးဆာေနတဲ့ကြၽတ္ႀကီးေတြက ေျခသံၾကားတဲ့ဆီ ေခါင္းတေထာင္ေထာင္နဲ႔ လာၾကတာဟုေျပာေတာ့ သူမတုိ႔တေတြ အသည္းတယားယား ျဖစ္ရသည္။ ေႏြရာသီမွာေတာ့ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြေပၚ နင္းလုိက္ရင္ ျခေတာက္သံ ၾကားရတတ္တယ္။ ျခေတာက္သံ ဟုတ္လားဟု တအံ့တၾသျဖစ္ေသာ သူမကုိ သစ္ရြက္ကုိအပ္ဖ်ားကေလးနဲ႔ အသာေလး ေတာက္ၾကည့္၊ အဲဒီအသံမ်ိဳး တဆက္ထဲ ေပငါးဆယ္ေလာက္အထိ ၾကားရတယ္ဟု ဆုိကာ လုပ္ျပဖူးေလသည္။ မူမူက ျခေတြက မုိင္းတူးသမားေတြလုိပဲေနမွာဟု ေျပာကာ တခိခိရယ္ေလသည္။ သူပုန္ေတြနဲ႔ မေတြ႔ဘူးလားဆုိေတာ့ ပေလာင္ ေတြက သေဘာေကာင္းပါတယ္ဟု ေျဖသည္။
သူမတို႔ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ေတာင္ေပၚကပေလာင္ေတြ လီေရွာေတြ ေစ်းလာေရာင္းတာ ေစ်းလာဝယ္တာ မၾကာခဏ ေတြ႔ဖူးသည္။ လားေတြနွင့္လာတတ္သည္။ သူမတို႔ေတြကေတာ့ အမ်ိဳးသမီးမ်ားတြင္ ဝတ္ဆင္ထားတတ္သည့္ အျမီးလုိ ပန္းဖြားၾကိဳးမ်ားကုိ စိတ္အဝင္စားဆံုးျဖစ္သည္။ အဲဒီၾကိဳးေတြကိုမဆြဲရဘူးတဲ့၊ ဆဲြရင္ ယူရတာတဲ့ဟု ကေလးအခ်င္းခ်င္း ေျပာတတ္ၾကေလသည္။ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ သူတုိ႔ေတြ အလာနည္းသြားၿပီး ေဘာ္တြင္းမွ ေစ်းေရာင္းသြားသူေတြသာ တျဖည္းျဖည္းမ်ားလာခဲ့ေလသည္။
ေက်ာ္စုိးတုိ႔က ဆင္းရဲတယ္ေနာ္ဟု သူမကေျပာရာ မူမူက ဟယ္၊ ဒီေဘာ္တြင္းမွာ ဘယ္သူက ခ်မ္းသာလုိ႔တုန္းဟဲ့ ဟု ေအာ္ ေလသည္။ ဟုတ္သည္။ ေဘာ္တြင္းမွာက ဝန္ထမ္းေတြခ်ည့္၊ ကုန္သည္ ပြဲစားရယ္လုိ႔ မရွိ။ ရွိသည့္ကုန္စံုဆုိင္ေတြ၊ ေစ်းဆုိင္ ေတြကလည္း ဝန္ထမ္းေတြကိုသာ အားကိုးရေလရာ၊ လဆန္းရက္မ်ားတြင္စုိေျပလ်က္ လကုန္ရက္မ်ားတြင္ ေျခာက္ကပ္ ကပ္သာ။ သူမတုိ႔ပင္ အရာရွိငယ္အေဖနွင့္ သူနာျပဳဆရာမအေမတုိ႔၏ နွစ္ေယာက္လခေၾကာင့္ ေၾကြးမတင္ရံု ေနနုိင္ျခင္းျဖစ္ သည္။ မူမူတုိ႔သည္လည္း အေဖကအရာရွိႀကီးျဖစ္ေပမဲ့ ေမာင္နွမေတြ အမ်ားသားမို႔ ေလာက္ငေအာင္ မနည္းေနထုိင္ရ သည္သာ။ အပိုဝင္ေငြရစရာရယ္လုိ႔လည္း မရွိေလေတာ့ မူရင္းဇာစ္ျမစ္က ေခ်ာင္လည္သူ မဟုတ္လွ်င္ အားလံုး အတူတူ ခ်ည့္ပင္။
ေနာက္ေန႔ေက်ာင္းကိုေရာက္ေတာ့ ေက်ာ္စုိးက စာကူးေပးပါဟုဆုိကာ စာအုပ္မ်ားအၾကားတြင္ ေအာ္တုိ စာအုပ္ေလးတခု ၾကားညွပ္ကာေပးေလသည္။ ဆယ္တန္းၿပီးရင္ ေတြ႔ရဖုိ႔မလြယ္ေတာ့ဘူးေလဟာဟု ရွက္အန္းအန္းျဖင့္ ေျပာသည္။ မူမူကုိေရာ ေရးခုိင္းလုိက္မယ္ ဟုသူမျပန္ေျပာေတာ့ ဟင့္အင္း၊ ဒါက နင္တေယာက္ထဲေရးဖုိ႔ မူမူ႔ကိုမေျပာနဲ႔ ဟုေျပာသည္။ ထုိအခါမွ သူမ ရွက္သြားမိသည္။ နင္ကလဲ ဟုဆုိကာ စာအုပ္ကိုအသာယူလုိက္ေသာသူမကုိ ေက်ာ္စုိးက ျပံဳးလ်က္ တအုပ္ လံုး အျပည့္ေရးေနာ္ဟုေျပာကာ ျပန္လွည့္ထြက္သြားေလသည္။ စာအုပ္ကိုဖြင့္ၾကည့္လုိက္ရာ နွစ္မ်က္နွာထဲသာ အလြတ္ရွိ သည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။ က်န္သည့္စာမ်က္နွာေတြက ေက်ာ္စုိးလက္ေရးေတြအျပည့္။ လက္စသတ္ေတာ့ ေကာင္စုတ္က ငါ့ကုိ စာေပးသြားတာကိုးဟု ေရရြတ္မိသည္။ မူမူေလ်ာက္လာသည္ကုိျမင္၍ စာအုပ္ကေလးကို လြယ္အိပ္ထဲ အျမန္ထည့္လုိက္ ရေလသည္။
“ေႏြေက်ာင္းပိတ္တုန္းက နင္တုိ႔အိမ္ေအာက္လမ္းက စာအုပ္ဆုိင္ကုိ ေန႔တုိင္းလုိ ေရာက္ျဖစ္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းဆုိင္ဆုိေတာ့ စာအုပ္ငွားေပး၊ စာအုပ္ခ်ဳပ္ေပး။ စာဖတ္ေပါ့။ ရွစ္တန္းတုန္းက က်ဴရွင္္သြားရင္ဒီလမ္းေလးကျဖတ္ေနက်။ ဆုိင္ေရွ႔က ျဖတ္ ေလ်ာက္ၿပီး ေရွ႔ကုိက္ ငါးဆယ္ေလာက္ေရာက္ရင္ အေပၚလမ္းနဲ႔ဆံုတယ္။ လမ္းဆံုေပါ့။ တေန႔တာရဲ႔ အေပ်ာ္ဆံုးအခ်ိန္ေတြက ဒီလမ္းဆံုေလးမွာစတာ။ လမ္းဆံုဆုိသလိုပဲ ဒီေနရာေလးမွာ သူအခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ အတူက်ဴရွင္သြားတယ္။
က်ဴရွင္ေရာက္ရင္ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ခံုခ်င္းေရွ႕ေနာက္ထုိင္ရတယ္။ ဆရာစာသင္လုိ႔ေကာင္းေနခ်ိန္ဆုိ ေနာက္ကေန သူေျခေထာက္ကုိတုိ႔ၿပီးလွမ္းစမိတယ္။ နွစ္ခါေလာက္စလုိက္ရင္ သူစိတ္တုိလာပံုပဲ။ ဆတ္ခနဲေနာက္ကုိ လွည့္ၾကည့္ လုိက္ရင္ လူကုိေျခ ဖ်ားလက္ဖ်ားေတြ ေအးသြားတာပဲ။ က်ဴရွင္ခ်ိန္ၿပီး လုိ႔ျပန္ၾကတဲ့အခါ တေန႔တာရဲ႔ အေပ်ာ္ဆံုးအခ်ိန္စခဲ့ရာ လမ္းဆံုေနရာ ျပန္ေလ်ာက္ရတယ္။ ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ လမ္းဆံုေပၚ ျဖတ္သြားျဖတ္လာလူေတြမ်ားခဲ့ေပမဲ့ သူတုိ႔အတြက္ထူးျခား မႈမရွိ။ ငါ့ အတြက္ေတာ့ ဘာလုိ႔မ်ား လမ္းခြဲျဖစ္သြားပါလိမ့္”။
ခပ္ေသာ့ေသာ့လက္ေရးမ်ားကိုၾကည့္ရင္း သူမစာအုပ္ကိုပိတ္လုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေသတၱာကိုဖြင့္ကာ အဝတ္ေတြ၏ ေအာက္ဆံုးသုိ႔ စာအုပ္ကေလးကုိထုိးထည့္လုိက္သည္။ ေက်ာ္စုိးကုိေတာ့ အဆင္ေျပသလုိပဲ ျပန္ေျပာလုိက္ေတာ့မည္။ ဒီနွစ္က ဆယ္တန္းမဟုတ္လား။
ငါနင့္စာအုပ္လႊင့္ပစ္လုိက္ၿပီ၊ နင္လည္း စာၾကိဳးစား၊ ဟုိဟုိဒီဒီ ေလ်ာက္ေတြးမေနနဲ႔ဟု ခပ္ဆတ္ဆတ္ ေျပာလုိက္ၿပီး သူမ စာသင္ခန္းထဲဝင္ခဲ့သည္။ ေက်ာ္စုိးတုိ႔ လုိင္းခန္းကေလးကုိ ျမင္ေယာင္သည္။ မူမူတုိ႔ အိမ္ႀကီးကုိျပန္ေတြးသည္။ ေက်ာ္စုိးကုိ ခင္တာက ခင္တာပဲ။ မူမူတုိ႔အိမ္ႀကီးမ်ိဳးကို ေက်ာ္စုိးေရာက္ေအာင္ ၾကိဳးစားလွ်င္ေတာ့… ။ သူမေခါင္းကို ခါယမ္းကာ စာအုပ္ ကိုဖြင့္လ်က္ ေရသည္ျပဇာတ္ကို ဖတ္ေနလုိက္သည္။ ခါးစည္းဝတ္လဲ ခ်ဳပ္စျပဲကို တည္းအပ္နွင့္တြယ္ …
အဲဒီနွစ္က ေက်ာ္စုိးစာေမးပြဲက်ေလသည္။
…………..
ေခ်ာင္းကူးတံတားကေလးေပၚတြင္ ရပ္တန္႔ရင္း လမ္းကေလးကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ လမ္းကေလးသည္ က်ဥ္းက်ဥ္း ကေလး၊ တုိတုိကေလး။ သူမ ရပ္ေနေသာ တံတားကေလးသည္လည္း ေသးေသးကေလးပါပဲ။ သည္လမ္းကေလးေပၚ ေလ်ာက္ခဲ့ၾကစဥ္က သူမတုိ႔ေတြ အရြယ္ငယ္ငယ္ကေလးေတြပဲရွိေသးသည္။
လမ္းကေလးအတုိင္း စိတ္ကူးျဖင့္ေလ်ာက္ၾကည့္ေနမိသည္။ က်ဴရွင္မွအျပန္ ဘူတာမွ သံလမ္းမ်ားကို ေက်ာ္ခြၿပီး ကားလမ္း က်ဥ္းကေလးကို ျဖတ္လုိက္လွ်င္ ေခ်ာင္္းနံေဘးကိုေရာက္သည္။ ေခ်ာင္းကိုကူးေသာ လူကူးတံတားေသးေသး ကေလးကို ျဖတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ကားတစီးသာ သြားသာေသာ လမ္းကေလးအတုိင္း ေလ်ာက္သည္။ လမး္ကေလး၏ ဘယ္ဖက္တြင္ ေခ်ာင္းကေလးသည္ စီးဆင္းလ်က္။ တံတားကေလးမွ ေျခလွမ္းငါးဆယ္ခန္႔အကြာ လမ္းကေလး၏ ညာဖက္ေဘး ေလး ေပအျမင့္ခန္႔တြင္ မဲေမွာင္ေနေသာ အိမ္နွစ္လံုးသည္ ခပ္ကုပ္ကုပ္နွင့္ျငိမ္သက္ေနသည္။ ပထမအိမ္သည္ သတၱဳတြင္း အရာရွိ တဦး ေနထုိင္ရန္ျဖစ္ၿပီး ဒုတိယအိမ္သည္ ေဆးရံုမွ လက္ေထာက္ဆရာဝန္ေနထုိင္ရာျဖစ္သည္။ ဆရာဝန္ အိမ္ေရွ႕တြင္ အလံတုိင္တခုရွိသည္။ ၿပီးလွ်င္ ေတာင္ေပၚမွ ဆင္းလာေသာ ေရေျမာင္းကေလးကုိ သစ္သားေလးငါးခ်ပ္ျဖင့္ ဖံုးအုပ္ထားသည့္ ေျမာင္းဖံုးကေလး။ ထုိေျမာင္းဖံုးကေလးကို ေက်ာ္ၿပီး အနညး္ငယ္ေကြ႔လုိက္ၿပီးလွ်င္ လမ္းခြဲ။ သူေျပာသည့္ လမ္းခြဲ။ ေဆးရံုသုိ႔ ဦးတည္သည့္ ကားတစီးသြားသာရံု လမ္းကေလးနွင့္ ေစ်းဘက္သို႔သြားနုိင္သည့္ လူသြားလမ္းကေလး အျဖစ္ အေပၚလမ္းနွင့္ ေအာက္လမ္းဟု ေခၚသည့္ လမ္းခြဲ။ လမ္းနွစ္ခုသည္ အကြာအေဝးအားျဖင့္ ေဝးမသြားေသာ္လည္း အနိမ့္အျမင့္ မတူေတာ့။ ေအာက္လမ္းနွင့္ အေပၚလမ္းသည္ ႏွစ္ေပ၊ သံုးေပ၊ ေလးေပမွ ရွစ္ေပ၊ ဆယ့္နွစ္ေပခန္႔အထိ တျဖည္းျဖည္း အနိမ့္အျမင့္ ကြာျခားသြားသည္။ စကပ္၊ တခါတရံ ထမီကုိ ဖုိသီဖတ္သီဝတ္ထားတတ္ေသာ ေကာင္မေလးသည္ အေပၚလမ္းအတုိင္္း ေလ်ာက္သြားၿပီး မေလးရွားပုဆုိးကြက္ႀကီးကုိ တရြတ္တုိက္ ဝတ္ထားတတ္သည့္ ေကာင္ေလးသည္ ေအာက္လမ္းအတုိင္းေလ်ာက္သြားပံုကို ခပ္ေရးေရး (သုိ႔ေသာ္လည္း) ထင္ထင္ရွားရွား ပံုေဖာ္ျမင္ေယာင္ၾကည့္ေနမိသည္။ တံတားေအာက္က ေခ်ာင္းေရသည္ တေဝါေဝါအသံေပးလ်က္။ ေအာ္၊ ေရေတြစီးဆင္းသြားခဲ့ၿပီပဲ။
ေခတ္ေတြအလီလီေျပာင္းခဲ့ၿပီး ေဘာ္တြင္းမုိင္းအလုပ္ရပ္သြားေတာ့ ဝန္ထမ္း၊ အလုပ္သမား အမ်ားအျပားသည္ ေရၾကည္ရာ ျမက္နုရာကုိ ေျပာင္းေရႊ႕သြားၾကသည္။ ေက်ာ္စုိးသည္လည္း ဘယ္ဆီဘယ္ဝယ္ေရာက္ေလၿပီမသိ။ ျပန္ဆံုခြင့္ရရင္ေတာ့ ေက်ာ္စုိးကုိ အားေကာင္းေသာ၊ သိပ္သည္းေသာ၊ တုိးတိတ္ေသာ၊ လ်ိဳ႕ဝွက္ေသာ၊ ပံုးကြယ္ေနေသာ သူမရင္ထဲမွ ျခေတာက္ သံအေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါေသးသည္။ ခုေတာ့ နီညိဳေရာင္ဂိတ္ႀကီးမွ ၾကိဳးေတြသည္ ရပ္တန္႔လ်က္။ ေျမဝါဝါ ေတြေပၚေနေသာ ကြာရီေတာင္ေပၚတြင္ ယႏၱယားအုိမ်ား ျငိမ္သက္လ်က္။ သတၱဳသန္႔စင္စက္ရံုသည္ ယုိယြင္းလ်က္။ မုိင္းသာေပါက္ဝတြင္ျခံဳႏြယ္ မ်ားပိတ္ဖုံုးလ်က္။ ဝန္ထမ္းအိမ္ယာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ေနထုိင္သူကင္းမဲ့လ်က္။
ျခေတာင္ပုိ႔သည္ ေဟာင္းခဲ့ၿပီျဖစ္၍ ျခေတာက္သံတုိ႔လည္း ဆိတ္သုဥ္းခဲ့ေလၿပီ။
လြင္ (ေဘာ္တြင္း)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
